Ύμνος Εις την Ελευθερία

Σε γνωρίζω από την κόψη
Του σπαθιού την τρομερή,
Σε γνωρίζω από την όψη
Που με βία μετρά τη γη.

Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη 
Των Ελλήνων τα ιερά,
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά !

Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν είναι ποίημα που έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός το 1823, τμήμα του οποίου αποτελεί τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας (από το 1865) και της Κύπρου. Είναι ο μεγαλύτερος εθνικός ύμνος στον κόσμο σε μέγεθος, αποτελούμενος από 158 στροφές.
Το ποίημα γράφτηκε από τον Διονύσιο Σολωμό τον Μάιο του 1823 στη Ζάκυνθο και έναν χρόνο αργότερα τυπώθηκε στο Μεσολόγγι^[2].

Ο Αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μιχαήλ Δ΄ (1034-1041)

 

34.Γνωρίζω εξάλλου ότι ο άνθρωπος αυτός, μετά την ανάρρησή του στο θρόνο επέδειξε κάθε είδους ευσέβεια όχι μόνο εκκλησιαζόμενος αλλά και συναναστρεφόμενος και περιποιούμενος εξαιρετικά τους φιλοσόφους∙ και φιλοσόφους ονομάζω όχι εκείνους που διερευνούν τις ουσίες των όντων ή τις αρχές του κόσμου αδιαφορώντας για τη δική τους σωτηρία, αλλά εκείνους που περιφρονούν τα εγκόσμια και ζουν με τα υπερκόσμια. Και αλήθεια , ποιος απ’ αυτούς που έζησαν έτσι πέρασε απαρατήρητος από τον αυτοκράτορα; Ποια γωνιά της στεριάς ή της θάλασσας, ποια ρωγμή βράχου και ποια απόκρυφη τρύπα της γης δεν έψαξε ο Μιχαήλ για να βγάλει στο φως κάποιον από εκείνους που κρύβονταν εκεί; Κι όταν τους έβρισκε και τους μετέφερε στα ανάκτορα, ποια τιμή δεν τους απέδιδε; Ο ίδιος έπλενε τα σκονισμένα πόδια τους κι ύστερα τους αγκάλιαζε και τους κατασπαζόταν και ντυνόταν κρυφά με τα κουρέλια τους κι έβαζε εκείνους να ξαπλώσουν στη βασιλική κλίνη ενώ ο ίδιος ξάπλωνε σε σκληρό στρώμα καταγής με μια πέτρα για προσκεφάλι. Αλλά και κάτι άλλο αξιοθαύμαστο έκανε∙ και το αναφέρω όχι με σκοπό να τον εγκωμιάσω, αλλά θέλοντας να ιστορήσω τα έργα του.

35. Ενώ ο περισσότερος κόσμος συνήθως αποφεύγει να πλησιάσει τους λεπρούς, εκείνος έδειχνε τόση μεγαλοψυχία, ώστε όχι μόνο τους επισκεπτόταν, αλλά και έβαζε το πρόσωπό του πάνω στις πληγές τους, τους αγκάλιαζε και τους φιλούσε, τους προσέφερε περιποιήσεις στα λουτρά και τους φερόταν σαν να ήταν σκλάβος κι εκείνοι αφέντες του. Ας κλείσουν λοιπόν τα στόματα των μοχθηρών ανθρώπων και ας εξαιρεθεί από τις συκοφαντίες εκείνος ο αυτοκράτορας. Και στο σημείο αυτό ας κλείσει η παρέκβαση.

36. Ο αυτοκράτορας λοιπόν, προσπαθώντας να σώσει την ψυχή του, προσέτρεχε για το σκοπό αυτόν σε κάθε είδους θεάρεστες πράξεις και στη μεσιτεία αγίων ψυχών∙ πράγματι , μεγάλο μέρος των βασιλικών θησαυρών είχε διαθέσει για την ίδρυση ανδρικών και γυναικείων μοναστηριών∙ έπειτα οικοδόμησε και έναν νέον ξενώνα τον οποίο ονόμασε Πτωχοτροφείον κι έτσι άφησε να κυλήσει ένα μεγάλο ρεύμα χρυσού προς χάριν εκείνων που αφιερώνονταν στην ασκητική ζωή. Επιπλέον , επινοώντας τη μια θεάρεστη πράξη μετά την άλλη, επινόησε και κάτι άλλο για τη σωτηρία των χαμένων ψυχών: επειδή η Πόλη ήταν πλημμυρισμένη από μεγάλο πλήθος γυναικών που ασκούσαν την πορνεία , δεν δοκίμασε βέβαια να τις σταματήσει με λόγια( γιατί το είδος αυτών των γυναικών έχει κλεισμένα τ’ αυτιά του στις παραινέσεις της σωτηρίας), αλλά ούτε και με έργα για να μη δώσει την εντύπωση ότι μεταχειρίζεται βία∙ αντί γι’ αυτά , έχτισε μέσα στη βασιλεύουσα ένα τεράστιο και πανέμορφο μοναστήρι και σαν μεγαλόφωνος κήρυκας διακήρυξε στις γυναίκες που πουλούσαν τα νιάτα τους ότι , όσες απ’ αυτές προτιμούσαν ν’ αλλάξουν ζωή για να ζήσουν μέσα στην αφθονία, μπορούσαν να καταφύγουν εκεί, να περιβληθούν το μοναχικό σχήμα και δεν θα υπήρχε πλέον φόβος να τους λείψει τίποτε: χωρίς να οργώνουν , χωρίς να σπέρνουν , θα βλάσταιναν γι’ αυτές τα πάντα. Κι από τότε πολλές από κείνες που πριν έχτιζαν τη φωλιά τους πάνω στις στέγες, συνέρρευσαν εκεί αλλάζοντας και ένδυμα και συνήθειες μαζί, γυναίκες στρατευμένες στο στρατό του Θεού , ψυχές νέες γραμμένες στους στρατιωτικούς καταλόγους των αρετών.

37. Αλλά ο αυτοκράτορας, στην προσπάθεια του να εξασφαλίσει τη σωτηρία της ψυχής του, δεν περιορίστηκε σ’ αυτά: τον ίδιο τον εαυτό του παρέδωσε στα χέρια φερόντων ασκητών αφιερωμένων στα θεία πιστεύοντας ότι οι άγιοι αυτοί άνθρωποι βρίσκονται σε άμεση επικοινωνία με το Θεό και συνεπώς ήταν παντοδύναμοι∙ σε άλλους από αυτούς παρέδωσε την ψυχή του να την πλάσουν ή να τη μεταπλάσσουν κι από άλλους ζητούσε να του υποσχεθούν ότι θα μεσιτεύσουν στο Θεό για την άφεση των αμαρτιών του∙ και είναι αυτό ακριβώς που ακόνισε τη γλώσσα των μοχθηρών εναντίον του εξαιτίας κυρίως των δισταγμών ορισμένων μοναχών γιατί δεν δέχτηκαν όλοι την πρόταση του, αλλά οι περισσότεροι την είδαν με δυσπιστία φοβούμενοι μήπως ο βασιλιάς, αφού είχε υποπέσει σε κάποιο μεγάλο σφάλμα που ντρεπόταν να ομολογήσει , ίσως τους εξανάγκαζε να παραβούν το νόμο του Θεού. Αλλ’ αυτό ήταν μια απλή υπόνοια ενώ το προφανές ήταν η προθυμία και ο πόθος του να λάβει με τον τρόπο αυτόν άφεση αμαρτιών.

50. Μπαίνει λοιπόν θριαμβευτής στο άστυ κι η Πόλη ολόκληρη ξεχύνεται να τον προϋπαντήσει. Κι εγώ ο ίδιος τον είδα τότε: τραμπαλιζόταν πάνω στο άλογο σαν σε κηδεία∙ τα δάχτυλά του που κρατούσαν τα χαλινάρια έμοιαζαν δάχτυλα γίγαντα: καθένα τους ήταν στο πάχος και στο μέγεθος σα μπράτσο- τόσο κακή αρρώστια του έτρωγε τα σωθικά∙ το πρόσωπό του είχε παραμορφωθεί τελείως. Σ’ αυτή την κατάσταση κατευθύνεται στα ανάκτορα, όπου τελεί θρίαμβο λαμπρό, με τους αιχμαλώτους στη σειρά να διασχίζουν τον Ιππόδρομο, αποδεικνύοντας έτσι ότι η φλόγα της ψυχής και νεκρούς ανασταίνει και ο ζήλος των ευγενών πράξεων νικάει την αδυναμία του σώματος.

52. Ο δε αυτοκράτορας, προτού η ψυχή του αποδημήσει από το σώμα του, άλλη πνευματική επιζητεί αποδημία: καταφρονεί τη βασιλική εξουσία, την οποία άλλωστε σύντομα επρόκειτο να εγκαταλείψει, και, απελευθερωμένος από κάθε άλλο δεσμό, αποδημεί στον κόσμο του Κυρίου. Και για να μην ενοχλείται κατά την αποδημία και την αφιέρωσή του σταθεί, φεύγει από το παλάτι και μεταβαίνει – ή μάλλον διακομίζεται από αχθοφόρους- στο μοναστήρι που είχε ιδρύσει ο ίδιος∙ και όταν βρέθηκε μέσα στον ιερό χώρο του ναού, έπεσε στα γόνατα και παρακάλεσε το Θεό να τον αξιώσει ευπρόσδεκτο θύμα και να τον δεχτεί καθαρό μετά την τελείωση. Κι αφού έτσι εξιλεώθηκε και εξευμένισε τη θεότητα, παραδίδει τον εαυτό του στους θύτες κα εκτελεστές της αυτοπροαίρετης θυσίας∙ κι εκείνοι , όρθιοι δεξιά και αριστερά του, αφού έψαλαν στον Παντοδύναμο τους προπαρασκευαστικούς ύμνους, του αφαιρούν την περιπόρφυρη βασιλιά εσθήτα και τον ντύνουν με το ιερό ένδυμα του Χριστού∙ του αφαιρούν και το βασιλικό διάδημα και τοποθετούν στο κεφάλι του την Περικεφαλαία της Σωτηρίας. Οπλίζουν ύστερα με το σταυρό τα στήθη και τη ράχη του , του ζώνουν σφιχτά τη μέση κατά των πνευμάτων του κακού και τον αφήνουν να αποσυρθεί . Έτσι έγιναν όλα κατά την επιθυμία του και όπως ο ίδιο είχε ορίσει.


54. Και η μεν βασίλισσα επέστρεψε στα ανάκτορα∙ εκείνος δε, επειδή ήδη σήμαινε η ώρα της προσευχής και έπρεπε να πάρει μέρος στους καθιερωμένους ύμνους , ανασηκώνεται ήρεμα στο κρεβάτι του∙ καθώς όμως έσκυβε να φορέσει τα υποδήματά του, είδε ότι δεν του είχαν αλλάξει εκείνα που φορούσε πριν (γιατί δεν είχαν ετοιμάσει τα συνηθισμένα στους μοναχους δερμάτινα σανδάλια)∙ δυσαρεστημένος για την παράλειψη, βαδίζει ξυπόλυτος προς το ναό υποβασταζόμενος κι από τα δύο μέρη∙ ήδη όμως είχε αρχίσει να κοντανασαίνει και ήταν φανερό ότι σε λίγο θα άφηνε την τελευτάια του πνοή∙ τον μετέφεραν λοιπόν πίσω και τον ξάπλωσαν στο κρεβάτι∙ έμεινε για λίγο ήσυχος με κομμένη τη λαλιά και κομμένη την ανάσα κι ύστερα παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Στο διάστημα της βασιλείας του πολλά καλά έπραξε και πολλά σχεδίασε κι άλλα τόσα παρέλειψε∙ καθώς τώρα τα εξετάζω και τα παραλληλίζω, βρίσκω περισσότερα τα επιτεύγματα από τις αποτυχίες του∙ μου φαίνεται μάλιστα ότι ο άνθρωπος εκείνος δεν απέτυχε να κερδίσει και τη μετά θάνατον σωτηρία, αλλά αξιώθηκε να λάβει την αιώνια μακαριότητα.

55. Έτσι λοιπόν, τη στιγμή ενός μεγάλου κατορθώματος, τελείωσε τη ζωή του ο Μιχαήλ. Είχε βασιλέψει επτά χρόνια και συμπλήρωσε τον κύκλο της ζωής του σώματος την ίδια ημέρα που αποδήμησε στη ζωή του πνεύματος. Ούτε εκφορά πολυτελή έλαβε ούτε ταφή: τον έθαψαν στον ίδιο εκείνο ναό , αριστερά καθώς μπαίνουμε , έξω από το ιερό βήμα.

Μιχαήλ Ψελλός
Χρονογραφία

Εσείς να ζητάτε να γίνεται το θέλημα του Θεού και όλα θα πάνε καλά.

Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης

Ἡ Ἁγία Σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου [ 28 Ὀκτωβρίου]

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Ἡ Παναγία Μας σκέπασε τό ἔθνος μας στόν πόλεμο τοῦ 1940. Πάρα πολλοί στρατιῶτες μας Τήν εἶδαν ὁλοζώντανη νά τούς συμπαραστέκεται.

Εἰς ἔνδειξιν εὐγνωμοσύνης καί τιμῆς  πρός τήν 'Υπέρμαχο Στρατηγό τοῦ ἔθνους μας, μετά ἀπό ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος  (1952), μετατέθηκε ἡ ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης ἀπό τήν 1η Ὀκτωβρίου (κατά τήν ὁποία ἑορτάζεται πανορθοδόξως) στίς 28 Ὀκτωβρίου (ἡμέρα τῆς ἐθνικῆς ἐπετείου). 

Τό θαῦμα τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς 'Υπεραγίας Θεοτόκου πού ἑορτάζουμε κάθε 28 Ὀκτωβρίου ἔγινε ὡς ἑξῆς:

Βρισκόμαστε στά μέσα τοῦ 9ου αἰ. στήν Κωνσταντινούπολη. Στό παρεκκλήσιο τῆς ἁγίας Σοροῦ πού βρίσκεται στόν ναό τῶν Βλαχερνῶν, γινόταν ὁλονυκτία.

Στό παρεκκλήσιο αὐτό φυλάσσονταν ἡ ἐσθήτα, ὁ πέπλος καί μέρος τῆς ἁγίας ζώνης τῆς Θεοτόκου. Ἐκεῖ πῆγε καί ὁ μακάριος Ἀνδρέας, ὁ «διά Χριστόν σαλός» κάνοντας τίς συνηθισμένες τρέλες του.

Ἡ «διά Χριστόν σαλότης» εἶναι μιά ἰδιαίτερη μορφή χριστιανικῆς ζωῆς, ἕνα εἰδικό χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ διά Χριστόν σαλοί εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι γιά νά κατακτήσουν  τήν κορυφή τῆς ἁγιότητος αὐτοταπεινώνονται σέ ὕψιστο βαθμό κάνοντας τόν σαλό δηλ. τόν τρελλό. Δέν θέλουν νά ἔχουν καμμία ὑπόληψι, καμμία τιμή, κανένα ἔπαινο μέσα στόν κόσμο αὐτόν. Θέλουν καί ποθοῦν μάλιστα τήν ἀνυποληψία, τήν περιφρόνηση, τήν κατηγορία, τήν συκοφαντία, πράγματα πού τόσο ἀντιπαθοῦμε ἐμεῖς οἱ ἄλλοι, οἱ τάχα λογικοί καί ἀξιοπρεπεῖς. Ἀρνοῦνται τίς τιμές, τίς ἐπίσημες θέσεις, τίς καλές συστάσεις γιά τόν ἑαυτό τους, τίς δόξες καί τούς ἐπαίνους ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη ἐπιθυμοῦν διακαῶς καί ζητοῦν ἐπιμόνως τήν καταφρόνηση τοῦ κόσμου, τήν κάθοδο στόν ἅδη τῆς ταπεινώσεως βιώνοντας τό ψαλμικό : «ἐγώ εἰμί σκώληξ καί οὐκ ἄνθρωπος, ὄνειδος ἀνθρώπων καί ἐξουδένημα λαοῦ»Ψαλμ. κα' 7).

Ξεχωρίζουν ὄχι τόσο για τίς ὑπεράνθρωπες νηστεῖες καί τούς ἀπεριόριστους κόπους, γιά τίς πολύωρες ἀγρυπνίες καί τά ἀείρροα δάκρυα, γιά τήν ὑπερβολική σκληραγωγία καί ἄσκηση. Ξεχωρίζουν, γιατί σημάδεψαν πάνω στόν κεντρικώτερο στόχο τῆς πνευματικῆς ζωῆς: στήν ταπείνωση.

Γνωρίζουν ὅτι γιά νά ἐπιτύχουν τήν τέλεια ταπείνωση πού εἶναι θεία δωρεά, πρέπει νά ἐξουδενώσουν

ὁλοκληρωτικά τό «ἐγώ». Γιαυτό μέ προσποιητές τρέλλες καί ἀλλοπρόσαλλες ἐνέργειες ἐξουδενώνονται στά μάτια ὅλου τοῦ κόσμου. Κρύβονται ἐσκεμμένα, κρύβουν τήν ἀρετή καί ἁγιότητά τους κάτω ἀπό τόν ἐπίπλαστο μανδύα τῆς σαλότητας καί τῆς τρέλλας των.

Οἱ ἅγιοι διά Χριστόν σαλοί παίζουν ἕνα ἱερό παιχνίδι. Ἐμπαίζουν τόν κόσμο καί τά τοῦ κόσμου τούτου, τοῦ μάταιου καί φιλόδοξου. Ἐμπαίζουν τά κοσμικά σχήματα, τήν δῆθεν ἀξιοπρέπεια καί κοσμική εὐγένεια, τήν διπλωματία καί τήν ὑποκρισία, τήν πολιτική καί τήν ἐπιτήδευση, τήν ἐπίδειξη καί τόν φαρισαϊσμό. Ἐμπαίζουν αὐτό τό γελοῖο κοσμικό δόγμα ὡρισμένων, πού ἐκφράζεται μέ τό «τί θά πῆ ὁ κόσμος», μέ τό «πῶς θά φανῶ στόν κόσμο».

Τελικά ἐμπαίζουν τούς ἴδιους τούς δαίμονες, οἱ ὁποῖοι στό πρόσωπο τῶν ἁγίων σαλῶν βρῆκαν τούς ἰσχυρότερους ἀντιπάλους.

Πρέπει ὅμως νά τονιστεῖ ὅτι γιά νά ζήσει κάποιος τή ζωή τοῦ σαλοῦ, πρέπει νά ἔχει κληθεῖ ἀπό τό Θεό στή ζωή αὐτή, διαφορετικά δέν ἐμπαίζει τόν κόσμο, ἀλλά ἐμπαίζεται ἀπ' αὐτόν. Πρέπει νά ἔχει μέσα του ζωντανή τή φλόγα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅπως οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, τούς ὁποίους τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς τούς ἐνέπαιζαν, χλεύαζαν καί κορόϊδευαν σάν μεθυσμένους. Πρέπει νά ἔχει ἀπόκτήσει τό θεῖο ἔρωτα πρός τόν νυμφίο τῆς ψυχῆς του Χριστό σέ ὕψιστο βαθμό καί βέβαια νά ἔχει τήν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ του πατρός γιά τό συγκεκριμένο τρόπο ζωῆς.

Αὐτά τά εἶχε ὅλα ὁ ἅγιος πού προαναφέραμε, ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός. Τόν εἴχαμε ἀφήσει στό παρεκκλήσιο τῆς Ἁγίας Σωροῦ στό ναό τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν. Ἦταν ἡ ὥρα περίπου τετάρτη νυκτερινή (μέ τό βυζαντινό ὡρολόγιο), ὁπότε βλέπει ὁ μακάριος Ἀνδρέας τή Θεοτόκο Μαρία νά προχωρῆ ἀπό τίς βασιλικές πύλες (οἱ κεντρικές πύλες τοῦ κυρίως ναοῦ) πρός τό θυσιαστήριο.

Φαινόταν πολύ ὑψηλή καί εἶχε λαμπρή τιμητική συνοδεία λευκοφόρων ἁγίων. Ἀνάμεσά τους ξεχώριζαν ὁ Τίμιος Πρόδρομος καί ὁ Θεολόγος Ἰωάννης, πού παράστεκαν δεξιά καί ἀριστερά τή Θεοτόκο. Ἀπό τούς λευκοφόρους, ἄλλοι προπορεύονταν καί ἄλλοι ἀκολουθοῦσαν ψάλλοντας ὕμνους καί ἅσματα πνευματικά. Ὅταν πλησίασε στόν ἅμβωνα, εἶπε ὁ ὅσιος στόν  Ἐπιφάνιο:

-Βλέπεις, παιδί μου,τήν Κυρία καί Δέσποινα τοῦ κόσμοῦ;

-Ναί ,τίμιε πάτερ, ἀποκρίθηκε ὁ νέος.

Ἡ Θεοτόκος ἐν τῷ μεταξύ εἶχε γονατίσει καί προσευχόταν γιά πολλή ὥρα. Παρακαλοῦσε τόν Υἱό Της γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου καί ἔρραινε μέ δάκρυα τό ἅγιο πρόσωπό Της. Μετά τή δέηση μπῆκε στό θυσιαστήριο, ἔβγαλε ἀπό τήν ἄχραντη κεφαλή τό ἀστραφτερό Της μαφόριο (Μαφόριο ἤ ἐσθήτα εἶναι τό ἔνδυμα τῆς Θεοτόκου πού μοιάζει μέ ἐσάρπα, ἀλλά καλύπτει καί τήν κεφαλή, καί εἰκονίζεται στήν ἁγιογραφία πάντοτε μέ βαθύ κόκκινο χρῶμα), μέ μιά κίνηση χαριτωμένη καί σεμνή, καί καθώς ἦταν μεγάλο καί ἐπιβλητικό, τό ἅπλωσε σάν Σκέπη μέ τά πανάγια χέρια της ἐπάνω στό ἐκκλησίασμα. Ἔτσι ἁπλωμένο τό ἔβλεπαν κι οἱ δυό τους γιά πολλή ὥρα νά ἐκπέμπει δόξα θεϊκή σάν ἤλεκτρο. Ὅσο φαινόταν ἐκεῖ ἡ Κυρία Θεοτόκος, φαινόταν καί ἡ ἱερή ἐσθήτα νά σκορπίζει τή χάρι της. Ὅταν ἐκείνη ἄρχισε νά ἀνεβαίνει στόν οὐρανό, ἄρχισε καί ἡ θεία Σκέπη νά συστέλλεται λίγο-λίγο καί νά χάνεται. Τό ἱερό αὐτό μαφόριο πού φυλασσόταν ἐκεῖ συμβόλιζε τή χάρι πού παρέχει ἡ Θεοτόκος στούς πιστούς.

Αὐτή τήν ὁπτασία τήν εἶδε καί ὁ Ἐπιφάνιος μέ τή δύναμη καί μεσιτεία τοῦ ὁσίου.

Μέ ἀφορμή αὐτό τό ὅραμα καθιερώθηκε ἠ ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου . Γιορτάζεται κανονικά τήν α' Ὀκτωβρίου . Ἀλλά τό 1952 μετατέθηκε ὁ ἑορτασμός της στίς 28 Ὀκτωβρίου διότι ἡ νίκη τοῦ στρατοῦ μας στά 1940 ἀποδόθηκε στήν Θεοτόκο. Ἡ φήμη τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα πέρασε καί στή Ρωσία. Ἄλλωστε ὁ ἅγιος ἦταν Σκύθης στήν καταγωγή. Ἐκεῖ γίνεται ὁ εἰσηγητής τῆς ζωῆς τῆς σαλότητας καί «πνευματικός δάσκαλος» τῶν ρώσων «Γιουροντίβι». Ἐπίσης καθιερώνεται καί στή Ρωσία ἡ γιορτή τῆς ἁγ. Σκέπης (Πόκροβ), ἡ ὁποία πῆρε ὄχι μόνο θρησκευτικές ἀλλά καί ἐθνικές διαστάσεις. Τό «Γιουροντστβο» γίνεται ἔνα «κίνημα» πολύ σεβαστό. Κάθε ρωσική πόλη τιμᾶ κι ἕνα «δικό της» σαλό ἅγιο.

Τό ὅραμα τοῦ ἁγίου Άνδρέα εἶναι μιά ἀποκάλυψη. Φανέρωσε τήν χάρη τῆς Θεοτόκου, τίς δακρύρροες προσευχές της, τήν ἀπέραντη ἀγάπη της γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα καί τήν παρρησία της στό Θεό. Εἶναι πράγματι ἡ ἀκαταμάχητη προστασία μας καί ἠ ἀκαταίσχυντη μεσίτρια μας πρός τόν Θεό Πατέρα. Εἶναι ἡ αἰτία τῆς τῶν πάντων θεώσεως. Συνέβαλλε ἀποφασιστικά στήν ἀνάπλαση τῆς πεσμένης ἀνθρώπινης φύσης· εἶναι Αὐτή πού δάνεισε τήν σάρκα Της στόν Χριστό καί συνήργησε στήν θέωση ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας.

http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr/2014/10/28.html