Μ. Παρασκευή τό μεσημέρι καί ὁ Κύριος παραδίδει τό πνεῦμα Του. Ήταν γύρω στις 3. Ο ἥλιος κρύβεται καί ἡ γῆ σείεται… νεκρός ὁ Χριστός πάνω στόν Σταυρό. Ὁ Ἰωσήφ φημισμένος βουλευτής της Αριμαθαίας τολμᾶ και ζητᾶ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἀπό τόν Πιλᾶτο. Με πολύ τραγικότητα και λυρισμό ένα τροπάριο της Εκκλησίας μας παρουσιάζειτον Ιωσήφ να παρα-καλεί τον Πιλάτο, ‘’δός μοι τούτον τον ξένον’’.
Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας και το καταπέτασμα του ναού διαρραγέν
τω του Σωτήρος θανάτω, ο Ιωσήφ θεασάμενος προσήλθε των Πιλάτω και καθικετεύει λέγων:
"Δός μοι τούτον τον ξένον, Τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσω.
Δοςμοι τούτον τον ξένον, ον ομόφυλοι, μισούντες θανατούσιν ως ξένον.
Δοςμοι τούτον τον ξένον, ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου τον ξένον.
Δοςμοι τούτον τον ξένον, όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους
Δοςμοι τούτον τον ξένον, Ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω.
Δοςμοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη.
Δοςμοι τούτον τον ξένον, ον η μήτηρ ορώσα νεκρωθέντα εβόα:
Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάχνα τριτρώσκομαι και καρδίαν σπαράττομαι νεκρόν σε κα-θορώσα αλλά τη ση
αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω".
Και τούτοις τοις λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα,
ο και φόβω εν σινδόνι ενειλήσας και σμύρνη, κατέθετο εν τάφω τον παρέχοντα πάσι
ζωήν αιώνοιν και το μέγα έλεος.
Η εντολή δίνεται. Ὁ Κύριος αποκαθηλώνεται από τον Σταυρό και μετά από όλα τα επικήδεια θάβεται στό λαξευτό θολωτό μνήμα που βρίσκεται στον κήπο τοῦ Ἰωσήφ. αρχίζει το Μ. Σάββατο…
Η Εκκλησία με τα τροπάρια της και την λατρεία της θρηνεί και κηδεύει τον μεγάλο ΝΕΚΡΟ ΤΗΣ, ‘’την ζωή εν τάφω’’, τον περιφέρει μέσα στους δρόμους και τα σοκάκαι, μπροστά από τα σπίτια και τον θρηνεί. Θρηνητικό ακούγεται το τροπάριο, μοιρολόγι καρδιάς αγαπώσης.
‘’Σὲ τὸν ἀναβαλλόμενον, τὸ φῶς ὥσπερ ἱμάτιον, καθελὼν Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ξύλου, σὺν Νικοδήμῳ, καὶ θεωρήσας νεκρὸν γυμνὸν ἄταφον, εὐσυμπάθητον θρῆνον ἀναλαβών, ὀδυρόμενος ἔλεγεν· Οἴμοι, γλυκύτατε Ἰησοῦ! ὃν πρὸ μικροῦ ὁ ἥλιος ἐν Σταυρῷ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετο, καὶ ἡ γῆ τῷ φόβῳ ἐκυμαίνετο, καὶ διερρήγνυτο ναοῦ τὸ καταπέτασμα· ἀλλ' ἰδοὺ νῦν βλέπω σε, δι' ἐμὲ ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον· πῶς σε κηδεύσω Θεέ μου; ἢ πῶς σινδόσιν εἱλήσω; ποίαις χερσὶ δὲ προσψαύσω, τὸ σὸν ἀκήρατον σῶμα; ἢ ποῖα ᾄσματα μέλψω, τῇ σῇ ἐξόδῳ Οἰκτίρμον; Μεγαλύνω τὰ Πάθη σου, ὑμνολογῶ καὶ τὴν Ταφήν σου, σὺν τῇ Ἀναστάσει, κραυγάζων· Κύριε δόξα σοι.’’
Στό ὁδοιπορικό τῆς καρδιᾶς μου σήμερα ἀκούω μιά λέξη καί βλέπω δυό μορφές. Η τόλμη τῆς ἀγάπης τοῦ Ἰωσήφ καί τοῦ Νικοδήμου… τί τραγικό! Οἱ μαθηταί Του δέν τόν καταλαβαί-νουν καί τόν ἐγκαταλείπουν ἤ κοιμοῦνται στήν μεγάλη Του ἀγωνία. Ἦταν ξένος γιά ὅλους… ξένος καί νεκρός… καί ἔβλεπα… Κλεισμένοι κι εμείς στήν ἐγωκεντρικότητά μας ξεχάσαμε τίς μέρες αὐτές τόν ἀδελφό μας… τόν διπλανό μας… Εἶναι ὁ ξένος… θάψαμε μέσα μας τήν ἀγάπη… πλάκες βαρειές μέ σκεπάζουν… καί ἔψαχνα νά βρῶ τόν ξένο πού στό πρόσωπό του ἦταν ὁ Χριστός…
Μ. Σάββατο και ο Χριστός είναι στον Αδη. Κηρύττει στους απ’ αίωνας νεκρούς την μετά-νοια και την επιστροφή στον Παράδεισο. Μέσα από τους ύμνους της ημέρας αυτής ακουγόταν μιά κραυγή γλυκειάς προσμονής και επιταγής μια αναστάσιμη προσευχή
’’ἀνάστα ὁ Θεός κρίνων τῆν γῆν’’
… καί γινόταν προσμονή, ἀκατάσχετος πόθος… νά! ἀκουγόταν καί ἡ ἀνάσταση καί τῆς δικῆς μου καρδιᾶς…
Η Θεία Λειτουργία συνέχεια του Σταυρού
Είναι αλήθεια πως η Θεία λειτουργία είναι η συνέχεια του Σταυρού, της Σταυρικής Θυσί-ας του Χριστού. ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει ξεκάθαρα πως το νερό και το αίμα που πήγασε από την πλευρά του Χριστού όταν τον λόγχισαν στην καρδιά έγιναν οι πηγές της σωτηρίας, διότι από εκεί πήγασαν τα Ιερά μυστήρια της Εκκλησίας μας το Βάπτισμα και η Θεία Κοινω-νία. Έτσι αντί να αγανακτεί ο άνθρωπος από την κακία των Ιουδαίων που τον σταύρωσαν και τον λόγχισαν είναι καλύτερα να χαίρεται διότι από εκεί πήγασαν οι πηγές της σωτηρίας του. Έτσι όταν πηγαίνεις να κοινωνήσεις να νιώθεις ότι εκείνη την ώρα έχεις βάλει τα χείλη σου στην πλευρά του Εσταυρωμένου Χριστού και πίνεις από το Αίμα Του.
Ἐλθόντες γὰρ οἱ στρατιῶται, τῶν μὲν ἄλλων κατέαξαν τὰ σκέλη, τοῦ δὲ Χριστοῦ οὐκ ἔτι. Ἀλλ' ὅμως οὗτοι χαριζόμενοι τοῖς Ἰουδαίοις ἔνυξαν αὐτοῦ τὴν πλευρὰν τῇ λόγχῃ, καὶ νεκρὸν τὸ σῶμα λοιπὸν ἐνύβριζον. Ὢ τῆς μιαρᾶς προαιρέσεως καὶ ἐναγοῦς! Ἀλλὰ μὴ θορυβηθῇς, μηδὲ κατηφήσῃς, ἀγαπητέ. Ἃ γὰρ ἀπὸ πονηρᾶς ἔπραττον γνώμης ἐκεῖνοι, ταῦτα τῇ ἀληθείᾳ συνηγωνίζετο. Προφητεία γὰρ ἦν καὶ ἐντεῦθεν λέγουσα Ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν. Καὶ οὐ τοῦτο μόνον, ἀλλὰ καὶ τοῖς μέλλουσιν ἀπιστεῖν ἐγίνετο πίστεως ἀπόδειξις τὸ τολμηθὲν, οἷον τῷ Θωμᾷ καὶ τοῖς κατ' ἐκεῖνον. Μετὰ δὲ τούτου καὶ μυστήριον ἀπόῤῥητον ἐτελεῖτο. Ἐξῆλθε γὰρ ὕδωρ καὶ αἷμα. Οὐχ ἁπλῶς δὲ οὐδὲ ὡς ἔτυχεν αὗται ἐξῆλθον αἱ πηγαί· ἀλλ' ἐπειδὴ ἐξ ἀμφοτέρων τούτων ἡ Ἐκκλησία συνέστηκε. Καὶ ἴσασιν οἱ μυσταγωγούμενοι, δι' ὕδατος μὲν ἀναγεννώμενοι, δι' αἵματος δὲ καὶ σαρκὸς τρεφόμενοι. Ἐντεῦθεν ἀρχὴν λαμβάνει τὰ μυστήρια, ἵν' ὅταν προσίῃς τῷ φρικτῷ ποτηρίῳ, ὡς ἀπ' αὐτῆς πίνων τῆς πλευρᾶς, οὕτω προσίῃς.
Η Θεία Κοινωνία είναι όντως η μετάγγιση αίματος στον άρρωστο εαυτό μου. Πολύ ό-μορφα το περιγράφει αυτό τόσο αληθινά ένα από τα εγκώμια που ψέλνουμε στον Επιτάφιο Θρήνο. Ο πελεκάνος ανοίγει τα στήθη του με το ράμφος του για δώσει το αίματου στα πουλιά του που έχουν δηλητηριαστεί από το φαρμάκι του φιδιού πού που εισήλθε στην φωλιά του. Και γίνονται καλά διότι το αντίδοτο του θανάτου τους είναι το αίμα του. Έτσι και ο ουράνιος πελεκάνος, ο Χριστός μας, άνοιξε τις φλέβες του και μας κάνει μετάγγιση και μας ποτίζει με αυτό το Αίμα Του και μας ταΐζει με αυτό το Αίμα Του.
‘’ωσπερ πελεκάν τετρωμένος την πλευράν σου λογε σους θανόντας παίδας εζώωσας επιστάξας ζωρικούς αυτοίς κρουννούς.’’
Πόσοι φέτος δέν θα ἔρθουν νά κοινωνήσουν τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ πού θά ἀναβλύζει ἀπό τήν Ἄχραντη Πλευρά Του... ἐγωιστικά κλεισμένοι στόν ἑαυτό τους δέν γνώρισαν ποτέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τιμωροῦν τόν ἑαυτό τους γιά τά λάθη τους. Καί μέ δάκρυα γονάτιζα καί ἀπέθετα στόν Κύριο τήν ἀπόγνωση τοῦ ἐαυτοῦ μου καί τήν μετάνοιά μου. Και πόσοι άλλοι θα κοινωνήσουν με την ψευδαίσθηση του καλού ανθρώπου και με την πεποίθηση ότι νήστεψαν πολύ κι οπότε δικαιούνται να κοινω-νήσουν. Όμως η μόνη παρρησία για την προσέλευση στο Ποτήριο της Ζωής είναι η μετάνοια και η αγάπη στον Θεό.
Η πίστη ότι είναι Σώμα Και Αίμα Χριστού
Τις ημέρες τις Μ. Εβδομάδος προσεγγίζω το τραπέζι του Χριστού. δεν έρχομαι εθιμοτυπι-κά ούτε σαν να πρόκειται για κάποιο καλό που μου είπαν και με σπρώχνουν να το κάνω. Πι-στεύω πως εκεί είναι η πηγή της ζωής μου. Εκεί στην Θείε Λειτουργία βιώνω την ένωση μου με τον Χριστό , με τον Θεό. Στέκομαι μπροστα στον Μυστικό Δείπνο, στο Τραπέζι αυτό του Χριστού που με στρώνει ως Μέγας Αμφιτρύων και Εστιάτωρ. Με τρέφει με το Σώμα Του Και το αίμα Του. ο Βοσκός μου που δεν ανέβηκε μόνο στον Σταυρό για να μου συγχωρήσει τις αμαρτίες , αλλά δεν άντεξε και με ταιζει με τον ίδιο τον εαυτό του.
•Ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός λέγει:
Οὐ χεῖρον δὲ καὶ τοῦτο εἰπεῖν, ὅτι, ὥσπερ φυσικῶς διὰ τῆς βρώσεως ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος καὶ τὸ ὕδωρ διὰ τῆς πόσεως εἰς σῶμα καὶ αἷμα τοῦ ἐσθίοντος καὶ πίνοντος μεταβάλλεται καὶ οὐ γίνεται ἕτερον σῶμα παρὰ τὸ πρότερον αὐτοῦ σῶμα, οὕτως ὁ τῆς προθέσεως ἄρτος οἶνός τε καὶ ὕδωρ διὰ τῆς ἐπικλήσεως καὶ ἐπιφοιτήσεως τοῦ ἁγίου πνεύματος ὑπερφυῶς μεταποιεῖται εἰς τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ αἷμα, καὶ οὔκ εἰσι δύο, ἀλλ' ἓν καὶ τὸ αὐτό.
«Όπως το ψωμί, το κρασί και το νερό μεταβάλλονται, σε σώμα και αίμα αυτού πού τρώγει και πίνει, και δεν γίνονται άλλο σώμα, παρά το προηγούμενο σώμα του, έτσι ο άρτος της προθέ-σεως, ο οίνος και το ύδωρ με την επίκληση και επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος ύπερφυώς με-ταποιούνται σε σώμα και αίμα Χριστού, και δεν είναι δύο, άλλα ένα και το αυτό».
Ἐννόησον ποίαν ἐτιμήθης τιμήν· ποίας ἀπολαύεις τραπέζης. Ὅπερ ἄγγελοι βλέποντες φρίττουσι, καὶ οὐδὲ ἀντιβλέψαι τολμῶσιν ἀδεῶς διὰ τὴν ἐκεῖθεν φερομένην ἀστραπὴν, τούτῳ ἡμεῖς τρεφόμεθα, τούτῳ ἀναφυρόμεθα, καὶ γεγόναμεν ἡμεῖς Χριστοῦ σῶμα ἓν καὶ σὰρξ μία. Τίς λαλήσει τὰς δυναστείας τοῦ Κυρίου; ἀκουστὰς ποιήσει πάσας τὰς αἰνέσεις αὐτοῦ; Τίς ποιμὴν τοῖς οἰκείοις μέλεσι τρέφει τὰ πρόβατα; Καὶ τί λέγω, ποιμήν; Μητέρες πολλάκις εἰσὶ, καὶ μετὰ τὰς ὠδῖνας ἑτέραις ἐκδιδόασι τροφοῖς τὰ παιδία; αὐτὸς δὲ τοῦτο οὐκ ἠνέσχετο, ἀλλ' αὐτὸς ἡμᾶς τρέφει οἰκείῳ αἵματι, καὶ διὰ πάντων ἡμᾶς ἑαυτῷ συμπλέκει.
Εἰ μὲν γὰρ ἀσώματος ἦς, γυμνὰ ἂν αὐτά σοι τὰ ἀσώματα παρέδωκε δῶρα· ἐπειδὴ δὲ σώματι συμπέπλεκται ἡ ψυχὴ, ἐν αἰσθητοῖς τὰ νοητά σοι παραδίδωσι. Πόσοι νῦν λέγουσιν, Ἐβουλόμην αὐτοῦ τὴν μορφὴν ἰδεῖν, τὸν τύπον, τὰ ἱμάτια, τὰ ὑποδήματα! Ἰδοὺ αὐτὸν ὁρᾷς, αὐτοῦ ἅπτῃ, αὐτὸν ἐσθίεις. Καὶ σὺ μὲν ἱμάτια ἐπιθυμεῖς ἰδεῖν· αὐτὸς δὲ ἑαυτόν σοι δίδωσιν, οὐκ ἰδεῖν μόνον, ἀλλὰ καὶ ἅψασθαι, καὶ φαγεῖν, καὶ λαβεῖν ἔνδον. Μηδεὶς τοίνυν ναυτιῶν προσίτω, μηδεὶς ἐκλελυμένος· ἅπαντες πεπυρωμένοι, ἅπαντες ζέοντες καὶ διεγηγερμένοι.
Μετάφραση
«"Αν ήμασταν χωρίς σώμα, ο Θεός θα μας παρέδιδε μόνον ασώματα δώρα. Τώρα όμως με τα αισθητά μας παραδίδει τα νοητά. Πόσοι λένε τώρα ήθελα να δω τη μορφή του, το πρόσωπο του, τα ρούχα του, τα υποδήματα του! Ορίστε• τον βλέπεις, τον εγγίζεις, τον τρώγεις. Και συ μεν επιθυμείς να δεις τα ρούχα τον. Όμως αυτός σου δίνει τον εαυτό του, και όχι μόνο να τον δεις, άλλα και να τον εγγίσεις, να τον φάγεις, να τον πάρεις μέσα σου. …Ποιος βοσκός τρέφει τα πρόβατα του με τα δικά του μέλη; Και τι λέγω για το βοσκό; Μάνες είναι, και πολλές φορές μετά τη γέννα παραδίδουν τα παιδιά τους σε παραμάνες. Ό Χριστός όμως δεν το άνθεξε αυτό• άλλα ο ίδιος μας τρέφει με το δικό του σώμα και το δικό τον αίμα» .
ό άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων στις Μυσταγωγικές Κατηχήσεις
-αίσθηση και πίστη-
α. Ὥστε μετὰ πάσης πληροφορίας ὡς σώματος καὶ αἵματος μεταλαμβάνομεν Χριστοῦ. Ἐν τύπῳ γὰρ ἄρτου δίδοταί σοι τὸ σῶμα, καὶ ἐν τύπῳ οἴνου δίδοταί σοι τὸ αἷμα, ἵνα γένῃ, μεταλαβὼν σώματος καὶ αἵματος Χριστοῦ, σύσσωμος καὶ σύναιμος Χριστοῦ. Οὕτω γὰρ καὶ χριστοφόροι γινόμεθα, τοῦ σώματος αὐτοῦ καὶ τοῦ αἵματος εἰς τὰ ἡμέτερα ἀναδιδομένου μέλη. Οὕτω κατὰ τὸν μακάριον Πέτρον θείας "κοινωνοὶ γινόμεθα φύσεως".
β .«Μην προσέχεις», λέγει, «ως κάτι απλό τον άρτο και τον οίνο. Λεν κρίνουμε το πράγμα από τη γεύση άλλα από την πίστη πληροφορούμα¬στε χωρίς αμφιβολίες ότι αυτό είναι το σώ-μα και το αίμα του Χριστού»
Μὴ πρόσεχε οὖν ὡς ψιλοῖς τῷ ἄρτῳ καὶ τῷ οἴνῳ· σῶμα γὰρ καὶ αἷμα κατὰ τὴν δεσποτικὴν τυγχάνει ἀπόφασιν. Εἰ γὰρ καὶ ἡ αἴσθησίς σοι τοῦτο ὑποβάλλει, ἀλλὰ ἡ πίστις σε βεβαιούτω. Μὴ ἀπὸ τῆς γεύσεως κρίνῃς τὸ πρᾶγμα, ἀλλ' ἀπὸ τῆς πίστεως πληροφοροῦ ἀνενδοιάστως, σώματος καὶ αἵματος Χριστοῦ καταξιωθείς.
γ.Ταῦτα μαθὼν καὶ πληροφορηθείς, ὡς ὁ φαινόμενος ἄρτος οὐκ ἄρτος ἐστίν, εἰ καὶ τοιοῦτός ἐστι τῇ γεύσει, ἀλλὰ σῶμα Χριστοῦ, καὶ ὁ φαινόμενος οἶνος οὐκ οἶνός ἐστιν, εἰ καὶ ἡ γεῦσις τοῦτο βούλεται, ἀλλὰ αἷμα Χριστοῦ, καὶ ὅτι περὶ τούτου ἔλεγε ψάλλων πάλαι ὁ Δαβίδ· "Καὶ ἄρτος καρδίαν ἀνθρώπου στηρίζει, τοῦ ἱλαρῦναι πρόσωπον ἐν ἐλαίῳ·" στηρίζου τὴν καρδίαν, μεταλαμβάνων αὐτοῦ ὡς πνευματικοῦ, καὶ ἱλαρύνου τὸ τῆς ψυχῆς πρόσωπον. Ὃ γένοιτό σε ἀνακεκαλυμμένον ἔχοντα ἐν καθαρᾷ συνειδήσει, τὴν δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενον, ἔρχεσθαι ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. .
«Άπογευόμεθα του• σώματος εκείνου που κάθεται στον ουρανό, που προσκυνούν οι άγ-γελοι, που είναι κοντά στην ακήρατη δύναμη»
Ἐπεὶ δὲ περὶ σώματος ἡμῖν ὁ λόγος, ὅσοι μετέχομεν τοῦ σώματος, ὅσοι τοῦ αἵματος ἀπογευόμεθα τούτου, ἐννοεῖτε ὅτι τοῦ μηδὲν ἐκείνου διαφέροντος οὐδὲ διεστῶτος μετέχομεν πρὸς μετοχὴν, ὅτι ἐκείνου τοῦ ἄνω καθημένου, τοῦ προσκυνουμένου παρὰ ἀγγέλων, τοῦ τῆς ἀκηράτου δυνάμεως ἐγγὺς, τούτου ἀπογευόμεθα. Οἴμοι, πόσαι πρὸς σωτηρίαν ἡμῖν ὁδοί! Σῶμα ἡμᾶς ἑαυτοῦ ἐποίησε, σῶμα ἡμῖν τὸ ἑαυτοῦ μετέδωκε, καὶ οὐδὲν τούτων ἡμᾶς ἀποτρέπει τῶν κακῶν. .
Όμορφα αναλύει το θέμα ο άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος: Στην αρχή τονίζει την ευ-λάβεια με την οποία πρέπει να προσερχώμεθα στην θεία Κοινωνία.
Και συνεχίζει:
«Θέλεις και από άλλου να μάθεις την δύναμή του. Ρώτησε την αιμορροούσα πού όχι αυτό, άλλα το άκρο του Ιματίου Του άγγιξε. Ρώτησε την θάλασσα πού το κράτησε πάνω στην επιφάνεια της. Ρώτησε και αυτόν τον Διάβολο και πες του: Από που έχεις την αθεράπευτη πληγή; Από ποια αιτία δεν έχεις πια καμιά δύναμη; Από που αιχμαλωτίσθηκες; Και τίποτε άλλο δεν θα σου πει παρά εξ αιτίας του σταυρωμένου σώματος. Από αυτό ή ισχύς του έγινε κομμάτια. Από αυτό ή κεφαλή του συνετρίβη. Από αυτό οι αρχές και οι εξουσίες του γελοιοποιήθηκαν... Ρώτησε και τον θάνατο και πες του: Από τί καταργήθηκε το κεντρί σου; Από που έχασες την δύναμη σου; Ποιος σου έκοψε τα νεύρα και σε παρέλυσε; Τώρα έγινες και στα παιδιά καταγέλαστος, εσύ πού ήσουν φοβερός σε άρχοντες, αλλά και στους δικαίους; Και θα σου πει, πώς αιτία είναι αυτό το σώμα. Όταν αυτό το σώμα ήταν πάνω στον σταυρό, τότε οι νεκροί αναστήθηκαν, το δεσμωτήριο του θανάτου άνοιξε και οι χάλκινες πόρτες του κομματιάστηκαν και οι νεκροί ελευθερώθηκαν... Και όπως εκείνοι πού παίρνουν τροφή και δεν μπορούν να την κρατήσουν και μαζί με αυτήν βγάζουν και ο,τι άλλο έχουν μέσα τους, έτσι έγινε και με το σώμα του Χρίστου. Ό θάνατος μόλις το πήρε δεν μπόρεσε να το κράτηση και μαζί του έβγαλε όλους τους νεκρούς».
Είναι λοιπόν το σώμα, πού προσέλαβε ο Κύριος με την ενανθρώπηση Του, από την φάτνη ως τον σταυρό και την Ανάσταση και την Ανάληψη και το εν ουρανοίς εκ δεξιών του Θεού καθήμενο και δοξαζόμενο.
Ἀναπέτασον γοῦν τοῦ οὐρανοῦ τὰς πύλας, καὶ διάκυψον· μᾶλλον δὲ οὐχὶ τοῦ οὐρανοῦ, ἀλλὰ τοῦ οὐρανοῦ τῶν οὐρανῶν, καὶ τότε ὄψει τὸ εἰρημένον. Τὸ γὰρ πάντων ἐκεῖ τιμιώτερον,τοῦτό σοι ἐπὶ τῆς γῆς δείξω κείμενον. Ὥσπερ γὰρ ἐν τοῖς βασιλείοις τὸ πάντων σεμνότερον, οὐ τοῖχοι, οὐκ ὄροφος χρυσοῦς, ἀλλὰ τὸ βασιλικὸν σῶμα τὸ καθήμενον ἐπὶ τοῦ θρόνου· οὕτω καὶ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τὸ τοῦ βασιλέως σῶμα. Ἀλλὰ τοῦτό σοι νῦν ἔξεστιν ἐπὶ γῆς ἰδεῖν. Οὐ γὰρ ἀγγέλους οὐδὲ ἀρχαγγέλους οὐδὲ οὐρανοὺς καὶ οὐρανοὺς οὐρανῶν, ἀλλ' αὐτὸν τὸν τούτων σοι δείκνυμι Δεσπότην. Εἶδες πῶς τὸ πάντων τιμιώτερον ὁρᾷς ἐπὶ γῆς; καὶ οὐχ ὁρᾷς μόνον, ἀλλὰ καὶ ἅπτῃ; καὶ οὐχ ἅπτῃ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐσθίεις, καὶ λαβὼν οἴκαδε ἀναχωρεῖς; Ἀπόσμηχε τοίνυν τὴν ψυχὴν, παρασκεύαζε τὴν διάνοιαν πρὸς τὴν τούτων τῶν μυστηρίων ὑποδοχήν.
«Άνοιξε τις πύλες του ουρανού και κοίτα εκεί μέσα και θα ατενίσεις το σώμα του βασιλέως Χριστού. Αυτό το τιμιώτερο από καθετί άλλο, το βλέπεις και στην γη. Και δεν το βλέπεις μόνον αλλά και το ψηλαφείς. Και δεν το ψηλαφείς απλώς, αλλά και το εσθίεις και το παίρνεις μαζί σου. Λοιπόν καθάριζε την ψυχή σου, ετοίμαζε την σκέψη σου προκειμένου να υποδεχθείς το μυστήριο αυτό».
«Θεού τό Σώμα και θεοί με και τρέφει»,
Ιδιαίτερα όμως τις ημέρες αυτές της Μ. Εβδομάδος ο πιστό του Θεού άνθρωπος νιώθει έναν ασίγαστο πόθο για την Θεία Κοινωνία. νιώθει έντονα τον πόθο αυτό της ένωσης του με τον Θεό. Ζει την σταύρωση του εαυτού του, ποθεί και την ανάσταση του που ξεκάθαρα ειναι η συμμετοχή του στην Θεία Κοινωνία. Με πόσο πόθο και θείο έρωτα πρέπει να πλησιάζουμε;
«έθελξας πόθω με, Χριστέ,και ηλλοίωσας τω θείω σου έρωτι,
αλλά καταφλεξον πυρί αύλω τα αμαρτίας μου
και εμπλησθήναι της εν σοί τρυφής καταξίωσον
ίνα τας δύο σκιρτών μεγαλύνω, Αγαθέ, παρουσίας σου»
π. Σεβαστιανός
