Ιεροσόλυμα Άγιο Φώς 2008

Πραγματοποιήθηκε η τελετή αφής του Αγίου Φωτός στα Ιεροσόλυμα

Δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους στη χώρα

Ιεροσόλυμα

Σε κλίμα κατάνυξης, τελέστηκε το μεσημέρι στον Ιερό Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα η ιερουργία της Αφής του Αγίου Φωτός.
Ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Ιεροσολύμων, Θεόφιλος Γ', συνοδεία αρχιερέων, ιερέων και διακόνων, μετέδωσε το Άγιο Φως στους χιλιάδες προσκυνητές που παρίσταντο για το «Δεύτε λάβετε Φως».
Μετά τη λήξη της τελετής, ο Πατριάρχης παρέδωσε το Άγιο Φως στον εκπρόσωπο της Ελληνικής Πολιτείας, βουλευτή Γιάννη Αμανατίδη, γ.γ. της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης της Ορθοδοξίας της Βουλής, για να ταξιδέψει με ειδική πτήση στην Ελλάδα, όπου θα το υποδεχθούν με τιμές αρχηγού κράτους.
Της αποστολής παραλαβής του Αγίου Φωτός μετείχαν επιπλέον ο εκπρόσωπος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, μητροπολίτης Γλυφάδας Παύλος και ο έξαρχος του Παναγίου Τάφου στην Ελλάδα, αρχιμανδρίτης Δαμιανός. 

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ιερός Καθεδρικός Ναός Αγίας Κυριακής Σερβίων

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ Τῼ ΑΓΙΩι ΠΑΣΧΑ 2015

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,

ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝΠΑΡΑ  ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Ἀδελφοὶ συλλειτουργοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Χριστός Ἀνέστη!

Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ ἑορτάζομεν καὶ ἐφέτος χαρμοσύνως τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ψάλλομεν: «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν· καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν Αἴτιον» (τροπάριον τοῦ Κανόνος τῆς Ἀναστάσεως).
Καὶ ἐνῷ ἡμεῖς χαρμοσύνως ἑορτάζομεν τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, ὡς πραγματικότητα ζωῆς καὶ ἐλπίδος, πέριξ ἡμῶν, ἐν τῷ κόσμῳ, ἀκούομεν τὰς κραυγὰς καὶ τὰς ἀπειλὰς τοῦ θανάτου, τὰς ὁποίας ἐκτοξεύουν ἐκ πολλῶν σημείων τῆς γῆς ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι δύνανται νὰ λύσουν τὰς διαφορὰς τῶν ἀνθρώπων διὰ τῆς θανατώσεως τῶν ἀντιπάλων, γεγονὸς τὸ ὁποῖον καὶ ἀποτελεῖ τὴν μεγαλυτέραν ἀπόδειξιν τῆς ἀδυναμίας των. Διότι, διὰ τῆς προκλήσεως τοῦ θανάτου τοῦ συνανθρώπου, διὰ τῆς ἐκδικητικότητος κατὰ τοῦ ἑτέρου, τοῦ διαφορετικοῦ, δὲν βελτιώνεται ὁ κόσμος, οὔτε ἐπιλύονται τὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι, ἄλλωστε, ὑπὸ πάντων παραδεκτὸν καὶ ἀναγνωριζόμενον, ἰδιαιτέρως δὲ ὑπὸ τῶν σκεπτομένων ἀνθρώπων πάσης ἐποχῆς, ὅτι τὸ κακὸν νικᾶται διὰ τοῦ ἀγαθοῦ καὶ οὐδέποτε διὰ τοῦ κακοῦ.
Τὰ προβλήματα ἐπιλύονται ἀληθῶς διὰ τῆς ἀναγνωρίσεως καὶ τῆς τιμῆς τῆς ἀξίας τοῦ προσώπου καὶ διὰ τοῦ σεβασμοῦ τῶν δικαιωμάτων του. Καὶ ἀντιστρόφως, τὰ παντὸς εἴδους προβλήματα δημιουργοῦνται καὶ ὀξύνονται ἐκ τῆς περιφρονήσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καὶ τῆς καταπατήσεως τῶν δικαίων αὐτοῦ, ἰδιαιτέρως τοῦ ἀδυνάτου, ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ δύναται νὰ αἰσθάνεται ἀσφαλὴς καὶ ὁ ἰσχυρὸς νὰ εἶναι δίκαιος διὰ νὰ ὑπάρξῃ εἰρήνη.

Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ ἀπέδειξε καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον τὴν ἀδυναμίαν τοῦ θανάτου νὰ ἐπικρατήσῃ καὶ νὰ ἐπιφέρῃ σταθερὰν μεταβολὴν εἰς τὸν κόσμον. Αἱ δημιουργούμεναι διὰ τοῦ θανάτου καταστάσεις εἶναι ἀναστρέψιμοι, διότι, παρὰ τὰ φαινόμενα, εἶναι προσωριναί, δὲν ἔχουν ρίζαν καὶ ἰκμάδα, ἐνῷ ἀοράτως παρὼν εἶναι ὁ πάντοτε νικήσας τὸν θάνατον Χριστός.
Ἡμεῖς, οἱ ἔχοντες τὴν ἐλπίδα μας εἰς Αὐτόν, πιστεύομεν ὅτι τὸ δικαίωμα τῆς ζωῆς ἀνήκει εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάστασις προσφέρονται ὑπὸ τοῦ πατήσαντος τὸν θάνατον καὶ τὴν ἰσχύν αὐτοῦ ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων, Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ εἰς Αὐτὸν μόνον καὶ εἰς τὴν διδασκαλίαν Του ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἐλπίζῃ. Ἡ πίστις εἰς τὸν Χριστὸν ὁδηγεῖ εἰς τὴν Ἀνάστασιν, εἰς τὴν Ἀνάστασιν πάντων ἡμῶν, ἡ πίστις καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τῆς διδασκαλίας Του εἰς τὴν ζωήν μας ὁδηγοῦν εἰς τὴν σωτηρίαν πάντων ἡμῶν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν προβλημάτων μας ἐν τῷ κόσμῳ.

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα,

Τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ὑπέρβασις αὕτη τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας, εἶναι τὸ κήρυγμα τῆς ζωῆς ἔναντι τῆς φθορᾶς τοῦ κόσμου καὶ τῆς περιπετείας τῶν ἀνθρωπίνων, καὶ εἰς αὐτὸ προσκαλοῦμεν ἀπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἡμεῖς ὁ ἐλέῳ Θεοῦ Προκαθήμενος τῆς ἐν ἀληθείᾳ Ὀρθοδόξου ἀγάπης, πάντα ἄνθρωπον εἰς γνῶσιν καὶ βίωσιν, φρονοῦντες ὅτι μόνον δι᾿ αὐτοῦ θὰ ἐπανευρεθῇ ἡ «κλαπεῖσα» ὑπὸ τῆς ἀνθρωπίνης συγχύσεως «ἐλπὶς ἡμῶν» καὶ τοῦ κόσμου παντός.

Εἴθε τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως νὰ φωτίζῃ τὰς καρδίας ὅλων διὰ νὰ χαίρωνται ὁμοῦ μετὰ τῶν συνανθρώπων των ἐν ἀγάπῃ, εἰρήνῃ καὶ ὁμονοίᾳ ἐν τῷ Υἱῷ καὶ Λόγῳ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή.

Αὐτῷ μόνῳ, τῷ Ἀναστάντι ἐκ νεκρῶν Κυρίῳ τῆς δόξης, τῷ «ζωῆς κυριεύοντι καὶ θανάτου δεσπόζοντι», τῷ ζῶντι εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ τοῖς «ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαριζομένῳ», ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ εὐχαριστία. Ἀμήν.

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βιε΄
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα 
εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Εγκύκλιος του Πάσχα του Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης Παύλου

Πρός τόν εὐσεβῆ κλῆρον, τούς ἐντιμωτάτους ἄρχοντας
τούς ἐνδοξωτάτους καί γενναιοτάτους ἀξιωματικούς
τῶν ἐνόπλων δυνάμεων καί τῶν σωμάτων ἀσφαλείας, τούς δικαιοτάτους δικαστικούς λειτουργούς, τούς ἐλλογιμοτάτους λειτουργούς πασῶν τῶν βαθμίδων τῆς ἐκπαιδεύσεως καί τόν εὐλαβῆ καί φιλάγιον λαόν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, Χριστός Ἀνέστη.
Πάσχα ἱερὸν καὶ Πάσχα σωτήριον ἑορτάζομεν καὶ πανηγυρίζομεν. Χάριν αὐτοῦ χτυποῦν πανηγυρικῶς οἱ καμπάνες τῶν Ἱερῶν Ναῶν, παιανίζουν τὰ μουσικὰ ὄργανα, ψάλλουν οἱ ἱεροψάλτες μας, λαμπροφορεῖ ὁ περιούσιος λαὸς μας καὶ ἡ φύσις ἀγάλλεται.
«....ἑορτῶν ἑορτὴ καὶ πανήγυρις ἐστί πανηγύρεων…» (8η Ὠδὴ Ἀναστάσιμου Κανόνος) ψάλλει καὶ μελωδεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων. Καὶ ὅμως γιά τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία τά πάντα εἶναι «σήμερα»∙ δέν ὑπάρχει χρόνος γιά τὸν Θεό! Ὅλα εἶναι ἕνα αἰώνιο καὶ ἀτελεύτητο σήμερα.
Ἀκολουθήσαμε τὸν Κύριο μας καὶ Θεὸ μας μαζὶ μὲ τὴν Παναγία Μητέρα Του, τὸν Ἰωάννη, τὸν ἀγαπημένο Του μαθητὴ, καὶ τὶς Μυροφόρες γυναῖκες στό Πάθος Του, στόν Σταυρὸ Του, στόν Πανάγιο καὶ Ζωοδόχο Του Τάφο ἐν θλίψει ἀλλὰ καὶ ἀπορίᾳ: «Πῶς εἶναι δυνατὸν νά διαπράττεται ἕνα τέτοιο ἔγκλημα; Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ ἄνθρωπος να σταυρώνει τὸν Θεὸ του, τὸν Σωτῆρα καὶ λυτρωτή του;»
Σήμερα, ὅμως, ἔφυγε τὸ πένθος, ἡ κατήφεια, ἡ θλίψις καὶ ὁ πόνος∙ μᾶς κατακλύζει ἡ χαρά, ἡ ἀγαλλίασις μέ τό λόγο τοῦ Ἀγγέλου στίς Μυροφόρες: «Ἀνέστη ὁ Κύριος»! Ἔκλεισε ὁ Ἅδης! Κατελύθη τὸ κράτος καὶ ἡ μονοκρατορία τοῦ διαβόλου! Ἄνοιξε καὶ πάλιν ὁ Παράδεισος! Τοῦτο σημειώνει ἐμφαντικώτατα καί ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων: «Σήμερον λαμπαδοφεγγεῖ πᾶσα ἡ κτίσις ἄνωθεν… Σήμερον τὰ ἄνῳ τοῖς κάτω συνεορτάζει, καὶ τὰ κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεῖ. Σήμερον ἡ ἱερὰ καὶ μεγαλόφωνος τῶν Ὀρθοδόξων πανήγυρις ἀγάλλεται…». (Εὐχὴ Μ. Ἁγιασμοῦ Ἀγ. Σοφρωνίου).
Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου μας κατήργησε τὸν διάβολο καὶ κατεπάτησε τὸν πνευματικὸ θάνατο, ὥστε να καταστοῦμε τέκνα τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ συγκληρονόμοι τῆς Βασιλείας Του, ἐὰν τὸ θελήσουμε! ΝΑΙ, σὲ μᾶς ἐναπόκειται ἡ ἐπιλογή, κανέναν δεν βιάζει ὁ Θεός ἀλλὰ καὶ κανέναν δεν θέλει καὶ πάλιν «θῦμα καὶ κτίσμα τοῦ ἀλλοτρίου» (Ἁγ. Ἀνδρέας Κρήτης). Ποιός συνετὸς πατέρας καὶ ποιά τίμια μητέρα θέλουν νά δοῦν τὰ παιδιὰ τους στήν ἀπώλεια καὶ τὴν καταστροφή;
Καὶ ἐνῶ ἐμεῖς ἑορτάζουμε καὶ πανηγυρίζουμε, χαιρόμαστε καὶ ἀλληλοασπαζόμεθα, πόσοι λαοὶ, ἐγγὺς καὶ μακρὰν, ἀλληλοσφάζονται καὶ ἀλληλοεξοντώνονται; Πόσοι ἀδελφοὶ μας χριστιανοί στην Ἀφρικὴ καὶ στην ἐγγὺς Ἀνατολὴ διώκονται, φυλακίζονται καὶ θανατώνονται μόνον καὶ μόνον διότι κηρύσσουν Χριστὸν, σταυρωθέντα καὶ ἀναστάντα;
Ἀπώλεσεν τὸ ἀρχαῖον κάλλος ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος μὲ προεξάρχοντας τοὺς δῆθεν πολιτισμένους! Εἶναι δυνατὸν ὅλοι αὐτοὶ νά προσεγγίσουν τὸ Πάσχα τὸ σωτήριον, νά οἰκειοποιηθοῦν τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως, νά κάνουν τὸ Θεὸ δικὸ τους, νά γίνουν τέκνα Αὐτοῦ, ἀφοῦ Θεὸς γι’ αὐτούς εἶναι τὸ Ἐγὼ τους; Ὅλοι αὐθεντίες στην ἐποχὴ μας! Οἱ πάντες ἀπορρίπτουν τοὺς πάντας! Σύγχυσις, ἄγχος, ἀπελπισία, ἀπογοήτευσις καί πλεῖστα ὅσα ὑπαρξιακά προβλήματα βιώνουν οἱ κοινωνίες!
Καὶ ἡ Ἑλλάδα μας; Τὸ γένος μας τὸ ἐκλεκτόν, τὸ ὁποῖον ἔδωσεν τά φῶτα του, ἔδωσεν πολιτισμὸν καὶ εὐγένειαν σ’ ὅλον τὸν κόσμον, ποῦ πορεύεται; Μά πού ἀλλοῦ; Σὲ δρόμους ὀλισθηροὺς καὶ ἀπαξιωτικούς, σὲ δρόμους περιφρονήσεως καὶ λοιδωρίας! Ἀπὸ ποίους; Ἀπὸ ὅλους ἐκείνους τοὺς ὁποίους ἀπὸ βαρβάρους τοὺς διδάξαμε ἐπιστῆμες, τέχνας, σοφίαν καὶ πολιτισμόν.
Λυπηρὰ ὅλ’ αὐτά! Ὅμως αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια! Ὅποιος ἐθελοτυφλεῖ, δὲν τὸ παραδέχεται. Εὐτυχῶς στήν χώρα μας, στό Γένος μας, στό ἐνταῦθα καὶ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς, ὑπάρχει καὶ «τὸ μικρὸν ποίμνιον» (Λουκ. 12:32), κατὰ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου, τὸ ὁποῖον κρατὰ σφιχτὰ στήν καρδιά του τὸν Χριστόν, τὸ ὁποῖο θεᾶται μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως! Γιά τὸ ὁποῖο ἡ Ἀνάστασις καὶ ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου εἶναι γεγονότα δικὰ του! Εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι κρατοῦν τὴν λαμπάδα τῆς Ἀναστάσεως ὄχι τύποις ἀλλὰ οὐσιαστικά, ἀφοῦ τὸ φῶς τῆς καρδιάς τους καίει ἀπὸ θεῖο ἔρωτα, ὅπως καὶ τὸ ὑλικὸ φῶς καίει καί πυρακτώνει τήν λαμπάδα πού κρατοῦν. Αὐτὸν τὸν συμβολισμὸ ἔχει ἡ λαμπάδα! Καὶ ὅμως, λίγοι εἶναι αὐτοί πού τὴν κρατοῦν συμβολικά, οἱ περισσότεροι τύποις καὶ ἄλλοι τὴν ἀποφεύγουν περιφρονητικά!
Ἀδελφοί μου καὶ τέκνα μου θεοφρούρητα καὶ ἠγαπημένα, οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τὸ οὐράνιο στερέωμα μᾶς παρακαλοῦν νά ἐπιστρέψουμε στίς δοξασμένες ῥίζες μας, νά ἐπανεύρουμε τὴν τετιμημένην ταυτότητά μας καὶ μ’ αὐτὰ τὰ ἐφόδια νά κάνουμε νέο ξεκίνημα μὲ Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα, μὲ φωτισμένες καρδιές ἀπὸ τὸ φῶς πού ἐκπέμπει κάθε χρόνο, αἰῶνες τώρα, ὁ Ζωοδόχος Τάφος τοῦ Κυρίου μας, ἐκεῖ στά ἁγνὰ καὶ ἱερὰ χώματα πού πάτησε ὁ Κύριός μας καὶ ο Θεὸς μας, ὁ Σωτῆρας μας καί Λυτρωτής μας, ἐκεῖ πού ἐθαυματούργησε καὶ ἀνέστη στά Ἱεροσόλυμα.
Ἡ ταπεινότης μου εὔχεται καὶ προσεύχεται, ὅπως αὐτό τό Πάσχα ἀποτελέσει γιά τήν τετιμημένη χώρα μας νέο ξεκίνημα μέ ὁδηγό τον Ἀναστάντα Κύριο καί Θεό μας, μέ ὑποταγή τῶν παθῶν στήν ἀρετή, ἡ ὁποία εἶναι φῶς καί «φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» (Ἰω. 1:9).

Χριστός Ἀνέστη, Τέκνα μου ἀγαπητά καί περιπόθητα!
Εὐχέτης πρός Κύριον

Ὁ Ἐπίσκοπος καί
Μητροπολίτης σας
† Ο ΣΕΡΒΙΩΝ & ΚΟΖΑΝΗΣ ΠΑΥΛΟΣ

Τροπάριο ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις, περιπεσοῦσα γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη Θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος, ἔρως τῆς ἁμαρτίας.
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων, τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·
κάμφθητί μοι, πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,
ὁ κλίνας τοὺς οὐρανούς, τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει·
καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,
ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν, τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις·
ὧν ἐν τῷ Παραδείσῳ, Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.
Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη, καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους,
τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;
Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.


Απόδοση στη Νεοελληνική:

Κύριε, η γυναίκα που στη ζωή της αμάρτησε πολύ,
σαν ένιωσε τη θεότητά σου, στις μυροφόρες εντάχθηκε
και πριν ενταφιαστείς, ήρθε με μύρα κλαίγοντας να σ' αλείψει.
Αλοίμονο σε μένα, οδυρόταν κι έλεγε,
μέσα μου νύχτα ζοφερή, νύχτ' αφεγγάρωτη,
ακολασίας ίλιγγος και αμαρτίας έρως.
Δέξου των δακρύων μου τον ποταμό
εσύ που σύννεφα στοιβάζεις απ' τα νερά της θάλασσας.
Λύγισε στης καρδιάς μου βαθύ τον στεναγμό
εσύ που έγειρες τον ουρανό κι εδώ στη γη κατέβης.
Να 'μαι, τα πόδια σου πάλι να φιλήσω
και με των μαλλιών μου τις πλεξούδες να στα σφουγγίσω.
Αυτά τα πόδια ένα δειλινό τρομάξανε την Εύα στον Παράδεισο
και στης πατημασιάς τους τον ήχο πήγε κρύφτηκε.
Ποιος των κριμάτων μου τα πλήθη
και της δικαιοσύνης σου την άβυσσο μπορεί να μετρήσει;
Μη με καταφρονήσεις τη δούλη σου, ατέλειωτο που 'ναι το έλεός σου.

Αμμογραφία επάνω σε γυαλί