Τα τρία «φ» (φιληδονία, φιλοδοξία και φιλαργυρία) πρέπει να τ’αποφεύγουμε.

Για να γίνει κανείς άγιος, θέλει λεβεντιά. Όποιος έχει ανδρεία,μπορεί να γίνει ή ήρωας ή άγιος.

Σε ερώτηση αν πρέπει να διαλυθούν οι λεγόμενες «χριστιανικές οργανώσεις» , που πολλοί τις κατηγορούσαν για παρεκκλησιαστκικές, ο Γέροντας ήταν σαφής και καθόλου εμπαθής: ‘’ας διαλύσουμε», είπε,’’πρώτα τις αιρετικές ομάδες, και κυρίως τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, και μετά ας τις κλείσουμε κι αυτές’’ 

Όπως εάν φυτέψεις δίπλα στην πεπονιά κολοκύθι, το πεπόνι θα χάσει το άρωμά του  και δε θα ωφεληθεί το κολοκύθι, έτσι θα πρέπει να επιλέγουμε ποιους θα συναναστρεφόμαστε και ποιους θ’αφήνουμε να μας πλησιάσουν , ώστε να μη χάσουμε κάτι πολύτιμο που έχουμε, χωρίς και αυτοί να ωφεληθούν.

Σήμερα οι νέοι , οι οποίοι θα καταφέρουν να κρατηθούν καθαροί μέχρι το γάμο τους, θα λογιστούν ως μάρτυρες.

Αν έχεις ένα νεκρό , ο οποίος έχει παρρησία στο Θεό, και του ανάψεις ένα κερί, αυτός έχει υποχρέωση να προσευχηθεί για σένα στο Θεό. Αν, πάλι, έχεις ένα νεκρό, ο οποίος νομίζεις ότι δεν  έχει παρρησία στο Θεό, τότε, όταν του ανάβεις ένα αγνό κερί, είναι σαν να δίνεις ένα αναψυκτικό σε κάποιον που καίγεται. Οι άγιοι δέχονται ευχαρίστως την προσφορά του κεριού και είναι υποχρεωμένοι να προσευχηθούν γι’ αυτόν που το ανάβει. Ο Θεός ευχαρίστως το δέχεται.
Ο ελληνικός στρατός, λόγο αν προσέξει τη βλασφημία και την ανηθικότητα, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Θυμάμαι το 1948  ότι τους βλάσφημους και τους ανήθικους λες και τους κυνηγούσαν οι σφαίρες.
Ο Θεός μας ανέχεται σαν έθνος, όχι λόγω της καλοσύνης μας, αλλλά επειδή κρατούμε την Ορθοδοξία. Έτσι , αν και όλοι μας υποβλέπουν, ο Θεός δε μας αφήνει να πάθουμε κάτι κακό.
Περνάμε τα πιο δύσκολα χρόνια, αλλά έχω μεγάλη ελπίδα κι εμπιστοσύνη στο Θεό.

Όσιος Παΐσιος

Δεκατρείς λόγοι να είσαι ευγνώμων που γεννήθηκες Έλληνας…

ΜΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ…

Ότι μας κυριαρχεί το συναίσθημα και όχι η λογική. Εμάς που εφεύραμε την λογική σαν επιστημονικό εργαλείο αλλά την απορρίψαμε σαν τρόπο ζωής.

Ότι είμαστε ανοργάνωτοι. Κανείς στον κόσμο δεν ξέρει να ζει με τόση αρμονία μέσα στο χάος όπως εμείς.

Ότι είμαστε αντιφατικοί. Μα η φύση είναι αντιφατική, είμαστε γεννημένοι με το Κακό / Καλό γραμμένο στο DNA μας… η μεγαλύτερη αντίφαση που υπάρχει.

Ότι είμαστε απρόβλεπτοι. Τι βαρετό Θεέ μου να είσαι προβλέψιμος!

Ότι είμαστε εριστικοί. Είναι αλήθεια, κυρίως τρωγόμαστε μεταξύ μας. Ευτυχώς για αυτούς, γιατί αν δεν τρωγόμασταν μεταξύ μας… θα δουλεύανε όλοι για μας.

Ότι είμαστε άστατοι. Γιατί μας αρέσουν πολλά πράγματα και τα θέλουμε όλα συγχρόνως.

Ότι λέμε πολλά. Είμαστε οι εφευρέτες του ΛΟΓΟΥ και ο ΛΟΓΟΣ οφείλει να είναι γενναιόδωρος.

Ότι είμαστε όλο ιδέες και λίγες πράξεις. Ο πολιτισμός ξεκίνησε τη στιγμή που ο άνθρωπος είχε την πρώτη του ιδέα, εξάλλου, είναι αυθάδεια και αγνωμοσύνη να λες στον δάσκαλό σου ότι δεν έκανε αρκετά.

Ότι δεν είμαστε πρακτικοί. Πράγματι εμείς πρώτοι θεραπεύσαμε το περιττό άρα μη πρακτικό, γιατί το Ωραίο είναι εξ ορισμού Περιττό όπως και το Αλάτι στο Φαΐ. Ζωή χωρίς το Περιττό θα ήταν όσο άνοστο είναι το Φαΐ χωρίς Αλάτι.

Ότι μας αρέσει να διασκεδάζουμε. Γιατί η διασκέδαση θέλει καρδιά και όχι μυαλό και από καρδιά εμείς έχουμε περίσσευμα και κατά τα φαινόμενα οι κατήγοροί μας έλλειμμα.

Ότι δεν είμαστε γνήσιοι Έλληνες. Τίποτα ποιο αναληθές, 3.000 χρόνια διαφυλάσσουμε ευλαβικά όλα τα ελαττώματα της Φυλής αναλλοίωτα.

Ότι δεν είμαστε ειλικρινείς. Δεν λέμε σκόπιμα ψέματα, γιατί το ψέμα έχει δόλο, απλά εκφράζουμε έντονα τα εφήμερα αισθήματα μας και οι άλλοι νομίζουν ότι υπογράψαμε συμβόλαιο.

Ότι τα τραγούδια μας είναι γεμάτα πόνο και δυστυχία. Θέλει πολλά κότσια για να γλεντάς και να διασκεδάζεις με τον πόνο και τη δυστυχία. Όλοι οι άλλοι διασκεδάζουν ξορκίζοντας τον πόνο και την δυστυχία, εμείς τα προκαλούμε.

Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΕΛΛΗΝΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.defence-point.gr/news/?p=139327

π. Ανδρέας Κονάνος, "Μη χαλιέσαι με τίποτα"

"Μην χαλιέσαι από τίποτα" (20' λεπτά αρκούν π. Ανδρέας Κονάνος) by Romfea.Gr on Mixcloud

Γιώργου Σεφέρη, [Η ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΟΥ ΒΡΑΒΕΙΟΥ NOBEL ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, Στοκχόλμη 10 Δεκεμβρίου 1963 (στα ελληνικά, αγγλικά και γαλλικά)]

Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να - εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγγνώμη που ζητώ πρώτα-πρώτα από τον εαυτό μου.

Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που μας χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά· κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο, πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. Ο ίδιος νόμος ισχύει και όταν ακόμα πρόκειται για φυσικά φαινόμενα: "Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα" λέει ο Ηράκλειτος, "ει δε μη, Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν".

Συλλογίζομαι πως δεν αποκλείεται ολωσδιόλου να ωφεληθεί ένας σύγχρονος επιστήμων, αν στοχαστεί τούτο το απόφθεγμα του Ίωνα φιλοσόφου. Όσο για μένα συγκινούμαι παρατηρώντας πως η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε τόσο πολύ διαποτίσει την ελληνική ψυχή, ώστε να γίνει κανόνας και του φυσικού κόσμου. Και ένας από τους διδασκάλους μου (εννοεί τον Μακρυγιάννη), των αρχών του περασμένου αιώνα, γράφει: "...θα χαθούμε γιατί αδικήσαμε..." Αυτός ο άνθρωπος ήταν αγράμματος· είχε μάθει να γράφει στα τριανταπέντε χρόνια της ηλικίας του. Αλλά στην Ελλάδα των ημερών μας, η προφορική παράδοση πηγαίνει μακριά στα περασμένα όσο και η γραπτή. Το ίδιο και η ποίηση. Είναι για μένα σημαντικό το γεγονός ότι η Σουηδία θέλησε να τιμήσει και τούτη την ποίηση και όλη την ποίηση γενικά, ακόμη και όταν αναβρύζει ανάμεσα σ’ ένα λαό περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα, και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης κι ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τον περασμένο χρόνο γύρω από τούτο το τραπέζι, την πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις ανακαλύψεις της σύγχρονης επιστήμης και στη λογοτεχνία· παρατήρησαν πως ανάμεσα σ’ ένα αρχαίο ελληνικό δράμα και ένα σημερινό, η διαφορά είναι λίγη. Ναι, η συμπεριφορά του ανθρώπου δε μοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη ν’ ακούσει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση. Αυτή τη φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει πού να βρει καταφύγιο· απαρνημένη, έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους. Γι’ αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης. Έχει τη χάρη να αποφεύγει πάντα τη συνήθεια, αυτή τη βιομηχανία. Χρωστώ την ευγνωμοσύνη μου στη Σουηδική Ακαδημία που ένιωσε αυτά τα πράγματα· που ένιωσε πως οι γλώσσες, οι λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δεν πρέπει να καταντούν φράχτες όπου πνίγεται ο παλμός της ανθρώπινης καρδιάς· που έγινε ένας Άρειος Πάγος ικανός:

να κρίνει με αλήθεια επίσημη την άδικη μοίρα της ζωής,

για να θυμηθώ τον Σέλεϋ, τον εμπνευστή, καθώς μας λένε, του Αλφρέδου Νόμπελ, αυτού του ανθρώπου που μπόρεσε να εξαγοράσει την αναπόφευκτη βία με τη μεγαλοσύνη της καρδιάς του.

Σ’ αυτόν τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται.

Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα.

Giorgos Seferis' speech at the Nobel Banquet at the City Hall in Stockholm, December 10, 1963

(English)

I feel at this moment that I am a living contradiction. The Swedish Academy has decided that my efforts in a language famous through the centuries but not widespread in its present form are worthy of this high distinction. It is paying homage to my language - and in return I express my gratitude in a foreign language. I hope you will accept the excuses I am making to myself.

I belong to a small country. A rocky promontory in the Mediterranean, it has nothing to distinguish it but the efforts of its people, the sea, and the light of the sun. It is a small country, but its tradition is immense and has been handed down through the centuries without interruption. The Greek language has never ceased to be spoken. It has undergone the changes that all living things experience, but there has never been a gap. This tradition is characterized by love of the human; justice is its norm. In the tightly organized classical tragedies the man who exceeds his measure is punished by the Erinyes. And this norm of justice holds even in the realm of nature.

«Helios will not overstep his measure»; says Heraclitus, «otherwise the Erinyes, the ministers of Justice, will find him out». A modern scientist might profit by pondering this aphorism of the Ionian philosopher. I am moved by the realization that the sense of justice penetrated the Greek mind to such an extent that it became a law of the physical world. One of my masters exclaimed at the beginning of the last century, «We are lost because we have been unjust» He was an unlettered man, who did not learn to write until the age of thirty-five. But in the Greece of our day the oral tradition goes back as far as the written tradition, and so does poetry. I find it significant that Sweden wishes to honour not only this poetry, but poetry in general, even when it originates in a small people. For I think that poetry is necessary to this modern world in which we are afflicted by fear and disquiet. Poetry has its roots in human breath - and what would we be if our breath were diminished? Poetry is an act of confidence - and who knows whether our unease is not due to a lack of confidence?

Last year, around this table, it was said that there is an enormous difference between the discoveries of modern science and those of literature, but little difference between modern and Greek dramas. Indeed, the behaviour of human beings does not seem to have changed. And I should add that today we need to listen to that human voice which we call poetry, that voice which is constantly in danger of being extinguished through lack of love, but is always reborn. Threatened, it has always found a refuge; denied, it has always instinctively taken root again in unexpected places. It recognizes no small nor large parts of the world; its place is in the hearts of men the world over. It has the charm of escaping from the vicious circle of custom. I owe gratitude to the Swedish Academy for being aware of these facts; for being aware that languages which are said to have restricted circulation should not become barriers which might stifle the beating of the human heart; and for being a true Areopagus, able «to judge with solemn truth life's ill-appointed lot», to quote Shelley, who, it is said, inspired Alfred Nobel, whose grandeur of heart redeems inevitable violence.

In our gradually shrinking world, everyone is in need of all the others. We must look for man wherever we can find him. When on his way to Thebes Oedipus encountered the Sphinx, his answer to its riddle was: «Man». That simple word destroyed the monster. We have many monsters to destroy. Let us think of the answer of Oedipus.

[French]

Sire, Madame, Altesses Royales, Mesdames, Messieurs.

En ce moment je sens que je suis une contradiction. L'Académie Suédoise a en effet décidé que mon effort dans une langue fameuse à travers bien des siècles, mais peu répandue dans sa forme actuelle, était digne de cette haute distinction. Elle a voulu rendre hommage à ma langue et voilà que je lui adresse mes remerciements dans une langue étrangère. Veuillez bien accepter les excuses que je me fais à moi-même.

J'appartiens à un petit pays. C'est un promontoire rocheux dans la Méditerranée, qui n'a pour lui que l'effort de son peuple, la mer et la lumière du soleil. C'est un petit pays, mais sa tradition est énorme. Ce qui la caractérise c'est qu'elle s'est transmise à nous sans interruption. La langue grecque n'a jamais cessé d'être parlée. Elle a subi les altérations que subit toute chose vivante. Mais elle n'est marquée d'aucune faille. Ce qui caractérise encore cette tradition, est l'amour de l'humain; la justice est sa règle. Dans l'organisation si précise de la tragédie classique, l'homme qui dépasse la mesure doit être puni par les Erinnyes. Bien plus, la même règle vaut pour les lois naturelles. «Le soleil ne peut pas dépasser la mesure» - dit Heraclite - «inon les Erinnyes, servantes de la justice, sauront le ramener à l'ordre» - Je pense que qu'il n'est pas tout à fait improbable qu'un homme de science moderne trouve profit à méditer sur cet apophtegme du philosophe Ionien. Pour moi ce qui m'émeut, c'est de constater que le sentiment de la Justice avait tellement pénétré l'âme grecque qu'il était devenu une règle du monde physique. Et un de mes maîtres du début du siècle dernier s'écrie: «Nous sommes perdus, parce que nous avons été injustes.» Cet homme était un illettré; il avait appris à écrire à l'âge de trente-cinq ans. Mais dans la Grèce de nos jours la tradition orale va aussi loin dans le passé que la tradition écrite. Ainsi va la poésie. Je trouve significatif que la Suède tienne à honorer et cette poésie et la poésie en général, même si elle jaillit parmi un peuple restreint. Car je pense que la poésie est nécessaire à ce monde moderne ou nous vivons affligé, comme il est, par la peur et l'inquiétude. La poésie a ses racines dans la respiration humaine - et que serions-nous si notre souffle s'amoindrissait ? Elle est un acte de confiance - et Dieu sait si nos malaises ne sont pas dûs à notre manque de confiance.

On a observé, l'an dernier, autour de cette table, l'énorme différence qui existe entre les découvertes de la science d'aujourd'hui et la littérature; qu'entre un drame grec et un drame moderne, il n'y a pas grande différence. Oui, le comportement des hommes ne semble pas avoir changé. Et, je dois ajouter, qu'il a depuis toujours besoin d'entendre cette voix humaine que nous appelons la poésie. Cette voix, qui court à tout moment le danger de s'éteindre, faute d'amour, et qui sans cesse renaît. Menacée, elle sait toujours où trouver un refuge; reniée, elle a toujours l'instinct de reprendre racine dans des régions inattendues. Pour elle, il n'existe pas de grandes et de petites parties du monde. Son domaine est dans le cour de tous les hommes de la terre. Elle a le charme de fuir l'industrie de l'habitude. Je dois ma reconnaissance à l'Académie Suédoise d'avoir senti ces faits; d'avoir senti que les langues dites d'usage restreint ne doivent pas devenir des barrières dans lesquelles le battement du cour humain doit être étouffé; de constituer un aéropage capable:

To judge with solemn truth life's ill-appointed lot,

pour songer à Shelley l'inspirateur, dit-on, d'Alfred Nobel - cet homme qui a su racheter l'inévitable violence par la grandeur de son cour.

Dans ce monde qui va en se rétrécissant, chacun de nous a besoin de tous les autres. Nous devons chercher l'homme, partout où il se trouve.

Quand, sur le chemin de Thèbes, Oedipe rencontra le Sphinx qui lui posa son énigme sa réponse fut: l'homme. Ce simple mot détruisit le monstre. Nous avons beaucoup de monstres à détruire. Pensons à la réponse d'Oedipe.

Πηγή για τα παραΘέματα λόγου: α) Το κείμενο στα Ελληνικά από τον Τόμο "Ένας αιώνας Νόμπελ. Οι ομιλίες των συγγραφέων που τιμήθηκαν με το Βραβείο Νόμπελ στον 20ό αιώνα", (Επιμέλεια-Επίλογος: Θανάσης Θ. Νιάρχος), εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2001 β) Το κείμενο στην αγγλική και γαλλική γλώσσα από τον επίσημο διαδικτυακό Τόπο Nobelprize.org

Ο Απόστολος της Κυριακής 18 Οκτωβρίου - Ευαγγελιστού Λουκά

Σ᾿ ἐκείνους ποὺ

δὲν εἶναι μέλη τῆς ἐκκλησίας,

νὰ φέρεστε μὲ σύνεση,

κάνοντας καλὴ χρήση

κάθε εὐκαιρίας.

(Κολασ. δ´ 5-11, 14-18)

Εν σοφίᾳ περιπατεῖτε πρὸς τοὺς ἔξω, τὸν καιρὸν ἐξαγοραζόμενοι. ὁ λόγος ὑμῶν πάντοτε ἐν χάριτι, ἅλατι ἠρτυμένος, εἰδέναι πῶς δεῖ ὑμᾶς ἑνὶ ἑκάστῳ ἀποκρίνεσθαι. Τὰ κατ᾿ ἐμὲ πάντα γνωρίσει ὑμῖν Τυχικὸς ὁ ἀγαπητὸς ἀδελφὸς καὶ πιστὸς διάκονος καὶ σύνδουλος ἐν Κυρίῳ, ὃν ἔπεμψα πρὸς ὑμᾶς εἰς αὐτὸ τοῦτο, ἵνα γνῷ τὰ περὶ ὑμῶν καὶ παρακαλέσῃ τὰς καρδίας ὑμῶν, σὺν ᾿Ονησίμῳ τῷ πιστῷ καὶ ἀγαπητῷ ἀδελφῷ, ὅς ἐστιν ἐξ ὑμῶν· πάντα ὑμῖν γνωριοῦσι τὰ ὧδε. ᾿Ασπάζεται ὑμᾶς ᾿Αρίσταρχος ὁ συναιχμάλωτός μου, καὶ Μᾶρκος ὁ ἀνεψιὸς Βαρνάβα, — περὶ οὗ ἐλάβετε ἐντολάς· ἐὰν ἔλθῃ πρὸς ὑμᾶς, δέξασθε αὐτόν, —  καὶ ᾿Ιησοῦς ὁ λεγόμενος ᾿Ιοῦστος, οἱ ὄντες ἐκ περιτομῆς, οὗτοι μόνοι συνεργοὶ εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, οἵτινες ἐγενήθησάν μοι παρηγορία. ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητὸς καὶ Δημᾶς. ἀσπάσασθε τοὺς ἐν Λαοδικείᾳ ἀδελφοὺς καὶ Νυμφᾶν καὶ τὴν κατ᾿ οἶκον αὐτοῦ ἐκκλησίαν· καὶ ὅταν ἀναγνωσθῇ παρ᾿ ὑμῖν ἡ ἐπιστολή, ποιήσατε ἵνα καὶ ἐν τῇ Λαοδικέων ἐκκλησίᾳ ἀναγνωσθῇ, καὶ τὴν ἐκ Λαοδικείας ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀναγνῶτε. καὶ εἴπατε ᾿Αρχίππῳ· βλέπε τὴν διακονίαν ἣν παρέλαβες ἐν Κυρίῳ, ἵνα αὐτὴν πληροῖς. ῾Ο ἀσπασμὸς τῇ ἐμῇ χειρὶ Παύλου. μνημονεύετέ μου τῶν δεσμῶν. ῾Η χάρις μεθ᾿ ὑμῶν· ἀμήν.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Σ᾿ ἐκείνους ποὺ δὲν εἶναι μέλη τῆς ἐκκλησίας, νὰ φέρεστε μὲ σύνεση, κάνοντας καλὴ χρήση κάθε εὐκαιρίας. Τὰ λόγια σας νὰ εἶναι πάντα γεμάτα χάρη κι ὄχι ἀνούσια. Νὰ ξέρετε πῶς πρέπει νὰ ἀποκρίνεστε στὸν καθένα. Τὰ νέα μου θὰ σᾶς τὰ πεῖ ὁ Τυχικός, ὁ ἀγαπητὸς ἀδελφὸς καὶ πιστὸς συνεργάτης, δοῦλος τοῦ Κυρίου ὅπως κι ἐγώ. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς, σᾶς τὸν ἔστειλα, γιὰ νὰ μάθει τὰ νέα σας καὶ νὰ ἐνισχύσει τὶς καρδιές σας, μαζὶ μὲ τὸν ᾿Ονήσιμο, τὸν πιστὸ κι ἀγαπητὸ ἀδελφό, τὸν συμπατριώτη σας· αὐτοὶ θὰ σᾶς δώσουν πληροφορίες γιὰ ὅσα συμβαίνουν ἐδῶ. Σᾶς στέλνουν χαιρετισμοὺς ὁ ᾿Αρίσταρχος, ποὺ εἶναι φυλακισμένος μαζί μου, κι ὁ Μάρκος, ὁ ἀνηψιὸς τοῦ Βαρνάβα· —γιὰ τὸν ὁποῖο πήρατε ὁδηγίες νὰ τὸν καλοδεχτεῖτε ὅταν ἔρθει·—  κι ὁ ᾿Ιησοῦς, ποὺ λέγεται καὶ ᾿Ιοῦστος. Αὐτοὶ εἶναι οἱ μόνοι ἀπὸ τοὺς ἐξ ᾿Ιουδαίων χριστιανοὺς ποὺ συνεργάστηκαν μαζί μου στὴ διάδοση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καὶ στάθηκαν ἡ παρηγοριά μου. Σᾶς χαιρετοῦν ὁ ἀγαπητός μου γιατρὸς Λουκᾶς καὶ ὁ Δημᾶς. Δῶστε τοὺς χαιρετισμούς μου στοὺς χριστιανοὺς τῆς Λαοδίκειας, καθὼς καὶ στὸν Νυμφᾶ καὶ στὴν ἐκκλησία ποὺ συναθροίζεται στὸ σπίτι του. ῞Οταν διαβάσετε αὐτὴ τὴν ἐπιστολή, στεῖλτε την νὰ διαβαστεῖ καὶ στὴν ἐκκλησία τῶν Λαοδικέων, κι ἐσεῖς φροντίστε νὰ πάρετε τὴν ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλα στὴ Λαοδίκεια, γιὰ νὰ τὴ διαβάσετε. Πεῖτε στὸν ῎Αρχιππο· «Πρόσεχε νὰ ἐκπληρώσεις στὸ ἀκέραιο τὸ διακόνημα ποὺ σοῦ ἀνέθεσε ὁ Κύριος». Σᾶς στέλνω κι ἐγὼ ὁ Παῦλος χαιρετισμό, γραμμένον μὲ τὸ ἴδιο μου τὸ χέρι. Μὴν ξεχνᾶτε στὶς προσευχές σας τὰ δεσμά μου. ῾Η χάρη τοῦ Θεοῦ ἂς εἶναι μαζί σας. ᾿Αμήν.

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3614:o-apostolos-tis-kyriakis-18-oktovriou-evaggelistoy-louka&catid=30&Itemid=143

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 18 Οκτωβρίου 2015 - Ευαγγελιστού Λουκά

῞Οποιος ἀκούει ἐσᾶς,

ἀκούει ἐμένα·

ὅποιος ἀπορρίπτει ἐσᾶς,

ἀπορρίπτει ἐμένα·

κι ὅποιος ἀπορρίπτει ἐμένα,

ἀπορρίπτει αὐτὸν

ποὺ μ’ ἔστειλε.

(Λουκ. ι´ 16-21)

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· ῾Ο ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ· ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά με. ῾Υπέστρεψαν δὲ οἱ ἑβδομήκοντα μετὰ χαρᾶς λέγοντες· Κύριε, καὶ τὰ δαιμόνια ὑποτάσσεται ἡμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου. Εἶπε δὲ αὐτοῖς· ᾿Εθεώρουν τὸν σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα. ᾿Ιδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσῃ. Πλὴν ἐν τούτῳ μὴ χαίρετε, ὅτι τὰ πνεύματα ὑμῖν ὑποτάσσεται· χαίρετε δὲ ὅτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν ἐγράφη ἐν τοῖς οὐρανοῖς. ᾿Εν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἠγαλλιάσατο τῷ πνεύματι ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν· ᾿Εξομολογοῦμαί σοι, Πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις· ναί, ὁ Πατήρ, ὅτι οὕτως ἐγένετο εὐδοκία ἔμπροσθέν σου.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εἶπε ὁ Κύριος στοὺς μαθητές του· «῞Οποιος ἀκούει ἐσᾶς, ἀκούει ἐμένα· ὅποιος ἀπορρίπτει ἐσᾶς, ἀπορρίπτει ἐμένα· κι ὅποιος ἀπορρίπτει ἐμένα, ἀπορρίπτει αὐτὸν ποὺ μ’ ἔστειλε».῞Οταν γύρισαν πίσω οἱ ἑβδομήντα μαθητές, ἔλεγαν γεμάτοι χαρά· «Κύριε, ἀκόμη καὶ τὰ δαιμόνια μᾶς ὑπακοῦνε ὅταν τὰ προστάζουμε στὸ ὄνομά σου».Κι ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς εἶπε· «᾿Εγὼ ἔχω δεῖ τὸν σατανὰ νὰ πέφτει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ σὰν ἀστραπή. Σᾶς δίνω ἐξουσία νὰ πατᾶτε πάνω σὲ φίδια καὶ σκορπιούς, καὶ νὰ κυριαρχεῖτε πάνω σ’ ὅλη τὴ δύναμη τοῦ ἐχθροῦ· τίποτε δὲν θὰ σᾶς βλάψει. Μὴ χαίρεστε ὅμως γιατὶ σᾶς ὑπακοῦνε τὰ δαιμονικὰ πνεύματα· μᾶλλον νὰ χαίρεστε ποὺ τὰ ὀνόματά σας ἔχουν γραφτεῖ στὸν οὐρανό». ᾿Εκείνη τὴ στιγμὴ ὁ ᾿Ιησοῦς ἔνιωσε μέσα του ἀγαλλίαση, καὶ εἶπε· «Σ’ εὐχαριστῶ Πατέρα, Κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, γιατὶ αὐτὰ ποὺ ἀπέκρυψες ἀπὸ τοὺς σοφοὺς καὶ τοὺς συνετοὺς τὰ φανέρωσες στοὺς ταπεινούς. Ναί, Πατέρα μου, αὐτὸ ἔγινε γιατὶ ἔτσι τὸ θέλησες».

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3615:to-evaggelio-tis-kyriakis-18-oktovriou-2015-evaggelistoy-louka&catid=32&Itemid=145

Ένα ζεστό καρβέλι ψωμί

Aπό το βιβλίο της Άννας Ιακώβου, "Όταν γελάει ο Ουρανός", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άθως Παιδικά

Σε ένα από τα µεγάλα µοναστήρια στη Θηβαΐδα της Αιγύπτου έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του, πριν φύγει για την έρηµο, ο άγιος Ονούφριος.

Νεογέννητο µωρό ήταν, όταν τον έφερε και τον άφησε στο µοναστήρι ο πατέρας του, ο βασιλιάς της Περσίας, έπειτα από θεϊκή αποκάλυψη.

Μέχρι ο µικρός Ονούφριος να γίνει τριών χρονών ερχότανε στο µοναστήρι κάθε µέρα µιαν ελαφίνα και τον θήλαζε.

Ζούσε σαν µοναχός κι εκείνος ανάµεσα στους µοναχούς, ακολουθώντας τις νηστείες και µετέχοντας στη λειτουργική ζωή µε προθυµία. Μέσα από τα παιδικά του µάτια τα έβλεπε όλα ετούτα σαν να ήταν ένα ατέλειωτο παιχνίδι.

Οι πατέρες του µοναστηριού τον αγαπούσαν πολύ και ο ηγούµενος είχε δώσει εντολή στον τραπεζάρη να του δίνει φαγητό, όποτε ο µικρός Ονούφριος του ζητούσε, γνωρίζοντας τις ιδιαίτερες ανάγκες που έχει ένα παιδί όταν βρίσκεται στην ανάπτυξη.

Έχοντας ετούτο το προνόµιο ο µικρός Ονούφριος πήγαινε µε θάρρος και ζητούσε από τον τραπεζάρη, τον πατέρα Ευλόγιο, φαγητό. Κι έπαιρνε άλλες φορές φρούτα, άλλοτε ελιές, συχνά ψωµί και πότε-πότε µέλι, που του άρεσε ιδιαίτερα.

Κάποια όµως στιγµή ετούτη η επίσκεψη στην κουζίνα άρχισε να γίνεται όλο και πιο συχνή, πράγµα που έκανε εντύπωση στον τραπεζάρη.

– Κάποιο ζώο θα ταΐζει ο Ονούφριος, σκέφτηκε κι αποφάσισε να τον πάρει στο κατόπι να δει τι κάνει το ψωµί που παίρνει.

Έτσι λοιπόν µια µέρα, όταν ο µικρός Ονούφριος βγήκε από την κουζίνα κρατώντας το ψωµί του, ο πατήρ Ευλόγιος τον ακολούθησε.

Με έκπληξη τότε τον είδε να µπαίνει µέσα στον ναό και να κλείνει πίσω του την πόρτα.

Αθόρυβα και γρήγορα ο καλόγερος σκαρφάλωσε πάνω σ’ ένα τοιχάκι και από το πλαϊνό παράθυρο κοίταξε µέσα στην εκκλησιά.

Βλέπει τότε τον Ονούφριο να πλησιάζει στο τέµπλο, να στέκεται µπρος στην εικόνα της Παναγιάς της Βρεφοκρατούσας και απλώνοντας ανοιχτά την παλάµη του µε το ψωµί να λέει στον µικρό Χριστό:

Σου έφερα και σήμερα ψωμάκι, μιας και δεν σου δίνει κανείς να φας.

Τότε ο µικρός Χριστός άπλωσε το χεράκι Του, πήρε την φέτα του ψωµιού και, όπως το µάζεψε ξανά, εκείνη εξαφανίστηκε µέσα στην εικόνα.

Όταν τα είδε αυτά ο πατήρ Ευλόγιος σάστισε. Σαν τρελός πήγε τρέχοντας στον ηγούµενο και του τα διηγήθηκε όλα µε κάθε λεπτοµέρεια.

– Άκουσε καλά τι θα κάνεις, του είπε χαµογελώντας ο ηγούµενος. Δεν θα του ξαναδώσεις ψωµί. Κι αν εκείνος σε παρακαλέσει, τότε να του πεις να πάει να ζητήσει ψωµί από Εκείνον, που τόσο καιρό τώρα τάιζε.

Την άλλη µέρα, όταν στάθηκε ο Ονούφριος µπρος στον τραπεζάρη για να του ζητήσει λίγο ψωµί, η απάντηση τον έκαµε να σκύψει λυπηµένος το κεφάλι του.

– Δεν σου δίνω, του είπε ο πατήρ Ευλόγιος. Αν θες ψωµί να πας να ζητήσεις από Εκείνον, που τόσο καιρό τώρα τάιζες.

Πέρασαν έτσι δυο-τρεις µέρες κι αφού ο Ονούφριος είδε πως δεν του έδιναν πια ψωµί, πήγε στην εκκλησιά και στάθηκε λυπηµένος µπρος στην εικόνα της Παναγιάς. Με θλίψη τότε λέει στον µικρό Χριστό που κρατούσε στην αγκαλιά της.

– Μέρες τώρα πάω να γυρέψω ψωµί στον τραπεζάρη κι εκείνος δεν µου δίνει. Μου λέει µάλιστα να πάω να ζητήσω ψωµί από Εκείνον, που τόσον καιρό τώρα τάιζα. Γι’ αυτό κι εγώ ήλθα...

Σαν τέλειωσε το παράπονό του, βλέπει τον µικρό Χριστό ν’ απλώνει το χεράκι Του και να του δίνει ένα µεγάλο και ζεστό καρβέλι ψωµί. Το χεράκι του Χριστού βγήκε από την εικόνα κι απόθεσε το ψωµί στα χέρια του παιδιού.

Ο πατήρ Ευλόγιος, ο τραπεζάρης, που κατά την εντολή του γέροντα παρακολουθούσε κατά πόδας τον µικρό Ονούφριο και είχε γίνει η σκιά του, είδε τα όσα έγιναν σκαρφαλωµένος πάνω στο πλαϊνό παράθυρο της εκκλησιάς και λίγο έλειψε να πέσει λιπόθυµος καταγής. 

Ο Ονούφριος πήρε το ψωµί γεµάτος χαρά στην αγκαλιά του. Το καρβέλι ήταν πολύ µεγάλο και µε δυσκολία το σήκωνε. Μοσχοµύριζε µάλιστα τόσο ωραία, που η µυρωδιά του σκορπίστηκε σε όλο το µοναστήρι κι έκαµε τους πατέρες να βγουν από τα κελιά τους και να αναζητήσουν από πού έρχεται αυτή η ωραία µυρωδιά του φρεσκοψηµένου ψωµιού.

Με έκπληξη είδανε τότε τον Ονούφριο να βγαίνει από την εκκλησία κρατώντας το μεγάλο καρβέλι.

και προσπαθώντας να ισορροπήσει το βάρος πάνω στα µικρά του χέρια. Αµέσως δυο µοναχοί έτρεξαν και τον βοήθησαν να το φέρει

στην τράπεζα.

Για µέρες πολλές ολόκληρη η αδελφότητα έτρωγε και χόρταινε απ’ το ευλογηµένο εκείνο ψωµί.

Για τον µικρό Ονούφριο ήτανε σίγουρα µια πρόγευση του άρτου, που ο Χριστός θα τον έτρεφε στην έρηµο, όταν σαν ερηµίτης θα ζούσε εκεί για εξήντα ολόκληρα χρόνια. 

Σταυροφορία Αγάπης στον Ι.Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Παλαιού Φαλήρου

"ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ" είναι η δράση αγάπης και φιλανθρωπίας προς τους συνανθρώπους μας, η οποία διοργανώνεται από την ενορία της Κοιμήσεως Θεοτόκου Παλαιού Φαλήρου.

Συμμετέχουν εθελοντές κάθε ηλικίας που προσφέρουν τον ελεύθερο χρόνο τους, άνθρωποι με αγάπη στην καρδιά, που προσφέρουν το αίμα τους, ώστε να στηριχθούν οι ασθενείς, όσοι το έχουν πραγματικά ανάγκη.

"ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ" είναι η κίνηση της καρδιάς μας που επιθυμούμε να διαδοθεί, να πλημμυρίσει σαν ποτάμι, να δροσίσει τη ζωή των πονεμένων.

Προσφέρουμε εθελοντικά στη διοργάνωση της αιμοδοσίας της ενορίας μας που θα πραγματοποιηθεί,

Σάββατο 17 και Κυριακή 18 Οκτωβρίου,

ώρες 10 π.μ. - 1 μ.μ., στο Ναό μας.

Βοηθούμε με κάθε τρόπο. Ενημερώνουμε, αναρτούμε παρακινούμε και άλλους νέους αιμοδότες.Και η προσευχή μας συμπληρώνει τη δράση μας, για το καλό των αδελφών μας.

Γίνετε συνεργοί στο έργο της αγάπης.

Στο έργο της ζωής.

π. Ιωσήφ Ταγαράκης

www.koimisifalirou.gr
https://www.facebook.com/koimisifalirou

Αχιλλέως 30, 175 62 ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ
τηλ. 210 98 12 234, Φαξ 210 98 43 468

Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Παλαιού Φαλήρου 

Δωρεά μηχανήματος από την Μητρόπολη Αλεξανδρουπόλεως στο Νοσοκομείο Έβρου

Στην δωρεά ενός σύγχρονου μηχανήματος υπερήχου προχώρησε η Ιερά Μητρόπολις Αλεξανδρουπόλεως προς το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Έβρου στην Αλεξανδρούπολη. 

Το νέο μηχάνημα παρελήφθει από την Μητρόπολη μας, κατόπιν συνεννοήσεως με τον Διοικητή του Ιδρύματος κ. Λαζόπουλο και σε συνεργασία με τους Διευθυντές των δύο μαιευτικών κλινικών του Νοσοκομείου κυρίων Κουτσούγερα του Ε.Σ.Υ. και Λυμπέρη της Πανεπιστημιακής Κλινικής.

Το νέο μηχάνημα του υπερήχου τοποθετήθηκε στην μαιευτική των εξωτερικών ιατρείων του Νοσοκομείου και σήμερα Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015 το μεσημέρι, τελέσθηκε ο Αγιασμός από τον Μητροπολίτη μας κ. Άνθιμο και τέθηκε αμέσως σε λειτουργία, αρχίζοντας έτσι, να καλύπτει τις ανάγκες των πολιτών όλου του νομού Έβρου.

Είναι ένα μηχάνημα, η έλλειψη του οποίου δημιουργούσε μια κάποια δυσλειτουργία στα τμήματα στοιχείο στο οποίο αναφέρθηκε ο Διοικητής του Νοσοκομείου κ. Δημήτρης Λαζόπουλος, ο οποίος νωρίτερα είχε εκφράσει τις ευχαριστίες του στην Μητρόπολη και προσωπικά στον Μητροπολίτη  κ. Άνθιμο για αυτή την ευγενική χορηγία και παραχώρηση.

Από την πλευρά του ο κ. Άνθιμος ευχαρίστησε τους υπευθύνους των κλινικών για την συνεργασία ώστε „να φτάσουμε στην σημερινή ημέρα χαράς και ικανοποίησης“ και τόνισε ότι „στο παρατεταμένο διάστημα της κρίσης που διέρχεται η πατρίδα μας, μόνο ενωμένοι και με από κοινού ενέγειες μπορούμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες που καθημερινά καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε“.

Να σημειωθεί ότι το συνολικό κόστος αγοράς του μηχανήματος υπερήχου για τις μαιευτικές κλινικές του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Έβρου ξεπέρασε τις 12.000 ευρώ.

Τρίωρο γεύμα Ιερώνυμου - Τσίπρα

• 

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Συνέφαγαν σήμερα το μεσημέρι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος. Σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ» το γεύμα ήταν τρίωρο και επιβεβαίωσε την θερμή και λειτουργική σχέση που έχουν οι δύο άνδρες από το 2011.

Συγκεκριμένα, αποφασίστηκε, όλα τα ζητήματα που ανακύπτουν να επιλύονται με συναίνεση και διάλογο γιατί προέχει το συμφέρον του λαού και κατά δεύτερον η εκκλησία να συνεχίσει το κοινωνικό και φιλανθρωπικό της έργο με συσσίτια και άλλες δράσεις προς τις ευπαθείς ομάδες για όσο χρειαστεί, όπως ακριβώς ειπώθηκε.

Να σημειωθεί ότι δεν συζητήθηκε στο τραπέζι του διαλόγου το θέμα των θρησκευτικών και του τρόπου διδασκαλίας στα σχολεία και το θέμα της απαλλαγής των μαθητών από το μάθημα.

Στο γεύμα παρακάθησε ο υπουργός Επικρατείας κ. Νίκος Παππάς, ο οποίος μετείχε και στο πρώτο γεύμα που είχε γίνει μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου. Το μενού περιελάμβανε θαλασσινά, ψάρια και σαλάτες καθότι... Τετάρτη.

 http://www.kathimerini.gr/834816/article/epikairothta/ellada/triwro-geyma-ierwnymoy---tsipra

Δημητριάδος Ιγνάτιος: «Δοξάζω το Θεό για τους ανθρώπους που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω στη ζωή μου»

Στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς και στο πλαίσιο του προγράμματος «Ενορία εν δράσει…»  του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, παρουσιάστηκε το βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος και Αλμυρού κ.Ιγνατίου με τίτλο «Πίσω από τα καθημερινά - Λόγια καρδιάς με αφορμή την επικαιρότητα». Τόσο για το βιβλίο όσο και για τον Σεβασμιώτατο μίλησαν ο Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Βασιλάκος, Διευθυντής Ραδιοφωνικού Σταθμού «Βοιωτική Εκκλησία» και  ο κ. Ηλίας Λιαμής, Μουσικός - Θεολόγος. Ήταν ένα από τα απογεύματα που το συναίσθημα ταίριαξε απόλυτα με τον τίτλο του βιβλίου. κ. Νικόλαος Σαμπαζιώτης Εκ μέρους των Εκδόσεων «Αρχονταρίκι» κ. Νικόλαος Σαμπαζιώτης αναφέρθηκε στον σκοπό του προγράμματος λέγοντας πως η «Ενορία εν δράσει…» μας καλεί να φύγουμε από αυτή τη μιζέρια, την κατάθλιψη και τη στεναχώρια που ζούμε αυτή την εποχή, θυμίζοντας ταυτόχρονα τη φράση: «μην καταριέσαι το σκοτάδι αλλά άναψε ένα κερί». Σημείωσε πως η ημέρα παρουσίασης του βιβλίου για τις εκδόσεις «Αρχονταρίκι» είναι ξεχωριστή γιατί συμπίπτει με την συμπλήρωση δεκαετούς παρουσίας των εκδόσεων στο χώρο. «Γιορτάζουμε τα δέκα μας χρόνια», είπε ο κ. Σαμπαζιώτης συμπληρώνοντας πως «το βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Ιγνατίου είναι το 70ό».  κ. Παναγιώτης Χαρατζόπουλος Από την πλευρά του ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Επιστημόνων Πειραιώς κ. Παναγιώτης Χαρατζόπουλος εξέφρασε τη χαρά του για τη φετινή συμμετοχή του Συνδέσμου στο πρόγραμμα «Ενορία εν δράσει…» ευχόμενος «για άλλη μια χρονιά στους καιρούς της συνεχιζόμενης, πολυδιάστατης και πολυεπίπεδης κρίσης, να ενισχύει πνευματικά ένα μεγάλο αριθμό συνανθρώπων μας, να προσφέρει αληθινή χαρά και μηνύματα ελπίδας». Τόνισε πως η εκδήλωση έχει ιδιαίτερη σημασία για το Σύνδεσμο «και ο λόγος είναι γιατί η αποψινή εκδήλωση έχει στο κέντρο της ένα πρόσωπο ιδιαίτερα αγαπητό σε όλους μας, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιο με τον οποίο πολύ όμορφες και ανεξίτηλες στον χρόνο μνήμες μας ενώνουν». Μιλώντας εν συντομία για τον σκοπό και τη δράση του Συνδέσμου, ο κ. Χαρατζόπουλος υπενθύμισε ότι «εμπνευστές του Συνδέσμου Επιστημόνων Πειραιώς που φέτος διανύει τον 23ο χρόνο λειτουργίας του» είναι οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες πρ. Πειραιώς κ. Καλλίνικος και Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος. «Ο Σεβασμιώτατος έχει την ικανότητα και το ιδιαίτερο χάρισμα από το Θεό να βλέπει πίσω από τα γεγονότα και να τα αναλύει με λόγο Ελληνορθόδοξο, καινοτόμο. Να αγγίζει τις καρδιές των ανθρώπων να διδάσκει προβληματίζοντας και να διδάσκει το λόγο της αληθείας», είπε σε άλλο σημείο ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Επιστημόνων Πειραιώς αναφερόμενος στην έκδοση του βιβλίου στο οποίο ο κ. Ιγνάτιος παρουσιάζει «σκέψεις, προβληματισμούς, ανησυχίες, θέσεις και απόψεις που είδαν το φως της δημοσιότητας μέσα από κείμενα που δημοσιεύτηκαν στον ημερήσιο τύπο κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας». Ολοκληρώνοντας τη σύντομη παρουσία του, ο κ. Χαρατζόπουλος απευθύνθηκε στον Μητροπολίτη Δημητριάδος λέγοντας: «Προσωπικά θα ήθελα ολοκληρώνοντας να αναφερθώ στη σημερινή ημέρα, η οποία αποτελεί μια ιδιαίτερη ημέρα για Εσάς, καθώς είναι μια ημέρα ορόσημο στην διακονία σας μέσα στην Εκκλησία. Είναι η ημέρα της εις Επίσκοπον Χειροτονίας Σας μετά την εκλογή Σας ως Μητροπολίτου Δημητριάδος και Αλμυρού. Θυμόμαστε και εμείς όλοι σήμερα Σεβασμιώτατε αυτή τη σημαντική μέρα της ζωής σας. Συνεορτάζουμε μαζί σας και ευχόμαστε από καρδιάς ο Θεός να σας χαρίζει έτη πολλά ποιμαντορικής διακονίας…». π. Σπυρίδων Βασιλάκος Στη συνέχεια το λόγο έλαβε ο π. Σπυρίδων Βασιλάκος ο οποίος αφού σημείωσε πως θα κάνει υπακοή στον τίτλο του βιβλίου «λόγοι καρδιάς», είπε ότι «η καρδιά έχει άλλη θερμοκρασία και γι᾽ αυτό ότι βγαίνει από την καρδιά είναι αρκετά ζεστό και ότι είναι ζεστό έχει την δυνατότητα να ανοίξει και άλλες καρδιές». Ως ασθένεια των βιβλίων περιέγραψε το γεγονός ότι «ο συγγραφέας δεν έχει καμία σχέση με το σύγγραμμα. Διαβάζεις ένα βιβλίο και ενθουσιάζεσαι. Γνωρίζεις το συγγραφέα και απογοητεύεσαι», είπε χαρακτηριστικά ο π. Σπυρίδων προσθέτοντας ότι «το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί μια αποκάλυψη της πνευματικής ταυτότητας του Σεβασμιωτάτου. Μας δείχνει τους δρόμους που έχει πορευτεί, έχει αγαπήσει». Και συμπλήρωσε: «Έχει ερωτευτεί έναν δρόμο ο οποίος έχει την φοβερότερη θέα. Ο δρόμος αυτός είναι: Αγία τράπεζα - Ωραία Πύλη, Ωραία Πύλη – Αγία Τράπεζα, δηλαδή από το Χριστό στον άνθρωπο και από τον άνθρωπο στο Χριστό. Δεν είναι δυνατόν να αγγίξεις το Χριστό και να μην αγκαλιάσεις τον άνθρωπο. Αυτά ουσιαστικά είναι τα περιεχόμενα τα πνευματικά του συγκεκριμένου βιβλίου». «Ο Θεός ό,τι δημιούργησε το χάιδεψε», σημείωσε ο π. Σπυρίδων, υπογραμμίζοντας πως «δεν γίνεται να αγγίξεις το Θεό και να μην αγκαλιάσεις τον άνθρωπο. Είναι αδιανόητο δεν γίνεται» είπε, για να συμπληρώσει: «Ο Δεσπότης που έχει αγγίξει το Χριστό, το σφαγμένο Χριστό, το θυσιασμένο Χριστό, το Σώμα του Χριστού, δεν είναι δυνατόν να μην αγκαλιάσει τον άνθρωπο». «Ένα βιβλίο εάν δεν σε ταξιδέψει δεν έχει αξία», ανέφερε σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο π. Σπυρίδων προσθέτοντας πως «αυτό το βιβλίο σε ταξιδεύει. Προσωπικά με ταξίδεψε στη ζωή ενός μεγάλου, του Μεγάλου Αλεξάνδρου». Επεσήμανε πως «εκείνος που αγγίζει το Χριστό δεν είναι θεατής, αλλά μαθητής ενός Εσταυρωμένου Χριστού που ξέρει να συντροφεύει και στη χαρά και στη θλίψη», σημειώνοντας πως ο Σεβασμιώτατος «ήξερε πάντα με ένα πολύ ανθρώπινο και ζεστό τρόπο να μεταδίδει στον άνθρωπο, Χριστό. Να μάθει στον άνθρωπο να αισθάνεται άνετα και να ανοίγεται και όταν ο άνθρωπος ανοίγεται, τότε είναι έτοιμος για τη σπορά». Στη συνέχεια μέσα από ένα όμορφο παράδειγμα τόνισε πως ο Σεβασμιώτατος προσεγγίζει και πλησιάζει «έναν άνθρωπο – κύκλωπα, δηλαδή ένα τέρας με ένα μάτι». «Σημαίνει άνθρωπος με σώμα χωρίς ψυχή. Σημαίνει άνθρωπος χωρίς Πνεύμα Άγιο, χωρίς ζωή. Έχει πίστη χωρίς αγάπη, έχει αγάπη χωρίς θυσία και μπορεί να έχει Χριστό χωρίς άνθρωπο». Και εδώ φαίνεται η ιδιαίτερη δυσκολία «να πλησιάσεις και να φτιάξεις μάτι στον Κύκλωπα - άνθρωπο και να τον κάνεις να αποκτήσει ψυχοσωματική οντότητα και να τον κάνεις με σταυρωμένη αγάπη», είπε χαρακτηριστικά.  Ο π.Σπυρίδων Βασιλάκος συνέχισε λέγοντας ότι «ο Σεβασμιώτατος ακολουθώντας αυτή τη διαδρομή της ζωής του, από τον Χριστό σε έναν άνθρωπο Κύκλωπα, φτάνει στον άνθρωπο με ευγενικό τρόπο και τον Χριστοποιεί, γιατί είναι ο μόνος τρόπος, ο άνθρωπος αυτός να ενοποιηθεί και να ενωθεί με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος». Ολοκληρώνοντας την ομιλία του επεσήμανε πως «ο π. Ιγνάτιος μας μάζεψε παιδιά από τους δρόμους του Πειραιά και μας έδειξε το που είμαστε μονόφθαλμοι με πολύ γλυκό τρόπο, με ποιμαντική διάκριση. Πολλές φορές νοιώσαμε την αγκαλιά του όταν φτάναμε με τον ενθουσιασμό μας στην ακρότητα και την επανατοποθέτηση μας στη μέση οδό, την Ορθόδοξη». «Σας ευχαριστούμε και θα σας ευχαριστούμε πάντοτε», είπε ολοκληρώνοντας. «Αυτές είναι οι εμπειρίες που όλοι μας έχουμε ζήσει με τον πατέρα Ιγνάτιο» είπε σχολιάζοντας τα όσα ανέφερε ο π. Σπυρίδων Βασιλάκος, ο κ. Νίκος Σαμπαζιώτης και έδωσε το λόγο στον κ. Ηλία Λιαμή, Μουσικό – Θεολόγο.  κ. Ηλίας Λιαμής Απευθυνόμενος προς τους παρευρισκόμενους ο κ. Ηλίας Λιαμής τους ενημέρωσε εξ αρχής πως «αυτή τη στιγμή παρίσταστε σε μία εντελώς ανθρώπινη και οικογενειακή σύναξη», διερωτώμενος ταυτόχρονα «το τι μπορεί να λεχθεί και τι όχι». «Ο π. Ιγνάτιος επέλεξε στη ζωή του να μην “τσιμπήσει” την εξουσία και την δύναμη του ρόλου. Αποφάσισε να μοιράσει ρόλους. Εμπιστεύτηκε. Γι᾽ αυτό και όσοι είναι σήμερα εδώ είναι από εκτίμηση, δεν ήλθαν για να φανούνε και να φύγουνε κάποια στιγμή μέσα στο σκοτάδι» ανέφερε, συμπληρώνοντας πως «αξιώνεται να δει γύρω του ανθρώπους που τον εκτιμούν. Είναι από τους προνομιούχους της ζωής. Εγώ εντόπισα στο βιβλίο αυτά που με κάνουν να γνωρίζω τον άνθρωπο». Διαβάζοντας μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο του Σεβασμιωτάτου, ο κ. Λιαμής τόνισε πως «καμιά στιγμή δεν είδα το Δεσπότη να χάνει την επαφή με την πραγματικότητα και πολλά σημεία από το βιβλίο του δείχνουν ακριβώς αυτό… Προβλέπει, καταλαβαίνει, είναι προικισμένος με μια έμφυτη ευγένεια και δεν προκαλεί. Δεν γίνεται στόχος και όταν γίνει, τα βέλη για κάποιο περίεργο λόγο φεύγουν. Είναι χάρισμα». Αναλύοντας περισσότερο τα γραφόμενα του βιβλίου του σημείωσε πως «όσο και αν δεν φαίνεται στο παρουσιαστικό του είναι άνθρωπος ρήξης». «Δεν θα τον έλεγα συγκρουσιακό, γιατί δεν είναι προκλητικός. Είναι όμως άνθρωπος ρήξης» είπε, προσθέτοντας παράλληλα πως «η έννοια του προσώπου είναι μια από τις προσφιλείς έννοιες του Δεσπότη. Έχει καταλάβει ακριβώς ότι το ανθρώπινο πρόσωπο είμαι ένας θησαυρός».  Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο κ.Ηλίας Λιαμής επεσήμανε πως «όποιος προσεγγίσει και προσφέρει στον άνθρωπο τους κανόνες και τις διατάξεις στο όνομα της σωτηρίας του ανθρώπου που απευθύνεται» κάνει έργο θεάρεστο, υπογραμμίζοντας πως «Προφητεία είναι να μπορείς εκεί που όλοι βλέπουν το άσπρο, να εντοπίζεις τον κίνδυνο, το μαύρο που έρχεται». «Εάν υπάρχει Εκκλησία μέχρι σήμερα είναι γιατί διατήρησε τον προφητικό της λόγο» συμπλήρωσε. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ.Ιγνάτιος Λίγο πριν το τέλος της Εκδήλωσης προσκλήθηκε στο βήμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ.Ιγνάτιος ο οποίος είπε: «Θέλω να ευχαριστήσω αλλά και να συλλυπηθώ τον Νίκο Σαμπαζιώτη ο οποίος μου στέρησε ένα προνόμιο που είχα μέχρι τώρα: να λέω ότι εγώ ποτέ δεν γράφω. Και αυτό είναι αλήθεια, μην ξεγελιέστε». «Αυτό το βιβλίο δεν είναι δικό μου» ανέφερε, εξηγώντας πως «είναι το βιβλίο ενός δημοσιογράφου που μου τηλεφώνησε μια μέρα και ζήτησε ένα κείμενο» για ένα ένθετο που θα αφορά την Εκκλησία και την Ορθοδοξία. Υπογράμμισε πως «η μεγαλύτερη δυσκολία είναι κάθε φορά να σκεφτείς τι πρέπει να γράψεις, πιο θέμα δηλαδή πρέπει να γράψεις γιατί η επικαιρότητα τρέχει και ταυτόχρονα δεν πρέπει να είσαι και θύμα της» και προσέθεσε: «Ένιωσα την ανάγκη να καταθέσω σκέψεις πάνω σε θέματα που τρέχουν, που απασχολούν και το λαό μας και την Εκκλησία μας και την πολιτεία μας αλλά και ολόκληρο τον κόσμο». «Ξεκίνησα με τη συμπαράσταση ανθρώπων όχι μόνος μου» είπε σε άλλο σημείο ο κ.Ιγνάτιος επισημαίνοντας πως «συμβουλεύουμε, ρωτάω, αλλά κυρίως προσπαθώ να δω τι είναι αυτό που πρέπει να πούμε και να καταγράψουμε σήμερα».  Σημείωσε πως ότι έχουνε πει Πατέρες της Εκκλησίας είναι καταγεγραμμένο και είναι ιστορία. «Το πολύ σημαντικό είναι να ξέρουμε τι θα έλεγαν οι Πατέρες της Εκκλησίας σήμερα για αυτά τα προβλήματα. Εδώ κρινόμαστε και εδώ θα κριθούμε» είπε, «εάν όσα καταγράφονται στο βιβλίο είναι βαπτισμένα μέσα στο πατρικό πνεύμα της Ορθοδοξίας, της Εκκλησίας μας, των Παραδόσεών μας», υπογραμμίζοντας πως καλούμαστε να δώσουμε αυτόν τον αγώνα και να απαντήσουμε. Εξέφρασε τη άποψή πως έρχονται μέρες που θα κληθούμε να απαντήσουμε σε ακόμη πιο δύσκολα ερωτήματα «σε ό,τι αφορά τη σχέση Πολιτείας και Εκκλησίας στον τόπο μας, την παρουσία της Εκκλησίας στη ζωή των παιδιών μας, στην λειτουργία μας ως Εκκλησία σε σχέση με τον κλήρο μας, την σχέση κλήρου και λαού. Μπροστά μας είναι τα μεγάλα ερωτήματα και μακάρι να έχουμε δύναμη, σωστά να γράψουμε και κυρίως με διάκριση και σωστά να τα αντιμετωπίσουμε έχοντας την ευθύνη της ποιμαίνουσας και διοικούσας Εκκλησίας». «Στρέφοντας το βλέμμα μου, δοξάζω το Θεό για τους ανθρώπους που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω στη ζωή μου» είπε σε άλλο σημείο ο Μητροπολίτης Δημητριάδος αναφερόμενος – μεταξύ άλλων - με νοσταλγία και συγκίνηση στην γνωριμία του με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ και τις εφηβικές αναζητήσεις και συζητήσεις τους για την Εκκλησία. «Όλα αυτά είναι δώρα Θεού και θα μπορούσα να απαριθμώ δεκάδες, εκατοντάδες ανθρώπους που ο Θεός έστειλε στη ζωή μου», είπε χαρακτηριστικά, δοξάζοντας και ευχαριστώντας το Θεό για τη χαρά αυτή της κοινωνίας. «Θέλω τις προσευχές σας και τις ευχές σας» επεσήμανε ο κ. Ιγνάτιος, ενώ αναφερόμενος στην εις Επίσκοπον Χειροτονία του, σημείωσε πως ήταν ημέρα θλίψεως «γιατί ήξερα τι αποχωρίζομαι και είχα αγωνία για το τι με περιμένει» όπως χαρακτηριστικά είπε. «Η θλίψη όμως ξεχάστηκε το πανηγύρι στο Βόλο ξεκίνησε και συνεχίζεται με τη βοήθεια και τη χάρη του Θεού», πρόσθεσε συγκινημένος για να καταλήξει λέγοντας: «Ήταν μια όμορφη βραδιά που θα με συνοδέψει στο ταξίδι μου για τον Βόλο». Η όλη Εκδήλωση διοργανώθηκε από τον Σύνδεσμο Επιστημόνων Πειραιώς, τις εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ» και τον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς και συντόνισε ο Νίκος Σαμπαζιώτης, υπεύθυνος των εκδόσεων. Την εκδήλωση μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ. https://www.youtube.com/watch?v=GdGuI6naM4s