''Χριστός Γεννάται...'' Ευγένιος Χαρδαβέλλας

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΥΛΛΑ

Στην ζούκλα της Αφρικής υπάρχει ένα φυτό που βγάζει κόκκινα φύλλα.Τα φύλλα αυτά είναι δηλητήριο κατά των φιδιών.Τα φίδια δεν τα πλησιάζουν γιατί καταλαβαίνουν τον κίνδυνο.Πολλές φορές τα φίδια ανεβαίνουν τα δένδρα και τρώνε τα μικρά που βρίσκονται στις φωληές των πουλιών.Όταν οι γονείς των πουλιών αντιληφθούν τον κίνδυνο για τα μικρά τους,τρέχουν και κόβουν με το ράμφος τους αυτά τα κόκκινα φύλλα και σκεπάζουν τα μικρά τους που βρίσκονται στη φωληά.Έτσι το φίδι δεν πλησιάζει και τα μικρά σώζονται.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο.Η ψυχή του διατρέχει κίνδυνο από το δηλητήριο της αμαρτίας.Τον υποδουλώνει και τον απομακρύνει από τον Θεό.Υπάρχουν όμας και για την ψυχή τα κόκκινα φύλλα που την σώζουν.Είναι το πορφυρό αίμα του Κυρίου που έχυσε στο Γολγοθά.

Όταν έρχεται η αμαρτία να συντρίψη την ψυχή μας,ας στρέψουμε το βλέμμα στο Άγιο Δισκοπότηρο.Θα μας θυμίζη ότι είμαστε εξαγορασμένοι με το Αίμα του Κυρίου.Σωτήριο Φάρμακο για την ψυχή.Την θεραπεύει από το δηλητήριο της αμαρτίας.Την εξαγνίζει και την σώζει. « Το αίμα του Χριστού καθαριεί την συνείδησιν υμών από νεκρών έργων »,τονίζει ο Απόστολος Παύλος.

Ευγνωμοσύνη απέραντη οφείλουμε στον Κύριο.Εσταυρώθηκε για να μας λυτρώση από την αμαρτία.Δύο χιλιάδες χρόνια τρέφει με το σώμα Του και με το αίμα Του αθάνατες ψυχές.Τις οδηγεί στον ουρανό

.Χωρίς τη συμμετοχή μας στο μυστήριο δεν υπάρχει σωτηρία.Την διεκήρυξε ο Αρχηγός της πίστεώς μας,ο Θείος Λυτρωτής.

« ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ »

ΔΑΦΝΗ

ΜΕΙΝΟΝ ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ

Ένας ευλαβής και πιστός χριστιανός γονατιστός επροσευχόταν κάθε ημέρα με τα εξής λόγια:

« Κύριε είμαστε φτωχοί οδοιπόροι σε τούτη τη ζωή.Το καράβι της ζωής κινείται αδιάκοπα,για το λιμάνι της καλής ελπίδος,τον ουρανό.Στην πορεία μας η αμφιβολία μας θολώνει τη σκέψι.Η ολιγοπιστία μας τρικυμίζει την καρδιά.Η ανθρώπινη αδυναμία μας σαλεύει την θέλησι.Και τα σκοτάδια της ζωής,Κύριε,κατεβαίνουν ολοένα πυκνότερα και μας κλονίζουν.Τι άλλο θα είχαμε να παρακαλέσουμε παρά να μείνης εσύ μαζί μας;Μείνον Κύριε μεθ’ημών ».

Η ζωή μας πάνω στη γη δεν είναι επίπεδη.Έχειανεβοκατεβάσματα.Γεμάτα παλίρροιες.Από τη γαλήνη στη θαλασσοταχαρή.Και από τη χαρά στον πόνο και τη δοκιμασία.Το διεκήρυξε ο Κύριος.Το επαναλαμβάνουν οι αιώνιες αλήθειες του Ευαγγελίου,αλλά και η καθημερινή πείρα της ζωής.

Και ο άνθρωπος ζητάει παρηγοριά κι ελπίδα.Που θα την αναζητήση; Που αλλού παρά στον Κύριο Ιησού!! Η πονεμένη καρδιά εκεί θα απευθυνθή για να αντλήση παραμυθία και δύναμι για να συνεχίση την πορεία της. Θα ικετεύση τον Κύριο όπως οι οδοιπόροι της Εμμαούς για να του πη: Ναι Κύριε! « Μείνον μεθ’ημών ότι προς εσπέραν εστίν και κέκλικεν η ημέρα».

Ο φόβος και η αγωνία μας συγκλονίζουν καθημερινά.Το μέλλον εμφανίζεται σκοτεινό.Η ανθρώπινη κακία μας απογοητεύει.Η κρίσις σ’ όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής.Και αναζητούν τα αίτια.Γιατί ο κόσμος χάλασε;Γιατί τόση κακία;Επειδή οι χριστιανοί είναι υποτονικοί.Η απάντησις έστω και αν φαίνεται σε μερικούς απίθανη,είναι αυτή.Επειδή περιφρονήσαμε τον Κύριο,και απομακρυνθήκαμε από την αγάπη Του.

Ας Τον αναζητήσουμε σαν άτομα και σαν κοινωνία.Και ας Τον παρακαλέσουμε :

« Κύριε μείνον μεθ’ ημών…».

«ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ»

ΔΑΦΝΗ

Δεύε ίδωμεν πιστοί

Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός, ακολουθήσωμεν λοιπόν ένθα οδεύει ο αστήρ, μετά των μάγων ανατολής των βασιλέων. Άγγελοι υμνούσιν ακαταπαύστως εκεί. Ποιμένες αγραυλούσι…δόξα εν υψίστοις λέγοντες Τον σήμερον εν σπηλαίω τεχθέντα εκ της Παρθένου και Θεοτόκου εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας.

H ΣΥΓΧΩΡΕΣΙΣ

Κάποτε ένας μοναχός έφυγε από το μοναστήρι του γιατί ήλθε σε διαπληκτισμούς με κάποιο αδελφό και πήγε κοντά στον Άγιο Αντώνιο.Ο Άγιος ασκητής τον δέχτηκε με καλωνύνη,τον συμβούλεψε και μετά από κάμποσες μέρες τον έστειλε πάλι στο μοναστήρι του.

Οι αδελφοί του μοναστηριού του,με κανεναν τρόπον δεν ήθελαν να τον δεχτούν πίσω.Τότε ο μοναχός επέστρεψε λυπημένος πολύ στον Άγιο Αντώνιο,ο οποίος τον ξαναέστειλε στο μοναστήρι με την εξής παραγγελία στους αδελφούς.

«Πατέρες και αδελφοί,ένα πλοίο εναυάγησε στο πέλαγος.Τα πανιά του σχιστήκαν.Με κόπο πολύ και μόχθο κατόρθωσε να φθάση ως τη στεριά.Μη θελήσετε να το ξαναρίξετε στο πέλαγος.Θα καταποντισθή οπωσδήποτε.Και τότε;»

Είναι δείγμα αρετής η πνευματική ανωτερότητα.Ο πνευματικά καλλιεργημένος άνθρωπος βρίσκει τη δύναμι να συγχωρή από την καρδιά του τα παραπτώματα των άλλων.Όσοι δέχθηκαν την επίδρασι της χριστιανικής διδασκαλίας στο εσωτερικό τους,δεν μπορούν να είναι εκδικητικοί.Δεν εφαρμόζουν το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού».Βρίσκουν το ψυχικό σθένος και αναδεικνύονται ήρωες.Εφαρμόζουν το «όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα,στρέψον αυτώ και την άλλην».Εκεί φθάνει το μεγαλείον της χριστιανικής ιδεολογίας.

Η κακία και το μίσος νεκρώνουν την καλωσύνη και ανεκτικότητα.Διώχνουν από την καρδιά την αγάπη και την συγχωρητικότητα.Σκοτίζουν και δεν υπάρχει ανωτερότητα σκέψεως.Δημιουργούν αρρωστημένους χαρακτήρας.

Ο χριστιανός πρέπει να είναι μεγαλόκαρδος και στους μεγαλύτερους εχθρούς του.Να μη τον εξουσιάζουν τα πάθη.Με το σφουγγάρι της συγνώμης και της ανεξικακίας συγχωρεί τα σφάλματα των άλλων.Δέχεται με απάθεια τις ύβρεις και τις συκοφαντίες.Εφαρμόζει το θέλημα του Θεού.

Από το βιβλίο «ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ»

Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας Θεοκλήτου

ΔΑΦΝΗ

Η ψυχή μετά τον σωματικό θάνατο (4)....wmv

Άγιος Ελευθέριος ο Ιερομάρτυρας

Άγιος Ελευθέριος ο Μεγαλομάρτυς

Άγιος Ελευθέριος ο Μεγαλομάρτυς

Video



Oύτος ήτον από την πόλιν της Pώμης, εν έτει ριζ΄ [117], πολλά νέος κατά την ηλικίαν, ορφανός από πατέρα, μητέρα δε μόνην έχων, ονομαζομένην Aνθίαν. H οποία εδιδάχθη από τον Aπόστολον Παύλον την εις Xριστόν πίστιν. Oύτος λοιπόν όταν ήτον ακόμη παιδίον επροσφέρθη από την μητέρα του εις τον Eπίσκοπον της Pώμης Aνίκητον. Kαι από εκείνον έμαθε τα ιερά γράμματα, και εσυναριθμήθη με το τάγμα των κληρικών, ήτοι έγινεν Aναγνώστης. Όταν δε έγινε δεκαπέντε χρόνων, εχειροτονήθη Διάκονος. Kατά δε τον δέκατον όγδοον χρόνον της ηλικίας του εχειροτονήθη Iερεύς, και εις τον εικοστόν χρόνον εχειροτονήθη Eπίσκοπος του Iλλυρικού, πολλά πρότερον εργασάμενος θαύματα διά την υπερβάλλουσαν αρετήν του1. Eπειδή δε επίστρεφεν εις την πίστιν του Xριστού πολλούς Έλληνας διά μέσου της διδασκαλίας του, τούτου χάριν εφέρθη έμπροσθεν του βασιλέως Aδριανού. Kαι τον Xριστόν Θεόν αληθινόν ανακηρύξας, κατά προσταγήν του βασιλέως βάλλεται επάνω εις ένα χάλκινον και πεπυρωμένον κρεββάτι, υποκάτω εις το οποίον ήτον εστρωμένη φωτία. Έπειτα εξαπλόνεται επάνω εις μίαν εσχάραν πολλά αναμμένην. Kαι μετά ταύτα βάλλεται μέσα εις ένα πυρωμένον τηγάνι γεμάτον από λάδι και οξύγγι και πίσσαν. Υπό της θείας όμως χάριτος διεφυλάχθη από όλα αυτά αβλαβής.

Ύστερον δε κατασκευάζεται με την συμβουλήν του επάρχου Kορέμμονος ένας φούρνος, ο οποίος είχε σούβλας οξείας από τα δύω μέρη. Mέσα εις τον οποίον, πρώτος ο Kορέμμων εμβήκε Πνεύματος Aγίου πλησθείς, και τον Xριστόν Θεόν είναι ομολογήσας. Eπειδή δε ευγήκεν από εκεί αβλαβής, διά τούτο αποκεφαλίζεται, και λαμβάνει του μαρτυρίου τον στέφανον. O δε Άγιος Eλευθέριος εβάλθη μέσα εις τηγάνι. Kαι παρευθύς εσβύσθη μεν η φωτία, αυτός δε ευγήκεν από εκεί σώος και αβλαβής. Έπειτα ρίπτεται εις την φυλακήν, δεθείς δε εις καρότζαν, τραβίζεται από άγρια άλογα. Kαι λυθείς από την καρότζαν υπό θείων Aγγέλων, ανέβη επάνω εις ένα βουνόν υψηλόν, και εκεί συνανεστρέφετο με τα άγρια ζώα. Tα οποία ημέροναν, όταν ο Άγιος εμελέτα τα λόγια του Θεού. Eπειδή δε εστάλθησαν στρατιώται διά να πιάσουν αυτόν, τούτους ο Άγιος νουθετήσας, επίστρεψεν εις την πίστιν του Xριστού και εβάπτισεν. Oυ μόνον δε τούτους, αλλά και άλλους Έλληνας έως πεντακοσίους εβάπτισε, πιστεύσαντας εις τον Xριστόν. Φερθείς δε εις τον βασιλέα, και δοθείς εις τα θηρία διά να τον φάγουν, εδιαφυλάχθη σώος και αβλαβής. Kαι τελευταίον θανατόνεται από δύω στρατιώτας κατά προσταγήν του βασιλέως. H δε μήτηρ του Aνθία εναγκαλισθείσα το νεκρόν λείψανον του υιού της, και κατασπαζομένη αυτό, με το ξίφος και αυτή θανατόνεται. Kαι ούτω μετά του υιού της λαμβάνει τον στέφανον της αθλήσεως. Tελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον μαρτυρικόν Nαόν τον όντα πλησίον του Ξηρολόφου. (Όρα τον κατά πλάτος Bίον τούτου εις τον Nέον Παράδεισον2.)

Eλευθέριος ως αδουλόνους φύσει, Σπάθας θεωρών ουκ εδουλούτο πλάνη. Δίον Eλευθέριον δεκάτη πέφνε φάσγανα πέμπτη.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 1. Ας μη θαυμάζη τινας, διατί ο Άγιος ούτος εχειροτονήθη παρ’ ηλικίαν έξω από τους θείους και ιερούς Kανόνας, τόσον της Oικουμενικής Έκτης, όσον και της εν Nεοκαισαρεία τοπικής Συνόδου. Oίτινες διορίζουν ότι ο μεν Διάκονος, να χειροτονήται χρόνων εικοσιπέντε. O δε Πρεσβύτερος, χρόνων τριάκοντα. Kαι ο Eπίσκοπος, υπέρ τους τριάκοντα. Tινάς, λέγω, περί τούτου ας μη θαυμάζη. Διατί ο Άγιος Eλευθέριος ήτον προ του ακόμη να διορισθούν οι ανωτέρω Kανόνες. Aυτοί γαρ εδιωρίσθησαν ύστερον.

2. Σημείωσαι, ότι τα ελλείποντα τη του Aγίου τούτου Eλευθερίου ασματική Aκολουθία, ανεπλήρωσεν η εμή αδυναμία. Tον δε ελληνικόν αυτού Bίον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Αιλίου Aδριανού». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη Mονή των Iβήρων, και εν άλλαις.)

Πηγή: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού

http://www.orthodoxfathers.com/saint/Agios-Eleytherios-Megalomartys

ΔΑΦΝΗ

΄΄ΑΓΙΟΣ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ΄΄:ΕΝΑ ΣΚΑΦΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ!

www.agioritikovima.gr

Το «Άγιος Βλαδίμηρος» είναι ένα παλιό σκάφος το οποίο μετατράπηκε σε πλωτό εκκλησάκι. Βρίσκεται στη Ρωσία, στον ποταμό Βόλγα.
Ο λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκε το περίεργο αυτό εκκλησάκι, είναι για να μπορούν οι κάτοικοι ακόμα και τον πιο απομακρυσμένων περιοχών του ποταμού να έχουν πρόσβαση στις ιερές εικόνες που βρίσκονται σε αυτό.


Και αυτό στην Ρωσία συμβαίνει!!!!.

Εκεί που η  Πετρούπολη γίνεται ΑΓΙΑ Πετρούπολη (εννοώ το πρώην Λένιγκραντ) και όχι εδώ( στην ΟΡΘΟΔΟΞΗ Πατρίδα μας) που  Ο ΄Αγιος Παντελεήμων λέγεται (σήμερα δηλαδή) ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ,ο ΄Αγιος Πρόδρος ,σήμερα λέγεται απλά ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ  και οι ΄Αγιοι Θεόδωροι σήμερα γράφονται απλά ΘΕΟΔΩΡΟΙ.

΄Ο,τι έχει σχέση με το ΄Αγιος,Αγία ή ΄Αγιοι,πρέπει να διαγράφονται!!!.

Σημ:Τα χωριά και κωμοπόλεις που αναφέρονται είναι γνωστές σε όλους

Τώρα,εμείς οι ΄Ελληνες Ορθόδοξοι πάντοτε, προχωράμε στο επόμενο βήμα ΟΧΙ ΕΙΚΟΝΕΣ  ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ κλπ.

Λένε και για την σημαία( Εγώ το θεωρώ υπερβολικό),θα ιδούμε στην πορεία,πάντως γράφτηκε και αυτό...

Τα κατηχητικά και οι εξομολογήσεις και τα Θρησκευτικά στα Σχολεία τα έχουν "τακτοποιήσει" από καιρό.

Στην Ρωσία ,βέβαια,συμβαίνει το αντίθετο,ένα-ένα αποκαθίστανται ΟΛΑ  εκείνα που ο Κομμουνισμός  θεώρησε ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ.

Φωτό:perierga.gr

Καλημέρα Χριστέ μου! Αληθινή ιστορία

Το 1922 ήρθε από την Μικρασία με τους πρόσφυγες ένα ορφανό Ελληνόπουλο, ονόματι Συμεών. Εγκαταστάθηκε στον Πειραιά σε μια παραγκούλα και εκεί μεγάλωσε μόνο του. Είχε ένα καροτσάκι και έκανε τον αχθοφόρο, μεταφέροντας πράγματα στο λιμάνι του Πειραιά. Γράμματα δεν ήξερε ούτε πολλά πράγματα από την πίστη μας.

Είχε την μακαρία απλότητα και πίστη απλή και απερίεργη. Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου νυμφεύθηκε, έκανε δύο παιδιά και μετακόμισε με την οικογένεια του στη Νίκαια. Κάθε πρωί πήγαινε στο λιμάνι του Πειραιά για να βγάλει το ψωμάκι του.

Περνούσε όμως κάθε μέρα το πρωί από το ναό του αγίου Σπυρίδωνος, έμπαινε μέσα, στεκόταν μπροστά στο τέμπλο, έβγαζε το καπελάκι του και έλεγε: «Καλημέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Βοήθησέ με να βγάλω το ψωμάκι μου».
Το βράδυ που τελείωνε τη δουλειά του ξαναπερνούσε από την Εκκλησία, πήγαινε πάλι μπροστά στο τέμπλο και έλεγε: «Καλησπέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Σ ευχαριστώ που με βοήθησες και σήμερα».
Και έτσι περνούσαν τα χρόνια του ευλογημένου Συμεών. Περίπου το έτος 1950 όλα τα μέλη της οικογενείας του αρρώστησαν από φυματίωση και εκοιμήθησαν εν Κυρίω. Έμεινε ολομόναχος ο Συμεών και συνέχισε αγόγγυστα τη δουλειά του αλλά και δεν παρέλειπε να περνά από τον άγιο Σπυρίδωνα να καλημερίζει και να καλησπερίζει τον Χριστό, ζητώντας την βοήθεια Του και ευχαριστώντας Τον.
Όταν γέρασε ο Συμεών, αρρώστησε. Μπήκε στο Νοσοκομείο και νοσηλεύτηκε περίπου για ένα μήνα. Μια προϊσταμένη από την Πάτρα τον ρώτησε κάποτε: -Παππού, τόσες μέρες εδώ μέσα δεν ήρθε κανείς να σε δει. Δεν έχεις κανένα δικό σου στον κόσμο; -Έρχεται, παιδί μου, κάθε πρωί και απόγευμα ο Χριστός και με παρηγορεί. -Και τι σου λέει, παππού; -«Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή». «Καλησπέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή».
Η Προϊσταμένη παραξενεύτηκε και κάλεσε τον Πνευματικό της, π. Χριστόδουλο Φάσο, να έρθει να δει τον Συμεών μήπως πλανήθηκε. Ο π. Χριστόδουλος τον επισκέφθηκε, του έπιασε κουβέντα, του έκανε την ερώτηση της Προϊσταμένης και ο Συμεών του έδωσε την ίδια απάντηση.
Τις ίδιες ώρες πρωί και βράδυ, που ο Συμεών πήγαινε στο ναό και χαιρετούσε τον Χριστό, τώρα και ο Χριστός χαιρετούσε τον Συμεών. Τον ρώτησε ο Πνευματικός: -Μήπως είναι φαντασία σου; -Όχι, πάτερ, δεν είμαι φαντασμένος, ο Χριστός είναι. -Ήρθε και σήμερα; -Ήρθε. -Και τι σου είπε; -Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι. Κάνε υπομονή, σε τρεις μέρες θα σε πάρω κοντά μου πρωΐ - πρωΐ. Ο Πνευματικός κάθε μέρα πήγαινε στο Νοσοκομείο, μιλούσε μαζί του και έμαθε για την ζωή του. Κατάλαβε ότι πρόκειται περί ευλογημένου ανθρώπου. Την τρίτη ημέρα πρωΐ - πρωΐ πάλι πήγε να δει τον Συμεών και να διαπίστωσει αν θα πραγματοποιηθεί η πρόρρηση ότι θα πεθάνει.
Πράγματι εκεί πού κουβέντιαζαν, ο Συμεών φώναξε ξαφνικά: «Ήρθε ο Χριστός», και εκοιμήθη τον ύπνο του δικαίου. Αιωνία του η μνήμη. Αμήν.

Aναγνώστρια

http://kranosgr.blogspot.com/2010/12/blog-post_3504.html

ΑΠΟ ΤΟ ΒLOG

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/

ΨΑΛΜΟΣ ΚΒ΄. 22.

ΨΑΛΜΟΣ ΚΒ΄. 22.

Κύριος ποιμαίνει με, καί οὐδέν με ὑστερήσει·

εἰς τόπον χλόης ἐκεῖ με κατεσκήνωσεν.

᾿Επί ὕδατος ἀναπαύσεως ἐξέθρεψέ με·

τήν ψυχήν μου ἐπέστρεψεν.

῾Ωδήγησέ με ἐπί τρίβους δικαιοσύνης, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος αὐ-

τοῦ. ᾿Εάν γάρ καί πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ

φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σύ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ.῾Η ράβδος σου

καί ἡ βακτηρία σου, αὗταί με παρεκάλεσαν. ῾Ητοίμασας

ἐνώπιόν μου τράπεζαν, ἐξ ἐναντίας τῶν θλιβόντων με.

᾿Ελίπανας ἐν ἐλαίῳ τήν κεφαλήν μου, καί τό ποτήριόν

σου μεθύσκον με ὡσεί κράτιστον.

Καί τό ἔλεός σου καταδιώξει με πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, καί τό κατοικεῖν με ἐν οἴκῳ Κυρίου, εἰς μακρότητα ἡμερῶν

ΔΑΦΝΗ

Η ΟΦΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ

O Γέρων Δανιήλ ο αγιορείτης (1929),ο σοφός ησυχαστής των Κατουνακίων,έχει καταχωρισμένο στα χειρόγραφά του και το ακόλουθο περιστατικό,που συνέβη το 1869 στην πατρίδα του,τη Σμύρνη.

Κάποιος ενάρετος χριστιανός κάλεσε στα τελευταία της ζωής του τον πνευματικό του παπα-Δημήτρη και του είπε:

Εγώ σήμερα πεθαίνω.Πές μου,σε παρακαλώ,τι πρέπει να κάνω την κρίσιμη τούτη ώρα;

Ο ιερέας,γνωρίζοντας την αρετή του και τη μυστηριακή προετοιμασία του,του πρότεινε το εξής:

Δώσε εντολή να σου κάνουν μετά τον θάνατό σου τακτικό σαρανταλείτουργο σ’ένα εξωκκλήσι.

Έτσι κι έγινε.Ο κυρ-Δημήτρης(αυτό ήταν το όνομά του) άφησε εντολή στο γιό του να κάνει μετά την κοίμησή του σαρανταλείτουργο.Κι εκείνος,υπακούοντας στην τελευταία επιθυμία του καλού του πατέρα,ανέθεσε χωρίς καθυστέρηση την εκτέλεσή της στον παπα-Δημήτρη.

Ο σεμνός λευίτης δέχτηκε να κάνει το σαρανταλείτουργο,που ο ίδιος είχε προτείνει στο μακαρίτη,και αποσύρθηκε για όλο αυτό το διάστημα στο εξωκκλήσι των Αγίων Αποστόλων.

Οι τριάντα εννέα Λειτουργίες έγιναν απρόσκοπτα.Η τελευταία έπρεπε να γίνει ημέρα Κυριακή,το βράδυ όμως του Σαββάτου πιάνει τον παπά ένας δυνατός πονόδοντος και τον αναγκάζει να επιστρέψει στο σπίτι του.

Η πρεσβυτέρα του πρότεινε να βγάλει το δόντι,μα εκείνος αρνήθηκε,γιατί έπρεπε την επομένη να τελέσει την τελευταία Λειτουργία.Τα μεσάνυκτα ο πόνος κορυθώθηκε,και τελικά ο παπάς αναγκάστηκε ν βγάλει το δόντι.Επειδή όμως παρουσιάστηκεαιμοραγία,ανέβαλε την τελευταία Λειτουργία για την Δευτέρα.

Εν τω μεταξύ,το απόγευμα του Σαββάτου,ο Γεώργιος,ο γιός του μακαριστού Δημητρίου,ετοίμασε μερικά χρήματα για τον κόπο του ιερέα, με σκοπό να του τα δώσει την επομένη ημέρα.

Τα μεσάνυκτα ξύπνησε για να προσευχηθεί.Ανακάθισε στο κρεββάτι κι άρχισε να φέρνει στο νου του τις αρετές,τα χαρίσματα και τα σοφά λόγια του πατέρα του.Κάποια στιγμή πέρασε απ’ το μυαλό του η ακόλουθη σκέψη:

‘’Άραγε ωφελούν τα σαρανταλείτουργα τις ψυχές των κεκοιμημένων,η τα καθιέρωσε η Εκκλησία για παρηγοριά των ζώντων;’’

Τότε ακριβώς τον πήρε ένας ελαφρύς ύπνος,και είδε πως βρέθηκε σε μία πεδιάδα με ομορφιά απερίγραπτη.Ένοιωθε ανάξιο τον εαυτό του να βρίσκεται σε τέτοιον ιερό παραδεισένιο χώρο.Μπροστά του απλωνόταν ένα απέραντο και κατάφυτο περιβόλι,που μοσχοβολούσε με μίαν ανέκφραστη ευωδία.Αυτός οπωσδήποτε θα είναι ο παράδεισος!’’,μονολόγησε.

‘’Τι μακαριότητα περιμένει όσους ζουν ενάρετα στη γη!’’

Εξετάζοντας έκπληκτος τα υπερκόσμια κάλλη,είδε ένα λαμπρο ανάκτορο με έξοχη αρχιτεκτονική χάρη,ανώ οι τοίχοι του έλαμπαν απ’ τα διαμάντια και το χρυσάφι.Η ομορφιά του ήταν ανέκραστη.

Πλησιάζει πιό κοντά,και τότε –τι χαρά!-βλέπει στην πόρτα του παλατιού τον πατέρα του ολοφώτεινο και λαμπροφορεμένο.

‘’Πως βρέθηκες εδώ,παιδί μου;τον ρωτάει με πραότητα και στοργή.Ούτε κι εγώ ξέρω,πατέρα.Καταλαβαίνω πως δεν είμαι άξιος γι’αυτόν τον τόπο.

Αλλά πες μου,πως τα περνάς;πως ήρθες;Τίνος είναι αυτό το παλάτι;’’

‘’Η φιλανθρωπία του Σωτήρος Χριστού με τις πρεσβείες της Παναγίας,που της είχα ιδιαίτερη ευλάβεια,με αξίωσε να καταταχθώ σ’αυτό το μέρος.’’Ήταν μάλιστα να μπω σήμερα μέσα στο παλάτι,ο οικοδόμος όμως,που το χτίζει,πέρασε μία ταλαιπωρία-έβγαλε απόψε το δόντι του-κι έτσι δεν τελείωσαν οι σαράντα μέρες της οικοδομής του.Για το λόγο αυτό θα μπω αύριο.’’

Ύστερα απ’αυτά ο Γεώργιος ξύπνησε δακρυσμένος και έκπληκτος,αλλά και με απορίες.Πέρασε την υπόλοιπη νύχτα αναπέμποντας αίνους και δοξολογίες στον Θεό.

Το πρωί,μετά την Θεία Λειτουργία,πήρε πρόσφορα,νάμα και αγνό κερί και ξεκίνησε για το εξωκκλήσι των Αγίων Αποστόλων.Ο παπα-Δημήτρης τον υποδέχθηκε με χαρά:Τώρα μόλις τελείωσα κι εγώ την Θεία Λειτουργία.Έτσι ολοκληρώθηκε το σαρανταλείτουργο.Αυτό το είπε για να μη τον λυπήσει.

Ο επισκέπτης τότε του διηγήθηκε το νυχτερινό του δράμα.Όταν έφτασε στο σημείο,που ο οικοδόμος έβγαλε το δόντι του,ο παπα-Δημήτρης ένιωσε φρίκη,αλλά και θαυμασμό.’’Εγώ είμαι,αγαπητέ μου,ο οικοδόμος που εργάστηκε στην οικοδομή του παλατιού,είπε με χαρά.Σήμερα δεν λειτούργησα,γιατί έβγαλα το δόντι μου.Θα λειτουργήσω όμως την Δευτέρα,κι έτσι θα ολοκληρώσω το πνευματικο παλάτι του πατέρα σου.’’

‘’ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ’’

Εκδόσεις Ιεράς Μονής Παρακλήτου Αττικής

ΔΑΦΝΗ