Ο Πέτρος είπε ότι δε γνωρίζει το Χριστό. Ο Ιούδας δεν είπε ότι δεν τον γνωρίζει, αλλά με το φίλημά του, τον έδειξε κιόλας ποιος είναι. Το αμάρτημα του Πέτρου, όσο μεγάλο και αν ήταν, πάντως ήταν περιστασιακό και περαστικό. Το αμάρτημα του Ιούδα, όσο μεγάλο και αν ήταν, πάντως ήταν προμελετημένο και μόνιμο.
Με βάση αυτά, μπορούμε να πούμε τα εξής, κατά κάποιο τρόπο, σχετικά. Μπορεί κάποιος να κάνει ξαφνικά ένα μεγάλο αμάρτημα, ακόμη και έγκλημα, γιατί, όπως λέγεται, το έφερε η κακή η ώρα. Αυτός όμως στη συνέχεια, μπορεί να κλάψει πικρά, όπως ο Πέτρος, να μετανοήσει, να λάβει συγχώρηση από το Θεό διά του Πνευματικού, και έτσι το αμάρτημά του πλέον να είναι παροδικό και να μη υπάρχει.
Αντίθετα, μπορεί κάποιος που δεν έχει κάνει κάποιο μεγάλο αμάρτημα, να μένει σε μία κακία μόνιμα και να λέει συνειδητά, εγώ τέτοιος είμαι και δεν αλλάζω, και έτσι η κακία του να είναι μόνιμη και να υπάρχει.
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου