Μέγας Βασίλειος Ιανουαρίου 1,

Γεννήθηκε το 330 στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μικράς Ασίας. Ήταν το δεύτερο παιδί της αγίας πολύτεκνης οικογένειας του Βασιλείου και της Εμμέλειας. ήταν πραγματικά αγία οικογένεια, διότι τα πέντε από τα εννέα παιδιά της, αναδείχθηκαν Άγιοι της Εκκλησίας μας. (Βασίλειος Καισαρείας, Γρηγόριος Νύσσης, Πέτρος Σεβαστείας, Ναυκράτιος, Μακρίνα). 0 Βασίλειος σπούδασε στην ΑΘήνα, μόνασε στον Πόντο, και έγινε επίσκοπος Καισαρείας το 370. Έχτισε τη “Βασιλειάδα”, ένα τεράστιο πρωτοποριακό συγκρότημα ευαγών ιδρυμάτων. Συνέγραψε τα “Ασκητικά”, ομιλίες στην “Εξαήμερο” “Θεία Λειτουργία” (η οποία φέρει το όνομά του και τελείται 10 φορές το χρόνο) και άλλα πολλά.

“0 λόγος του επιδρούσε σαν βροντή, γιατί ο βίος του έλαμπε σαν αστραπή”, γράφει ο επιστήθιος φίλος του Γρηγόριος ο Θεολόγος και γι ‘ αυτό “λαλών εναντίον βασιλέων ουκ ησχύνετο”. Να δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα της συμπεριφοράς του έναντι της πολιτικής εξουσίας.

Το 371 ο αρειανόφιλος αυτοκράτορας Ουάλης, έκανε Τα πάντα για να εξαπλώσει και να στερεώσει την αίρεση του Αρείου σ’ όλο το βασίλειό του. Οι περισσότεροι των υπηκόων του, είτε με διωγμούς, είτε με δημεύσεις περιουσιών, είτε με βασανιστήρια και με Θανατώσεις, υποτάσσονται στη Θέλησή του. Μόνος ανυπότακτος ο επίσκοπος Καισαρείας. 0 Ουάλης στέλνει εναντίον του τον έπαρχο Μόδεστο για να τον συνετήσει. - Πώς τολμάς Βασίλειε, του λέει άγρια ο Μόδεστος, να αντιτάσσεσαι στις βασιλικές διαταγές; Πώς τολμάς να περιφρονείς τον αυτοκράτορα; Μόνο εσύ αντιδράς! Ποιός νομίζεις ότι είσαι; - Βασίλειος: Για ποιό πράγμα με κατηγορείς, Έπαρχε; - Μόδεστος: Για το ότι δεν ακολουθείς την πίστη του Βασιλιά!
- Βασίλειος: 0 βασιλιάς δεν έχει τη σωστή πίστη! Πιστεύει πως ο Υιός του Θεού είναι ένα κτίσμα, ένα δημιούργημα, ένα κατασκεύασμα του Θεού και όχι Θεός αληθινός, όπως εγώ τον προσκυνώ. - Μόδεστος: Και εμείς δηλαδή, που ακολουθούμε την πίστη του αυτοκράτορα, τι είμαστε; - Βασίλειος: Αιρετικοί! - Μόδεστος: Γιατί μιλάς έτσι Βασίλειε; Δεν Θα ήταν καλύτερα για σένα να ήσουν μαζί μας; Δεν Θα προτιμούσες να μας έχεις φίλους σου; - Βασίλειος: Σαν χριστιανός προτιμώ να έχω φίλους που να είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα χριστιανοί. Το αν έχουν ή όχι αξιώματα μ ΄αφήνει αδιάφορο. - Μόδεστος: Μα δεν φοβάσαι λοιπόν τη δύναμη της εξουσίας μου; - Βασίλειος: Τι να φοβηθώ; Δημεύσεις περιουσίας; Δεν έχω τίποτα που να μου ανήκει. Εξορία; “Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής”. Βασανιστήρια; Το ασθενικό μου κορμί Θα υποκύψει αμέσως. Θάνατο; Αυτόν ποθώ κι εγώ, για να ενωθώ το συντομότερο με το Θεό μου! - Μόδεστος: Ποτέ κανείς Βασίλειε, δεν μου μίλησε με τόσο Θάρρος. - Βασίλειος: Ναι, γιατί ποτέ δε συνάντησες αληθινό επίσκοπο! του απαντάει θαρρετά ο Βασίλειος ”Μεγαλειότατε, ηττηθήκαμε!” ομολόγησε αργότερα στον Ουάλη, ο έπαρχος Μόδεστος.
‘Όταν δε κάποια άλλη στιγμή ο αυτοκράτορας Ιουλιανός περνούσε από την Καισάρεια, ο Βασίλειος πήγε να τον προϋπαντήσει. Μη έχοντας όμως κάτι πολύτιμο να του προσφέρει, του έδωσε, όπως του ζήτησε ο Βασιλιάς, τρία ψωμιά κριθαρένια, από εκεί να που τρεφόταν ο Άγιος. 0 Ιουλιανός διέταξε να τον ανταμείψουν, δίνοντάς του χορτάρι από το χωράφι. Βλέποντας ο Άγιος να περιφρονείται το δώρο που πρόσφερε κατ’ αυτόν τον τρόπο είπε:”Εγώ βασιλιά, όπως μου ζήτησες, σου πρόσφερα από εκείνο που τρώω, για να ζήσω. Εσύ δε πάλι, μου ανταποδίδεις το δώρο, προσφέροντάς μου από εκείνο που εσύ τρως”. 0 Ιουλιανός οργισμένος από αυτή την απάντηση, ορκίστηκε να κάψει την Καισάρεια, όμως δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει την απειλή του, γιατί Θείω Θελήματι, φονεύθηκε από τον Άγιο Μερκούριο.

Με τέτοιο Θάρρος, με τέτοια παρρησία, στάθηκε, μίλησε, συμπεριφέρθηκε έναντι των αρχόντων ο Άγιος.
0 Μέγας Βασίλειος πέθανε προφέροντας τις λέξεις: “εις χείρα Σου παραθήσομαι το πνεύμα μου”, την 1η Iανουαρίου 379, σε ηλικία 49 μόνον ετών.
Φωτογραφία: Μέγας Βασίλειος Ιανουαρίου 1, Γεννήθηκε το 330 στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μικράς Ασίας. Ήταν το δεύτερο παιδί της αγίας πολύτεκνης οικογένειας του Βασιλείου και της Εμμέλειας. ήταν πραγματικά αγία οικογένεια, διότι τα πέντε από τα εννέα παιδιά της, αναδείχθηκαν Άγιοι της Εκκλησίας μας. (Βασίλειος Καισαρείας, Γρηγόριος Νύσσης, Πέτρος Σεβαστείας, Ναυκράτιος, Μακρίνα). 0 Βασίλειος σπούδασε στην ΑΘήνα, μόνασε στον Πόντο, και έγινε επίσκοπος Καισαρείας το 370. Έχτισε τη “Βασιλειάδα”, ένα τεράστιο πρωτοποριακό συγκρότημα ευαγών ιδρυμάτων. Συνέγραψε τα “Ασκητικά”, ομιλίες στην “Εξαήμερο” “Θεία Λειτουργία” (η οποία φέρει το όνομά του και τελείται 10 φορές το χρόνο) και άλλα πολλά. “0 λόγος του επιδρούσε σαν βροντή, γιατί ο βίος του έλαμπε σαν αστραπή”, γράφει ο επιστήθιος φίλος του Γρηγόριος ο Θεολόγος και γι ‘ αυτό “λαλών εναντίον βασιλέων ουκ ησχύνετο”. Να δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα της συμπεριφοράς του έναντι της πολιτικής εξουσίας. Το 371 ο αρειανόφιλος αυτοκράτορας Ουάλης, έκανε Τα πάντα για να εξαπλώσει και να στερεώσει την αίρεση του Αρείου σ’ όλο το βασίλειό του. Οι περισσότεροι των υπηκόων του, είτε με διωγμούς, είτε με δημεύσεις περιουσιών, είτε με βασανιστήρια και με Θανατώσεις, υποτάσσονται στη Θέλησή του. Μόνος ανυπότακτος ο επίσκοπος Καισαρείας. 0 Ουάλης στέλνει εναντίον του τον έπαρχο Μόδεστο για να τον συνετήσει. - Πώς τολμάς Βασίλειε, του λέει άγρια ο Μόδεστος, να αντιτάσσεσαι στις βασιλικές διαταγές; Πώς τολμάς να περιφρονείς τον αυτοκράτορα; Μόνο εσύ αντιδράς! Ποιός νομίζεις ότι είσαι; - Βασίλειος: Για ποιό πράγμα με κατηγορείς, Έπαρχε; - Μόδεστος: Για το ότι δεν ακολουθείς την πίστη του Βασιλιά! - Βασίλειος: 0 βασιλιάς δεν έχει τη σωστή πίστη! Πιστεύει πως ο Υιός του Θεού είναι ένα κτίσμα, ένα δημιούργημα, ένα κατασκεύασμα του Θεού και όχι Θεός αληθινός, όπως εγώ τον προσκυνώ. - Μόδεστος: Και εμείς δηλαδή, που ακολουθούμε την πίστη του αυτοκράτορα, τι είμαστε; - Βασίλειος: Αιρετικοί! - Μόδεστος: Γιατί μιλάς έτσι Βασίλειε; Δεν Θα ήταν καλύτερα για σένα να ήσουν μαζί μας; Δεν Θα προτιμούσες να μας έχεις φίλους σου; - Βασίλειος: Σαν χριστιανός προτιμώ να έχω φίλους που να είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα χριστιανοί. Το αν έχουν ή όχι αξιώματα μ ΄αφήνει αδιάφορο. - Μόδεστος: Μα δεν φοβάσαι λοιπόν τη δύναμη της εξουσίας μου; - Βασίλειος: Τι να φοβηθώ; Δημεύσεις περιουσίας; Δεν έχω τίποτα που να μου ανήκει. Εξορία; “Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής”. Βασανιστήρια; Το ασθενικό μου κορμί Θα υποκύψει αμέσως. Θάνατο; Αυτόν ποθώ κι εγώ, για να ενωθώ το συντομότερο με το Θεό μου! - Μόδεστος: Ποτέ κανείς Βασίλειε, δεν μου μίλησε με τόσο Θάρρος. - Βασίλειος: Ναι, γιατί ποτέ δε συνάντησες αληθινό επίσκοπο! του απαντάει θαρρετά ο Βασίλειος ”Μεγαλειότατε, ηττηθήκαμε!” ομολόγησε αργότερα στον Ουάλη, ο έπαρχος Μόδεστος. ‘Όταν δε κάποια άλλη στιγμή ο αυτοκράτορας Ιουλιανός περνούσε από την Καισάρεια, ο Βασίλειος πήγε να τον προϋπαντήσει. Μη έχοντας όμως κάτι πολύτιμο να του προσφέρει, του έδωσε, όπως του ζήτησε ο Βασιλιάς, τρία ψωμιά κριθαρένια, από εκεί να που τρεφόταν ο Άγιος. 0 Ιουλιανός διέταξε να τον ανταμείψουν, δίνοντάς του χορτάρι από το χωράφι. Βλέποντας ο Άγιος να περιφρονείται το δώρο που πρόσφερε κατ’ αυτόν τον τρόπο είπε:”Εγώ βασιλιά, όπως μου ζήτησες, σου πρόσφερα από εκείνο που τρώω, για να ζήσω. Εσύ δε πάλι, μου ανταποδίδεις το δώρο, προσφέροντάς μου από εκείνο που εσύ τρως”. 0 Ιουλιανός οργισμένος από αυτή την απάντηση, ορκίστηκε να κάψει την Καισάρεια, όμως δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει την απειλή του, γιατί Θείω Θελήματι, φονεύθηκε από τον Άγιο Μερκούριο. Με τέτοιο Θάρρος, με τέτοια παρρησία, στάθηκε, μίλησε, συμπεριφέρθηκε έναντι των αρχόντων ο Άγιος. 0 Μέγας Βασίλειος πέθανε προφέροντας τις λέξεις: “εις χείρα Σου παραθήσομαι το πνεύμα μου”, την 1η Iανουαρίου 379, σε ηλικία 49 μόνον ετών.

ΣΗΜΕΡΑ πρώτη Ἰανουαρίου δὲν εἶνε, ἀγαπητοί μου, μία ἑορτή· εἶνε τρεῖς ἑορτές

ΣΗΜΕΡΑ πρώτη Ἰανουαρίου δὲν εἶνε, ἀγαπητοί μου, μία ἑορτή· εἶνε τρεῖς ἑορτές.
Ἡ μία εἶνε δεσποτική, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κατ᾽ αὐτὴν τὸ Θεῖο Βρέφος, ὅ­ταν συμ­πληρώθηκαν ὀκτὼ μέρες, ―κατὰ τὴν Ἰουδαϊ­κὴ παράδοσι, ποὺ ἰσχύει καὶ μέχρι σήμερα στὸ Ἰσραήλ― δέχθηκε τὴν λεγομένη πε­ριτομή, ποὺ ἀντιστοιχεῖ μὲ τὸ δικό μας βάπτισμα. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἔλαβε τὸ ὄνομα «Ἰησοῦς» (Λουκ. 2,21), τὸ «ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλ. 2,9) ποὺ σημαί­­νει σωτήρ (Ματθ. 1,21), λυτρωτὴς ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου. Τὸ ὄνομα αὐτὸ εἶνε τὸ γλυκύτερο καὶ δεσπόζει στὴν παγκό­σμιο ἱστορία. Τὸ ὄνομα αὐτό, ὅποιος τὸ τι­μᾷ καὶ τὸ ἐπικαλεῖται, παρά­δεισο ἔχει στὴν καρ­διά του· ὅποιος τὸ λησμονεῖ, κόλασι ἔχει· καὶ ὅ­ποιος τὸ βλαστημάει, εἶνε ἀν­άξιος νὰ ζῇ. Για­τὶ καὶ οἱ δαίμονες ἀκόμα τὸ φοβοῦνται. «Ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐ­πουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰη­σοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός» (ἔ.ἀ. 2,10-11). Σήμερα ἀκόμα εἶνε καὶ ἑορτὴ ἑνὸς ἐκ­λεκτοῦ δούλου τοῦ Χριστοῦ, τοῦ οἰκουμενικοῦ φωστῆρος τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Μεγάλου Βασι­λείου. Καὶ τρίτον σήμερα εἶνε μιὰ ἑορτὴ ὄχι ἐκ­κλησιαστικὴ ἀλλὰ κοσμική, ἡ πρώτη τοῦ ἔτους.
Λέω κοσμική, διότι κατὰ τὴν ὀρθόδοξο παράδο­σι τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἔτος ἀρχίζει ὄχι τὴν πρώτη Ἰανουαρίου ἀλλὰ τὴν πρώτη Σεπτεμβρίου.

†++ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΟΜΙΛΙΑ

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   1 ΙΑΝ 2013  ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ !  ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΜΗ ΧΡΟΝΙΑ !

Ο πειρασμός μερικές φορές μας μπερδεύει και κάνουμε τα αντίθετα από αυτά που υποσχεθήκαμε. Αλλιώς ξεκινάμε κι αλλιώς καταλήγουμε.ΓΕΡ ΠΑΙΣΙΟΣ

Ο πειρασμός μερικές φορές μας μπερδεύει και κάνουμε τα αντίθετα από αυτά που υποσχεθήκαμε. Αλλιώς ξεκινάμε κι αλλιώς καταλήγουμε. Για αλλού ξεκινήσαμε να πάμε και αλλού πηγαίνουμε. Δεν προσέχουμε. Δεν σας έχω πει παραδείγματα;

Παλαιότερα, στην Κόνιτσα δεν υπήρχε Τράπεζα. Αναγκάζονταν οι άνθρωποι να πάνε στα Γιάννενα, όταν ήθελαν να πάρουν κανένα δάνειο. Ξεκινούσαν λοιπόν μερικοί από τα γύρω χωριά και πήγαιναν εβδομήντα δύο χιλιόμετρα με τα πόδια, να πάρουν δάνειο, για να αγοράσουν λ.χ. ένα άλογο. Τότε, αν κανείς είχε ένα άλογο, μπορούσε να συντηρήσει την οικογένειά του. Έκανε ζευγάρι με το άλογο κάποιου άλλου και όργωνε. Μια φορά ξεκίνησε ένας να πάει στα Γιάννενα, να πάρει δάνειο, για να αγοράσει ένα άλογο, να οργώνει τα χωράφια του και να μην παιδεύεται να σκάβει με την τσάπα. Πήγε λοιπόν στην Τράπεζα, πήρε το δάνειο και μετά πέρασε και από τα εβραίικα μαγαζιά και χάζευε. Τον έβλεπε ο ένας Εβραίος, τον τραβούσε μέσα. «πέρνα μέσα, μπάρμπα, έχω καλό πράγμα!».
Έμπαινε εκείνος μέσα, άρχιζε ο Εβραίος να κατεβάζει τα τόπια από τα ράφια. Τα έπαιρνε, τα τίναζε. «Παρ' το, του έλεγε, είναι καλό, και για τα παιδιά σου θα σου το δώσω φθηνό». Έφευγε από τον έναν, προχωρούσε παραπέρα, χάζευε σε άλλον. «Έλα, μπάρμπα, μέσα, του έλεγε ο Εβραίος, θα σου δώσω το πιο φθηνό». Κατέβαζε τα τόπια, τα άνοιγε, τα άπλωνε. Ζαλίστηκε στο τέλος ο καημένος. Είχε και λίγο φιλότιμο, σου λέει «τώρα τα κατέβασε τα τόπια, τα άπλωσε ...;», και δήθεν «για τα παιδιά του πιο φθηνό», έδωσε τα χρήματα που είχε πάρει από την Τράπεζα και αγόρασε ένα τόπι πανί, αλλά και αυτό ήταν χωνεμένο! Μα και ένα τόπι πανί τι να το κάνει;
Και ένας πλούσιος δεν έπαιρνε ένα τόπι πανί. έπαιρνε όσο του χρειαζόταν. Τελικά γύρισε στο σπίτι με ένα τόπι σάπιο ύφασμα! «Που είναι το άλογο;», τον ρωτάν. «Έφερα ύφασμα για τα παιδιά!», λέει. Αλλά τι να το κάνουν τόσο ύφασμα; Χρεώθηκε εν τω μεταξύ στην Τράπεζα, και άλογο δεν πήρε παρά ένα τόπι πανί χωνεμένο. Άντε πάλι να πηγαίνει να σκάβει με την τσάπα στα χωράφια, να δυσκολεύεται, για να ξεχρεώσει το δάνειο!
Αν αγόραζε άλογο, θα επέστρεφε και καβάλα, θα ψώνιζε και λίγα πράγματα για το σπίτι του και δεν θα σκοτωνόταν να σκάβει με την τσάπα! Αλλά για να χαζεύει στα μαγαζιά τα εβραίικα, είδατε τι έπαθε; Έτσι κάνει και ο διάβολος. σαν τον πονηρό έμπορο σε τραβάει από 'δω, σε τραβάει από 'κει, σου βάζει τρικλοποδιές, και τελικά σε καταφέρνει να πας εκεί που θέλει εκείνος. Για αλλού ξεκινάς και αλλού καταλήγεις, αν δεν προσέξεις. Σε ξεγελάει και χάνεις τα καλύτερα χρόνια σου.

Ο διάβολος κάνει το παν για να μη βοηθηθεί ο άνθρωπος


Πηγή:ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β' «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ»

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  31 ΔΕΚ 2012 

Πώς επηρεάζουμε τους άλλους με τις σκέψεις μας (Γέροντας Πορφύριος

Πώς επηρεάζουμε τους άλλους με τις σκέψεις μας (Γέροντας Πορφύριος)


Μέσα μας ὑπάρχει ἕνα μέρος τῆς ψυχῆς ποὺ λέγεται “ἠθικολόγος”.

Αὐτὸς ὁ “ἠθικολόγος”, ὅταν βλέπει κάποιον νὰ παρεκτρέπεται, ἐπαναστατεῖ, ἐνῶ πολλὲς φορὲς αὐτὸς ποὺ κρίνει ἔχει κάνει τὴν ἴδια παρεκτροπή. Δὲν τὰ βάζει, ὅμως, μὲ τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ μὲ τὸν ἄλλο. Κι αὐτὸ δὲν τὸ θέλει ὁ Θεός.

Λέει ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγέλιο: “Ὁ οὖν διδάσκων ἕτερον σεαυτὸν οὐ διδάσκεις; Ὁ κηρύσσων μὴ κλέπτειν, κλέπτεις;”. Μπορεῖ νὰ μὴν κλέπτουμε, ὅμως φονεύουμε, κακίζουμε τὸν ἄλλον καὶ ὄχι τὸν ἑαυτόν μας. Λέμε παραδείγματος χάριν: “Ἔπρεπε νὰ κάνεις αὐτό, δὲν τὸ ἔκανες, νὰ τί ἔπαθες!”. Στὴν πραγματικότητα, ἐπιθυμοῦμε νὰ πάθει ὁ ἄλλος κακό.

Ὅταν σκεπτόμαστε τὸ κακό, τότε μπορεῖ πράγματι νὰ συμβεῖ. Κατὰ ἕνα μυστηριώδη καὶ ἀφανὴ τρόπο μειώνουμε στὸν ἄλλο τὴ δύναμη νὰ πάει στὸ ἀγαθό, τοῦ κάνουμε κακό.
Μπορεῖ νὰ γίνουμε αἰτία ν’ ἀρρωστήσει, νὰ χάσει τὴ δουλειά του, τὴν περιουσία του κ.λπ.
Μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο δὲν κάνουμε κακὸ μόνο στὸν πλησίον μας ἀλλὰ καὶ στὸν ἑαυτό μας, γιατὶ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.
Καὶ τότε προσευχόμεθα καὶ δὲν εἰσακουόμεθα.

“Αἰτοῦμεν καὶ οὐ λαμβάνομεν”.
Γιατί;
Τὸ σκεφτήκαμε ποτὲ αὐτό; “Διότι κακῶς αἰτούμεθα”. Πρέπει νὰ βροῦμε τρόπο νὰ θεραπεύσουμε τὴν τάση ποὺ ὑπάρχει μέσα μας νὰ αἰσθανόμαστε καὶ νὰ σκεπτόμαστε μὲ κακία γιὰ τὸν ἄλλο.

Εἶναι δυνατὸ νὰ πεῖ κάποιος, “ἔτσι ποὺ φέρεται ὁ τάδε θὰ τιμωρηθεῖ ἀπ’ τὸν Θεό”, καὶ νὰ νομίζει ὅτι τὸ λέει χωρὶς κακία. Εἶναι, ὅμως, πολὺ λεπτὸ πράγμα νὰ διακρίνει κανεὶς ἂν ἔχει ἢ δὲν ἔχει κακία. Δὲν φαίνεται καθαρά. Εἶναι πολὺ μυστικὸ πράγμα τί κρύβει ἡ ψυχή μας καὶ πῶς αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἐπιδράσει σὲ πρόσωπα καὶ πράγματα.

Δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο, ἂν ποῦμε μετὰ φόβου ὅτι ὁ ἄλλος δὲν ζεῖ καλὰ καὶ νὰ προσευχόμαστε νὰ τὸν βοηθήσει ὁ Θεὸς καὶ νὰ τοῦ δώσει μετάνοια, δηλαδὴ οὔτε λέμε οὔτε κατὰ βάθος ἐπιθυμοῦμε νὰ τὸν τιμωρήσει ὁ Θεὸς γι’ αὐτὸ ποὺ κάνει.

Τότε ὄχι μόνο δὲν κάνουμε στὸν πλησίον κακό, ἀλλὰ τοῦ κάνουμε καὶ καλό.
Ὅταν εὔχεται κανεὶς γιὰ τὸν πλησίον του, μιὰ καλὴ δύναμη βγαίνει ἀπ’ αὐτὸν καὶ πηγαίνει στὸν ἀδελφὸ καὶ τὸν θεραπεύει καὶ τὸν δυναμώνει καὶ τὸν ζωογονεῖ.
Μυστήριο πῶς φεύγει ἀπὸ μᾶς αὐτὴ ἡ δύναμη.

Ὅμως, πράγματι, αὐτὸς ποὺ ἔχει μέσα του τὸ καλὸ στέλνει τὴν καλὴ αὐτὴ δύναμη στοὺς ἄλλους μυστικὰ καὶ ἁπαλά.
Στέλνει στὸν πλησίον του φῶς, ποὺ δημιουργεῖ ἕναν κύκλο προστασίας γύρω του καὶ τὸν προφυλάσσει ἀπ’ τὸ κακό.

Ὅταν ἔχουμε γιὰ τὸν ἄλλον ἀγαθὴ διάθεση καὶ προσευχόμαστε, θεραπεύουμε τὸν ἀδελφὸ καὶ τὸν βοηθοῦμε νὰ πάει πρὸς τὸν Θεό.

Βίος καὶ Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, σελ. 439-441-

 

 

ΗΛΊΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  31 ΔΕΚ  2012    ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ

-ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ ; - ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ !

-ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ ; - ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ! ΟΤΑΝ Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ , ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ! ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ ΕΤ1 " ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ "

Έρχεται στην Ελλάδα ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος

Ο Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος αναμένεται να επισκεφτεί την Ελλάδα το πρώτο εξάμηνο του 2013, καθώς όπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος της ρωσικής Εκκλησίας, σχεδιάζει να βρεθεί στο Άγιο Όρος, πιθανότατα τον Ιούνιο.

Η επίσκεψη του επικεφαλής της Εκκλησίας της Ρωσίας στην Ελλάδα, θα αποτελεί ουσιαστικά ανταπόδοση της επίσκεψης που είχε πραγματοποιήσει στη Μόσχα ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος, και θα περιλαμβάνει προσκύνημα στο Άγιο Όρος.

http://now24.gr/%CE%AD%CF%81%CF%87%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CF%8C%CF%83%CF%87/

Μιὰ μοναχή, ποὺ ἤθελε πολὺ τὴν τάξη, εἶπε στὸν Γέροντά ¨{Πορφυριο} της ἀγανακτισμένη:

Μιὰ μοναχή, ποὺ ἤθελε πολὺ τὴν τάξη, εἶπε στὸν Γέροντά ¨{Πορφυριο} της ἀγανακτισμένη:
— Ἡ τάδε ἀδελφή μᾶς ἀναστατώνει στὸ μοναστήρι μὲ τὶς δυσκολίες της καὶ τὸ χαρακτήρα της. Δὲν μποροῦμε νὰ τὴν ὑποφέρομε.
Κι ὁ Γέροντας ἀπάντησε:
— Ἐσὺ εἶσαι χειρότερη ἀπ’ αὐτήν.
Ἡ μοναχὴ στὴν ἀρχὴ ἀντέδρασε καὶ ἐξεπλάγη, ἀλλὰ μετὰ τὶς ἐξηγήσεις τοῦ Γέροντα τὸ κατάλαβε καὶ εὐχαριστήθηκε πολύ. Τῆς εἶπε, δηλαδή, ὁ Γέροντας:
— Ἐνῶ ἐκείνη τὴν κυριεύει τὸ κακὸ πνεῦμα καὶ φέρεται ἄσχημα, κυριεύει κι ἐσένα, ποὺ εἶσαι τάχα σὲ καλύτερη κατάσταση, καὶ σᾶς παίζει καὶ τὶς δύο. Ἡ ἀδελφὴ ἔρχεται σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση χωρὶς νὰ τὸ θέλει, ἀλλὰ κι ἐσὺ μὲ τὴν ἀντίδρασή σου καὶ τὴν ἔλλειψη τῆς ἀγάπης σου κάνεις τὸ ἴδιο. Ἔτσι οὔτε κι αὐτὴν ὠφελεῖς κι ἐσὺ βλάπτεσαι

«Βίος καὶ Λόγοι»,Γερ Πορφυριου ἔκδ. Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  30ΔΕΚ 2012 

Ὅταν βλέπομε τοὺς συνανθρώπους μας νὰ μὴν ἀγαποῦν τὸν Θεό, στενοχωρούμαστε.

Μὲ τὴ σιωπή, τὴν ἀνοχὴ καὶ τὴν προσευχὴ ὠφελοῦμε τὸν ἄλλον μυστικὰ.
Ὅταν βλέπομε τοὺς συνανθρώπους μας νὰ μὴν ἀγαποῦν τὸν Θεό, στενοχωρούμαστε. Μὲ τὴ στενοχώρια δὲν κάναμε ἀπολύτως τίποτα. Οὔτε καὶ μὲ τὶς ὑποδείξεις. Οὔτε αὐτὸ εἶναι σωστό. Ὑπάρχει ἕνα μυστικό, ἂν τὸ καταλάβομε, θὰ βοηθήσομε. Τὸ μυστικὸ εἶναι ἡ προσευχή μας, ἡ ἀφοσίωσή μας στὸν Θεό, ὥστε νὰ ἐνεργήσει ἡ χάρις Του. Ἐμεῖς, μὲ τὴν ἀγάπη μας, μὲ τὴ λαχτάρα μας στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, θὰ προσελκύσομε τὴν χάρι, ὥστε νὰ περιλούσει τοὺς ἄλλους, ποὺ εἶναι πλησίον μας, νὰ τοὺς ξυπνήσει, νὰ τοὺς διεγείρει πρὸς τὸ θεῖο ἔρωτα. Ἤ, μᾶλλον, ὁ Θεὸς θὰ στείλει τὴν ἀγάπη Του νὰ τοὺς ξυπνήσει ὅλους. Ὅ,τι ἐμεῖς δὲν μποροῦμε, θὰ τὸ κάνει ἡ χάρις Του.
Μὲ τὶς προσευχές μας θὰ κάνομε ὅλους ἀξίους τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ

«Βίος καὶ Λόγοι»,Γερ Πορφυριου ἔκδ. Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  30 ΔΕΚ 2012 

Κυριακή! «ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν λαοί»

(Περί τῆς πρωταρχικῆς αἰτίας  τῆς καταργήσεως τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς)

 

( πρωτοπρ. Ἀθανασίου Μηνᾶ)

Ἱερουσαλήμ,  Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα τούς Προφήτας, καί λιθοβολοῦσα τούς ἀπεσταλμένους πρός αὐτήν· ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τά τέκνα σου, ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας, καί οὐκ ἠθελήσατε; ἰδού ἀφίεται ὑμῖν, ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος (Ματθ. κγ΄, 36).

Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λυπᾶται καί συμπαθεῖ τήν Ἱερουσαλήμ. Τήν κατηγορεῖ  ὡς φονεύτρια, μή θέλουσα τό ἔλεός Του. Πίστεψε στόν διάβολο ὁ ὁποῖος τήν διασκορπίζει. Ὡστόσο, ὅμως, δέν τήν καταρᾶται. Τήν ἐκλιπαρεῖ!

Τέτοιο εἶναι λοιπόν καί τό ὕφος τοῦ παρακάτω κειμένου πού γράφθηκε μέ ἀφορμή τή νέα πολεμική κατά τῆς Κυριακῆς:

Ὁ Σατανᾶς, πονηρῷ τῷ τρόπῳ, ὑπέβαλε στοὺς πρωτοπλάστους τὴν ἐπιθυμία τῆς θεώσεως μέσῳ τῆς αὐτονομίας καὶ τῆς παρακοῆς. (Νὰ γίνουν θεοὶ χωρὶς τὸν Θεό). Ἀπρόσεχτοι καὶ εὐκολόπιστοι καί οἱ δυό, ὑπαχθέντες τῇ ἀπάτῃ τοῦ ὄφεως,  δελεάστηκαν καὶ ἔπεσαν.

Ἔτσι, εἰσῆλθε ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος στὴ ζωὴ τοῦ κόσμου καὶ ἔκτοτε βασίλευαν ἐπὶ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τρεῖς φοβεροὶ τύραννοι: ἡ ἁμαρτία, ὁ θάνατος καὶ ὁ Σατανᾶς. Ἡ ἐπιθυμία ἔσειρε πρὸς τὴν ἁμαρτία, ἡ ἁμαρτία πρὸς τὴν διαφθορά, ἡ διαφθορὰ πρὸς τὸν θάνατο, ὁ θάνατος εἰς τὸν Ἅδη. Οὐδεὶς ἐδύνατο νὰ ξεφύγει ἢ νὰ ἀναμετρηθεῖ νικηφόρα ἐναντίον αὐτῶν τῶν τυράννων. Κανεὶς ἐκ τῶν ἀνθρώπων δὲν μποροῦσε νὰ ἀντιδράσει χωρὶς ἔξωθεν ἐπικουρία καὶ βοήθεια. Οἱ τρεῖς αὐτοὶ δυνάστες τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων καταπίεζαν ἀφόρητα καὶ ἐξουθένωναν ἕως θανάτου οἱαδήποτε ἀνθρώπινη προσπάθεια. Οἱ ἄνθρωποι ἔπρατταν αὐτὸ ποὺ δὲν ἤθελαν, καὶ ἐπιθυμοῦσαν αὐτὸ ποὺ μισοῦσαν. Προσπαθοῦσαν, ἀλλὰ ὅμως ἔβλεπαν στὰ μέλη τους ἕτερον νόμον ποὺ τοὺς αἰχμαλώτιζε καὶ πίεζε νὰ πράττουν τὰ μὴ καθήκοντα.

Ταλαίπωροι ἄνθρωποι! Ποιὸς ἄραγε μποροῦσε νὰ σώσει καὶ νὰ ἀπαλλάξει τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ αὐτὴν τὴ φοβερὴ κατάσταση; Αἰῶνες, χιλιετίες περίμεναν οἱ ἄνθρωποι  ἄνωθεν ἐπίσκεψη καὶ βοήθεια. Ἐνθυμούμενοι τὴν ἁγνὴ χαρὰ καὶ τὴν ἀθωότητα τοῦ Παραδείσου, πονεμένοι καὶ κλαίοντες, βυθίζονταν ὅλο καὶ περισσότερο στὴ θλίψη καὶ στὶς τύψεις τῆς συνειδήσεως.

 Ἔτσι, ὅταν ἦρθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεὸς δὲν παρέβλεψε τὸ πλάσμα Του. Στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας βρῆκε ὅλη τὴν ἁγνότητα, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν παρθενία καὶ ἐπεσκέψατο ἡμᾶς διὰ τοῦ Σωτῆρος Θεανθρώπου Μεσσίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔγινε ὁ Θεὸς ἄνθρωπος, γιὰ νὰ καταστεῖ ὁ ἄνθρωπος κατὰ χάριν θεός, ἀνακαινισμένος, ἀναγεννημένος, πολίτης τοῦ Παραδείσου.

Ὦ, τί μεγάλη εὐλογία, Θεέ μου!!! Ὄντως, μοναδικὴ δωρεά!!! Ἀρκεῖ ἡ πίστις στὸ Θεανδρικὸ Πρόσωπο τοῦ Μεσσίου, ἡ μετοχὴ στὰ Θεῖα Του Μυστήρια, ὁ ἐγκεντρισμὸς στὸ Πανάγιο Σῶμα Του, στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του (Θεῖο Ὀρθόδοξο Βάπτισμα, Μετάνοια καί Θεία Κοινωνία τοῦ Παναχράντου Σώματός Του καὶ Αἵματος). Ἰδοὺ τὸ ἀντίδοτο στὸ δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου.

Μετά τή γέννηση ( Ἀνατολή ἀνατολῶν), τήν Βάπτιση (ὑπήκοος ἕως θανάτου) καί τήν Θεία  Μεταμόρφωση, ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς Χριστὸς, μὲ τὴν Θεία Σταύρωση (ἑκούσια ἐπιλογή τῆς χειροτέρου ὀδύνης), ἔσκισε τὸ χειρόγραφον τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ μὲ τὴν Ἁγίαν Του Ἀνάσταση ἐδικαιώθημεν οἱ πάντες.

Ἀρκεῖ βεβαίως νὰ πιστέψουμε στὴν μοναδικότητά Του καὶ εἰλικρινὰ καὶ ἀληθινὰ νὰ μετανοήσουμε.

Καὶ τότε, ἀνατέλλει μέσα μας τὸ Φῶς τῆς Γνώσεως, ὁμολογοῦμε καὶ βλέπουμε τὸ Φῶς τὸ Ἀληθινόν, λαμβάνουμε Πνεῦμα Ἐπουράνιον, εὑρίσκουμε πίστιν ἀληθῆν, Ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦμεν. Τὰ πάντα γέμουν Ἀκτίστου Φωτός.

Καμμία πλέον καταδίκη στοὺς ἀνθρώπους.

Καταλύεται ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας καὶ στὰ μέλη τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός μας λειτουργεῖ ὁ Νόμος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, πού μᾶς ἀναπλάθει καθημερινὰ μὲ τὴν Θείαν Ἄκτιστον Ἐνέργειαν, μεταδίδοντάς μας ζωτικὴν δύναμιν καὶ Ζωὴν Ἀθάνατον.      

 Χριστέ μου, Ἁγία ποὺ εἶναι ἡ Κυριακή!!!

Ἐκεῖ, στὸν Ἅγιο Ναό Σου, οἱ ἀδελφοί Σου, οἱ φίλοι Σου, οἱ πιστοὶ στὸ Μεσσιανικό Σου ἔργο, κοινωνοῦν μαζί Σου καὶ μεταξύ τους, προσφέροντες τὴν Ἁγίαν Ἀναφορὰν στὸν Θεὸ Πατέρα ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Ὅλοι παρόντες στὴ σύναξη τῆς Κυριακῆς, Προφῆτες, Ἀπόστολοι, Πατέρες, Μάρτυρες καὶ Ὁμολογητές, Ἄγγελοι καὶ Ἀρχάγγελοι, Θριαμβεύουσα καὶ Ἐπίγεια Ἐκκλησία, οὐρανὸς καὶ γῆ ἐπὶ τῷ αὐτῷ!

Καὶ ὅμως!!! Τί παράξενο, τί φοβερό, τί ἀπαίσιο!!! Ἀκούγεται στὶς ἡμέρες μας κατὰ κόρον, νὰ καταργηθεῖ ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, νὰ καταπατηθεῖ ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, νὰ σβήσει ὁριστικὰ ἡ ἐλπίδα τῆς ἀνάπλασης καὶ τῆς μεταμόρφωσης ποὺ ἐπιτυγχάνεται στὴ Θεία Σύναξη τῆς Κυριακῆς. Νὰ ἐμποδιστεῖ ἡ κοινωνία τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν Θεὸν καὶ μεταξὺ των. Νά πάψει νά ἰσχύει ἡ παράδοση τῶν τόσων αἰώνων πού ξεκίνησε ἀπό τήν Ἀνάσταση, ἡμέρα Κυριακή-τυχαῖο;- καί θεσμοθετήθηκε ἀπό τόν Μεγάλο σέ ἁγιότητα καί ἱκανότητα Κωνσταντῖνο, ἀγαπημένο ἅγιο ἀπ᾿ ὅλη τήν Ἐκκλησία μας καί ἰδιαίτερα ἀπό τούς πρώτους Χριστιανούς τοῦ 4^ου αἰώνα-νά τό ἀκυρώσουμε;-

 Ὦ, ταλαίπωροι ἄρχοντες!!! Ὦ, δυστυχεῖς καὶ πλανεμένοι!!! Τὶς ὑμᾶς ἐβάσκανε, ὥστε νὰ προσπαθεῖτε νὰ ἐπιβάλλετε τὰ μὴ καθήκοντα στὸν Ὀρθόδοξο  λαό μας;

Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη σᾶς λέμε, εἶναι καλύτερα νὰ σβήσει ὁ ἥλιος παρὰ νὰ καταργηθεῖ ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς.

Σταματῆστε, λοιπόν, τὶς διαβουλεύσεις.

Μὴν πέφτετε στὴν παγίδα ἀνθρωποκτόνων καὶ διεστραμμένων Νεοεποχιτῶν, ποὺ μισοῦν τὴν Ὀρθόδοξη πατρίδα μας καὶ ζηλεύουν γιὰ τὸν θησαυρὸ ποὺ ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, φέρουμε ἐν ὀστρακίνοις σώμασι.

Σᾶς παρακαλῶ λοιπόν, ἀγαπήσατε τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Κυριακὴ ἡμέρα καὶ μηδὲν προτιμῆστε ὑπεράνω Αὐτῶν.

Ἐκτὸς τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ, τοῦ Μεσσίου, τρεῖς τύραννοι βασιλεύουν καὶ φονεύουν τὸ ἀνθρώπινο γένος: ὁ διάβολος ἡ ἁμαρτία, καὶ ὁ θάνατος. Αὐτοὺς τοὺς τρεῖς τυράννους, τοὺς καθιστοῦν ἀνενέργητους καὶ τοὺς ἐξουδετερώνουν τρεῖς Ἀγαθοὶ Βασιλεῖς: ὁ Μεσσίας Χριστὸς, ἡ Ἄκτιστος Χάρις, καὶ ἡ βεβαία ἀνάσταση πού ζεῖ ἀπό αὐτήν τή ζωή ὁ ἐν Χριστῷ Ὀρθόδοξος ἄνθρωπος, ἔχοντας ὡς ἀρχέτυπο τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτό βεβαίως δέν τό ἀντέχουν οἱ πιστοί τοῦ ἀντιχρίστου καί πολεμοῦν ἀνελέητα, σπασμωδικά καί ἀδιάκριτα πλέον ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Τώρα ἑπομένως γίνεται σέ ὅλους ξεκάθαρα φανερό, ποιά ὀφείλεται νὰ εἶναι ἡ ἐπιλογή μας.

Στὸν Κύριο Ἰησοῦ, τὸν Σωτήρα καὶ Μεσσίαν, ἀνήκει ἡ δόξα, τὸ κράτος καὶ ἡ βασιλεία, εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ (Ματθ. β΄ 13-23)

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ζοῦμε ἀκόμη μέσα στὸ ἑορταστικὸ κλῖμα τῶν Χριστουγέννων. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὀνομάζει τὴ σημερινὴ Κυριακὴ «Κυριακὴ μετὰ τὰ Χριστούγεννα». Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο δείχνει φανερὰ ὅτι συνεχίζει τὸν χριστουγεννιάτικο ἑορτασμό. Γι αὐτὸ καὶ προβάλλει σήμερα περιστατικά ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ συνέβησαν σχετκὰ σύντομα μετὰ τὴ Γέννησή του. Στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε νὰ γίνεται λόγος γιὰ τὴ φυγὴ τοὺ Χριστοῦ στὴν Αἴγυπτο, γιὰ τὴ σφαγὴ τῶν νηπίων ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Ἡρώδη καὶ τέλος γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἐγκατάστασή του στὴ Ναζαρέτ.

Τὰ δύο ἀπὸ τὰ παραπάνω περιστατικὰ εἶναι πολὺ θλιβερὰ καὶ γεννοῦν μέσα μας πολλὰ ἐρωτηματικά. Καὶ τὰ δύο ἀναφέρονται σὲ ἀδικίες καὶ διωγμούς. Καὶ στὰ δύο ἡ κακία στρέφεται πρὸς μικρὲς τρυφερὲς ὑπάρξεις. Στὸ πρῶτο διώκεται τὸ ἀναμάρτητο νήπιο Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ ἦρθε κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ τοὺς εὐεργετήση καὶ νὰ τοὺς σώση. Αὐτὸς ὁ φιλάνθρωπος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, πρὶν προφθάση καλὰ καλὰ νὰ πατήση ὡς ἄνθρωπος ἐπάνω στὴ γῆ, ἐξορίζεται ἀπὸ τὴν πατρίδα του. Γίνεται πρόσφυγας στὴ μακρυνὴ τότε Αἴγυπτο καὶ ταλαιπωρεῖται γιὰ ὁλόκληρα χρόνια. Κι αὐτὸ ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτωλῆς φιλοδοξίας τοῦ Ἡρώδη. Στὸ δεύτερο περιστατικὸ σφαγιάζονται τὰ ἀθῶα νήπια τῆς Βηθλεὲμ καὶ τῶν περιχώρων. Ὁ βασιλιάς Ἡρώδης, ποὺ φοβᾶται μήπως χάση τὸν θρόνο του, διατάσσει νὰ ἐξολοθρευθοῦν ὅλα τὰ νήπια κάτω τῶν δύο ἐτῶν. Πιστεύει ὁ ταλαίπωρος ὅτι ἔτσι θὰ ἐξοντώση σίγουρα τὸν μικρὸ Ἰησοῦ.

Κι ἐμεῖς διερωτώμαστε: Γιατὶ ὁ Θεὸς δὲν ἔσωσε τὸν νεογέννητο Μεσσία μ’ ἕνα θαυματουργικὸ τρόπο; Δὲν θὰ μποροῦσε ὁ μικρὸς Ἰησοῦς νὰ παραμείνη στὴ Βηθλεὲμ καὶ νὰ εἶναι ἄτρωτος στὶς λόγχες τῶν στρατιωτῶν; Δὲν θὰ μποροῦσε ὁ Θεὸς νὰ κάνη τὰ χέρια τῶν στρατιωτῶν νὰ παραλύσουν τὴν ὥρα ποὺ θὰ ἐπιχειροῦσαν νὰ θανατώσουν τὸν Χριστό; Καὶ βέβαια θὰ μποροῦσαν ὅλα αὐτὰ νὰ γίνουν μὲ τὴ θεία παντοδυναμία. Ὅμως ὁ Θεὸς ἔχει τοὺς δικούς του λόγους γιὰ ὅλα ὅσα ἐπιτρέπει νὰ γίνουν. Γιὰ τὸ συγκεκριμένο ζήτημα οἱ ἅγιοι πατέρες μᾶς ἐξηγοῦν ὅτι ὁ νεογέννητος Χριστὸς ἀφήνεται νὰ διωχθῆ καὶ νὰ ταλαιπωρηθῆ, γιὰ νὰ φανῆ καθαρὰ ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ σαρκώθηκε στ’ ἀλήθεια καὶ ἔγινε πραγματικὸς ἄνθρωπος. Καθὼς οἱ ἄνθρωποι πληροφοροῦνται ὅτι τὸ νήπιο τῆς Βηθλεὲμ σώζεται μὲ ἀνθρώπινους τρόπους δέχονται εὐκολώτερα ὅτι ὁ Χριστὸς ἔγινε καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Ὕστερα, ὁ Χριστὸς θέλει νὰ γίνη ὑπόδειγμα σὲ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς ποὺ ὑφίστανται πολλοὺς καὶ μεγάλους πειρασμούς ἀπὸ τὰ μικρά τους ἀκόμη χρόνια. Καὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι στὶς μεγάλες δυσκολίες καὶ στὰ βάσανά μας τίποτε δὲν μᾶς παρηγορεῖ τόσο, ὅσο ἡ σκέψη ὅτι περισσότερο ἀπὸ ἡμᾶς ὑπέφερε ὁ ἀναμάρτητος Κύριός μας.

Ὅσον πάλι ἀφορᾶ στὰ νήπια ποὺ σφαγιάστηκαν, διερωτώμαστε: Γιατὶ νὰ ὑποστοῦν τὴ μεγάλη αὐτὴ ἀδικία; Γιατὶ νὰ δολοφονηθοῦν στὰ πρῶτα βήματα τοῦ βίου τους; Γιατὶ νὰ δεχθοῦν τὸν μαρτυρικὸ αὐτὸ θάνατο, χωρὶς νὰ ἔχουν διαπράξει κανένα κακό; Καὶ  ἐδῶ τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴ δίνουν οἱ ἅγιοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοὶ μᾶς ὑπενθυμίζουν ὅτι τὸ καλὸ καὶ τὸ κακὸ δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ φαίνεται στὰ μάτια τῶν πολλῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ βλέπει ὁ πανσοφος καὶ παντογνώστης Θεός. Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ, ἀδικημένος δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀδικεῖται ἀπὸ τοὺς ἄλλους· οὔτε αὐτὸς ποὺ ὑποφέρει καὶ βασανίζεται, ἔστω καὶ ἄδικα, ἐδῶ στὴ γῆ. Πραγματικὰ ἀδικημένος εἶναι αὐτὸς ποὺ προξενεῖ κακὸ καὶ ἀδικεῖ τοὺς ἄλλους.

 Αὐτὴ εἶναι μία ἄλλη φιλοσοφία, διαφορετικὴ ἀπὸ τὴ φιλοσοφία τῶν ἀνθρώπων. Τὸ πόσο δὲ ἀληθινὴ εἶναι ἡ φιλοσοφία αὐτὴ μᾶς τὸ ἀποδεικνύει ὁ Χριστὸς μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου. Τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου ἔβλεπαν ἐδῶ στὴ γῆ δυστυχισμένο τὸν φτωχὸ Λάζαρο καὶ εὐτυχισμένο τὸν πλούσιο. Στὸ τέλος ὅμως ἀληθινὰ καὶ αἰώνια εὐτυχισμένος ἀποδείχθηκε ὁ Λάζαρος, ἐνῶ ὁ πλούσιος βρέθηκε νὰ εἶναι αἰώνια δυστυχισμένος. Ἔτσι συνέβη καὶ μὲ τὰ νήπια, ποὺ σφαγιάσθηκαν πρόωρα καὶ ἄδικα. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἔχασαν τὶς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ποὺ μποροῦσαν ἴσως νὰ εἶναι καὶ μεγάλες ταλαιπωρίες. Ὅμως καὶ κέρδισαν τὰ ἀπερίγραπτα καὶ ἀνεκτίμητα ἀγαθὰ τῆς αἰώνιας ζωῆς κοντὰ στὸν ἅγιο Θεό. Ἀντίθετα ὁ βασιλιὰς Ἡρώδης ἀποδείχθηκε ὁ ἀληθινὰ δυστυχισμένος. Καὶ τὸ τέλος τοῦ βίου του ὑπῆρξε φρικτὸ, ἀφοῦ πέθανε γεμάτος σκωλήκια, ποὺ ἔτρωγαν ζωντανὸ ἀκόμη τὸ σῶμα του,  καὶ αἰώνια βασανίζεται στὴ φωτιὰ τῆς κολάσεως.

Γι αὐτό καὶ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ἄς ἐγκαταλείψουμε τὴ φιλοσοφία τοῦ κόσμου κι ἄς ἐγκολπωθοῦμε τὴ φιλοσοφία τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὸ ἔκαναν ὅλοι οἱ ἅγιοι. Ἄς ἀποκτήσουμε «νοῦν Χριστοῦ», ὅπως γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἄς πάψουμε νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὰ ὅσα μᾶς συμβαίνουν μὲ τὴ λογικὴ τοῦ κόσμου. Ἄς τὰ δοῦμε μὲ τὴ λογικὴ τοῦ Θεοῦ. Ἄς ζήσουμε, τέλος, μὲ τὸ φρόνημα ποὺ ἐκφράζει ὁ ὕμνος τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας: «Ξένον τόκον ἰδόντες, ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, τὸν νοῦν εἰς οὐρανὸν μεταθέντες· διὰ τοῦτο γὰρ ὁ ὑψηλὸς Θεὸς ἐπὶ γῆς ἐφάνη ταπεινὸς ἄνθρωπος, βουλόμενος ἑλκύσαι πρὸς τὸ ὕψος τοὺς αὐτοῦ βοῶντας, Ἀλληλούϊα». Δηλαδή, «Ἀφοῦ εἴδαμε τὴν παράδοξη γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἄς ἀποξενωθοῦμε ἀπὸ τὰ κοσμικά, κάνοντας τὸν νοῦ μας νὰ σκέπτεται πνευματικά, οὐράνια. Αὐτὸς βέβαια ἦταν καὶ ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Υψιστος Θεὸς φανερώθηκε στὴ γῆ ὡς ταπεινὸς ἄνθρωπος, θέλοντας νὰ προσελκύση στὸ πνευματικὸ ὕψος ὅσους τὸν δοξολογοῦν κραυγάζοντας, Αἰνεῖτε τὸν Κύριον». Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σερβίων & Κοζάνης

Πόσα ήταν τα νήπια;

Μέσα στην φύση του ανθρώπου είναι η επιθυμία να λύσει τις απορίες του.

Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να τοποθετηθεί και η συζήτηση για τον αριθμό των νηπίων που σφαγιάσθηκαν στη Βηθλεέμ από τον Ηρώδη μετά τη γέννηση του Χριστού.

Μελετώντας την πατερική παράδοση θα εντοπίσουμε αρκετές αναφορές στο γεγονός, χωρίς καμία αναφορά στον αριθμό των αθώων θυμάτων.

 Ο αριθμός 14.000, φαίνεται ότι εισχώρησε σε κάποια κατοπινή στιγμή, χωρίς όμως να ενσωματωθεί ποτέ πλήρως ούτε στα συναξάρια. Για παράδειγμα το Μέγα Ωρολόγιο σε έκδοση της Αποστολικής Διακονίας τοποθετεί τον αριθμό αυτό ανάμεσα σε παρενθέσεις.

Η σύγχρονη βιβλική έρευνα καταλήγει σε ένα πολύ μικρότερο νούμερο βασισμένη στον υπολογισμό του αριθμού των παιδιών που ήταν δυνατό να μεγαλώνουν στη Βηθλεέμ και στα περίχωρά της. Ίσως γύρω στα 30 με 40.

Στους Αγίους Τόπους δείχνονται στους προσκυνητές οι τάφοι των νηπίων, οι οποίοι, ούτε κατά προσέγγιση δεν πλησιάζουν τον αριθμό των 14.000.

Πόσα ήταν τελικά τα νήπια;

Προφανώς δεν γνωρίζουμε.

Ο κίνδυνος σε αυτή τη συζήτηση είναι να εστιάσουμε στον (μικρό ή μεγάλο) αριθμό και να χάσουμε την ουσία του προβλήματος που πρέπει να εντοπιστεί στο ότι ο Ηρώδης στηριγμένος σε έναν παράλογο και εγωιστικό φόβο μήπως χάσει το θρόνο του θυσίασε αθώους.

Αν στη Βηθλεέμ υπήρχαν λίγα παιδάκια το έγκλημα θα ήταν μικρότερο; Οι μανάδες τους θα τα θρηνούσαν λιγότερο;

Οι Πατέρες εστιάζουν στο γεγονός καθεαυτό και όχι στις (τεχνικές) “λεπτομέρειες”. Τους ενδιέφερε ο πόνος που προκάλεσε η κακία και όχι πόσα παιδάκια έπεσαν “θερισμένα σαν σιτάρι”, όπως λέει το κοντάκιο της εορτής.

Το περιστατικό της σφαγής των νηπίων δεν καταγράφεται σε άλλη πηγή της εποχής, παρά μόνο στον ευαγγελιστή Ματθαίο, αλλά είναι απόλυτα ταιριαστό με τις μαρτυρίες άλλων πηγών σχετικά με τον χαρακτήρα του Ηρώδη, ο οποίος δεν δίστασε να σκοτώσει πολλές από τις συζύγους του -μεταξύ αυτών και τη μόνη που φαίνεται ότι αγάπησε, τη Μαριαμνή- αλλά και αρκετά από τα παιδιά του, για να μην του πάρουν το θρόνο.

Το έγκλημα αυτό, όπως και όλα τα άλλα που διέπραξε ο Ηρώδης, είναι έτσι ή αλλιώς ασύλληπτο από το μέσο άνθρωπο: η διατήρηση του θρόνου, απέναντι σε μία αόριστη απειλή, για τον Ηρώδη ζυγίζει περισσότερο από τη ζωή ενός, δύο, τριών, τεσσάρων . . . παιδιών, ακόμη και αν αυτά είναι τα δικά του.

Αυτό που ο θολωμένος και διεστραμμένος νους του βασιλιά δεν μπόρεσε να συλλάβει είναι ότι με το έγκλημά του θεμελίωνε στη θυσία των αθώων βρεφών, τα οποία τιμώνται ως άγιοι, την Εκκλησία των μαρτύρων, οι οποίοι την πότισαν και την ποτίζουν με το αίμα τους.

Σημασία, λοιπόν, δεν έχει ο αριθμός, αλλά το ότι έστω και ένα παιδάκι σφαγιάστηκε, θύμα του ανθρώπινου εγωισμού. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η Εκκλησία δίνει μεγάλη αξία στον έναν άνθρωπο, στο εκατοστό πρόβατο, στον ένα αμαρτωλό που μετανοεί. Μήπως άλλωστε γνωρίζουμε πόσοι είναι οι άγιοι; Πόσοι είναι οι μάρτυρες; Οι νεομάρτυρες; Μας αρκεί το ότι όταν τέθηκε το ερώτημα Χριστός ή όχι εκείνοι επέλεξαν το Χριστό.

 http://amoustakis.wordpress.com/2012/12/29/number_of_nipia/

Μὰ τί εἶνε αὐτὴ ἡ ἁμαρτία; Φαίνεται σὰν ἕνα παιχνιδάκι ποὺ μπορεῖς νὰ παίζῃς.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΜΑΡΤΙΑ

ΑΡΧΙΖΩ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἁπλὸ κήρυγμα ποὺ μὲ ἀξιώνει ὁ Θεὸς νὰ κάνω, μ᾿ ἕνα ἐρώτημα· Τί εἶνε ἁμαρτία; Ἐὰν νιώθαμε τί εἶνε ἁμαρτία, θὰ κτυπούσαμε τὰ ἁμαρτωλά μας στήθη κι ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας θὰ ἔβγαινε ἡ φωνὴ τῶν μετανοούντων ἁμαρτωλῶν· «Ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου» (Λουκ. 15,18,21) καὶ «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. 18,13). Ἐὰν μπορούσαμε νὰ νιώσουμε τὴ φρίκη τῆς ἁμαρτίας, τὰ μάτια μας δὲν θὰ ἔπαυαν νὰ κλαῖνε, τὰ χέρια μας δὲν θὰ ἔπαυαν νὰ κάνουν ἐλεημοσύνες, τὰ γόνατά μας δὲν θὰ ἔπαυαν νὰ κάνουν γονυκλισίες, καὶ θὰ φεύγαμε στὶς σπηλιὲς καὶ στὰ βουνά, γιὰ νὰ ζητήσουμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Τί εἶνε ἁμαρτία; Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ σᾶς τὸ ἐξηγήσω. Θὰ ἔπρεπε νὰ βγῇ μέσα ἀπὸ τὴν κόλασι ἕνας ἁμαρτωλός, γιὰ νὰ περιγράψῃ τὴν φρικτὴ κατάστασι ποὺ ζῇ· θὰ ἔπρεπε νὰ εἶνε ἐδῶ ἕνας ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ποὺ μετανόησαν καὶ ἔκλαυσαν καὶ πόνεσαν στὴ ζωή τους, γιὰ νὰ περιγράψῃ τὸ μυστήριο καὶ τὴν τύφλωσι ποὺ προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία.
Παιχνιδάκι – βόμβα
Μὰ τί εἶνε αὐτὴ ἡ ἁμαρτία;
Φαίνεται σὰν ἕνα παιχνιδάκι ποὺ μπορεῖς νὰ παίζῃς.
Στὰ χρόνια τοῦ δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, στὶς κατεχόμενες χῶρες, πετούσανε τὰ γερμανικὰ ἀεροπλάνα μέσα στὶς πολιτεῖες κάτι ὄμορφα παιχνιδάκια γιὰ τὰ παιδιά. Καὶ τὰ παιδιὰ ἀνύποπτα πλησιάζανε τὰ παιχνιδάκια αὐτὰ τὰ γερμανικά, ποὺ μέσα εἶχαν μικρὲς βόμβες, καὶ ἐπειδὴ δὲν γνώριζαν τὸν κίνδυνο ποὺ διατρέχουν, παίζανε μ᾿ αὐτά, ὥσπου ξαφνικὰ ἐκρήγνυντο καὶ τὰ παιδιὰ γίνονταν χίλια κομμάτια.
Ὅπως ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι τοῦ Χίτλερ χρησιμοποιοῦσαν τὰ παιχνιδάκια ὡς μέσα ἀπωλείας καὶ καταστροφῆς, ἔτσι καὶ ὁ διάβολος χρησιμοποιεῖ σὰν παχνιδάκι τὴν ἁμαρτία. Κ᾿ ἐμεῖς σὰν ἀνόητα παιδιὰ πλησιάζουμε καὶ κάνουμε τὴν ἁμαρτία, χωρὶς νὰ συλλογιζώμεθα τὶς ὀλέθριες ἐπιπτώσεις της.


++++EΠIΣKOΠOY AYΓOYΣTINOY N. KANTIΩTOY
MHTPOΠOΛITOY ΦΛΩPINHΣ

TI ΘA MAΣ ΣΩΣH;

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ Ὁμιλίας περὶ μετανοίας σελ. 19-27)


ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   28 ΔΕΚ 2011