Κι ας χαθώ... Μια αληθινή ιστορία πίστης και διωγμού

Έσθερ Αν Κιμ

μετάφραση: Θάνος Β. Κιοσόγλου

Εν πλω, 2013

Σειρά ΅ΠορφύραΆ, διεύθυνση σειράς: Μαρία Κοκκίνου

294 σελ.

ISBN 978-960-9550-25-3

Τιμή ¤ 15,00

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Κορέα βρίσκεται υπό Ιαπωνική κατοχή και της επιβάλλεται η λατρεία του Ήλιου. Η Έστερ Αν Κιμ, μια νεαρή δασκάλα μόλις 19 χρονών αποφασίζει να ορθώσει το ανάστημά της και να υποστηρίξει την Χριστιανική της πίστη. Η περιπέτειά της θα μπορούσε να είναι αυτή ενός κοριτσιού της διπλανής πόρτας...

"Είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί. Ένα βιβλίο γλύκα, ένα βιβλίο χαστούκι που δέρνει με την απλότητα της πίστης αυτής της γυναίκας. Πονάει γιατί έτσι όπως μπαίνει και μένει στη μνήμη μας, θυμίζει την πίστη μας που ξεθώριασε. Είναι μια λογοτεχνική γραφή που ενώ δεν επιδιώκει να κάνει λογοτεχνία, τελικά αποδεικνύεται αληθινό λογοτέχνημα με μοναδικό στυλ που του το χαρίζει η γυναικεία αισθαντικότητα και απλότητα. Αυτή που βαδίζει παλληκαρίσια, ολόισα στο θάνατο λέγοντας πολύ απλά "κι ας χαθώ". Γιατί έτσι απλά φωτίζει ο ήλιος τις χριστιανικές καρδιές, τις ερωτευμένες με τον Εσταυρωμένο και Αναστημένο Νυμφίο, τις καρδιές που δεν υποκρίνονται την ευσέβεια".

(από τον πρόλογο του π. Σταμάτη Σκλήρη)

Το βιβλίο θα παρουσιαστεί την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου, στςι 7.30 στην Στοά του Βιβλίου (Σταδίου & Πεσμαζόγλου, Αθήνα)

Στην παρουσίαση θα μιλήσουν οι:

Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πισιδίας, κ. Σωτήριος, από Κορέας

Πρ. Σταμάτης Σκλήρης, Ιατρός-Αγιογράφος

Σοφία Χατζή, Συγγραφέας-Παραγωγός ραδιοφώνου

Θανάσης Παπαθανασίου, Θεολόγος, Διευθυντής περιοδικού "Σύναξη"

Φιλικά

Μαρία Σούμπερτ / Cloud 7

210 3638509

6938255522

schubertmaria@outlook.com

Αγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας ο Γέρων Πορφύριος

Απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου

Κωνσταντινούπολη, Τουρκία

Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου,  σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση της.

Οι πληροφορίες αναφέρουν πως το Οικουμενικό Πατριαρχείο ίσως προβεί και στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Παϊσίου.

Ο άγιος –πλέον- Πορφύριος γεννήθηκε στην Εύβοια, στον Άγιο Ιωάννη Καρυστίας, στις 7 Φεβρουαρίου 1906. Το κοσμικό του όνομα ήταν Ευάγγελος και ήταν το τέταρτο από τα πέντε παιδιά μιας φτωχής και ευσεβούς αγροτικής οικογένειας. Ο μικρός Ευάγγελος πήγε στο σχολείο μόνο για δύο χρόνια, καθώς άρχισε να εργάζεται, αρχικά σε ανθρακωρυχείο της Εύβοιας και κατόπιν σε παντοπωλεία της Χαλκίδας και του Πειραιά. Σε ένα παντοπωλείο διάβασε το βίο του αγ. Ιωάννη του Καλυβίτη και εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ, που απέκτησε μεγάλο ζήλο για το μοναχικό βίο.

Σε ηλικία 21 ετών γνωρίστηκε με τον Αρχιεπίσκοπο Σινά Πορφύριο, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από την πνευματική καλλιέργεια του νεαρού μοναχού και στις 26 Ιουλίου του 1926 τον χειροτόνησε διάκονο, δίνοντάς του το όνομα Πορφύριος. Λίγο αργότερα χειροθετήθηκε Πνευματικός και διακόνησε σε διάφορες περιοχές της Εύβοιας και της Αθήνας.
Αναλυτικά ο βίος του Γέροντος Πορφυρίου στο pemptousia.gr.

Newsroom ΔΟΛ

Στον ταχυδρόμο από το Ζάγκρεμπ για τη μυστική προσευχή

Πώς να μην παρακαλούμε τον Θεό, τη στιγμή που αδιάκοπα παρακαλούμε τους ανθρώπους, οι οποίοι χωρίς τη βοήθεια του Θεού δεν μπορούν τίποτα να κάνουν για μας; Χωρίς τον Θεό δεν μπορεί ο γιατρός να θεραπεύσει την πληγή μας, ούτε ο ήρωας να μας προστατεύσει, ούτε ο δάσκαλος να μας μορφώσει, ούτε ο παπάς να μας φανερώσει την αλήθεια. Όταν τόσο εγκάρδια παρακαλούμε αυτούς που είναι άμεσα στο περιβάλλον μας ως μεσάζοντες , πώς τότε να μην παρακαλούμε τον πιο Άμεσο, που μας ακούει χωρίς ακουστικά και μας βλέπει χωρίς γυαλιά και μας υπηρετεί χωρίς ταχυδρόμο και γνωρίζει τα πάντα χωρίς μάρτυρες;

Με ρωτάς αν πρέπει να προσευχόμαστε φανερά ή μυστικά . Και το ένα και το άλλο. Μόνο να γνωρίζουμε ότι στη φανερή προσευχή πρέπει να φυλαγόμαστε από την υποκρισία μπροστά στους ανθρώπους  και στη μυστική από τη δικαιολόγηση του εαυτού μας μπροστά στον Θεό. Να ένα παράδειγμα μυστικής προσευχής, που βρέθηκε ανάμεσα στα χαρτιά του μητροπολίτη Μόσχας Φιλαρέτου , μετά τον θάνατό του:

«Κύριε, δεν ξέρω τί να ζητιανέψω από Εσένα. Μόνον εσύ γνωρίζεις τί μου χρειάζεται. Συ με αγαπάς περισσότερο από όσο εγώ ξέρω να αγαπώ τον εαυτό μου . Πατέρα, δώσε στον δούλο Σου εκείνο που ούτε να ζητήσω δεν μπορώ. Δεν τολμώ να σου ζητιανέψω ούτε πάθη ούτε απόλαυση παρά μόνο στέκομαι μπροστά Σου με την καρδιά μου ανοικτή απέναντί Σου. Εσύ βλέπεις ανάγκες που εγώ δεν βλέπω, κοίταξέ με και πράξε κατά το έλεός Σου. Χτύπησε και θεράπευσε , ρίξε με και ανύψωσέ με. Πάλλομαι και σιωπώ μπροστά στην άγια θέλησή Σου και μπροστά στις κρίσεις Σου για μένα. Προσφέρω τον εαυτό μου ως θυσία προς Εσένα. Δεν υπάρχει μέσα μου  άλλη επιθυμία παρά μόνο να εκπληρώσω το θέλημά Σου. Μάθε με να προσεύχομαι . Έλα Εσύ ο Ίδιος μέσα μου να προσεύχεσαι! Αμήν!».

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Δεν φτάνει μόνο η πίστη…

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»

Εκδόσεις «εν πλώ»

σελ. 248-249

Ο Κύριος απέναντι στη δοκιμασία

Αλλά βέβαια ο Κύριος δε θεραπεύει συνεχώς. Μερικούς τους αφήνει να υποφέρουν για το καλό των ιδίων και των ανθρώπων του περιβάλλοντός τους. Διαπίστωσα συχνά ότι οι άνθρωποι που υποφέρουν ή πέρασαν μεγάλες δοκιμασίες  είναι άνθρωποι δυνατοί. Απέκτησαν μια άλλη θεώρηση της ζωής , μερικές δεξιότητες τις οποίες δεν έχουν οι άνθρωποι που δεν πέρασαν δοκιμασίες. Η δοκιμασία μπορεί να γίνει δεκτή και ως ένα δώρο, ως ένας εμπλουτισμός. Μερικοί εκλαμβάνουν τη δοκιμασία ως μια αδικία, σαν κάτι που δε θα έπρεπε να τους είχε συμβεί. Αυτό συμβαίνει, γιατί αυτοί συγκρίνονται με τους άλλους. Όμως αυτό δεν έχει κανένα νόημα. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει  να διάγει τη ζωή που του δόθηκε. Ο καθένας έχει τη δική του σχέση με τη δοκιμασία. Ο καθένας  μπορεί να κερδίσει κάτι από τη δοκιμασία. Πιστεύω ότι αυτό που πρέπει να μας βοηθά είναι η συνείδηση ότι ο Θεός επιτρέπει αυτή τη δοκιμασία και ότι αυτή έχει κάποιο σκοπό, έστω κι αν δεν τον γνωρίζουμε. Αυτή η συνείδηση, ή καλύτερα αυτή η εμπιστοσύνη, μας βοηθά να σηκώσουμε το σταυρό μας με γαλήνη.

Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η πίστη στο Θεό μας βοηθά να σηκώσουμε μία μεγάλη δοκιμασία. Να ξαναθυμηθούμε όμως ότι, αν περάσαμε μια δοκιμασία, δεν επιθυμούμε να είμαστε μέσα στη δοκιμασία, γιατί ούτε η Εκκλησία και ούτε οι άνθρωποι το επιθυμούν. Να απομακρύνουμε  ,αν μπορούμε, τη δοκιμασία; Ναι! Αλλά να μην αποφύγουμε το σταυρό που μας σώζει. Ο Κύριος δεν ευλογεί μια παρόμοια στάση. Δηλαδή ο Κύριος μας ζητεί να σηκώνουμε ο καθένας το σταυρό , το σταυρό της αυταπαρνήσεως του εαυτού. Χωρίς σταυρό δεν υπάρχει σωτηρία. Η σωτηρία δεν μας δίνεται μόνο με το Σταυρό του Κυρίου, αλλά και με την άρση του προσωπικού σταυρού∙ όταν περνάμε δια μέσου ενός πειρασμού, μιας αρρώστιας, ενός πόνου, μιας συμφοράς, συναντιόμαστε με το σταυρό που πρέπει να σηκώσουμε και αυτός γίνεται αληθινά ο σταυρός της σωτηρίας μας.

Να είμαστε πεπεισμένοι ότι ο σταυρός μας είναι απαραίτητος για να σωθούμε. Να ζητάμε από τον Κύριο υγεία και καθετί καλό, αλλά να του ζητάμε και τη δύναμη ν’ αποδεχθούμε τη δοκιμασία, όταν μας αποστέλλεται. Να ζητάμε από τον Κύριο να μας ενισχύει στην πίστη, για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε απέναντι σε όλους τους πειρασμούς που μας συμβαίνουν. Να του ζητάμε να μας βοηθήσει να βαστάζουμε με χαρά τη δοκιμασία. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος έλεγε: «Ψάξε να βρεις ένα γιατρό πριν αρρωστήσεις και προσευχήσου πριν την έλευση του πειρασμού».

Να προετοιμαζόμαστε να υποφέρουμε τη φυσική ή ηθική δοκιμασία. Όμως για να μπορέσουμε να υπομείνουμε τη δοκιμασία  και να ωφεληθούμε από αυτήν, πρέπει να ταπεινωθούμε. Να μην ταρασσόμαστε, βλέποντας ότι η δοκιμασία είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε ν’ αποφύγουμε , ένα πρόβλημα που δεν μπορούμε να επιλύσουμε , ένα μυστήριο για το καλό μας, για την πνευματική μας πρόοδο, που μας ενώνει με τη δοκιμασία του Κυρίου ο οποίος είχε έλεος για μας και μας έσωσε, γιατί μας αγαπάει. Είναι ένα μυστήριο που μας ενώνει με τον Κύριο ακόμη και τότε, όταν μας αφήνει να υποφέρουμε , και που μας σκουπίζει τα δάκρυα τότε, όταν γνωρίζει ότι υποφέρουμε για το καλό μας.

Εμείς δεν είμαστε μόνοι. Ο Θεός είναι μαζί μας. Να πιστεύουμε ότι ο φύλακας άγγελός μας μας συνοδεύει παντού, ότι η μητέρα του Κυρίου μας προστατεύει και στις καλές περιστάσεις και στις κακές. Να πιστεύουμε ότι το έλεος του Κυρίου μας συνοδεύει παντού.

Πηγή: «Ο Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν

Χωρίς φως, φωτισμένος»

Μετάφραση- επιμέλεια:

Πρωτοπρ. Κωνσταντίνος Καραϊσαρίδης

Εκδόσεις ΑΘΩΣ