Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον έχει κάνει και ένα εκκλησάκι -Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου

 

Μερικοὶ λένε: «Σ᾿ αυτόν τον Ναὸ τον μικρό, τον κατανυκτικο, ζω την Θεία Λειτουργία· στον μεγάλο Ναό δεν την ζω. Αν είναι κανένα εξωκλήσι σοβατισμένο άσπρο, δεν νιώθω τίποτε· αν όμως είναι αγιογραφημένο, έχη καλό τέμπλο κ.λπ., εκεί ζω την Θεία Λειτουργία!».
Αυτὰ είναι για έναν άνθρωπο που δεν έχει όρεξη να φάη και του βάζεις λίγο αλάτι, λίγο πιπέρι, για να του έρθη η όρεξη.

– Δηλαδή, Γέροντα, αυτὰ δεν παίζουν κάποιο ρόλο; Δεν βοηθούν;
– Ναί, δεν λέω, βοηθούν και αυτά, αλλά να μη σκαλώνη κανείς σʹ αυτά. 

 

Διαφορετικά, με μαγικό τρόπο θα ζητά ο άνθρωπος να ζήση τον Χριστό. Θα ζητά κελλί σκοτεινό, κανδήλι με χαμηλό φως, κατανυκτικό Ναό. Χωρὶς αυτά δεν θα μπορει να προσευχηθεί.Ή στο τραίνο βρίσκεται ή στην σπηλιὰ ή στον δρόμο, να είναι το ίδιο γιʹ αυτόν.

Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον έχει κάνει και ένα εκκλησάκι * καὶ μπορεί να το φέρνη παντού μαζί του.

* Βλ. Α´ Κορ. 3, 16 καὶ 6, 19

Πηγή:  proskynitis.blogspot.gr

Παθοκτόνοι και όχι σωματοκτόνοι

Παρέβαλεν ο Αββάς Ισαάκ τω Αββά Ποιμένι·και ιδών αυτόν βάλοντα μικρό ύδωρ εις τους πόδας αυτού, ως έχων προς αυτόν παρρησίαν , είπεν αυτώ· πως τινές εχρήσαντο τη αποτομία ,σκληραγωγήσαντες το σώμα αυτών; και λέγει αυτώ ο Αββάς Ποιμήν· ημείς ουκ εδιδάχθημεν σώματοκτόνοι,αλλά παθοκτόνοι.

Επισκέφτηκε ο Αββάς Ισαάκ τον Αββά Ποιμένα. Και βλέπονταν τον να βάζει λίγο νερό στα πόδια του τον ρώτησε γιατί του είχε κάποιο θάρρος και του είπε,«πως κάποιοι έφτασαν από την σκληραγωγία που έκαναν στο σώμα τους να χάσουν κάποιο μέλος του σώματός τους;» (συγκρίνοντας και κατηγορώντας  έμμεσα τον αββά Ποιμένα  πως φροντίζει το σώμα του ). Και του απαντά ο Αββάς Ποιμένας« εμείς δεν διδαχτήκαμε (από τους Πατέρες) να είμαστε σωματοκτόνοι αλλά παθοκτόνοι».

Πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους αιρετικούς

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος  έκανε πάντα διάκριση ανάμεσα στις αιρέσεις και στους αιρετικούς και καλούσε τους Χριστιανούς όχι μόνο να προσεύχονται γι' αυτούς, αλλά και να τους συμπεριφέρονται  με αγάπη για να τους ξανασυνδέσουν με την Εκκλησία.

Αναφέρει:

« Ρίξε το δίχτυ της αγάπης, ώστε να μη μεγαλώσει το κακό αλλά να θεραπευθεί. Δείξε ότι από ευμενή διάθεση προτίθεσαι να προσφέρεις για κοινή χρήση το θησαυρό που κρατάς. Ρίξε το μελένιο αγκίστρι της συμπάθειας κι έτσι , αναζητώντας μέσα στα σκοτεινά , ανάσυρε από το βυθό της απωλείας αυτόν που βούλιαζε στο πνευματικό σκοτάδι. Εκείνο που νομίστηκε σωστό από προκατάλψη ή άγνοια, έλεγξε το ως ξένο προς την αποστολική παράδοση. Κι αν θελήσει να παραδεχτεί την πλάνη του ο αιρετικό και δεχτεί τον έλεγχο σου, σύμφωνα με την προφητική ρήση και εκείνος θα μετάσχει στη ζωή και συ θα σώσεις την ψυχή σου. Κι αν δε θελήσει να υποχωρήσει αλλά επιμένει με διάθεση φιλονικίας, για να μη θεωρηθείς υπεύθυνος πρόβαλε τις θέσεις σου με τρόπο ήπιο και αξιοπρεπή, ώστε ο Κριτής να μη σου ζητήσει λόγο για την ψυχή του· χωρίς μίσος , χωρίς αποστροφή, χωρίς φοβέρες, αλλά δείχνοντάς του ειλικρινή και γνήσια αγάπη. Κέρδισε τουλάχιστον αυτήν, αφού δε θα 'ναι δυνατόν να ωφελήσεις σε τίποτε άλλο· αυτή είναι αρκετά μεγάλη ωφέλεια, αυτό είναι μεγάλο κέρδος , να τον αγαπήσεις και να τον διδάξεις με το παράδειγμά του Χριστού».

Για τους Τεσσαρεσκαιδεκατίστες, (τους Παλαιοημερολογίτες της εποχής εκείνης), οι οποίοι γιόρταζαν το Πάσχα , σύμφωνα με την παλαιά παράδοσης της Μ. Ασίας ,στις  14(τέσσαρες και δέκα) του ιουδαϊκού μήνα Νισάν, δηλαδή στην ίδια ημέρομηνία που γιόρταζαν και οι Ιουδαίοι το δικό τους αναφέρει. 

« Τι κάθεσαι με το λυχνάρι την  ώρα που φέγγει ο ήλιος; Γιατί προτιμάς να τρέφεσαι με γάλα , ενώ σου παρέχεται στερεή τροφή; Γιαυτό τράφηκες με γάλα στην αρχή , για να μην αρκείσαι στο γάλα· γιαυτό σου προσφέρθηκε το λυχνάρι, για να προετοιμαστείς να δεις το φως του ήλιου. Μη, λοιπόν, ξαναγυρίζουμε στα παλιομένα τη στιγμή που έχουν εμφανιστεί τα τέλεια. Μην κατατριβόμαστε με μέρες κι εποχές και χρόνια, αλλά ας ακολουθήσουμε με ακρίβεια την Εκκλησία, βάζοντας πάνω απ' όλα την αγάπη και την ειρήνη. Γιατί κι αν ακόμα έκαμε λάθος η Εκκλησία δεν είναι τόσο μεγάλο το πρόβλημα που προκύπτει από την ανακριβή χρονολόγηση , όσο το έγκλημα που προκαλείται από την διαίρεση και το σχίσμα» .

Ιερώνυμος: Ο λαός μπορεί να εργαστεί σκληρά για να νοικοκυρέψει τη χώρα

Υπέρ ευρωπαϊκής πορείας

O αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος   (Φωτογραφία:  Eurokinissi )

Αθήνα

«Ο ελληνικός λαός έχει την ικανότητα να σταθεί στα πόδια του. Έχει το κουράγιο να σηκώσει τα μανίκια και να εργαστεί, διπλά και τριπλά αν χρειαστεί, για να αποκτήσει η χώρα "νοικοκυριό"», τονίζει ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος. Ο ίδιος τάχθηκε υπέρ της κοινής πορείας της χώρας με τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη.
Συγκεκριμένα, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σημείωσε σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα Καθημερινή της Κυριακής: «Ο ελληνικός λαός έχει την ικανότητα να σταθεί στα πόδια του. Έχει το κουράγιο να σηκώσει τα μανίκια και να εργαστεί, διπλά και τριπλά αν χρειαστεί, για να αποκτήσει η χώρα "νοικοκυριό". Αρκεί να πειστεί μέσα του πως δεν υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών του, δεν δίνει έναν σκληρό αγώνα, χωρίς νόημα, χωρίς να επιστρέφει αενάως στο μηδέν».
Στη συνέντευξή του, ο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος παρομοιάζει την Ευρώπη και την Ελλάδα ως «δύο αναπόσπαστες όψεις της ίδιας πέτρας που μέχρι πρόσφατα έμοιαζε ακατόρθωτο, να σπάσει στα δύο».
Αναρωτιέται «αν είναι ικανή μία κακή "στροφή" του ποταμού, μία τόσο μικρή διαδρομή μέσα στους αιώνες, να αλλάξει τη ροή και τη σύσταση της πέτρας» και συμπληρώνει με βεβαιότητα: «Ασφαλώς και όχι. Όλα μπορούν να διορθωθούν. Γιατί στον ορίζοντα του ποταμού υπάρχει κάτι που μας ενώνει: η κοινή ευρωπαϊκή προοπτική. Αυτή η ενότητα που ίσως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να κάνουμε πράξη. Έλληνες και Ευρωπαίοι».
Αναφέρεται στην εποχή που γεννήθηκε το όραμα διαμόρφωσης στους κόλπους της Ευρώπης, μίας οικογένειας λαών και πολιτισμών, πριν από τριάντα έξι χρόνια, όπου «η Ελλάδα ήταν παρούσα».
Μάλιστα, σημειώνει ότι δεν θα μπορούσε να λησμονήσει τη δήλωση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, τον Φεβρουάριο του 1979, λίγο πριν η χώρα υπογράψει τη συνθήκη ένταξης στην ευρωπαϊκή οικογένεια, ο οποίος είχε εκφράσει την προσδοκία «να κάνει η Ευρώπη πράξη τη χριστιανική ενότητα, να φέρει και την ουσιαστική ενότητα των λαών».
Διότι, όπως χαρακτηριστικά τονίζει, «με πρωτογενή υλικά την ελληνική παιδεία, το ρωμαϊκό δίκαιο και τον χριστιανισμό, η Ευρώπη διαμόρφωσε την ταυτότητά της και απέκτησε την σημερινή της δομική υπόσταση. Έχοντας ως βασική της μαγιά τον χριστιανισμό και προέλευση τις ελληνικές ρίζες». Επιπρόσθετα, εκφράζει την πεποίθηση, «ως παλιός δάσκαλος», πως η κοινή βάση που ενώνει την ευρωπαϊκή οικογένεια είναι στέρεη και δεν αποσαρθρώνεται.
Ο επικεφαλής της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος, που όπως υπογραμμίζει εκφράζει τους προβληματισμούς όχι ενός αρχιεπισκόπου, αλλά ενός απλού ιερέα και Έλληνα, εκτιμά ότι «ήρθε ο καιρός να φτιάξουμε την Ελλάδα που θέλουν τα παιδιά μας για να ριζώσουν στον τόπο τους. Ακόμη και αν χρειαστεί να βάλουμε για θεμέλια σε όσα χτίζουν τους κόπους και τα δικά μας όνειρα. Ήρθε ο καιρός να κάνουμε το ακατόρθωτο, εφικτό. Το έχουμε ξανακάνει, άλλωστε, στο παρελθόν».
Τέλος, παροτρύνει: «Ας φανούμε αντάξιοι στις προσδοκίες των γονέων μας. Ας δώσουμε στις επόμενες γενιές έναν ακόμη λόγο να μας αναφέρουν όχι ως τους Έλληνες που έζησαν μία μεγάλη κρίση, αλλά τους Έλληνες που αναγέννησαν τον τόπο τους από τις στάχτες. Ας δείξουμε πως το κράμα μας όσες φορές και αν λιώσει, παραμένει πάντοτε ένα άριστο υλικό».

Newsroom ΔΟΛ