Η Εκκλησία τω θεραπευτήριο

 Υπάρχει μια κατηγορία πνευματικότητας που λέει "πάω στην Εκκλησία για να θεραπευτώ". Είναι μια άποψη που ακούγεται συχνά και έχουν γραφτεί και βιβλία γύρω απ' αυτή. Όμως στον πυρήνα της υπάρχει και πάλι η μετατροπή της Εκκλησίας σε μέσο, αφού στόχος της είναι η θεραπεία και οχι η εκκλησιοποίηση. Ο άνθρωπος που έχει στο νου του αυτή την άποψη εισέρχεται στην Εκκλησία για να θεραπευτεί ατομικά και οχι για να αποζητήσει " τους αδελφούς μου και τες αδελφές μου ",όπως έλεγε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Αν εισέλθει κανείς στην Εκκλησία αποζητώντας τους αδελφούς, θα θεραπευτεί. Αν εισέλθει αποζητώντας τη θεραπεία, θα χρησιμοποιήσει τους άλλους ως μέσα για μια θεραπεία αμφίβολη. Συνεπώς, αυτό που πρωτεύει μέσα στην Εκκλησία είναι η σχέση μας με τα αδέρφια μας. Και δεν είναι τυχαίο πως ένας νηπτικός πατέρας, ο άγιος Βαρσανούφιος λέει κάπου: " Κύριε, ή βάλε και τα πνευματικά μου παιδιά στη Βασιλεία σου ή μη βάλεις ούτε εμένα " . Μα θα πει κάποιος: "Τρελός είναι ο άνθρωπος; Δεν τον απασχολεί μια αιωνιότητα στην κόλαση;" . Κι όμως, δεν τον απασχολεί, γιατί έχει πυρετό αγάπης, θέλει να είναι μαζί με τους αδελφούς του. Αυτή είναι η ορθόδοξη εκκλησιολογία και οι νηπτικοί πατέρες είναι κατά βάθος εκκλησιολογικοί ,δίνουν προτεραιότητα στην Εκκλησία, αντίθετα με μας σήμερα που έχουμε αναγάγει σε ύψιστο κριτήριο την αυτονομημένη από την Εκκλησία νηπτικότητα. Η Εκκλησία μας σώζει όχι ως ένα αφηρημένο σώμα ή μια ατομική προσπάθεια ,αλλά ως ομάδα αδελφών που κοινωνούν μεταξύ τους ουσιαστικά. Και ποια είναι η κοντινότερή μας Εκκλησία; Δεν είναι η ενορία του καθενός ,αλλά η οικογένειά του! Εαν δεν μπορέσουμε μέσα στην οικογένειά μας να δούμε τον άλλο ως ευλογία, τότε δεν θα μπορέσουμε να το κάνουμε ούτε μέσα στην ενορία. 

 

* * Από το βιβλίο " Περάσματα στην απέναντι όχθη"

Βασίλειος Θερμός

ΧΩΡΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ;

 Μη διαμαρτύρεσαι λέγοντας: Πού είσαι Θεέ μου; Προσεύχομαι και δεν μου αποκάλυψες ποτέ τον εαυτό σου, δεν μου έδωσες ούτε μία χαρά, δεν μου πραγματοποίησες κανένα από τα όνειρά μου. Σου ζητάω υγεία, μου δίνεις αρρώστια. Σου ζητάω βοήθεια, μου δίνεις θάνατο. Σου ζητάω αρετή, μου δίνεις πόνο. Τι Θεός είσαι; Όχι! Μη σκεφθείς ποτέ έτσι. Ο Θεός ξέρει πότε η καρδιά σου θα είναι χωρητική. Εάν ακόμη δεν πήρες κάτι, σημαίνει ότι δεν χωράει η καρδιά σου. Η καρδιά σου είναι στουμπωμένη, όπως όταν βάζεις πολλά πράγματα μαζί και τα πιέζεις, για να μη μείνει καθόλου κενό αέρος. Ούτε αέρας δεν μπορεί να χωρέσει στην καρδιά σου, και θέλεις να χωρέσει ο Θεός, τον οποίο δεν χωρούν ολόκληροι οι ουρανοί; "Μόλις δώ, παιδί μου, την κατάλληλη στιγμή, σε βεβαιώ ότι δεν θα καθυστερήσω ούτε ένα δευτερόλεπτο να σου πραγματώσω τους πόθους σου, τις λαχτάρες σου, τα θεϊκά σου όνειρα. Αμέσως θα το κάνω." Ο οδοντίατρος σου κάνει ένεση και περιμένει να μουδιάσεις για να σε εγχειρήσει. Εάν σου κάνει αμέσως την εγχείρηση, θα πεταχτείς από τον πόνο και μπορεί να σπάσει και το δόντι σου. Έτσι και ο Θεός περιμένει την κατάλληλη στιγμή, για να έρθει να σου φωτίσει την διάνοια, να σου χαρίσει όλο τον παράδεισο. Αυτό που νοσταλγούσες ένα, δύο, τρία, πέντε, είκοσι, πενήντα χρόνια, θα το πάρεις σε μια στιγμή. Η μετάνοια δεν πάει ποτέ χαμένη, και δεν χάνεις τίποτε όταν την ασκείς. 

 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ

Τὸ συγχώριο του [τοῦ Θεοδωράκη Κολοκοτρώνη]

 

Κάποτε πα­ρου­σι­ά­στη­κε στὸν Κο­λο­κο­τρώ­νη κά­ποι­ος ποὺ εἶ­χε τὴν ἀ­νάγ­κη του. Νό­μι­σε πὼς δὲ θὰ τὸ θυ­μη­θῇ ὁ Στρα­τη­γός, καὶ φο­ροῦ­σε τὸν ὁ­λό­χρυ­σο ντου­λα­μᾶ τοῦ ἀ­δερ­φοῦ τοῦ Στρα­τη­γοῦ, ποὺ τὸν εἶ­χε σκο­τώ­σει πρὶν ἀ­πὸ τὸ Εἰ­κο­σι­έ­να βαλ­μέ­νος ἀ­πὸ τοὺς Τούρ­κους. Ὁ Κο­λο­κο­τρώ­νης γνώ­ρι­σε ἀ­μέ­σως τὸ φό­ρε­μα, κι’ ἀ­να­στέ­να­ξε ἥ­συ­χα, ἐ­νῷ τὴν ἴ­δια στιγ­μὴ ἔ­δι­νε τὸ λό­γο του στὸ φο­νιᾶ νὰ κά­μῃ τὸ ζή­τη­μά του. Ἔ­τυ­χε ὅ­μως ὁ Γέ­ρος νἆ­ναι στὸ τρα­πέ­ζι, καὶ τὸν κρά­τη­σε νὰ φᾶ­νε. Καὶ κά­θε φο­ρὰ ποὺ ἐρ­χό­τα­νε στὸ σπί­τι του τὸν κα­λο­δε­χό­τα­νε καὶ το­νὲ δει­πνοῦ­σε.

       Ἡ μάν­να ὅ­μως τοῦ Κο­λο­κο­τρώ­νη δὲ βα­στοῦ­σε βλέ­πον­τας τὸ φό­ρε­μα τοῦ παι­διοῦ της, κ’ εἶ­πε στὸ Στρα­τη­γὸ μὲ πό­νο βα­θύ:

       — Παι­δί μου, καὶ στὸ τρα­πέ­ζι μας θὰ το­νὲ βά­νῃς τὸ φο­νιᾶ τοῦ παι­διοῦ μου;

       — Σώ­πα, μάν­να! εἶ­πε ὁ Στρα­τη­γός. Αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ κα­λύ­τε­ρο μνη­μό­συ­νο ποὺ κά­νου­με τοῦ σκο­τω­μέ­νου…

 

Θεοδώρα: Η Αγία της Άρτας

Η Οσία Θεοδώρα υπήρξε γόνος της μεγάλης και επιφανούς βυζαντινής οικογένειας των Πετραλειφών. Πατέρας της ήταν ο Ιωάννης Πετραλείφας, που κατείχε τον τίτλο του σεβαστοκράτορα και ήταν διοικητής της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Στα χρόνια αυτά -περί το 1210- γεννήθηκε και η Θεοδώρα. 

Από τα παιδικά της χρόνια ανατράφηκε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» από τους γονείς της, οι οποίοι με την Ορθόδοξη πίστη τους, το ταπεινό τους φρόνημα και τη μεγάλη φιλανθρωπία τους αποτέλεσαν για τη Θεοδώρα παράδειγμα προς μίμηση.

Ο πατέρας της πέθανε γρήγορα αφήνοντάς τη σε μικρή ηλικία. Την προστασία της ανέλαβε ο δούκας της Ηπείρου Θεόδωρος, ο οποίος στο μεταξύ είχε καταλάβει τη Θεσσαλονίκη και επέκτεινε το κράτος του. Πολεμώντας τους Βουλγάρους, νικήθηκε και τυφλώθηκε από τον βασιλιά τους, Ασάν. Εκείνος, κάλεσε από τον Μοριά τον νεαρό Μιχαήλ (ανιψιό του Θεόδωρου) ως νόμιμο διάδοχο, για να αναλάβει τη διοίκηση του κράτους που του άφησε ο πατέρας του, Μιχαήλ Α’ Άγγελος Κομνηνός.

Ο Μιχαήλ, πηγαίνοντας για την Άρτα, πέρασε από τα Σέρβια της Κοζάνης, που ήταν τότε ισχυρό φρούριο και σημαντική στρατηγική θέση. Εκεί είδε τη νεαρή Θεοδώρα, εντυπωσιάστηκε από την ωραιότητα του σώματός της και την ευγένεια της ψυχής και θέλησε να την παντρευτεί. Έτσι οι δύο νέοι τέλεσαν τον γάμο τους με κάθε μεγαλοπρέπεια στα Σέρβια περί το 1230. Μετά από λίγο καιρό, με λαμπρή και μεγάλη συνοδεία πήγαν στην Άρτα, την οποία ο Μιχαήλ έκανε πρωτεύουσα του κράτους του και την οχύρωσε.

Στην Άρτα

Μια νέα ζωή και νέα πορεία ξεκίνησε για το νεαρό ζευγάρι στην Άρτα. Ο μεν Μιχαήλ, ισχυρή προσωπικότητα, πνεύμα ανήσυχο και φιλόδοξο, άρχισε να φροντίζει για την εδραίωση και εξάπλωση του κράτους του. Η δε νεαρή Θεοδώρα αναδείχθηκε πρώτη κυρία του Δεσποτάτου της Ηπείρου. 

Στη μεγάλη όμως και ένδοξη αυτή θέση, όπως μας λέγει ο βιογράφος της, μοναχός Ιώβ, «ου παρεσύρη τη δόξη, ουχ εάλω τη νεότητι, ούτε μην προς τρυφάς οίδε κατασπαταλάν, αλλ’ ουδέ τω της αρχής όγκω επήρθη. Τω Θεώ δε μάλλον έγνω προσκείσθαι και αρετής επιμελείσθαι, σωφρόνως ζήσαι, ταπεινοφροσύνην ασπαζομένη, αοργησίαν, αγάπην, πραότητα, συμπάθειάν τε και ελεημοσύνην, ως άλλος, ουδείς κατορθούσα και τον Θεόν ολοψύχως διά παντός θεραπεύουσα».

Οι ευτυχισμένες, όμως στιγμές του ζευγαριού έμελλαν να είναι λίγες. Ο Μιχαήλ παρασύρθηκε στην πορνεία και την ακολασία από την αρχόντισσα της Άρτας που ονομαζόταν Γαγγρινή. Η Θεοδώρα, «τούτοις γενναία τοις δεινοίς εμπεσούσα, ουκ εσαλεύθη όλως τον λογισμόν, ουδέ παρεκτράπη της αγαθής πολιτείας. Αλλ’ όλη ως αδάμας ην καρτερούσα και τον Θεόν θεραπεύουσα». Χωρίς καμιά βοήθεια, η Θεοδώρα εγκατέλειψε τα ανάκτορα. 

Πέντε χρόνια μαζί με το πρωτότοκο παιδί της, τον Νικηφόρο (τον γέννησε στην εξορία), ταλαιπωρήθηκε στο κρύο και τους καύσωνες, στην πείνα και τη δίψα. Άγνωστη, πικραμένη και κακοντυμένη, περνούσε λόφους και γκρεμούς, αποφεύγοντας τη μανία του άνδρα της. Παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, ποτέ δεν εκφράστηκε με μίσος και κακία για κανέναν. 

Αντίθετα, προσευχόταν και στήριζε όλες της τις ελπίδες στον Θεό. Στη δοκιμασία της αυτή βρήκε λίγη παρηγοριά κοντά στον ιερέα της Πρένιστας. Μια μέρα, που μάζευε λάχανα για να φάει αυτή και το μικρό της παιδί, τη συνάντησε ο ιερέας και αφού επέμεινε πολύ να μάθει ποια είναι, του φανερώθηκε και έτσι για λίγο διάστημα βρήκε προστασία στο σπίτι του.

Η αλήθεια δεν άργησε να φανεί. Οι ευγενείς άρχοντες της Άρτας, αγανακτισμένοι από την έκλυτη ζωή του δούκα και την αλαζονεία της πόρνης Γαγγρινής, την έδιωξαν από τα ανάκτορα. Ο Μιχαήλ, δε, «εν τω νω γενόμενος ενεσείσθη, την μακαρίαν αύθις ηγάγετο». Κάποια στιγμή, αποφάσισε να επανέλθει στην προηγούμενη ζωή του, αποστράφηκε πλέον την αμαρτία και, αφού έστειλε έμπιστους ανθρώπους να βρουν τη νόμιμη γυναίκα του, την υποδέχθηκε στα ανάκτορα και στη ζωή του με λαμπρότητα, μετάνοια και αγάπη.
Νέα ζωή ξανάρχισε, με έργα μετάνοιας για τον Μιχαήλ και με απόφαση αγιότητας και για τους δύο. Η πόλη λαμπρύνθηκε με έργα πίστης, ναούς και μοναστήρια, και έργα φιλανθρωπίας για τον αγαπητό λαό της Θεοδώρας. Άλλα τέσσερα παιδιά ήρθαν στη ζωή, ο Ιωάννης, ο Δημήτριος (Μιχαήλ), η Ελένη και η Άννα. Όλη η ζωή κυλούσε μέσα στη χάρη του Θεού.

Όταν αργότερα, μετά από περίπου σαράντα χρόνια έγγαμου βίου, ο δεσπότης Μιχαήλ ο Β’, «καλώς και θεοφιλώς βιώσας», εκοιμήθη εν Κυρίω, «η Θεοδώρα το των μοναχών και αυτή περιβάλλεται σχήμα. Και χρόνοις επιβιούσα, τον ναόν μεν παντοίως κατεκόσμει και αναθήμασι και σκεύεσι και πέπλοις κατεκάλλυνε». Δέκα περίπου χρόνια έζησε ως μοναχή στη Μονή του Αγίου Γεωργίου, που κατά την παράδοση ίδρυσε η ίδια. Εκεί δόθηκε ακόμη πιο πολύ, «ψυχή τε και σώματι», Σε Αυτόν που από μικρή αγάπησε με όλη της την καρδιά.

Γι’ αυτό το διάστημα της ζωής της, γράφει ακόμη ο βιογράφος της, μοναχός Ιώβ, τα εξής: «Προσετίθει δε και τω βίω, τοις πόνοις εαυτήν εκγυμνάζουσα και τον των αρετών καρπόν επαύξουσα, αγρυπνίαις και στάσεσι παννύχοις σχολάζουσα, ψαλμοίς και ύμνοις προσομιλούσα, το σώμα νηστείαις κατατήκουσα και πάσαις ταις αδελφαίς αρραθύμως δουλεύουσα, αδικουμένων προϊσταμένη, ορφανών και χηρών αντιλαμβανομένη, πτωχοίς επικυρούσα, θλιβομένους παραμυθουμένη και πάσι γενομένη τα πάντα εν ταπεινώσει καρδίας».

Όταν έφθασε η τελευταία της ώρα επί της Γης, αφού για τελευταία φορά συμβούλεψε τις αδελφές για το πώς πρέπει να ζουν και να αγωνίζονται «εν αγίω πνεύματι» «χαίρουσα, το πνεύμα εις χείρας Θεού παρέθετο» πιθανόν κατά το 1280, σε ηλικία περίπου εβδομήντα ετών. Ετάφη στον νάρθηκα του Ναού του Αγίου Γεωργίου (σήμερα Αγίας Θεοδώρας), όπου μέχρι σήμερα βρίσκεται ο σεπτός της τάφος.

Πολλά τα θαύματα της Αγίας από τότε μέχρι σήμερα και μεγάλη η δόξα της «επί γης και εν ουρανώ». Δεν έπαψε ούτε μία στιγμή να προσφέρει τη βοήθειά της με κάθε τρόπο στον αγαπητό της λαό, που ήταν και πνευματικά της παιδιά.

Χρονικό Ανακομιδής των ιερών λειψάνων

Επειδή πολλοί αμφισβητούσαν την ύπαρξη των λειψάνων της Αγίας Θεοδώρας και υποστήριζαν ότι κλάπηκαν από τους Φράγκους (όπως συνέβη με πολλά ιερά λείψανα), ο τότε Μητροπολίτης Άρτης, Σεραφείμ ο Βυζάντιος, έδωσε εντολή να ανοιχθεί ο τάφος της. 

Έτσι, στις 20 Μαρτίου 1873, ημέρα Τρίτη και ώρα 1.30 πρωινή, αφού έψαλαν την παράκληση της Αγίας ο ιερός κλήρος, ο ευσεβής λαός, οι επίτροποι του ναού, οι πρόκριτοι της Άρτας και οι πρόξενοι της Ρωσίας και της ελεύθερης Ελλάδας, με επικεφαλής τον Αρχιμανδρίτη Στέφανο Κλεόμβροτο (ο Μητροπολίτης Σεραφείμ απουσίαζε στην Κωνσταντινούπολη), άνοιξαν τον τάφο και με πολλή ευλάβεια συνέλεξαν τα ιερά και ευωδιάζοντα λείψανα της Αγίας. Αφού τα τοποθέτησαν σε ξύλινη λάρνακα, τα άφησαν για προσκύνημα στην ωραία πύλη του ναού και συνέχισαν ολονύκτια αγρυπνία προς τιμήν της Αγίας και δοξολογία για τη μεγάλη δωρεά των λειψάνων της. 

Τα σεπτά λείψανα της Αγίας ανεδείχθησαν σε πηγή πολλών και μεγίστων θαυμάτων μέχρι σήμερα.

Η λαμπρότερη ημέρα της πόλης της Άρτας είναι η γιορτή της Αγίας Θεοδώρας, η 11η Μαρτίου. Την Κυριακή μετά των Αγίων Πάντων εορτάζει κατά παράδοση η μνήμη της Ανακομιδής των Λειψάνων της Αγίας. Όλοι οι Αρτινοί, αλλά και πολλοί Ηπειρώτες και Ακαρνάνες κατακλύζουν τον ναό και την πόλη για να προσκυνήσουν. Κεντρικό σημείο του εορτασμού αποτελεί η λιτάνευση των ιερών λειψάνων και της εικόνας της Αγίας.

Θεοδώρα: Η Αγία της Άρτας

Η Οσία Θεοδώρα υπήρξε γόνος της μεγάλης και επιφανούς βυζαντινής οικογένειας των Πετραλειφών. Πατέρας της ήταν ο Ιωάννης Πετραλείφας, που κατείχε τον τίτλο του σεβαστοκράτορα και ήταν διοικητής της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Στα χρόνια αυτά -περί το 1210- γεννήθηκε και η Θεοδώρα. 

Από τα παιδικά της χρόνια ανατράφηκε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» από τους γονείς της, οι οποίοι με την Ορθόδοξη πίστη τους, το ταπεινό τους φρόνημα και τη μεγάλη φιλανθρωπία τους αποτέλεσαν για τη Θεοδώρα παράδειγμα προς μίμηση.

Ο πατέρας της πέθανε γρήγορα αφήνοντάς τη σε μικρή ηλικία. Την προστασία της ανέλαβε ο δούκας της Ηπείρου Θεόδωρος, ο οποίος στο μεταξύ είχε καταλάβει τη Θεσσαλονίκη και επέκτεινε το κράτος του. Πολεμώντας τους Βουλγάρους, νικήθηκε και τυφλώθηκε από τον βασιλιά τους, Ασάν. Εκείνος, κάλεσε από τον Μοριά τον νεαρό Μιχαήλ (ανιψιό του Θεόδωρου) ως νόμιμο διάδοχο, για να αναλάβει τη διοίκηση του κράτους που του άφησε ο πατέρας του, Μιχαήλ Α’ Άγγελος Κομνηνός.

Ο Μιχαήλ, πηγαίνοντας για την Άρτα, πέρασε από τα Σέρβια της Κοζάνης, που ήταν τότε ισχυρό φρούριο και σημαντική στρατηγική θέση. Εκεί είδε τη νεαρή Θεοδώρα, εντυπωσιάστηκε από την ωραιότητα του σώματός της και την ευγένεια της ψυχής και θέλησε να την παντρευτεί. Έτσι οι δύο νέοι τέλεσαν τον γάμο τους με κάθε μεγαλοπρέπεια στα Σέρβια περί το 1230. Μετά από λίγο καιρό, με λαμπρή και μεγάλη συνοδεία πήγαν στην Άρτα, την οποία ο Μιχαήλ έκανε πρωτεύουσα του κράτους του και την οχύρωσε.

Στην Άρτα

Μια νέα ζωή και νέα πορεία ξεκίνησε για το νεαρό ζευγάρι στην Άρτα. Ο μεν Μιχαήλ, ισχυρή προσωπικότητα, πνεύμα ανήσυχο και φιλόδοξο, άρχισε να φροντίζει για την εδραίωση και εξάπλωση του κράτους του. Η δε νεαρή Θεοδώρα αναδείχθηκε πρώτη κυρία του Δεσποτάτου της Ηπείρου. 

Στη μεγάλη όμως και ένδοξη αυτή θέση, όπως μας λέγει ο βιογράφος της, μοναχός Ιώβ, «ου παρεσύρη τη δόξη, ουχ εάλω τη νεότητι, ούτε μην προς τρυφάς οίδε κατασπαταλάν, αλλ’ ουδέ τω της αρχής όγκω επήρθη. Τω Θεώ δε μάλλον έγνω προσκείσθαι και αρετής επιμελείσθαι, σωφρόνως ζήσαι, ταπεινοφροσύνην ασπαζομένη, αοργησίαν, αγάπην, πραότητα, συμπάθειάν τε και ελεημοσύνην, ως άλλος, ουδείς κατορθούσα και τον Θεόν ολοψύχως διά παντός θεραπεύουσα».

Οι ευτυχισμένες, όμως στιγμές του ζευγαριού έμελλαν να είναι λίγες. Ο Μιχαήλ παρασύρθηκε στην πορνεία και την ακολασία από την αρχόντισσα της Άρτας που ονομαζόταν Γαγγρινή. Η Θεοδώρα, «τούτοις γενναία τοις δεινοίς εμπεσούσα, ουκ εσαλεύθη όλως τον λογισμόν, ουδέ παρεκτράπη της αγαθής πολιτείας. Αλλ’ όλη ως αδάμας ην καρτερούσα και τον Θεόν θεραπεύουσα». Χωρίς καμιά βοήθεια, η Θεοδώρα εγκατέλειψε τα ανάκτορα. 

Πέντε χρόνια μαζί με το πρωτότοκο παιδί της, τον Νικηφόρο (τον γέννησε στην εξορία), ταλαιπωρήθηκε στο κρύο και τους καύσωνες, στην πείνα και τη δίψα. Άγνωστη, πικραμένη και κακοντυμένη, περνούσε λόφους και γκρεμούς, αποφεύγοντας τη μανία του άνδρα της. Παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, ποτέ δεν εκφράστηκε με μίσος και κακία για κανέναν. 

Αντίθετα, προσευχόταν και στήριζε όλες της τις ελπίδες στον Θεό. Στη δοκιμασία της αυτή βρήκε λίγη παρηγοριά κοντά στον ιερέα της Πρένιστας. Μια μέρα, που μάζευε λάχανα για να φάει αυτή και το μικρό της παιδί, τη συνάντησε ο ιερέας και αφού επέμεινε πολύ να μάθει ποια είναι, του φανερώθηκε και έτσι για λίγο διάστημα βρήκε προστασία στο σπίτι του.

Η αλήθεια δεν άργησε να φανεί. Οι ευγενείς άρχοντες της Άρτας, αγανακτισμένοι από την έκλυτη ζωή του δούκα και την αλαζονεία της πόρνης Γαγγρινής, την έδιωξαν από τα ανάκτορα. Ο Μιχαήλ, δε, «εν τω νω γενόμενος ενεσείσθη, την μακαρίαν αύθις ηγάγετο». Κάποια στιγμή, αποφάσισε να επανέλθει στην προηγούμενη ζωή του, αποστράφηκε πλέον την αμαρτία και, αφού έστειλε έμπιστους ανθρώπους να βρουν τη νόμιμη γυναίκα του, την υποδέχθηκε στα ανάκτορα και στη ζωή του με λαμπρότητα, μετάνοια και αγάπη.
Νέα ζωή ξανάρχισε, με έργα μετάνοιας για τον Μιχαήλ και με απόφαση αγιότητας και για τους δύο. Η πόλη λαμπρύνθηκε με έργα πίστης, ναούς και μοναστήρια, και έργα φιλανθρωπίας για τον αγαπητό λαό της Θεοδώρας. Άλλα τέσσερα παιδιά ήρθαν στη ζωή, ο Ιωάννης, ο Δημήτριος (Μιχαήλ), η Ελένη και η Άννα. Όλη η ζωή κυλούσε μέσα στη χάρη του Θεού.

Όταν αργότερα, μετά από περίπου σαράντα χρόνια έγγαμου βίου, ο δεσπότης Μιχαήλ ο Β’, «καλώς και θεοφιλώς βιώσας», εκοιμήθη εν Κυρίω, «η Θεοδώρα το των μοναχών και αυτή περιβάλλεται σχήμα. Και χρόνοις επιβιούσα, τον ναόν μεν παντοίως κατεκόσμει και αναθήμασι και σκεύεσι και πέπλοις κατεκάλλυνε». Δέκα περίπου χρόνια έζησε ως μοναχή στη Μονή του Αγίου Γεωργίου, που κατά την παράδοση ίδρυσε η ίδια. Εκεί δόθηκε ακόμη πιο πολύ, «ψυχή τε και σώματι», Σε Αυτόν που από μικρή αγάπησε με όλη της την καρδιά.

Γι’ αυτό το διάστημα της ζωής της, γράφει ακόμη ο βιογράφος της, μοναχός Ιώβ, τα εξής: «Προσετίθει δε και τω βίω, τοις πόνοις εαυτήν εκγυμνάζουσα και τον των αρετών καρπόν επαύξουσα, αγρυπνίαις και στάσεσι παννύχοις σχολάζουσα, ψαλμοίς και ύμνοις προσομιλούσα, το σώμα νηστείαις κατατήκουσα και πάσαις ταις αδελφαίς αρραθύμως δουλεύουσα, αδικουμένων προϊσταμένη, ορφανών και χηρών αντιλαμβανομένη, πτωχοίς επικυρούσα, θλιβομένους παραμυθουμένη και πάσι γενομένη τα πάντα εν ταπεινώσει καρδίας».

Όταν έφθασε η τελευταία της ώρα επί της Γης, αφού για τελευταία φορά συμβούλεψε τις αδελφές για το πώς πρέπει να ζουν και να αγωνίζονται «εν αγίω πνεύματι» «χαίρουσα, το πνεύμα εις χείρας Θεού παρέθετο» πιθανόν κατά το 1280, σε ηλικία περίπου εβδομήντα ετών. Ετάφη στον νάρθηκα του Ναού του Αγίου Γεωργίου (σήμερα Αγίας Θεοδώρας), όπου μέχρι σήμερα βρίσκεται ο σεπτός της τάφος.

Πολλά τα θαύματα της Αγίας από τότε μέχρι σήμερα και μεγάλη η δόξα της «επί γης και εν ουρανώ». Δεν έπαψε ούτε μία στιγμή να προσφέρει τη βοήθειά της με κάθε τρόπο στον αγαπητό της λαό, που ήταν και πνευματικά της παιδιά.

Χρονικό Ανακομιδής των ιερών λειψάνων

Επειδή πολλοί αμφισβητούσαν την ύπαρξη των λειψάνων της Αγίας Θεοδώρας και υποστήριζαν ότι κλάπηκαν από τους Φράγκους (όπως συνέβη με πολλά ιερά λείψανα), ο τότε Μητροπολίτης Άρτης, Σεραφείμ ο Βυζάντιος, έδωσε εντολή να ανοιχθεί ο τάφος της. 

Έτσι, στις 20 Μαρτίου 1873, ημέρα Τρίτη και ώρα 1.30 πρωινή, αφού έψαλαν την παράκληση της Αγίας ο ιερός κλήρος, ο ευσεβής λαός, οι επίτροποι του ναού, οι πρόκριτοι της Άρτας και οι πρόξενοι της Ρωσίας και της ελεύθερης Ελλάδας, με επικεφαλής τον Αρχιμανδρίτη Στέφανο Κλεόμβροτο (ο Μητροπολίτης Σεραφείμ απουσίαζε στην Κωνσταντινούπολη), άνοιξαν τον τάφο και με πολλή ευλάβεια συνέλεξαν τα ιερά και ευωδιάζοντα λείψανα της Αγίας. Αφού τα τοποθέτησαν σε ξύλινη λάρνακα, τα άφησαν για προσκύνημα στην ωραία πύλη του ναού και συνέχισαν ολονύκτια αγρυπνία προς τιμήν της Αγίας και δοξολογία για τη μεγάλη δωρεά των λειψάνων της. 

Τα σεπτά λείψανα της Αγίας ανεδείχθησαν σε πηγή πολλών και μεγίστων θαυμάτων μέχρι σήμερα.

Η λαμπρότερη ημέρα της πόλης της Άρτας είναι η γιορτή της Αγίας Θεοδώρας, η 11η Μαρτίου. Την Κυριακή μετά των Αγίων Πάντων εορτάζει κατά παράδοση η μνήμη της Ανακομιδής των Λειψάνων της Αγίας. Όλοι οι Αρτινοί, αλλά και πολλοί Ηπειρώτες και Ακαρνάνες κατακλύζουν τον ναό και την πόλη για να προσκυνήσουν. Κεντρικό σημείο του εορτασμού αποτελεί η λιτάνευση των ιερών λειψάνων και της εικόνας της Αγίας.

ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ: ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ, Ι.ΚΕΛΛΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΠΑΤΜΩ, ΚΑΡΥΕΣ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ:

1) Έχασα τα πάντα εκτός από εκείνα που έδωσα. 

2)Τίποτα δεν είναι δικό μου, όταν είναι μόνο για τον εαυτό μου.

3) Τα χέρια του κουλού είναι καλύτερα από τα χέρια του τσιγκούνη. 

4) Θέλεις να γίνεις φτωχός και εσύ και εγώ; Θησαύριζε!

5)Θέλεις να γίνεις φτωχός; Να κλέβεις και να δουλεύεις Κυριακές. 

6) Θέλεις να έχεις αφθονία; Σκόρπιζε!

7)Θέλεις να γίνεις ζητιάνος; Αποθήκευε! Θέλεις να πεθάνεις από την πείνα; Κλείσε τα μάτια σου και τα αυτιά σου στον ανθρώπινο πόνο και στην ανθρώπινη δυστυχία! 

9)Χαρά στα μάτια που δακρύζουν για κάποιον άλλο που πονά, γιατί τα μάτια αυτά θα ειδούνε του παραδείσου τα καλά!

10) Χαρά στα χέρια όπου ντύνουν μικρά παιδιά και ορφανά, γιατί τα χέρια αυτά θα γίνουν φτερά για να πετούν ψηλά!!

11) Χαρά στο στόμα όπου λέγει λόγια παρήγορα γλυκά, γιατί το στόμα αυτό θα ψάλει με τους αγγέλους ωσαννά!! 

12) Χαρά στο σπίτι όπου ανοίγει την πόρτα στον περαστικό, γιατί η πόρτα αυτή ανοίγει στην Παναγιά και στον Χριστό!! 

13) Γεννηθήκαμε και υπάρχουμε στον πλανήτη αυτό της Γης για να δοξάζουμε τον Θεό και να προσφέρουμε Αγάπη και Χαρά στους άλλους!!

14) Η μεγαλύτερη χαρά που στη ζωή γνωρίζουμε, είναι η χαρά που νιώθουμε, όταν χαρά χαρίζουμε!!

Ανθή Βούλγαρη στο MEGA : Το θαύμα που έζησε πριν το μεγάλο χειρουργείο στο κεφάλι

 in.gr

Η Ανθή Βούλγαρη, μεταξύ άλλων, μίλησε και για το θαύμα που έζησε πριν από ένα μεγάλο χειρουργείο στο κεφάλι

 Σήμερα στην παρέα των συγκατοίκων βρέθηκε το δίδυμο του «Κοινωνία Ώρα MEGA», ο Ιορδάνης Χασαπόπουλος και η Ανθή Βούλγαρη!

 

Η Ανθή Βούλγαρη, μεταξύ άλλων, μίλησε και για το θαύμα που έζησε πριν από ένα μεγάλο χειρουργείο στο κεφάλι.

«Όταν είχε έρθει η ώρα να κάνω το χειρουργείο, είχε πει ο γιατρός ότι πρέπει να μπω στην εντατική. Ήταν ένα 8ωρο χειρουργείο. Όταν μπήκα και βγήκα κατάλαβα ότι είχαν τελειώσει όλα, και είδα μια πολύ όμορφη μορφή, δεν έχω δει πιο όμορφο άντρα, πολύ φωτεινό, και κατάλαβα ότι είναι ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, χωρίς να έχω πάει ποτέ στο μοναστήρι του. Όταν βγήκα από το χειρουργείο δεν μπήκα στην εντατική, και όταν βγήκα είδα την εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου. Είναι προστάτης μου από τότε» είπε η ίδια.

Δείτε την εξομολόγησή της:

Φόβος Θεού και φόβος θανάτου

 «Αν οι άνθρωποι είχαν έστω και το μισό φόβο για τον Θεό, απ'αυτόν που έχουν για τον θάνατο, δεν θα φοβόντουσαν τον θάνατο».

~ Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς † 5 Μαρτίου

Κωνσταντινούπολη : Γιατί είναι σφραγισμένη εδώ και 200 χρόνια η κεντρική πύλη του Πατριαρχείου;

 Σ’ αυτήν την κλειστή σήμερα μαύρη πύλη οθωμανοί στρατιώτες κρέμασαν ένα χοντρό σχοινί με μια θηλιά

 

 Όποιος θέλει να εισέλθει, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, στο χώρο όπου τους τελευταίους αιώνες εδρεύει η πρωτόθρονη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, γίνεται μάρτυρας ενός συνεχούς βουβού θρήνου, αλλά και τιμής σε έναν άνθρωπο που προτίμησε τη θυσία.

 Κάθε χρόνο, στις  10 Απριλίου,  ο Οικουμενικός Πατριάρχης ανάβει ένα κερί και προσεύχεται. 

 Ήταν 10 Απριλίου 1821. Σ’ αυτήν την κλειστή σήμερα μαύρη πύλη οθωμανοί στρατιώτες κρέμασαν ένα χοντρό σχοινί με μια θηλιά. Στόχος τους δεν ήταν άλλος από τον Εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ που παρά τις πιέσεις να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη και να φυγαδευτεί, προτίμησε να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο την μοίρα του.

Τον κρέμασαν στην κεντρική πύλη για να τον ατιμώσουν και να παραδειγματίσουν. Άφησαν το άψυχο κορμί του να κρέμεται εκεί για τρία μερόνυχτα. Με κόπους η σορός του έφτασε στην Οδησσό για να αναπαυτεί, ενώ σήμερα τα λείψανα του, φυλάσσονται σε μαρμάρινη λειψανοθήκη, στον καθεδρικό ναό των Αθηνών.

 Κάποιοι θέλουν να πείσουν τον Ελληνισμό πως ο Γρηγόριος ήταν ένας «προδότης» που για να διασωθεί είχε αφορίσει την Επανάσταση του Υψηλάντη. Μια μικρή αναζήτηση στις πηγές ωστόσο αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο.

Παρά την διαφωνία του –όπως υποστηρίζουν κάποιοι ιστορικοί- για το χρόνο που θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί η Επανάσταση, ο Γρηγόριος Ε΄ είχε στηρίξει με κάθε μέσον τον Ελληνισμό.

Όπως αναφέρει η Wikipedia, σύμφωνα με τον πανηγυρικό που εκφώνησε για τον Πατριάρχη το 1853 ο Γεώργιος Τερτσέτης, όπως αυτός μεταφέρεται από τον ανιψιό του Πατριάρχη, ο Γρηγόριος Ε’ απέρριψε προτάσεις υπαλλήλων ξένων πρεσβειών να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη λέγοντας: «Μη με προτρέπετε εις φυγήν, μάχαιρα θα διέλθη τας ρύμας της Κωνσταντινουπόλεως και των λοιπών πόλεων των χριστιανικών επαρχιών. Υμείς επιθυμείται, εγώ μετημφιεσμένος να καταφύγω…ουχί! Εγώ δια τούτω είμαι πατριάρχης, όπως σώσω το έθνος μου…ο θάνατός μου ίσως επιφέρει μεγαλυτέραν οφέλειαν από την ζωή μου…Ναι, ας μη γίνω χλεύασμα των ζώντων. Δε θα ανεχτώ ώστε εις τα οδούς της Οδησσού, της Κέρκυρας και της Αγκώνος, διερχόμενον εν μέσω των αγύιων, να με δακτυλοδεικτούσι λέγοντες, Ιδού έρχεται ο φονεύς πατριάρχης».

 https://www.in.gr/2021/03/03/plus/features/patriarxeio-giati-einai-sfragismeni-edo-kai-200-xronia-kentriki-pyli/

 

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο άρθρο του «Ιερείς των Πόλεων και Ιερείς των Χωρίων» (1896) μιλάει ως εξής για τον Άγιο Νικόλαο Πλανά (+ 2 Μαρτίου):