Έξω απ’ το μαντρί υπάρχει ο λύκος.

Μία μητέρα της οποίας πέθανε το παιδάκι της, αν και δεν είχε στενή σχέση με την Εκκλησία και ειδικότερα με την Εξομολόγηση, ρώτησε ένα  Πνευματικό να της πει, γιατί ο Θεός της πήρε το παιδί.

Τότε εκείνος, πέρα από  τα πολλά ωφέλημα  και παρακλητικά λόγια  που προφανώς θα της είπε, όταν έκρινε την κατάλληλη στιγμή, της διηγήθηκε και το εξής:

Κάποτε μία προβατίνα δεν έμπαινε στη στρούγκα, όπως έκαναν τα άλλα πρόβατα, και υπήρχε κίνδυνος να την κατασπαράξει ο λύκος αυτή και το αρνάκι της που είχε μαζί της.

Τότε ο βοσκός πήρε στην αγκαλιά του το αρνάκι και μπήκε μέσα στη στρούγκα. Τι να κάνει τώρα η μάνα   προβατίνα, αναγκάστηκε κι’ αυτή και μπήκε μέσα στο   μαντρί. Η μητέρα, κοντά στο νου και η γνώση,  ευχαρίστησε τον Πνευματικό για τα σοφά λόγια που της είπε, και πήρε την απόφαση να γνωρίσει και αυτή, μέσα στην Εκκλησία, τον Καλό Ποιμένα που αγαπάει όλα  τα πρόβατά Του.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Γιατί στο « Πάτερ ημών» λέγεται «ημών» και όχι «εμού» ή «μου», δηλαδή « Πάτερ μου»;

 

Διότι ο Κύριος το δίδαξε σε πολλούς και όχι σε έναν. Αλλά ας αναφέρουμε αναλυτικότερα  τα παρακάτω:

α) Ένας μαθητής Του είπε κάποτε στο Χριστό, «Κύριε, δίδαξον ημάς προσεύχεσθαι, καθώς και Ιωάννης εδίδαξε τους μαθητάς αυτού » (Λουκ. ια’, 1). Δεν του είπε, δίδαξε εμένα, αλλά  «δίδαξον ημάς». Έτσι ο Κύριος τους δίδαξε στη συνέχεια το  « Πάτερ ημών». Αν  ζητούσε να του πει, πώς να προσεύχεται ατομικά ο ίδιος, ίσως ο Κύριος  να του έλεγε άλλα λόγια και όχι ολόκληρο  το  « Πάτερ ημών».

β)  Σε άλλη περίπτωση όμως που ο Κύριος απευθύνθηκε  σε ένα και όχι σε πολλούς, δε δίδαξε συγκεκριμένη προσευχή, όπως φαίνεται από τα εξής λόγια Του, « συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμιείόν σου και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου τω εν τω κρυπτώ· και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ »( Ματ. στ’,6).

γ)  Σύμφωνα με τα παραπάνω μπορούμε να πούμε ότι  λέγεται το « ημών»  και επειδή το λένε όλα τα παιδιά του Θεού μαζί και όχι μόνο ένα για λογαριασμό του. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δε μπορεί να λέει  κανείς και μόνος του το  « Πάτερ ημών».

δ) Αυτός  πάντως που λέει στο Θεό « Πάτερ μου» (Ματ. κστ’, 39) είναι ο Υιός Του ο Μονογενής ο Οποίος για τα παιδιά του Θεού λέει, « ιδού εγώ και τα παιδία α μοι έδωκεν ο Θεός »( Εβρ. β’,13 ).

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Είναι δυνατόν ένας που λέει, Θεός υπάρχει, να είναι άθεος;

 

Βεβαίως είναι δυνατό όπως, για παράδειγμα,  είναι δυνατό ένας που λέει, λεφτά υπάρχουν, να είναι άφραγκος. Αλλά ας μη μείνουμε στα λεφτά.

Άθεος δε λέγεται μόνο αυτός που δε δέχεται την ύπαρξη του Θεού, αλλά  και αυτός που ναι μεν πιστεύει  ότι υπάρχει Θεός, αλλά δεν έχει το Θεό του στήριγμα και συνοδό του. Αυτός, ο δηλαδή  που  δεν είναι έτοιμος να πορεύεται μαζί με το Θεό του, όπως του το ζητάει ο Ίδιος ο Θεός  με τα εξής προφητικά λόγια, « ει ανηγγέλη σοι, άνθρωπε, τι καλόν; ή τι Κύριος εκζητεί παρά σου αλλ᾿ ή του ποιείν κρίμα και αγαπάν έλεον και έτοιμον είναι του πορεύεσθαι μετά Κυρίου Θεού σου;»(Μιχ. στ’, 8).

Ο Απόστολος Παύλος  χαρακτηρίζει  τέτοιου είδους άθεους στο παρακάτω κείμενο, « ότι ήτε εν τω καιρώ εκείνω χωρίς Χριστού, απηλλοτριωμένοι της πολιτείας του Ισραήλ και ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας, ελπίδα μη έχοντες και άθεοι εν τω κόσμω»( Εφ. β’,12 ). Για να μη είναι λοιπόν κανείς άθεος δεν αρκεί να λέει, υπάρχει Θεός. Αυτό το έλεγαν και το λένε πολλοί,  αλλά  τι να το κάνει κανείς, αν δεν έχει ο ίδιος το Θεό του;

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Κατά την ημέρα της κρίσεως γιατί λέγεται ότι θα συγκεντρωθούν μπροστά στον Κριτή όλα τα έθνη και όχι όλοι οι άνθρωποι αφού υπήρχαν και άνθρωποι διάσπαρτοι και ανένταχτοι;

 

Κατ’ αρχήν ας σημειωθεί ότι αυτό δε λέγεται από έναν οποιονδήποτε, αλλά  το είπε ο Ίδιος ο Κύριος  με τα εξής λόγια, « και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς απ' αλλήλων, ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων » (Ματ. κε’, 32). Δεν είναι λοιπόν σωστό ούτε πρέπον να λέει  κάποιος, επειδή ο ίδιος δεν το καταλαβαίνει, γιατί το είπε έτσι  ο Χριστός και  δεν το είπε  αλλιώς, όπως θα ήθελε αυτός.

Αλλά τέλος πάντων, ας επανέλθουμε στο ερώτημα  με τα παρακάτω: Λέει ότι θα συγκεντρωθούν όλα τα έθνη και όχι όλοι οι άνθρωποι, γιατί εδώ ο Κύριος  διδάσκει ότι είναι ο Κριτής, όχι μόνο των πιστών, αλλά  και όλων  των εθνών σύμφωνα και με το,  « πάντα τα έθνη, όσα εποίησας, ήξουσι και προσκυνήσουσιν ενώπιόν σου, Κύριε, και δοξάσουσι το όνομά σου » ( Ψ. 85,9).   Ας σημειωθεί δε ότι ο Χριστός είναι και ο κληρονόμος των εθνών σύμφωνα και με το,  « αίτησαι παρ᾿ εμού, και δώσω σοι έθνη την κληρονομίαν σου και την κατάσχεσίν σου τα πέρατα της γης » ( Ψ. 2,8).

Όλα βεβαίως τα έθνη  είναι άνθρωποι, αλλά  όλοι οι άνθρωποι δεν είναι έθνη, γιατί υπάρχει και ο λαός του Θεού ο οποίος διακρίνεται από τα έθνη  και τον οποίον λαό  ο Απόστολος Παύλος τον ονομάζει « Ισραήλ του Θεού » (Γαλ.στ’, 16). Συγκεκριμένα γράφει, « Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι' ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω.  εν γαρ Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή τι ισχύει ούτε ακροβυστία, αλλά καινή κτίσις.  και όσοι τω κανόνι τούτω στοιχήσουσιν, ειρήνη επ' αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού »(Γαλ.στ’,14- 16). Η διάκριση των εθνών από το λαό του Θεού φαίνεται και από τα εξής λόγια του Συμεών που είπε για το Χριστό, « φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ »( Λουκ. β’,32 ).

Ο λαός του Θεού είναι τα τέκνα του Θεού, σύμφωνα και με τα εξής λόγια του Ιωάννη,  « όσοι δε έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού,  οι ουκ εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν »(Ιω.α’, 12-13). Αυτοί λοιπόν οι οποίοι «εκ Θεού εγεννήθησαν», δηλαδή  τα τέκνα του Θεού, δεν είναι πλέον έθνη, αλλά είναι  ο λαός του Θεού.

Το ότι όμως ο λαός του Θεού διακρίνεται από τα έθνη δε σημαίνει ότι ο ίδιος δε θα κριθεί.  Αυτό ο Απόστολος Παύλος  το επισημαίνει με τα εξής λόγια, «Κύριος κρινεί τον λαόν αυτού »(Εβρ. ι’, 30).  

Όμως ο Θεός προνοεί και φροντίζει και για τα έθνη, όπως φαίνεται, εκτός των άλλων, και στο παρακάτω απόσπασμα από την Αποκάλυψη του Ιωάννη, «Και έδειξέ μοι ποταμόν ύδατος ζωής λαμπρόν ως κρύσταλλον, εκπορευόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του αρνίου.  εν μέσω της πλατείας αυτής και του ποταμού εντεύθεν και εκείθεν ξύλον ζωής, ποιούν καρπούς δώδεκα, κατά μήνα έκαστον αποδιδούν τον καρπόν αυτού, και τα φύλλα του ξύλου εις θεραπείαν των εθνών » ( Απ. κβ’,1-2). Έτσι και τα έθνη μπορούν να ελπίζουν στη σωτηρία  σύμφωνα με το, «και τω ονόματι αυτού έθνη ελπιούσι »(Ματ. ιβ’, 21).

Πάντως  οι πιστοί διακρίνονται από τα έθνη, όπως φαίνεται και από τα εξής λόγια του Αποστόλου Παύλου, « εις τούτο γαρ και κοπιώμεν και ονειδιζόμεθα, ότι ηλπίκαμεν επί Θεώ ζώντι, ος εστι σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών »(Α’ Τιμ. δ’, 10). Αυτό το «μάλιστα πιστών» λέει πολλά και έτσι δε χρειάζεται να λεχθούν  περισσότερα. 

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.