Ομιλία Π. Σεβαστιανού-Βράδυ Πρωτοχρονιάς 2016

ΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ Χριστ. Θ. Λειτουργία με το Γυμνάσιο

Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο και οχι δικαστήριο των ψυχών

Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο και οχι δικαστήριο των ψυχών. Δεν καταδικάζει για τα αμαρτήματα, αλλά παρέχει συγχώρηση των αμαρτημάτων.Τίποτα δεν κάνει τόσο χαρούμενη τη ζωή μας, όσο η ευχαρίστηση που νοιώθουμε στην Εκκλησία. 
Στην Εκκλησία συντηρούν τη χαρά τους οι χαρούμενοι, 
στην Εκκλησία αποκτούν την ευθυμία οι στεναχωρεμένοι και την ευφροσύνη οι λυπημένοι,
στην Εκκλησία βρίσκουν την ανακούφιση οι ταλαιπωρημένοι και την ανάπαυση οι κουρασμένοι. 
" Ελάτε " λέει ο Κύριος, " κοντά μου όλοι, όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι (με θλίψεις και αμαρτίες), κι εγώ θα σας ξεκουράσω"(Ματθ.11:28).
Τι πιο ποθητό θα μπορούσε να υπάρξει απ'αυτή τη φωνή; Τι πιο γλυκό απ'αυτή τη πρόσκληση; 
Ο Κύριος σε προσκαλεί στην Εκκλησία για πλούσιο γεύμα.
Σε μεταφέρει από τους κόπους στην ανάπαυση κι από τα βάσανα στην ανακούφιση.
Σε απαλλάσσει από το βάρος των αμαρτημάτων σου.
Γιατρεύει τη στεναχώρια με την ευχαρίστηση και τη λύπη με τη χαρά. 
Κανένας δεν είναι πραγματικά ελεύθερος και χαρούμενος, παρά μόνο εκείνος που ζει για τον Χριστό. Αυτός ξεπέρασε όλα τα κακά και δεν φοβάται τίποτα!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Επειδή ο καθένας μας κουβαλάει βαρύ φορτίο καθημερινά...

Η αλληγορία του απορριμματοφόρου

Μια μέρα βρισκόμουν σε ένα ταξί και πήγαινα στο αεροδρόμιο. Το ταξί προχωρούσε στη δεξιά λωρίδα του δρόμου, όταν ξαφνικά ένα μαύρο αυτοκίνητο πετάχτηκε από ένα χώρο στάθμευσης ακριβώς μπροστά μας. Ο οδηγός του ταξί πάτησε το φρένο, γλίστρησε και κατάφερε να μην χτυπήσει το άλλο αυτοκίνητο για λίγα μόλις εκατοστά!

Ο οδηγός του άλλου αυτοκινήτου κούνησε το κεφάλι του και άρχισε να μας φωνάζει. Ο δικός μου οδηγός απλώς του χαμογέλασε και τον χαιρέτισε. Ήταν πολύ φιλικός απέναντί του.

Έτσι τον ρώτησα: «Γιατί το έκανες αυτό; Αυτός ο τύπος παραλίγο να καταστρέψει το αυτοκίνητό σου και να μας στείλει στο νοσοκομείο!». Τότε εκείνος με δίδαξε κάτι που σήμερα πλέον ονομάζω «Η αλληγορία του απορριμματοφόρου».

Ο οδηγός μου εξήγησε ότι πολλοί άνθρωποι μοιάζουν με απορριμματοφόρα. Περιφέρονται γεμάτοι σκουπίδια, γεμάτοι πίκρα, θυμό και απογοήτευση. Καθώς τα σκουπίδια τους γίνονται όλο και περισσότερα, χρειάζονται ένα μέρος να τα πετάξουν και μερικές φορές αυτό το μέρος μπορεί να είστε κι εσείς.

Μην το πάρετε όμως προσωπικά, απλώς χαμογελάστε τους, χαιρετίστε τους, ευχηθείτε τους να είναι καλά και φύγετε.

Δεν αξίζει να κουβαλάτε τα δικά τους σκουπίδια και να τα εξαπλώνετε και σε άλλους ανθρώπους στη δουλειά σας, στην οικογένειά σας ή και σε αγνώστους.

Πηγή: enallaktikidrasi.com

Π. Παϊσίου: Τι βοηθάει στην πνευματική πρόοδο

Οι άνθρωποι που τους χτύπησαν μερικοί βαρδάρηδες – δοκιμασίες – , είτε γιατί το επέτρεψε ο Θεός, για να τους φρενάρη, είτε από φθόνο του πονηρού, χρειάζονται μετά πολλές λιακάδες και δροσιά πνευματική ,για να ανθήσουν και να καρποφορήσουν. Όπως και τα δέντρα, όταν ξεθαρρεύουν από τις χειμωνιάτικες λιακάδες, αλλά τα φρενάρη ο βαρδάρης, χρειάζονται μετά συνέχεια λιακάδες ανοιξιάτικες και βροχούλα, για να κυκλοφορήσουν οι χυμοί και να βγάλουν άνθη και καρπούς.
– Γέροντα, για να πάρη κανείς την πνευματική στροφή, τι χρειάζεται;
– Φιλότιμος αγώνας με ελπίδα και εμπιστοσύνη στον Θεό. Η εμπιστοσύνη στον Θεό και η απλότητα με τον φιλότιμο αγώνα φέρνουν την εσωτερική γαλήνη και σιγουριά , και τότε γεμίζει η ψυχή από ελπίδα και χαρά. Χρειάζεται υπομονή , φιλότιμο και πνευματική παλληκαριά , για να στεφανωθή ο αθλητής. Η παλληκαριά ξεπηδάει από την φιλότιμη καρδιά . Και όταν κανείς κάνει κάτι με την καρδιά του για τον Χριστό, ούτε κουράζεται ούτε πονάη, γιατί ο πόνος για τον Χριστό είναι γλέντι πνευματικό. Η πνευματική ανάπτυξη μπορεί να γίνη πολύ σύντομα με λίγη φιλότιμη θέληση και παρακολούθηση του εαυτού μας. Στην συνέχεια θα βοηθιέται η ψυχή από τον Χριστό , την Παναγία, τους Αγγέλους και τους Αγίους. Πολύ βοηθάει επίσης η μελέτη, η προσευχή, η εσωστρέφεια, και να ησυχάζει κανείς λίγο.
Ο Χριστός μας δυναμώνει αυτούς που αγωνίζονται « τον καλό αγώνα » , τον οποίο έκαναν όλοι οι Άγιοι ,για να υποτάξουν την σάρκα στο πνεύμα. Ακόμη και όταν τραυματισθούμε, δεν πρέπει να χάσουμε την ψυχραιμία μας, αλλά να ζητήσουμε την βοήθεια του Θεού και να συνεχίσουμε τον αγώνα με γενναιότητα. Θα ακούση ο Καλός Ποιμήν και θα σπεύση αμέσως , όπως ο βοσκός, μόλις ακούσει ένα αρνάκι να βελάζη θλιβερά, όταν πληγώνεται ,ή κάποιος λύκος ή σκύλος το δαγκώνη, τρέχει ,για να το βοηθήση. Περισσότερο έχω αγαπήσει, έχω πονέσει και τους έχω στο νου μου συνέχεια αυτούς που είχαν ελεεινή ζωή και αγωνίζονται, παρά αυτούς που δεν βασανίζονται από πάθη. Και ο τσομπάνος το πληγωμένο ή αρρωστιάρικο αρνί πονάει περισσότερο και το περιποιείται ιδιαίτερα, μέχρι να πάρη επάνω του και αυτό.
Εάν πάλι αγωνιζώμαστε σωστά, αλλά δεν βλέπουμε καμμιά πρόοδο, συμβαίνει μερικές φορές το εξής: Ο δαίμονας , επειδή του κηρύξαμε τον πόλεμο, ζήτησε ενίσχυση από τον σατανά. Έτσι, εάν πέρυσι πολεμούσαμε με έναν δαίμονα, εφέτος πολεμάμε με πενήντα, του χρόνου θα πολεμάμε με περισσότερους κ.ο.κ. Αυτό δεν επιτρέπει ο Θεός να το δούμε, για να μην υπερηφανευθούμε. Χωρίς εμείς να το καταλαβαίνουμε, ο Θεός εργάζεται στην ψυχή μας, όταν βλέπη καλή διάθεση.
– Γέροντα, όταν κανείς αγωνίζεται και πράγματι δεν προοδεύη, τι φταίει;
– Μπορεί να αγωνίζεται υπερήφανα. Αλλά να σας πω και τί παθαίνουν μερικοί και δεν προοδεύουν; Ενώ έχουν προϋποθέσεις , τις σπαταλούν σε μικροπράγματα και μετά δεν έχουν δυνάμεις, για να ανταποκριθούν στον πνευματικό αγώνα. Ας πούμε ότι ξεκινάμε να κάνουμε μια επίθεση στον εχθρό και ετοιμαζόμαστε με όλα τα απαραίτητα , για να τον αντιμετωπίσουμε. Εκείνος όμως, επειδή φοβάται ότι δεν θα τα βγάλη πέρα, προσπαθεί να μας διασπάση και να τραβήξη αλλού την προσοχή μας με σαμποτάζ και προσβολές σε άλλα σημεία. Εμείς στρέφουμε την προσοχή μας εκεί. Στέλνουμε δυνάμεις δεξιά και αριστερά. Ο καιρός περνά. Τα πολεμοφόδια και τα τρόφιμα λιγοστεύουν. Δίνουμε παλιό ρουχισμό στο στράτευμα. Οι στρατιώτες αρχίζουν να γογγύζουν. Και το αποτέλεσμα είναι να εξαντληθούν όλες οι δυνάμεις μας και να μην αντιμετωπίσουμε τον εχθρό. Έτσι κάνουν και μερικοί πάνω στον πνευματικό αγώνα.
– Γέροντα, στην πνευματική πρόοδο δεν βοηθάει και το περιβάλλον;
– Ναι, βοηθάει, αλλά μερικές φορές μπορεί ένας να ζη ανάμεσα σε Αγίους και να μην κάνη προκοπή. Υπήρχε μεγαλύτερη προϋπόθεση για τον Ιούδα , που ήταν συνέχεια μαζί με τον Χριστό; Ο Ιούδας δεν είχε ταπείνωση ούτε καλή διάθεση. Και μετά την προδοσία του πάλι δεν ταπεινώθηκε. Βρόντησε τα αργύρια με θυμό και εγωισμό και πήγε με πονηριά στην αγχόνη. Και οι Φαρισαίοι κινήθηκαν σαν τον διάβολο. Αφού έγινε η δουλειά τους , είπαν στον Ιούδα: « Συ όψει » . Ο Θεός ενεργεί ανάλογα με την κατάσταση του ανθρώπου. Το Πνεύμα το Άγιο, δεν εμποδίζεται από τίποτε. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι, όπου κι αν βρεθή κανείς, αν αγωνισθή φιλότιμα, μπορεί να πετύχει το ποθούμενο, την σωτηρία της ψυχής του. Εδώ ο Λωτ ζούσε μέσα στα Σόδομα και στα Γόμορρα και σε τι πνευματική κατάσταση ήταν! Τώρα, είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε, πρέπει να αγωνισθούμε να γίνουμε καλύτεροι, ώστε να ενεργή η Θεία Χάρις μέσα μας. Τα γεγονότα μας αναγκάζουν και θα μας αναγκάζουν να πλησιάσουμε περισσότερο στον Θεό, για να έχουμε θεϊκή δύναμη , ώστε να αντιμετωπίζουμε σωστά κάθε κατάσταση – και φυσικά ο Καλός Θεός δεν θα μας αφήση. Θα μας προστατεύση.
Πάντως να ξέρουμε, όταν καλυτερεύουμε την πνευματική μας κατάσταση, τότε και εμείς νιώθουμε καλύτερα, αλλά και τον Χριστό χαροποιούμε. Ποιος μπορεί να φαντασθή την μεγάλη χαρά που αισθάνεται ο Χριστός, όταν τα παιδιά Του προχωρούν; Εύχομαι να κάνουν όλοι οι άνθρωποι πνευματική προκοπή και να ενωθούν με τον Χριστό, που είναι το Α και το Ω. Όταν από το Α και το Ω εξαρτάται όλη η ζωή μας, τότε όλα είναι αγιασμένα. ]

Από το βιβλίο «Πνευματική αφύπνιση»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης - Λόγος εἰς τὴν Προσευχήν

«…Ἡ προσευχὴ εἶναι φύλακας τῆς σωφροσύνης, χαλιναγωγεῖ τὸν θυμό, καταστέλλει τὴν ὑπερηφάνεια, καθαρίζει ἀπὸ τὴ μνησικακία, διώχνει τὸ φθόνο, καταργεῖ τὴν ἀδικία, ἐπανορθώνει τὴν ἀσέβεια.

Ἡ προσευχὴ εἶναι δύναμη τῶν σωμάτων, φέρνει χαρὰ στὸ σπίτι, χορηγεῖ εὐνομία στὴν πόλη, παρέχει ἰσχὺ στὴν ἐξουσία, δίνει νίκη κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ πολέμου, ἐξασφαλίζει τὴν εἰρήνη, ξαναενώνει τοὺς χωρισμένους, διατηρεῖ στὴ θέση τους ἑνωμένους.

Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ ἐπισφράγισμα τῆς παρθενίας, ἡ πιστότητα τοῦ γάμου, ὅπλο στοὺς ὁδοιπόρους, φύλακας ὅσων κοιμοῦνται, θάρρος τῶν ξύπνιων, στοὺς γεωργοὺς φέρνει τὴν εὐφορία, στοὺς ναυτιλόμενους χαρίζει τὴ σωτηρία.

Ἡ προσευχὴ γίνεται συνήγορος τῶν δικαζομένων, ἐλευθερία τῶν φυλακισμένων, παρηγοριὰ τῶν λυπημένων, χαρὰ γιὰ τοὺς χαρούμενους, παρηγοριὰ στοὺς πενθοῦντες, δόξα γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ἔρχονται σὲ γάμο, γιορτὴ στὰ γενέθλια, σάβανο σ᾿ αὐτοὺς ποὺ πεθαίνουν.a

Ἡ προσευχὴ εἶναι συνομιλία μὲ τὸν Θεό, θεωρία τῶν ἀοράτων, πληροφόρηση γιὰ ὅσα ἐπιθυμοῦμε, ὁμοτιμία μὲ τοὺς ἀγγέλους, προκοπὴ στὰ καλὰ ἔργα, ἀποτροπὴ ἀπὸ τὰ κακά, διόρθωση γιὰ κείνους ποὺ ἁμαρτάνουν, ἀπόλαυση τῶν παρόντων ἀγαθῶν, ὑπόσταση τῶν ἀγαθῶν τοῦ μέλλοντος.

Ἡ προσευχὴ μετέβαλε γιὰ τὸν Ἰωνᾶ σὲ σπίτι τὸ κῆτος, ἐπανέφερε στὴ ζωὴ τὸν Ἐζεκία ἀπὸ αὐτὲς τὶς πύλες τοῦ θανάτου. Γιὰ χάρη τῶν τριῶν νέων μετέστρεψε τὴ φλόγα τῆς καμίνου σὲ δροσερὴ αὔρα καὶ γιὰ τοὺς Ἰσραηλῖτες κέρδισε νίκη κατὰ τῶν Ἀμαληκιτῶν, ἐνῷ τὶς ἑκατὸν ὀγδόντα πέντε χιλιάδες τοῦ Ἀσσυριακοῦ στρατοῦ μὲ ἀόρατη ῥομφαία κατανίκησε σὲ μιὰ νύχτα.

Καὶ κοντὰ σ᾿ αὐτὰ μπορεῖς νὰ βρεῖς ἀμέτρητα παραδείγματα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἔχουν γίνει κι ἀπὸ τὰ ὁποῖα φαίνεται καθαρὰ ὅτι κανένα ἀπὸ ὅσα θεωροῦνται πολύτιμα στὴ ζωὴ δὲν εἶναι ἀνώτερο ἀπὸ τὴν προσευχή.

Ἐπειδὴ εἶναι πολλὰ καὶ κάθε εἴδους τὰ ἀγαθὰ ποὺ μᾶς ἔδωκε ἡ θεία χάρη, αὐτὸ τὸ ἕνα ἔχουμε νὰ ἀνταποδώσουμε γιὰ ὅσα λάβαμε, δηλαδὴ νὰ πληρώνουμε τὸν Εὐεργέτη μὲ τὴν προσευχὴ καὶ μὲ τὴν εὐχαριστία…».

Σκέπτομαι τώρα, ὅτι κι ἀκόμη ὅλη μας τὴν ζωὴ περάσουμε μὲ εὐχαριστία καὶ προσευχὴ στὸν Θεό,

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ – 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016

 Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

(Μτ. 4, 12-17)

«Μετανοεῖτε· γιατί πλησιάζει ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν…», εἶναι τὰ λόγια, ἀγαπητοί μου, μὲ τὰ ὁποία ξεκινᾶ τὴν δημόσια δράση του ὁ Ἰησοῦς λίγο μετὰ τὴν σύλληψη τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ. Καὶ δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ ὁ Ἰησοῦς καὶ ὁ Ἰωάννης μιλοῦν γιὰ μετάνοια, ἀφοῦ ἔτσι ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε νὰ καταργήσει τὸ Νόμο καὶ τούς Προφῆτες ἀλλὰ νὰ τοὺς συμπληρώσει. Ἄλλωστε ἡ μετάνοια περιλαμβάνει καὶ συγκεφαλαιώνει ὅλο τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Μ’ αὐτὴν ἀρχίζει τὸ κήρυγμά Του καὶ αὐτὴν ἀφήνει ὡς παρακαταθήκη στοὺς Ἀποστόλους τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεώς Του, παραγγέλλοντάς τους «νὰ κηρύξουνε μετάνοια στ’ ὄνομά του σ’ ὅλα τὰ ἔθνη».

Ἡ μετάνοια, ἀποτελεῖ τὴ βάση τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ κατ’ ἐπέκταση τῆς σωτηρίας καὶ αὐτὸ γιατί συνδέεται στενὰ μὲ τὴν θεία Χάρη. Ἔτσι, ὅταν ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀναφέρεται στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, οὐσιαστικὰ παραπέμπει στὸν Κύριο καὶ τὴν κοινωνία μαζί Του. Καὶ, ὅπως ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριος δὲν χωρίζεται ἀπὸ τὴν ἐπουράνια Βασιλεία Του, ἔτσι καὶ ἡ Βασιλεία Του χορηγεῖται σὲ ὅσους βιώνουν συνειδητὰ τὸ μυστήριο τῆς συνεχοῦς μετανοίας στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας.

Δυστυχῶς, ὅμως, σήμερα ζοῦμε σὲ μία ἐγωκεντρικὴ ἐποχὴ ἔχοντας υἱοθετήσει ἕναν τρόπο ζωῆς ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀπουσιάζει παντελῶς ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ὁ λόγος Του θεωρεῖται περιττὸς καὶ ἔρχεται σὲ σύγκρουση μὲ τὶς προτεραιότητες ποὺ θέτουμε στὴν καθημερινότητά μας. Δὲν ἔχουμε χρόνο νὰ ἀκούσουμε γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο. Εἴμαστε μονίμως ἀπασχολημένοι, εἴτε στὴν ἐργασία εἴτε στὶς βιοτικὲς μέριμνες εἴτε στὴ διασκέδαση. Δὲν ἔχει ἐνδιαφέρον ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Μᾶς μιλᾶ γιὰ ἕναν ἄλλο τρόπο ζωῆς, ποὺ δὲν συμβαδίζει μὲ τὶς σημερινές μας ἀνάγκες.

Φτάσαμε νὰ θεωροῦμε τὴν ἁμαρτία εἴτε φυσικὴ κατάσταση εἴτε δικαίωμά μας. Δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβουμε ὅτι ἡ ἁμαρτία μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεό, γιατί καταλαμβάνει τὴ θέση Του στὴν καρδιά μας. Τὸ ἀποτέλεσμα; Δὲν μποροῦμε νὰ σκεφτοῦμε τί θέλει Ἐκεῖνος καὶ πῶς μποροῦμε νὰ σωθοῦμε. Χωρὶς μετάνοια, ὅμως, δὲν ὑπάρχει σωτηρία. Καὶ σήμερα ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δείχνει νὰ μὴν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Πάντοτε ἔχουμε μία δικαιολογία: Ὅτι ὅλοι ἔτσι κάνουν, ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι καὶ ὅτι δὲν πρέπει νὰ στερηθοῦμε τὶς χαρὲς αὐτῆς τῆς ζωῆς.

Ὁ λόγος τῆς μετανοίας, ὅμως, εἶναι λόγος ποὺ μᾶς φέρνει ἐνώπιον ἀποφάσεων, οἱ ὁποῖες ἀφοροῦν στὴν ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου καὶ τῆς σκέψης γιὰ τὴ ζωή μας. Μᾶς βοηθᾶ νὰ δοῦμε τὶς ρίζες τῶν παθῶν μας καὶ ἔτσι νὰ πάψουμε νὰ φορτώνουμε τὶς εὐθύνες στὸν κόσμο καὶ τοὺς ἄλλους. Τελικὰ ἡ μετάνοια μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀπόφαση γιὰ ἀλλαγὴ ζωῆς, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται μόνο μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Καὶ ἐκεῖ ποὺ ὁ Θεὸς ἐκχέει πλούσια τὴ χάρη Του εἶναι ἡ Ἐκκλησία μὲ τὰ σωστικά της μυστήρια. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἕνα φιλανθρωπικὸ ἵδρυμα τὸ ὁποῖο μᾶς προσφέρει στήριξη στὰ δύσκολα. Δὲν εἶναι πολὺ περισσότερο ἕνας φολκλορικὸς ὀργανισμός, ὁ ὁποῖος διασώζει γιορτές, ἀξίες καὶ παραδόσεις. Εἶναι ὁ κατεξοχὴν χῶρος κοινωνίας μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Μίας κοινωνίας, ποὺ γεννᾶ ἀγάπη γιὰ ὅλο τὸν κόσμο καὶ μᾶς βγάζει ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα ποὺ μόνοι μας ὁδηγήσαμε τὸν ἑαυτό μας.

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ συμμετάσχουμε στὴν πνευματικὴ ζωὴ ποὺ μᾶς προτείνει, δηλαδὴ στὰ μυστήριά της: στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στὸ μυστήριο τῆς συγχώρησης, στὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης γιὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος, στὴν προσευχή, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ φτάσουμε ἔτσι στὴν κοινωνία μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Κύριος, ἀδελφοί μου, ἦλθε γιὰ νὰ ἀνακαινίσει τὸν ἄνθρωπο βάζοντας ὡς ὄρο τὴν μετάνοια. Ἂς μετανοοῦμε, λοιπόν, γιὰ νὰ γινόμαστε καλύτεροι καὶ γιὰ νὰ ἔχουμε ζωὴ αἰώνια. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως