Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Έξυπνος επαίτης βγάζει κέρδος από μια τοπική κοινωνιολογική μελέτη.


προκαλώντας τον ανταγωνισμό στη θρησκευτική  φιλανθρωπία.
x101

ΤΕΛΕΤΗ ΑΦΗΣ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ-Ζωντανά από την Τηλεόραση 4Ε


Το λειτουργικό δράμα του «Νιπτήρος»

Ένα πολύ παλαιό λειτουργικό δράμα που έφθασε ως τις μέρες μας είναι και ο «Νιπτήρ» που τελείται τη Μεγάλη Πέμπτη. Πρόκειται για αναπαράσταση της ευαγγελικής περικοπής που περιγράφει το νίψιμο των ποδιών των δώδεκα Αποστόλων από τον διδάσκαλό τους.
Στο βυζαντινό θεατρικό κείμενο που ανακάλυψε ο ιστορικός Σπυρίδων Λάμπρου, στη βιβλιοθήκη του Βατικανού ο «Νιπτήρ» είναι το τέταρτο επεισόδιο από το συνολικό έργο, υπό τον τίτλο «Τα Πάθη του Χριστού».
niptir2
Ο Νιπτήρ. Βυζαντινό ψηφιδωτό του 11ου αιώνα στην Μονή του Οσίου Λουκά στην Βοιωτία.
Το ιστορικό βάθος αυτής της παραδόσεως χάνεται στα χρόνια πριν τον 14. αι. στην βυζαντινή Κωνσταντινούπολη. Γινόταν όχι μόνο στην Αγιά Σοφιά και στις μονές της Πόλεως  αλλά και στα βασιλικά ανάκτορα.
Στην μεταβυζαντινή εποχή η τελετή του«Νιπτήρος» συνεχίστηκε να γίνεται στον Πατριαρχικό ναό μέχρι τα τέλη του 19ου αρχές 20ου αι. σύμφωνα με τον ιστορικό Κάρολο Κρουμβάχερ. Σύμφωνα με μαρτυρίες γνωστών ιστορικών, όπως του Φαίδωνος Κουκουλέ ή του Σπυρίδωνος Λάμπρου ο «Νιπτήρ» ετελείτο και σε άλλα μέρη της Ελλάδος, όπως η Ζάκυνθος,  Μάδυτος, και Καππαδοκία και στα νησιά Σάμο Ικαρία, ακόμα και στη Μικρά Ασία. Ο λόγιος ιερομόναχος Γεράσιμος Σμυρνάκης αναφέρει ότι η τελετή του «Νιπτήρος» τελούνταν και στο Άγιον Όρος στη Μονή Παντελεήμονος.
Σήμερα το λειτουργικό δράμα του«Νιπτήρος» τελείται:
  • Στα Ιεροσόλυμα όπου ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης νίπτει τα πόδια 12 Αρχιμανδριτών
  • Στην νήσο Πάτμο όπου ο ηγούμενος της ι.Μ. του Αγίου Ιωάννου του θεολόγου νίπτει τα πόδια δώδεκα μοναχών ή κληρικών
  • Στον συνοικισμό της Νεάπολης Θεσσαλονίκης όπου ο επιχώριος Επίσκοπος αναπαριστά τις ευαγγελικές περικοπές
  • Στα νησιά Χίος και Σάμος
Οι παραστάσεις του «Νιπτήρος» στην αγιογραφία είναι πολλές και αξιόλογες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα ψηφιδωτά του 11ου αι. που κοσμούν το καθολικό της Μονής του Οσίου Λουκά και το καθολικό επίσης της Μονής Δαφνίου.

Εγκύκλιος οικουμενικού πατριάρχη για το Πάσχα


Εγκύκλιος οικουμενικού πατριάρχη για το Πάσχα

† ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ
ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΣΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
Αδελφοί συλλειτουργοί και τέκνα ευσεβή και φιλόθεα της Εκκλησίας,
Χριστός Ανέστη!
Η αναγγελία της Αναστάσεως υπό των Μυροφόρων προς τους Μαθητάς του Χριστού εθεωρήθη υπό αυτών παραλήρημα. Και όμως η είδησις, η εκληφθείσα ως παραλήρημα, εβεβαιώθη ως Αλήθεια. Ο αναστημένος Ιησούς ενεφανίσθη εις τους Μαθητάς Του επανειλημμένως.
Εις την εποχήν μας το κήρυγμα της Αναστάσεως ακούεται και πάλιν ως παραλήρημα δια τους ορθολογιστάς. Εν τούτοις, οι πιστοί όχι μόνον πιστεύομεν, αλλά και βιούμεν την Ανάστασιν ως γεγονός αληθέστατον. Την μαρτυρίαν μας επισφραγίζομεν, εάν χρειασθή, δια της θυσίας της ζωής μας, διότι εν Χριστώ Αναστάντι υπερβαίνομεν τον θάνατον και απαλλασσόμεθα από τον φόβον αυτού. Το στόμα μας είναι πλήρες χαράς εν τω λέγειν Ανέστη ο Κύριος. Οι Άγιοί μας, κατά κόσμον νεκροί, ζουν μεταξύ μας, απαντούν εις τα αιτήματά μας. Ο μεταθανάτιος κόσμος είναι αληθέστερος του προθανατίου. Ο Χριστός ανέστη και ζη μεταξύ ημών. Υπεσχέθη ότι θα είναι μαζί μας έως της συντελείας του αιώνος. Και πράγματι είναι. Φίλος και αδελφός και θεραπευτής και χορηγός παντός αγαθού.
Ευλογητός ο Θεός, ο Αναστάς εκ των νεκρών και χαριζόμενος εις πάντας ζωήν την αιώνιον. Που σου θάνατε το νίκος; Ανέστη ο Χριστός, «και τον πάλαι άμετρα καυχώμενον, ως γελοίον παιζόμενον έδειξε» (πρβλ. Κανών Σταυροανα-στάσιμος Δ’ Ήχου, Θ’ Ωδή, ποίημα Ιωάννου Δαμασκηνού). Τα πάντα πεπλήρωται Φωτός και αι καρδίαι μας χαράς ανυπερβλήτου.
Και όχι μόνον χαράς, αλλά και δυνάμεως. Ο πιστεύων εις την Ανάστασιν δεν φοβείται τον θάνατον• και ο μη φοβούμενος τον θάνατον είναι ψυχικώς άκαμπτος και αλύγιστος, διότι ο,τι δια τους πολλούς και απίστους είναι η φοβερωτέρα απειλή, δια τον πιστόν χριστιανόν είναι μικράς σημασίας γεγονός, διότι είναι η είσοδος εις την ζωήν. Ο πιστός χριστιανός ζη την ανάστασιν και προ του φυσικού θανάτου του.
Η συνέπεια του βιώματος της Αναστάσεως είναι η μεταβολή του κόσμου. Ενθουσιάζει την ψυχήν. Και η ενθουσιώδης ψυχή ελκύει εις τον δρόμον της τας άλλας ψυχάς, αι οποίαι συγκινούνται από τα αληθινά βιώματα της χαράς της αθανασίας. Η Ανάστασις του Χριστού και η ιδική μας ανάστασις δεν είναι μία θεωρητική αλήθεια. Είναι δόγμα της πίστεώς μας. Είναι μία χειροπιαστή πραγματικότης. Είναι η δύναμις η νικήσασα τον κόσμον, παρά τους εναντίον της σκληροτάτους διωγμούς. «Αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α Ιωάν. ε’, 4) εις την Ανάστασιν. Δια της Αναστάσεως ο άνθρωπος γίνεται κατά χάριν Θεός. Δια της νίκης του αναστασίμου φωτός επί των ακαθάρτων παθών, ενιδρύεται εις την ψυχήν μας έρως θείος και αγάπη τις ξένη, τον ανθρώπινον όρον υπερβαίνουσα.
Χριστός Ανέστη, λοιπόν! Αι καρδίαι μας είναι πλημμυρισμέναι από το Αναστάσιμον φως και την αναστάσιμον χαράν. Προσερχόμεθα με γνησιότητα και απλότητα εις τον Αναστάντα Χριστόν. Διότι, ως λέγει ο Προφητάναξ Δαυΐδ, ο επόπτης των καρδιών μας άνωθεν Θεός «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπει-νωμένην ουκ εξουδενώσει» (Ψαλμ. Ν’,19).
Η Ανάστασις είναι η δύναμίς μας, η ελπίς μας, η χαρά μας, το αγαλλίαμά μας. Δια της Αναστάσεως υπερβαίνομεν τον πόνον και την θλίψιν δι’ όλα τα κακά της φυσικής επιγείου ζωής. Η Ανάστασις είναι η απάντησις του Θεού εις την απορίαν του πληγωμένου από τα δεινά του κόσμου ανθρώπου.
Εις τας δυσκολίας και τα παθήματα, τα οποία διέρχεται σήμερον ο κόσμος, ημείς δεν αποκάμνομεν. Η επί το αυτό σύναξις των φοβισμένων Μαθητών του Κυρίου εις το Υπερώον της Σιών μας ενδυναμώνει. Δεν φοβούμεθα, διότι αγαπώ-μεν τους πάντας, όπως ηγάπησεν ημάς Εκείνος και την ψυχήν Αυτού έθηκεν υπέρ ημών. Θεανδρικώς ο Αναστάς Κύριος αοράτως μας συνοδεύει. Αρκεί να έχωμεν, -και έχομεν- αγάπην. Και με την αγάπην επιγινώσκομεν του Μυστηρίου την δύναμιν. Του Μυστηρίου!
Και αν άλλοι διστάζουν ανθρωπίνως και «δράγματα στοιβάζουν πράξεων τας θημωνίας» (πρβλ. Στιχηρά Εσπερινού Κυριακής Ασώτου), ημείς καυχώμεθα. Και εάν ημείς δεν «απολικμίζωμεν φιλευσπλαγχνία το άχυρον των έργων της αδικίας και τα πάθη μας και δεν καταστρώνωμεν άλωνα μετανοίας», ο Αναστάς Χριστός είναι Αγάπη και διαλύει το κάθε είδους σκότος και τον φόβον γύρω μας και εισέρχεται εντός ημών και εις τον κόσμον, των θυρών των καρδιών μας πολλάκις κεκλεισμένων. Και «μένει μεθ ἡμῶν» μονίμως δια του σταυρού της αγάπης. Το κάλεσμά Του είναι η ειρήνη. Την Εαυτού ειρήνην χαρίζει εις ημάς. Οι ισχυροί του κόσμου τούτου επαγγέλλονται και υπόσχονται ειρήνην, μηδέποτε εμπειρικώς πραγματοποιουμένην. Η δύναμις της Θείας Αγάπης και Ειρήνης και Σοφίας μένει έξω από κάθε ανθρώπινον πανικόν. Δεν ευρίσκεται εις το περιθώριον της πραγματικότητος ούτε εις την περιφέρειαν κάποιων ατομικών δοξασιών. Είναι η καρδία και το κέντρον των γεγονότων. Είναι η καρδία της ανθρωπότητος. Είναι το κέντρον της ζωής. Είναι η κυριεύουσα ζώντων και νεκρών. Είναι η Αλήθεια.
Η αδιαφιλονίκητος υπεροχή της Δυνάμεως κρατεί αοράτως τα ηνία και κατευθύνει τα πάντα, καθ’ ην ώραν πολλοί επώνυμοι κατ’ άνθρωπον «σκότος εις τας φρένας έχουν».
Την περίοδον της σημερινής γενικής αποσυνθέσεως παγκοσμίως, η ελπίς πάντων των περάτων της γης, η Σοφία του Θεού, είναι η παρουσία της ουρανίας συνθέσεως και αρμονίας. Τον καιρόν της καταρρεύσεως και του προσδοκωμένου θανάτου υπάρχει το γεγονός της Αναστάσεως και η ενίσχυσις της πεποιθήσεως επί τον Κύριον.
Η ειρήνη του θανάτω τον θάνατον δια της κενώσεως Αυτού πατήσαντος και η χαρά της αγάπης διαχέονται και θεραπεύουν τον στενάζοντα και οδυνώμενον πάντοτε σύγχρονον «άνθρωπον» και την συνωδίνουσαν και συστενάζουσαν μετ’ αυτού κτίσιν, την «απολύτρωσιν και την υιοθεσίαν απεκδεχομένους» (πρβλ. Ρωμ.η΄, 20-23) της «ελευθερίας της δόξης των τέκνων του Θεού».
Αληθώς Ανέστη ο Κύριος, πατέρες και αδελφοί και τέκνα!
Άγιον Πάσχα 2013
† Ο Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος προς Χριστόν Αναστάντα
ευχέτης πάντων υμών

Το μήνυμα του Αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου για το Πάσχα

«Καμιά αδικία, καμιά ασθένεια και καμιά κρίση δεν πρέπει να μας φοβίζει»


arxiep
Χριστός Ἀνέστη!!
«Σήμερον σωτηρία τῷ κόσμῳ, ὅτι ἀνέστη Χριστός ὡς παντοδύναμος»!
Ἑορτῶν ἑορτή καί πανήγυρη πανηγύρεων ἑορτάζουμε. Ἡ Ζωή νίκησε τόν θάνατο.
Ἡ Ἀλήθεια κατατρόπωσε τό ψεῦδος. Τό φῶς ἐξαφάνισε τό σκοτάδι. Ἡ ἐλπίδα ἀποδείχθηκε δυνατότερη ἀπό τούς φόβους καί τίς ἀγωνίες πού δηλητηριάζουν τόν βίο μας.

Ἡ ἑβδομάδα τῶν Παθῶν προηγεῖται τῆς Ἀναστάσεως. Πρίν ἐπικρατήσει ἡ Ἀλήθεια προηγοῦνται οἱ τραγικές προσπάθειες τῶν κατεστημένων κάθε ἐποχῆς νά τήν στραγγαλίσουν, ὅταν αὐτή ἀπειλεῖ συμφέροντα καί ἐξουσίες τοῦ κόσμου τούτου.
Ἡ Σταύρωση καί ὁ θάνατος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ συνοψίζουν τήν τραγωδία τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Ὅλοι οἱ πόνοι, οἱ θλίψεις, οἱ κατατρεγμοί καί οἱ ἀδικίες, τά ἀδιέξοδα καί ἡ ἀπελπισία πού κυριαρχοῦν στή ζωή μας συνοψίζονται στόν Σταυρό. Ὅμως τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ φανερώνει ὅτι οἱ προσωπικές, ἀλλά καί οἱ κοινές ἀγωνίες, ὅπως αὐτές πού χρωματίζουν τόν παρόντα ἐθνικό μας βίο, δέν εἶναι ἰσχυρότερες ἀπό τήν ἐλπίδα πού ἀνέτειλε ἐκ τοῦ κενοῦ Τάφου τοῦ Ἀναστημένου Δοτῆρος τῆς Ζωῆς.
Διά τοῦ Σταυροῦ ὅλες οἱ μορφές τῶν θλίψεων καί τῶν δοκιμασιῶν τοῦ ἀνθρώπου μεταμορφώθηκαν σέ Ἀνάσταση καί οἱ θλίψεις μας ἀπέκτησαν νόημα. Κάτω ἀπό τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως, τά ψεύδη, ἡ ὑποκρισία καί οἱ ἀπόπειρες παραπλάνησής μας ἀπό τά ὀργανωμένα συμφέροντα, πού γεννοῦν κρίσεις καί δοκιμασίες, χλωμιάζουν καί ἀποδυναμώνονται.
Ὁ Χριστός ἀναστήθηκε! Ὁ θάνατος νικήθηκε! «Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί, προσκυνήσωμεν τήν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν ἀνάστασιν• ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ, χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». Κανείς δέν μπορεῖ πιά νά μᾶς στερήσει τήν ἐλπίδα.
Οἱ Ἕλληνες τό γνωρίζουμε αὐτό καλύτερα ἀπό ὅλους. Ὅσες φορές τό Γένος μας ἔφθασε στά ὅρια τῆς ἐξουθένωσης, ἡ ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως τό ἀνέδειξε πάλι ρωμαλέο καί ἀναστημένο. Μέ αὐτή τήν ἐλπίδα ἔμεινε ζωντανό στήν τουρκοκρατία. Χάρη σ’ αὐτή τήν ἐλπίδα καρποφόρησε ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Ἔτσι ἀναστήθηκε ἡ πατρίδα μας μετά τή Γερμανική κατοχή. Ἔτσι θά ἀντέξει κάθε μορφῆς κρίση καί δοκιμασία τοῦ παρόντος καί τοῦ μέλλοντος.
Ἄς ἐπαναλάβω, λοιπόν, καί ἐγώ αὐτό πού εἶπε ὁ Ἀναστημένος Χριστός στίς Μυροφόρες: «Μή φοβεῖσθε»! (Ματθ. 28,10)
Καμμία ἀδικία, καμμία ἀσθένεια, καμμία δυσκολία τῆς καθημερινότητας, καμμία οἰκονομική κρίση, καμμία ἀβεβαιότητα γιά τό μέλλον δέν πρέπει νά μᾶς φοβίζει. Οἱ χριστιανοί εἶναι οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἀναστάσεως, οἱ «μή μετακινούμενοι ἀπό τῆς ἐλπίδος τοῦ Εὐαγγελίου» (Κολ. 1, 23).
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐπέβαλε ὁριστικά τή δύναμη τῆς ἀγάπης πού ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό ὅλους τούς φόβους του, διότι «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Α΄ Ἰωαν. 4, 18).
Μή φοβᾶστε, λοιπόν, ἀλλά γίνετε ἄνθρωποι τῆς Ἀναστάσεως. Ἐλᾶτε νά πορευθοῦμε μέ θᾶρρος καί ἐλπίδα στήν καινούργια ζωή πού μᾶς χάρισε ὁ ἀναστημένος Κύριος.
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα.
Χριστός Ἀνέστη!   Ἀληθῶς  Ἀνέστη! 
Μέ ἀναστάσιμες εὐχές
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Σε Θεσσαλονίκη και Αγιον Ορος τον Οκτώβριο ο Οικουμενικός Πατριάρχης


Στη Θεσσαλονίκη και στο Άγιον Όρος θα βρεθεί τον προσεχή Οκτώβριο ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Αυτό αποκάλυψε στην εκπομπή "Απέναντι" της ΕΤ 3  ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος.

Οπως είπε ο κ. Άνθιμος ο Οικουμενικός Πατριάρχης δέχτηκε πρόσκληση της Μητροπόλεως και  θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη για τους εορτασμούς του Αγίου Δημητρίου, πολιούχου της πόλης. Η επίσκεψη θα είναι τετραήμερη ενώ επίσης ο κ. Βαρθολομαίος θα επισκεφθεί και τον Άγιον Όρος, σύμφωνα με τον κ. Ανθιμο

 http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=4&artid=177686

Ότε οι ένδοξοι μαθηταί


ΕλλάδαΤοπικά Νέα ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ ΜΟΝΑΣΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ Πάσχα στα Μετέωρα. Μια συγκλονιστική συνέντευξη (video)

Ένα πολύ ενδιαφέρον οδοιπορικό στις Ιερές Μονές των Μετεώρων, ένα από τα κορυφαία προσκυνήματα της Ορθοδοξίας, πραγματοποίησε ο Βασίλης Αλεξίου για το trikalavoice.gr. 

Ο δημοσιογράφος συναντά τον Ηγούμενο της Ι.Μ. Αγίας Τριάδας, Αρχιμανδρίτη Δομέτιο Ντελή και συζητά μαζί του για τον μοναχισμό, την προσφορά, τη Χριστιανική Αγάπη και τον συμβολισμό του Πάσχα. 


Δείτε εδώ τη συνέντευξη:



Dogma.gr

Αμάρτησε;


Του Κων/νου Θεοτόκη

Ήτανε μια δροσερή Απριλιάτικη αυγή: η αυγή της Λαμπρής. Ο ήλιος δεν είχε βγεί ακόμα, και οι καμπάνες της Εκκλησίας του χωριού εσημαίναν καλώντας τους πιστούς στη λειτουργία. Και έμπαιναν απ’ όλες τις πόρτες, οι άνθρωποι πολλοί τη φορά, καθαροί, χαρούμενοι , ντυμένοι με ρούχα καινούργια, και κατόπιν ο ένας στον άλλο, με τάξη και ευλάβεια προσκυνούσαν τες εικόνες και σταμάταιναν απεκεί στη μέση της εκκλησιάς και έπαιρναν θέση στα στασίδια. Και οι γυναίκες ερχόταν μπουλούκια, μπουλούκια με τες άσπρες μπόλιες τους στο κεφάλι με χρυσάφια στα στήθια, σεμνές , ευλαβικές , στολισμένες και έμεναν όλες μαζί ξεχωριστά στο βάθος της εκκλησιάς, που δεν είχε γυναιτίκι.
Όλοι πρόσμεναν τώρα να αρχίσει η ακολουθία.
Η θύρα του ιερού άνοιξε , ακούστηκε ένας μικρός σάλαγος ανθρώπων που κινιώνται, ο παπάς αποτέλειωσε τα μυστικά του, εθυμιάτησε, εκοντόβηξε, έμεινε μια στιγμή σιωπηλός κάνοντας και το σταυρό του αρχίνησε με ψιλή φωνή την ιεροπραξία. Όλα τα χέρια έκαμαν του σταυρού το σημάδι.
Ήταν γέροντας ο χρυσοφορεμένος λειτουργός, μικρός, με μεγάλα λευκά γένια, με μακριά μαλλιά ασημένια κι εκείνα, λιγνός με ζάρες στο γερασμένο μετωπό του, με γαλανά μάτια, που τα γέρα και οι νηστείες τάχαν ξεθωριάσει. Όλο το χωριό τον σεβόταν
Με την ψιλή του φωνή που ολοένα εγενόταν σταθερότερη, ο γέροντας διάβαζε ψαλτά τες ευκές του, που τες ήξερε όλες απ’ όξω, και η ακολουθία προχωρούσε καθώς πάντα, επίσημη, κατανυχτική, μεγαλόπρεπη, και ο κόσμος, που κρατούσε αναμμένες λαμπάδες στα σταυρωμένα χέρια, αφουκραζόταν με πίστη και από καρδίας εδεότουν, σα νάδινε μεγαλύτερη αξία στην προσευκή και η μεγάλη γιορτή εκείνης της ημέρας.

Μα ο παπάς ήταν ανήσυχος.
Τη πρώτη φορά που επρόβαλε στη θύρα για να βλοήσει το σβησμένο του βλέμμα αναζήτησε κάποιον μέσα στον κόσμο, και με χτυποκάρδι ξεταστικά εκοίταξε ένα γέροντα που εστεκότουν στην πρώτη γραμμή , και που εφαινότουν συγχισμένος κι εκείνος γιατί δεν έμνεσκε όπως ο άλλος κόσμος ακίνητος και δεν επροσευχόταν με ευλάβεια και είπεν ο παπάς με το νού του: «Εδώ θα είναι κι εκείνη». Μα το βλέμμα δεν έλαβε καιρό για να τη έβρει ανάμεσα στις γυναίκες.
Και εγιόμοζαν τώρα την εκκλησία οι ύμνοι που τους έψαλαν καλόφωνοι ψάλτες, και η ευωδία του λιβανιού, και στην τρεμάμενη δέηση του ιερέα αποκρινοτουν σα μ’ένα στόμα η βοή του λαού, που με πίστη θερμή , και ήθελε ν’ ανεβάσει τη δέηση του ως του Θεού το θρόνο, ποθώντας να υποτάξει τα στοιχεία, και να λυγίσει τη θέληση της παντοδυναμίας.

Ο παπάς εδιάβαζε πάντα πότε με χαμηλή φωνή ψιθυριστά, πότε μεγαλόφωνα και ψάλλοντας, μα από στιγμή σε στιγμή η στενοχώρια του άξαινε και μηχανικά μόνο εδιάβαζε τα άγια τα ρήματα της θυσίας, αλλά εδεότουν η καρδία του στον ουράνιο πατέρα, άλλες έγνοιες του ανησυχούσαν το νού. Του ήταν μελλάμενο να αμαρτήσει;
Εκεί ήταν κι εκείνη. Την είχε ξαγναντήσει, όταν εθυμιάτισε το πλήθος σαν κρυμμένη ανάμεσα στες γυναίκες. Η ταραχή της , ο φόβος της , η συγκίνησή της , ήταν ζωγραφισμένη απάνου στο όμορφο το πρόσωπο της νέας. Ω η δύστυχη, ούτε αυτή δεν έφταιγε. Το’ χε απαιτήσει ο πατέρας της, ο γέροντας που εστεκόταν ορθός στην πρώτη γραμμή και που δεν επροσευχότουν. Πως είχε κλάψει προχθές στην ξεμολόησή της, όταν συντριμμένη καρδιά του είχε μαρτυρήσει την άτυχη και απελπισμένη αγάπη της , το μεγάλο της φταίσμα μ’ έναν άντρα παντρεμένον. Εκείνη ποτέ δεν θα τολμούσε να ζητήσει τα θεία δώρα, μα ο πατέρας της την υποχρέωσε. Ο πατέρας της ήθελε βεβαίωση, ήθελε ή νάναι περήφανος για την θυγατέρα του ή να ξεπλύνει την ντροπή του στο αίμα! Τι θα έκανε η δύστυχη; Και πόσο είχε συγχιστεί ο παπάς ακούοντάς την, γιατί τον είχε αφήσει ο Θεός να ζήσει και στα ύστερά του χρόνια τον έριχνε σε τέτοια στεναχώρια; Γιατί δεν εσπλαχνιζόταν τον κόσμο του, παρά τον άφηνε να αμαρταίνει και δεν εδέσμευσε ολότελα τη δύναμη του πειρασμού;
Και η λειτουργία προχωρούσε: με το βασιλέα του κόσμου στα χέρια ανάμεσα σε δυο λαμπάδες, βγήκε στο πρεσβυτέριο και στάθηκε μπρός στο πλήθος. άκρα σιωπή εβασίλευε. Ψιλόφωνα εδεήθηκε για τον κόσμο, μια ανατριχίλα εδιάβηκε απ’ όλα τα κορμιά και το κύριε ελέησον που βγήκε από όλα τα χείλη , έβγαινε από τα βαθύτατα του είναι, από φοβισμένες καρδιές που τες εταπείνωσε εκείνη τη στιγμή ο τρόμος της αδυναμίας τους. Μα ο γέροντας δεν είχε σα πάντα κατεβασμένο το βλέφαρο. Το σβησμένο του βλέμμα εκοίταξε στο βάθος της εκκλησίας, που ήταν οι γυναίκες σαν νάθελε να ανταμώσει τη ματιά της και να τη συστήσει ότι της είχε παραγγείλει προχτές στην εξομολόγησή.
Δεν μπορούσε , της είχε ειπεί , να την κοινωνήσει. Όχι τέτοιαν αμαρτία δεν την χωρούσε ο νούς του. Ας μην ερχότουν καλύτερα τη Λαμπρή στην εκκλησιά, ας έβρισκε μια πρόφαση, όποιαν ήθελε, ας έκανε την άρρωστη. Και αν πάλι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, και αν έπρεπε να παρουσιαστεί για να κοινωνήσει, ας ερχόταν ανάμεσα στές άλλες γυναίκες και αυτός σκήμα μόνο θάκανε, πως της μεταδίνει τη σάρκα και το αίμα του σωτήρος. Όχι , δεν θα την κοινωνούσε, αυτή την αμαρτία δεν την χωρούσε ο νούς του.
Και η λειτουργία ήταν τώρα προς το τέλος. Είχαν ειπεί το «πιστεύω» και το «πάτερ ημών», οι ψάλτες έψαλλαν το κοινωνικό, και ο τιμημένος γέροντας χρυσοφορεμένος επρόβαλε στη μεσινή θύρα καλώντας τους πιστούς να μεταλάβουν. Τα χέρια του έτρεμαν σαν νάταν πάρα βαρύ το ασημένιο ποτήρι. Τις έριξε μια ματιά και άρχισε να κοινωνάει τον κόσμο, κατά το συνήθειο ήταν πολλοί σ’ αυτήν την ημέρα και κοινωνούσαν πρώτοι οι γέροντες, που έστρεφαν πρώτα προς το λαό και κατόπι οι επίλοιποι οι άντρες και τέλος οι γυναίκες. Και ανάμεσα τους ήταν και εκείνη. Κάθε τόσο ο παπάς την εκοίταζε. Μα έβλεπε κιόλας πως και ο γέροντας πατέρας όλο ανησυχούσε περσότερο, βλέποντας να αφίνει να διαβαίνουν άλλες μπροστά της, τον είδε να παρατηρεί προσεχτικός την κόρη του και να ζυγώνει σιμά της. Κι αυτή ωχρή τότες με δειλό βήμα και σαν αλαλιασμένη, έβαζε το πόδι της στο πρώτο σκαλί. Ο πατέρας σιμά της την εκοίταζε. Και με αναγαλλίασή του είδε τον άγιο γέροντα να της βάζει ατάραχος τώρα, τη λαβίδα με την κοινωνιά στο στόμα, ενώ με την ψιλή του φωνή επρόφερνε τα τυπικά: «Εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωή αιώνιον».
You might also like:

Η άκρα Ταπείνωσις

Μεγάλη Δευτέρα και Μεγάλη Τρίτη στις ακολουθίες του Νυμφίου, είδαμε και χαιρετίσαμε μεσα στους Ναούς την εικόνα του Νυμφίου Χριστού, η οποία όμως  τοποθετείται χρονικά στις επόμενες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος. Ο Χριστός δηλαδή ήδη φοράει το ακάνθινο στέφανο και τον κοκκινο χιτώνα της Μεγάλης Πέμπτης. Σε άλλες εικονίζεται με τις οπές τον ήλων και τη λογχισμένη πλευρά της Μεγάλης Παρασκευής.

Στο παρακάτω απόσπασμα εξηγείται θεολογικά η  εικόνα αυτή, στη σχέση του Χριστού με την Εκκλησία Του, ως Νυμφίος.

"Μέσα στον Τάφο αποτίθεται με τον Ενταφιασμό και εξέρχεται με την Ανάσταση η Αγάπη που νίκησε τον θάνατο. Μέσα εκεί τελέσθηκε ο γάμος του Χριστού με την Εκκλησία. Ο Τάφος έγινε παστάδα νυφική. «Καί αὐτός ὡς νυμφίος ἐκπορευόμενος ἐκ παστοῦ αὐτοῦ» (Ψαλμ. 18, 5). «Ὁ Χριστός ἠγάπησε τήν ἐκκλησίαν καί ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς» (Εφεσ. 5, 25-26). Η Εκκλησία είχε μόλις πριν λίγες ώρες δημιουργηθεί, πάνω στο Σταυρό, από την νυγείσα πλευρά του Χριστού από την οποία εξήλθε αίμα και νερό, τα στοιχεία των δυο βασικών μυστηρίων της, δηλαδή του Βαπτίσματος (νερό) και της θείας Ευχαριστίας (αίμα). Η Νέα Εύα (Εκκλησία) γεννάται από την πλευρά του Νέου Αδάμ (Χριστός), όπως είχε γίνει και με την πρώτη. Είναι ο Γάμος του Νυμφίου Χριστού με την νύμφη Εκκλησία, ο «γάμος τοῦ Ἀρνίου», που ακολουθεί μετά τη νίκη στον ουρανό (Αποκ. 19, 7). Την εκ του τάφου Έγερση του Χριστού παρομοιάζει με γάμο και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγοντας: «Καί ἐξῆλθεν ὁ Ἰησοῦς (από τον τάφο) ὡς ὁ νυμφίος ἐκ παστοῦ

…. Ὁ νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας». Συνεχίζοντας δε την ίδια γαμήλια παρομοίωση η υμνογραφία της Εκκλησίας μας, ψάλλει στον όρθρο της Ανάστασης: «Τέρπου, χόρευε καί ἀγάλλου, Ἱερουσαλήμ, τόν Βασιλέα Χριστόν θεασαμένη ἐκ τοῦ μνήματος ὡς Νυμφίον προερχόμενον». Και παρακάτω: «Καί γάρ ἐκ τάφου σήμερον, ὣσπερ ἐκ παστοῦ ἐκλάμψας Χριστός, τά γύναια χαρᾶς ἔπλησε».

Η Ορθοδοξία περπατά στο δρόμο που άνοιξε ο έρωτας του Νυμφίου, δρόμος που ξεκινά από την κένωσή του, την άκρα ταπείνωση, για να φτάσει με την εθελούσια θυσία στη δόξα του Σταυρού και στο φως της Ανάστασης, δηλαδή στο πανηγύρι της ζωής, της καταλλαγής και της γαμήλιας ένωσης των πάντων στο Χριστό. Στο πρόσωπο του οποίου υπάρχουν ενωμένες διά παντός η τριαδική Θεότητα με την νύμφη ανθρωπότητα, σε μια έκρηξη ερωτική, σ’ ένα γάμο μυστικό κι αιώνιο."

Απόσπασμα από τη σελίδα
 

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Σήμερα στην ακολουθία της Μεγάλης Τρίτης θα ακουστεί το γνωστό σε όλους τροπάριο της Κασσιανής.

Σήμερα στην ακολουθία της Μεγάλης Τρίτης θα ακουστεί το γνωστό σε όλους τροπάριο της Κασσιανής.
Βεβαια το τροπάριο αυτό δεν αναφέρεται στην ίδια την Κασσιανή, δεν είναι δηλαδή η αμαρτωλή γυναίκα που άλειψε τα πόδια του Ιησού με μύρο προ του ενταφιασμού του.
Η Κασσιανή ήταν μοναχή του 9ου αιώνα στο Βυζάντιο.
Γνωστό για τη ζωή της ήταν το περιστατικό με τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, ο οποιος θέλησε να παντρευτει και προσκάλεσε γυναίκες για να τις επιλέξει για νύφες προσφέροντας τις ένα μήλο. Η Κασσιανή ήταν μια απο αυτές αλλά όταν βρέθηκε μπροστά της στην τελετή επιλογής ο Θεόφιλος της ανέφερε το εξής:
-Εκ γυναικός τα φαύλα ( εννοώντας την Εύα)
Και έλαβε την απάντηση
-Και εκ γυναικός τα κείττω(εννοώντας την Παναγία)
Αυτό έγινε αφορμή να μην εκλεχθεί για αυτοκρατόρισσα αλλά να κλειστει σε μοναστήρι και να επιδοθεί στην υμνολογία για την οποία έγινε γνωστή με το σημερινό τρπάριο.

Τροπάριο της Κασσιανής

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας.
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ
κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,
ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει.
Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,
ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις
ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.
Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους
τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;
Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...