Μένουμε Ορθόδοξοι και Έλληνες

Ο Άγιος Πορφύριος μας μίλησε

Μετά τη συγκλονιστική Ημερίδα, προς  δόξαν και τιμήν του προστάτου μας Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη, θεωρήσαμε ταπεινά χρέος μας να αναφερθούμε σε κάποια γεγονότα, που είναι πράγματι συνταρακτικά, ουράνια.

Το πρώτο από αυτά είναι η δήλωση του Παναγιότατου Μητροπολίτη μας κ.κ. Ανθίμου, ο οποίος κατά τη διάρκεια της εξαιρετικής εισήγησης της κ. Αθηνάς Σιδέρη στην Ημερίδα με τίτλο: «ο Όσιος Πορφύριος και οι Νέοι», ζήτησε το λόγο και είπε τα εξής φοβερά λόγια: «Εφ’ όσον κάνατε προστάτη σας τον Άγιο Πορφύριο… κάντε όλοι προσευχή και ποτέ δεν θα διδαχτεί διδασκαλία ισλαμικών σπουδών μέσα εις την Θεολογική Σχολή».

Ο λόγος αυτός του ποιμενάρχη μας, σχολιάστηκε από τα περισσότερα σάιτ και πράγματι είναι πέρα για πέρα αληθινός διότι ως νέοι και νέες πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Άγιος Πορφύριος τον ενέπνευσε να τον πει. Ο Άγιος Πορφύριος εκείνη την ημέρα μίλησε και μας υποσχέθηκε, σε εμάς που τόσο τον αγαπάμε ότι ΠΟΤΕ δεν θα δημιουργηθεί τμήμα ισλαμικών σπουδών εις την ηρωική Θεολογική μας Σχολή.

Πολλοί υποστηρικτές αυτής της ολέθριας ίδρυσης διαβάζοντας αυτά τα λόγια θα γελάνε, δεν μας πειράζει όμως, θα το δούνε στην πράξη! Ο Άγιος Πορφύριος μίλησε! Είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα τους εμποδίσει! Μπορεί το Υπουργείο Παιδείας να προχωράει το όλο θέμα, μπορεί οι 4 Μητροπολίτες Θράκης να παραμένουν αμετανόητοι, μπορεί οι καθηγητές μας να μη θέλουν να καταλάβουν τα εμπόδια που τους βάζει ο Θεός, ήρθε η ώρα όμως να μιλήσει ο Προστάτης μας, ο Άγιος Πορφύριος. Το μόνο που ευχόμαστε με πολύ αγάπη σε όλα τα προαναφερθέντα πρόσωπα, είναι να μην τα βάζουν με τον Άγιο μας και  να αναθεωρήσουν το συντομότερο, διότι αλλιώς θα δουν τόσο θαυμαστά γεγονότα που θα γκρεμίζουν αυτό το ανοσιούργημα, που κυριολεκτικά θα τρίβουν τα μάτια τους!

Για αυτό αγαπημένε μας λαέ, όσοι γενναία αντιστέκεστε μην χάνετε την ελπίδα σας, θα νικήσουμε να είστε σίγουροι για αυτό! ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΑΓΙΟΤΟΚΟ ΠΟΛΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΙΔΡΥΘΕΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ! Συνεχίστε τον αγώνα σας, συνεχίστε να αντιδράτε και ο Πολιούχος μας Άγιος Δημήτριος, μαζί με τον συμπολιούχο μας Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και τον Άγιο Πορφύριο θα επέμβουν! Αμήν.

Το δεύτερο και τελευταίο συνταρακτικό γεγονός είναι ότι αυτές τις μέρες έπεσε στα χέρια μας ένα εξαιρετικό βιβλίο της κ. Σωτηρίας Νούση με τίτλο «Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ Τίκας (1913-1998). Όταν το διαβάσαμε συγκινηθήκαμε βαθύτατα, διότι σύμφωνα με το βιβλίο ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος τα τελευταία έτη της ζωής του εξομολογούνταν με μεγάλη μετάνοια εις τον προστάτη μας, Άγιο Πορφύριο, ο οποίος τον υπεραγαπούσε! Μάλιστα αυτή η συνταρακτική ομολογία της κ. Νούση είχε αρχικά πρωτοδημοσιευθεί στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» αρ.φ.1733, της 25 Απριλίου 2008, σελ 6.

Μέσα στο εξαίρετο βιβλίο αναφέρεται και η μαρτυρία του Αγίου Επισκόπου, πρώην Σιατίστης, Αντωνίου Κόμπου, ο οποίος είδε σε  ενύπνιο τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο με μία εξαστράπτουσα αρχιερατική στολή να υπερίπταται στον ουρανό και ξαφνιασμένος τον ρώτησε: «Μακαριότατε πώς έγινε αυτό;» και ο Αρχιεπίσκοπος του απάντησε «Παιδί μου εγώ δεν ήμουν άξιος, αλλά επειδή αγαπούσα υπερβολικά την Εκκλησία και ήμουν πάντα κατά του Πάπα και έκαμα ότι μπορούσα για να προστατεύσω την Εκκλησία μας, γι’ αυτό παιδί μου».

Τέλος μέσα στο βιβλίο της κ. Νούση καταγράφεται ένα άρθρο του πατρός Γεωργίου Μεταλληνού, το οποίο επίσης είχε δημοσιευθεί στον Ορθ.Τύπο (αρ.φ.1735 στις 16-5-2008), με τίτλο «Πως έζησα τον Μακαριστόν Αρχιεπίσκοπον Σεραφείμ». Μέσα στα όμορφα λόγια του που αναφέρει για τον άξιο Αρχιεπίσκοπο ξεχωρίζουν τα εξής: «Λίγες μέρες προ της κοιμήσεως του, διηγείται ο πατέρας Γεώργιος, τον επισκέφθηκα στο Νοσοκομείο ‘‘Λαϊκό’’ για να πάρω την ευχή του…

Έβαλα μετάνοια και φίλησα το χέρι του Μακαριότατου. Εκείνος ψέλλιζε κάτι, επαναλαμβάνοντας συνεχώς με δάκρυα τη λέξη ‘‘συγγνώμη’’. Η νοσοκόμος μου λέγει: ‘‘σας ζητά συγγνώμη διότι δεν μπορεί να σηκωθεί’’. Εγώ όμως είχα καταλάβει! Έκλαυσα και εγώ μαζί του και μετά από λίγο έφυγα. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα ζωντανό. Αυτή τη σκηνή δεν πρόκειται ποτέ να την ξεχάσω. Ναι, ο Σεραφείμ ήταν ειλικρινής ως Έλλην-Καραγκούνης. Μόνο οι λεβέντες και οι Άγιοι ζητούν συγγνώμη.»

Απίστευτα λόγια, απίστευτη αλλοίωση της δεξιάς του Υψίστου. Τα λόγια περιττεύουν, ο καθένας ας καταλάβει ό,τι τον φωτίσει ο Θεός. Εμείς ως νέοι και νέες ένα πράγμα θέλουμε να υπογραμμίσουμε: Η παρουσία, η μορφή του προστάτου μας Αγίου Πορφυρίου έκανε έναν Αρχιεπίσκοπο από άγριο να γίνει Άγιος. Έκανε έναν Αρχιεπίσκοπο στις τελευταίες στιγμές του να ζητάει συγγνώμη κλαίγοντας από έναν παπά του, που τον είχε αδικήσει. Αυτός λοιπόν είναι ο αγαπημένος μας Άγιος Πορφύριος. Ας τον επικαλούμαστε όλοι και τότε όλα θα πάνε καλά. Χαίρετε!

                                                      Μετά τιμής

                                                      Φοιτητές Θεολ. Σχολής Α.Π.Θ.

Τέκνα των Αγίων Πορφυρίου και Δημητρίου

ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΟΡΓΟΕΠΗΚΟΟΣ-ΜΑΝΔΡΑ ΑΤΤΙΚΗΣ

Οι νέοι και ο Όσιος Πορφύριος

Μολονότι το θέμα της ημερίδας είναι «Ο Όσιος Πορφύριος και οι νέοι», φρονώ πως πρέπει να ξεκινήσω την περισυλλογή μου ανάποδα: «Οι νέοι και ο Όσιος Πορφύριος!» Πώς στέκει ένας νέος άνθρωπος (νέος στην ηλικία ή στην πίστη) απέναντι σε έναν μοναχό που έχει Αγιότητα; Πώς στέκει κάποιος που πρωτοπερπατά στη γη, μπροστά σ’  έναν άνθρωπο που ομιλεί με τον Ουρανό; Υπάρχει επιστημονική εξήγηση γι’  αυτή τη σχέση;

            Ο πιο ειλικρινής τρόπος να ανοίξεις μια τέτοια συζήτηση είναι ο από καρδιάς: Ξεκινώ, λοιπόν με ένα ΕΓΩ που μοιάζει εγωιστικό, μα δεν είναι γιατί δεν αναφέρεται σε προσωπική εμπειρία αλλά αγγίζει – νομίζω – τους περισσότερους νέους ανθρώπους: Εγώ τον Όσιο Πορφύριο δεν τον καταλαβαίνω! Ποτέ δεν τον καταλάβαινα, δεν καταλάβαινα την αγιότητά του, κι ακόμα κι όταν η ψυχή μου την ένιωθε, η λογική μου τη φοβόταν. Αυτή την οσιακή, ήρεμη μορφή, αυτό το καλοσυνάτο και σιωπηλό κι ευγενικό γέροντα, τον φοβόμουν… Οι αναμνήσεις μου από τον γέροντα Πορφύριο μέχρι σήμερα μου προκαλούν ντροπή: έπαιζα στην αυλή του, του φίλησα το χέρι, τον χαιρέτησα, αλλά η ψυχή μου παρέμενε πεισματικά κλειδωμένη… τα πόδια μου με έφεραν στο κελάκι του, τα χέρια μου άγγιξαν τα δικά του, η φωνή μου άγγιξε τα αυτιά του, αλλά την ψυχή μου δεν την άφησα να τον πλησιάσει… τη ψυχή μου την είχα αφήσει αιχμάλωτη της λογικής, του φόβου και του εγωισμού μου… αν για κάτι μετανιώνω, είναι που δεν άφησα τη ψυχή μου ελεύθερη να τον γνωρίσει, όταν τον γνώρισα… δε με πειράζει που δεν πίστευα αμέσως σε όσα άκουγα για εκείνον: η πίστη είναι το δεύτερο στάδιο μιας σχέσης τόσο ιδιαίτερης. Κι άλλωστε η πίστη δεν είναι κάτι δικό μας… είναι δώρο του Ουρανού προς τον άνθρωπο, που έρχεται όταν ο άνθρωπος το θελήσει και το ζητήσει…

            Όταν μπορούσα να ακούσω τη φωνή του Γέροντα, το λάθος μου ήταν ότι δεν άφησα τη ψυχή μου να ζητήσει αυτό που ήθελε: και η ψυχή μου, το ξέρω τώρα πολύ καλά,  ήθελε να τον γνωρίσει… κι αφού τον γνώριζε, ήθελε να τον πιστέψει… και αφού τον πίστευε, ήθελε να αφεθεί στην αγάπη της Αγιότητάς του, να κουρνιάσει εκεί και να μη φοβάται τίποτα.

            Με την κοίμησή του, πέθαναν η λογική και ο εγωισμός μου μα αυτό που έμεινε ήταν ένας φόβος διαφορετικός, που έμοιαζε με ορφάνια: πώς να ζητήσω βοήθεια από έναν Άγιο, αφού δεν τον είχα σεβαστεί όσο ήταν εν ζωή; Με τι θάρρος να του μιλούσα στην προσευχή μου; Πώς να του ζητούσα βοήθεια; Πώς να πλησιάσω έναν Άγιο στον Ουρανό, αφού δεν τον είχα πλησιάσει όσο βρισκόταν στη γη; Και τι σημασία είχε άραγε αν είχα μετανοιώσει, αφού τον είχα χάσει;

            Έπρεπε να βάλω το χέρι μου πολλές φορές επί τον τύπο των ήλων για να κάνω τη λογική μου να σιωπήσει μπροστά στην παρουσία του Οσίου Πορφυρίου… έπρεπε να ταπεινωθώ, για να αφήσω την ψυχή μου ελεύθερη από τα δεσμά της: τώρα ξέρω ότι μπορεί ένα παιδί να μην καταλαβαίνει τον Όσιο Πορφύριο, αλλά ο Όσιος καταλαβαίνει πολύ καλά τα νέα παιδιά: καταλαβαίνει και την αμφιβολία, και το φόβο, και την ορμή και το θυμό… καταλαβαίνει και σέβεται και περιμένει… περιμένει αυτό το κάλεσμα, αυτή την ικεσία, περιμένει αυτό το δάκρυ που κυλάει από τα μάτια όταν η ψυχή σου διψάει μα η λογική σε τρομάζει… κι όταν τον καλέσεις, έρχεται – στ’  αλήθεια έρχεται τρέχοντας, σαν αφήσεις την ψυχή σου να τον γυρέψει…

            Όχι: εγώ τον Όσιο Πορφύριο δεν τον καταλαβαίνω: κι αυτή είναι η μεγαλύτερη χαρά, η μεγαλύτερη ευλογία: αν τον καταλάβαινα δε θα ήταν Άγιος… κι εγώ τον έχω ανάγκη ως Άγιο… δε θέλω να τον καταλάβω, μου αρκεί που τον βιώνω… μου αρκεί που η ψυχή μου ηρεμεί όταν του μιλάει… που η φροντίδα του είναι σαν τον αέρα που αναπνέω…

            Όχι: εγώ τον Όσιο Πορφύριο δεν τον καταλαβαίνω… κι αυτή είναι η λύτρωσή μου: η σχέση της ψυχής με τον Ουρανό είναι ερωτική και τον αληθινό Έρωτα δεν τον καταλαβαίνεις: τον νιώθεις, σε πλημμυρίζει, αλλά δεν τον καταλαβαίνεις… η ευτυχία σου είναι ότι τον έχεις… η ευλογία σου είναι ότι τον ζεις…

            Είθε ψυχή μου νεαρή, ατίθαση κι ερωτευμένη, να βιώνεις τον Όσιο Πορφύριο την κάθε στιγμή… να γεύεσαι αδιάκοπα την παρουσία του… και να μπορείς ελεύθερη, χωρίς δεσμά να τον καλείς… να είσαι σίγουρη ψυχή μου: εκείνος θα ακούσει το κάλεσμά σου και θα τρέξει… με πάθος και ευγένεια και δύναμη και στοργή…

Μάρω Σιδέρη

Θεολόγος, Ιστορικός