Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014
Φως!
«ὁ
λαὸς ὁ καθήμενος
ἐν σκότει
εἶδε φῶς
μέγα»
(Ματθ.
4, 16 )
ΕΙΧΑ διαβάσει,
αγαπητοί μου, ότι κάποιος πήρε ένα παιδί και το ‘κλεισε σε μια σπηλιά. Δεν το
άφησε να πεθάνη. Φρόντιζε για το παιδί που το περιώρισε στο σκοτεινό εκείνο
μέρος της γης. Είχε κάποιο σκοπό που το έκανε αυτό. Το παιδί μέσ’ στη σπηλιά δεν έβλεπε τίποτε. Ζούσε στο
σκοτάδι. Μέρα και νύχτα εκεί ήταν το ίδιο. Είχε πια συνηθίσει στο σκοτάδι. Αλλ’
όταν το παιδί κάπως μεγάλωσε και ήταν σε θέσι να παρατηρή και να κρίνη, ήρθε εκείνος
που το έφερε και το πήρε. Το έβγαλε από τη σπηλιά. Τη στιγμή εκείνη η αυγή
γλυκοχάραζε. Ο ήλιος σιγά-σιγά έβγαινε και σκορπούσε το γλυκό του φως στη γη.
Το παιδί πρώτη φορά έβλεπε τον ήλιο. Βλέποντάς τον στάθηκε και θαύμαζε . Η
πρώτη ερώτηση του παιδιού ήταν∙ «Ποιός έκανε τον ήλιο;». Ο Θεός , παιδί μου»,
του απάντησαν, «ο Θεός έκανε τον ήλιο, όπως έκανε και όλα τα άλλα που βλέπεις». «Δόξα σοι, ὁ
Θεός∙ δόξα σοι τῷ δείξαντι τὸ
φῶς»,
είπε ο μικρός.
Δυστυχώς εμείς
συνηθίσαμε να βλέπουμε κάθε μέρα τον ήλιο που μας φωτίζει και μας θερμαίνει
δωρεάν. Ο ήλιος δεν είναι, βλέπετε, εταιρεία εκμεταλλεύσεως, δεν είναι Δ.Ε.Η. ,
για να μας ζητάη κάθε μέρα πληρωμή για το φως που μας δίνει. Και τί πλούσιο φως
είναι αυτό που μας δίνει ο ήλιος! Όλες οι ηλεκτρικές εταιρείες του κόσμου δεν
φθάνουν να μας δώσουν το φως που μας
δίνει ο ήλιος σε μια μέρα. Δωρεάν και άφθονο μας στέλνει το φως ο
Μεγαλοδύναμος. Κ’ εμείς ένα ευχαριστώ δεν λέμε. Δεν πηγαίνουμε στην εκκλησία
για να πούμε κ’ εμείς το «Δόξα σου, τω
δείξαντι το φως». Και είναι ο ήλιος η μόνη ευεργεσία του Θεού;…
Αλλά εγώ δεν θέλω να
σας μιλήσω για τον ήλιο. Θέλω να σας μιλήσω για κάποιο άλλο φως, που είναι πολύ
ανώτερο από τον ήλιο. Όπως το παιδί ήταν κλεισμένο μέσα στη σπηλιά και δεν
έβλεπε τίποτε, έτσι και οι άνθρωποι όλου του κόσμου ζούσαν μέσα σε μια απέραντη
σπηλιά, ζούσαν στο σκοτάδι. Σκοτάδι όχι του σώματος αλλά της ψυχής. Δεν γνώριζε
ποιος είναι ο αληθινός Θεός. Λάτρευαν τα είδωλα. Θεοί γι’ αυτούς ήταν τα άστρα,
τα δέντρα, τα ποτάμια , οι θάλασσες, τα διάφορα ζώα. Λάτρευαν για θεούς τις
γάτες, τα φίδια, τα άγρια θηρία. Λάτρευαν τα κρεμμύδια και τα σκόρδα. Λάτρευαν
τα πιο ευτελή πράγματα.
Μεσάνυχτα είχαν ως
προς την πίστι στον αληθινό Θεό κι αυτοί οι πρόγονοί μας, οι αρχαίοι Έλληνες ,
που είχαν φθάσει σ’ ένα κολοφώνα γνώσεως και επιστήμης και καυχώνταν για τον
πολιτισμό τους, και ωνόμαζαν τους άλλους ανθρώπους βαρβάρους. Κι αυτοί στο
ζήτημα της θρησκείας δεν διέφεραν από τους
άλλους λαούς. Είχαν άγνοια της αληθινής θρησκείας. Τούτο φανερώνει και ο βωμός
που είχαν στήσει στην Αθήνα με την επιγραφή «ἀγνώστῳ
Θεῷ»
( Πραξ. 17, 23 ) . Και όχι μόνο ο πολύς λαός ζούσε μέσα στην πλάνη, στην
ειδωλολατρία, αλλά κι αυτοί οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι δεν είχαν καθαρή ιδέα για
το Θεό. Κάτι βέβαια έλεγαν αλλά δεν είχαν τη δύναμι να το διαδώσουν και να το
κάνουν πίστι του λαού. Όταν ο πιο ένδοξος φιλόσοφος της αρχαίας Ελλάδας , ο
Σωκράτης , τόλμησε κάτι να πη για τη λατρεία του αληθινού Θεού, οι Αθηναίοι τον
καταδίκασαν να πιή το κώνειο, το δηλητήριο με το οποίο θανάτωναν εκείνους που
δεν πίστευαν στη θρησκεία των ειδώλων. Αλλ’ ο Σωκράτης προτού να πεθάνη, στην
απολογία που έκανε στους δικαστάς του, είπε περίπου τα εξής:
«Εγώ,
αγαπητοί μου Αθηναίοι, ήμουν σαν τη βουκέντρα που κρατάει ο γεωργός για να
κεντάη τα βόδια να σύρουν το αλέτρι και να καλλιεργήται το χωράφι. Διαρκώς σας
ξυπνούσα∙ δεν σας άφηνα να κοιμηθήτε. Τώρα που με καταδικάζετε σε θάνατο θα
πέσετε σ’ ένα βαθύ ύπνο, και κανείς πια δεν θα μπορέση να σας ξυπνήση. Θα κοιμάστε
μέχρις ότου σας λυπηθή ο Θεός και σας στείλη εκείνον που θα σας ξυπνήση από το
λήθαργό σας…».
Και Εκείνος, που
κάπως θαμπά τον έβλεπα στο βάθος των αιώνων ο Σωκράτης, Εκείνος, που καθαρώτερα
τον έβλεπαν και τον προανήγγελαν πριν
από αιώνες ολόκληρους οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, ήρθε. Είναι ο
Χριστός. Ήρθε σαν το λαμπρό φως του ήλιου, που με την ανατολή του σκορπίζει τα
σκοτάδια της νύχτας και δίνει ομορφιά σε όλα τα πράγματα και ζεσταίνει αυτούς
που κρυώνουν και κάνει τα στάχυα να μεστώνουν και τους καρπούς να ωριμάζουν και
τα σταφύλια να γίνωνται γλυκό κρασί. Ναι! Ο Χριστός είναι το φως. Το μέγα φως ,
που ο Ησαΐας ο προφήτης οκτακόσια χρόνια ενωρίτερα προανήγγειλε ότι θα ανέτελλε
στον κόσμο ( βλ. Ησ . 9,2 ) .
Φως είναι ο Χριστός.
Φως η διδασκαλία του. Φως τα θαύματά του. Φως ο άγιος βίος του. Φως τα σεπτά
του πάθη. Φως η ανάστασί του. Φως η ανάληψί του. Ο Χριστός είναι όλος φως. Ο
Χριστός είναι ο ήλιος των ψυχών.
Θέλεις, άνθρωπε, να
δης το πνευματικό αυτό φως; Άκουσέ με. Πάρε στα χέρια σου το Ευαγγέλιο, άνοιξέ
το και άρχισε να το διαβάζης∙ όχι όπως διαβάζης μια εφημερίδα ή οποιοδήποτε
βιβλίο, αλλά να το διαβάζης με την πίστι, ότι στο βιβλίο στο βιβλίο αυτό μιλάει
ο Κύριος. Διάβαζέ το με ταπείνωσι. Διάβαζέ το καθημερινώς. Τουλάχιστον ένα
κεφάλαιο κάθε μέρα . Θα αισθάνεσαι , ότι ουράνιο φως πλημμυρίζει τον ψυχικό σου
κόσμο, και γεμάτος ευγνωμοσύνη θα λες στον Θεό∙ «Δόξα σοι, τῷ
δείξαντι τὸ φῶς».
Θέλεις άνθρωπε να δης το πνευματικό φως;
Άκουσέ με. Όταν την Κυριακή ακούς την καμπάνα να χτυπάη , σήκω από το κρεβάτι
σου, ντύσου γρήγορα και πήγαινε στην εκκλησία. Άναψε το κερί σου, κάνε κανονικά
το σταυρό σου και στάσου με ευλάβεια σε κάποια γωνιά του ναού. Η καρδιά σου στο
Χριστό∙ τα μάτια σου στις ιερές εικόνες∙ τα αυτιά σου στα λόγια που ψάλλουν οι
ψάλτες και οι ιερείς. Είναι λόγια χρυσά, είναι λόγια φωτεινά, είναι λόγια που
παρηγορούν τις πονεμένες ψυχές , είναι λόγια που ξυπνούν τους αμαρτωλούς και
φέρνουν δάκρυα στα μάτια τους. Αν έτσι με ευλάβεια και προσοχή παρακολουθήσης
όλα όσα λέγονται και γίνονται στη θεία λειτουργία, , τότε στο τέλος θα δης κ’
εσύ μέσ’ στην καρδιά σου το φως του Χριστού . Και μαζί με όλο το εκκλησίασμα θα
πης το «Εἴδομεν τὸ
φῶς τὸ
ἀληθινόν, ἐλάβομεν
Πνεῦμα ἐπουράνιον,
εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ,
ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες·
αὕτη γὰρ
ἡμᾶς ἔσωσεν».
Πηγή: «ΚΥΡΙΑΚΗ»
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΡ.
ΦΛΩΡΙΝΗΣ
ΕΚΔΟΣΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ «Ο
ΣΤΑΥΡΟΣ»
Εκπληκτικός θαυματουργός
… Σε κάποια άλλη
περίσταση ο ίδιος ο Αγ. Σεραφείμ ανέφερε τα ακόλουθα γεγονότα. «Δυο μοναχές ,
οι οποίες είχαν ανέλθει και οι δύο στο αξίωμα της Ηγουμένης, πέθαναν. Ο Κύριος
μου φανέρωσε πως είχαν υποβληθεί οι ψυχές τους στις δοκιμασίες των πνευμάτων
του αέρα, πως είχαν δοκιμασθεί και πως είχαν καταδικασθεί. Για τρεις ημέρες και
νύχτες προσευχόμουν, ο άθλιος εγώ, ικετεύοντας την Θεομήτορα για αυτές και ο
Κύριος με την αγαθότητά Του τις συγχώρησε δια μέσου των προσευχών Της Μητέρας του
Θεού∙ πέρασαν όλες τις εναέριες δοκιμασίες και έλαβαν την συγχώρεση μέσω του
ελέους του Θεού».
Το νερό της πηγής του
Αγ. Σεραφείμ είχε ιδιαίτερη θεραπευτική δύναμη σύμφωνα με την προσευχή του,
ακόμη και κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του.
Ο Ιερομόναχος
Αναστάσιος του Σαρώφ ανέφερε ότι κάποτε συνέβη να είναι μαζί με τον π. Σεραφείμ
ο οποίος του είπε κατά την διάρκεια της συζητήσεώς τους: «προσευχήθηκα ,
Πατέρα, ώστε αυτό το νερό της πηγής να έχει την δύναμη να θεραπεύει ασθένειες».
Η προσευχή αυτή του
Αγίου, ο οποίος ακόμη και τότε είχε μεγάλη παρρησία προς τον Θεό , εξηγεί δύο
γεγονότα: πρώτον: ότι το νερό από την πηγή του Σεραφείμ δεν αποκτά ποτέ δυσωδία
, όσον καιρό και αν διατηρηθεί, ακόμη και σε ανοικτό δοχείο∙ και δεύτερον: όσοι
επισκέπτονται την Μονή του Σαρώφ και λούζονται μέσα στα περίπτερα που είναι
χτισμένα κοντά στην πηγή όλες τις εποχές του χρόνου, δεν δοκιμάζουν κανένα
επιβλαβές για την υγεία τους επακόλουθο, αλλά αντίθετα γίνονται καλύτερα και
αναλαμβάνουν από τις ασθένειές τους, παρόλο ότι το νερό στην πηγή ακόμα και το
καλοκαίρι έχει θερμοκρασία από 6 μέχρι 10 βαθμούς. Ας αναφέρουμε τώρα
παραδείγματα θαυματουργικών θεραπειών από το νερό της πηγής του Αγ. Σεραφείμ ,
τα οποία συνέβησαν τον καιρό που ο Άγιος βρισκόταν εν ζωή.
Στην διάρκεια κάποιας
επίσκεψης στον π. Σεραφείμ η Τατιάνα Βασίλιεβνα Μπαρίνοβα παραπονέθηκε σε αυτόν
για την ασθένειά της. Είχε έναν ανίατο καρκίνο στο χέρι της και ολόκληρος ο
βραχίονάς της ήταν δεμένος με επιδέσμους. Ο π. Σεραφείμ της είπε να πλύνει το
χέρι της με νερό από την πηγή. Η Τατιάνα
Βασίλιεβνα στην αρχή σκέφθηκε: «Πώς μπορώ να το κάνω αυτό, όταν το χέρι μου
χειροτερεύει από την παραμικρή επαφή με οποιοδήποτε υγρό»; Όμως υπάκουσε και
έπλυνε το χέρι της. Αμέσως το λεπιδωτό δέρμα άρχισε να πέφτει από το χέρι της
και από τότε και τα δύο της χέρια είναι καλά.
Ο π. Σεραφείμ έλεγε
σε πολλούς, ακόμη και σε όσους είχαν πληγές, να χύσουν επάνω τους το νερό από
την πηγή του και όλοι θεραπεύονταν από αυτήν από τις διάφορες ασθένειές τους.
«Το 1830», ανέφερε η
Ηγουμένη Πουλχερία της Μονής Σλομπόντσκυ, η οποία υπαγόταν στην Δικαιοδοσία της
Βιάτκα, «ενώ ζούσα ακόμη στον κόσμο, ανέλαβα, επειδή είχα κάνει κάποιο τάμα,
ένα ταξίδι στο Σαρώφ δια θαλάσσης μέσω του Βόλγα. Καθ’ οδόν, αρρώστησα κοντά
στο Νίζνι- Νόβγκοροντ και η ασθένειά μου (ένα πρήξιμο σε ολόκληρο το σώμα)
σύντομα χειροτέρεψε τόσο πολύ, ώστε αναγκάσθηκα να μείνω στο Νίζνι- Νόβγκοροντ
τέσσερις εβδομάδες και να περιμένω εκεί, ή για να αναρρώσω ή για να πεθάνω. Με
φιλοξένησαν και με περιέθαλψαν οι φιλόξενες μοναχές της Μονής Κρεστο-
Βοζντβιζένσκυ ( Αναλήψεως του Χριστού) και μάλιστα με κοινώνησαν για τελευταία
φορά για το πέρασμά μου στην άλλη ζωή με την ευλογία της Ηγουμένης Δωροθέας.
«Αλλά επειδή είχα
σταθερή πίστη στην σωτήρια δύναμη των προσευχών του π. Σεραφείμ, του ζήτησα
πάνω από μία φορά με δάκρυα, αν και ήταν απών, να προσευχηθεί για εμένα την
αμαρτωλή για να παρατείνει ο Κύριος την ζωή μου, έστω και για κάποιο σύντομο
διάστημα, ώστε να πάω στο Σαρώφ και να πάρω την ευλογία του Αγίου Γέροντα. Ο
Θεός άκουσε τις προσευχές μου∙ η υγεία μου βελτιώθηκε κάπως και αποφάσισα να
συνεχίσω το ταξίδι μου, παρά το πρήξιμο ολόκληρου του σώματός μου. Καθ’ οδόν
αναγκάσθηκα και πάλι να σταματήσω για δύο εβδομάδες, μένοντας στην κοινότητα
Αλεξέιεφσκυ στο Αρζαμάς, εξ αιτίας της τελείας εξάντλησής μου. Έκτος αυτού,
επειδή ήμουν πρησμένη και αδύναμη, το σώμα μου κιτρίνισε πολύ και ήταν φανερό
ότι υπέφερα από υδρωπικία. Έπειτα από δύο εβδομάδες ένιωσα πάλι κάποια
ανακούφιση. Συνέχισα το ταξίδι μου, αν και με υπέρτατη δυσκολία, και επί τέλους
με την βοήθεια του Θεού έφθασα στο Σαρώφ.
«Την επόμενη ημέρα,
μετά την πρωινή Λειτουργία, πήγαμε την καθορισμένη ώρα στον προθάλαμο του
Γέροντα και είδα εκεί , ανάμεσα στο πλήθος των επισκεπτών, έναν άνδρα ο οποίος
έκλαιγε πικρά. Ο π. Σεραφείμ τον επέπληττε αυστηρά για κάτι, και όταν αυτός
θέλησε να του δώσει κάποιο δώρο, ο Γέροντας απάντησε: “Δεν θα το πάρω τώρα, δεν
θα το πάρω τώρα”. Είχα κι εγώ προετοιμάσει κάποιο δώρο, αλλά ακούγοντας τις
τελευταίες του λέξεις, δεν τόλμησα να του το προσφέρω, αλλά το έκρυψα και
τραβήχθηκα προς τα πίσω στην πόρτα, έτσι ώστε
να στέκομαι πίσω από όλους. Και τι νομίζετε; Ούτε η σκέψη μου ούτε η
πράξη μου είχαν διαφύγει την διορατικότητα του π. Σεραφείμ. Ανοίγοντας δρόμο
μέσα από το πλήθος των επισκεπτών, με πλησίασε με χαμόγελο και σιωπηλά άπλωσε
το χέρι του.
«Μην ξέροντας τί να
κάνω από χαρά και έκπληξη , του παρέδωσα με βιασύνη το δώρο μου , μια πετσέτα.
Αυτός την πήρε, σκουπίσθηκε με αυτήν τρεις φορές και μου είπε: “Ακολούθησε με,
χαρά μου”. Αφού με έφερε μέσα στο κελλί του, με ευλόγησε , μου έδωσε λίγο
πρόσφορο και αγιασμό και έπειτα μου είπε: “Θα σε δω αύριο”. Επιστρέφοντας στον ξενώνα
αισθάνθηκα ότι η ασθένειά μου, η οποία φαινόταν ότι με είχε αφήσει για κάποιο
διάστημα είχε επιστρέψει και πάλι.
«Την επομένη μετά
την πρωινή Θεία Λειτουργία ο π. Σεραφείμ
πήγε στο ερημητήριό του ∙ και εμείς έπρεπε να πάμε εκεί για να πάρουμε την
ευλογία του. Με δυσκολία κατάφερα μνα ακολουθήσω την σύντροφό μου.
«Καθήσαμε δίπλα στο
κελλί του π. Σεραφείμ για μία ώρα περίπου και ενώ τον περιμέναμε να βγει έξω,
λέγαμε όλοι την σιωπηλά την ευχή του Ιησού.
Επιτέλους εμφανίσθηκε , φορώντας έναν κοντό μανδύα και κρατώντας ένα
αναμμένο κερί στα χέρια του, και άρχισε να ευλογεί όλους όσους τον
πλησίαζαν με την σειρά, λέγοντας στον καθένα κάτι για την
ωφέλεια της ψυχής του. Εγώ τον πλησίασα τελευταία από όλους και αφού με κοίταξε
είπε: “Δεν είσαι καλά , Μητέρα” . Έπειτα
με ευλόγησε και συνέχισε: “Πήγαινε να λουσθείς στην πηγή, πιες λίγο νερό και θα
γίνεις καλά”. Του απάντησα: “Έχω ήδη πιεί και λουσθεί , Γέροντα, όταν έφθασα
εδώ”. Σε αυτό, εκείνος πάλι είπε: “Πάρε λίγο νερό από την πηγή μαζί σου,
Μητέρα, πιες και πλύσου και πλύνε το
σώμα σου. Οι Απόστολοι του Χριστού θα σε θεραπεύσουν και θα γίνεις καλά”. Όταν
του είπα ότι δεν είχα κάτι μαζί μου για να βάλω το νερό , έφερε μία μικρή
κανάτα από το κελλί του, επαναλαμβάνοντας , καθώς μου την έδινε, τους
προηγούμενους λόγους τους οποίους ξαναείπε, όταν επέστρεψα με το νερό από την
πηγή.
«Φθάνοντας στον
ξενώνα , εκτέλεσα ακριβώς όλες τις οδηγίες του π. Σεραφείμ, χωρίς τον παραμικρό
φόβο ότι χρησιμοποιώ νερό σε περίπτωση υδρωπικίας. Και δια των προσευχών του
Αγίου Του ο Κύριος ο Θεός έκανε θαύμα σε εμένα την αμαρτωλή. Προς έκπληξη όλων
, ιδιαίτερα εκείνων οι οποίοι μου είχαν απαγορεύσει να χύνω νερό επάνω στο σώμα
μου λέγοντας ότι δεν κάνει λόγω της υδρωπικίας, σηκώθηκα την επόμενη ημέρα
τελείως θεραπευμένη και είχα αλλάξει τόσο πολύ προς το καλύτερο, ώστε, όσοι με είχαν δει την προηγούμενη νύχτα, δεν
με αναγνώρισαν το πρωί. Όλο το νερό που υπήρχε κάτω από το δέρμα και το οποίο
με έκανε να αισθάνομαι αφύσικα παχειά είχε φύγει, το πρήξιμο είχε εξαφανισθεί
και το κίτρινο χρώμα του σώματός μου αντικαταστάθηκε από την φυσιολογική
επιδερμίδα. Ο πόνος μου έπαυσε εντελώς . Με μια λέξη, έμοιαζα να έχω
ξαναγεννηθεί.
«Λίγο πριν ξεκινήσω
το ταξίδι μου της επιστροφής, ο π. Σεραφείμ έστειλε σε μένα και τις δύο συντρόφους
μου, με την ευλογία του, ένα συμβολικό σημάδι στην καθεμία από εμάς: σε εμένα
μία ποιμαντορική ράβδο, στην άλλη ένα ραβδί με τέσσερα στελέχη και στην τρίτη
ένα απλό ραβδί. Δεν καταλάβαμε τότε το νόημα αυτών των συμβόλων, αλλά τα γεγονότα
που ακολούθησαν μας έδειξαν και την πλήρη τους σημασία και την διορατικότητα του
π. Σεραφείμ. Εγώ η ανάξια μπήκα σε μοναστήρι και τώρα κρατώ την ράβδο της
Ηγουμένης. Η άλλη μου σύντροφος ασπάσθηκε τον μοναχισμό μαζί με τους δύο γυιούς
και την κόρη της και η Τρίτη μπήκε σε μοναστήρι, αλλά μόνη. Και έτσι όλα
εκπληρώθηκαν σύμφωνα με την πρόβλεψη του Γέροντα του Θεού»…
Πηγή: Από το βιβλίο:
«Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ
Πνευματική Βιογραφία»
Αρχιμανδρίτου π.
Λάζαρου Μουρ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ
Αίσιον και ευτυχές;
Ευτυχές το νέον έτος!
Αυτή είναι η ευχή που
κυκλοφορεί σε όλα τα χείλη και σε όλες τις καρδιές. Τα παιδιά την λένε στους
γονείς , οι γείτονες και οι φίλοι ο ένας στον άλλο. Η ευχή αυτή πλήττει τόσο
ευχάριστα κάποια χορδή της ανθρώπινης ψυχής , ώστε αμέσως αρχίζει να πάλλει∙
δημιουργεί ήχο και ηχώ. Συγκινείται , ευχαριστιέται, και αντεύχεται. Ευχαριστώ∙
Επίσης! Από την θέση αυτή θα ευχηθούμε σε όλους τους αναγνώστες . Θα
δημιουργήσουμε ήχο για να απολαύσουμε την ηχώ… Προηγουμένως όμως θα ρωτήσουμε,
γιατί οι ευχές μας συγκινούν;
… Τί οδηγεί στην
ευτυχία;
1.
Η πίστη σε ένα καλύτερο αύριο. Ο Θεός
μας έχει άγνωστο το μέλλον ∙ είναι πιο συμφέρον αυτό για μας . Αδιαφανές
παραπέτασμα μας το κρύβει. Πολλοί γυρεύουν να αρθή. Γυρεύουν το κακό τους. Ας
πούμε πως στο μέλλον μάθαινες θα έχουν μόνο επιτυχίες και χαρά. Τί λέτε θα
ήταν; Ωφέλεια; Καθόλου. Αντιθέτως καταστροφή. Η σιγουριά, η βεβαιότητα
καταστρέφει τον ενθουσιασμό, παγώνει την καρδιά και έτσι καταστρέφει την ουσία
της ευτυχίας, το σκίρτημα χαράς για την προσδοκία και απόκτηση του αγαθού. Και
αν ήταν πόνος; Αυτοκτονία να γλυτώσουμε ; Ο Θεός μας δίνει και χαρά και πόνο με
το σταγονόμετρο! Για να μείνουμε και στην χαρά και στον πόνο ευτυχισμένοι με το
να πιστεύουμε στο μέλλον. «Πολλά ἔχω
λέγειν ὑμῖν,
ἀλλ'
οὐ
δύνασθε βαστάζειν ἄρτι.», είπεν ο
Κύριος.
2.
Εμπιστοσύνη στην Θεία Πρόνοια. «᾿Επεφάνη
γὰρ
ἡ
χάρις τοῦ
Θεοῦ
ἡ
σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις»
( Τιτ. 2,11 ) . Το χέρι του Θεού μας οδηγεί. Αυτός κυβερνά τον κόσμο και την
ζωή μας . Δεν κάνει πάντοτε θαύματα, είναι όμως πάντοτε κοντά μας ∙ μας
προστατεύει. «ὑμεῖς
ἐβουλεύσασθε
κατ᾿
ἐμοῦ
εἰς
πονηρά,
ὁ
δὲ
Θεὸς
ἐβουλεύσατο
περὶ
ἐμοῦ
εἰς
ἀγαθά»∙
λέγει ο δίκαιος Ιωσήφ. «Μὴ φοβεῖσθε
∙ τοῖς
ἀγαπῶσι
τὸν
Θεὸν
πάντα
συνεργεῖ
εἰς
ἀγαθόν»
( Ρωμ. 8, 27 ) .
3.
Ελπίδα ότι θα αποκτήσουμε την αιώνια ζωή.
«Πάντες
ὡς
ἱμάτιον
παλαιωθήσονται,
καὶ
ὡσεὶ
περιβόλαιον
ἑλίξεις
αὐτούς,
καὶ
ἀλλαγήσονται·
σὺ
δὲ
ὁ
αὐτὸς
εἶ,
καὶ
τὰ
ἔτη
σου οὐκ
ἐκλείψουσι.
( Εβρ. 1, 12 ) . Ταλαίπωρος ο άνθρωπος που ταυτίζει την ευτυχία του με την
φθορά και τα φθαρτά. Και σ’ όλη του την ζωή, την ψεύτικη , την χαρά του, αν
υπάρχει, θα την κάνει μακάβρια ο φόβος της απότομης μεταβολής: «τεθεμελίωτο γὰρ
ἐπὶ
τὴν ἄμμον» ! «Μακάριος οὗ
ὁ
Θεὸς
Ἰακὼβ
βοηθὸς
αὐτοῦ! ἡ
ἐλπὶς
αὐτοῦ
ἐπὶ
Κύριον τὸν
Θεὸν
αὐτοῦ»!
Θα
τελειώσω με μια λογική εξίσωση:
Εάν
,
Νέο
έτος= έτος νέας προσευχής∙
Νέο
έτος= έτος νέας ελπίδας∙
Νέο
έτος= έτος νέας πίστεως∙
τότε
γα γίνει έτος ευτυχίας και χαράς!
Μόνο
τότε!
Πηγή:
«Δίψα για ζωή»
Μητροπολίτου
Νικοπόλεως
ΜΕΛΕΤΙΟΥ
Έκδοση
Ιεράς
Μητροπόλεως Νικοπόλεως
Πρέβεζα
2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)