Εκοιμήθη εν Κυρίω ο Πνευματικός της Αδελφότητας Λυδίας

ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ;

Πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα ΠΡΟΣΟΧΗ. Προσοχή στη σκέψι, στη διάνοια, στον νού. Γιατί όλα τα αμαρτήματα και εγκλήματα, όλες οι πτώσεις και όλα τα πάθη, ξεκινούν απο τον νούν. Άν προσέχουμε και διώχνουμε τον πρώτο λογισμό, την πρώτη προσβολή, την πρώτη κακή σκέψι, δέν θα αμαρτήσουμε ποτέ. Γι’ αυτό και η συμβουλή μου είναι : “ΜΗ ΜΙΛΑΣ ΠΟΤΕ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ”. Όχι μόνο σε σχέση με την προσευχή, αλλά ειδικά σε σχέση με την αμαρτία.

Όμως επειδή είμαθε αδύνατοι πνευματικά και ο πειρασμός έρχεται με ορμή να μας παρασύρη στο κακό, έχουμε ανάγκη απο τη βοήθεια του Θεού. Αλλοίμονο σ’ αυτόν που θεωρεί τον εαυτό του ισχυρό και δυνατό χαρακτήρα. Αυτός κινδυνεύει να πέση γρηγορώτερα. «Ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση».1 Ας προσέχουμε , λοιπόν. Όλοι είμεθα αδύνατοι. Όλοι βαδίζουμε σ’αυτή την ζωή πάνω σ’ ένα τεντωμένο σχοινί. Μόνο η βοήθεια του Θεού μας στηρίζει. Εκείνη μας κρατεί.

Υπάρχουν στιγμές φοβερές στη ζωή του ανθρώπου, που σαρώνουν πνευματικώς τα πάντα και μόνο η βοήθεια του παντοδύναμου Ονόματος του Κυρίου σώζει εκείνους, που Τον επικαλούνται, με βαθειά ταπείνωσι. Γι’ αυτό ας παρακαλέσουμε τον Θεό μέρα-νύχτα, όπως η ημέρα μας είναι «τελεία,αγία ειρηνική και αναμάρτητος»

Οι δέκα Μακαρισμοί της οικογένειας

1. Μακάριο το σπίτι, που κυβερνάει ο Χριστός.

2. Μακάριο το σπίτι, που καταστατικό του έχει το Ιερό Ευαγγέλιο.

3. Μακάριο το σπίτι, που όλοι προσεύχονται.

4. Μακάριο το σπίτι, που το ανδρόγυνο ζει με αμοιβαία αγάπη, ανοχή, συνχωρητικότητα και διαφυλάσσει, σαν κόρη οφθαλμού, το συζυγικό του σπίτι.

5. Μακάριο το σπίτι, που τα μέλη του ζουν με αλληλοσεβασμό, αλληλοκατανόηση και ο καθένας υποχωρεί για το χατήρι του άλλου, οπότε κανένα δυσάρεστο μεταξύ τους πρόβλημα.

6. Μακάριο το σπίτι, που τα μέλη του είναι πιστά παιδιά του Θεού και ζουν την πνευματική και μυστηριακή ζωή της Αγίας Του Εκκλησίας, οπότε δεν κινδυνεύουν να γίνουν θύματα της μαγείας.

7. Μακάριο το σπίτι, που τα μέλη του είναι πνευματικώς καλλιεργημένα και θρησκευτικώς κατηρτισμένα, οπότε δεν διατρέχουν το κίνδυνο να παρασυρθούν από τους αιρετικούς και τα κάθε όργανα του Αντίχριστου.

8. Μακάριο το σπίτι, που τα μέλη του ζουν με φρόνηση και αυτοκυριαρχία οπότε δεν κινδυνεύουν να πέσουν θύματα των εμπόρων των ναρκωτικών και του λευκού θανάτου.

9. Μακάριο το σπίτι, που τα μέλη του ζουν με σωφροσύνη, εγκράτεια και γενικά σύμφωνα με τους κανόνες της ηθικής.

10. Μακάριο το σπίτι, που βασιλεύει η Αγάπη και όπου αγάπη ευλογία και όπου ευλογία ο Χριστός και όπου ο Χριστός ευτυχία, χαρά, ειρήνη, γαλήνη.

Πῶς νὰ σταματήσω τὸ κάπνισμα;Ἡ προσευχὴ στὸν Χριστὸ εἶναι ἡ λύση στὸ κάθε πρόβλημά μας...!

Πῶς νὰ σταματήσω τὸ κάπνισμα;

- Τὸ τσιγάρο δὲν κάνει καλὸ πουθενά. Ἀντίθετα, φέρνει καρκίνους καὶ ἄλλες ἀρρώστιες. Σταματῆστε το ἀμέσως.

- Πῶς νὰ τὸ σταματήσω; Δοκίμασα πολλὲς φορές, μὰ δὲν τὰ κατάφερα.

- Κάθε φορὰ ποὺ σοῦ ἔρχεται ἡ ἐπιθυμία νὰ καπνίσεις, νὰ λὲς τὸ “Κύριε, ἐλέησόν με”.

Ἡ προσευχὴ στὸν Χριστὸ εἶναι ἡ λύση στὸ κάθε πρόβλημά μας...!

Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν, σελ. 229

Ηλίας  Χαιντουτης  29  Ιαν 2013  

“Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι ἕνας τρόπος γιὰ νὰ ἔρθει ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸν Θεό. Εἶναι προσφορὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπo

“Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι ἕνας τρόπος γιὰ νὰ ἔρθει ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸν Θεό. Εἶναι προσφορὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Τίποτα καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ στερήσει ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο αὐτὴ τὴν ἀγάπη.”
Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης Δὲν καταπίεζε κανέναν

Δίπλα στὸν Γέροντα Πορφύριο αἰσθανόμουν ἄνετα. Δὲν καταπίεζε κανέναν. Ἤθελε, ὅποιος πήγαινε κοντά του, νὰ κάμνει αὐτὸ ποὺ ἔκανε, μὲ τὴν ἐλεύθερη βούλησή του. Ἔλεγε πάντοτε στοὺς ἐξομολόγους ὅτι, ὅταν, ὡς πνευματικοὶ πατέρες, κατευθύνουμε τὴν πορεία αὐτῶν ποὺ ἐξομολογοῦνται σ’ ἐμᾶς, πρέπει πάντοτε νὰ σεβόμαστε τὴν ἐλευθερία τους, τονίζοντάς μας ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἐλευθερία.

Μᾶς ἀνέφερε συχνὰ τὸ γνωστὸ περιστατικό, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς εἶπε μιὰ φορὰ κάτι, ἀπὸ τὸ ὁποῖο πολλοὶ σκανδαλίστηκαν, μὲ ἀποτέλεσμα ν’ ἀρχίσουν νὰ φεύγουν, ὥσπου ἔφυγαν ὅλοι κι ἔμειναν μόνο οἱ μαθητές του. Ὁπότε ὁ Κύριος τοὺς εἶπε ὅτι, ἂν ἤθελαν νὰ φύγουν κι ἐκεῖνοι, ἦταν ἐλεύθεροι νὰ τὸ πράξουν. Σημειώνει ἐπὶ λέξει τὸ κατὰ Ἰωάννην ἅγιο Εὐαγγέλιο: “Ἐκ τούτου πολλοὶ ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ’ αὐτοῦ περιεπάτουν. Εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς τοῖς δώδεκα. μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;”

Πῶς ἐξομολογοῦσε ὁ Γέροντας Πορφύριος;

“Τὴν ὥρα ποὺ μπαίνει κάποιος νὰ ἐξομολογηθεῖ, τὸν… κοιτάζω. Ὅταν φεύγει, τὸν συνοδεύω μὲ προσευχή, τοῦ στέλνω τὴν ἀγάπη μου ὣς ἔξω, ὥσπου νὰ ἔλθει ὁ ἄλλος. Εἶναι καλύτερα νὰ στέλνεις σιωπηλὰ τὴν ἀγάπη σου, παρὰ νὰ λὲς λόγια”.

Ὅταν σὲ ἡλικία εἰκοσιενὸς ἐτῶν ὁ π. Πορφύριος ἔγινε ἱερέας καί, στὴ συνέχεια, στὰ εἴκοσι τρία του, πνευματικός, ὅσους πήγαιναν κοντά του γιὰ νὰ ἐξομολογηθοῦν, δὲν τοὺς κοίταζε κατάματα, ὅπως μοῦ ἔλεγε ὁ ἴδιος, γιὰ νὰ μὴν αἰσθάνονται ἄβολα. Τοὺς ἔριχνε μόνο μιὰ ματιά, τὴν ὥρα ποὺ ἔμπαιναν, καὶ μετὰ ἔσκυβε τὸ κεφάλι του. Καί, πολλὲς φορές, πρὶν ἀκόμη ἀρχίσουν νὰ τοῦ μιλοῦν, τοὺς ἔλεγε ἐκεῖνος: “Κοίταξε, ἀπὸ τὸ χαρτάκι ποὺ ἔγραψες, μόνο τὸ τρία καὶ τὸ πέντε εἶναι ἁμαρτίες. Τὰ ἄλλα δὲν εἶναι ἁμαρτίες. Πές μου, λοιπόν, γιὰ τὸ τρία καὶ τὸ πέντε καί, ἅμα μᾶς μείνει χρόνος, μοῦ λὲς καὶ γιὰ τὰ ἄλλα”.

“Παιδιά μου, νὰ ἐξομολογεῖσθε συχνά, νὰ κοινωνεῖτε καὶ ν’ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀνθρώπους”.

(Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 169, 171, 172)

 

 

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  29 ΙΑΝ 2013 

Ως λαός έχουμε μεγάλη ευθύνη απέναντι στο Θεό.

Ως λαός έχουμε μεγάλη ευθύνη απέναντι στο Θεό. Από τα αρχαία χρόνια ο Θεός μας έδειξε ιδιαίτερη εύνοινα. Ήταν στην πρόνοιά Του η δημιουργία του απέραντου κράτους του Μ.Αλεξάνδρου, ώστε να μεταδώσει τα φώτα του Ελληνικού Πολιτισμού στους βαρβάρους και , ειδικότερα, την ελληνική γλώσσα, για να διαδοθεί ευκολότερα, μέσω αυτής, το Ευαγγέλιο. Ο Μ. Αλέξανδρος δεν ήταν ειδωλολάτρης. Ο ιστορικός Ιώσηπος λέει, όταν ο Μ. Αλέξανδρος μπήκε στην Ιερουσαλήμ (αφού αρνήθηκε την υπόδειξη των Εβραίων να συναντήσει πρώτα το Δαρείο και μετά αυτούς), ο αρχιερέας Ίαδδος τον υποδέχτηκε στο Ναό του Σολομώντα. Εκεί ο Αλέξανδρος είπε:"Κι εγώ προσκυνώ το Θεό του ουρανού".

Επί Πτολεμαίου, έγινε στην Αλεξάνδρεια η μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης (των Ο΄
) από τους επιγόνους του Μ. Αλεξάνδρου. Στην Αποκάλυψη , πάλι, ο Θεός στέλνει τις επτά επιστολές Του σε ισάριθμες Εκκλησίες της ελληνικής Μ. Ασίας. Στη συνέχεια , έχουμε την ίδρυση των πατριαρχείων , που όλα είναι Ελληνορθόδοξα(Κωνσταντινούπολης, Αλεξάνδρειας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων. μόνο , τελευταία το Αντιοχείας είναι Αραβορθόδοξο.

Συμβουλές του Γέροντα Παΐσιου

Προσθήκη λεζάντας

-(Πρός κάποιον προσκυνητή) Μη μιλάς στο παιδάκι σκληρά-κάτι ξέρω κι εγώ- γιατί κι αυτό θα σου αντιμιλάει απο αντίδραση.

-Πρέπει να ξέρετε ότι ο Θεός δε δίνει τη Χάρη Του όταν βλέπει υπερηφάνεια, ακόμη και  προδιάθεση υπερηφάνειας.

-Σε κάποιον ψυχασθενή.Να δουλεύεις, να μην είσαι άπραγος, διότι τότε έρχεται και ο πειρασμός απο πάνω, λέγοντάς σου ότι είσαι ανίκανος, και σε παίρνει η κάτω βόλτα.

- Ο άρχων του κόσμου τούτου ζητάει την καρδιά μας. Αλίμονο, αν ο Χριστός έδινε εξουσία στο σατανά. Αυτός εξουσιάζει τους κοσμικούς. Θύματα είναι κυρίως οι γυναίκες, που κινούνται περισσότερο με την καρδιά. Γι' αυτό και ευκολότερα τις επηρεάζει ο διάβολος. Ως γνωστόν , πρώτα έριξε την Εύα, στον Παράδεισο. Οι γυναίκες είναι, ας πούμε, λίγο κουτές. Μιά γυναίκα που θα πάει στην αγορά να αγοράσει -ας υποθέοσυμε -πιάτα, θα δει  εδώ, θα ψάξει απο εκεί, μεχρις ότου βρεί πιάτα με λουλουδάκια. Όμως, λίγο εδώ προσκολλάται, λίγο εκεί προσκολλάται, με αποτέλεσμα η καρδιά της να δίνεται στα μάταια ή στον περασμό, και στο τέλος, δε μένει τίποτα για το Χριστό. Μήπως , αν φας το φαγητο σε πιάτο με λουλουδάκια, θα είναι πιό νόστιμο;

Δεν υπάρχει Χριστιανισμός χωρίς Εκκλησία

«Πιστεύω …εἰς μίαν, Ἁγίαν,
 Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν.

Τι σημαίνει «πιστεύω στην Εκκλησία»

Μ’ αυτές τις λέξεις (Πιστεύω εἰς μίαν…» ) στο ένατο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως ομολογεί κάθε ορθόδοξος χριστιανός την πίστη του στη μεγάλη αλήθεια της Εκκλησίας.

Αλλά είναι αμφίβολο αν μπορεί κάποιος να βρει κάποιο άλλο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως που τόσο λίγο γίνεται αισθητό στην καρδιά αυτού που με τα χείλη διαβάζει το Σύμβολο , όσο το ένατο άρθρο, όπου εκφράζεται η αλήθεια της Εκκλησίας. Αυτό είναι εν μέρει κατανοητό. Πράγματι, συγκεκριμένα στο ένατο άρθρο του Συμβόλου ο άνθρωπος ο ομολογεί τη σχέση του με την ορατή κοινωνία των ακολούθων του Χριστού. Έτσι, ήδη σ’ αυτές τις λίγες λέξεις της ομολογίας δίνει υπόσχεση να συμφωνεί με όλες τις αλήθειες που κηρύττονται από την Εκκλησία , η οποία αναγνωρίζεται ως ο φύλακας της διδασκαλίας του Χριστού. Και στην προσωπική του ζωή υπακούει σε εκείνους τους νόμους , με τους οποίους η Εκκλησία επιτυγχάνει τους σκοπούς της υπάρξεώς της και με τους οποίους νόμους, ως κοινωνία που ζει στη γη, κυβερνάται. Γι’ αυτό μου φαίνεται ότι δε θα σφάλουμε αν εκφράσουμε τη σκέψη ότι η αλήθεια της Εκκλησίας κυρίως, εν συγκρίσει με όλες τις άλλες αλήθειες αφορά στην ίδια τη ζωή του κάθε χριστιανού , καθορίζει όχι μόνο το πιστεύω του, αλλά αυτή την ίδια τη ζωή του. Το να αναγνωρίζεις την Εκκλησία σημαίνει όχι μόνο να στοχάζεσαι σχετικά με τον Χριστό, αλλά να ζεις χριστιανικά, να ακολουθείς την οδό της αγάπης και της αυταπαρνήσεως.
Η πίστη στην Εκκλησία απαιτεί αγώνα και με τον νου και με την καρδιά. Και γι’ αυτό η αλήθεια της Εκκλησίας εναντιώνεται  σ’ εκείνες τις αρχές της ζωής, οι οποίες , διανύοντας μια μακρά πορεία, ανεπαίσθητα παρεισέφρυσαν στη συνείδηση και τον εσωτερικό κόσμο, ακόμα και της ρωσικής ορθόδοξης κοινωνίας, της κατ’ εξοχήν λεγομένης καλλιεργημένης και μορφωμένης κοινωνίας. Από τα θλιβερά για την Εκκλησία χρόνια του Πέτρου του Α΄ , οι υψηλά ιστάμενοι της ρωσικής κοινωνίας αποκόπηκαν από την εκκλησιαστική ζωή του λαού και άρχισαν να προτιμούν να ζουν την ίδια ζωή με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές εθνότητες, μόνο όχι με τη ρωσική. Υποτασσόμενη στη δυτική επίδραση σε όλες τις περιοχές της ζωής η ρωσική κοινωνία δεν μπορούσε να ξεφύγει την επίδραση και στο σύστημα της θρησκευτικής κοσμοθεωρίας της εκ μέρους των δυτικών ομολογιών. Αυτές τις ομολογίες , όχι άδικα, το πιστό τέκνο της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της αγίας μας πατρίδος , ο Α.Σ. Χομιάκοφ , τις ονόμαζε «αιρέσεις εναντίον του δόγματος του σχετικού με την ουσία της Εκκλησίας , εναντίον της αυτοσυνειδησίας της». Και την άρνηση της Εκκλησίας θεωρούσε ως το χαρακτηριστικό γνώρισμα και του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού.


Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ΤΡΟΪΤΣΚΙ
(1886-1929)
ΒΙΟΣ ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με,

Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με,

Κάποτε δύο φίλοι πήγανε στον πατέρα Πορφύριο και τον ρωτήσανε αν ο ένας προσευχότανε σωστά, όταν έλεγε Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον ημάς. Ο άλλος είχε την εντύπωση ότι έπρεπε να λέη Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με, γιατί, έλεγε, παρακάλεσε για τον εαυτό του κι αρκετό είναι. Ο γέρων είπε ότι ο ίδιος, όταν προσευχότανε, έλεγε αργά και ικετευτικά σαν να είχε μπροστά του το Χριστό, Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με, αλλά ο νους του επήγαινε προς τον κόσμο όλο και ξεχωριστά προς την Εκκλησία.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  29 ΙΑΝ 2013 

Έχεις κακία με κανένα

Όταν ο γέρων Πορφύριος ήταν νεώτερος και υγιής, εξομολογούσε πολλούς πιστούς και, σαν ευσπλαχνικός πατέρας, ό,τι κι αν του λέγανε, τους τα συγχωρούσε όλα. Μόνο που τους έκανε στο τέλος μία ερώτησι.
Έχεις κακία με κανένα;
Κι άν ένας του έλεγε ότι δεν κρατεί κακία με κανένα, τον αγαπούσε πολύ, άν όμως του έλεγε ότι έχει έχθρα με τον αδελφό του ή τη νύφη του ή με κάποιο άλλο πρόσωπο, άρχιζε να του αναπτύσση το μυστήριο της συγχωρητικότητας και του ελέους προς τον συνάνθρωπο μας, γιατί το πταίσμα του πλησίον μας, όσο μεγάλο κι άν φαίνεται, στην πραγματικότητα, μπροστά στα πταίσματα μας προς το Θεό είναι ελάχιστο κι όμως αυτή τη μεγαλοψυχία μας θα εκμεταλλευθή ο Θεός για να μας συγχωρήση αμαρτίες, για τις οποίες δεν υπάρχει αριθμός.
Μάλιστα θάτανε φρικτό και βλακώδες να χαθή ένας άνθρωπος στην αιώνια κόλασι, επειδή δεν θέλει να αποβάλη την κακία και την έχθρα προς τον ομοιοπαθή συνάνθρωπο του.

 

  Γέρων Πορφύριος

 

 ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   29 ΙΑΝ 2013 

Η δική μας θυσία για το καλό του αρρώστου.

Η δική μας θυσία για το καλό του αρρώστου.

Μια άλλη μέρα ήρθε ένας που αγκομαχούσε από την πεζοπορία. Κατάλαβα ότι κάπνιζε
πολύ και του είπα:

-Βρε ευλογημένε, γιατί καπνίζεις τόσο; Θα πάθης κακό». Μόλις ξελαχάνιασε και μπόρεσε να μιλήση, μου είπε:

-Η γυναίκα μου είναι πολύ άρρωστη και κινδυνεύει να πεθάνη. Σε παρακαλώ, κάνε μια προσευχή να γίνη κανένα θαύμα. Οι γιατροί σήκωσαν τα
χέρια».

-Την αγαπάς την γυναίκα σου;», τον ρωτάω.

-Την αγαπώ», μου λέει.

-Τότε γιατί δεν κάνεις κι εσύ κάτι, για να την βοηθήσης; Αυτή έκανε ό,τι μπορούσε, οι γιατροί έκαναν ό,τι μπορούσαν, και τώρα έρχεσαι εδώ, για να μου πης να κάνω κάτι και εγώ, να προσευχηθώ, για να βοηθήση ο Θεός. Εσύ όμως τι έκανες, για να βοηθηθή η γυναίκα σου;».

-Τι μπορώ να κάνω εγώ, Γέροντα;», με ρωτάει.

-Αν σταματήσης το κάπνισμα, του λέω, η γυναίκα σου θα γίνη καλά».

Σκέφθηκα ότι, αν ο Θεός δη ότι δεν συμφέρει πνευματικά στην γυναίκα του να γίνη
καλά, τουλάχιστον θα γλιτώση αυτός από το κακό που κάνει το τσιγάρο. Ύστερα από έναν μήνα
ήρθε χαρούμενο να με ευχαριστήση.

-Γέροντα, σταμάτησα το κάπνισμα, μου είπε, και η γυναίκα
μου έγινε καλά». Μετά από ένα διάστημα ξαναήρθε αναστατωμένος να μου πη ότι ξανάρχισε
κρυφά να καπνίζη και η γυναίκα του έπεσε πάλι βαριά άρρωστη.

-Το φάρμακο τώρα το ξέρεις, του είπα. Κόψε το τσιγάρο».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ    29 ΙΑΝ 2013

ό άνθρωπος πού φεύγει µακριά από τον Θεό γίνεται χειρότερος από το µεγαλύτερο θηρίο

Ό κόσµος εύκολα πιστεύει έναν άνθρωπο πού έχει τον τρόπο να πείθει.
- Ό λαός, Γέροντα, είναι σαν θηρίο.
- Εγώ από τα θηρία δεν έχω παράπονο. Βλέπεις, τα ζώα δεν µπορούν να κάνουν µεγάλο κακό, γιατί δεν έχουν µυαλό, ενώ ό άνθρωπος πού φεύγει µακριά από τον Θεό γίνεται χειρότερος από το µεγαλύτερο θηρίο! Κάνει µεγάλο κακό.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΣΙΟΣ

 

 

HΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  29 ΙΑΝ 2013