Πανηγυρικά θα εορτάσουμε
και φέτος την ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού.
Βλέποντάς Τον,
ανάμεσα στις ευωδίες των βασιλικών, αδελφοί μου, θα έρχεται στο νου μας , ο
Κύριος των Δυνάμεων και της Αγάπης. Αυτός δηλαδή, που για την Αγάπη Του προς
τον άνθρωπο, έγινε άνθρωπος. Αυτός που για να απαλλάξει τον άνθρωπο από την
κατάρα, δέχτηκε πάνω Του την κατάρα και την ατίμωση. Για να απαλλάξει εμάς,
τους παραβάτες των Νόμων Του, κατέβηκε κάτω από τους Νόμους, και πλήρωσε το αντίτιμο
των δικών μας παραβάσεων. Πλήρωσε τα λύτρα για την απελευθέρωσή μας. Είναι ο
Λυτρωτής μας. Είναι η χαρά μας, είναι ο Κύριός μας και ο Θεός μας.
Θα αντηχήσουν οι
καμπάνες των εκκλησιών μας θριαμβευτικά, αδελφοί μου, και θα ακουστούν τα
άσματα: «Σταυρός, ὁ
φύλαξ πάσης τῆς οἰκουμένης,
Σταυρός, ἡ ὡραιότης
τῆς
Εκκλησίας, Σταυρός, πιστῶν
τό στήριγμα..»
Η πανηγυρική
ατμόσφαιρα των Εκκλησιών μας , μας θυμίζει και μας τονίζει ότι, ο Τίμιος
Σταυρός του Κυρίου μας, είναι το ύψιστο σημείο αγάπης του Θεού προς τους ανθρώπους
. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τους ανθρώπους, ώστε απέστειλε τον Υιό Του τον
Μονογενή στον κόσμο, για να ακολουθήσουμε τον Δρόμο που μας χάραξε και που
οδηγεί στην Αλήθεια και στην Ζωή.
Ο Θεός αγάπησε τον
άνθρωπο που αγάπησε την αμαρτία. Η αμαρτία είναι η αρρώστια της ψυχής του
ανθρώπου. Και ο Θεός γίνεται ο γιατρός του ανθρώπου. Μόνο που δεν τον θεραπεύει
με ένα χαπάκι αλλά με την αγάπη Του, που φτάνει στην αυτοθυσία. Όσο κι αν Τον
αγαπάμε, Αυτός πρώτος μας αγάπησε «καὶ ἀπέστειλε τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἱλασμὸν
περὶ τῶν ἁμαρτιῶν
ἡμῶν.»
( Α΄Ιω. Δ 10 )
Για χάρη μας και ενώ
είμαστε άξιοι καταδίκης και αιωνίου κολάσεως, ο Θεός αποστέλλει τον Υιόν Του
τον Μονογενή να υποστεί τον ατιμωτικόν θάνατον του Σταυρού , αυτόν που εμείς
δικαίως θα έπρεπε να υποστούμε και να «ζήσουμε» τον αιώνιο θάνατο, Αυτός ως
Αθάνατος Θεός ντυμένος με το θνητό ανθρώπινο σώμα , υπομένει και πεθαίνει πάνω
στον Σταυρό και ανασταίνεται για να μας αναστήσει από την φθορά της αμαρτίας. Ο
Κύριός μας, αδελφοί μου, δέχτηκε με όλη Του την καρδιά το σχέδιο του Ουρανίου
Πατρός Του για την σωτηρία του κόσμου, γνωρίζοντας καλά και βήμα-βήμα πού θα
Τον οδηγούσε η αγνωμοσύνη, η αδιαφορία και η κακία των ανθρώπων. Δηλαδή η δική
μας, αδελφοί μου, αγνωμοσύνη, αδιαφορία και κακία. Ο Θεός Πατέρας βλέπει τα
Πάθη του Υιού Του, και πονά και θλίβεται περισσότερο. Αλλά είναι μία η θέλησις
και ένα το Σχέδιο της Σωτηρίας των ανθρώπων.
Ζούμε την οικονομική
κρίση, μας στερούν την σύνταξη, τα φάρμακα, προσθέτουν φόρους στους φόρους, και
μας λένε: «Καλά πάμε!» Καταστρέφουν κάθε ηθική αξία, καταργούν τα θρησκευτικά,
τον Σταυρό, τις Εικόνες. Αλλοιώνουν την ιστορία μας, την γλώσσα μας, τα έθιμά
μας.
Όλα αδελφοί μου, κάτω
από το βλέμμα του Θεού γίνονται και κάτω από την ανοχή Του, που θέλει να μας
παιδαγωγήσει. Θα το πούμε και πάλι είμαστε υπό κατοχή. Δεν έχουμε τίποτα δικό
μας, αφού μας «δίνουν» δισεκατομμύρια για να τα εισπράξουν ως τόκους! Είμαστε
υπό κατοχή,
είμαστε στο σταυρό. Εάν όμως, τα τετρακόσια
χρόνια σκλαβιάς δεν ήταν αρκετά για να μας εξαφανίσουν, δεν έχουμε τέτοιο φόβο αδελφοί
μου και τώρα .
Πρέπει όμως
καρτερικά, να αποδεχτούμε ότι, δικαίως εμείς παθαίνουμε διότι έχουμε φταίξει
και πρέπει να αλλάξουμε στάση ζωής. Είχαμε και δεν δίναμε. Τώρα και αν δεν έχω
πρέπει να μάθω να δίνω. Αλλιώς και ό,τι έχω θα μου το πάρουν. Και αυτό για μένα
θα είναι πνευματική πρώτα καταστροφή και μετά υλική και οπωσδήποτε οδυνηρή.
Ο Χριστός δεν είχε
τίποτε μαζί Του, Και όμως παντού έδινε. Τάισε πέντε χιλιάδες άνδρες, χώρια τις
γυναίκες και τα παιδιά. Έδωσε το φως στους τυφλούς. Ανόρθωσε παραλυτικούς.
Τέλος έδωσε την ζωή Του «λύτρον ἀντὶ
πολλῶν».
Και «μείζονα ταύτης ἀγάπην
οὐδεὶς ἔχει, ἶνα
τὶς τὴν
ψυχὴν αὐτοῦ
θῆ ὑπὲρ τῶν
φίλων αὐτοῦ».
Δεν μπορώ, αδελφοί μου, να δώσω ένα ποτήρι νερό; Δεν μπορώ να δώσω ένα
χαμόγελο; Δεν μπορώ να δώσω ένα καλό λόγο;
Η αγάπη του Χριστού έχει αυτό το μεγαλείο: περιέχει την θυσία. Δεν
θυσιάζεται για καλούς και δικαίους αλλά για μας τους αχαρίστους, για μας τους
αγνώμονες.
Ο Σταυρός αδελφοί μου
είναι το σύμβολο της ΑΓΑΠΗΣ. Δεν είναι κούφια λόγια και αισθήματα της στιγμής.
Είναι γενναία και ηρωική Αγάπη που αποδεικνύεται με πράξεις θυσίας.
Ο Σταυρός που η
Εκκλησία μας υψώνει, αυτό διακηρύττει, δηλαδή την άπειρη αγάπη του Θεού και
Πατρός και την όμοια Αγάπη του Υιού, αφού ο Υιός είναι μέσα στον Πατέρα και ο
Πατέρας μέσα στον Υιό. Πόσο η Αγάπη αυτή πρέπει να μας συγκινεί και να μας
γεμίζει ευγνωμοσύνη αδελφοί μου, και να μας ωθεί σε πράξεις θυσίας, έστω και
μικρές.
Η ψυχή του Αποστόλου
Παύλου μας εμπνέει: «Δια του Σταυρού ο
κόσμος της αμαρτίας εσταυρώθη δι’ εμέ» «Και εγώ είμαι νεκρός ως προς τον
κόσμο», ( ως προς τα κοσμικά και γήινα ) . Όπως ο νεκρός δεν μπορεί να
αμαρτήσει, (ούτε βέβαια να κάνει το καλό ) , κι εγώ είμαι νεκρός για την
αμαρτία. Το καλό βεβαίως το κάνει, ο Απόστολος, γιατί είναι ζωντανός, για το
καλό και μόνο, με τη δύναμη που του παρέχει ο Χριστός και τον ενδυναμώνει στο
να κουράζεται ψυχικά και σωματικά, στο να θυσιάζεται γι’ Αυτόν και τον πλησίον.
Να αγαπά σύμφωνα με την εντολή του Χριστού : «αὕτη
ἐστὶν ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμὴ ἵνα
ἀγαπᾶτε
ἀλλήλους καθὼς
ἠγάπησα ὑμᾶς».
Σήμερα που τον Σταυρόν Σου Χριστέ προσκυνούμεν, δώρησέ μας, να τον αγαπήσουμε
και να τον αποδεχτούμε.
Αμήν.
Πηγή: «Ο ΑΓΙΟΣ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ-
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2013-ΦΥΛΛΟ 114
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ
Εκδότης- ιδιοκτήτης:
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓ.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
