Αγία Σοφία της Κλεισούρας +6 Μαΐου

  Α´. Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ
Η αγία Σοφία της Κλεισούρας (1883-1974) είναι μία αγία που έζησε ζωή μετανοίας, προσευχής, ασκήσεως και σαλότητας στο μοναστήρι της Παναγίας της Κλεισούρας, το οποίο γιορτάζει στο Γενέσιο της Παναγίας 8 Σεπτεμβρίου. Το μοναστήρι βρίσκεται βορειοανατολικά της Καστοριάς, στο Νομό της Καστοριάς και πολύ κοντά στο σημείο που συναντώνται οι νομοί Καστοριάς, Φλωρίνης και Κοζάνης. Βρίσκεται σε υψόμετρο 970 μέτρα, κάτω από την κοινότητα της Κλεισούρας και απέχει 35 χιλ. από την Καστορία, 70 χιλ. από την Φλώρινα και 22 χιλ. από την Πτολεμαΐδα. Ιδρύθηκε περίπου στα 1314 από τον Κλεισουριώτη ιερομόναχο Νεόφυτο και ανακαινίστηκε το 1813 από τον Κλεισουριώτη ιερομόναχο της Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους Ησαΐα Πίστα μετά από όραμα της Παναγίας.

Η Σοφία γεννήθηκε το 1883 στο χωριό Σαρή Παπά Επαρχίας Αρδάσης, Τριπόλεως Τραπεζούντας του Πόντου. Το 1907 είκοσι τεσσάρων ετών παντρεύτηκε τον Ιορδάνη Χοτοκουρίδη από το Τογρούλ Αρδάσης Πόντου. Απέκτησε και ένα τέκνο το οποίο όμως μετά δύο χρόνια απέθανε. Στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν το 1914 με την κήρυξη του Α´Παγκοσμίου Πολέμου, επιστρατεύεται ο άνδρας της και μετά από κάποιο χρόνο χάνονται τα ίχνη του. Έτσι η Σοφία, όπως η αγία Άννα η προφήτις (Λκ. 2,36), έζησε μόλις 7 χρόνια εγγάμου ζωής (1907-1914), για να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της «νηστείαις και δεήσεσι λατρεύουσα νύκτα και ημέραν» τον Θεόν.

Η Σοφία μετά από λίγο χάνεται κι αυτή και θα βρεθεί από τους συγγενείς της στην Θεσσαλονίκη μετά την Μικρασιατική καταστροφή και των ξεριζωμό των Ελλήνων από τις αρχαίες εστίες τους. Θα εγκατασταθεί μαζί με τους συγγενείς της στο χωριό Αναρράχη της Πτολεμαΐδας. Το 1925 θα  προσπαθήσει να μείνει στο μοναστήρι του αγίου Μάρκου Φλωρίνης αλλά κατά αποκάλυψη της Παναγίας θα επιστρέψει στην Αναρράχη και θα εγκατασταθεί στο μοναστήρι της Κλεισούρας το 1927 στην ηλικία των 44 ετών. Έκτοτε για 47 χρόνια, μέχρι την κοίμησή της το 1974, θα ζήσει φορώντας μαύρα ρούχα και τσεμπέρι στο μοναστήρι αυτό. Όταν κοιμήθηκε ήταν 91 ετών. Έμοιαζε με την αγία Άννα την προφήτιδα, όπως προαναφέραμε, με την Συγκύπτουσα του ευαγγελίου, λόγω κυρτώσεως του σώματός της, και με την Μαρία την Αιγυπτία, λόγω της υπερβολικά ασκητικής βιοτής της και της κατά συνέπεια κάτισχνης και κοκκαλιάρικης εμφάνισής της.

Β´. Η ΜΟΝΗ ΤΗΣ

Το μοναστήρι δεν ευτύχησε ποτέ να έχει μεγάλη μοναστική αδελφότητα. Ένας ηγούμενος και ένας ή δύο μοναχοί το υπηρετούσαν. Από το 1924 ανήκε στον σύλλογο των απανταχού Κλεισουριέων «Άγιος Μάρκος». Κοσμικό κλίμα επικρατούσε έκτοτε. Στα κελλιά μένανε και παραθερίζανε το καλοκαίρι Κλεισουριώτες και έξω από τη μονή και σε εγκαταστάσεις της υπήρχε για μεγάλο διάστημα κοσμικό εστιατόριο, το οποίο είχε μεγάφωνα από τα οποία ακουγόταν κοσμική μουσική, ακόμη κι όταν τελούνταν οι Παρακλήσεις την περίοδο του 15Αυγούστου. Το 1992 γίνεται γυναικείο κοινόβιο με ευάριθμο αδελφότητα, σταματά η εκκοσμίκευση, εισάγεται το γνήσιο μοναχικό πνεύμα και ανήκει διοικητικά στην ιερά μητρόπολη Καστοριάς.

Η Σοφία πολλές φορές ζήτησε να γίνει μοναχή, αλλά το μοναστήρι ήταν ανδρικό και έτσι αυτό ήταν αδύνατο να γίνει. Πάντως έζησε εκεί συνεχώς, υπήρξε ο μόνιμος φύλακας του μοναστηριού και ουσιαστικά υπήρξε η μόνη μοναχική παρουσία τα τελευταία χρόνια. Η παρουσία της και η εκεί βιοτή και οι προσευχές της συνετέλεσαν στο να υπάρχει ένα σοβαρό αντίβαρο στην εκκοσμίκευση του μοναστηριού και προλείανε το έδαφος για την εγκατάσταση 18 χρόνια μετά το θάνατό της (1974-1992) της γυναικείας συνοδίας.

Γ´. Η ΠΟΛΙΤΕΊΑ ΤΗΣ

α´. Η αρχή της πολιτείας.

Ποιά η αρχή της πολιτείας, του τρόπου δηλαδή που έζησε και έφθασε έτσι στην αγιότητα η Σοφία; Είναι τρία τραγικά και οδυνηρά γεγονότα, που κυριολεκτικά διέλυσαν την προσωπικότητά, τα όνειρά, τις ελπίδες της και την γέμισαν πόνο, απελπισία, μαράζι. Ο τραγικός θάνατος του παιδιού της, το φάγανε γουρούνια ενώ αυτοί θερίζανε και το είχαν αφήσει αφύλακτο στην κούνια του, ο εξαφανισμός του άνδρα της μέσα στις φοβερές συνθήκες που δημιούργησε ο Α´Παγκόσμιος Πόλεμος και η αναγκαστική φυγή από τον αλησμόνητο Πόντο. Έχασε παιδί, άνδρα, πατρίδα και ήρθε ολομόναχη στην Ελλάδα. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα τρία γεγονότα πιθανόν η Σοφία να μη έκανε την αποταγή της από τον κόσμο και την κατά Θεό άσκησή της στο βαθμό πού την έζησε αργότερα. Να η αξία των θλίψεων και των δοκιμασιών που τόσο όλοι μας τις αποφεύγουμε.

Ο άνθρωπος, λέγει ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής, συνεχώς επιζητά την ηδονή και αποφεύγει με κάθε τρόπο την οδύνη. Κι όμως καμμία σημαία δεν κυματίζει αν δεν υπάρχει άνεμος και κανένα όστρακο δεν δημιουργεί μαργαριτάρι, αν δεν μπει ένας κόκκος άμμου στα σωθικά του για να το βασανίζει και να το αναγκάσει να χύσει την ουσία που θα δημιουργήσει το μαργαριτάρι.

Γι’ αυτό ο άγιος Χρυσόστομος λέγει σε δύο ομιλίες που εξεφώνησε, όταν επέστρεψε από την πρώτη εξορία του, το σκανδαλώδες για την ανθρώπινη λογική «γένοιτο υμάς αεί θλίβεσθαι»=μακάρι να είστε συνεχώς θλιμένοι. Και το εξηγεί παρουσιάζοντας την αγάπη που του έδειξε ο λαός, ακόμη και ετερόδοξοι, τις συνεχείς προσευχές και αγρυπνίες που κάνανε οι πιστοί για να επανέλθει, την σύμπνοια και ομόνοια και το δέσιμο που υπήρχε μεταξύ ποιμένος και ποιμνίου.

  Να λοιπόν η ευλογία, η αξία και η αναγκαιότητα των θλίψεων.

β´. Η νηστεία της.

Ποτέ της δεν έτρωγε κρέας, ψάρια (εκτός από ορισμένα παστά), τυριά, αυγά. Της άρεσαν τα αλμυρά, το λάχανο τουρσί, οι αλμυρές πιπεριές. Τα αγριόχορτα, τα μανιτάρια και ό,τι άλλο μάζευε από το δάσος και την εξοχή τα έτρωγε σκέτα με μπόλικο αλάτι. Έζησε όπως οι παλαιοί ασκητές, όπως ο τίμιος Πρόδρομος.

Η ίδια ποτέ της δεν μαγείρευσε. Μόνο όταν περίμενε προσκυνητές έβαζε άλλες γυναίκες να μαγειρεύσουν. Σε όλους τους περαστικούς έψηνε καφέ. Πολλές φορές έτρωγε μουχλιασμένα φαγητά ή από σκεύη μπακιρένια που είχαν πρασινίσει ή σταφύλια με μυρμήγκια και σάπιες ρόγες χωρίς να παθαίνει τίποτα.

γ´. Η άσκησή της.

Κρεβάτι δεν γνώρισε, σένα τζάκι ημιυπαίθριο, που ήταν απέναντι από την κύρια είσοδο της μονής, δίπλα εκεί ξάπλωνε και το κορμί της το σκέπαζε με φύλλα. Όταν οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες στο τζάκι, πήγαινε στο πάνω πάτωμα στο κελλί με αριθμό το ένα και κει ξάπλωνε πάνω σε φύλλα και άχυρα. Κάτω όμως από τα άχυρα είχε σουβλερές πέτρες.

δ´. Η ενδυμασία της.

Τα ρούχα της ήταν πάντα μαύρα, τριμμένα και παλιά και φορούσε συνεχώς και μαύρο τσεμπέρι. Όταν κάποτε της πήγαν καινούργια ρούχα, τα έπλυνε στις βρύσες της μονής και τα κτύπησε με πέτρα για να τα ξεθωριάσει και να τα παλιώσει. Άλλες φορές τα έδινε στους φτωχούς. Δεύτερη αλλαξιά ποτέ δεν είχε. Πολλές φορές ξάπλωνε πάνω στα φαγητά που τις φέρνανε και έτσι λερωνότανε. Αλλοίμονο σε όποιον πήγαινε να την καθαρίσει ή να τα πετάξει. Όταν φεύγανε οι επισκέπτες, τότε τα έριχνε στις όρνιθες της μονής.

Συνήθως ήταν ξυπόλυτη. Σπάνια αν την έβλεπες με τίποτα παλιοπάπουτσα ή παλιοπαντόφλες. Μόνο για να πάει στην εκκλησία φορούσε ξύλινα τσόκαρα ή παντόφλες. συνήθως καθαρές.

Τα μαλλιά της για τα οποία ήταν υπερήφανη και τα περιποιόταν, όταν η ζωή κυλούσε ήσυχα, αργότερα από τον Πόντο ακόμη, ούτε τα έλουσε ούτε τα χτένισε. Είχαν κατσιάσει και είχαν γίνει σκληρά σαν την ουρά του αλόγου. Το κεφάλι της όμως ευωδίαζε.

Ο ιερός Χρυσόστομος στην όγδοη του επιστολή προς την διάκονο Ολυμπιάδα (Ε.Π.Ε. 37, σσ. 401-413), την οποία γράφει από την εξορία, προσπαθώντας να την παρηγορήσει για όσα άθλια συνέβαιναν στον χώρο της Εκκλησίας, την προτρέπει «ν’ αναλογισθεί τα βραβεία που θα πάρει για τα κατορθώματά της, τα φαιδρά στεφάνια, τη χορεία μαζί με τις παρθένες…». Και για να προλάβει αντίρρηση της Ολυμπιάδας, ότι αυτή δεν είναι παρθένος, αφού παντρεύτηκε –έστω και για λίγο– και στο τέλος έμεινε χήρα, της λέγει ότι κατά τον απόστολο Παύλο «παρθένος δεν είναι εκείνη που είναι απλώς άγαμη και απαλλαγμένη από την συνουσία ανδρός, αλλ’ εκείνη που φροντίζει ν’ αρέσει στον Κύριο». «Ο άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, πως αρέσει τω Κυρίω… η άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, ίνα η αγία και σώματι και πνεύματι· ο δε γαμήσας ή η γαμίσασα μεριμνά τα του κόσμου· πως αρέσει τη γυναικί… ή τω ανδρί… (Α΄ Κορ. 7,32-34)». Συνεπώς η γυναίκα, που είναι απαλλαγμένη από τη φιλαρέσκεια και στο βαθμό που είναι, αυτή είναι η πραγματική παρθένος.

Συνεπώς σύμφωνα με τη διδασκαλία του αγίου Χρυσοστόμου η Σοφία που ντυνόταν κατ’ αυτό τον τρόπο ήταν η τέλεια παρθένος, άσχετα που κάποτε ήταν παντρεμένη και μάλιστα είχε και παιδί.

ε´. Θύμωνε·

όταν άκουγε να βρίζουν τα θεία,

όταν πετούσαν ψωμί,

όταν συμβούλευε γυναίκες άσχημα ντυμένες και κείνες δεν διορθωνόταν.

στ´. Γεγονότα που η Σοφία έσωσε ανθρώπους.

α´. Το 1919 ενώ έρχεται στην Ελλάδα με το καράβι «Άγιος Νικόλαος» πιάνει τρικυμία και κινδύνεψαν να βουλιάξουν. Η Παναγία εμφανίστηκε στη Σοφία και της είπε ότι θα χαθεί ο κόσμος, γιατί είστε πολύ αμαρτωλοί. Και η Σοφία τότε απάντησε· «Παναγία μου εγώ να χαθώ, γιατί εγώ είμαι αμαρτωλή, και να σωθεί ο κόσμος». Κατέβασε μέσα στα κύματα μια εικόνα της Παναγίας και η φουρτούνα σταμάτησε.

β´. Στις 5 Απριλίου 1944, Μ. Τετάρτη, αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που δρούσαν στην περιοχή της Κλεισούρας, με αρχηγό τον Σιατιστινό Αλέξη Ρώσιο (Καπετάν Υψηλάντη), επιτίθενται σε γερμανική στρατιωτική φάλαγγα στην θέση Νταούλι, όπου σκοτώνουν τρεις προπομπούς στρατιώτες μοτοσικλετιστές.  

Γερμανικές δυνάμεις με διοικητή τον Καρλ Σύμερς (Karl Schumers), διοικητή του 7ου Συντάγματος της 4ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας των SS, μαζί με τον Βούλγαρο Κάλτσεφ, καταφθάνουν στην κωμόπολη. Ο Σύμερς συγκεντρώνει τα γυναικόπαιδα και τους γέροντες στην πλατεία του χωριού, χωρίς να δείξει τις κακές του προθέσεις. Τότε μια άλλη ομάδα στρατιωτών, ορμάει με τα πολυβόλα όπλα και βάλλει κατά των συγκεντρωμένων. Έπειτα κατευθύνονται προς τα σπίτια, παραβιάζουν τις θύρες των σπιτιών, βάζουν φωτιά... 280 γυναικόπαιδα νεκρά, 40 τραυματίες, 150 σπίτια καμμένα είναι ο απολογισμός της υποθέσεως.

Οι Γερμανοί αμέσως μετά κατευθύνονται προς το μοναστήρι της Παναγίας. Έχουν πληροφορίες ότι εκεί κρύβονται αντάρτες. Ετοιμάζονται να κάψουν ολόκληρο το μοναστήρι. Να μη μείνει τίποτα. Η Σοφία, η οποία δέκα μέρες πριν γίνει η σφαγή έλεγε ότι μεγάλο κακό θα συμβεί στο χωριό, τρέχει μαζί με την εικόνα της Παναγίας, πέφτει στα πόδια τους και τα φιλά, και κλαίγοντας τους παρακαλεί να μη κάνουν αυτό που σκεπτόταν. Η Παναγία φώτισε τους Γερμανούς και επέστρεψαν άπρακτοι. Το αν δεν κλαίμε σήμερα με την καταστροφή της Κλεισούρας και την καταστροφή της Μονής αυτό το οφείλουμε στην Σοφία. Πόση η δύναμη των αγίων! Ας θυμηθούμε τον Αβραάμ που παζάρευε με τον Θεό τη σωτηρία των Σοδόμων. Αν είναι 50, 45, 40, 30, 20 ,10 οι δίκαιοι… Δεν σταμάτησε ο Θεός να δίδει και να υποχωρεί, αλλά σταμάτησε ο Αβραάμ να ζητάει

ζ´. Θαυματουργική θεραπεία της

Κάποτε ασθένησε βαρειά. Διπλώθηκε στη μέση από τον πόνο. Δημιουργήθηκε ένα πρήξιμο, που αυξανόταν και άρχισε να σαπίζει. Την παρακαλούσαν να φωνάξουν γιατρό. «Θα’ ρθει η Παναγία να με πάρει τον πόνο. Μου το υποσχέθηκε», έλεγε. Και όντως το βράδι της εορτής του μοναστηρίου 8 Σεπτεμβρίου, την επισκέφτηκαν στον ύπνο της η Παναγία, με τον αρχάγγελο Γαβριήλ και τον άγιο Γεώργιο και την εγχείρησαν. Η ουλή της εγχειρήσεως φαινότανε τις επόμενες μέρες.

η´. Η αρκούδα και τα φίδια

Είχε και μια αρκούδα η Σοφία και την έτρεφε με το χέρι της. «Έλα, Ρούσα μ’ έλα να τρώεις ψωμόπον», της έλεγε και το μεγαλόσωμο θηρίο έπαιρνε την τροφή, της έγλυφε τα χέρια και τα πόδια και χανόταν στο δάσος. Ακόμη και τα φίδια δεν την πείραζαν… Ήταν όπως ο Αδάμ πριν την πτώση.

θ´. Διδασκαλία

α´. Την Κυριακή μόνο τις αναγκαίες δουλειές. Μη κάνεις πίττες την Κυριακή είπε σε γυναίκα από την Πτολεμαΐδα που το συνήθιζε.

β´. Να σκεπάζετε για να σας σκεπάσει και ο Θεός.

γ´. Κανείς δεν είναι καλός· μόνο ο Θεός.

δ´. Να κάνετε πολύ υπομονή.

ε´. Σε συμπατριώτες της από την Αναρράχη που ήτανε πολύ τσιγγούνηδες και δεν δίνανε ούτε στην Εκκλησία ούτε σε άλλους και πήγαν να ζητήσουν βοήθεια από το μοναστήρι, όταν βρέθηκαν σε ανάγκη, τους απάντησε παιδαγωγικά· «εσείς δεν δίνετε στην Παναγία και τώρα ζητάτε να σας δώσει»;

ε´. Πολύτεκνος, πάμπτωχος οικογενειάρχης αναγκάσθηκε να ανοίξει το παγκάρι της μονής, υποσχόμενος στην Παναγία ότι θα τα επιστρέψει μόλις μπορέσει. Οι επίτροποι όμως άρχισαν ανακρίσεις και κάποιος συγχωριανός ήταν έτοιμος να αποκαλύψει τον ένοχο. Όταν το έμαθε η Σοφία ήρθε αμέσως και άρχισε να τον φωνάζει· «Χάσου από δω. Τον φτωχό τον άνθρωπο κυνηγάς; Δεν φοβάσαι τον Θεό και την Παναγία; Να σηκωθείς να φύγεις. Δεν σε θέλει η Παναγία». Τι ρεαλιστική και πραγματικά ριζοσπαστική εν Χριστώ Ιησού διδασκαλία.

ι´. Η κοίμησή της.

Κοιμήθηκε στις 6 Μαΐου, την ημέρα που η Εκκλησία μας γιορτάζει τον πολύπαθο και πολύαθλο και πανάγιο Ιώβ, 1974. Την κηδεία της την τελέσανε την επομένη μέρα εκτός του ηγουμένου 16 ιερείς, δύο διάκονοι, ένας μοναχός, μερικές μοναχές και περίπου 700 άτομα.

 Στη συνείδηση του λαού του Θεού υπήρξε αγία και όταν ζούσε και μετά την κοίμησή της. Στις 4 Οκτωβρίου 2011 έγινε και η επίσημη αγιοκατάξη της από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, μετά από ενέργειες του σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ.

Ομιλία στα «Σωτήρια 2012» του Ι.Ν. Μεταφορφώσεως της Μητροπόλεως Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού, του Δήμου Μεταμορφώσεως Αττικής την 1/8/2012. 

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

www.pmeletios.com

http://armenisths.blogspot.gr/2013/05/6.html

Η «Αποστολή» ξενυχτά κοντά στους αστέγους της Αθήνας

Κοντά σε άστεγους και άπορους της πρωτεύουσας βρέθηκε το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου ο φιλανθρωπικός οργανισμός της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών «Αποστολή» υλοποιώντας πρόγραμμα σίτισης, με εντολή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου.

Η «Αποστολή» σχεδίασε και έθεσε σε εφαρμογή από την Μεγάλη Εβδομάδα πρόγραμμα προστασίας σε συνανθρώπους μας που περιφέρονται άστεγοι στην πρωτεύουσα.
Στελέχη της Αποστολής προσφέρουν απο βραδύς μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες φαγητό, χυμούς φρούτων και νερό ενω και γιατροί προσφέρουν ιατροφαρμακευτική κάλυψη.
Με συνέπεια και υπευθυνότητα κλιμάκιο της Αποστολής ξενυχτά δίπλα στις ανάγκες και τα προβλήματα των ανθρώπων που στερούνται στέγης, θαλπωρής και οικογενειακής φροντίδας.
Ο κ. Δήμτσας στην παρουσίαση του νέου προγράμματος ανέφερε. «Οι εργαζόμενοι και οι εθελοντές μας δεν έχουν ωράριο, δεν δουλεύουμε μόνο την ημέρα αλλά ασταμάτητα αν χρειαστεί και την νύχτα, δεν γίνεται αλλιώς, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Θέλουμε με την ευλογία του Αρχιεπισκόπου μας να μοιραστούμε δύσκολες καταστάσεις των συνανθρώπων μας να δώσουμε ελπίδα, αγάπη και ανακούφιση η Αθήνα χρειάζεται ένα δίχτυ προστασίας καθώς οι άνθρωποι που κοιμούνται στους δρόμους όχι μόνο πληθαίνουν αλλά είναι ανήμποροι. Η Εκκλησία είναι δίπλα τους».

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63822853

Οι επωνυμίες του Αγίου Γεωργίου

 Υπάρχει συνήθεια να δίνουμε διάφορα επώνυμα στους Αγίους μας, από ευλάβεια ή από κάποιο θαύμα, ή και από άλλη αιτία. Η Υπεραγία Θεοτόκος υπερέχει όλων των Αγίων στα επώνυμα που της έδωσαν οι πιστοί. Εδώ ανθολογήσαμε και αναφέρουμε κάποια επώνυμα του Αγίου Γεωργίου από διαφόρους τόπους.

 Στο Όφι του Πόντου, παλαιά έλεγαν τον Άγιο Αέρις. Επίσης στον Πόντο, οι Τούρκοι τον έλεγαν Αέρτς, ο Ζαντών, δηλαδή Άγιος Γεώργιος ο τρελός, γιατί τους τιμωρούσε αφαιρώντας τους τα μυαλά. Στη Θράκη τον ονόμαζαν Αράπη ή Αρακλειανό (Ηρακλειανό), επειδή θαυματουργή εικόνα του βρίσκονταν στην Ηράκλεια της Προποντίδας. Αράπη δε για τον λόγο ότι ο Άγιος παρουσιάζεται μαύρος σε αυτή την εικόνα, που είναι ανάγλυφη από μαύρη πέτρα, ή από σκληρό ξύλο.

 Στο Θησείο, έλεγαν τον Αϊ-Γιώργη Ακαμάτη, επειδή οι Τούρκοι δεν επέτρεπαν να τελείται στην εκκλησία του Θεία Λειτουργία παρά μόνον στην εορτή του, στις 23 Απριλίου.

 Οι παλαιότεροι συνήθιζαν να τον προσφωνούν Αφέντη Αϊ-Γιώργη. Στη Καστοριά κυρίως, αλλά και σε άλλα μέρη, είναι γνωστός ως Αϊ-Γιώργης ο Γοργός. Και τούτο γιατί είναι πολύ ταχύς Άγιος στη βοήθεια αυτών που τον επικαλούνται, όπως λέγουν και τα τροπάρια του: η ταχύτατη βοήθεια, η ταχεία επίσκεψις, ταχινέ προστάτα.

 Στη Κρήτη είναι πολύ γνωστός ο Αϊ-Γιώργης ο Διασορίτης και σχετίζεται ίσως με τη λατρεία του Δία (Διός-ιερού).

 Μια άλλη επωνυμία είναι Δυσουρίτης, θεραπεύει δηλαδή τη δυσουρία. Τοιχογραφία του Αϊ-Γιώργη τού Δυσουρίτη υπάρχει στη Μονή Ξενοφώντος.

 Στην Ίμβρο έχουμε τον Αϊ-Γιώργη τον Ζούρο, επειδή θεραπεύει τη ζούρα, τη φυματίωση, τον μαρασμό, σε αυτούς που αφήνουν στο εκκλησάκι του τα ρακή τους.

 Συνηθισμένα επωνύμια είναι ακόμα Θαυματουργός, Τροπαιοφόρος, Μέγας ή Μεγάλος. Τον ονόμασαν έτσι από τα άπειρα θαύματα που κάνει σε όποιον με πίστη τον επικαλείται. Επίσης, επειδή έστησε πολλά τρόπαια, δηλαδή νίκες και θριάμβους στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ως αξιωματικός. Αλλά κυρίως στην Εκκλησία του Χριστού όπου θριάμβευσε εναντίον του κακού και νίκησε το διάβολο. Και Μέγας επειδή θεωρείται ο μεγαλύτερος και κορυφαίος των αθλητών και Μαρτύρων.

 Στη Κάσο ονομάζεται Αϊ-Καλλάρης, ενώ αλλού Αϊ-Καβαλάρης, επειδή είναι έφιππος Άγιος. Άλλοι τον προσφωνούν Αϊ-Γιώργη Καππαδόκη, τόπο καταγωγής του και πατρίδα του πατέρα του. Καλείται ακόμα και Παλαιστίνιος, από το τόπο καταγωγής της μητέρας του.

Στην πόλη της Χίου και στη θέση Λίμνη υπάρχει ο ναός του Αγίου Γεωργίου του Καταδότη. Εκεί συγκεντρώθηκαν οι χριστιανοί να συνεννοηθούν για την επανάσταση κατά των Γενουατών. Κάποιος όμως τους κατέδωσε και σφαγιάστηκαν όλοι.

 Στην Πρίγκηπο ονομάζεται Κουδουνάς, και τούτο διότι στην εικόνα του απεικονίζονται κουδούνια, σύμβολα της παραφροσύνης, την οποίαν όλοι πιστεύουν ότι θεραπεύει. Εκεί αν θέλουν να πουν για κάποιο ότι δεν είναι καλά, λένε: αυτός είναι για τον Κουδουνά.

 Τη γιορτή του, 3 Νοεμβρίου, την ονομάζουν του Κρασά, ή του Μεθυστή, επειδή προφανώς την ήμερα αυτή γινόταν το άνοιγμα των νέων κρασιών.

 Στη Κύπρο λέγεται Αϊ-Γιώργης του Σπόρου, ή αλλού του Σποράρη, γιατί από την ήμερα αυτή αρχίζει η σπορά των δημητριακών από τους γεωργούς.

 Στα Ψωμαθιά της Πόλης υπάρχει ναός του Αγίου, στον αυλόγυρο του οποίου παλιά ήταν ένα μεγάλο κυπαρίσσι που κάηκε το 1782. Από αυτό έλεγαν τον Άγιο Κυπάρισσο. Το 1883 και αυτό για την ιστορία, ο Πατριάρχης Κωνστάντιος φύτεψε ένα καινούριο κυπαρίσσι.

 Σε πολλές περιοχές ο Άγιος θεωρείται προστάτης των ψαράδων και συχνά τον παρακαλούν να τους βοηθήσει στη ψαριά. Και όταν δεν πάει καλά η ψαριά, τον λένε Παξιμαδοκλέφτη.

 Σε ένα χωριό της Μεσσηνίας τα Γιαννιτσά, κοντά στο ναό του φαίνονται ίχνη από πέταλα, που όλοι πιστεύουν πως είναι του αλόγου του, και για αυτό τον λένε Πεταλωτή.

 Σε διάφορες περιοχές τον καλούν Αϊ-Στρατηγό, για το αξίωμα φαίνεται που είχε. Στη Κρήτη όταν κάποτε έκτιζαν ένα ναό του, μερικοί πήγαν να ψαρέψουν για να ταΐσουν τους εργάτες. Και έπιασαν τόσα πολλά ψάρια που ονόμασαν και την εκκλησία του, του Αϊ-Γιώργη του Ψαροπιάστη.

 Στο Άγιο Όρος υπάρχει κελλί του Αγίου Γεωργίου του Φανερωμένου. Πρόκειται για ένα κελλί απομακρυσμένο από τις Καρυές. Πριν από 200 τόσα χρόνια, μία νύκτα, πήγαν ληστές με σκοπό να κλέψουν τα δύο γεροντάκια που έμεναν εκεί. Τους άνοιξε με καλωσύνη ένας νέος και τους πήγε στο αρχονταρίκι, ίσαμε να φωνάξει τον Γέροντα. Περίμεναν για πολύ οι κλέφτες και αφού δεν είδαν κανέναν είπαν να αρχίσουν τη ληστεία. Αλλά τότε κατάλαβαν ότι ήταν αοράτως δεμένοι. Από τις φωνές, σηκώθηκαν οι Γέροντες και τους είδαν. Όταν έμαθαν τί συνέβη, έφεραν από την εκκλησία την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και οι ληστές αναγνώρισαν το παλικάρι που τους άνοιξε. Και αμέσως μετανοημένοι έπεσαν και προσκύνησαν τον Άγιο. Ένας μάλιστα από αυτούς πήγε και ασκήτεψε στα Καρούλια, όπου και έκτισε την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Μετά από αυτό το θαύμα, το κελί πήρε το όνομα: Άγιος Γεώργιος Φανερωμένος.

 Πολλές φορές δίνουν στον Άγιο το όνομα του κτήτορα του ναού, π. χ. ο Αϊ-Γιώργης ο Μαχαιράς, ή ο Αϊ-Γιώργης ο Τραχύς· και οι δύο αυτοί ναοί βρίσκονται στη Νάξο.

Και ο μεν ένας από αυτούς ανήκει στην οικογένεια των Μαχαιράδων, ο δε άλλος σε κάποιον ονόματι Τραχύ. Στην Πόλη υπάρχει ο Αϊ-Γιώργης ο Αγριδιανός (Μ. Γεδεών. Πατριαρχικοί Πίνακες, Κων/πολις 1885-90, σελ. 551), ενώ στη Χίο τον καλούν Πεζόστρατο ή Κητοκτόνο (Γ. Σωτηρίου, Βυζαντινά μνημεία Κύπρου, Αθήνα 1935 ).

 http://vatopaidi.wordpress.com/

π.Σάββας Αγιορείτης Ανάσταση Χριστού Θεασάμενοι

Χριστός Ανέστη

Απολυτίκιο Αγίου Γεωργίου

Διακαινίσιμος Εβδομάδα

Η Εβδομάδα που διανύουμε ονομάζεται Διακαινίσιμος εβδομάδα στην οποία κάθε μέρα θεωρείται και είναι Πάσχα. Στην Διακαινίσιμο Εβδομάδα υποχρεωτικά δεν νηστεύουμε καμία ημέρα. Η Διακαινίσιμος Εβδομάδα τελειώνει την Κυριακή του Θωμά. Στα παλαιότερα χρόνια τελούνταν οι βαπτισμοί των Κατοιχουμένων. 

Η χαιρετισμός μας πλέον είναι το Χριστός Ανέστη - Αληθώς Ανέστη ο Κύριος και η προσωπική μας προσευχή είναι το Ανάσταση Χριστού Θεασάμενοι 

Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν άγιον Κύριον, Ιησούν τόν μόνον αναμάρτητον. Τόν σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνούμεν, και τήν αγίαν σου ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν· συ γαρ ει Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν, το όνομά σου ονομάζομεν. Δεύτε πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν τήν του Χριστού αγίαν ανάστασιν· ιδού γαρ ήλθε διά του σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω. Διά παντός ευλογούντες τόν Κύριον, υμνούμεν τήν ανάστασιν αυτού. Σταυρόν γαρ υπομείνας δι ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν 

Σπάζοντας τα δεσμά του θανάτου

ΙΙ. Όταν ο Χριστός ανέστη εκ του τάφου και εμφανίστηκε στους μαθητές Του και στις Μυροφόρες , τους χαιρέτησε με τη λέξη «Χαίρετε»! Και αργότερα, όταν εμφανίστηκε στους αποστόλους, οι πρώτες Του λέξεις ήταν «Ειρήνη υμίν» ! Ειρήνη, διότι η ταραχή τους ήταν πολύ μεγάλη – ο Κύριός τους είχε πεθάνει. Κάθε ελπίδα να νικήσει ο Θεός την κακότητα, να υπερισχύσει το αγαθό του κακού ,είχε χαθεί. Έμοιαζε να έχει θανατωθεί η ίδια η ζωή , το φως να έχει σβήσει. Όλο κι όλο που απέμεινε στους Μαθητές , στους ανθρώπους που είχαν ζήσει εν αγάπη κοντά στον Χριστό και είχαν πιστέψει σ’ Αυτόν, ήταν αν συνεχίσουν να υπάρχουν, όχι πια να ζουν. Είχαν ήδη γευθεί την αιώνια ζωή, , τώρα ήταν καταδικασμένοι να περιμένουν ένα σκληρό θάνατο στα χέρια των εχθρών του Χριστού.

«Ειρήνη υμίν» - «Έχω αναστηθεί, είμαι ζωντανός, είμαι μαζί σας, και άρα τίποτε – ούτε θάνατος, ούτε διωγμός- μπορεί πια να μας χωρίσει ή να σας στερήσει την αιώνια ζωή, τη νίκη του Θεού». Και αφού τους έπεισε ότι αναστήθηκε σωματικά, αφού τους ξανάδωσε τη χαμένη τους ειρήνη και μια ακλόνητο βεβαιότητα πίστεως , ο Χριστός πρόφερε λόγια που ίσως στην εποχή μας να ηχούν απειλητικά και τρομακτικά για πολλούς: «Καθώς απέσταλκέ με ο Πατήρ, και εγώ πέμπω υμάς». Λίγες μόνον ώρες μετά τον σταυρικό θάνατό Του, λίγο μετά τη φοβερή εκείνη νύχτα στη Γεσθημανή, οπότε ο Χριστός συνελήφθη από τους εχθρούς Του, καταδικάστηκε σε θάνατο, οδηγήθηκε έξω από τα τείχη της πόλης και πέθανε πάνω στο σταυρό, τα λόγια αυτά παίρνουν τη μορφή απειλής. Και μόνο με την πίστη, με την παντοδύναμη βεβαιότητα ότι ο Χριστός αναστήθηκε, ότι ο Θεός είχε νικήσει, ότι η Εκκλησία είχε γίνει μια ανίκητη δύναμη, θα μπορούσαν να γίνουν λόγια ελπίδας και θριαμβικής ιεραποστολής.

Οι Μαθητές ξεκίνησαν να κηρύττουν˙ τίποτε δεν τους σταματούσε . Δώδεκα άνθρωποι αντιμέτωποι με τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Δώδεκα ανυπεράσπιστοι άνδρες , χωρίς κατοχυρωμένα δικαιώματα βγήκαν να μεταφέρουν το απλούστατο μήνυμα: ότι η θεία αγάπη είχε εισέλθει στον κόσμο και ότι για χάρη αυτής της αγάπης ήταν έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους , ώστε και άλλοι να πιστέψουν και να ζήσουν, ώστε να ανατείλει φως «τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου».

Τους περίμενε πράγματι ο θάνατος ˙ όλοι οι απόστολοι ,εκτός από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο. Τους επιφυλάχθηκε θάνατος και διωγμός και πόνος και σταυρός ( Β΄ Κορ. 6, 3-14 ) .

Αλλά η πίστη μας, η πίστη στον Χριστό, στον Σαρκωμένο Θεό, η πίστη στον Εσταυρωμένο και Αναστάντα, η πίστη που έφερε την άσβεστη αγάπη στον κόσμο, θριάμβευσε. «Η πίστη ημών η νικήσασα τον κόσμον».

Το κήρυγμα αυτό άλλαξε τη στάση του ανθρώπου προς τον άνθρωπο˙ καθένας έγινε πολύτιμος στα μάτια του άλλου. Ο προορισμός του κόσμου διευρύνθηκε και απέκτησε βάθος, ξεπέρασε τα όρια της γης και ένωσε τη γη με τον ουρανό. Και όπως είπε ένας Δυτικός ιεροκήρυκας, εμείς τώρα οι Χριστιανοί, έχουμε γίνει τα πρόσωπα εκείνα που ο Θεός τους εμπιστεύτηκε τη φροντίδα των άλλων ανθρώπων˙ που δεν θα χάνουν την ελπίδα τους, γιατί τη φύτεψε ο Θεός μέσα τους˙ που θα μπορέσουν να φέρουν τη θριαμβευτική αυτή νίκη μέσα στο καμίνι του τρόμου, των δικαστικών διώξεων, του μίσους και του διωγμού- αυτή τη νίκη που έχει ήδη κατακτήσει τον κόσμο, δια της πίστεως στον Εσταυρωμένο και αναστάντα Ιησού.

Ας ορθώσουμε λοιπόν το ανάστημά μας γι’ αυτήν την πίστη. Ας την ομολογούμε άφοβα, ας τη διδάξουμε στα παιδιά μας, ας τα οδηγούμε στα μυστήρια της Εκκλησίας, τα οποία, πριν ακόμη τα παιδιά μας μπορέσουν να τα κατανοήσουν, τα ενώνουν με τον Θεό και φυτεύουν τη αιώνια ζωή μέσα τους.

Και όλοι μας, νωρίτερα ή αργότερα, θα σταθούμε ενώπιον της κρίσεως του Θεού κα θα πρέπει να απαντήσουμε αν μπορέσαμε να αγαπήσουμε όλο τον κόσμο- πιστούς και απίστους, αγαθούς και πονηρούς- με την ίδια θυσιαστική, σταυρωμένη, νικηφόρα αγάπη με την οποία ο Θεός αγάπησε εμάς. Είθε ο θεός να μας δώσει θάρρος ακατανίκητο, πίστη νικηφόρα, αγάπη χαρούμενη, ώστε να εδραιωθεί η Βασιλεία για την οποία Εκείνος ενανθρώπησε, να γίνουμε εμείς υιοί Θεού και η γη μας αληθινός ουρανός, όπου θα ζει και θα βασιλεύει η αγάπη.

Χριστός Ανέστη!

Από το βιβλίο: «Anthony Bloom

Στο φως της Κρίσης του Θεού

ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: Εν πλω

Κατηχητικός Λόγος Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου εἰς τό Πάσχα

Εἰ τις εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως.

Εἰ τις εὐγνώμων, εἰσελθέτω χαίρων εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου αὐτοῦ.

Εἰ τις ἔκαμε νηστεύων, ἀπολαυέτω νῦν τό δηνάριον.

Εἰ τις ἀπό τῆς πρώτης ὥρας εἰργάσατο, δεχέσθω σήμερον τό δίκαιον ὄφλημα.

Εἰ τις μετά τήν τρίτην ἦλθεν, εὐχαρίστως ἐορτασάτω.

Εἰ τις μετά τήν ἕκτην ἔφθασε, μηδέν ἀμφιβαλλέτω∙ καί γάρ οὐδέν ζημειοῦται.

Εἰ τις...ὑστέρησεν εἰς τήν ἐνάτην, προσελθέτω, μηδέν ἐνδοιάζων.

Εἰ τις εἰς μόνην ἔφθασε τήν ἑνδεκάτην, μή φοβηθῆ τήν βραδύτητα∙ φιλότιμος γάρ ὧν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον∙ ἀναπαύει τόν τῆς ἑνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης∙  καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει.  κακείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται∙  καί τά ἔργα δέχεται καί τήν γνώμην ἀσπάζεται.  καί τήν πράξιν τιμᾶ καί τήν πρόθεσιν ἐπαινεῖ. Οὐκοῦν εἰσέλθετε πάντες εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου ὑμῶν∙  καί πρῶτοι καί δεύτεροι τόν μισθόν ἀπολαύετε. Πλούσιοι καί πένητες μετ’ ἀλλήλων χορεύσατε∙  ἐγκρατεῖς καί ράθυμοι τήν ἡμέραν τιμήσατε∙  νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες, εὐφράνθητε σήμερον. Ἡ τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ὁ μόσχος πολύς, μηδείς ἐξέλθη πεινῶν. Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως∙  πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν∙  ἐφάνη γάρ ἡ κοινή Βασιλεία. Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα∙  συγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον∙  ἠλευθέρωσε γάρ ἠμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ’ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τόν ἄδην ὁ κατελθῶν εἰς τόν ἄδην. Ἐπικρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκός αὐτοῦ. Καί τοῦτο προλαβῶν Ἠσαΐας ἐβόησεν∙ ὁ ἅδης φησίν, ἐπικράνθη, συναντήσας σοί κάτω.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ κατηργήθη.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεπαίχθη.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεκρώθη.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ καθηρέθη.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐδεσμεύθη.

Ἔλαβε σῶμα καί Θεῶ περιέτυχεν.

Ἔλαβε γῆν καί συνήντησεν οὐρανῶ.

Ἔλαβεν ὅπερ ἔβλεπε καί πέπτωκεν ὅθεν οὐκ ἔβλεπε.

Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον;

Ποῦ σου, ἅδη, τό νίκος;

Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι.

Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες.

Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι.

Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται.

Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος.

Χριστός γάρ ἐγερθεῖς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.

Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν. 

Απόδοση

Όποιος είναι ευσεβής και φιλόθεος, ας απολαύσει την ωραία τούτη και φαιδρή πανήγυρη. Όποιος είναι δούλος ευγνώμων, ας εισέλθει χαίροντας στην χαρά του Κυρίου του. Όποιος κοπίασε νηστεύοντας, ας απολαύσει τώρα την αμοιβή. Όποιος εργάστηκε από την πρώτη ώρα, ας λάβει σήμερα την δίκαιη πληρωμή. Όποιος ήρθε μετά την τρίτη, ας εορτάσει μ' ευφροσύνη. Όποιος έφθασε μετά την έκτη, μην αμφιβάλλει καθόλου· δεν πρόκειται να ζημιωθεί. Όποιος καθυστέρησε μέχρι την ενάτη, ας προσέλθει χωρίς ενδοιασμό.

Όποιος έφθασε έστω και την ενδέκατη, μη φοβηθεί την αργοπορία· γιατί ο Δεσπότης είναι φιλότιμος και δέχεται τον έσχατο, όπως και τον πρώτο. Αναπαύει τον της ενδεκάτης, όπως αυτόν, που εργάστηκε από την πρώτη. Και τον ύστερο ελεεί και τον πρώτο βραβεύει. Και σ' εκείνον δίνει και σ' αυτόν χαρίζει. Και τα έργα δέχεται και την γνώμη ασπάζεται. Και την πράξη τιμά και την πρόθεση επαινεί.

Εισέλθετε, λοιπόν, όλοι στην χαρά του Κυρίου μας· και πρώτοι και δεύτεροι απολαύστε τον μισθό. Πλούσιοι και φτωχοί χορέψτε μαζί. Εγκρατείς και ράθυμοι, την ημέρα τιμήστε. Όσοι νηστέψατε κι όσοι δεν νηστέψατε, ευφρανθείτε σήμερα. Το τραπέζι είναι γεμάτο, τρυφήστε οι πάντες. Ο μόσχος πολύς, κανείς μη φύγει πεινασμένος.

Όλοι απολαύστε το συμπόσιο της πίστεως. Όλοι απολαύστε τον πλούτο της χρηστότητος. Κανείς να μη θρηνεί για φτώχεια· γιατί φανερώθηκε η κοινή βασιλεία. Κανείς να μην οδύρεται για πταίσματα· γιατί ανέτειλε συγγνώμη από τον τάφο. Κανείς να μη φοβάται τον θάνατο· γιατί μας ελευθέρωσε του Σωτήρος ο θάνατος. Τον έσβησε, όταν κρατήθηκε απ' αυτόν. Λαφυραγώγησε τον Άδη. Τον πίκρανε, όταν γεύτηκε την σάρκα Του· και τούτο προφητεύοντας ο Ησαΐας κήρυξε:

Ο Άδης, λέει, πικράθηκε, όταν σε συνάντησε κάτω. Πικράθηκε, γιατί καταργήθηκε. Πικράθηκε, γιατί περιπαίχτηκε. Πικράθηκε, γιατί νεκρώθηκε. Πικράθηκε, γιατί καθαιρέθηκε. Πικράθηκε, γιατί αλυσοδέθηκε. Δέχθηκε σώμα και του έλαχε Θεός. Δέχθηκε γη και συνάντησε ουρανό. Δέχθηκε αυτό, που έβλεπε, κι έπεσε από εκείνο, που δεν έβλεπε. Πού είναι θάνατε το κεντρί σου; Πού είναι Άδη η νίκη σου;

Αναστήθηκε ο Χριστός και συ κατανικήθηκες. Αναστήθηκε ο Χριστός και κατατροπώθηκαν οι δαίμονες. Αναστήθηκε ο Χριστός και χαίρουν οι Άγγελοι. Αναστήθηκε ο Χριστός και ζωή βασιλεύει. Αναστήθηκε ο Χριστός και κανείς νεκρός πια στα μνήματα. Γιατί ο Χριστός, που αναστήθηκε από τους νεκρούς, έγινε η αρχή, για ν' αναστηθούν οι κεκοιμημένοι. Σ' αυτόν η δόξα και το κράτος στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.


Μετάφραση από το βιβλίο:
«Προσευχητάριον υπέρ των κεκοιμημένων»
του Αρχιμ. Παύλου Κ. Ντανά

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

Οπως διορθώθηκε απο τον κ. Γιώργο Κ. Παπαδόπουλο

ΚΑΝΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΒΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΟ ΤΑΦΟ 2013 - HOLY LIGHT

Οι σταυροί των δοκιμασιών

Γέροντα, το σταυρουδάκι που μου δώσατε το φορώ συνέχεια και με βοηθάει στις δυσκολίες.

- Να, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον λαιμό μας και μας προστατεύουν στην ζωή μας. Τι νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό εμείς; Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήση για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη. Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκειά Του παρηγοριά.

Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστή, αλλά για να ανεβή από τον σταυρό στον Ουρανό – γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό. Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρώμαστε, και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και «εφάπαξ». Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό. Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξη από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώση και τόκο.

Είναι μακάριος αυτός που βασανίζεται εδώ, γιατί, όσο πιο πολύ παιδεύεται σ’ αυτήν την ζωή, τόσο περισσότερο βοηθιέται για την άλλη, επειδή εξοφλά αμαρτίες. Οι σταυροί των δοκιμασιών είναι ανώτεροι από τα «τάλαντα», από τα χαρίσματα, που μας δίνει ο Θεός. Είναι μακάριος εκείνος που έχει όχι έναν σταυρό αλλά πέντε. Μια ταλαιπωρία ή ένας θάνατος μαρτυρικός είναι και καθαρός μισθός. Γι’ αυτό σε κάθε δοκιμασία να λέμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, γιατί αυτό χρειαζόταν για την σωτηρία μου».

Γέροντας Παΐσιος