Ο πατέρας Επιφάνιος γράφει ιστορία στο Μετόχι του Μυλοποτάμου με τον Επιφανή Οίνο

Argiro.gr Team

Η Οινοποίηση της ιστορίας…..

Η αρχαιότερη καταγεγραμμένη ελληνική ποικιλία: Ο Αριστοτέλης αναφέρει τη «Λημνία άμπελο», ο Ησίοδος τη «Λημνία σταφύλη» και τέλος ο Όμηρος μαρτυρά πώς ο Οδυσσέας ¨μέθυσε¨ τον κύκλωπα με Λημνιό κρασί. Ίσως η αρχαιότερη στον κόσμο, ξεκίνησε το ταξίδι της από το νησί της Λήμνου, έπειτα μετανάστευσε σε Μακεδονία, Θράκη και από εκεί σε όλη την επικράτεια. Με το πέρασμα των αιώνων προσαρμόστηκε άριστα στις κλιματικές και εδαφικές συνθήκες της Μακεδονίας και ακόμα περισσότερο στα νησιά και τα παράλια του Βορείου Αιγαίου (Χαλκιδική & Θράκη). Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, όπου αρκετοί αμπελώνες καταστράφηκαν ή εγκαταλείφθηκαν, στη μοναστική πολιτεία του Αγίου Όρους κατάφεραν να διατηρήσουν μεγάλο μέρος του ποικιλιακού δυναμικού της Ελλάδος. Έτσι το Λημνιό κατάφερε και διασώθηκε μέσα στους αιώνες.

Μια ποικιλία που μας δίνει κρασί με ελαφρά αρώματα φρούτων και γλυκών μπαχαρικών, ενώ σε περίπτωση που κατά την οινοποίηση και την ωρίμανση χρησιμοποιηθούν ξύλινα βαρέλια το αρωματικό μπουκέτο αλλά και το σώμα του κρασιού γίνεται πλούσιο και πολύπλοκο.

Στο Άγιο Όρος, στο Μετόχι του Μυλοποτάμου, ο πατέρας Επιφάνιος γνωρίζοντας την καταλληλότητα της περιοχής αλλά και το δυναμικό της ποικιλίας προχώρησε το 1989 -ταυτόχρονα  με την αναστήλωση του Μετοχίου- στη φύτευση της. Παράλληλα στο Μυλοπόταμο  φυτεύτηκαν και άλλες γηγενείς και ξενικές ποικιλίες. Όταν πλέον ο αμπελώνας του Λημνιού ήρθε σε κατάλληλη ηλικία και πάντα βιολογικά καλλιεργημένος, γεννήθηκε ο Επιφανής Οίνος.

Σε ένα χαρμάνι κατά κύριο λόγο του γηγενούς Λημνιού και σε μικρή ποσότητα του κοσμοπολίτικου Merlot, το magnum opus του κτήματος κυκλοφόρησε το 2007 στην Αθωνική πολιτεία και από εκεί σε όλη την Ελληνική επικράτεια αλλά και στο εξωτερικό. Μετά τον τρύγο, ονοποιείται σε σύγχρονες ανοξείδωτες δεξαμενές και μετά τη μηλογαλακτική ζύμωση οδηγείται σε καινούρια, γαλλικά δρύινα βαρέλια όπου και παραμένει για 24 μήνες. Μια παραγωγή που δεν ξεπερνά τις 7.000 φιάλες.

Ο Επιφανής αποτελεί μία γοητευτική έκφραση του Λημνιού συνοδευόμενη κατά 1/5 από Merlot. Χρώμα βαθύ ρουμπινί με σκούρες πορφυρές ανταύγειες.  Στη μύτη συναντάμε συνεσταλμένα αρώματα μαύρων φρούτων του δάσους και αποξηραμένου δαμάσκηνου, που με την πάροδο του χρόνου δίνουν την σειρά τους σε αρώματα μαύρου κερασιού, μούρου και φρέσκιας βανίλιας. Τα αρώματα της μύτης τα συναντάμε και στο στόμα όπου η ισορροπημένη οξύτητα με τις πλούσιες και αρμονικά πολυμερισμένες τανίνες καταλήγουν σε μία μακρά επίγευση.

Μπορείτε να απολαύσετε τον Επιφανή οίνο σήμερα,  αλλά όσοι έχουν υπομονή και τον κρατήσουν στο κελάρι τους για τα επόμενα 10+ χρόνια θα εκπλαγούν ευχάριστα με το δυναμικό παλαίωσης του.

Άγιο Όρος ... Το «υψηλότερο» σημείο της γης

Κάποιος συγγραφέας ονόμασε το όρος Άθως «το υψηλότερο σημείο της γης», αν και το ιερό αυτό βουνό δεν έχει ύψος παραπάνω από 2.033 μέτρα.
Σίγουρα ο συγγραφέας θα είχε στη σκέψη και την ψυχή του το Άγιον Όρος σαν τον τόπο εκείνο που βοηθάει τον άνθρωπο να αισθανθεί πιο κοντά του το θείο.
Επιπλέον, οι περισσότεροι από τους επισκέπτες-προσκυνητές, επισκεπτόμενοι τον τόπο αυτό, το Άγιο Όρος, ομολογούν ότι αισθάνονται πως βρίσκονται μεταξύ ουρανού και γης. Στον τόπο αυτό που ο Δημιουργός του κόσμου έδωσε τόση φυσική και πνευματική ομορφιά, ώστε να είναι ακουστός σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Σίγουρα οι εμπειρίες που θα απεκόμιζε ο συγγραφέας κάθε φορά που θα ανηφόριζε τα πέτρινα δρομάκια που οδηγούσαν μετά από κοπιαστική πορεία στα βυζαντινά μοναστήρια και στις σκήτες θα ήταν τόσο πολύτιμες γι’ αυτόν, ώστε αδυνατούσε να τις κρατήσει μόνο για τον εαυτό του. Έτσι, άφησε τις εμπειρίες αυτές να εξακτινωθούν προς τον κόσμο μέσα από τις σελίδες του όμορφου βιβλίου του.
Μία από τις διαδρομές που θα έκανε ο συγγραφέας είναι από τις δημοφιλέστερες ανάμεσα στους επισκέπτες του Άθω: Καρυές – Μονή Μεγίστης Λαύρας – σκήτη Καυσοκαλυβίων ή και το αντίστροφο.
Ἡ πολίχνη τῶν Καρυῶν, τό διοικητικό κέντρο τῆς μοναστικῆς κοινότητας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου βρίσκονται καί ὅλες οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες, ἐντυπωσιάζει τόν ἐπισκέπτη μέ τά πανέμορφα καί διατηρημένα κτίριά της καί κυρίως μέ τόν περικαλλῆ ναό τοῦ Πρωτάτου, ὅπου θαυμάζει κανείς τίς νωπογραφίες τοῦ ζωγράφου Πανσέληνου, ἐκπροσώπου τῆς Μακεδονικῆς Σχολῆς τῆς βυζαντινῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωγραφικῆς. Ὁλόκληρη ἡ περιοχή βρίσκεται σ’ ἕνα καταπράσινο καί εἰδυλλιακό τοπίο, πού τό βάθος του ὑπογραμμίζεται ἀπό τό ὄρος Ἄθως, πού περήφανο ξεπροβάλλει στόν ὁρίζοντα.
Ἡ ἐπίσκεψη στή Μονή τῆς Μεγίστης Λαύρας, μέ τή σειρά της, εἶναι μιά ξεχωριστή ἐμπειρία, καθώς μέσα σου ἀνακαλοῦνται μνῆμες ἀπό τό βυζαντινό παρελθόν τῆς πατρίδας μας, ἀφοῦ τό μοναστήρι αὐτό ἱδρύθηκε τό ἔτος 963 ἀπό τόν Βυζαντινό αὐτοκράτορα Νικηφόρο Φωκᾶ. Πανύψηλοι πύργοι, δαντελωτά κάστρα, μεγάλοι καί μικρότεροι ναοί καί παρεκκλήσια, θαυματουργά ἱερά λείψανα Ἁγίων, χιλιάδες χειρόγραφα καί παλαιά βιβλία μεγάλης ἀξίας καί προσφορᾶς στόν παγκόσμιο πολιτισμό, νωπογραφίες, φορητές εἰκόνες καί ἔργα ἀργυροχρυσοχοΐας, ἀπό τά καλύτερα δείγματα τοῦ ἑλληνικοῦ βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ, σέ μεταφέρουν σέ μακρινές ἐποχές, πού στό Ἅγιον Ὄρος ἐπιζοῦν ἀκόμη καί σήμερα. Ἡ παρουσία τοῦ σημερινοῦ Ἡγουμένου ἀρχιμανδρίτου Προδρόμου ὡς ἐπικεφαλῆς τῆς διοικήσεως τῆς μονῆς, ἑνός ἀνθρώπου πού ἀπό τή νεότητά του ἀφιέρωσε τόν ἑαυτό του στή διακονία τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων, ἀποτελεῖ τήν ἀσφαλέστερη ἐγγύηση γιά τή συνέχιση τῆς πνευματικῆς προσφορᾶς τῆς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας στόν κόσμο.
Τέλος, το πιο απομακρυσμένο μέρος του Αγίου Όρους, η σκήτη των Καυσοκαλυβίων. Εκεί η ζωή του μοναχού κυλάει με πιο ήσυχους ρυθμούς σε σχέση με τα μοναστήρια, που ακολουθούν τον κοινοβιακό τρόπο ζωής. Οι μοναχοί στα Καυσοκαλύβια, στο περιθώριο της προσευχής τους, ασχολούνται με διάφορες τέχνες, όπως η εικονογράφηση εικόνων, η ξυλογυπτική, καθώς και αγροτικές εργασίες. Στον ήσυχο αυτό τόπο ο επισκέπτης πάντα θα βρεί οπωσδήποτε κάποιον μοναχό ο οποίος θα είναι εύκαιρος για να συνομιλήσει μαζί του, ανοίγοντας την πνευματική αγκαλιά του. Από μέσα του σίγουρα θα ξεχυθούν ποτάμια αλήθειας για τη ζωή και τον θάνατο, από τα οποία, πίνοντας ο προσκυνητής, σίγουρα θα ξεδιψάσει.
Το Άγιον Όρος είναι ο μόνος τόπος στη γη στον οποίο δεν γεννιέται κανείς, αφού, όπως είναι γνωστό, ισχύει για πνευματικούς λόγους το άβατον, η αδυναμία, δηλαδή, κατοικήσεως σ’ αυτό του γυναικείου φύλου.
Το Άγιον Όρος είναι όμως ένας τόπος στον οποίο έχουν αναγεννηθεί χιλιάδες άνθρωποι απ’ όλον τον κόσμο. Όλοι αυτοί, παίρνοντας κατιτί από τη χάρη του τόπου αυτού, συνειδητοποιούν τον σκοπό της ύπαρξής τους, τη θέση τους μέσα στον κόσμο, τη σχέση τους με τον Θεό, η οποία περνάει μέσα από τη σχέση τους με τον συνάνθρωπό τους, σχέση που πρέπει να είναι σχέση αγάπης και αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων. Σχέση ανοχής, θυσίας και προσφοράς του ενός προς τον άλλον.
Μέσα στις ορθόδοξες μοναστικές κοινότητες του Αγίου Όρους τα παραπάνω είναι τρόπος ζωής που ασκείται ελεύθερα και αβίαστα. Η πνευματική άσκηση, η μελέτη και άλλα πνευματικά γυμνάσματα είναι προορισμένα εδώ και πολλούς αιώνες να βοηθήσουν τους μοναχούς του Αγίου Όρους στην επίτευξη του στόχου τους, που είναι η ένωση με τον Θεό.
Η σύγχρονη μετανεοτερική κοινωνία, που ζεί μέσα στο σώμα της τη διάσπαση και τη σύγχυση, μπορεί να βρεί στο Άγιον Όρος το πνεύμα και τις δυνάμεις, που θα μπορούσαν να την οδηγήσουν στην ενότητα και την επανεύρεση του νοήματος της ζωής. Ιδιαίτερα για την πατρίδα μας, που μαστίζεται από την οικονομική και κοινωνική κρίση, η αναζήτηση ψυχής στο Άγιον Όρος του Άθωνα μπορεί να σηματοδοτήσει το μέλλον μας και να μας εμπνεύσει να χρωματίσουμε τη ζωή μας, αγωνιζόμενοι στα χαρακώματα της θείας αγάπης, που είναι «αγάπη αχόρταγη», κατά τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη.
Του μοναχού Παταπίου Καυσοκαλύβιτου
Απόσπασμα από το βιβλίο του συγγραφέα «Άγιον Όρος: Βηματίζοντας στον τόπο και την ιστορία του», Άγιον Όρος, 2012
dogma.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ – 17 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΤΗΣ Δ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ                                                                                                                          (Μτθ. 5, 14-19)

Ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι Ἐκκλησία Πατέρων. Ἀκολουθεῖ πιστὰ τὴ διδασκαλία καὶ τὸ παράδειγμα τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων. Πατέρες εἶναι οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ μοναχοί, ποὺ ξεχωρίζουν γιὰ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ βίου τους. Σὲ κάθε ἐποχὴ ἡ παρουσία τοὺς διασφαλίζει τὴν πορεία τοῦ ὀρθόδοξου τρόπου ζωῆς ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά. Αὐτοὶ διδάσκουν στὸ λαὸ τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἑρμηνεύουν καὶ τὴ διατυπώνουν, ὅταν παραστεῖ ἀνάγκη, στὶς Συνόδους. Τοὺς Πατέρες, λοιπόν, τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ ἔγινε στὴ Χαλκηδόνα, κοντὰ στὴν Κωνσταντινούπολη, τὸ 451 μ. Χ. γιορτάζει καὶ τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία.

Ὑπῆρξαν τότε κάποιοι χριστιανοὶ – κληρικοί, οἱ ὁποῖοι διαστρέβλωσαν τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὑποστήριζαν ὅτι ὁ Χριστὸς ἔχει μόνο μία φύση, τὴ θεία, ἡ ὁποία ἀπορρόφησε τὴν ἀνθρώπινη. Οἱ 630 Ἅγιοι Πατέρες τῆς Συνόδου, ἀπὸ τὴ μία, καταδίκασαν τὴν παραποίηση τῆς ἀλήθειας καὶ τοὺς ἐκφραστὲς τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, ὅπως ὀνομάστηκε ἡ αἵρεση αὐτή, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, διατύπωσαν τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. «Τέλειον αὐτὸν ἐν θεότητι καὶ τέλειον ἐν ἀνθρωπότητι. Ὁμοούσιον τῷ Πατρὶ κατὰ τὴν θεότητα καὶ ὁμοούσιον ἡμῖν κατὰ τὴν ἀνθρωπότητα, κατὰ πάντα ὅμοιον ἡμῖν, χωρὶς ἁμαρτίας». Τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος εἶναι ὁ Χριστὸς κατὰ τοὺς θεοφόρους Πατέρες. Ἡ θεία καὶ ἡ ἀνθρώπινη φύση ἑνωμένες «ἀχώριστα, ἀσύγχυτα, ἀδιαίρετα» σὲ ἕνα πρόσωπο, τὸν θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό.

Τὸ περιεχόμενο τώρα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς συνδέεται ἄμεσα μὲ τὸ ἔργο καὶ τὰ πρόσωπα τῶν Ἁγίων Πατέρων. Εἶπε ὁ Κύριος στοὺς μαθητές του, ὅπως ἀκούσαμε στὸ εὐαγγέλιο: «Ἐσεῖς εἶστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Δὲ μπορεῖ νὰ κρυφτεῖ μία πόλη ποὺ εἶναι πάνω στὸ βουνό. Οὔτε ἀνάβουν τὸ λυχνάρι καὶ τὸ βάζουν κάτω ἀπὸ τὸ μόδιο, ἀλλὰ τὸ βάζουν στὸ λυχνοστάτη καὶ φέγγει σ’ ὅλο τὸ σπίτι. Ἔτσι νὰ λάμψει καὶ τὸ δικό σας φῶς μπροστὰ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ δοῦν τὰ καλά σας ἔργα καὶ νὰ δοξάσουν τὸν Πατέρα σας ποὺ εἶναι στοὺς οὐρανούς».

Τονίζει ἐδῶ ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητές Του, καὶ κατ’ ἐπέκταση στοὺς χριστιανοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὅτι αὐτοὶ εἶναι «τὸ φῶς τοῦ κόσμου», μία πόλη «ἐπάνω ὅρους κειμένη» καὶ τὸ λυχνάρι ποὺ λάμπει «πάσι τῇ οἰκίᾳ». Νὰ ποιὰ εἶναι ἡ θέση τῶν χριστιανῶν στὸν κόσμο. Νὰ φαίνονται καὶ νὰ φωτίζουν. Πῶς θὰ φωτίσουν ὅμως, ἂν δὲν ἀποκτήσουν τὸ φῶς; Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος συστήνει «φωτισθῆναι δεῖ πρῶτον καὶ εἴτα φωτίσαι». Καὶ φωτίζεται κανεὶς ὅταν συνδέεται μὲ τὴν αἰώνια πηγὴ τοῦ φωτὸς ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. «Ἐγὼ εἰμὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου», εἶπε. Μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ ἀναγεννᾶται, ἀνακαινίζεται, φωτίζεται ὁ χριστιανὸς καθὼς συμμετέχει στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀγωνίζεται κατὰ τοῦ παλαιοῦ ἑαυτοῦ του. Γίνεται τότε πόλος ἕλξης γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν περιβάλλουν, ποὺ σπεύδουν κοντά του καὶ καθοδηγοῦνται πρὸς τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι οἱ χριστιανοὶ, μὲ τὸ φωτεινό τους  παράδειγμα, μὲ τὴ συμπεριφορά τους καὶ κυρίως μὲ τὴν ἀγάπη λάμπουν μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους καὶ οἱ ἄνθρωποι  ποὺ βλέπουν τὰ καλά τους ἔργα δοξάζουν τὸν Οὐράνιο Πατέρα: «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν Πατέρα ὑμῶν, τὸν ἐν τοῖς Οὐρανοῖς».

Στὴ συνέχεια ὁ Χριστὸς λέγει: «ὃς δ’ ἂν ποιήση καὶ διδάξη», αὐτὸς θὰ γίνει μεγάλος στὴ Βασιλεία του. Ἡ διδασκαλία γιὰ τὴν πίστη δὲ μπορεῖ νὰ μὴ συμβαδίζει μὲ τὰ ἔργα τῆς πίστεως. Χωρὶς αὐτὰ ἡ πίστη εἶναι νεκρή, γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Τὰ «καλὰ ἔργα», βέβαια, δὲν εἶναι κατορθώματα γιὰ ἐπίδειξη καὶ ὑπερηφάνεια καὶ σὲ καμία περίπτωση δὲν πρέπει νὰ πιστέψουμε ὅτι μᾶς σώζουν τὰ καλά μας ἔργα. Ἐκεῖνος ποὺ μᾶς σώζει εἶναι ὁ Χριστὸς μὲ τὴ σταυρική Του θυσία καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Τὰ καλὰ ἔργα  εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα καὶ ὁ καρπὸς τῆς ἀναγέννησης καὶ τῆς λύτρωσης τοῦ ἀνθρώπου, καθὼς καὶ ἡ ἔκφραση τῆς εὐγνωμοσύνης μας πρὸς τὸ Θεό.

Οἱ ἀναγεννημένοι λοιπὸν χριστιανοί, ποὺ ἔχουν τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ γίνονται, κατὰ τὴ ρήση τοῦ Χριστοῦ, «πόλις ἐπάνω ὅρους κειμένη», ποὺ φαίνονται ἀπὸ παντοῦ, ἀλλὰ καὶ λυχνάρι ποὺ καίει πάνω στὸ λυχνοστάτη καὶ διαλύουν τὸ σκοτάδι. Γίνονται φάρος καὶ φωτίζουν τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας. Φάρος ὅμως, ἀλλὰ καὶ «ἀστέρες πολύφωτοί του νοητοῦ στερεώματος» εἶναι ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Φαίνονται ἀπὸ ὅλους καὶ φωτίζουν, καθὼς καὶ προστατεύουν τὰ λογικὰ πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὶς διάφορες αἱρέσεις, ποὺ σὲ κάθε ἐποχὴ συνταράσσουν τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Διαλύουν ἔτσι τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀποτελοῦν καὶ εἶναι τὸ καύχημα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐμεῖς, ἀγαπητοὶ χριστιανοί, «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι….», μιμούμενοι δηλαδὴ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ἂς ζοῦμε ὡς τέκνα φωτός, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ βλασφημεῖται ὁ Θεὸς «δι’ ἡμᾶς», ἀλλὰ νὰ δοξάζεται τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Ἀμήν.

Π.Κ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ο Απόστολος της Κυριακής 17 Ιουλίου 2016

Αἱρετικὸν ἄνθρωπον

μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν,

ἄφηνέ τον.

Νὰ γνωρίζεις ὅτι ἕνας τέτοιος

ἔχει διαστραφῆ,

ἁμαρτάνει καὶ ἔτσι καταδικάζει

ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτόν του.

 

Προς Τίτον (γ΄ 8-15)

Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. Ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις· μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιΐστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι.
Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος.
Ὅταν πέμψω Ἀρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπολιν· ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι. Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ Ἀπολλὼ σπουδαίως πρόπεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ. Μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι.
Ἀσπάζονταί σε οἱ μετ' ἐμοῦ πάντες. Ἄσπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. Ἡ χάρις μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.

Ἀπόδοση σε απλή γλώσσα

Τέκνον Τίτε, εἶναι ἀξιόπιστα τὰ λόγια αὐτά, καὶ αὐτὰ θέλω νὰ διαβεβαιώνῃς, ὥστε νὰ φροντίζουν ἐκεῖνοι ποὺ ἐπίστεψαν εἰς τὸν Θεὸν νὰ εἶναι πρωτοπόροι καλῶν ἔργων. Αὐτὰ εἶναι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα διὰ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλ’ ἀπόφευγε μωρὰς συζητήσεις, γενεαλογίας, ἔριδας καὶ φιλονεικίας διὰ τὸν νόμον, διότι εἶναι ἀνωφελεῖς καὶ μάταιαι.
Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν, ἄφηνέ τον. Νὰ γνωρίζεις ὅτι ἕνας τέτοιος ἔχει διαστραφῆ, ἁμαρτάνει καὶ ἔτσι καταδικάζει ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτόν του.
Ὅταν θὰ στείλω τὸν Ἀρτεμᾶν σ’ ἐσὲ ἢ τὸν Τυχικόν, φρόντισε νὰ ἔλθῃς σ’ ἐμὲ εἰς τὴν Νικόπολιν, διότι ἐκεῖ ἀπεφάσισα νὰ περάσω τὸν χειμῶνα. Τὸν Ζηνᾶν τὸν νομικόν, καὶ τὸν Ἀπολλὼ κατευόδωσέ τους μὲ ἐνδιαφέρον, διὰ νὰ μὴ τοὺς λείψῃ τίποτε. Ἂς μαθαίνουν καὶ οἱ δικοί μας νὰ εἶναι πρωτοπόροι καλῶν ἔργων εἰς ἐπειγούσας ἀνάγκας, διὰ νὰ μὴν εἶναι ἄκαρποι.
Σὲ χαιρετοῦν ὄλοι ὅσοι εἶναι μαζί μου. Χαιρέτησε ἐκείνους ποὺ μᾶς ἀγαποῦν ἐν πίστει. Ἡ χάρις νὰ εἶναι μαζὶ μὲ ὅλους σας. Ἀμήν.

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4912:apostles&catid=30&Itemid=143

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 17 Ιουλίου 2016 - Των 630 Θεοφόρων Πατέρων

Σεῖς εἶσθε τὸ φῶς τοῦ κόσμου· 
δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κρυφθῇ πόλις,
ποὺ βρίσκεται ἐπάνω σὲ ἕνα βουνό.
Οὔτε ἀνάβουν λυχνάρι καὶ τὸ τοποθετοῦν
κάτω ἀπὸ τὸ μόδι,
ἀλλὰ ἐπάνω εἰς τὸν λυχνοστάτην
καὶ ἔτσι λάμπει εἰς ὅλους,
ποὺ βρίσκονται εἰς τὸ σπίτι.

 

 

Κατά Ματθαίον (ε΄ 14-19)

Εἶπεν ὁ Κύριος· ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη· οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασι αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ᾿ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς.
Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι. Ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. Ὅς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.

Ἀπόδοση σε απλή γλώσσα
Εἶπεν ὁ Κύριος: Σεῖς εἶσθε τὸ φῶς τοῦ κόσμου· δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κρυφθῇ πόλις, ποὺ βρίσκεται ἐπάνω σὲ ἕνα βουνό. Οὔτε ἀνάβουν λυχνάρι καὶ τὸ τοποθετοῦν κάτω ἀπὸ τὸ μόδι, ἀλλὰ ἐπάνω εἰς τὸν λυχνοστάτην καὶ ἔτσι λάμπει εἰς ὅλους, ποὺ βρίσκονται εἰς τὸ σπίτι. Ἔτσι πρέπει νὰ λάμψῃ τὸ φῶς σας ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, διὰ νὰ ἰδοῦν τὰ καλά σας ἔργα καὶ νὰ δοξάσουν τὸν Πατέρα σας ποὺ εἶναι εἰς τὸν οὐρανόν».
«Μὴ νομίσετε ὅτι ἦλθα διὰ νὰ καταργήσω τὸν νόμον ἢ τοὺς προφῆτας. Δὲν ἦλθα νὰ καταργήσω, ἀλλὰ νὰ ἐκπληρώσω. Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ἕως ὅτου παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, οὔτε ἕνα γιῶτα ἢ μικρὴ στιγμὴ δὲν θὰ καταργηθῇ ἀπὸ τὸν νόμον, μέχρις ὅτου γίνουν ὅλα. Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ θὰπαραβῇ μίαν ἀπὸ τὰς ἐντολὰς αὐτὰς τὰς ἐλαχίστας καὶ διδάξῃ τοὺς ἄλλους νὰ κάνουν τὸ ἴδιο, αὐτὸς θὰ ὀνομασθῇ ἐλάχιστος εἰς τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἐνῷ ἐκεῖνος ποὺ τὰς ἐφαρμόζει καὶ τὰς διδάσκει, αὐτὸς θὰ ὀνομασθῇ μεγάλος εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4913:to-evaggelio-tis-kyriakis-17-iouliou-2016&catid=32&Itemid=145

Ο παράδεισος του μπαρμπα- Φώτη...

ΤΗΣ ΜΑΡΩΣ ΣΙΔΕΡΗ

Το έργο του Φώτη Κόντογλου δεν είναι απλό. Έχει απλότητα αλλά απλό δεν είναι. Κρύβει μυστικά, είναι πολυδιάστατο στα μηνύματα, έχει το ήθος και την πίστη του ανθρώπου που αγάπησε τον τόπο του, γύρισε τον κόσμο και ονειρεύτηκε τον ουρανό. Παιδί μιας πατρίδας που δεν υπήρχε πια, ο μικρασιάτης Κόντογλου αισθανόταν καθήκον του να κρατήσει όσα μπορούσε από τις θύμησες εκείνου του υπέροχου πολιτισμού που είχε βιαστεί τόσο απόλυτα. Καλλιτέχνης του Παρισιού, δεν αρνήθηκε τις προκλήσεις, απέρριψε όμως τη μίμηση που θα του στερούσε την επιστροφή σ’ αυτό το παράξενο και γόνιμο μείγμα που το λένε Ρωμιοσύνη: Ελλάδα, όχι εδαφικά μα κυρίως πνευματικά, και Χριστιανοσύνη, όχι τυπολατρικά, μα πιότερο υπέρλογα. Κάθε μορφή του υμνεί τη Ρωμιοσύνη όπως ο Κόντογλου την αντιλαμβάνεται: απλή αλλά όχι απλοϊκή, να μοιάζει λιτή μα να κρύβει δύναμη και ορμή και να σε κυριεύει αβίαστα, επειδή η κυριαρχία της σε κάνει ευτυχισμένο. Στα έργα του ενώνονται δυνάμεις: ενώνονται εποχές, ενώνονται χρώματα, ενώνονται γη και Ουρανός... κοιτάς Ελλάδα μα βλέπεις Βυζάντιο, κοιτάς πολλά χρώματα μα βλέπεις αποχρώσεις ενός, κοιτάς ανθρώπους μα βλέπεις αγίους, κοιτάς όρθιος, μα βλέπεις γονατιστός και προσευχόμενος. Κοιτάς παραστάσεις μα βλέπεις ζωή...κοιτάς αγιογραφίες μα βλέπεις Παράδεισο. Αυτή τη μαγεία του δεν μπορείς να την καταλάβεις, μα τη βιώνεις: πως οι μορφές του είναι σκοτεινές μα έχουν φως, είναι λιτές μα έχουν μεγαλοπρέπεια, είναι στενές μα καλύπτουν το χώρο ολόγυρά τους και γύρω από σένα που τις παρατηρείς. Είναι δύσκολο να ξεχάσεις τις μορφές του Κόντογλου... και είναι αδύνατον να μην ψελλίσεις δυο λόγια αυτοκριτικής ή ικεσίας σαν σταθείς ενώπιόν τους. Δε τις φοβάσαι: δεν είναι φόβος αυτός που αισθάνεσαι... είναι δέος και ηρεμία μαζί, είναι αδυναμία και δύναμη, είναι αληθινή καθάρια πνευματικότητα. Ο παράδεισος του Κόντογλου δε μοιάζει με τον Παράδεισο που φαντάζεσαι, αυτόν τον Δυτικού τύπου παράδεισο με τα καταπράσινα λιβάδια, τους καταγάλανους ουρανούς και τα στρουμπουλά αγγελάκια... ο Παράδεισος του Κόντογλου είναι κάτι άλλο, κάπως αλλιώς... στα μουντά του χρώματα και στις ψηλόλιγνες φιγούρες δε διαγνώνεις τίποτα από τις γήινες εμπειρίες σου... μα παράξενα και μαγικά, νιώθεις πως σ΄αυτόν τον παράδεισο σαν μπεις, κανένα κακό δε μπορεί να σε φτάσει... νιώθεις πως σ’ αυτόν τον παράδεισο θέλεις να μπεις γιατί εκεί πρέπει να βρίσκεται η ηρεμία που αναζητάς...

Πάτερ βρίζω είπε κάποιος στην εξομολόγηση. Πάτερ έκανα εκείνο…. Έκανα το άλλο…. Και, ο Πνευματικός έβαλε μια εικόνα του Χριστού στο τραπέζι και του έδωσε μια καρφίτσα λέγοντας: << κάρφωσε την στα μάτια του Χριστού ! >>. << Ποτέ τέτοιο πράγμα απάντησε σοκαρισμένος ο εξομολογούμενος >>. Κάθε σου αμαρτία είναι και ένα καρφί στο Σώμα του Χριστού. ( Εβρ. 6, 6 ). του είπε ο Πνευματικός. O εξομολογούμενος δάκρυσε και από τότε ξεκίνησε την ζωή της μετανοίας και την πορεία προς την αγιότητα. Ο δρόμος πικρός αλλά το αποτέλεσμα γλυκύτατο...!