«Μητρός Θεού Σκέπη Ελλάδα θειόφρονα καλύπτει»

Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Μακαρίζουμε και πάλι μέσα στο λατρευτικό κλίμα της Αγίας μας Εκκλησίας το πρόσωπο της Παναχράντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Τιμούμε, όπως πάντοτε, ορθόδοξα και πνευματικά, την «αειμακάριστον και παναμώμητον και Μητέρα του Θεού ημών».

Μνημονεύουμε, καθώς μας υπενθυμίζει ο ιερός συναξαριστής, «την πάντοτε και κατ’ εξαίρετον τρόπον σκέπουσαν το ευσεβές ημών Έθνος, ως πάλαι έσκεπε την Βασιλίδα των πόλεων»1.

Θυμόμαστε τα υπερφυά αυτής μεγαλεία, «την προμήθειαν», «και την κραταιάν αυτής σκέπην»2 με την οποία μας απάλλαξε από την επιδρομή αλλοεθνών κατακτητών.

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, αυτήν τη χαρούμενη ημέρα για την Εκκλησία και την Πατρίδα μας, να μεταφέρω στην ευλαβική σας σκέψη τη σχέση του λαού μας με το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου και την άμαχο προστασία και βοήθειά της, την οποία πολλές φορές απολαύσαμε και απολαμβάνουμε καθημερινά.

Πρώτον. Στον τόπο μας, τον ποτισμένο με τα αίματα και τα δάκρυα των μαρτύρων και των ηρώων, σε κάθε μας βήμα συναντούμε το πρόσωπο της Παναγίας. Οσφραινόμαστε την οσμή των αρετών της, ιδιαιτέρως μέσα στους πολυπληθείς μεγάλους και μικρούς Ναούς, καθώς και στα Ιερά Προσκυνήματα που είναι αφιερωμένα στο όνομά της, αλλά και στις Ιερές Εικόνες, που κάνουν πιο αισθητή την παρουσία και την ευλογία της ανάμεσά μας. Στη θάλασσα και στη στεριά, στις πόλεις και στα χωριά, στα βουνά και στους κάμπους, υψώνονται «παλάτια της ταπεινής βασίλισσας»3, όπως θα πει χαρακτηριστικά ο ξεριζωμένος εκείνος Αϊβαλιώτης, Φώτης Κόντογλου.

Στην Πατρίδα μας αναφερόμαστε στην Παναγία με πολλά ονόματα που της έδωσε ευλαβικά και ευχαριστιακά η ορθόδοξη ελληνική γλώσσα. Αυτά είναι χαραγμένα στα ιερά εικονίσματα και το καθένα προσιδιάζει στη θαυμαστή παρουσία της και στα θαύματα που επιτελέστηκαν με τη χάρη της. Πόσα δεν μας μαρτυρούν οι θησαυροί της Παναγίας στην Καστοριά, όπως η Πορφύρα, η Γοργοϋπήκοος, η Βλαχέρνα, η Ελεούσα, η Μαυριώτισσα, η Οδηγήτρια, η Εβραΐδα, η Φανερωμένη! Πόσο μας συγκινούν και τα τόσα άλλα προσωνύμιά της σε ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο!

Γι’ αυτό και έχει λεχθεί ότι κάθε διαμέρισμα της πατρίδος μας έχει τις δικές του θαυματουργές εικόνες, όπως η Σουμελά και η Μυρτιδιώτισσα, η Παναγία της Τήνου, της Αγιάσου και πολλές άλλες. Την πρώτη βέβαια θέση κατέχει το Περιβόλι της στο Άγιον Όρος, με τα τόσα ιερά εκτυπώματα. Φθάνει κανείς στο σημείο να πει πως ολόκληρη η Ελλάδα μοσχοβολάει κυριολεκτικά από την πνευματική ευωδία που αναδύεται από το πάνσεπτο πρόσωπο της Αειπαρθένου Μαρίας.

Δεύτερον. Η Θεοτόκος είναι παρούσα στη ζωή του Έλληνα και στην καθημερινότητά του. Το όνομά της είναι το γλυκό εντρύφημα στη γλώσσα του πιστού λαού μας. Κάποτε δεν υπήρχε Έλληνας Χριστιανός που να μην πρόφερε το όνομά της παρακλητικά και αγαπητικά. Παντού παρούσα, σε κάθε στιγμή του καθενός μας : στα τραγούδια, στα τραπέζια και στις χαρές, στα εύκολα και στα δύσκολα, στις ευχάριστες στιγμές και στα λυπηρά της παρούσης ζωής.

Είναι το αποκούμπι των ανθρώπων που ελπίζουν και προστρέχουν στη βοήθειά της.
Είναι η παρηγοριά του ξενιτεμένου.
Είναι το στήριγμα του κάθε πονεμένου.
Είναι η ελπίδα και η προστασία του κάθε ανθρώπου.
Είναι η μάνα του κόσμου.
Είναι η μητέρα του Κυρίου μας, αλλά και η δική μας μητέρα.

Γι’ αυτό και κάθε ορθόδοξη ψυχή επαναλαμβάνει μαζί με τον ιερό υμνογράφο: «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου».

Τραπέζι έχει ο Έλληνας; Θα έχει συνδαιτημόνα την Παναγία.
Στο γάμο και στη χαρά, Αυτή προΐσταται μαζί με τον Μονογενή της.
Στην εργασία και στην οικογένεια, Αυτή έχει τον πρώτο λόγο.
Στο ταξίδι, Αυτή συντροφεύει.
Στον πόνο και στην ξενιτιά, Αυτή παρηγορεί.
Στο θάνατο, Αυτή δίδει κουράγιο.

Γι’ αυτό και κάθε δάκρυ ο λαός μας το κάνει τραγούδι και προσευχή, ικεσία και παράκληση και μαζί με τον Θεόδωρο Λάσκαρη, τον Αυτοκράτορα της Νικαίας, τον ποιητή του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος, της λέγει : «Προς τίνα καταφύγω άλλην Αγνή; που προσδράμω λοιπόν και σωθήσομαι; που πορευθώ; ποίαν δε εφεύρω καταφυγήν; ποίαν θερμήν αντίληψιν; ποίον εν ταις θλίψεσι βοηθόν; Εις σε μόνην ελπίζω, εις σε μόνην καυχώμαι, και επί σε θαρρών κατέφυγον»4.

Τρίτον. Εμείς οι Έλληνες έχουμε και άλλους λόγους, οι οποίοι μας δένουν ιδιαίτερα με το πάνσεπτο πρόσωπό της. Η αγία της μορφή είναι συνυφασμένη με τους αγώνες του Έθνους μας, αλλά και με την εθνική μας ύπαρξη. Είναι η Υπέρμαχος Στρατηγός, που περιφέρεται παντού και κρατάει μακριά «της Ρωμιοσύνης τον εχθρό»5, όπως γράφει ο ποιητής μας Κωστής Παλαμάς. Αυτή προΐστατο στη ζωή της Βασιλίδος των πόλεων, αφού την λύτρωσε επανειλημμένως από τα στίφη των Αβάρων, των Αράβων και τόσων άλλων βαρβάρων.

Στα χρόνια, ακόμη, της σκλαβιάς και της τυραννίας, η Παναγία ήταν εκείνη που στάθηκε ως φοβερά προστασία και ακαταίσχυντος βοήθεια στο υπόδουλο Γένος μας. Γι’ αυτό και ο Γέρος του Μοριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, βροντοφώναζε πως η Παναγία ήταν εκείνη που υπέγραψε την ελευθερία της πατρίδος μας.

Αλλά και στα νεότερα χρόνια δεν εγκατέλειψε το λαό και την κληρονομία της. Είναι θαυμαστές οι διηγήσεις των ανθρώπων εκείνων που την έβλεπαν στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Βορείου Ηπείρου να σκεπάζει με το μανδύα των δραστικοτάτων πρεσβειών της τα παιδιά της και να τους οδηγεί «από δόξης εις δόξαν». Γι αὐτό και η Εκκλησία μας πολύ σωστά και σοφά μετέφερε την εορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου στις 28 Οκτωβρίου : για να μας υπενθυμίζει πως

«Μητρός Θεού Σκέπη
Ελλάδα θειόφρονα καλύπτει»6.

Έτσι έζησε ο λαός μας : συντροφιά με την Παναγία. Γι’ αυτό και άντεξε στα χρόνια της σκλαβιάς αλλά και της κατοχής. Γράφει ένας Γάλλος περιηγητής : «Αυτός ο λαός άντεξε… γιατί αγαπά την Παναγία. Σε όλα τα σπίτια βλέπεις εικόνες, είναι η νοικοκυρά, η φρουρός του σπιτιού. Ο ίδιος διεπίστωσα με πόση φυσικότητα και συγκίνηση μιλούν στις οικογενειακές τους συζητήσεις για την Παναγία».

Γι’ αυτό και η σημερινή ημέρα, κατά την οποία αναδείχθηκε η μεγαλωσύνη και η ανδρεία των Ελλήνων, για πολλοστή φορά θα πρέπει να μας υπενθυμίσει πως χωρίς την παρουσία του Θεού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα στη ζωή μας, και χωρίς τη βοήθεια της Παναγίας και την παρουσία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας θα αδυνατούμε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας στο ιστορικό γίγνεσθαι, γιατί Ορθοδοξία και Ελληνισμός είναι άρρηκτα ενωμένα.

Απέναντι, λοιπόν, στην εθνική αμνησία που επικρατεί στις μέρες μας, προβάλλεται επιτακτική η ανάγκη να κάνουμε το δικό μας αυτοέλεγχο, να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να επαναλάβουμε το «ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ουδέ συνετηρήσαμεν»7. Κι όπως στο Έπος του 1940 οι πρόγονοί μας στάθηκαν αξιοπρεπείς και ευθυτενείς μπροστά στους ισχυρούς της γης που θέλησαν να υποτάξουν έθνη και λαούς, έτσι και σήμερα, ασυμβίβαστοι μπροστά στο νέο ευτελισμό του ανθρώπου και στα νέα ήθη που απειλητικά κατακλύουν τον τόπο μας, εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες, με οδοδείκτη το πατροπαράδοτο σέβας, να πορευθούμε και πάλι κάτω από τη σκέπη της Παναγίας και τη σκια της γαλανόλευκης σημαίας μας. Έτσι θα είμαστε όχι μόνο νικητές, αλλά και ελεύθεροι και θα απολαμβάνουμε τα αγαθά που χάρισε ο Θεός στην Πατρίδα και στο Γένος μας.

Χρόνια πολλά!

Η Παναγία να είναι σκέπη και βοήθεια για την Πατρίδα, για ολόκληρο τον κόσμο, αλλά και για όλους εμάς.

---

1. Συναξάριον Όρθρου 28ης Οκτωβρίου

2. Δοξαστικό Μικρού Εσπερινού 28ης Οκτωβρίου

3. Φώτης Κόντογλου, «Η Χαρά των Χριστιανών», Ελληνική Δημιουργία, τ.61, 1959

4. Ακολουθία Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος

5. Κωστή Παλαμά, «Η φλογέρα του Βασιλιά», Τυπογραφείο Εστία, Αθήνα 1910, πρβλ. σελ. 53

6. Στίχος Συναξαρίου Όρθρου 28ης Οκτωβρίου

7. Δαν. 3,5-7 (Προσευχή Αζαρίου και Ύμνος των Τριών Παίδων)

Δύο διαλέξεις για τον Αγ. Ιωάννη Βατάτζη Γ'

Καισαριανής Δανιήλ. Οι Διαθήκες του Θεού.

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανής Βύρωνος και Υμηττού κ.κ. ΔΑΝΙΗΛ, με θέμα : ΟΙ ΔΙΑΘΉΚΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στον Ιερό ενοριακό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της Αγίας Φωτεινής Υμηττού την Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017 κατά την έναρξη λειτουργίας του σεμιναρίου οριοθέτησης της Ορθοδόξου Πίστεώς μας για το νέο ιεραποστολικό έτος 2017- 2018.
 

Μεγαλειώδης διαδήλωση χιλιάδων ατόμων, κατά των βιβλίων των Θρησκευτικών, στο Υπουργείο Παιδείας [23 Οκτωβρίου 2017]

Μεγαλειώδης διαδήλωση χιλιάδων ατόμων -η μεγαλύτερη που έχει διεξαχθεί μέχρι σήμερα στο Μαρούσι- που διοργάνωσαν με επιτυχία η Εστία Πατερικών Μελετών, η Ενωμένη Ρωμηοσύνη, η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων και η Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων, με βασικό αίτημα την κατάργηση των βιβλίων των Θρησκευτικών, που μετατρέπουν το μάθημα των Θρησκευτικών από μάθημα ομολογιακό, σε απλή Θρησκειολογία, ξεκίνησε από το Δημαρχείο του  Αμαρουσίου στις 5μ.μ. προς το Υπουργείο Παιδείας. Συμμετείχαν πλήθος φορέων και οργανώσεων που διαδήλωσαν ειρηνικά, αλλά και σθεναρά, υπέρ της καταργήσεως των εκτρωματικών βιβλίων Θρησκευτικών όλων των βαθμίδων του Ελληνικού Σχολείου, που επέβελε  το Υπουργείο Παιδείας, χωρίς να προϋπάρξει διάλογος για την συγγραφή τους με την εκπαιδευτική κοινότητα και κυρίως με την Εκκλησία. (Ψήφισμα, βίντεο, φωτογραφίες)

Η αρχαιοπρεπής Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου στον Ιερό Ναό της Αγίας Φωτεινής Υμηττού

Με λαμπρότητα και κατάνυξη και παρουσία πλήθους ευσεβών χριστιανών τελέσθηκε την Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017 στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και Αγίας Φωτεινής Υμηττού η αρχαιοπρεπής Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου πρώτου Επισκόπου Ιεροσολύμων. Η Θεία Λειτουργία τελέσθηκε σε ειδικό διαμορφωμένο χώρα έξωθεν του Ιερού Βήματος, στην σολέα του Ναού δια να βλέπουν οι πιστοί τα τελούμενα, όπως ακριβώς συνέβαινε και την εποχή των πρώτων χριστιανών. Της Θείας Λειτουργία προεξήρχε και κήρυξε τον Θείο λόγο ο προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αρχιμανδρίτης π. Νικόδημος Σιδέρης συλλειτουργούντος του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γερασίμου Μπιλιλή. Η Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου έχει καθιερωθεί να τελείται στον Ιερό Ναό κάθε χρόνο, την ποιο κοντινή Κυριακή από την μνήμη του Αγίου.

Ευλογείτε και μη καταράσθε

Άγιος Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης

Με ρώτησε κάποιος: “Αυτό που ψάλουμε την Μεγάλη Σαρακοστή, το “Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε, τους ενδόξοις της γής” (2), γιατί το λέμε, αφού είναι κατάρα;” “Όταν κάνουν επιδρομή οι βάρβαροι, του είπα, και πάνε να καταστρέψουν στα καλά καθούμενα έναν λαό και ο λαός προσεύχεται να τους βρουν κακά, δηλαδή να σπάσουν τα αμάξια τους, και τα άλογά τους να πάθουν κάτι, για να εμποδισθούν, καλό είναι ή κακό; Αυτό εννοεί, να τους έρθουν εμπόδια. Δεν είναι ότι καταριούνται”.

– Γέροντα, πότε πιάνει η κατάρα;

– Η κατάρα πιάνει, όταν υπάρχη στην μέση αδικία. Αν λ.χ. κάποια κοροϊδέψη μια πονεμένη ή της κάνη ένα κακό και η πονεμένη την καταρασθή, πάει, χάνεται το σόι της. Όταν δηλαδή κάνω κακό σε κάποιον και εκείνος με καταριέται, πιάνουν οι κατάρες του. Επιτρέπει ο Θεός και πιάνουν, όπως επιτρέπει λ.χ. να σκοτώση ένας κάποιον άλλον. Όταν όμως δεν υπάρχη αδικία, τότε η κατάρα γυρνά πίσω σ’ αυτόν που την έδωσε.

– Και πώς απαλλάσσεται κανείς από την κατάρα;

– Με την μετάνοια και την εξομολόγηση. Έχω υπ’ όψιν μου πολλές περιπτώσεις, άνθρωποι που ταλαιπωρήθηκαν από κατάρα, όταν το κατάλαβαν ότι τους καταράσθηκαν, γιατί είχαν φταίξει, μετάνοιωσαν, εξομολογήθηκαν και τακτοποιήθηκαν. Αν αυτός που έφταιξε πη: “Θεέ μου, έκανα αυτό και αυτό, συγχώρεσέ με…” και εξομολογηθή με πόνο και ειλικρίνεια, τότε ο Θεός θα τον συγχωρήση, Θεός είναι.

– Και τιμωρείται μόνον αυτός που δέχεται την κατάρα ή και αυτός που την δίνει;

– Αυτός που δέχεται την κατάρα, βασανίζεται σ’ αυτήν την ζωή. Αυτός όμως που καταράσθηκε, βασανίζεται και σ’ αυτήν την ζωή, και στην άλλη, γιατί ως εγκληματίας θα τιμωρηθή εκεί από τον Θεό, αν δεν μετανοήση και εξομολογηθή. Γιατί, εντάξει, μπορεί κάποιος να σε πείραξε, εσύ όμως με την κατάρα που δίνεις, είναι σαν να παίρνης το πιστόλι και να τον σκοτώνης. Με ποιο δικαίωμα το κάνεις αυτό; Ό, τι και αν σου έκανε ο άλλος, δεν έχεις δικαίωμα να τον σκοτώσης. Για να καταρασθή κανείς, σημαίνει ότι έχει κακία. Κατάρα δίνει κανείς, όταν το λέη με πάθος, με αγανάκτηση.

Η κατάρα, όταν προέρχεται από άνθρωπο που έχει δίκαιο, έχει μεγάλη ισχύ, ιδίως η κατάρα της χήρας. Θυμάμαι, μια γριά είχε ένα αλογάκι και το έβαζε στην άκρη του δάσους να βοσκήση. Επειδή ήταν λίγο ζόρικο, είχε βρει ένα γερό σχοινί και το έδενε. Μια φορά πήγαν στο δάσος τρεις γυναίκες να κόψουν ξύλα. Η μια ήταν πλούσια, η άλλη χήρα και η άλλη ήταν ορφανή και πολύ φτωχιά. Είδαν το άλογο που ήταν δεμένο με το σχοινί και βοσκούσε και είπαν: “Δεν παίρνουμε το σχοινί να δέσουμε τα ξύλα;” Το έκοψαν στα τρία και πήρε η καθεμιά από ένα κομμάτι να δέσουν τα δεμάτια τους. Επόμενο ήταν να φύγη το άλογο. Όταν ήρθε η γριά και δεν βρήκε το ζώο, αγανάκτησε. Άρχισε να το ψάχνη παντού, παιδεύτηκε πολύ να το βρη. Τελικά, όταν το βρήκε, είπε αγανακτισμένη: “Με το ίδιο το σχοινί να την κουβαλήσουν αυτήν που το πήρε”. Μια μέρα, ο αδελφός της πλούσιας έκανε αστεία με ένα όπλο νομίζοντας πως είναι άδειο -ήταν από αυτά που είχαν αφήσει οι Ιταλοί- και χτύπησε την αδελφή του στον λαιμό. Έπρεπε να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο και χρειάσθηκε σχοινί, για να την δέσουν επάνω σε μια ξύλινη σκάλα. Εκείνη την ώρα βρέθηκε το ένα κομμάτι σχοινί, το κλεμμένο, αλλά δεν έφθανε. Έφεραν και οι δύο άλλες γειτόνισσες τα δικά τους κλεμμένα κομμάτια και την έδεσαν στην σκάλα και την μετέφεραν στο νοσοκομείο. Έτσι πραγματοποιήθηκε η κατάρα της γριάς, “Με το ίδιο σχοινί να την κουβαλήσουν”. Και τελικά πέθανε η καημένη, ο Θεός να την αναπαύση. Βλέπετε, έπιασε η κατάρα στην πλούσια, που δεν είχε οικονομική ανάγκη. Οι άλλες είχαν την φτώχεια τους, είχαν κάποια ελαφρυντικά.

1) Βλ. Ρωμ. 12, 14
2) Ησ. 26, 15

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α΄ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ)

Αποστολικό ανάγνωσμα Κυριακή 22-10-2017

ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Α´ 11 - 19

¹¹ Γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ’ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· ¹² οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτό, οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ. ¹³ Ἠκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ, ὅτι καθ’ ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν, ¹⁴ καὶ προέκοπτον ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ ὑπὲρ πολλοὺς συνηλικιώτας ἐν τῷ γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων. ¹⁵ Ὅτε δὲ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς ὁ ἀφορίσας με ἐκ κοιλίας μητρός μου καὶ καλέσας διὰ τῆς χάριτος αὐτοῦ ¹⁶ ἀποκαλύψαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐν ἐμοὶ, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτὸν ἐν τοῖς ἔθνεσιν, εὐθέως οὐ προσανεθέμην σαρκὶ καὶ αἵματι, ¹⁷ οὐδὲ ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα πρὸς τοὺς πρὸ ἐμοῦ ἀποστόλους, ἀλλὰ ἀπῆλθον εἰς Ἀραβίαν, καὶ πάλιν ὑπέστρεψα εἰς Δαμασκόν. ¹⁸ Ἔπειτα μετὰ ἔτη τρία ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα ἱστορῆσαι Πέτρον, καὶ ἐπέμεινα πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε· ¹⁹ ἕτερον δὲ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μὴ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου.

Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα

ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Α´ 11 - 19

¹¹ Σας καθιστώ δε γνωστόν, αδελφοί, ότι το Ευαγγέλιον, το οποίον εγώ εκήρυξα εις σας δεν είναι έργον ανθρώπου και δεν εκφράζει σκέψεις ανθρώπων. ¹² Διότι εγώ-όπως άλλωστε και οι άλλοι Απόστολοι-δεν έχω παραλάβει αυτό από άνθρωπον ούτε το εδιδάχθην από άνθρωπον, αλλά το παρέλαβα κατ' ευθείαν δι' αποκαλύψεων, τας οποίας ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μου εφανέρωσε. ¹³ Βεβαίως και σεις οι ίδιοι έχετε πληροφορηθή την ζωήν και συμπεριφοράν που είχα, όταν έμενα πιστός εις την θρησκείαν των Εβραίων και ακολουθούσα όσα ο Ιουδαϊσμός εδίδασκε. Εχετε δηλαδή πληροφορηθή ότι, επηρεασμένος βαθύτατα από τας παλαιάς διδασκαλίας του Νομου και τα έθιμα των Ιουδαίων, κατεδίωκα με πολύν φανατισμόν και σκληρότητα την Εκκλησίαν του Χριστού και προσπαθούσα να την ερημώσω και αφανίσω. ¹⁴ Χαρις δε στον φανατισμόν μου αυτόν προώδευα στον Ιουδαϊσμόν παραπάνω από πολλούς ομοεθνείς συνομήλικάς μου, διότι εδείκνυα περισσότερον από αυτούς ζήλον δια τας πατροπαραδότους παραδόσεις μας. ¹⁵ Οταν δε ευδόκησεν ο πανάγαθος Θεός, ο οποίος με είχε ξεχωρίσει και προορίσει από την κοιλίαν ακόμη της μητρός μου, και με εκάλεσε δια της χάριτος του ¹⁶ να αποκαλύψη εις την καρδίαν και την ψυχήν μου τον Υιόν αυτού, δια να τον κηρύττω ως Σωτήρα εις τα έθνη, αμέσως δεν εζήτησα από κανένα άνθρωπον συμβουλήν και καθοδήγησιν δια την μεγάλην αυτήν κλήσιν. ¹⁷ Ούτε ανέβηκα εις τα Ιεροσόλυμα, δια να συναντήσω και συμβουλευθώ τους Αποστόλους, που είχαν κληθή προ εμού στο αποστολικόν έργον, αλλ' ανεχώρησα εις τα μέρη της Αραβίας και πάλιν επέστρεψα εις Δαμασκόν. ¹⁸ Επειτα, τρία έτη μετά την ημέραν που εκλήθην από τον Χριστόν, ανέβηκα εις τα Ιεροσόλυμα, δια να συναντήσω και γνωρίσω προσωπικώς τον Πετρον και έμεινα κοντά του δεκαπέντε μόνον ημέρας. ¹⁹ Αλλον δε από τους Αποστόλους δεν είδα, παρά μόνον τον Ιάκωβον, τον αδελφόν του Κυρίου.