Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013
Όσιος Άνθιμος της Χίου, Λόγος περί αγάπης του Θεού
Η αγαθότης του Θεού, αδελφές, είναι τόσον πλουσία εις χάριτας, ώστε γυρεύει αιτία να ελεήση τον άνθρωπον.Η χάρις του Θεού είναι έτοιμη κάθε στιγμή να κάμη αντανάκλαση μέσα στην καρδία του ανθρώπου και να του δώσει μόρφωση, να του δώσει χάρη και έλεος, θέλει όμως να της δoθή αφορμή. Λέγουν ότι ο βασιλεύς Ναπολέων επήγε κάποτε να συργιανίση σε ένα δάσος, για να πάρη τον αέρα του, να απoλαύση εκεί την ομορφιά της φύσεως. Εκεί είδε ένα ωραίο δένδρο, μα ήταν πανόραμα: υψηλό, δροσερό, κατάσκιο, ο φλοιός του εγυάλιζε σαν καθρέφτης. Τόσο άρεσε στον βασιλέα το δένδρο εκείνο, τόσο του επροξένησε τον θαυμασμόν και την περιέργειαν, ώστε εκάθισεν απέναντι στο δένδρο και το έβλεπε και το εκαμάρωνε.
Μέσα η καρδιά του είχε γεμίσει από την ομορφιά του δένδρου.
Όλοι οι στρατιώται του βασιλέως και ο κόσμος όλος το είχε μάθει αυτό και όλοι το εκτιμούσαν το δένδρο του βασιλέως και το είχαν σε προφύλαξη μεγάλη. Μετά καιρόν απέθανεν ο βασιλεύς, την ίδια ημέρα ξεράθηκε και το δένδρο.
Έκριναν τότε όλοι καλό να κόψουν το δένδρο και με τα ξύλα του να κάμουν το σεντούκι του βασιλέως, αφού το αγαπούσε τόσο πολύ.
Πράγματι, έκοψαν το δένδρο, και την ώραν που πήγαν να το ρουκανίσουν είδαν μέσα στο ξύλο το πρόσωπον του βασιλέως σαν φωτογραφία. Ήταν δε τόσο επιτυχημένο, ώστε η πιό καλή φωτογραφική μηχανή δεν θα μπορούσε τόσο να το επιτύχη.
Eθαύμαζαν λοιπόν όλοι και απορούσαν πως να έγινε αυτό το περίεργο πράγμα. Ως φαίνεται εκείνη την ώρα που πρωτοείδε ο βασιλεύς το δένδρο και του άρεσε τόσο πολύ και εκάθισε και το παρατηρούσε έγινε κάποια αντανάκλασις, έγινε κάτι σαν μαγνητισμός. Όπως η φωτογραφική μηχανή τραβά με τον ηλεκτρισμό και τυπώνει εκείνο που βλέπει απέναντί της, έτσι και ο χυμός του δένδρου ηλέκτρισε και εμαγνήτισε διά των ακτίνων του ηλίου την μορφή του βασιλέως, την παρέλαβε σαν φωτογραφική μηχανή και την εχάραξε πάνω στο ξύλο τόσο ωραία.
Δεν πρέπει, αδελφές, και ημείς οι άνθρωποι να παραλάβωμεν την μορφήν του βασιλέως μας Χριστού και να την τυπώσωμεν μέσα στην καρδια μας; Δεν πρέπει να φροντίσωμεν να αγαπήσωμεν και ημείς τόσο πολύ τον Χριστόν, ώστε για την αγάπη μας να χαραχθή μέσα μας η μορφή του; Εκείνος δεν αμελεί να έλθη και να τυπωθή και τυπώνεται με την πιο μεγάλη επιτυχία. Θέλει μόνον ημείς να προσέλθωμεν, αμέσως η χάρις του Θεού έρχεται και παραλαμβάνεται.
Τόσο πολύ τον αγαπά ο Θεός τον ανθρώπoν, ώστε δεν περιγράφεται η αγάπη Του. Δεν εξεχώρησε ποτέ τον δίκαιον από τον αμαρτωλόν, δεν έκαμε σύγκρισιν ποτέ πονηρού και αγαθού. Καθώς η μέλισσα, εάν ευρεθή ένας βώλος ζάχαρη ή τίποτα άλλο γλυκό πάνω σε ένα σωρό κοπριά, δεν την νοιάζει εκείνην πως είναι πάνω σε ακάθαρτα, παρά θα πάη πάνω από την κοπριά να παραλάβη τη ζάχαρη ή ο,τιδήποτε άλλο είδος, από τα οποία θα κατασκευάση κατόπιν εκείνη το μέλι. Ούτω πως και η αγαθότης του Θεού δεν βλέπει πού βρίσκεται ο άνθρωπος, στην αμαρτία ή στην αρετή στην καλωσύνη ή στην κακία. Βλέπει μόνον την στιγμήν εκείνη που πλησιάζει κοντά Τού, δεν σε αποστρέφεται για την πρώτη σου ζωή, αλλά σε δέχεται για την στιγμήν εκείνην της επιστροφής σου. Διότι ίσως να έκλαυσες την στιγμήν εκείνην, ίσως να εθρήνησες, ίσως να έβαλες ένα λογισμόν μετανοίας και να εζήτησες συγχώρησιν από τον Θεόν.
Δεν βλέπει την ακαθαρσίαν του ανθρώπου, βλέπει την δική του ευσπλαχνίαν, βλέπει την συμπάθειάν του και νικάται, διά να ρίξη έλεος εις τον αμαρτωλόν. Γίνεται αντανακλάσις της χάριτος; όπως έγινε και πάνω στο Σταυρό για τον ληστήν. Το βλέμμα του ληστού είλκυσε την μορφήν του Χριστού μέσα στην καρδιά του. Διότι το βλέμμα εκείνο ήταν ικετευτικό, γεμάτο πόνο και μετάνοια και του είπε ένα λόγο γλυκό, που δεν ακούσθηκε γλυκύτερος εις όλον τον κόσμον, “Μνήσθητί μου, Κύριε”, του είπε, “όταν έλθης εν τη βασιλεία Σου”. Θυμήσου και μένα, Χριστέ μου, όταν πας στη βασιλεία Σου!”.
Τι γλυκός λόγος! Όλα τα σιρόπια, όλα τα πανευφρόσυνα, όλα τα ευχάριστα του κόσμου τα υπερνικά ο λόγος αυτός. Αμέσως εκτύπησαν αυτά μέσα στην καρδιά του Χριστού και έγινεν αντανάκλασις της χάριτος. Του απήντησε λοιπόν: “αλήθεια σου λέγω και εγώ, ότι σήμερα θα έλθης μαζί μου στον παράδεισο”. Γιαί να την μετάνοια αυτής της στιγμής που δείχνεις, ξεχνώ όλους τους φόνους και τα κακουργήματα που είχες καμωμένα και η ευσπλαχνία μου με παρακινεί σου ειπώ αυτόν τον λόγον: έλα μαζί μου στην βασιλεια μου.
Μήπως
και εμείς, αδελφές, δεν μοιάζωμεν καμμιά φορά με τον ληστήν; Είμεθα όλο
στολισμένοι με χάριτας; Δεν έχομεν ακάθαρτα και αμαρτίες; Δεν μολύνομεν
κάθε λίγο τας ψυχάς μας; Δεν βλέπομεν τον πλησίον μας με κακία; Δεν
κρίνομεν και κατακρίνομεν; Δεν οργιζόμεθα, δεν φθονούμεν, δεν
συκοφαντούμεν; Αλλα μήπως ο Θεός για όλα αυτά μας παραπέμπει; Μήπως εάν
ημείς είμεθα ακάθαρτοι, εάν είμεθα μοχθηροί και κακότροποι, εκείνος μας
οργίζεται; Μας μισεί; Όχι. Με αυτά τα ακάθαρτα χείλη που έχομεν, δέχεται
και τον δοξολογούμεν; Μ’αυτά τα ρερυπωμένα μας εντόσθια, δέχεται και
τον γευόμεθα, με αυτά τα αμαρτωλά μας χέρια και πόδια μας κρατεί μας
κρατεί στη ζωή.Τέτοια αγάπη μας έχει, τέτοια συμπάθεια έχει για τον ανθρώπoν, τέτοια μακροθυμία για όλους μας. Μήτε Εβραίο ξεχωρίζει μήτε Έλληνα μήτε Οθωμανό. Για όλους την ίδια στοργή αισθάνεται. Και όπως τον καιρόν της σταυρώσεως καρφωμένος πάνω στο μαύρο ξύλο εφώναζε γλυκά-γλυκά: πάτερ μου, μη συνορισθής τους σταυρωτάς μου, γιατί δεν ξεύρουν τι κάνουν, δεν με κατάλαβαν ποιός είμαι, δεν καταλαβαίνουν. Τα ίδια εξακολουθεί να φωνάζη ακόμα μέχρι σήμερα για όλους μας ο Χριστός.
Ποσα σφάλλει κάθε ημέραν η ανθρωπότης εις τον Θεόν! Και όμως εκείνος ποτέ δεν μας οργίζεται, ποτέ δεν μας ρίχνει κακία ποτέ! Ποτέ! Τον βλασφημούμεν, τον παροργίζομεν, τον μουτζώνομεν, τον ξανασταυρώνομεν και εκείνος πάλι μας υπομένει, πάλι μας αγαπά. Διότι είναι ο Θεός ελέους, είναι Θεός αγάπης, Θεός της ευσπλαχνίας. Για όλα αυτά τα ακάθαρτα, τα οποία του προσφέρoμεν ημείς, εκείνος μας προσφέρει έλεος και παρηγοριά. Ποτε δεν συχαίνεται ο Θεός κανένα μας. Μόνο ο άνθρωπος είναι σκληρός, μόνον ο άνθρωπος δεν υπομένει ο ένας τον άλλον, παρά κρίνει και κατακρίνει και συκοφαντεί και κατηγορεί και ζητεί να βλάψει και να καταστρέψει και να αδικήση τον άλλον.
Ο Θεός όμως δεν κάμνει έτσι – όλο φροντίζει πως να βοηθήσει τον ανθρώπoν, όλο ζητεί να του δίδη χείρα βοηθείας. Πότε έναν πνευματικόν φανερώνει να τον συμβουλέψη, πότε κανέναν άγγελoν να τον φώτιση, πότε κανένα λογισμό καλό του βάζει, πότε μια έμπνευση θεϊκή του φέρνει, άλλοτε κανέναν ανθρώπoν καλόν του παρουσιάζει και του δίνει μια παρηγοριά.
Μη λησμονάτε, αδελφές, ότι τυχαινομεν και μεις σε ώρες και σε στιγμές που λυπάται ο ένας τον άλλον. Να λυπούμαι εγώ εσάς και σεις εμενά, να λυπάται η μία την άλλην σας. Δεν έχομεν ανάγκη να λέμε για τον άλλον κόσμον. Όταν βλέπετε τα λάθη μου να λέτε: στιγμή είναι και ας συμπαθήσωμεν, και να δείχνετε συμπάθεια, αδελφές, όπως έδειξε ο Παύλος για τους Εβραίους και έλεγε: “Πάτερ, μη στήσης αυτoίς την αμαρτίαν ταύτην”. Έτσι να λέτε εσείς για μένα και εγώ για σας. Εγώ μπορεί να δείξω καμμιά φορά ότι στενοχωρούμαι μαζί σας και να σας μαλώνω καμμιά φορά, πάλι για το καλό σας. Έπειτα όμως πηγαίνω πιό εκεί και ο Θεός το γνωρίζει τί λέγω. Αoράτως ακούει ο Θεός τί λέγω: “συγχώρεσέ την, Θεέ μού, άνθρωπος είναι και αυτή, πλασμένη από το ίδιο πλάσμα που είναι πλασμένος όλος ο κόσμος και σύρεται και αυτή από τα ίδια πάθη και τυραννιέται και βασανίζεται, μην της συνορισθής – συγχώρεσέ την”.
Και σεις, αδελφές, συμπάθεια να έχετε η μία για την άλλη σας. Όχι με μίσος και έχθρα, όχι με φθόνον και κακία, όχι με πονηρία και σκληρότητα ψυχής και απανθρωπιά. Παρά με συμπάθεια, με μακροθυμία, με καρτερία, με σπλάγχνα οικτιρμών και φιλανθρωπίας ο ένας για τον άλλον μας. Σήμερα είσαι συ, αύριο εγώ, τώρα σφάλλει ο ένας, σε λίγο ο άλλος. Kάθε στιγμή μας συγχωρεί ο Θεός. Kαι μεις να συγχωρούμεν αλλήλους μας, και μεις να κλαύσωμεν και να θρηνήσωμεν και να λυπηθούμεν και να συμπονέσωμεν και να παρακαλέσωμεν τον Θεόν για το σφάλμα του αδελφού μας. Αυτή είναι η μεγαλυτέρα αρετή. Όσες αρετές και αν έχης, όσα καλά έργα κα προσευχές και αγαθοεργίες και αν κάμης, όλα τα υπερβαίνει, εάν πης ένα λόγο: Θεέ μου, συγχώρεσε τον αδελφόν μου για ό,τι μου έκαμε.
Η Ι Μονή Παναγία Βοήθεια στη Νένητα της Χίου
[Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου ο Θαυματουργός (βίος – θαύματα - διδαχές 1869-1960), Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου, I.M. Παναγίας Βοήθειας Χίου, 1987, Σελίδες 212-216]
Πηγή:Maria Vikas
http://vatopaidi.wordpress.com
ΔΙ'ΕΥΧΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ: * ΚΑΤΙ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ
ΔΙ'ΕΥΧΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ: * ΚΑΤΙ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ: ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΛΛΩΝ,ΚΛΕΙΣΕ ΤΟΥ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ,ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΩΡΗΘΕΙΣ...
Το κεράκι με λίγα λόγια είναι μια κεραία πού μας φέρνει σε επαφή με τον Θεό,
Γέροντα, όταν ανάβουμε ένα κεράκι, λέμε ότι είναι γι' αυτόν τον σκοπό;- Το ανάβεις που το στέλνεις; Δεν το στέλνεις κάπου; Με το κεράκι ζητούμε κάτι από τον Θεό.
Όταν το ανάβεις και λες «γι' αυτούς πού πάσχουν σωματικά και ψυχικά και γι' αυτούς πού έχουν την πιο μεγάλη ανάγκη», μέσα σ' αυτούς είναι και οι ζώντες και οι κεκοιμημένοι.
Ξέρεις πόση ανάπαυση νιώθουν οι κεκοιμημένοι, όταν ανάβουμε ένα κεράκι γι' αυτούς;
Έτσι έχει κανείς πνευματική επικοινωνία και με τους ζώντας και με τους κεκοιμημένους. Το κεράκι με λίγα λόγια είναι μια κεραία πού μας φέρνει σε επαφή με τον Θεό, με τους
αρρώστους, με τους κεκοιμημένους κ.λπ
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ
ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 18 ΦΕΒ 2013
Επομένως κανένας δεν μπορεί να πεί: «Δεν μπορώ να κάνω ελεημοσύνη.» Ο καθένας μπορεί, ανάλογα με τις δυνατότητες καί την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.
Το δόσιμο δεν μετριέται με το χρήμαΚανένας δεν μπορεί να πει: «Είμαι φτωχός και με τί να κάνω ελεημοσύνη;». Γιατί, καί αν ακόμα δεν μπορείς να δώσεις τόσα όσα εκείνοι οι πλούσιοι πού έβαζαν τις δωρεές τους στο θησαυροφυλάκιο του ναού, τότε δώσε δύο λεπτά σαν εκείνη τη χήρα τη φτωχή, καί τα δέχεται από μέρους σου ο Θεός καλύτερα από τις δωρεές των πλουσίων. Δεν έχεις ούτε τόσα; Έχεις όμως δυνάμεις καί μπορείς να ελεήσεις τον άρρωστο με τις υπηρεσίες σου. Δεν μπορείς ούτε αυτό; Μπορείς με τον καλό σου λόγο μα παρηγορήσεις τον αδελφό σου...
Ελέησέ τον λοιπόν με τον παρηγορητικό λόγο καί άκουσε αυτόν πού λέει: «Ο καλός λόγος είναι προτιμότερος από τα δώρα.» Υπόθεσε τώρα ότι ούτε με το λόγο δεν μπορείς να δείξεις έλεος. Μπορείς όμως, αν θυμώσει μαζί σου ο αδελφός σου, να τον βοηθήσεις αντέχοντάς τον την ώρα της ταραχής, τότε πού τον βλέπεις να επηρεάζεται από τον κοινό σας εχθρό, το διάβολο. Καί, αντί να του πείς μια κουβέντα καί να τον ταράξεις περισσότερο, μπορείς να σωπάσεις καί να ελεήσεις την ψυχή του, παίρνοντάς την από τα νύχια του εχθρού. Μπορείς ακόμα, αν αμαρτήσει εις βάρος σου ο αδελφός σου, να τον ελεήσεις καί να του συγχωρήσεις την αμαρτία του, για να συγχωρεθείς καί συ από το Θεό. Γιατί η Γραφή λέει: «Συγχωρείτε για να σας συγχωρήσει καί σας ο Θεός.» Καί να πού ελεείς την ψυχή του αδελφού σου, συγχωρώντας του ό,τι σου έκανε. Γιατί ο Θεός μας έδωσε την εξουσία, αν θέλουμε, να συγχωρούμε ο ένας τα σφάλματα του άλλου. Μπορεί λοιπόν μα μην έχεις με τί να ελεήσεις το σώμα του συνανθρώπου σου αλλά ελεείς την ψυχή του. Καί υπάρχει μεγαλύτερο έλεος από αυτό πού προσφέρεται στην ψυχή του άλλου; Όσο πιο πολύτιμη είναι η ψυχή από το σώμα, άλλο τόσο καί το έλεος πού προσφέρεται στην ψυχή είναι μεγαλύτερο από αυτό πού δίνεται στο σώμα. Επομένως κανένας δεν μπορεί να πεί: «Δεν μπορώ να κάνω ελεημοσύνη.» Ο καθένας μπορεί, ανάλογα με τις δυνατότητες καί την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.
του Αββά Δωροθέου
Στην διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται ή αρμονία του θεού.
Στην διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται ή αρμονία του θεού.… Μου λένε μερικοί άνδρες: «Δεν συμφωνώ με την γυναίκα μου -είμαστε αντίθετοι χαρακτήρες. Άλλος χαρακτήρας εκείνη, άλλος εγώ! Πώς κάνει τέτοια παράξενα πράγματα ό Θεός; Δεν θα μπορούσε να οικονομήσει μερικές καταστάσεις έτσι, ώστε να ταιριάζουν τα ανδρόγυνα, για να μπορούν να ζουν πνευματικά;». «Δεν καταλαβαίνετε, τους λέω, ότι μέσα στην διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται ή αρμονία του Θεού; Οι διαφορετικοί χαρακτήρες δημιουργούν αρμονία. Αλίμονο, αν ήσασταν ίδιοι χαρακτήρες! Σκεφθείτε τι θα γινόταν, αν λ.χ. και οι
δύο θυμώνατε εύκολα3 θα γκρεμίζατε το σπίτι. Η, αν και οι δύο ήσασταν ήπιοι χαρακτήρες, θα κοιμόσασταν όρθιοι!…»…
Σε ένα ανδρόγυνο ξέρετε τι είπα; «Επειδή ταιριάζετε, γι’ αυτό δεν ταιριάζετε!». Είναι και οι δύο ευαίσθητοι. Αν συμβεί κάτι στο σπίτι, και οι δύο τα χάνουν και αρχίζουν: «Ωχ, τι πάθαμε!» ό ένας, «ωχ, τι πάθαμε!» ό άλλος. Ο ένας δηλαδή βοηθάει τον άλλον να απελπισθεί πιο πολύ. Δεν μπορεί να τον τόνωση λίγο «για στάσου, να του πει, δεν είναι και τόσο σοβαρό αυτό που μας συμβαίνει». Το έχω δει αυτό σε πολλά ανδρόγυνα.
Και στην αγωγή των παιδιών, όταν οι σύζυγοι είναι διαφορετικοί χαρακτήρες, μπορούν περισσότερο να βοηθήσουν. Ο ένας κρατάει λίγο φρένο, ό άλλος λέει: «Άφησε τα παιδιά λίγο ελεύθερα». Αν τα στριμώξουν και οι δύο, θα χάσουν τα παιδιά τους. Και αν τα αφήσουν και οι δύο ελεύθερα, πάλι θα τα χάσουν. Ενώ έτσι βρίσκουν και τα παιδιά μία ισορροπία.
Θέλω να πω ότι όλα χρειάζονται. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεπερνούν τα όρια, αλλά ό καθένας να βοηθάει τον άλλον με τον τρόπο του. Αν φας λ.χ. κάτι πολύ γλυκό, θέλεις να φας και κάτι που είναι λίγο αλμυρό…
Γεροντας Παισιος ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΥ ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΣΙΕ ΓΕΡΟΝΤΑ !
ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 13 ΦΕΒ 2013
Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν, γι’ αυτό ορμούν στην αμαρτία. Όλο το κακό από ‘κει ξεκινάει, από την απιστία.
Ο
κόσμος θέλει να αμαρτάνη και θέλει τον Θεό καλό. Αυτός να μας συγχωράη
και εμείς να αμαρτάνουμε. Εμείς δηλαδή να κάνουμε ό,τι θέλουμε και
Εκείνος να μας συγχωράη. Να μας συγχωράη συνέχεια και εμείς το βιολί
μας. Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν, γι’ αυτό
ορμούν στην αμαρτία. Όλο το κακό από ‘κει ξεκινάει, από την απιστία.
Δεν πιστεύουν στην άλλη ζωή, οπότε δεν υπολογίζουν τίποτε. Αδικούν,
εγκαταλείπουν τα παιδιά τους… Γίνονται πράγματα…, σοβαρές αμαρτίες. Ούτε
οι Άγιοι Πατέρες έχουν προβλέψει τέτοιες αμαρτίες στους Ιερούς Κανόνες
-όπως για τα Σόδομα και Γόμορρα είχε πει ο Θεός: “Δεν πιτεύω να γίνωνται
τέτοιες αμαρτίες, να πάω να δω!”Αν δεν μετανοήσουν οι άνθρωποι, αν δεν επιστρέψουν στον Θεό, χάνουν την αιώνια ζωή. Πρέπει να βοηθηθή ο άνθρωπος να νιώση το βαθύτερο νόημα της ζωής, να συνέλθη, για να νιώση την θεία παρηγοριά. Σκοπός είναι να ανεβή πνευματικά ο άνθρωπος, όχι απλώς να μην αμαρτάνη.
(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α΄ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ)
ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 19 ΦΕΒ 2013 !!
Ο πολιτισμός καλός είναι, αλλά, γιά νά ωφελήση, πρέπει νά «πολιτισθή» καί η ψυχή.
ΤΙ ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...Ο πολιτισμός καλός είναι, αλλά, γιά νά ωφελήση, πρέπει νά «πολιτισθή» καί η ψυχή. Αλλιώς είναι καταστροφή. Ο Άγιος Κοσμάς είπε: «Από τους γραμματισμένους θά έρθη τό κακό».Παρ' όλο πού η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο πολύ καί έκανε πρόοδο μεγάλη, εν τούτοις μέ ό,τι κάνουν γιά νά βοηθήσουν τόν κόσμο, χωρίς νά τό καταλαβαίνουν, καταστρέφουν τόν κόσμο. Ο Θεός άφησε τόν άνθρωπο νά κάνη τού κεφαλιού του, αφού δέν Τόν ακούει, καί έτσι τρώει τό κεφάλι του.Καταστρέφεται μόνος του ο άνθρωπος μέ αυτά πού φτιάχνει.Τί κατόρθωσαν οι άνθρωποι τού 20ού αιώνος μέ τόν πολιτισμό! Παλάβωσαν τόν κόσμο, μόλυναν τήν ατμόσφαιρα, τά πάντα. Η ρόδα, άν ξεφύγη από τόν άξονα, γυρίζει συνέχεια χωρίς σκοπό.Έτσι καί οι άνθρωποι, άμα ξεφύγουν από τήν αρμονία τού Θεού, βασανίζονται! Παλιά υπέφεραν οι άνθρωποι από τόν πόλεμο• σήμερα υποφέρουν από τόν πολιτισμό. Τότε έφευγαν από τίς πόλεις στά χωριά εξ αιτίας τού πολέμου καί μέ ένα χωραφάκι περνούσαν.Τώρα θά φύγουν από τίς πόλεις εξ αιτίας τού πολιτισμού, γιατί δέν θά μπορούν νά ζήσουν μέσα σ' αυτές. Τότε ο πόλεμος έφερνε θάνατο. Τώρα ο πολιτισμός φέρνει αρρώστιες.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:
ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 18 ΦΕΒ 2013
Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013
Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται ή πνευματική του κατάσταση.
Οι άνθρωποι κρίνουν τά πράγματα ανάλογα μέ τό περιεχόμενο πού έχουν μέσα τους. Αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα και άδικοϋν τον άλλον. Αν λ.χ. δη κάποιον αργά τό βράδυ έξω ένας πού κάνει ελεημοσύνες την νύχτα, γιά νά μην τον βλέπουν, ποτέ δέν θά βάλη κακό λογισμό. Αν τόν δη όμως κάποιος πού ξενυχτάει στην αμαρτία, θά πή: ¨τό τέρας, ποιος ξέρει πού ξενυχτούσε³, γιατί τέτοιες εμπειρίες έχει. Η, αν άκούγωνται την νύχτα από τόν επάνω όροφο ντούκ-ντούκ, ένας πού έχει καλούς λογισμούς θά πή: ¨μετάνοιες κάνει³, ενώ ένας πού δέν έχει καλούς λογισμούς θά πη: ¨όλη την νύχτα χορεύει³. Αν ακούγεται μελωδία, ό έναςθά πή: ¨τί ωραίες ψαλμωδίες³, ένώ ό άλλος θά πή: ¨τί τραγούδια είναι αυτά;³.
Θυμάστε πώς αντιμετώπισαν τόν Χριστό οι δύο ληστές πού είχαν σταυρωθή μαζί Του; Και οι δύο έβλεπαν τόν Χριστό επάνω στον Σταυρό, την γη νά σείεται κ.λπ. Τί λογισμό όμως έβαλ ό ένας και τί ό άλλος! Ό ένας, ό έξ ευωνύμων, βλασφημούσε και έλεγε:
Ει συ ει δ Χριστός, σώσον σε αυτόν καί ήμας¯
Ό άλλος, ό εκ δεξιών, έλεγε:
Ήμεϊςμέν άξια ών έπράξαμεν άπολαμβάνομεν ούτος δέ ουδέν άτοπον έπραξε
Ό ένας σώθηκε, ό άλλος κολάσθη
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ
ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 18 ΦΕΒ 2Ο13
Οι λογισμοί είναι σαν τα αεροπλάνα, που πετούν στον αέρα. Αν δεν τους δώσεις σημασία, δεν υπάρχει πρόβλημα
Ο θεός δεν θέλει να ταλαιπωρείται το πλάσμα του. Δίνονται όμως οι πειρασμοί για την τελειοποίησή του. Όταν τελειοποιηθεί ο άνθρωπος, τότε παύουν και οι πειρασμοί.
Οι λογισμοί είναι σαν τα αεροπλάνα, που πετούν στον αέρα. Αν δεν τους δώσεις σημασία, δεν υπάρχει πρόβλημα. Εμείς πρέπει να προσέχουμε να μην δημιουργούμε μέσα μας αεροδρόμια και προσγειώνονται!
Πρέπει να προσέχουμε γιατί η στενοχώρια βλάπτει την πνευματική ζωή, επειδή αναγκάζει πολλούς να ψάχνουν για υλικές ανθρώπινες παρηγοριές και ηδονές
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ 18 ΦΕΒ2013
Γέροντα, οι αδελφές νά καίνε στά κελλιά όσα κεριά θέλουν;
Γέροντα, οι αδελφές νά καίνε στά κελλιά όσα κεριά θέλουν;- Άς κάψουν, νά καή καί ό διάβολος. Έδώ καίγεται ό κόσμος όλος. Μόνο νά εχη νόημα τό κεράκι πού θά ανάψουν νά συνοδεύεται με προσευχη
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ
ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 18 ΦΕΒ 2012
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
