Εγκύκλιος του Πάσχα του Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης Παύλου

Πρός τόν εὐσεβῆ κλῆρον, τούς ἐντιμωτάτους ἄρχοντας
τούς ἐνδοξωτάτους καί γενναιοτάτους ἀξιωματικούς
τῶν ἐνόπλων δυνάμεων καί τῶν σωμάτων ἀσφαλείας, τούς δικαιοτάτους δικαστικούς λειτουργούς, τούς ἐλλογιμοτάτους λειτουργούς πασῶν τῶν βαθμίδων τῆς ἐκπαιδεύσεως καί τόν εὐλαβῆ καί φιλάγιον λαόν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, Χριστός Ἀνέστη.
Πάσχα ἱερὸν καὶ Πάσχα σωτήριον ἑορτάζομεν καὶ πανηγυρίζομεν. Χάριν αὐτοῦ χτυποῦν πανηγυρικῶς οἱ καμπάνες τῶν Ἱερῶν Ναῶν, παιανίζουν τὰ μουσικὰ ὄργανα, ψάλλουν οἱ ἱεροψάλτες μας, λαμπροφορεῖ ὁ περιούσιος λαὸς μας καὶ ἡ φύσις ἀγάλλεται.
«....ἑορτῶν ἑορτὴ καὶ πανήγυρις ἐστί πανηγύρεων…» (8η Ὠδὴ Ἀναστάσιμου Κανόνος) ψάλλει καὶ μελωδεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων. Καὶ ὅμως γιά τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία τά πάντα εἶναι «σήμερα»∙ δέν ὑπάρχει χρόνος γιά τὸν Θεό! Ὅλα εἶναι ἕνα αἰώνιο καὶ ἀτελεύτητο σήμερα.
Ἀκολουθήσαμε τὸν Κύριο μας καὶ Θεὸ μας μαζὶ μὲ τὴν Παναγία Μητέρα Του, τὸν Ἰωάννη, τὸν ἀγαπημένο Του μαθητὴ, καὶ τὶς Μυροφόρες γυναῖκες στό Πάθος Του, στόν Σταυρὸ Του, στόν Πανάγιο καὶ Ζωοδόχο Του Τάφο ἐν θλίψει ἀλλὰ καὶ ἀπορίᾳ: «Πῶς εἶναι δυνατὸν νά διαπράττεται ἕνα τέτοιο ἔγκλημα; Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ ἄνθρωπος να σταυρώνει τὸν Θεὸ του, τὸν Σωτῆρα καὶ λυτρωτή του;»
Σήμερα, ὅμως, ἔφυγε τὸ πένθος, ἡ κατήφεια, ἡ θλίψις καὶ ὁ πόνος∙ μᾶς κατακλύζει ἡ χαρά, ἡ ἀγαλλίασις μέ τό λόγο τοῦ Ἀγγέλου στίς Μυροφόρες: «Ἀνέστη ὁ Κύριος»! Ἔκλεισε ὁ Ἅδης! Κατελύθη τὸ κράτος καὶ ἡ μονοκρατορία τοῦ διαβόλου! Ἄνοιξε καὶ πάλιν ὁ Παράδεισος! Τοῦτο σημειώνει ἐμφαντικώτατα καί ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων: «Σήμερον λαμπαδοφεγγεῖ πᾶσα ἡ κτίσις ἄνωθεν… Σήμερον τὰ ἄνῳ τοῖς κάτω συνεορτάζει, καὶ τὰ κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεῖ. Σήμερον ἡ ἱερὰ καὶ μεγαλόφωνος τῶν Ὀρθοδόξων πανήγυρις ἀγάλλεται…». (Εὐχὴ Μ. Ἁγιασμοῦ Ἀγ. Σοφρωνίου).
Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου μας κατήργησε τὸν διάβολο καὶ κατεπάτησε τὸν πνευματικὸ θάνατο, ὥστε να καταστοῦμε τέκνα τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ συγκληρονόμοι τῆς Βασιλείας Του, ἐὰν τὸ θελήσουμε! ΝΑΙ, σὲ μᾶς ἐναπόκειται ἡ ἐπιλογή, κανέναν δεν βιάζει ὁ Θεός ἀλλὰ καὶ κανέναν δεν θέλει καὶ πάλιν «θῦμα καὶ κτίσμα τοῦ ἀλλοτρίου» (Ἁγ. Ἀνδρέας Κρήτης). Ποιός συνετὸς πατέρας καὶ ποιά τίμια μητέρα θέλουν νά δοῦν τὰ παιδιὰ τους στήν ἀπώλεια καὶ τὴν καταστροφή;
Καὶ ἐνῶ ἐμεῖς ἑορτάζουμε καὶ πανηγυρίζουμε, χαιρόμαστε καὶ ἀλληλοασπαζόμεθα, πόσοι λαοὶ, ἐγγὺς καὶ μακρὰν, ἀλληλοσφάζονται καὶ ἀλληλοεξοντώνονται; Πόσοι ἀδελφοὶ μας χριστιανοί στην Ἀφρικὴ καὶ στην ἐγγὺς Ἀνατολὴ διώκονται, φυλακίζονται καὶ θανατώνονται μόνον καὶ μόνον διότι κηρύσσουν Χριστὸν, σταυρωθέντα καὶ ἀναστάντα;
Ἀπώλεσεν τὸ ἀρχαῖον κάλλος ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος μὲ προεξάρχοντας τοὺς δῆθεν πολιτισμένους! Εἶναι δυνατὸν ὅλοι αὐτοὶ νά προσεγγίσουν τὸ Πάσχα τὸ σωτήριον, νά οἰκειοποιηθοῦν τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως, νά κάνουν τὸ Θεὸ δικὸ τους, νά γίνουν τέκνα Αὐτοῦ, ἀφοῦ Θεὸς γι’ αὐτούς εἶναι τὸ Ἐγὼ τους; Ὅλοι αὐθεντίες στην ἐποχὴ μας! Οἱ πάντες ἀπορρίπτουν τοὺς πάντας! Σύγχυσις, ἄγχος, ἀπελπισία, ἀπογοήτευσις καί πλεῖστα ὅσα ὑπαρξιακά προβλήματα βιώνουν οἱ κοινωνίες!
Καὶ ἡ Ἑλλάδα μας; Τὸ γένος μας τὸ ἐκλεκτόν, τὸ ὁποῖον ἔδωσεν τά φῶτα του, ἔδωσεν πολιτισμὸν καὶ εὐγένειαν σ’ ὅλον τὸν κόσμον, ποῦ πορεύεται; Μά πού ἀλλοῦ; Σὲ δρόμους ὀλισθηροὺς καὶ ἀπαξιωτικούς, σὲ δρόμους περιφρονήσεως καὶ λοιδωρίας! Ἀπὸ ποίους; Ἀπὸ ὅλους ἐκείνους τοὺς ὁποίους ἀπὸ βαρβάρους τοὺς διδάξαμε ἐπιστῆμες, τέχνας, σοφίαν καὶ πολιτισμόν.
Λυπηρὰ ὅλ’ αὐτά! Ὅμως αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια! Ὅποιος ἐθελοτυφλεῖ, δὲν τὸ παραδέχεται. Εὐτυχῶς στήν χώρα μας, στό Γένος μας, στό ἐνταῦθα καὶ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς, ὑπάρχει καὶ «τὸ μικρὸν ποίμνιον» (Λουκ. 12:32), κατὰ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου, τὸ ὁποῖον κρατὰ σφιχτὰ στήν καρδιά του τὸν Χριστόν, τὸ ὁποῖο θεᾶται μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως! Γιά τὸ ὁποῖο ἡ Ἀνάστασις καὶ ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου εἶναι γεγονότα δικὰ του! Εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι κρατοῦν τὴν λαμπάδα τῆς Ἀναστάσεως ὄχι τύποις ἀλλὰ οὐσιαστικά, ἀφοῦ τὸ φῶς τῆς καρδιάς τους καίει ἀπὸ θεῖο ἔρωτα, ὅπως καὶ τὸ ὑλικὸ φῶς καίει καί πυρακτώνει τήν λαμπάδα πού κρατοῦν. Αὐτὸν τὸν συμβολισμὸ ἔχει ἡ λαμπάδα! Καὶ ὅμως, λίγοι εἶναι αὐτοί πού τὴν κρατοῦν συμβολικά, οἱ περισσότεροι τύποις καὶ ἄλλοι τὴν ἀποφεύγουν περιφρονητικά!
Ἀδελφοί μου καὶ τέκνα μου θεοφρούρητα καὶ ἠγαπημένα, οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τὸ οὐράνιο στερέωμα μᾶς παρακαλοῦν νά ἐπιστρέψουμε στίς δοξασμένες ῥίζες μας, νά ἐπανεύρουμε τὴν τετιμημένην ταυτότητά μας καὶ μ’ αὐτὰ τὰ ἐφόδια νά κάνουμε νέο ξεκίνημα μὲ Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα, μὲ φωτισμένες καρδιές ἀπὸ τὸ φῶς πού ἐκπέμπει κάθε χρόνο, αἰῶνες τώρα, ὁ Ζωοδόχος Τάφος τοῦ Κυρίου μας, ἐκεῖ στά ἁγνὰ καὶ ἱερὰ χώματα πού πάτησε ὁ Κύριός μας καὶ ο Θεὸς μας, ὁ Σωτῆρας μας καί Λυτρωτής μας, ἐκεῖ πού ἐθαυματούργησε καὶ ἀνέστη στά Ἱεροσόλυμα.
Ἡ ταπεινότης μου εὔχεται καὶ προσεύχεται, ὅπως αὐτό τό Πάσχα ἀποτελέσει γιά τήν τετιμημένη χώρα μας νέο ξεκίνημα μέ ὁδηγό τον Ἀναστάντα Κύριο καί Θεό μας, μέ ὑποταγή τῶν παθῶν στήν ἀρετή, ἡ ὁποία εἶναι φῶς καί «φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» (Ἰω. 1:9).

Χριστός Ἀνέστη, Τέκνα μου ἀγαπητά καί περιπόθητα!
Εὐχέτης πρός Κύριον

Ὁ Ἐπίσκοπος καί
Μητροπολίτης σας
† Ο ΣΕΡΒΙΩΝ & ΚΟΖΑΝΗΣ ΠΑΥΛΟΣ