Θεέ μου Δεν σ'ευχαρίστησα ποτέ...

Θεέ μου


Δεν σ'ευχαρίστησα ποτέ για το αγκάθι μου.


Σ' ευχαρίστησα χίλιες φορές για τα τριαντάφυλλα,αλλά ποτέ για τ' αγκάθια.


Επιθυμούσα πάντα την συμπάθεια και συμπαράσταση των αδελφών μου για το σταυρό που κουβαλάω,αλλά και δεν σκέφτηκα ποτέ πως ο σταυρός αποτελεί ένα μέσον δόξας.


Δίδαξέ με την δόξα,του Σταυρού  Κύριε.


Δίδαξέ με την αξία του αγκαθιού.


Δείξε μου πως ν' ανέβω προς Εσένα από το μονοπάτι του ουράνιου τόξου μου
διότι 


"η προσωρινή ελαφρά θλίψη ημών εργάζεται εις ημάς καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης" Β Κορ δ΄17

Το τέλος της ζωής του ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟΥ !!!

Το τέλος της ζωής του ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟΥ !!!

Μετά το 1993 να παρουσιάζει αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Παΐσιος βγαίνει για τελευταία φορά από το Όρος και πηγαίνει στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου). Εκεί μένει για λίγες μέρες και ενώ ετοιμάζεται να φύγει ασθενεί και μεταφέρεται στο Θεαγένειο, όπου του γίνεται διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 ο γέροντας χειρουργείται.

Παρότι η ασθένεια δεν σταμάτησε (παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ), ο γέροντας ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει.

Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί του ανακοινώνουν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) ο γέροντας κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του. Τελικά ο Γέροντας Παΐσιος απεβίωσε την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 και ώρα 11:00. Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο κοιμήσεως του Γέροντος, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.

Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο κοιμήσεως του Γέροντος, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.


ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΠΑΙΣΙΟΣ  ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΟΥ  ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ  !!!

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   24  ΑΠΡΛ  2012 

Να πάρακαλούμε να φωτίζη ο Θεός ανθρώπους όχι μόνο στην Εκκλησία, αλλά και αυτούς που κυβερνούν, να έχουν φόβο Θεού, για να μπορέσουν κάτι να πουν.

Να πάρακαλούμε να φωτίζη ο Θεός ανθρώπους όχι μόνο στην Εκκλησία, αλλά και αυτούς που κυβερνούν, να έχουν φόβο Θεού, για να μπορέσουν κάτι να πουν.

Λίγο, μια φωτισμένη κουβέντα αν πουν, τακ, αλλάζουν μια κατάσταση. Αν πουν μια ανοησία, μπορεί ολόκληρο κράτος να το τσαλακώσουν. Μια άσχημη απόφαση είναι καταστροφή. Δεν είναι μόνον η υλική δυστυχία, που πεινούν, που δυστυχούν οι άνθρωποι, η πνευματική δυστυχία είναι πιο μεγάλη. Η προσευχή πολύ θα βοηθήση να τους φωτίση λιγάκι ο Χριστός. Παίρνει το κατσαβιδάκι ο Χριστός, λίγο ένα στρίψιμο, μια βόλτα πίσω… εντάξει, όλα τακτοποιούνται. Σιγά-σιγά, όταν ο Θεός φωτίζη μερικούς ανθρώπους, τότε το κακό εξευτελίζεται μόνο του. Γιατί το κακό μόνο του καταστρέφεται, δεν το καταστρέφει ο Θεός. Τελικά τα πράγματα θα έρθουν στην θέση τους!!

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ  ΤΗΝ!!! ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΕΥΧΗ ΝΑ  ΕΧΟΥΜΕ !!

ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  ΗΛΙΑΣ  24 ΑΠΡ 2012 

Έχουν απομακρυνθή οι άνθρωποι από το μυστήριο της εξομολογήσεως, γι’ αυτό και πνίγονται από τους λογισμούς και τα πάθη

Έχουν απομακρυνθή οι άνθρωποι από το μυστήριο της εξομολογήσεως, γι’ αυτό και πνίγονται από τους λογισμούς και τα πάθη. Πόσοι έρχονται και ζητούν να τους βοηθήσω σε κάποιο πρόβλημα τους, και ούτε εξομολογούνται ούτε εκκλησιάζονται! «Εκκλησιάζεσαι καθόλου;», τους ρωτάω. «Όχι», μου λένε. «Εξομολογήθηκες καμμιά φορά;». «Όχι. Ήρθα να με κάνης καλά». «Μα πως; Πρέπει να μετανοήσης για τα σφάλματά σου, να εξομολογήσαι, να εκκλησιάζεσαι, να κοινωνάς, όταν έχης ευλογία από τον πνευματικό σου, και εγώ θα κάνω προσευχή να γίνης καλά. Ξεχνάς ότι υπάρχει και άλλη ζωή και πρέπει να ετοιμασθούμε για ‘κεί;». «Κοίταξε, πάτερ, αυτά που λες, εκκλησίες, άλλη ζωή κ.λπ., εμένα δεν με απασχολούν. Αυτά είναι παραμύθια. Έχω πάει σε μάγους, σε μέντιουμ και δεν μπόρεσαν να με κάνουν καλά. Έμαθα ότι εσύ μπορείς να με κάνης καλά». Άντε τώρα! Τους μιλάς για εξομολόγηση, για την μέλλουσα ζωή, και σου λένε «αυτά είναι παραμύθια», και από την άλλη μεριά: «Βοήθησέ με, παίρνω χάπια». Εμ πως, με μαγικό τρόπο θα γίνουν καλά;

Και βλέπεις, πολλοί, ενώ έχουν προβλήματα που τα προκάλεσαν οι αμαρτίες τους, δεν πηγαίνουν στον πνευματικό που μπορεί να τους βοηθήση θετικά, αλλά καταλήγουν να εξομολογούνται στους ψυχολόγους. Λένε το ιστορικό τους, τους συμβουλεύονται για τα προβλήματά τους και, αν έχουν να περάσουν ένα ποτάμι, τους ρίχνουν μέσα και ή πνίγονται ή βγαίνουν , αλλά που βγαίνουν… Ενώ, αν πάνε να εξομολογηθούν στον πνευματικό, θα περάσουν στην άλλη όχθη από την γέφυρα άνετα, γιατί με το μυστήριο της εξομολογήσεως ενεργεί η Χάρις του Θεού και λυτρώνονται



 ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΠΑΙΣΙΟΣ !!!ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ  !!!

ΗΛΙΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  21 ΑΠΡ 2012

Άγιον Όρος, το ζωντανό παρελθόν της Ελληνικής Αυτοκρατορίας

 

 

http://www.tvkosmos.gr/details.aspx?id=515055

Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣ
Ένα από τα πιο σημαντικά θρησκευτικά-πνευματικά κέντρα του κόσμου, είναι το Άγιον Όρος στην χερσόνησο του Άθω. Στον χριστιανικό κόσμο είναι αναμφισβήτητα μοναδικό. Είναι το πιο οργανωμένο θρησκευτικό, και αυτοδιοικούμενο πολιτειακό σύστημα και είναι ανώτερο του Βατικανού, από την άποψη, ότι ενώ εκεί εδρεύει μια κοσμοκράτειρα διοικητική Αρχή, στο Άγιον Όρος αντίθετα εδρεύει μόνο το ταπεινό Πνεύμα του ορθόδοξου μοναχισμού και των ασκητών.
Όποιος έχει ταξιδέψει στο Άγιον Όρος, θα έχει οπωσδήποτε νιώσει, ότι η Ουρανούπολη, είναι πράγματι μια πόρτα του κόσμου που κλείνει πίσω του. Λίγα χιλιόμετρα στενής λωρίδας γης, είναι σε θέση να του δώσουν μια εικόνα του παρελθόντος, αναλλοίωτης από τον χρόνο. Μια άποψη της αρχέγονης, παρθένας φύσης και μια όψη της ζωντανής Ιστορίας, που ανθίστανται στα κύματα των αιώνων και των επίβουλων εχθρών. Στο Άγιον Όρος το
παρελθόν ζει ακόμη. Είναι παρόν και κάθε στιγμή που περνά γίνεται μέλλον. Εκεί, ο δικέφαλος Αετός δε σταμάτησε ποτέ να κυματίζει. Οι αυτοκράτορες δεν έπαψαν ποτέ να μνημονεύονται. Ο χρόνος μέτρησης της ώρας και το ημερολόγιο δεν άλλαξαν ποτέ. Οι πέτρινες πλάκες στα δάπεδα των καθολικών ναών, συνεχίζουν να κάνουν γούβες, από τα εκατομμύρια βήματα. Ο χρόνος κάθεται σαν προσκυνητής στο αρχονταρίκι, πίνοντας καφέ και τρώγοντας λουκούμι.
Το Άγιον Όρος εξακολουθεί για 1070 χρόνια, δίχως διακοπή, να είναι η γέφυρα, που συνδέει το νέο Ελληνικό Κράτος με το μεσαιωνικό παρελθόν του και με την Ελληνική Αυτοκρατορία της Ρωμανίας. Στην πραγματικότητα, το πνεύμα της Ρωμανίας δεν έφυγε ποτέ από το Άγιον Όρος. Ζει μέσα σε αυτό και έτσι το καθιστά, μαζί με το Πατριαρχείο στην Πόλη, το τελευταίο εν ζωή οργανικό τμήμα της αυτοκρατορίας, το οποίο επέζησε του δικού της «θανάτου» το 1453. Το εκπληκτικό, λοιπόν, σε ό,τι αφορά το Άγιον Όρος, δεν είναι το μεσαιωνικό του σκηνικό, ούτε οι παλαιοί πύργοι και τα εξαίσια έργα τέχνης. Πράγματα με μουσειακό και τουριστικό ενδιαφέρον, που θα βρεις και αλλού. Είναι το γεγονός, πως δεν πρόκειται για ένα κέλυφος άδειο. Εδώ, το «σκηνικό» έχει ουσία και περιεχόμενο, έχει ιδέες ζωντανές και έμψυχο υλικό που ζει εκεί διαχρονικά, αγωνιζόμενο για να παραδώσει την πνευματική σκυτάλη.
Τις τρεις ευλογημένες φορές, που αξιώθηκα να επισκεφτώ το Άγιον Όρος, εκείνο μου «διηγήθηκε» όσα ήθελα να μάθω. Το Όρος σου δίνει πάντα, εκείνα που εσώψυχα αναζητάς. Έχω κρατήσει στα ημερολόγια μου ζωντανές αυτές τις στιγμές, μαζί με τη μνήμη ενός εξαίσιου γεγονότος, που μου συνέβη την πρώτη φορά στη Μονή Ιβήρων. Από αυτά, που υπερβαίνουν τους φυσικούς νόμους. Ευτυχώς, που δεν ήμουν μόνος, διότι θα νόμιζα ότι το έχω ονειρευτεί, μετά από τόσα χρόνια που έχουν περάσει από τότε. Ο καλός και πιστός μου φίλος, που συμβαίνει να είναι επίσης σχολιαστής στο ιστολόγιο, θα χαμογελά τώρα διαβάζοντας όσα γράφω, ενθυμούμενος τη συγκλονιστική εμπειρία μας. Αυτή η εμπειρία, πάντα με στήριζε στις περιόδους της χλιαρής πίστης, που κάθε άνθρωπος περνάει στη ζωή του. Πέρα όμως και από τέτοιες πνευματικές εμπειρίες, πέρα από τις υπέροχες τοιχογραφίες του Πανσέληνου στο Πρωτάτο, για τον οποίο θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στο μέλλον, το Άγιον Όρος μου αποκάλυψε, τρόπον τινά, και τη δομή της αυτοκρατορίας.
Μου έδωσε μια καλή εικόνα του πως θα πρέπει να ήταν η αυτοκρατορία. Από την άποψη αυτή, της θρησκευτικής συνισταμένης, το Άγιον Όρος είναι σε θέση να ανασυνθέσει στο νου το όραμα της Ρωμανίας και της βαλκανικής ένωσης του Ρήγα Φεραίου. Στις εβδομάδες της περιήγησης μου στις μονές και στα μονοπάτια του Άθω, συνάντησα μια πολυεθνική πανσπερμία, μονάζουσα και προσκυνηματική. Από τον ξανθό Γερμανό μοναχό, που με πήρε ώτο-στοπ με το τζιπάκι της μονής ως τη Σιμωνόπετρα, μέχρι τον Αυστραλό ιερέα στην Φιλοθέου και τον Περουβιανό μοναχό στις Καρυές, ή τον παπα Σάββα από την Σερβία. Πρόσωπα και πρόσωπα διαφορετικά, που ζουν αρμονικά γύρω από μια κοινή ομολογία πίστης, που γνωρίζουν οι περισσότεροι να μιλούν ελληνικά, και μάλιστα τα μελετούν στην αρχαία μορφή τους.
Αν όμως αντικαθιστούσαμε τον όρο της κοινής θρησκευτικής πίστης, ως ένα από τα δύο βασικά στοιχεία της κοινωνικής συνοχής, και βάζαμε στη θέση του το έτερο συνεκτικό στοιχείο, το πολιτικό, την αναγνώριση δηλαδή μιας κυβερνητικής αρχής, εν προκειμένω της αυτοκρατορικής, θα είχαμε μια κάπως σχετική αντίληψη. Θα παρουσιαζόταν μπροστά μας, μια, έστω κατ΄αναλογία και διαφορά είδους, εικόνα της πολυεθνικής Ελληνικής αυτοκρατορίας και του τρόπου που λειτουργούσε σε σχέση με τις εθνότητες που τη συναποτελούσαν. Τα έθνη που τη συνέθεταν, πότε οικειοθελώς για να αποικήσουν εδάφη ή άλλοτε δια της βίας όταν στασίαζαν, αναγνώριζαν την αυτοκρατορική αρχή και διατηρώντας ιδιαιτερότητες και γλώσσα, συμμετείχαν σε κρατικές θέσεις και σε αξιώματα. Βασική προϋπόθεση όμως της πολιτικής συνοχής, ήταν η θρησκευτική ομοιογένεια. Και αυτό δείχνει, πως το πάθημα της Δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έγινε μάθημα για τον Μ. Κωνσταντίνο και εξηγεί εν μέρει την πολιτική του, όσο και την πολιτική των Ρωμανών, στο να εκχριστιανίζουν τους λαούς που εισέρχονταν στη σφαίρα επιρροής τους.
Η εθνότητα, όμως, που ασκούσε αναμφισβήτητα τη διοίκηση στην πολυεθνική αυτοκρατορία, τουλάχιστον από τον 10ο αιώνα και μετά, ήταν η Ελληνική. Και αυτό, σε κάθε επίπεδο της πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας. Διότι, στο επίπεδο της γλώσσας, της γραμματείας και των επιστημών, η πνευματική ελληνική ηγεμονία στην ανατολική μεσόγειο, δε διεκόπη ποτέ. Όλα αυτά παρέμεναν επίσημα, ζωντανά στοιχεία, από την εποχή ακόμη της ίδρυσης της αυτοκρατορίας. Ελληνικές επιγραφές υπήρχαν ήδη στο ναό της του Θεού Σοφίας από την ημέρα των εγκαινίων της, το 537 μ.Χ.
Η πτώση, όμως, της Ρωμανίας, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, του ότι η θρησκεία είναι ανεξάρτητη από το Κράτος, αφού δεν ακολουθεί τη μοίρα του. Το ίδιο συμβαίνει και με την έννοια της πατρίδας, που δεν εξαρτάται από την ύπαρξη ή μη ενός ελεύθερου κράτους (Οθωμανοκρατία). Το τελευταίο πράγμα, από όπου πιάνεται ο άνθρωπος, είναι η πίστη και η γλώσσα του. Σημεία, που αποδεικνύουν, πως ο πολιτισμός και οι ιδέες, είναι οι φορείς της εθνικής ταυτότητας σε στιγμές κινδύνου. Είναι τα τελευταία χαρακώματα. Δείχνει ακόμη την υπεροχή του θρησκευτικού συνεκτικού στοιχείου έναντι του πολιτικού, σε ό,τι αφορά την ιδιαιτερότητα της φύσης και των δομών τους. Το ένα συντίθεται από δομές και ανθρώπινες δραστηριότητες, το άλλο υποστασιώνεται από το πνεύμα. Το ένα μπορεί να καταστραφεί και να αποδομηθεί, το άλλο όχι! Το ίδιο συμβαίνει με όλες τις Ιδέες. Έτσι, το Άγιον Όρος, ως σύμβολο της ορθοδοξίας, είναι εκείνο που απέμεινε ζωντανό από τη μεσαιωνική αυτοκρατορία, όταν το πολιτικό της σκέλος και το κράτος κατέρρευσαν, μαζί με τον τελευταίο της αυτοκράτορα.
Στον Άθω, υπάρχουν μονές Ελληνικές και άλλες από την Σερβία, την Ρωσία, την Βουλγαρία, και την Ρουμανία. Όλες οι μονές είναι κυρίαρχες και αυτοδιοικούμενες και η κάθε μια έχει την δική της παράδοση και το δικό της τυπικό. Όλες όμως υπάγονται με εκπροσώπους τους στην αρχή της Ιεράς Επιστασίας, που λαμβάνει τις επίσημες αποφάσεις, σε ό,τι αφορά τις υποθέσεις της Αθωνικής Πολιτείας. Εδώ, φυσικά, δεν υπάρχει πια η αυτοκρατορική αρχή και το ρωμανικό συνεκτικό πολιτικό στοιχείο απουσιάζει. Έχει αντικατασταθεί όμως από το νέο Ελληνικό κράτος δια της παρουσίας πολιτικού Διοικητή. Υπάρχει όμως η θρησκευτική συνοχή, που την εκφράζει μια αυτοδιοικούμενη, δημοκρατική οργάνωση του αθωνικού πολυεθνικού συστήματος. Και ωστόσο, κανείς δεν αμφισβητεί τη διοικητική και πνευματική πρωτοκαθεδρία των Ελλήνων στο πολυεθνικό Άγιον Όρος. Κάτι που δεν οφείλεται μόνο σε πληθυσμιακούς λόγους, αλλά κυρίως στην αναγνώριση της ιστορικής ελληνικής προτεραιότητας.
Όλες αυτές τις σκέψεις πυροδότησε η γνωριμία μου με το Άγιον Όρος. Κυρίως δε, τη συνειδητοποίηση της τεράστιας εθνικής και ιστορικής σημασίας του, αφού είναι ο πνευματικός κρίκος που μας συνδέει αυθεντικά με το μεσαιωνικό παρελθόν μας. Και αυτό εξηγεί τη μανία των εχθρών του. Είναι πολύ πιθανό, βεβαίως, το παράδειγμα του Αγίου Όρους, σε σχέση με την εικόνα του κράτους της Ρωμανίας, όπως αυτή ανασυντίθεται στο νου μέσα από τη σύγκριση του, να αποτελεί ένα τολμηρό παραλληλισμό. Και αυτό, επειδή, το ένα αφορά το πολιτικό στοιχείο και το άλλο το θρησκευτικό, πράγματα, δηλαδή, πολύ διαφορετικά. Ωστόσο, παρακάμπτοντας τις όποιες εξωτερικές διαφορές του είδους και των συνθηκών των δύο συγκρινόμενων εικόνων, θα καταφέρουμε να φτάσουμε στο αειφόρο πνεύμα που κινεί και τις δύο. Απλώς, στο Άγιο Όρος το πνεύμα αυτό θεάται από την θρησκευτική του πλευρά. Και το πνεύμα αυτό λέγεται Ρωμιοσύνη. Τουτέστιν, η Ελληνική Χριστιανική Αυτοκρατορία της Ρωμανίας.
ΥΓ: Και πάνω από όλα χαίρομαι, επειδή δε χρησιμοποίησα ούτε μια φορά τον νεο-ιστορικό όρο «Βυζάντιο», παρά μόνο για να το επισημάνω.
Εικόνα: ΑΠΕΛΛΗΣ, «Ι. Μ. Σταυρονικήτα», 2011, σχέδιο με μολύβι.

ο Γέροντας είπε: «Τι να σου κάνουν οι πολιτικοί;

Γέροντας Πορφύριος - Τι θα ψηφίσουμε, Γέροντα;
Ρώτησε κάποιος τον Γέροντα, τι πρέπει να ψηφίσει στις βουλευτικές εκλογές. Κι εκείνος του απήντησε παραβολικά: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι σαν την κλώσσα:
Κάτω από τα φτερά της σκεπάζει και άσπρ...α πουλάκια και μαύρα πουλάκια».
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν πολιτικοποιείται και πολύ περισσότερο δεν κομματικοποιείται. Σκεπάζει με την αγάπη όλους, χωρίς να ταυτίζεται με φατρίες.
 Κάποτε ο Γέροντας με ρώτησε πώς πάνε τα πολιτικά πράγματα. Του απήντησα ότι γενικά δεν πάνε καλά. Κι ο Γέροντας είπε: «Τι να σου κάνουν οι πολιτικοί;
Είναι μπερδεμένοι με τα ψυχικά πάθη τους. Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του, πώς θα μπορέσει να βοηθήσει τους άλλους;
Φταίμε κι εμείς για την κατάσταση αυτή. Αν ήμασταν αληθινοί χριστιανοί, θα μπορούσαμε να στείλουμε στη Βουλή, όχι βέβαια χριστιανικό κόμμα,
αλλά χριστιανούς πολιτικούς, και τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά»
.
Γέροντας Πορφύριος -

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  18 ΑΠΡ 2012

Να ψηφίσετε όποιον βλέπετε ότι είναι ο καλύτερος, όποιον αγαπά τον Θεό και την πατρίδα μας, αυτόν να ψηφίσετε

Γέροντας Παΐσιος : ποιον να ψηφίσετε

Να ψηφίσετε όποιον βλέπετε ότι είναι ο καλύτερος, όποιον αγαπά τον Θεό και την πατρίδα μας, αυτόν να ψηφίσετε.
Τότε εκείνοι (ενν. οι προσκυνητές), επί μονίμου βάσεως του απαντούσαν:
-Γέροντα, όλοι το ίδιο είναι.
Κι εκείνος τους έλεγε:
-Βρε παιδιά, κοιτάξτε εδώ πέρα: όλες οι ελιές ίδιες είναι και όλες έχουν δάκο, όμως άλλες έχουν εκατό τοις εκατό, ενώ άλλες πενήντα τοις εκατό. Εμείς, λοιπόν, εφόσον έχουμε ανάγκη από ελιές, πρέπει να κοιτάξουμε ποιές έχουν το λιγότερο δάκο, γιατί διαφορετικά δέ γίνεται. Και πάντα πρέπει να ψηφίζουμε με δύο κριτήρια:
α) με το πόσο αγαπά ο υποψήφιος το Θεό και είναι συνειδητό μέλος της Εκκλησίας και
β) με το πόσο αγαπά την πατρίδα και αποβλέπει στο γενικό καλό του τόπου κι οχι στο δικό του συμφέρον.
Εάν κάποιος χρησιμοποιήσει κάποιο άλλο κριτήριο, εκτός από αυτά τα δύο, τότε κινείται ιδιοτελώς, και δεν είναι αυτό που κάνει χριστιανικό. Αργότερα θα επιτρέψει η Θεία Δικαιοσύνη να το πληρώσει.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ
                                          ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  18 ΑΠΡ  2012

Έλεγε: «Τι να το κάνω το δεξί ή το αριστερό χέρι, αν δεν κάνη σταυρό;»,

Ο Γέροντας ήταν άνθρωπος της ειρήνης και της ενότητος. Δεν ανήκε σε κανένα κόμμα. Ήταν υπεράνω κομμάτων. Απέρριπτε άθεα πολιτικά κόμματα και πολιτικούς που είχαν σχέση με την Μασωνία, για την αθεΐα τους και την πολεμική τους προς την Εκκλησία. Έλεγε: «Τι να το κάνω το δεξί ή το αριστερό χέρι, αν δεν κάνη σταυρό;», απορρίπτοντας έτσι τούς άθεους πολιτικούς ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση.


Κάποιος Πρωθυπουργός, του οποίου κατέκρινε δημοσίως ενέργειες επιζήμιες για το Έθνος και την Εκκλησία, ζήτησε να τον συναντήση στην Σουρωτή. Ο Γέροντας απάντησε: «Ας έρθη, θα του τα ψάλω και μπροστά του». Είχε το ψυχικό σθένος αυτός ο πτωχός καλυβίτης να υψώνη την φωνή του άφοβα μπροστά στους ισχυρούς της ημέρας.

Όταν κάποιος πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφθηκε το Άγιον Όρος, ο Γέροντας συνέστησε στα μοναστήρια να μην τον δεχθούν, γιατί είχε υπογράψει τον νόμο περί των αμβλώσεων.

Από Υπουργό που θέλησε να βοηθήση γνωστό του Μοναστήρι δεν δέχθηκε τίποτε, γιατί ανήκε σε κόμμα που είχε υπογράψει αντιχριστιανικούς νόμους.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  17 ΑΠΡΛ 2012

Orthodox Icon Tv Η τελετή του Αγίου Φωτός 2012

Ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε τὴ γλῶσσα, γιὰ νὰ κάνουμε καλὴ χρῆσι πρὸς δόξαν τοῦ ἁγίου ὀνόματός του

Ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε τὴ γλῶσσα, γιὰ νὰ κάνουμε καλὴ χρῆσι πρὸς δόξαν τοῦ ἁγίου ὀνόματός του.Καὶ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· πῶς χρησιμοποιοῦμε ἐμεῖς τὴ γλῶσσα;Τὴ χρησιμοποιοῦμε γιὰ νὰ συνεννοούμεθα ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλο, γιὰ νὰ διδάσκῃ ἡ μάνα τὸ παιδὶ κι ὁ δάσκαλος τὸ μαθητή, γιὰ νὰ παρηγοροῦμε τὸν πλησίον στὴ θλῖψι, γιὰ νὰ λέμε ἕνα«Κύριε, ἐλέησον»,ἕνα «Μνήσθητί­μου,­Κύριε…», κ᾽ἕνα «εὐχαριστῶ»; Δυστυχῶς δὲν κάνουμε καλὴ χρῆσι. Ἀπ᾽ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ ἡ γλῶσσα κόβει σὰν πριόνι τοῦ διαβόλου.


του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης

++π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 16 ΑΠΡ 2012

Ελληνες: πιστοί αλλά «χαλαροί»

http://www.tovima.gr/science/article/?aid=453032

Δηλώνουμε σχεδόν όλοι πιστοί, αλλά εκκλησιαζόμαστε λιγότερο από άλλους Ευρωπαίους

Στις περισσότερες έρευνες που διεξάγονται τις τελευταίες δεκαετίες οκτώ στους δέκα Ελληνες δηλώνουν ότι πιστεύουν στον Θεό ενώ σε συντριπτική πλειονότητα θεωρούν την ορθόδοξη πίστη στοιχείο της προσωπικής τους ταυτότητας. Και όμως, ενώ όλοι σχεδόν το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου θα συρρεύσουν με τις λαμπάδες τους στις εκκλησίες, ακριβώς μετά τα μεσάνυχτα και προτού καλά-καλά ψαλεί το τρίτο «Χριστός Ανέστη» θα φύγουν βιαστικά για να προλάβουν τη μαγειρίτσα τους.

Παράδοξο; Ισως όχι ακριβώς, θα σας απαντήσουν οι ειδικοί, σίγουρα όμως απεικονίζει μια σύνθετη, θα μπορούσε να πει κανείς, «ιδιοσυγκρασιακή» σχέση, αν όχι με το θείο, τουλάχιστον με τον «τύπο» της λατρείας. Ετσι κι αλλιώς οι κοινωνιολογικές έρευνες, όπως υπογραμμίζει ο Χρήστος Τσιρώνης, λέκτορας της Κοινωνικής Θεωρίας του Σύγχρονου Πολιτισμού στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, δεν μπορούν να δώσουν πολύ «εσωτερικές» απαντήσεις.

«Στις κοινωνικές επιστήμες, ή τουλάχιστον στην έρευνα της θρησκείας, εμείς μπορούμε να προσεγγίσουμε μόνο το μετρήσιμο. Μετράμε δηλαδή ό,τι μετριέται» λέει ο επιστήμονας μιλώντας στο «Βήμα». «Αρα μετράμε μόνο κοινωνικές εκδηλώσεις, κοινωνικές εκφάνσεις. Η ουσία της πίστης, ο πυρήνας της, αν θέλετε, είναι έξω από το πεδίο των κοινωνικών επιστημών. Δεν μπορώ να μετρήσω δηλαδή την πίστη ενός ανθρώπου. Μπορώ να καταγράψω πώς εκφράζει την πίστη του αυτός ο άνθρωπος».

Πρωταθλητές στη δήλωση πίστης

Στη μετρήσιμη αυτή έκφανση και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο οι Ελληνες εμφανίζουν σταθερά δείκτη θρησκευτικότητας υψηλότερο από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το ποσοστό των πολιτών της ΕΕ που δηλώνουν ότι πιστεύουν στον Θεό είναι 52% ενώ στην Ελλάδα ανέρχεται στο 81%. Επίσης οι Ελληνες δηλώνουν ότι προσεύχονται σε υψηλότερο ποσοστό από τους άλλους Ευρωπαίους ενώ 56% δηλώνουν ότι σκέφτονται συχνά για το νόημα και τον σκοπό της ζωής σε σχέση με 35% στην υπόλοιπη ΕΕ.

Σε εθνικό επίπεδο τα ποσοστά θρησκευτικότητας εμφανίζονται σε κάποιες έρευνες υψηλότερα στις μεγαλύτερες ηλικίες και στις γυναίκες, όπως επίσης στον πληθυσμό με κατώτερο μορφωτικό επίπεδο και στις αγροτικές περιοχές. Οπως όμως επισημαίνει ο κ. Τσιρώνης, η παρατήρηση αυτή χρήζει περαιτέρω διερεύνησης εφόσον ενδέχεται να υπεισέρχονται άλλοι παράγοντες – π.χ. σε κάποιον με υψηλό μορφωτικό επίπεδο η θρησκευτικότητα ενδέχεται να είναι λιγότερο επιφανειακή ενώ στις αγροτικές περιοχές ο εκκλησιασμός μπορεί να αποτελεί κατά κάποιον τρόπο και κοινωνική επιταγή.

Στην αντιπαραβολή της θρησκευτικότητας των Ελλήνων με αυτή των άλλων πολιτών της ΕΕ εμφανίζονται ωστόσο και μερικά παράδοξα. Για παράδειγμα, αν και στη δήλωση πίστης στον Θεό οι Ελληνες υπερέχουν κατά πολύ του ευρωπαϊκού μέσου όρου, τα ποσοστά του εβδομαδιαίου εκκλησιασμού στη χώρα μας είναι χαμηλότερα από αυτά άλλων χωρών. Εδώ εμπλέκονται πολιτισμικοί παράγοντες και ιδιαιτερότητες της κάθε θρησκευτικής παράδοσης. Στην καθολική παράδοση, για παράδειγμα, ο εκκλησιασμός έχει πολύ πιο «υποχρεωτικό» χαρακτήρα ενώ στην ορθόδοξη, πέραν του εβδομαδιαίου εκκλησιασμού υπάρχουν και άλλες τελετές, όπως οι Χαιρετισμοί ή οι λειτουργίες σε μοναστήρια, ενώ η πίστη εκδηλώνεται και με πιο «προσωπικούς» τρόπους, όπως η νηστεία, τα τάματα, η προσευχή ή το να ανάψει κανείς ένα κερί.

Σαν στο σπίτι μας

Γενικώς η ορθόδοξη παράδοση χαρακτηρίζεται από λιγότερο νομικισμό και τυπολατρία από τις άλλες χριστιανικές παραδόσεις – είναι, θα μπορούσε να πει κανείς, πιο «ελεύθερη» και αυτό φαίνεται να αποτυπώνεται με ποικίλους τρόπους. «Αν θα πάει κανείς, ας πούμε, σε μια εκκλησία στην Ελλάδα αυτό που θα παρατηρήσει ενδεχομένως είναι ο κόσμος να μπαίνει και να βγαίνει ή τα παιδιά να κινούνται μέσα, κάποιοι μιλάνε, είναι μια εικόνα που δεν την έχεις σε άλλες εκκλησίες» επισημαίνει ο επιστήμονας. Πού οφείλεται αυτό;«Μπορεί να ερμηνευθεί με πολλούς τρόπους» απαντά.«Πάντως διαπιστώνουμε ότι υπάρχει και μια διαφορά στη θεώρηση που έχουν οι άνθρωποι σε σχέση με την εκκλησία». Κάποιοι θεολόγοι λένε άλλωστε ότι οι ορθόδοξοι αισθάνονται ότι βρίσκονται στο σπίτι του πατέρα τους, οπότε φέρονται και με την ανάλογη ελευθερία.

Γενικώς η εικόνα της θρησκευτικότητας των Ελλήνων δεν είναι καθόλου απλή. «Ως παράδειγμα, θα σας πω το εξής» λέει ο κ. Τσιρώνης. «Ξέρουμε ότι η Ελλάδα είναι από τις λίγες, ελάχιστες χώρες παγκοσμίως όπου οι αλυσίδες πρόχειρου φαγητού έχουν οργανώσει πρόγραμμα νηστείας. Δεν υπάρχει αυτό σε άλλες χώρες. Το ερώτημα είναι, οι άνθρωποι που νηστεύουν το κάνουν ανταποκρινόμενοι σε μια βαθιά, εσωτερική πτυχή της θρησκευτικότητάς τους; Είναι ένα πολιτισμικό στοιχείο; Είναι κάτι που αντικατοπτρίζει πλήρως την πίστη; Εδώ τα πράγματα είναι αρκετά μπλεγμένα».

Οι συγκυρίες και η κρίση

Για να λυθούν αυτές οι απορίες χρειάζονται ποιοτικές, και όχι ποσοτικές αναλύσεις, και αυτές δεν είναι τόσο εκτεταμένες ώστε να δώσουν μια σαφή εικόνα ή να αναδείξουν κάποια τάση. Οι απαντήσεις άλλωστε, τόσο στις ποσοτικές όσο και στις ποιοτικές έρευνες, επηρεάζονται, όπως υπογραμμίζει ο επιστήμονας, και από τη συγκυρία – αν π.χ. οι συνεντεύξεις παίρνονται τη Μεγάλη Εβδομάδα ή σε περίοδο που έχει ξεσπάσει κάποιο σκάνδαλο.

Γενικώς πάντως τα τελευταία χρόνια έχει καταγραφεί τόσο μια σχετική αποδυνάμωση των ποσοστών θρησκευτικότητας στην Ελλάδα (σύμφωνα με την έρευνα ESS4 του 2010, 19,9% των Ελλήνων δήλωσαν ότι είναι πολύ θρήσκοι το 2009 σε σχέση με 42,9% το 2002-3 ενώ 5,9% δήλωσαν ότι δεν είναι καθόλου θρήσκοι σε σχέση με 2,2% στην αρχή της δεκαετίας) όσο και ένα φαινόμενο του «πιστεύειν χωρίς ανήκειν ή και ανήκειν χωρίς πιστεύειν», το οποίο απεικονίζει μια εξατομικευμένη προσέγγιση και μια αποσύνδεση της θρησκευτικής πίστης από τους θεσμούς (κάποιοι π.χ. αν και δηλώνουν πιστοί, λένε ότι δεν θέλουν να έχουν σχέση με τον θρησκευτικό θεσμό ή ότι δεν πιστεύουν στην Ανάσταση).

Εχουν επιφέρει τα αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης μια μεγαλύτερη στροφή των Ελλήνων προς τον Θεό, ή έστω προς την Εκκλησία; «Αυτή τη στιγμή δεν είναι εύκολο να το πούμε»λέει ο κ. Τσιρώνης. «Υπάρχουν κάποιες προτάσεις που υποστηρίζουν ότι ναι, αλλά εγώ θεωρώ ότι είναι καλό να έχουμε έστω μια μικρή χρονική απόσταση από τα γεγονότα για να αντιληφθούμε σαφώς τι είναι αυτό που μετράμε. Δηλαδή είναι καλύτερα να έχουμε μια πιο σώφρονα στάση και να μη βιαστούμε να πούμε τι ακριβώς συμβαίνει. Αλλωστε, θεολογικά μιλώντας, το πασχάλιο μήνυμα της Σταύρωσης και της Ανάστασης δεν είναι ατομικό φύλλο πορείας αλλά μια πρόσκληση κοινωνίας με τον Θεό και τον άνθρωπο»

ΚΑΝΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΒΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ