Ο Γέροντας Παΐσιος για την Παναγία

1. Σήμερα, αδελφοί μου χριστιανοί, 15 Αυγούστου, εορτάζει η Παναγία μας, με την μεγαλύτερη θεομητορική εορτή Της. Δεν είναι εύκολο να μιλάει κανείς για την Παναγία, γιατί ο λόγος γι᾽ Αυτήν είναι δύσκολος. Η Θεοτοκολογία είναι όλη η θεολογία της Εκκλησίας μας. Μη μπορώντας λοιπόν, χριστιανοί μου, να σάς μιλήσω για την Παναγία μας, θα καταφύγω στον αγιασμένο Γέροντα, τον πατέρα Παΐσιο, ο οποίος αγαπούσε πολύ την Παναγία μας, και θα πάρω απ᾽ αυτόν ολίγα και ωραία για το σημερινό μου κήρυγμα.
2. Τόσο πολύ ο άγιος Γέροντας αγαπούσε την Παναγία, ώστε αλλοιωνόταν και μόνον ακούγοντας το Όνομά Της ΜΑΡΙΑ. Όταν το έβλεπε κάπου γραμμένο, έκανε το σταυρό του, το ασπαζόταν με ευλάβεια και σκίρταγε η καρδιά του. Έλεγε μάλιστα, ότι μπορεί κανείς να κάνει και ολόκληρη Ακολουθία ασπαζόμενος συνεχώς το Όνομα της Παναγίας. Το ίδιο λέγεται και για τον άγιο Νεκτάριο, ο οποίος είχε και αυτός θερμή αγάπη στη Θεοτόκο. Ακούσαμε ότι ο μακαριστός επίσκοπος Γερο-Ύδρας Ιερόθεος, ο οποίος καταγόταν από το χωριό Εκκλησούλα της Μεγαλοπόλεως, φύλαγε ως θησαυρό μιά μικρή Εικόνα της Παναγίας, που είχε τα βαθουλώματα των φιλημάτων του αγίου Νεκταρίου σ᾽ Αυτήν!!! Ο πατήρ Παΐσιος, όταν ήθελε να πάει να προσευχηθεί στην Παναγία, έκοβε λίγα αγριολούλουδα έξω από την καλύβη του και τα πήγαινε στην Εικόνα Της. «Πώς να πάω με άδεια χέρια να Την παρακαλέσω;», έλεγε.
3. Ήθελε, ο άγιος Γέροντας, να πηγαίνουμε αφιερώματα στην Παναγία, ό,τι έχει ο καθένας. Έλεγε μάλιστα για κάποιον που πήγε στην Μονή των Ιβήρων, για να προσκυνήσει την Παναγία την Πορταΐτισσα. Η Εικόνα αυτή είναι γεμάτη με φλουριά. Σκανδαλίσθηκε κάπως ο προσκυνητής και είπε, όταν έφευγε: «Παναγία μου, εγώ ήθελα να σε δω απλή και όχι με φλουριά». Στο δρόμο όμως τον έπιασε ένας πόνος δυνατός και έμεινε εκεί, στην μέση του δρόμου, ζητώντας βοήθεια από την Παναγία. «Παναγία μου, έλεγε, κάνε με καλά και θα Σου φέρω δυό φλουριά». Τότε του παρουσιάσθηκε η Παναγία, τον έκανε καλά και του είπε: «Έτσι μου τα φέραν τα φλουριά, δεν τα ζήτησα εγώ»!
4. Ο Γέροντας Παΐσιος ήθελε να «συγγενεύουμε» με την Παναγία. Και συγγενεύουμε με την Παναγία – έλεγε –, με την ταπείνωση, γιατί η Παναγία ήταν ταπεινή. Ας σκεφθούμε: Όταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ Της είπε ότι θα γεννήσει τον Υιόν του Θεού, τον Μεσσία, Αυτή ονόμασε τον Εαυτό Της «δούλη Κυρίου». «Ιδού η δούλη Κυρίου – είπε στον αρχάγγελο –, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»! Και η Ίδια πάλι εμεγάλυνε τον Κύριο λέγοντας, «ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού». Για την ταπείνωσή Της η Παναγία κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος. Ο άγιος Ανδρέας της Κρήτης, λέγει σε ένα τροπάριό του σ᾽ Αυτήν: «Χαίροις μετά Θεόν η Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα»!
5. Πρέπει να προσευχόμαστε, χριστιανοί μου, στην Παναγία ανοίγοντας την καρδιά μας σ᾽ Αυτήν, μιλώντας Της ελεύθερα, γιατί είναι η Μάνα μας. Μα, μαζί με την καρδιακή αυτή δική μας προσευχή, πρέπει να λέγουμε στην Παναγία και τις προσευχές και τα τροπάρια που θέσπισαν οι άγιοι Πατέρες γ᾽ Αυτήν. Οι καλύτερες προσευχές στην Παναγία είναι οι Παρακλητικοί Κανόνες σ᾽ Αυτήν και οι Χαιρετισμοί. Ο άγιος Γέροντας Παΐσιος συνιστούσε πολύ να διαβάζουν οι χριστιανοί κάθε μέρα το Θεοτοκάριο. Το Θεοτοκάριο είναι μιά μεγάλη Συλλογή 62 Κανόνων προς την Υπεραγία Θεοτόκο, που τους συγκέντρωσε ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης από χειρόγραφα του Αγίου Όρους. Είναι υπέροχα, χριστιανοί μου, τα τροπάρια των Κανόνων αυτών και βοηθάει πολύ την ψυχή μας να διαβάζουμε από την Συλλογή αυτή, όσο μπορούμε κάθε μέρα. Ο πατήρ Παΐσιος έλεγε σε κάποια Μοναχή: «Να διαβάζεις κάθε μέρα το Θεοτοκάριο. Αυτό θα σε βοηθήσει πολύ να αγαπήσεις την Παναγία. Και να δεις η Παναγία μετά!...Θα σου δώσει μεγάλη παρηγοριά»! «Και πότε να διαβάζω το Θεοτοκάριο», τον ρώτησε αυτή η Μοναχή. «Το βράδυ ή το πρωί;». «Καλύτερα τις πρωινές ώρες – της απήντησε ο Γέροντας –, ώστε αυτά που διαβάζεις, να τα έχεις στο νου σου όλη την ημέρα. Το Θεοτοκάριο πολύ βοηθάει. Θερμαίνεται η καρδιά και συγκινείται». Και μνημόνευε ο άγιος Γέροντας Παΐσιος τον Αγιορείτη παπα-Κύριλλο, τον Ηγούμενο της Μονής Κουλτουμουσίου, που δεν μπορούσε να συγκρατηθεί από τους λυγμούς και τα δάκρυα, όταν διάβαζε το Θεοτοκάριο!
6. Αδελφοί Χριστιανοί! Εμείς οι Έλληνες, ιδιαίτερα στα τωρινά τα χρόνια, που βουλιάζει η πατρίδα μας, πρέπει να προσευχόμαστε στην Παναγία, για να μάς κάνει το θαύμα Της. Θα μάς σώσουν όχι οι άρχοντες και οι επιστήμονες με τα κοσμικά τους συστήματα, αλλά θα μάς σώσει το Κομποσχοίνι και το Θεοτοκάριο, η προσευχή στην Παναγία μας. – Χρόνια σας πολλά και η Παναγία βοήθεια σε όλους μας.

Με πολλές ευχές,
† Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας

 Εγκύκλιο κήρυγμα
του Μητροπολίτου Γόρτυνος κ. Ιερεμία
επί τη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  15  ΑΥΓ  2012

ΕΝ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΕΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

“ΠΟ”

Στα αλβανικά “πο” σημαίνει “ναι”.

Το ακόλουθο συγκινητικό περιστατικό συνέβη στις 3 Απριλίου του 2002 ,το απόγευμα.

Επισκέφτηκε το Μοναστήρι μια νεαρή  Αλβανίδα, βαπτισμένη Ορθόδοξη, πολύ πιστή. Είναι εγκατεστημένη εδώ και μερικά χρόνια σε παραλιακή κωμόπολη του νομού Φωκίδος. Την συνόδευε ένα ζευγάρι Ελλήνων, οι οποίοι  είναι ευσεβέστατοι και προστατεύουν όσο μπορούν την φτωχή Αλβανίδα, η οποία σφουγγαρίζει σκάλες για να ζήση μαζί με την μητέρα της.

Η κοπέλλα αυτή, με τη φώτιση του Θεού κατάλαβε πόση δύναμη έχει το σημείο του Σταυρού, όταν το κάνει ο άνθρωπος στο σώμα του, και συχνά πυκνά το κάνει. Μερικοί ειρωνεύτηκαν κατά καιρούς την τακτική της αυτή, αλλά εκείνη φυσικά απαντά: “ κάνω τον Σταυρό μου, γιατί παίρνω δύναμη από την πίστη μου!” .

Πικραμένη και απογοητευμένη από διάφορα  περιστατικά της ζωής της, ζήτησε από το φιλικό αυτό ζευγάρι να την πάνε κάπου, να πάρει δύναμη . Εκείνοι την έφεραν στην Παναγία.

Όταν μπήκε στην Εκκλησία, γονάτισε μπροστά στην Θαυματουργή εικόνα  και προσευχόταν ολόψυχα και απλά σαν ένα μικρό παιδί. Οι υπόλοιποι βγήκαν από τον Ναό, για να την αφήσουν ανενόχλητη. Επειδή όμως αργούσε να  βγει ,η κυρία  πού την συνόδευε ξαναμπήκε στην Εκκλησία, για να δει αν τελείωσε την προσευχή της. Την βρήκε όρθια , νάχει αγκαλιάσει  την εικόνα της Θεομήτορος και να την καταφιλάει συγκλονισμένη!

Όταν συνήλθε, ζήτησε να πιη λίγο νερό, για να ηρεμήσει. Μετά εξήγησε με τα σπασμένα Ελληνικά της, με μάτια που έλαμπαν απ’ τα δάκρυα και την χαρά:

«Καθώς ήμουν γονατισμένη μπροστά στην Παναγία, την ρώτησα:

-         Θα με προστατεύσεις, Παναγία μου;

Τότε είδα το κεφάλι της Παναγίας να κινείται (καταφατικά) .  Σηκώθηκα τρέμοντας και αγκάλιασα την μεγάλη εικόνα Της και καθώς την κυττούσα, είσαι που κινήθηκαν τα χείλη Της και μου είπε “πο”. Μου είπε “ναι” στην γλώσσα μου, το καταλαβαίνετε;”, έλεγε συγκινημένη μαζί και χαρούμενη.

Μέσα στην συμπαθητική απλότητά της πίστευε πως η Δέσποινα του κόσμου μιλάει μόνο Ελληνικά! Μετά όμως από αυτό, κατάλαβε κι εκείνη πως η Παναγιά είναι Μάνα όλου του κόσμου και η στοργή Της τυλίγει όλους και ιδιαίτερα τους ταλαιπωρημένους και απροστάτευτους ανθρώπους. Ας είναι ευλογημένη και δεδοξασμένη εις τους αιώνας. Αμήν.

Από το βιβλίο: «ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΠΑΝΑΓΙΑ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ»
ΙΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ –ΚΟΙΝΟΒ.ΜΟΝΗ
ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
2005

Φύλακας του αδελφού μου

«Ήταν χαμένος στα μάτια του Θεού και των ανθρώπων κι έτσι θα παρέμενε ώσπου να βάλει τους ανθρώπους στην καρδιά του σαν τον εαυτό του τον ίδιο κι ώσπου να πετύχει τον εαυτό του στην ανάγκη σε κάποιαν ερημιά  του κόσμου.»
Κόρμακ ΜακΚάρθυ


Η έλλειψη αγάπης είναι η δική μας ασθένεια

 Η αγάπη προς τον πλησίον είναι ένα θέμα που απασχολεί ολοένα και λιγότερους ανθρώπους και θα απουσίαζε εντελώς από το δημόσιο ενδιαφέρον αν δεν μας το θύμιζαν οι οργανωμένες και απρόσωπες φιλανθρωπικές προσπάθειες των Μ.Μ.Ε.. Ο κόσμος σήμερα έχει, ούτως ή άλλως ,επιλέξει την ιδεολογία της διαρκούς απόλαυσης και της ικανοποιήσεως των ορμών και ενστίκτων. «Ο κόσμος δεν αναγνωρίζει κανένα νόμο, καμιά ευθύνη , κανένα όριο στην αυτοδίκαιη δράση του» για την ολοένα και αυξανόμενη ηδονή. Ο άνθρωπος σήμερα είναι αυτονομημένος και θεωρείται απελευθερωμένος στο ποσοστό που ικανοποίει τις επιθυμίες του. Δεν αφοσιώνεται σε κάτι που ξεπερνά τον εαυτό του και δεν δεσμεύεται σε αξίες που αφορούν και τον άλλον άνθρωπο ή την κοινωνία. Η ιδιωτική απόλαυση και η αδιαφορία για το κοινό καλό και τη δημόσια έγνοια κυριαρχούν …
… Η επίγνωση της δικής μας ασθένειας έχει προτεραιότητα όταν λέμε ότι πρέπει να καταλάβουμε το πώς λειτουργεί η καρδιά μας απέναντι στην ανάγκη να αγαπήσουμε τον συγκεκριμένο άνθρωπο και ίσως τον εχθρό, τον ξένο κ.ο.κ. Δεν λέμε να δούμε πώς θα αγαπήσουμε τον άλλον  για να του λύσουμε τα προβλήματα, αλλά για να δούμε , καταρχάς,  πόσο δυσκολευόμαστε να τον αγαπήσουμε και έτσι να διαπιστώσουμε την αρρώστια μας…

Πως μπορεί ο χριστιανός που ζει στον κόσμο να προσεγγίσει την αγάπη;
Τι μπορούμε να κάνουμε; Θα ξεκινήσουμε μια ατομική προσπάθεια θεραπείας; Γνωρίζουμε ότι η θεραπεία προσφέρεται στην Εκκλησία, στην εκκλησιαστική κοινότητα που προσφέρει τη ζωή της στον Θεό μέσα από την Ευχαριστία. Δεν πρόκειται λοιπόν για μια ατομική προσπάθεια, αλλά για κάτι που οι χριστιανοί ζουν κοινοτικά και η αγάπη για τους άλλους πηγάζει μέσα από την ήδη υπάρχουσα αγάπη στην ευχαριστιακή κοινότητα. Δεν πρόκειται για προσκοπισμό επομένως, όπου κάνουμε καλές πράξεις και μέχρις εκεί. Η έμπρακτη αγάπη που καλείται να προσφέρει ο χριστιανός είναι πρωτίστως αντιπροσφορά στην αγάπη του Χριστού προς τους ανθρώπους. Η χριστιανική αγάπη είναι μια απάντηση στην πρωταρχική πράξη αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Πρόκειται για μια δοξολογική αγάπη. Η αγάπη προσφέρεται «εἰς ἔπαινον δόξης τῆς χάριτος» του Θεού (Εφεσ. 1, 6 ), ώστε τελικά να δοξολογείται ο Θεός. Και η δοξολογία του Θεού είναι η αναγνώριση του Χριστού ως αυτού που πρόσφερε τον εαυτό του στον Σταυρό χάριν της σωτηρίας των ανθρώπων . Αυτή είναι η κρίσιμη διαφορά μεταξύ της κοσμικής και της χριστιανικής αγάπης. «ἐν τούτῳ ἐγνώκαμεν τὴν ἀγάπην, ὅτι ἐκεῖνος ὑπὲρ ἡμῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἔθηκε· καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν τὰς ψυχὰς τιθέναι.» ( Α΄Ιω. 3, 16 ) .
«Ο Θεός των χριστιανών… δεν απέστρεψε το πρόσωπο (εξαιτίας της κακίας των ανθρώπων ),  αντιθέτως ΠΡΩΤΟΣ ΗΜΑΣ ΗΓΑΠΗΣΕΝ με το σχήμα μας και με τα όριά μας. Έφθασε μάλιστα στο σημείο να τα ενδυθή ο ίδιος. Η αγάπη του Θεού ενδύθηκε την κατάσταση του αμαρτωλού και κεξεχωρισμένου ανθρώπου , χωρίς όμως η ίδια να αμαρτήση και να διαιρεθή , και μας άνοιξε ριζικά έναν καινούριο δρόμο: τον δρόμο του εξαγιασμού… Η αγάπη γίνεται τότε πράξη θεϊκή , πράξη μεταμορφωτική…  Η χριστιανική αγάπη είναι υπακοή στο παρόν. Γιατί  η αγάπη του Θεού σημαίνει υπακοή στο Θεό που μας προστάζει να αγαπούμε αλλήλους. Τι σημαίνει: Αγαπάτε τους εχθρούς υμών; Είναι η εγκατάλειψη του εγωισμού , του εγώ του πόθου και της αγωνίας, είναι ένας θάνατος του απομονωμένου ανθρώπου, είναι όμως επίσης και η γέννηση του πλησίον.  Σ’ εκείνους που τον ρωτούσαν ειρωνικά «Ποιος είναι ο πλησίον μου, ο Ιησούς απαντούσε: ο άνθρωπος που έχει την ανάγκη σας. Από τούτη τη στιγμή, όλες οι ανθρώπινες σχέσεις αλλάζουν νόημα». Η αγάπη που καλούμαστε να δώσουμε στον πλησίον σχετίζεται, επομένως, με την πίστη στον Χριστό. Πιστεύω στον Χριστό σημαίνει ότι εφαρμόζω , όσο μου είναι δυνατόν, τις εντολές του. Και όλες οι εντολές του συνοψίζονται στην εντολή της αγάπης. Από την εφαρμογή ή όχι αυτής της εντολής αποδεικνύεται και το μέγεθος της πίστης…


Από το βιβλίο: «Φύλακας του αδελφού μου
Κείμενα για την αγάπη και την πίστη σήμερα»
Γιώργος Μπάρλας
Εκδόσεις: Αρχονταρίκι

Έχετε ένα πρόβλημα; “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με

Έχετε ένα πρόβλημα; “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”

–Έχετε έναν πειρασμό με τον άλλον, με τον γείτονα σας, με τους φίλους σας κ.ο.κ. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Η ευχή θα σας δώσει τη λύση του προβλήματος σας λύσιν του αδιεξόδου όπ

ου ευρίσκεστε. Το κομποσκοινάκι λοιπόν “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”
Όλοι οι Άγιοι Πατέρες φωνάζουν την πρώτη θέση στη ζωή του κάθε χριστιανού την κατέχει η προσευχή. Θέλεις να κάνεις κατάσταση; Προσεύχου. Θέλεις να σωθείς; Προσεύχου. ‘Όλες οι προσευχές καλές και άγιες είναι, αλλά η νοερά προσευχή, είναι η βασίλισσα αυτών. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Απ’ αυτήν τη μικρούλα αλλά παντοδύναμη προσευχή, ξεκίνησαν οι Άγιοι Πατέρες και έγιναν φωστήρες της εκκλησίας. Λέγε συνεχώς όσο μπορείς περισσότερες φορές την ημέρα και τη νύχτα αυτή την ευχούλα και αυτή θα σε διδάξει αυτά που θέλεις, αυτά που δεν γνωρίζεις. Βιάσου σ’ αυτήν την ευχούλα!!
(Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  11  ΑΥΓ 2012 

Βασίλισσα των αρετών είναι η αγάπη και στέμμα της η διάκριση

Έτσι λένε οι άγιοι άνθρωποι, οι Θεοφώτιστοι Πατέρες της Εκκλησίας  μας, οι οποίοι γεμάτοι από την σοφία του Θεού εμβάθυναν στις αρετές και κακίες που μπορεί να παρουσιάσει η ανθρώπινη ψυχή. Και ο άνθρωπος καλείται να καλλιεργήσει τα σπέρματα των αρετών που φύτεψε μέσα του ο Θεός και να ξεριζώσει τα ζιζάνια της κακίας που έσπειρε ο εχθρός του ανθρώπου μετά την πτώση του.

Όλοι συμφωνούν στο ότι η αγάπη είναι η κορυφή στην πυραμίδα των αρετών, πλην όμως αν δεν συνοδεύεται από διάκριση, νοθεύεται, και από αρετή καταντά κακία, έστω και ακούσια.

Το πιο κάτω περιστατικό επιβεβαιώνει την αλήθεια αυτή. Συνέβη πριν λίγα χρόνια και το διηγήθηκε μετά δακρύων η μητέρα μιας οικογενείας. Είπε:

“Είμαστε μια οικογένεια όχι πλούσια, αλλά είχαμε τα αναγκαία για να ζήσουμε. Είχαμε κι έχουμε φόβο Θεού και ζούσαμε ήσυχα και νοικοκυρεμένα. Όμως κάποτε άρχισαν οι δοκιμασίες. Ο σύζυγός μ0ου αρρώστησε από καρκίνο και μη μπορώντας να κρατήσει το μαγαζί του έχασε ακόμα και το εμπόρευμά του και πνίγηκε στα χρέη. Εφορίες, ενοίκια, άλλες υποχρεώσεις έτρεχαν κάθε μήνα και έσοδα μηδέν. Ο γυιός μου, μικρό παλληκαράκι, προσπάθησε φιλότιμα κάτι να κάνει, αλλά η μικρή επιχείρηση του πατέρα κατέρρευσε οικονομικά. Εν τω μεταξύ , για να αντιμετωπιστούν τα έξοδα νοσοκομείου και φαρμάκων, αναγκαστήκαμε να πάρουμε ένα δάνειο από κάποιον τοκογλύφο, γιατί δεν υπήρχε άλλη λύση. Τελικά θα μας έβγαζε η Τράπεζα το μικρό σπιτάκι που είχαμε σε πλειστηριασμό. Σε λίγο θα ‘μαστε άστεγοι στον δρόμο, εγώ, τα κορίτσια μου που ήταν κόμη μαθήτριες και ο φτωχός ο γυιός μου που αναζητούσε εναγώνια μια οποιαδήποτε δουλειά, που όμως δεν βρισκόταν.

Τότε, ενώ βρισκόμαστε σε τέτοια δύσκολη θέση, με πρωτοβουλία ενός επιτρόπου της Εκκλησίας της ενορίας μας, οι συντοπίτες μας έκαναν έρανο και πληρώθηκαν μερικά χρέη στην Τράπεζα και προς το παρόν γλυτώσαμε το σπιτάκι μας. Ας είναι καλά οι άνθρωποι.

Εν τω μεταξύ ο γυιός μου συνέχιζε τις προσπάθειες να βρει μια δουλειά, αλλά μάταια. Αυτό του στοίχιζε πολύ και ήταν πολύ στεναχωρημένος . Εγώ ανησυχούσα για την τόση του στενοχώρια και επειδή φοβόμουν μην πάθει τίποτε κακό, τον παρηγορούσα.

Ένα απόγευμα έβγαλα και του έδωσα δύο ευρώ και του είπα:

-         Μη στενοχωριέσαι τόσο, παιδί μου. Έχει ο Θεός. Άντε, βγες λίγο έξω από το σπίτι, πήγαινε να πιείς έναν καφέ στο καφενείο, να πάρεις λίγο αέρα.

Τελικά τον έπεισα και ξεκίνησε λίγο ανόρεχτα. Το καφενείο ως συνήθως ήταν γεμάτο από συντοπίτες αλλά και μερικούς ξένους παραθεριστές. Κάθησε και ο γυιός μου σ’ ένα απόμερο τραπεζάκι, παρήγγειλε ένα καφεδάκι και συζητούσε ήσυχα μ’ έναν φίλο του που βρέθηκε εκείνη την ώρα εκεί.

Για μια στιγμή φάνηκε ο επίτροπος της Εκκλησίας και με ύφος αστυνομικού περιέφερε το βλέμμα του στους θαμώνες του καφενείου. Όταν είδε τον γυιό μου αναψοκοκκίνισε από έναν αδικαιολόγητο θυμό και του φώναξε μπροστά σε όλους:

-         Βρε παλληκαρά, εμείς κάναμε έρανο για να σας σώσουμε το σπίτι και συ έρχεσαι στον καφενέ και πίνεις τους καφέδες σου;

Κεραυνός αν έπεφτε επάνω στο παιδάκι μου, δεν θα πάθαινε την ζημιά που έπαθε. Χλώμιασε, τρεμούλιασε η ψυχή του και τα χείλη του και δεν μπόρεσε να βγει φωνή από το στήθος του. Ένα σούσουρο απλώθηκε ανάμεσα στους θαμώνες του καφενείου. Σηκώθηκε το παλληκάρι μου, κοίταξε με βουβό παράπονο τον σκληρό αυτό και αδιάκριτο άνθρωπο, που μετέτρεψε την καλή πράξη που είχε κάνει σε εγκληματική ενέργεια, και απομακρύνθηκε από το καφενείο σαν ένα ζωντανό ερρείπιο.

Όταν ήρθε στο σπίτι, τρόμαξα από την έκφραση που είχε το πρόσωπό του. Παγωμένο και με βλέμμα απλανές. Όταν τόλμησα να τον ρωτήσω αντιμετώπισα ένα ξέσπασμα τρομερό. Μου είπε τι συνέβη και τελείωσε ως εξής:

-         Μάννα, μου είπε με τρεμάμενη φωνή. Μέχρι εδώ ήτανε. Δεν θέλω να ξαναδώ άνθρωπο μπροστά μου. Το κατάλαβες; Και συ, μην τολμήσεις να με ενοχλήσεις για τίποτε από δω και πέρα. Πέθανα για όλους σας απόψε και για πάντα!

-         Κλειδώθηκε στο δωμάτιό του κι εκεί έμεινε κλεισμένος δύο ολόκληρα χρόνια! Έτρωγε ελάχιστα κι έμενε άπλυτος, ακούρευτος, και είχε γίνει αγριάνθρωπος. Ο Θεός γνωρίζει τις προσευχές που έκανα αυτό τον καιρό και τα δάκρυά μου. Στον κόσμο είπα ότι είχε φύγει και δούλευε στην Αθήνα.

Τελικά με λυπήθηκε η Πανάχραντη Δέσποινα του κόσμου και πριν λίγες μέρες , ένα πρωί τον βλέπω να βγαίνει αποφασιστικά από το δωμάτιο, να πλένεται και ζήτησε να κουρευτεί. Εγώ έτρεμα από την χαρά μου. Έβλεπα ότι το θαύμα είχε γίνει. Είχε λυτρωθεί από την αρρωστημένη αντίδραση του πληγωμένου εγωισμού του!

Αυτό το θαύμα ο Θεός το ολοκλήρωσε. Προς το μεσημέρι χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν από την γραμματεία γνωστού επιχειρηματία ενός Super market των Αθηνών , στο οποίο είχε δουλέψει κάποτε ο γυιός μου. Τον ζητούσαν για δουλειά!

Όταν τ’ άκουσε ο γυιός μου σήκωσε το χέρι του κι έκανε τον Σταυρό του. Ο Θεός τον ανάστησε ψυχικά και του έδωσε και την δυνατότητα εργασίας. Η μπόρα είχε πλέον περάσει.”

Και τελείωσε η Χριστιανή αυτή μητέρα την αφήγησή της, προσθέτοντας:

“Μακάρι να δώσει ο Θεός να καταλάβει και ο κ. Επίτροπος την αμαρτία που έκανε. Ίσως να νόμιζε πως έκανε το χρέος του και χτύπησε την “ασωτία” του γυιού μου! Δεν ήταν όμως έτσι τα πράγματα και δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει τι ακριβώς συνέβαινε”.

Και όσοι άκουγαν την  πονεμένη αυτή μητέρα , σκέφτηκαν πως πράγματι η διάκριση είναι επάνω κι απ’ αυτήν την αγάπη.

Το νυστέρι είναι ευεργετικό στο χέρι ενός καλού και ευσπλαχνικού γιατρού, όχι όμως και στο χέρι ενός ανίδεου μακελλάρη (χασάπη)!

Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ουράνια μηνύματα

Θαυμαστά γεγονότα»

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ

ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ

ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΔΩΡΙΔΑ 2009

Λίγο-πολύ θα πονάη και την Ορθοδοξία και την Πατρίδα του και θα αισθάνεται και την υποχρέωση που έχει ως Έλληνας Γερ Παισιος

{ Η φωτ το σπηλαιο του αγιου Νειλου του μυροβλητου Αγιο Ορος!
!!!Ελεγε ο Γεροντας Παισιος
Όσο μπορεί κανείς να γίνη σωστός Χριστιανός. Τότε θα έχη πνευματικό αισθητήριο. Λίγο-πολύ θα πονάη και την Ορθοδοξία και την Πατρίδα του και θα αισθάνεται και την υποχρέωση που έχει ως Έλληνας. Οπότε από εκεί και πέρα, αν μάθη κάτι, ενδιαφέρεται, ανησυχεί, προσεύχεται. Αλλά να πρέπη να του λένε: «Τώρα να ενδιαφερθής γι’ αυτό, ύστερα να ενδιαφερθής για εκείνο», θα είναι σαν μια τετράγωνη ρόδα που θέλει συνέχεια σπρώξιμο, για να προχωρήση. Σκοπός είναι να σπρώχνεται από μέσα ο άνθρωπος. Τότε θα κυλάη όμορφα σαν στρόγγυλη ρόδα. Και αν γίνη σωστός Χριστιανός κανείς, σπρώχνεται από μέσα και μετά τον πληροφορεί ο Θεός πιο πολύ και από αυτόν που διαβάζει, και για περισσότερα πράγματα. Γνωρίζει όχι μόνον αυτά που γράφουν, αλλά και αυτά που σκέφτονται να γράψουν. Καταλάβατε; Έρχεται ο θείος φωτισμός και όλες τις ενέργειές του είναι φωτισμένες.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Α΄
ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

 

 ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΤΟΥΤΗΣ 10 ΑΥΓ  2012

Ο χειρισμός της ψυχής είναι λεπτός Γερ Παισιος

Ο χειρισμός τη ς ψυχής είναι λεπτός

- Γέροντα, μερικοί χαρακτήρες που είναι δύσκολοι, στριμμένοι, πως θα βοηθηθούν;

- Εγώ σαν μαραγκός δούλευα και στριμμένα ξύλα. Χρειαζόταν όμως υπομονή, γιατί τα στριφτά ξύλα τα π

λανίζεις από ‘δώ, σηκώνουν αντιξυλιά, τα πλανίζεις από ‘κεί, σηκώνουν πάλι αντιξυλιά. Τα έτριβα λοιπόν με το διπλό λεπίδι λίγο από τι μια μεριά κόντρα, λίγο από την άλλη, και έτσι τα έφερνα σε λογαριασμό. Γίνονταν μάλιστα πολύ όμορφα, επειδή και ωραία νερά έχουν και δεν σπάζουν εύκολα· έχουν πολλή αντοχή. Αν δεν το ήξερες αυτό, μπορεί να τα έβλεπες έτσι και να τα πετούσες. Θέλω να πω, και οι άνθρωποι που έχουν δύσκολο χαρακτήρα, έχουν μέσα τους δυνάμεις και, να αφεθούν να τους δουλέψης, μπορούν να κάνουν άλματα στην πνευματική ζωή, αλλά χρειάζεται να διαθέσης αρκετό χρόνο.

Ύστερα, ποτέ δεν χρησιμοποιούσα μεγάλες πρόκες, για να σφίξω δυο στραβές σανίδες, αλλά πρώτα τις πλάνιζα, τις έφερνα σε λογαριασμό, και τις ένωνα με ένα καρφάκ ι. Δεν τις ζόριζα, για να σφίξουν, γιατί, όταν τις στραβές σανίδες προσπαθούμε να τις κάνουμε να εφαρμόσουν με μεγάλες πρόκες, θα σχισθούν και πάλι θα βγουν από την ζορισμένη εφαρμογή τους, οπότε τι καταλάβαμε;

Χρειάζεται διάκριση και ξανά διάκριση, όταν έχη κανείς να κάνη με ψυχές. Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει μία συνταγή, ένας κανόνας. Η κάθε ψυχή έχει την δική της ποιότητα και χωρητικότητα. Υπάρχουν δοχεία με μεγάλη χωρητικότητα και δοχεία με μικρή χωρητικότητα. Άλλα είναι πλαστικά και δεν αντέχουν πολύ και άλλα είναι μεταλλικά και αντέχουν. Όταν ο πνευματικός γνωρίση την ποιότητα και την χωρητικότητα της ψυχής, θα ενεργή ανάλογα με τις δυνατότητες και με την κληρονομικότητα που έχει, και με την πρόοδο που έχει κάνει. Η συμπεριφορά του θα είναι ανάλογη με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο εξομολογούμενος, με την αμαρτία που έκανε, και με ένα σωρό άλλα. Στον αναιδή θα προσέξη να μη δίνη δικαίωμα για αναίδεια. Την ευαίσθητη ψυχή θα κοιτάξη πώς να την βοηθήση να αντιμετωπίση με ανδρισμό τα προβλήματά της.

Επίσης θέλει προσοχή να μη βασίζεται κανείς σ’ αυτό που βλέπει εξωτερικά σ’ έναν άνθρωπο και να μην πιστεύη εύκολα αυτά που του λένε και βγάζει συμπεράσματα, ειδικά αν δεν έχη το χάρισμα να βλέπη βαθύτερα. Μερικές σανίδες, ενώ φαίνονται κατάγερες απ’ έξω, μέσα είναι όλο ίνες. Όταν πλανισθή το χνούδι που έχουν απ’ έξω, τότε δείχνουν τι είναι. Άλλες πάλι, ενώ απ’ έξω φαίνονται άχρηστες, μέσα είναι δαδένιες[

Ο χειρισμός της ψυχής είναι λεπτός. Δεν πρέπει να γίνωνται λάθη στις συνταγές. Ο κάθε οργανισμός, βλέπετε, έχει ανάγκη από την βιταμίνη που του λείπει και η κάθε πάθηση από τα ανάλογα φάρμακα

Γεροντας Παισιος

 

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  10  ΑΥΓ  2012 

Μία καταστρεπτική αναβολή

Η έλλειψη ευαισθητοποιήσεως μπροστά σε μια δύσκολη ψυχική κατάσταση ενός συνανθρώπου μας, μπορεί να έχει τραγικά αποτελέσματα, όπως στην ακόλουθη περίπτωση:

Το φοβερό αυτό συμβάν το έπαθε και το έζησε ένας ηλικιωμένος άνδρας, παρ’ όλο που ήταν καλός Χριστιανός, επίτροπος κλπ. Όσο καιρό έζησε μετά, το θυμόταν και πάντοτε έκλαιγε από τύψεις.

Μια ημέρα, πρωινό ήταν, ξεκίνησε από την Εκκλησία για την Επισκοπή, γιατί είχε συνάντηση με τον Επίσκοπο για κάποιο θέμα της Εκκλησίας. Καθώς ανηφόριζε τον δρόμο προς την κεντρική λεωφόρο, συνάντησε έναν γνωστό του- αρκετά νέο άνδρα- ο οποίος φαινόταν  έξαλλος, αγριεμένος, με ανακατεμένα μαλλιά και με το βλέμμα γεμάτο απελπισία. Ο επίσκοπος τα ‘χασε.

-         Τι έχεις , βρε Γιώργο; Τι σου συμβαίνει; μπόρεσε να του πη.

Ο άλλος ξέσπασε.

-         Άσε με ,κυρ- Δημήτρη, άσε με! Δεν αντέχω άλλο στο σπίτι. Θα πάω να πνιγώ!

-         Τι είναι αυτά που λες; του απάντησε ο χριστιανός.

-         Αυτό που σου λέω! Έχεις λίγο καιρό να σου τα πω να ξεσπάσω; ρώτησε, με την ελπίδα ότι ο επίτροπος θα μπορούσε λίγο να τον ακούσει.

Δυστυχώς όμως δεν ζύγισε καλά τα πράγματα και γυρίζει και του λέει:

-         Να σε ακούσω, φίλε μου, αλλά τώρα έχω μια συνάντηση με τον Δεσπότη. Θέλεις   να συναντηθούμε το απόγευμα στο καφενείο; του πρότεινε.

Απογοητευμένος ο άλλος του απάντησε μ’ ένα ξερό “Καλά” και έφυγε ακόμη πιο ταραγμένος.

Το μεσημέρι γύρισε ο επίτροπος στο σπίτι του και του έβαλε η γυναίκα του να φάει. Ενώ έτρωγε, χτύπησε  το τηλέφωνο. Το σήκωσε η γυναίκα του και αυτό που άκουσε την έκανε να παγώσει. Έμεινε με το ακουστικό μετέωρο. Ο επίτροπος ανησύχησε και την ρώτησε τι συμβαίνει. Η απάντηση:

-         Μου είπαν ότι ο Γιώργος πνίγηκε στον κυματοθραύστη. Προ ολίγου τον βρήκαν πνιγμένον!

Κεραυνός αν έπεφτε επάνω στον χριστιανό μας, λιγώτερο θα τον συγκλόνιζε!

-         Γυναίκα, εγώ τον σκότωσα, φώναζε και έκλαιγε με απόγνωση.

Άδικα προσπαθούσε να τον παρηγορήσει εκείνη.

-         Αχ, γιατί ανέβαλα να τον ακούσω; Λες και ο Δεσπότης θα με παρεξηγούσε αν του εξηγούσα;

Πήγε σε πολλούς πνευματικούς να εξομολογηθεί το γεγονός. Πήρε την άφεση, αλλά ο καημός τον ακολούθησε ως το τέλος της ζωής του.

Ας μας προβληματίσει το πάθημα αυτιού του Χριστιανού και ας ενδιαφερόμαστε για τις ψυχικές ανάγκες του πλησίον, ζητώντας φώτιση και Χάρι από τον Θεό, ώστε να μπορούμε να προσφέρουμε κατανόηση, παρηγοριά, έμπρακτη βοήθεια. Είθε.

Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ουράνια μηνύματα

Θαυμαστά γεγονότα»

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ

ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ

ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΔΩΡΙΔΑ 2009

Να αφεθούμε στην θεία πρόνοια(π.Παισιος

Να αφεθούμε στην θεία πρόνοια(π.Παισιος){η φωτ Ιερα Μονη Στομιου}

Όποιος παρακολουθεί τις ευεργεσίες του Θεού, μαθαίνει να εξαρτά τον εαυτό του από την θεία πρόνοια. Νιώθει μετά σαν το μωρό στην κούνια, που, αν το αφήση για λίγο η μητέρα

του, αρχίζει να κλαίη, μέχρι να τρέξη πάλι κοντά του. Αν αφεθή κανείς στον Θεό, είναι μεγάλη υπόθεση. Όταν πρωτοπήγα στην Ιερά Μονή Στομίου, δεν είχα που να μείνω. Όλο το μοναστήρι ήταν γεμάτο μπάζα. Βρήκα μια γωνιά κοντά στην μάνδρα, έβαλα κάτι από πάνω, για να την σκεπάσω λίγο, και εκεί περνούσα τα βράδυα καθιστός, γιατί δεν χωρούσα να ξαπλώσω. Μια μέρα ήρθε ένας γνωστός μου ιερομόναχος και μου λέει: « Καλά, πως μένεις εδώ; ». « Γιατί, του λέω, οι κοσμικοί είχαν περισσότερα από μας; Όταν είπαν στον Κανάρη, τότε που ζήτησε δάνειο, " δεν έχεις Πατρίδα", εκείνος είπε: « Θα αποκτήσουμε Πατρίδα » . Αν κοσμικός άνθρωπος είχε τέτοια πίστη, εμείς να μην έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό; Αφού η Παναγία οικονόμησε να βρεθώ εδώ, δεν θα φροντίση για το μοναστήρι της , όταν έρθει η ώρα; » . Και πράγματι, πώς τα οικονόμησε σιγά-σιγά όλα η Παναγία! Θυμάμαι, όταν έρριχναν οι μάστορες το μπετόν ,για να φτιάξουν την πλάκα στα κελλιά που είχαν καή, δεν έφθασαν τα τσιμέντα. Υπολειπόταν το ένα τρίτο ,για να τελειώση η πλάκα. Έρχονται οι μάστορες και μου λένε: « Τα τσιμέντα τελειώνουν. Να αραιώσουμε το μπετόν, για να φθάση για όλη την πλάκα » . « Όχι, τους λέω, συνεχίστε κανονικά » . Να φέρουμε άλλα δεν γινόταν, γιατί τα ζώα ήταν στον κάμπο. Έπρεπε να πάνε οι μάστορες δυο ώρες ως την Κόνιτσα και δυο ώρες ως τον κάμπο, στα χωράφια, για να βρουν ζώα. Πότε να πάνε, πότε να γυρίσουν. Ύστερα, οι άνθρωποι είχαν τις δουλειές τους. Δεν μπορούσαν να έρθουν άλλη μέρα. Βλέπω, είχαν ρίξει τα δυο τρίτα της πλάκας. Μπήκα στο εκκλησάκι και λέω: « Τι θα γίνη τώρα ,Παναγία μου; Σε παρακαλώ, βοήθησέ μας » . Μετά βγήκα έξω ...;

- Και τι έγινε , Γέροντα;

- Και η πλάκα τελείωσε και τα τσιμέντα περίσσεψαν!

- Οι μάστορες το κατάλαβαν;
Πώς δεν το κατάλαβαν. Είναι μερικές φορές πολύ μεγάλη η βοήθεια του Χριστού και της Παναγίας!

Γεροντας Παισιος

 

Ηλιας  Χαιντουτης  9 Αυγ  2012 

ΕΥΡΕΣΕΩΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΙΣΤΡΙΑΣ

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

ΤΗΣ ΕΥΡΕΣΕΩΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΙΣΤΡΙΑΣ

Παναγία η Εικονίστρια

Η ιερά εικόνα της Παναγίας της Εικονίστριας βρέθηκε περί το 1650 με θαυμαστό τρόπο στα κλαδιά ενός πεύκου. Στον τόπο της Ευρέσεως ζούσε κάποιος ασκητής, ο γέροντας ιερομόναχος Συμεών, ο οποίος και είδε ένα μυστηριώδες φως να φωτίζει το ασκητήριό του μέσα από το δάσος. Έκθαμβος και γεμάτος απορία για την προέλευση του εκτυφλωτικού φωτός, μάταια προσπαθούσε να πλησιάσει καθώς αυτό χανόταν. Ύστερα από πολλές απόπειρες αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο περί θαύματος. Μετά από προσευχή και νηστεία κατόρθωσε να πλησιάσει το μέρος όπου κρεμόταν η εικόνα στα κλαδιά ενός πεύκου. Τότε αντίκρισε τη γλυκιά μορφή της Παναγίας της Εικονίστριας.

Ο ίδιος δεν μπόρεσε να κατεβάσει την Εικόνα. Ίσως ήταν και θέλημα της Παναγίας να συμβεί αυτό για να γίνουν και άλλοι μάρτυρες του θαύματος. Έμεινε εκεί όλη τη νύχτα προσευχόμενος, και το επόμενο πρωί αναχώρησε τρέχοντας από χαρά για την μεσαιωνική πόλη της Σκιάθου, το Κάστρο, όπου ανήγγειλε στους κατοίκους του το θαύμα. Οι προεστοί τον ακολούθησαν μαζί με τους ιερείς και τον κόσμο. Δάκρυα χαράς ξεχύθηκαν από τα μάτια όλων αντικρίζοντας την εικόνα επάνω στο δένδρο. Ένας νέος ιερέας που ονομαζόταν Ιωάννης ανέβηκε και κατέβασε την Εικόνα, που τοποθετήθηκε στο ασκητήριο του Γέροντα.

Εκεί λίγο αργότερα χτίστηκε και το μοναστήρι της που σώζεται ως σήμερα και τιμάται στα Εισόδια της Θεοτόκου. Αυτή την εορτή αφιέρωσαν τότε στο πάνσεπτο εικόνισμά της οι Σκιαθίτες, καθώς η Παναγία εικονίζεται χωρίς το Χριστό και η μορφή της ομοιάζει με μικρό παιδί, όπως όταν αφιερώθηκε από τους γονείς της Ιωακείμ και Άννα στο Ναό. Λόγω του θείου φωτός που εξέπεμπε η εικόνα ονομάστηκε ‘’Εικων Αστρία’’ δηλαδή εικόνα που λάμπει ως άστρο και κατόπιν ‘‘Εικονίστρια’’. Φέρει όμως και την παραπλήσια ονομασία ‘‘Κουνίστρα’’ ή ‘‘Κουνίστρια’’, είτε από αλλοίωση του τοπικού ιδιώματος, είτε από τα κωνοφόρα δένδρα της περιοχής.

Η εικόνα παρέμεινε στο μοναστήρι της μέχρι το 1846. Τότε με σύμφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου και ύστερα από αίτημα όλων των κατοίκων της νέας πόλης μεταφέρθηκε η εικόνα και εγκαταστάθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό των Τριών Ιεραρχών, ώστε να την έχουν κοντά τους βοηθό και προστασία, και να καταφεύγουν σε αυτή.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΕΙΚΟΝΙΣΤΡΙΑ ΠΟΛΙΟΥΧΟΣ ΤΗΣ ΣΚΙΑΘΟΥ

Είναι η πολιούχος του νησιού και τελεί πολλά θαύματα σε όσους την επικαλούνται με ευλάβεια και πίστη. Εορτάζει δυο φορές το χρόνο. Στις 21 Νοεμβρίου στα Εισόδια της Θεοτόκου, που είναι και η μεγαλύτερη πανύγηρη. Τότε μεταφέρεται με πομπή από την πόλη στον τόπο της Ευρέσεως, στο αγαπημένο της Μοναστήρι. Η εικόνα μεταφέρεται από χέρι σε χέρι καθώς πλήθος κόσμου συνοδεύει την εικόνα με τα πόδια, ακολουθώντας τη γραφική διαδρομή που διαρκεί 3 περίπου ώρες. Εκεί τελείται Αγρυπνία και τις πρώτες πρωινές ώρες η Ιερά Εικόνα επιστρέφει με τα πόδια ξανά στην πόλη, και μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας στους δύο ενοριακούς Ναούς τελείται Λιτανεία στην πόλη της Σκιάθου. Την μνήμη της Ευρέσεως πανηγυρίζει η Σκιάθος το πρώτο σαββατοκύριακο μετά την 1η Ιουλίου, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη της στην προστάτιδα, βοηθό και πολιούχο της. Την γιορτή αυτή καθιέρωσαν ο παπα-Γιώργης Ρήγας, τελευταίος μύστης του κολλυβαδικού πνεύματος, Λαογράφος και Δάσκαλος, μαζί με τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, ο οποίος συνέγραψε και την Ακολουθία της.