Τίποτε ας μη μας σταματά

«Ο προφήτης Νάθαν ήταν πνευματικός πατέρας και διδάσκαλος του Βασιλέως Δαβίδ. Το Άγιον Πνεύμα φανέρωσε στον Προφήτη ότι ο Δαβίδ επρόκειτο να παραβεί το θέλημα του Θεού και να πέσει στο αμάρτημα της μοιχείας. Ο Προφήτης τότε έσπευσε να αναγγείλει στον Βασιλέα τον κίνδυνο που διέτρεχε…

Δυστυχώς όμως ο διάβολος εμπόδισε τον Προφήτη να εκπληρώσει το σχέδιό του. Ο Νάθαν, πορευόμενος προς το Παλάτι, βρήκε μπροστά του πεσμένο ένα σκοτωμένο. Στάθηκε, άνοιξε ένα λάκκο και τον έθαψε. Εν τω μεταξύ , ο Δαβίδ έπεσε στο αμάρτημα. Ο Νάθαν το διεγνώρισε . Επέστρεψε στο σπίτι του και άρχισε να κλαίει και να οδύρεται» ( Συναξάρι ,26 Δεκεμβρίου) .

Στα πνευματικά θέματα δεν χωράει αναβολή. Ούτε για λίγη ώρα. Ο διάβολος που πληροφορείται τις αποφάσεις μας, ενεργεί αμέσως, για τη  ματαίωσή τους. Πόσο καλά δεν έγιναν και δεν γίνονται εξαιτίας της αναβολής. Η αναβολή πάντοτε είναι υπέρ του διαβόλου. Είναι ο χρόνος και η ευκαιρία του διαβόλου.

Ακόμη και καλές απασχολήσεις μπορεί να γίνουν εμπόδιο για άλλες καλύτερες. Ο προφήτης Νάθαν έθαψε ένα νεκρό και έχασε τη δυνατότητα να προφυλάξει τον Βασιλέα Δαβίδ από την αμαρτία. Όταν ξεκινάμε να κάνουμε κάτι καλό, πριν από μας και με μεγαλύτερη ταχύτητα τρέχει ο διάβολος, σπέρνοντας στο δρόμο μας παγίδες και εμπόδια. Έχοντας αυτό υπ’ όψιν , τίποτε ας μη μας σταματά, όταν ξεκινάμε για ένα αγαθό σκοπό. Ακόμη και ένα λεπτό αργοπορία ή καθυστέρηση είναι αρκετός χρόνος, για να μας προλάβει ο διάβολος και να καταστρέψει αυτό που σπεύδαμε εμείς να πετύχουμε. Αν δεν αναβάλαμε, αν σπεύδαμε πόσα κακά θα προλαβαίναμε ! Και, αντίθετα. Πόσα κακά συμβαίνουν στη ζωή μας και στη ζωή των αδελφών μας, γιατί αναβάλαμε, γιατί αργήσαμε να ξεκινήσουμε , γιατί καθυστερήσαμε στο δρόμο λίγα μόλις δευτερόλεπτα…

Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Η Εκκλησία δεν είναι δικό τους καΐκι , να κάνουν βόλτες. Είναι το σκάφος του Χριστού.

Γέροντα, τα διάφορα κινήματα, οι διαμαρτυρίες που γίνονται από τους Χριστιανούς έχουν κάποιο αποτέλεσμα;
Η παρουσία των Χριστιανών είναι πλέον ομολογία πίστεως. Μπορεί κανείς με την προσευχή να βοηθήση περισσότερο , αλλά την σιωπή του θα την εκμεταλλευτούν οι άλλοι και θα πουν: « Ο τάδε και ο τάδε δεν διαμαρτυρήθηκαν, επομένως είναι με το μέρος μας. Συμφωνούν μαζί μας. » . Αν δεν αρχίσουν μερικοί να κτυπούν το κακό, να ελέγχουν δηλαδή αυτούς που σκανδαλίζουν τους πιστούς, θα γίνη μεγαλύτερο κακό. Έτσι θα τονωθούν λίγο οι πιστοί , αλλά και θα εμποδιστούν λίγο όσοι πολεμούν την Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν είναι δικό τους καΐκι , να κάνουν βόλτες. Είναι το σκάφος του Χριστού. Αυτοί είναι κατακριτέοι. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να έχουν μεγάλο μισθό, πολυτελές αυτοκίνητο, να τρέχουν στις διασκεδάσεις … Και ύστερα κάνουν νόμο να παντρεύωνται με πολιτικό γάμο, νομιμοποιούν τις αμβλώσεις…Τι θα κάνη ο Θεός, άλλο θέμα.

Και με τις βλάσφημες ταινίες που παρουσιάζουν, θέλουν να γελοιοποιήσουν τον Χριστό. Το κάνουν, για να πουν : « αυτός ήταν ο Χριστός, τώρα θα έρθη ο Μεσσίας » , και να παρουσιάσουν μετά τον « Μεσσία » τους. Εκεί το πάνε

ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  11  ΙΟΥΝ 2012

Που είναι το Άγιον Όρος;

Διηγείται ο ίδιος ο Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης

«Το ’35 έγινε γενική επιστράτευση , γιατί είχε κάνει επανάσταση αυτός επάνω εκεί στη Μακεδονία. Απ’ τη Λευκάδα για να πάω στην Αθήνα έκανα τρείς μέρες με το σαπιοκάραβο. Κι όσο να φτάσουμε στην Αθήνα, κατεστάλη το κίνημα.

 »Όταν έφτασα στην Αθήνα και κατεστάλη το κίνημα , ήμουν χαμένος. Δεν είχα τίποτα κανένα γνώριμο. Στρατιώτες είχα, αλλά μετά που έγινα πολίτης…Δυό τρείς μέρες καθόμουνα στην Αθήνα. Ήταν ένα Λευκαδίτικο ξενοδοχείο και πήγαινα και κοιμόμουνα το βράδυ εκεί. 

»Την Τρίτη μέρα, να και ένας έρχεται  με πλησιάζει και μου λέει: «Έρχεσαι να πάμε στο Άγιον Όρος;». Λέω: «Που είναι το Άγιον Όρος;». Λέει : «Επάνω, στη Μακεδονία». Εγώ δεν είχα ιδέα για το Άγιον Όρος ούτε από καλογήρους ήξερα. Λέω:  «Δεν πάμε;». «Ετοιμάσου» μου λέει, «το βράδυ φεύγει το βαπόρι». Άγνωστος αυτός τώρα.

»Πήγαμε λοιπόν. Μετά από δύο μέρες, βγήκαμε στη Δάφνη. Απ’ τον Πειραιά το βαπόρι πήγε κατευθείαν στη Δάφνη. «Τώρα που θα πάμε;». «Θα πάμε στο Ξηροποτάμου το βράδυ», μου λέει.«Αλλά δεν θα καθίσουμε , θα πάμε στο Κουτλουμούσι. Εκεί θα κοινοβιάσουμε».

 »Όταν φτάσαμε στο Ξηροποτάμου, στην πύλη , τι γίνεται , παιδιά; Οι άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες κατέβηκαν απ’την εικόνα και μιλούσαν μεταξύ τους επί 20 λεπτά την ώρας. Κι εγώ τα έχασα. «Θεέ μου, τι γίνεται ;», λέω. Οι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες κατέβηκαν στο προαύλιο του ναού! Λοιπόν, σε λίγο χάθηκαν οι Άγιοι. Τα’χασα κι εγώ. Ρώτησα κάποιον: «Ποιοι ήσαν αυτοί έξω που μιλούσαν , κάτι στρατιώτες; Που πήγαν κι έφυγαν;». «Ποιοι στρατιώτες;», μου λέει.

»Καθίσαμε το βράδυ εκεί και την άλλη μέρα πήγαμε στο Κουτλουμούσι. Πήγαμε μέσα στη Γεροντεία, στον ηγούμενο. Εγώ είπα θα καθίσω, κι αυτός είπε θα καθίσει. Και μετά που είπε θα καθίσει, την άλλη μέρα χάθηκε. Δεν ξέρω τι έγινε. Ψάχνω να τον βρω, στις Καρυές, παντού, τίποτα.»

Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης

Πνευματικός της Μονής Δαδίου

Ιερά Μητρόπολη Φθιώτιδος

Εκδόσεις Π.Κυριακίδη

Στο ίδιο βιβλίο αναφέρεται  ότι ο γέροντας Αμβρόσιος, κατά την παραμονή του στο Άγιον Όρος, ήταν αυτός που άρχισε να κτίζει το κελί στην Παναγούδα που έμεινε αργότερα ο Γέροντας Παΐσιος.

Νουθεσίες γέροντος Αμβρόσιου Λάζαρη

Να έχεις πίστη δυνατή.  Ο Κύριος είναι εδώ, δεν είναι στον Ουρανό. Η πίστη δίνει σταθερότητα στη ζωή του ανθρώπου. Ο Κύριος μας σώζει καθημερινά, μας βοηθά. Η  ολιγοπιστία είναι  αμαρτία.

Η γραφή είναι μία και αιώνια και αληθινή. Δεν μπορούμε να παίρνουμε καμάτι και να τη χρησιμοποιούμε όπως μας βολεύει. Έχουμε κάνεο τον δικό μας Θεό. Κόβουμε και ράβουμε ότι μας συμφέρει.

Δεν θα κριθούμε απο τις πράξεις μας, αλλά απο την προαίρεση και το έλεος του θεού.

Νομίζουμε ότι αυτή η ζωή δεν περνάει. Περνάει πάρα πολύ γρήγορα και σημασία έχει που θα βρεθείς μερα.

Αν είσαι μοιχός, πόρνος , ψεύτης, κλέφτης , πρόστυχος, δεν θα δεις Θεού πρόσωπο.

Την πορνεία την πληρώνουμε με αίμα ή με μεγάλο πόνο.

Προσοχή απο την πορνεία.Να μη θέλει ο ένας να πάρει τη γυναίκα του άλλου. Να διώχνετε τέτοιους λογισμούς. Όταν ζητάς τη γυναίκα του άλλου , φεύγει η αγάπη απο τη δικ΄λη σου και έρχεται το διαζύγιο.

Ο Θεός δεν μας κατηγορεί επειδή πέφτουμε, αλλά επεδή δεν σηκωκόμαστε. Η ανρώπινη φύσις , βλέπεις, είναι ευόλισθος.

την κοπριά θα την πετάς στα χωράφια, μην την κρατάς μέσα .Μην τη φυλάς για σένα. Να την πετάς στα χωράφια για λίπασμα.

Να μετανοείτε και να εξομολογείστε, γιατί η ζωή είνα σύντομη και χωρίς αυτά πας στην κόλαση.

Η μετάνοια είναι δώρο Θεού,.Πρέπει να τη ζητάμε, για να γίνουεμ σκεύη εκλογής.

Άσε τα παλιά. Να τα ξεχάσεις όλα! Από εδώ και περα!

Το πόσο θα ζήσουμε είναι σφραγίδα απο την ώρα που γεννόμαστε.

Α, τους ταλαίπωρους τους πολιτκούς! Αν δεν φύλαγε η Παναγία...Αλίμονο αν εξαρτιόμασταν απο αυτούς!

Η Βαβέλ και η Πεντηκοστή

Απόσπασμα απο ομιλία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου για την Πεντηκοστή


Καί ὄχι μόνο γι᾿ αὐτό, ἀλλά γιά νά μᾶς θυμίσει καί κάποια παλιά ἱστορία. Ἐπειδή δηλαδή στά παλιά χρόνια παραλογίσθηκαν οἱ ἄνθρωποι καί θέλησαν νά κτίσουν ἕνα πύργο πού νά φθάνει ὥς τόν οὐρανό, καί μέ τή σύγχυση τῶν γλωσσῶν τους διέλυσε ὁ Θεός τήν κακή ἀπόφασή τους (Ἀναφέρεται στόν πύργο τῆς Βαβέλ. Βλ. Γεν. 11, 1-9), γι᾿ αὐτό καί τώρα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν πετᾶ σ᾿ αὐτούς τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιά νά ἑνώσει μ᾿ αὐτό τήν οἰκουμένη πού ἦταν χωρισμένη.

Καί ἔγινε κάτι ἀσυνήθιστο καί παράξενο. Γιατί ὅπως τότε στά παλιά χρόνια γλῶσσες χώρισαν τήν οἰκουμένη καί διέλυσαν τήν κακή συμφωνία, ἔτσι καί τώρα γλῶσσες ἕνωσαν τήν οἰκουμένη καί ὁδήγησαν σέ ὁμόνοια αὐτά πού ἦταν χωρισμένα. Γι᾿ αὐτό λοιπόν ἐμφανίσθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή γλωσσῶν καί σάν πύρινες γλῶσσες γιά τό ἀγκάθι τῆς ἁμαρτίας πού μεγάλωσε πολύ μέσα μας

Το ενέχυρο του αγίου

Ο Άγιος Ιωάννης ο Νηστευτής , πατριάρχης Κωνσταντινούπολης , μεγάλος νηστευτής και ελεήμονας,  για να μπορέσει κάποτε να ανταπεξέλθει στις αυξημένες ανάγκες για ελεημοσύνη σε πτωχούς και άπορους, δανείστηκε  από τον τότε βασιλιά Μαυρίκιο χρήματα, δίνοντας προσωπική ομολογία με την οποία έβαζε ενέχυρο όλη την περιουσία του. 

Επειδή όταν  πέθανε δεν άφησε τίποτα άλλο για περιουσία, παρά ένα ξύλινο σκαμνί, ένα ευτελή μάλλινο  ένδυμα και  ένας άσχημο φελόνιο, ο Μαυρίκιος έσκισε την ομολογία,  μετέφερε στο παλάτι όλα αυτά ως πολύτιμα λείψανα και σε περιόδους μεγάλης  νηστείας κοιμόταν πάνω σε αυτό το ξύλινο σκαμνί.

Προσφέρεται θυσία˙ δεν πρέπει να παρίστανται τα πάθη

Πρέπει να έχουμε μπροστά μας στα μάτια μας την απόφασι του Θεού και τότε θα σβύσουν όλα τα κακά. Στις προσευχές μπορούμε να είμαστε προσεκτικοί με τον εξής τρόπο˙ αν σκεπτώμαστε με Ποιόν συνομιλούμε, αν αναλογιζώμαστε ότι προσφέρουμε θυσία και κρατάμε στα χέρια μας μαχαίρι και ξύλα και φωτιά˙ αν ανοίξουμε με την σκέψη μας τις πύλες του ουρανού, αν μεταφερθούμε εκεί, και, παίρνοντας την μάχαιρα του Πνεύματος την βυθίσουμε στο λαιμό του σφαγίου και προσφέρουμε σ’ Αυτόν ως θυσία νήψι και χύσουμε δάκρυα μπροστά Του.  Τέτοιο είναι το αίμα του σφαγίου αυτού˙ με τέτοια σφαγή βάφεται κόκκινο εκείνο το θυσιαστήριο. Μην αφήσης λοιπόν κανένα από τους ανθρώπινους λογισμούς να κατέχη τότε την ψυχή σου.

Σκέψου ακόμη ότι και ο Αβραάμ προσφέροντας θυσία, δεν άφησε να παρευρεθούν εκεί ούτε η γυναίκα του, ούτε ο δούλος του, ούτε κάποιος άλλος. Μην αφήσης λοιπόν και συ να παρευρεθή κάποιο από τα ανελεύθερα και δουλικά πάθη, αλλά ανέβα μόνος σου στο όρος όπου ανέβηκε εκείνος, όπου δεν είναι σωστό να ανεβούν μαζί σου μερικές από τις έννοιες αυτές, πρόσταξέ τες με εξουσία και πες˙ καθίστε εδώ, εγώ και το παιδί αφού προ0σκυνήσουμε  θα επιστρέψουμε˙ και αφήνοντας κάτω την όνο και τους δούλους και ο,τιδήποτε άλλο παράλογο και ανόητο, ανέβα επάνω παίρνοντας μαζί σου κάτι το λογικό, όπως εκείνος πήρε τον Ισαάκ. Και το θυσιαστήριο οικοδόμησέ το όπως εκείνος , σαν να μην έχης τίποτε το ανθρώπινο, αλλά μεταφερόμενος έξω από την φύσι˙ διότι και εκείνος αν δεν ήταν έξω από την φύσι, δεν θα μπορούσε να σφάξη το παιδί του. Και ας μην σε ενοχλή τίποτε, αλλά γίνε ψηλότερος και από τους ουρανούς˙ στέναξε πικρά , πρόσφερε σαν θυσία την εξομολόγησι, διότι λέγει ˙ «Λέγε πρώτος εσύ τις ανομίες σου για να δικαιωθής» ( Γεν. 22,5 ) ˙ πρόσφερε ως θυσία τη συντριβή της καρδιάς σου.

Αυτά τα σφάγια δεν καταλήγουν σε στάχτη, ούτε διαλύονται σε καπνό, ούτε χρειάζονται ξύλα και φωτιά , παρά μόνο συντετριμμένη διάνοια˙ αυτό είναι ξύλα αυτό είναι φωτιά που καίει, αλλά δεν κατακαίει. Διότι εκείνος που προσεύχεται με θερμότητα, καίεται αλλά δεν κατακαίεται, αλλά γίνεται λαμπρότερος , όπως ακριβώς γίνεται ο χρυσός που δοκιμάζεται στη φωτιά.

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Η συμφιλίωση με τον αδελφό

Κάποτε ένας χωρικός εξέθεσε στον π.Ιωήλ(Γιαννακόπουλο)  «σοβαρούς λόγους , που τον εμπόδιζαν να συμφιλιωθεί με τον αδελφό του:

-Δεν μπορώ, πάτερ μου, να μιλήσω εγώ πρώτος. Ο αδελφός μου πρέπει να μου μιλήσει πρώτος! Αυτος έφταιξε κι όχι εγώ! Κι έπειτα αυτός είναι μικρότερος κι εγώ μεγαλύτερος.

-Δεν μου λες, ρώτησε ο πνευματικός, ποιος είναι μεγαλύτερος; Εμείς ή ο  Θεός;

-Μα θέλει και ρώτημα; Ο Θεός βέβαια.

-Και ποιος έφταιξε στον άλλο; Ο Θεός σ’εμάς ή εμείς στον Θεό;

-Εμείς φταίξαμε στον Θεό.

-Και ποιος έκανε την αρχή της συμφιλιώσεως; Εμείς πήγαμε στον Θεό ή ο Θεός ήρθε σ’εμάς;

-Ο Θεός ήρθε σ’εμάς.

-Λοιπόν…σας ευχαριστώ! Έχετε δίκιο. Εγώ θα πάω στον αδελφό!

Σε κάποιον που δυσκολευόταν να συγχωρήση, ο π. Ιωήλ συμβούλεψε:

-Να μάθεις καλά το «Πάτερ ημών».

-Το «Πάτερ ημών» το ξέρω απ’έξω , από τότε που  ήμουν μικρό παιδί.

-Απ’έξω το ξέρεις, αλλά δεν το ξέρεις από μέσα.

-Τι εννοείτε;

-Δεν ξέρεις το νόημά του! Μηχανικά το απαγγέλλεις. Αν το ήξερες από μέσα , θα συγχωρούσες πρόθυμα τον πλησίον σου, γιατί δεν θα υπάρχει περίπτωση να συγχωρηθείς και συ  από τον Θεό για τις αμαρτίες σου. Το «άφες ημίν τα οφειλήματα  ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» αυτό σημαίνει. Λοιπόν , να μάθει ς το «Πάτερ ημών» από μέσα.

Ο πρώην «Μηχανόβιος» και νυν Μοναχός πατήρ Σωφρόνιος

….. ζούσε την τρέλα της νεότητός του με μοτοσυκλέτα πολλών κυβικών και από ταχύτητα μέγιστη 150 χιλιόμετρα ανά ώρα πού ήταν ρυθμισμένη, μετά από μεταποίηση της μηχανής, έφτασε να τρέχει με 230 χιλιόμετρα ανά ώρα.
Επιδιδόταν δε και σε αυτοσχέδιους συναγωνισμούς με άλλους παρομοίους του με μεγάλα χρηματικά στοιχήματα 400 και 500 χιλιάδες δραχμές.
Όμως ένα απόγευμα στους είδικούς δρόμους πού επέλεγαν να τρέξουν (τους υποτίθεται χωρίς μεγάλη κυκλοφορία αυτοκινήτων), κατά την ώρα ενός αυτοσχέδιου συναγωνισμού παρά την προσπάθειά του να αποφύγει ένα αυτοκίνητο, έγινε σφοδρή σύγκρουση και πετάχτηκε 10 μέτρα μακριά μέσα σε ένα χαντάκι έξω από το δρόμο.
Η μοτοσυκλέτα βεβαίως διαλύθηκε και ο ίδιος υπέστη θανάσιμα τραύματα. Τον περισυνέλεξαν και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο. Μετά από την επιβεβαίωση των ιατρών, τον οδήγησαν κατευθείαν στο νεκροτομείο, όπου ένας νοσοκόμος – νεκροτόμος ανέλαβε να τον πλύνει και να τακτοποιήσει τα εγχυμένα σπλάχνα του προκειμένου να τον παραλάβει το γραφείο τελετών πού είχαν στείλει οι συγγενείς του.
Είχαν περάσει περίπου 8 ώρες από το συμβάν. Εκείνη την στιγμή ανοίγει τα μάτια του, σηκώνεται και κάθεται στο μαρμάρινο τραπέζι του νεκροτομείου. Ο νοσοκόμος έντρομος βάζει τις φωνές και αρχίζει να τρέχει προς την έξοδο πανικόβλητος.
Αμέσως καταφθάνουν οι ιατροί, τον παραλαμβάνουν και τον οδηγούν στο χειρουργείο όπου μετά από τις απαιτούμενες προσπάθειες «συναρμολόγησης» άρχισε να παρουσιάζει σημεία βελτίωσης.
Παρέμεινε αρκετό χρονικό διάστημα εως ότου θεραπεύτηκε πλήρως και εξήλθε από το νοσοκομείο υγιής. Στη συνέχεια δι΄ αγνωστους δι΄ ημάς λόγους, γνωστούς όμως εις τον ίδιον, εξεδήλωσε την επιθυμία να γίνει μοναχός!
Ο ίδιος διηγείται:… όταν μετά την σύγκρουση τραυματίστηκα θανάσιμα (κατά την δήλωση των ιατρών) ένοιωσα ότι βγήκα από το σώμα μου και αιωρούμενος πέρασα κατά περίεργο τρόπο ανάμεσα από μία κολόνα της ΔΕΗ χωρίς να συγκρουστώ μαζί της.
Στη συνέχεια βρέθηκα σε ένα περιβάλλον με μισοσκόταδο και τελείως κενό.
Ένοιωθα πανάλαφρος σαν πούπουλο να αιωρούμαι σ΄ αυτό το κενό και πολύ περίεργος για το πού βρισκόμουν και τι μου ειχε συμβεί.
Ενώ περιπλανιόμουνα για αρκετό χρόνο, άρχισα να διακρίνω μία φωτεινή γυναικεία μορφή να με πλησιάζει μέσα σ΄ ένα ολόφωτο λευκό νέφος. Όταν πλησίασε αρκετά διέκρινα ότι είχε μία υπερκόσμια γλυκιά έκφραση.
Αμέσως την συνέκρινα με τις αγιογραφίες πού είχα δει στους ιερούς ναούς όταν με πήγαινε μικρό παιδί η μητέρα μου και συμπέρανα ότι ήταν η μορφή της Ύπεραγίας Θεοτόκου.
… ήρθα για τα δάκρυα της μάνας σου…. εσύ θα ζήσεις, θα ζήσεις και θα Μας υπηρέτησης….
μού είπε με γλυκό και ειρηνικό ύφος και σιγά σιγά άρχισε να χάνεται.
Μετά από αυτό όλα σαν να έσβησαν, ένοιωσα να διαλύομαι και  μία δύναμη να με απορροφά με ορμή και να με κατευθύνει κάπου.
Αμέσως ένοιωσα σαν να ξύπνησα από λήθαργο. Βρέθηκα γυμνός με ένα πολυτραυματισμένο σώμα στο μαρμάρινο τραπέζι του νεκροτομείου, ενώ ταυτόχρονα άκουγα κάτι (σαν ουρλιαχτά) από έναν άνθρωπο καθώς απομακρυνόταν τρέχοντας προς την πόρτα…
Ο νέος αυτός μετά την πλήρη θεραπεία του, ηρθε στο Άγιον Όρος, στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, όπου συνάντησε τον ηγούμενο πατέρα Χριστόδουλο και αφού του διηγήθηκε το περιστατικό του ατυχήματός του εξεδήλωσε την επιθυμία να γίνει μοναχός.
Πράγματι εκεί ο γέροντας μετά την απαραίτητη δοκιμασία τον έκειρε μοναχό και του έδωσε το πατερικό όνομα «Σωφρόνιος».
Σήμερα είναι ένας ευλαβής μοναχός, ο οποίος δεν έπαυσε ποτέ να διηγείται την παράξενη συνάμα και ψυχωφελή αυτή ιστορία της ζωής του.
Στη συνέχεια αναχώρησε για ένα ησυχαστήριο στην Καστοριά όπου ήταν και η ιδιαίτερη πατρίδα του.
Πηγή: Αληθινές προφορικές διηγήσεις μετανοίας πού γράφονται για την ψυχική ωφέλεια των Ορθοδόξων Χριστιανών, Επιμέλεια Έκδοσης «Φίλοι Αγίου Όρους Λαμίας».

 http://vatopaidi.wordpress.com/

Ο Άγιος Εφραίμ

Συνοπτική βιογραφία Αγίου Εφραίμ

Ο Άγιος Εφραίμ εγεννήθη εις τα Τρίκαλα Θεσσαλίας, το έτος 1384.
Ωε γνωστόν τα Τρίκαλα το έτος 1393 περιήλθαν υπό Τουρκικήν κατοχήν, υπό του Βαγιαζίτ του Α΄ του Κεραυνού, ο οποίος κατέκτησε την χώραν της Θεσσαλίας. Έκτοτε ήρχισεν η εγκατάστασις Μουσουλμάνων εις τας Θεσσαλικάς Πεδιάδας.
Τ0 1935 εις την Θεσσαλονίκην ήρχισεν να εφαρμόζεται το «παιδομάζωμα» , το οποίον επί Μουράτ Β΄ ωργανώθη συστηματικώτερον εις όλας τας τουρκοκρατουμένας περιοχάς. Συνήθως εστρατολογούντο παιδιά 14-18 ετών ή 15-20, αλλά και μικροτέρας ηλικίας.
Ο Άγιος Εφραίμ σε ηλικία 14 ετών, το 1398, με το κοσμικόν όνομα ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΟΡΦΗΣ εγκατέλειψε μητέρα, χήραν, και επτά (7) αδελφούς , τη προτροπή της ευσεβούς αυτού μητρός, προφανώς δια να αποφύγη την βιαίαν στρατολογίαν δια την επάνδρωσιν των γενιτσαρικών σωμάτων, και προσήλθε δια να μονάση εις την Σταυροπηγιακήν Μονήν του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, επί του όρους των Αμώμων της Αττικής.
Ενταύθα, μετά φλογερού ζήλου επεδόθη εις την μοναχικήν πολιτείαν , ως άγγελος βιώσας μετά των αδελφών της Μονής.
Κατά το έτος 1391 οι Τούρκοι υπό τον στρατηγόν Εβρειός εισέβαλον εις την Πελοπόννησον και η πόλις των Αθηνών άρχισε να απειλείται υπ’ αυτού. Το δε έτος 1416 οι Τούρκοι ελεηλάτησαν την Αττικήν και ηνάγκασαν τον Δούκα των Αθηνών Αντώνιο Ατζαγιόλι να ομολογήση εαυτόν υπόφορον του Σουλτάνου.
Κατά το έτος 1424 οι Τούρκοι εισέβαλον βιαίως εις την Ιεράν Μονήν του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, επί του Όρους των Αμώμων και εσφαγίασαν αγρίως τους Πατέρας της Μονής.
Ο Άγιος απουσίαζεν εις την σπηλιάν του επί του Όρους και επιστρέψας , ιδών τα σώματα των Πατέρων εσφαγμένα ένθεν κακείθεν, εθρήνησεν γοερώς. Τον επόμενον χρόνον, την 14ην Σεπτεμβρίου 1425, επανήλθον οι βάρβαροι Οθωμανοί και ευρόντες τον Άγιον, τον συνέλαβαν και τον εβασάνιζον επί 8 ½ μήνας, μετά μεγάλης μανίας και βαρβαρότητος, με τα ίδια μέσα βασανιστηρίων με τα οποία εβασάνισαν τους Αγίους Μεγαλομάρτυρας , Άγιον Γεώργιον, Άγιον Δημήτριον, Αγίαν Αικατερίνην, Αγίαν Βαρβάραν και τόσους άλλους.
Τέλος ,τον εκρέμασαν ανάποδα εις παλαιόν δένδρον μουριάς επί του περιβόλου της Μονής , αφού διεπέρασαν εις τον ομφαλόν του χονδρόν παλαιόν ξύλον αναμμένον και αφού τον εκάρφωσαν επί του δένδρου με μεγάλα σουβλερά γύφτικα καρφιά. Ο Άγιος Εφραίμ ετελείωσε μαρτυρικώς την ζωήν του από τους Τούρκους στις 5 Μαΐου του σωτηρίου έτους 1426 και ώραν 9ην πρωινήν.

ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ

Καθισμένη πάνω στα ερείπια του παλιού Μοναστηριού , όπου η θεία Πρόνοια ωδήγησε τα βήματά μου, έφερνα τον στοχασμό μου σε χρόνια περασμένα, σε παλιού καιρούς, όταν σκορπισμένα ήταν παντού τα κόκκαλα των Αγίων, που με το αίμα τους ποτίστηκε το δένδρο της Ορθοδοξίας. Και , καθώς καταγινόμουν στο καθάρισμα απ’ τα χαλάσματα της Ιεράς Μονής , αναλογιζόμουν ότι βρίσκομαι σε ιερό τόπο, και έλεγα : «Θεέ μου, αξίωσέ με την ανάξια δούλη σου να ίδω έναν από τους πατέρας που έζησαν εδώ». Και ενώ πέρασε αρκετός καιρός κατά τον οποίο συνεχώς παρακαλούσα, ένιωθα μία φωνή μέσα μου να μου λέγη: «Σκάψε εκεί και θα βρης αυτό που επιθυμείς». Και θαυμαστώς μου υπέδειξε με τρόπο μυστηριακό ένα κομμάτι γης στο προαύλιο του Μοναστηριού. Ο καιρός περνούσε και η φωνή πιο δυνατή, πιο φλογερή με προτρέπει: «Σκάψε και θα βρης αυτό που επιθυμείς» κι έδειξα τον τόπο στον εργάτη που είχα φωνάξει εκείνες τις μέρες για μια μικρή επισκευή στο παλιό Ηγουμενείο.
Εκείνος ο άνθρωπος δεν ήταν πρόθυμος μα σκάψη εκεί που με ωθούσε η εσωτερική φωνή. Ήθελε να σκάψη κάπου πιο πέρα, όπου δήποτε αλλού. Στην επιμονή του τον άφησα να πάει όπου ήθελε , και εγώ έμεινα εκεί και προσευχόμουν να μην μπορή να σκάψη , να βρίσκη βράχους, για να αναγκαστή να έλθη στον τόπο που με ωθούσε εκείνη η φωνή.
Και πράγματι, ενώ προσπάθησε σε τρία-τέσσερα μέρη, συνεχώς έβρισκε βράχους και γι’ αυτό επέστρεψε εις τον τόπο που αρχικώς του υπέδειξα.
Ο τόπος εκείνος από το τζάκι, τις τρεις θυρίδες, το μισογκρεμισμένο τοίχο, όλα αυτά μαρτυρούσαν πως κάποτε υπήρχε κελλί κάποιου Μοναχού και που έμειναν τα ερείπια αυτά για να μας πουν το δράμα που κάποτε συνέβη εκεί. Καθαρίσαμε τον τόπο από τις πέτρες και άρχισε ο αργάτης εκείνος να σκάβει κάπως νευρικά, κάπως θυμωμένα και ,επειδή φοβόμουν να μην μου κάνη ζημιά, του είπα: « Μην βιάζεσαι, μην κουράζεσαι, κάνε πιο σιγά», αλλ’ επειδή δεν με άκουγε και έσκαβε με τον ίδιο ρυθμό του είπα: «Μήπως είναι και κανείς θαμμένος και κάνεις ζημιά! Σε παρακαλώ, πρόσεχε». Και τότε κατάλαβε και μου είπε: «Νομίζεις ότι θα είναι αλήθεια αυτό που έχεις στο νου σου;». Και αλήθεια , ήμουν τόσο βεβαία , σαν να τον έβλεπα. Και προχωρώντας τώρα εις την αγία και ιεράν εκταφή, και φθάνοντας περίπου ένα και εβδομήντα βάθος, πρώτα έφερε εις το φως ο κασμάς το κεφάλι του ανθρώπου του Θεού. Την ίδια δε στιγμή σκορπίστηκε άρρητη ευωδία σε όλη τη γύρω ατμόσφαιρα.
Ο εργάτης χλώμιασε, δέθηκε ο γλώσσα του, κόπηκε η μιλιά του.
«Άφησέ με μόνη, σε παρακαλώ», είπα στον εργάτη και απομακρύνθηκε.
Γονάτισα με ευλάβεια και ασπάστηκα το σκήνωμα του Αγίου και αισθάνθηκα βαθειά την έκτασι του μαρτυρίου του.
Η ψυχή μου γέμισε από αγαλλίαση , απόκτησα μεγάλο θησαυρό, και παίρνοντας το χώμα με προσοχή, έβλεπα την αρμονία του σκηνώματός του, που, αν και τόσους αιώνες μέσα στη γη, δεν είχε αλλοιωθεί.
Χαρακτηριστικόν, ότι επρόκειτο για κληρικόν, είναι ότι παίρνοντας το χώμα εις την θέσιν όπου ήσαν τα άγιά του χέρια, είδα το στρίφωμα του μανικιού του ράσου, που δεν υπήρχε ούτε η ελάχιστη σκόνη, ολοκάθαρο, χοντροϋφασμένο από αργαλειό του παλαιού καιρού∙ το πάχος της κλωστής ήταν πάνω από χιλιοστό και προχωρώντας κάτω από εις τα πόδια και πάλιν, να! το στρίφωμα του ράσου του, όπως και εις τα χέρια ολοκάθαρο, και τα πέλματά του είχαν αποτυπωθεί στο χώμα. Δεν ήξευρα τι πρώτα να κάνω, να χαρώ ή να τον κλάψω, πώς βρέθηκε εκεί θαμμένος του Θεού άνθρωπος; Τι να είχε συμβεί; Τι να είδαν τα μάτια του; Έλεγα , κάποιο δράμα θα συνέβη. Και προσπαθώντας να καθαρίσω τα οστά από τη λάσπη των δακτύλων του θρυμματίζονταν, διότι η βροχή είχε ποτίσει μέχρι κάτω το βάθος του τάφου του, γι’ αυτό και τα τοποθέτησα, όπως ήταν, στη θυρίδα, που ήταν από τον τάφο του.
Μα τι να σας πω για κείνη την βροχή; Λες και ο Ουρανός έρριχνε ασημένια φυλλαράκια με τα οποία έρραινε τον Άγιο και τον τάφον του.
Ήταν βράδυ, διάβαζα τον Εσπερινό, ήμουν μόνη ακόμα σ’ αυτόν τον άγιον τόπον, που μ’ έφερε ο Κύριος να τον υπηρετήσω, και, ξαφνικά, ακούω βήματα, που ξεκινούσαν από το βάθος του τάφου, προχώρησαν εις την αυλή και έφτασαν εις την πόρτα της Εκκλησίας. Τα βήματά του ηκούοντο δυνατά και σταθερά τόσον, ώστε ένιωσα μέσα μου ότι ήτο η μόνη φορά που φοβήθηκα, αισθάνθηκα το αίμα μου να μουδιάζη εις το κεφάλι μου και από το φόβο μου , ούτε που γύριζα πίσω να ιδώ, οπότε ακούω την φωνή του μου να μου λέγη:
«Έως πότε θα με έχης εκεί πέρα; Κι αυτός που μου έβαλε το κεφάλι μου έτσι…!
Τότε γύρισα και τον είδα∙ ήτο ψηλός εις το ανάστημα, με μικρά μάτια, στρογγυλά, με ελαφριές ρυτίδες στην άκρη∙ τα γένειά του έφθαναν και εκάλυπταν τον λαιμό, και κάπως εδώ και εκεί με χάρι εδιχάζοντο πλαγίως και έμπροσθεν και ολίγον σγουρά, χρώματος μαύρου, με όλη την μοναχική αμφίεσι∙ στο αριστερό του χέρι υπήρχε φως υπέρλαμπρον και το δεξί του χέρι ευλογούσε.
Η ψυχή μου γέμισε από αγαλλίαση και χαρά ανεκλάλητο. Πήρα θάρρος και δύναμι, ο φόβος εξαφανίστηκε, τον ένιωσα δικό μου και του είπα:
«Συγχώρησέ με , και αύριο, μόλις ξημερώσει ο Θεός την ημέρα, θα σε περιποιηθώ»∙ και αμέσως έγινε άφαντος, και συνέχισα τον Εσπερινό μου εν ειρήνη.
Το πρωί μετά την ακολουθία του Όρθρου επήρα τα άγια οστά και τα καθάρισα από τα χώματα, τα έπλυνα καθαρά και τα απόθεσα στο Ιερό σε μία παλιά θυρίδα , αφού άναψα και ένα καντηλάκι.
Το βράδυ της ιδίας ημέρας βλέπω στον ύπνο μου τον Όσιον άνθρωπον του Θεού μέσα εις την Εκκλησίαν όρθιον, αριστερά όμως και κοντά στον Άγιο, είδα όρθια και στο ανάστημα του Αγίου , μία περίλαμπρη ωραιότατη εικόνα του Αγίου, μία περίλαμπρη ωραιότατη εικόνα του Αγίου, που την κρατούσε με το ένα του χέρι αγκαλιασμένη.
Ήταν από παλαιό ασήμι σφυρηλατημένη και με το χέρι εργασμένη, δίπλα του βρισκόταν ένα μανουάλι και εγώ του έβαλα μία λαμπάδα αναμμένη από καθαρό κερί, και τότε άκουσα την φωνή του να μου λέγη:
«Σ’ ευχαριστώ πολύ. Ονομάζομαι Εφραίμ».
Πέρασε αρκετός καιρός και είχα μέσα μου μία απορία για τούτο το περιστατικό.
Μια μέρα, και μετά το τέλος του Εσπερινού, καθώς άπλωσα το χέρι μου για να κλείσω την πόρτα της Εκκλησίας, ακούω τρία χτυπήματα, σαν από κεχριμπαρένιο κομπολόι. Κατάλαβα ότι ήταν ο Άγιος.
Εμπήκα στο ιερό, διότι είχα εκεί τοποθετημένα τα Άγιά του λείψανα, άναψα ένα κεράκι και προσκύνησα. Αλλά τι να πω και τι να λαλήσω δια την ουράνιον εκείνην ευωδίαν που ανέπεμπαν τα άγιά του Λείψανα! Χείμαρρος πραγματικός επλημμύρισε όλο μου το είναι, αισθάνθηκα εντός μου τον Παράδεισον , μα και την ταπεινότητά μου σ’ αυτό το μεγαλείο.

Καθηγουμένη,
Μοναχή Μακαρία


Από το : «Ο ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ
Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ & ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ»
ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟΝ ΣΕΜΝΩΜΑ
ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΤΩΝ ΑΜΩΜΩΝ
Ο ΒΙΟΣ, Η ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΚΑΙ
ΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΟΥ
ΥΠΟ
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΗΣ, ΜΟΝΑΧΗΣ
ΜΑΚΑΡΙΑΣ ΔΕΣΥΠΡΗ
ΑΘΗΝΑΙ 2011

Ευλογητός εί, Χριστέ ο Θεός

Ἦχος πλ. δ'
Εὐλογητὸς εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, καὶ δι' αὐτῶν τὴν οἰκουμένην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Ψυχαναλυτὴς τό... Ἴντερνετ

«Ὁ ὑπολογιστὴς εἶναι ἡ εὔκολη λύση γιὰ ἐπικοινωνία, ὄχι ὅμως καὶ ἡ καλύτερη»

Τὸν ρόλο τοῦ... ψυχαναλυτῆ παίζει πλέον τὸ Ἴντερνετ - γιὰ παιδιὰ νεαρῆς ἡλικίας ποὺ βιώνουν ψυχολογικὰ ἢ οἰκογενειακὰ προβλήματα. Ἀποτελεῖ - σύμφωνα μὲ τοὺς εἰδικοὺς - τὴν εὔκολη λύση γιὰ τοὺς ἔφηβους ποὺ θέλουν νὰ προβάλουν τὰ προβλήματά τους.

Μὲ ἀφορμὴ τὴν «κραυγὴ ἀπελπισίας καὶ βοήθειας» τοῦ 13χρονου, ποὺ στὸ ἠλεκτρονικὸ ἡμερολόγιό του (blog) ἀνακοίνωσε πὼς σχεδιάζει νὰ βάλει τέλος στὴν ζωή του, οἱ ψυχολόγοι ἐπισημαίνουν πὼς ἡ ἐφηβεία εἶναι μία ἰδιαίτερα δύσκολη περίοδος, γι' αὐτὸ καὶ οἱ γονεῖς πρέπει νὰ σκύβουν στὰ προβλήματα τῶν παιδιῶν τους. Τὸ σημεῖο στὸ ὁποῖο «στέκονται» οἱ ψυχολόγοι εἶναι τὸ γεγονὸς πὼς ὁ συγκεκριμένος μαθητὴς Γυμνασίου ἐπέλεξε νὰ μοιραστεῖ τὰ προβλήματά του μὲ ἀγνώστους στὸ Ἴντερνετ, ἀντὶ νὰ τὰ συζητήσει μὲ γονεῖς καὶ φίλους. «Εἶναι σημεῖο τῶν καιρῶν μας. Τὸ Ἴντερνετ ἔχει γίνει τὸ ὑποκατάστατο τῆς παρέας καὶ τῆς κουβέντας. Τελικὰ ὅμως καταλήγουν νὰ αἰσθάνονται ἀκόμα πιὸ μόνοι, γιατί στὰ chat rooms δὲν ὑπάρχει ὀπτικὴ ἐπικοινωνία, ἄγγιγμα, ἀμεσότητα», τονίζει στὰ «NEA» ἡ ψυχολόγος κ. Μαριέττα Πεπελάση.

Ἡ ἀνωνυμία εἶναι τὸ «ἀτοὺ» γιὰ τοὺς χρῆστες τοῦ Ἴντερνετ, καθὼς κανεὶς δὲν τοὺς γνωρίζει. Αὐτὴ ἡ ἀπρόσωπη σχέση δημιουργεῖ ἕνα αἴσθημα ἐλευθερίας, ἀκριβῶς ἐπειδὴ μποροῦν νὰ θίξουν ὅποιο θέμα τοὺς ἀπασχολεῖ χωρὶς ὡστόσο νὰ στιγματιστοῦν στὸν κοινωνικὸ καὶ τὸν οἰκογενειακὸ περίγυρο: «Ἡ ἐφηβεία εἶναι μία περίοδος ἐσωτερικῆς ἀναζήτησης: τὰ παιδιὰ προσπαθοῦν νὰ μάθουν τὸν ἑαυτό τους, ἀναζητοῦν τὴν σεξουαλική τους ταυτότητα, προβληματίζονται γιὰ τὸ μέλλον. Πρόκειται γιὰ θέματα ἰδιαίτερα λεπτά. Ἂν λοιπὸν δὲν νιώθουν κοντὰ στοὺς γονεῖς καὶ στοὺς φίλους τους, τότε ὁ ὑπολογιστὴς εἶναι ἡ εὔκολη λύση, σὲ καμία περίπτωση δὲν ἀποτελεῖ τὴν καλύτερη»,ὑπογραμμίζει ἡ κ. Πεπελάση.

Στὴ συγκεκριμένη περίπτωση, ὁ 13χρονος μαθητὴς δὲν ἔκρυβε πὼς ἔνιωθε παραμελημένος ἀπὸ τοὺς γονεῖς του. «Οἱ γονεῖς μου δὲν μοῦ φέρονται καλά», ἔγραφε χαρακτηριστικά. Ἐπιπλέον, σύμφωνα μὲ τὸ ἠλεκτρονικὸ ἡμερολόγιό του, ἔνιωθε πὼς οἱ φίλοι του δὲν τὸν ἱκανοποιοῦσαν ἐνῶ παράλληλα εἶχε ἀπογοητευτεῖ ἀπὸ τὶς σχέσεις του μὲ τὰ κορίτσια. Τὸ ἡμερολόγιο ποὺ διατηροῦσε στὸ Ἴντερνετ, ὅπως ἐπισημαίνουν οἱ εἰδικοί, ἦταν «κραυγὴ βοήθειας»... Τὸ εἶχε ἀποφασίσει. Μάλιστα, τὸ γεγονὸς πὼς θὰ αὐτοκτονοῦσε βάσει λεπτομεροῦς σχεδίου - εἶχε ὁρίσει ὄχι μόνο τὴν ἡμέρα ἀλλὰ ἀκόμα καὶ τὴν ὥρα - χτυπάει ἀκόμη ἕνα «καμπανάκι» στοὺς ψυχολόγους: «Τὸ πρῶτο βῆμα εἶναι οἱ αὐτοκτονικὲς σκέψεις. Ἀπὸ τὴ θεωρία στὴν πράξη ὑπάρχει μεγάλη ἀπόσταση, ὡστόσο ὁ συγκεκριμένος ἔφηβος εἶχε ἤδη περάσει στὸ ἐνδιάμεσο στάδιο, νὰ ὁρίσει δηλαδὴ τὴν ἡμερομηνία καὶ τὸν τρόπο ποὺ θὰ δώσει τέλος στὴ ζωή του», λέει στὰ «NEA» ὁ ψυχολόγος - ψυχοθεραπευτὴς κ. Βασίλης Θεοδώρου. Πάντως τὸ πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ ὅλα, ὅπως τονίζει ὁ κ. Θεοδώρου, εἶναι πὼς ὁ 13χρονος μαθητὴς προσπαθοῦσε νὰ τραβήξει τὴν προσοχὴ τῶν ὑπόλοιπων χρηστῶν του Ἴντερνετ: «Πρόκειται γιὰ κάτι σύνηθες. Τὸ Ἴντερνετ κρύβει μεγάλες ἰδιαιτερότητες. Οἱ χρῆστες ἔχουν τὴν εὐκαιρία νὰ δημιουργήσουν μιὰ εἰκονικὴ ταυτότητα πολὺ πιὸ ἐνδιαφέρουσα ἀπὸ τὴν πραγματική τους, ὥστε νὰ ἔχουν τὴν προσοχὴ ποὺ ἐπιθυμοῦν. Αὐτὸ καὶ μόνο σκιαγραφεῖ τὴ μοναξιὰ αὐτῶν τῶν παιδιῶν».

 http://www.agiazoni.gr/article.php?id=12043774076537068525