Το ευαγγέλιο της Κυριακής

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Το ευαγγέλιο της Κυριακής

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ

Κεφ. 8 (η΄)

Στιχ.:5-15

5 ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό·

 6 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα·

7 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. 8 καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

9 ᾿Επηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη.

10 ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν.

11 ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ·

 12 οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν.

13 οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται.

14 τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι.

15 τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.

Σύντομη ερμηνεία

5 Βγήκε ο σποριάς στο χωράφι του, για να σπείρει το σπόρο του. Και καθώς έσπερνε, μερικοί σπόροι έπεσαν κοντά στο δρόμο του χωραφιού και καταπατήθηκαν από τους διαβάτες, και τους κατέφαγαν τα πουλιά του ουρανού.

6 Άλλοι σπόροι πάλι έπεσαν πάνω σε πετρώδες έδαφος, κι αφού φύτρωσαν , ξεράθηκαν , επειδή δεν είχαν υγρασία∙ 

7 Κι άλλοι σπόροι έπεσαν πάνω σε έδαφος γεμάτο από σπόρους αγκαθιών, κι όταν τα αγκάθια φύτρωσαν , μαζί τους, τους έπνιξαν τελείως.

8 Κι άλλοι σπόροι έπεσαν μέσα στη γη τη μαλακή και εύφορη, και όταν φύτρωσαν, έκαναν καρπό εκατό φορές περισσότερο απ’ το σπόρο. Κι ενώ τα έλεγε αυτά, για να δώσει μεγαλύτερο τόνο στους λόγους του και για να διεγείρει την προσοχή των ακροατών του, φώναζε δυνατά: Αυτός που έχει αυτιά πνευματικά και ενδιαφέρον πνευματικό για να ακούει και να εγκολπώνεται αυτά που λέω, ας ακούει.

9  Οι μαθητές του τότε τον ρωτούσαν και του έλεγαν∙ Ποιά είναι η   έννοια και η σημασία αυτής της παραβολής;

10 Κι αυτός τους απάντησε: Σε σας που έχετε ενδιαφέρον και καλή διάθεση σας έδωσε ο Θεός τη χάρη του να μάθετε τις μυστηριώδεις αλήθειες της βασιλείας του Θεού∙ στους άλλους όμως μιλάω με παραβολές. Αυτά δεν έχουν ενδιαφέρον να γνωρίσουν και να δεχθούν τις πνευματικές αλήθειες, και ο νους τους είναι αμαθής και ανίκανος για πνευματική διδασκαλία. Γι’ αυτό διδάσκω με τον τρόπο αυτό, για να μην μπορούν να δουν βαθύτερα και καθαρότερα, αν και θα βλέπουν με τα σωματικά τους μάτια, και για να μην μπορούν να καταλάβουν, αν και θα ακούν τη διδασκαλία που τους εξηγεί τα μυστήρια. Και το κάνω αυτό όχι μόνο για λόγους δικαιοσύνης, αλλά και από αγαθότητα, για να μην επιβαρύνουν τη θέση τους περιφρονώντας την αλήθεια, και σκληρυνθούν περισσότερο.

11 Η σημασία της παραβολής είναι αυτή: Ο σπόρος συμβολίζει το λόγο του Θεού.

12 Το έδαφος που είναι κοντά στο δρόμο συμβολίζει αυτούς που άκουσαν απλώς και μόνο το λόγο. Έπειτα έρχεται ο διάβολος και αφαιρεί το λόγο από τις καρδιές τους, για να μην πιστέψουν και σωθούν.

13 Το πετρώδες έδαφος εξάλλου που δέχθηκε το σπόρο συμβολίζει αυτούς οι οποίοι όταν ακούσουν το λόγο του Θεού τον δέχονται με χαρά και ενθουσιασμό. Μέσα τους όμως δεν έχει αυτός βαθιά ρίζα , για να στερεωθεί. Γι’ αυτό ακριβώς αυτοί για λίγο χρόνο πιστεύουν, όταν όμως έλθει καιρός πειρασμού ή διωγμού απομακρύνονται από την πίστη.

14 Οι σπόροι που έπεσαν στα αγκάθια συμβολίζουν αυτούς που άκουσαν το λόγο του Θεού κι αρχίζουν με κάποια προθυμία να βαδίζουν στο δρόμο της πίστεως. Πνίγονται όμως από τις αγωνιώδεις φροντίδες για να αποκτήσουν πλούτη, καθώς κι από τις απολαύσεις της σαρκικής ζωής, στην οποία διευκολύνουν τα πλούτη που απέκτησαν , κι έτσι δεν προκόπτουν ούτε φτάνουν μέχρι το τέλος, προκειμένου να δώσουν τον καρπό.

15 Οι σπόροι τώρα που έπεσαν στην εύφορη γη συμβολίζουν τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι με καρδιά καλοπροαίρετη , ευθεία και αγαθή άκουσαν και κατανόησαν το λόγο και τον κρατούν σφιχτά μέσα τους, και καρποφορούν τις αρετές δείχνοντας υπομονή και καρτερία στις θλίψεις και τους πειρασμούς και σ’ όλα τα εμπόδια που συναντούν στην άσκηση της πνευματικής ζωής.

Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»

+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»

Πότε περιμένουμε γιά νά μετανοήσουμε;

Ἡ ὥρα τοῦ θανάτου μέ φοβίζει τόν ἄθλιον·

διότι βλέπω τά ἔργα μου καί τρέμει ἡ ψυχή μου·

βλέπω τήν ἀμέλειά μου, καί φρίττουσι τά ὁστᾶ μου·

διότι ἡ ὥρα τοῦ χωρισμοῦ ἀπό τοῦ κόσμου τούτου

εἶναι πρό ὀφθαλμῶν μου,

καί τώρα ἐννοήσας αὐτήν ἐφοβήθην, σφόδρα.

Ἀντί νά χαρῶ, μᾶλλον ἐφοβήθην, διότι

δέν ἐποίησα ἔργα ἄξια πρός τήν χάριν τοῦ Κυρίου.

Εἶναι δέ φόβος μέγας ἐν καιρῷ τοῦ θανάτου εἰς πάντας ἁμαρτωλούς,

τούς ὁμοίους μου·

καί πάλιν εἶναι χαρά ἡ ὥρα τοῦ χωρισμοῦ

εἰς ἅπαντας τούς ἁγίους, καί εἰς πάντας τούς δικαίους,

καί εἰς πάντας τούς ἀσκητάς.

Πάλιν δέ εἶναι λύπη ἡ ὥρα τοῦ χωρισμοῦ

εἰς τούς τήν ἑαυτῶν ἀμέλειαν καί ἀδράνειαν

τοῦ παρελθόντος χρόνου τῆς ζωῆς αὐτῶν.

Καί τότε ἡ μεταμέλεια βασανίζει δεινῶς τήν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου,

ὅστις ἠμέλησεν ἐνταῦθα νά φροντίσῃ περί τῆς σωτηρίας αὐτοῦ. Μεγαλύτερος δέ τοῦ φόβου αὐτοῦ τοῦ θανάτου καί τοῦ χωρισμοῦ

εἶναι ὁ βασανισμός τῆς μεταμελείας αὐτοῦ.

Πάλιν δέ οἱ δίκαιοι, οἱ ἅγιοι καί οἱ ἀσκηταί

ἀγάλλονται κατά τήν ὥραν τοῦ θανάτου καί χωρισμοῦ,

ἔχοντες πρό ὀφθαλμῶν τόν μέγαν κόπον τῆς ἀσκήσεως αὐτῶν,

τῶν ἀγρυπνιῶν καί προσευχῶν, τῶν νηστειῶν καί δακρύων,

τῶν σκληραγωγιῶν καί σάκκων·

σκιρτᾶ ἡ ψυχή αὐτῶν,

διότι προετοιμάζεται νά ἐξέλθῃ ἐκ τοῦ ἰδίου σώματος εἰς ἀνάπαυσιν.

Φοβερά δέ εἶναι πάλιν ἡ παρουσία τοῦ θανάτου

εἰς τους ἁμαρτωλούς καί νωθρούς,

καί εἰς τούς μή φροντίζοντας σπουδαίως

νά πολιτεύωνται ἁγνῶς ἐν τῷ ματαίῳ βίῳ.

Καί ἡ ὥρα τοῦ χωρισμοῦ προξενεῖ

λύπην σφοδροτάτην εἰς τόν ἁμαρτωλόν ἄνθρωπον·

καί οὐδέ ἔχει καιρόν παντελῶς νά λαλήσῃ τι,

διότι τό πρόσταγμα τοῦ Θεοῦ κατά τήν ὥραν ἐκείνην

εἶναι πολύ φρικτόν καί τραχύ.

Οἴμοι, οἴμοι, ὦ ψυχή,

διατί ἄρα ἀμελεῖς περί τῆς σωτηρίας σου;

διατί διάγεις ἀστάτως κατά τάς ἡμέρας τοῦ ὅλου χρόνου τῆς ζωῆς σου; δέν γινώσκεις, ὅτι προσκαλεῖσαι αἰφνιδίως;

καί ἀφοῦ ἀμελῇς ἐνταῦθα,

τί θέλεις ποιήσει ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ φοβεροῦ δικαστοῦ;

Ποίαν ἀπολογίαν ἔχῃς ν’ ἀποκριθῇς;

Δέν συναισθάνεσαι, ἄθλιε, πῶς σέ κλέπτει ὁ ἐχθρός;

καί ἀγνοεῖς, ἀλαζών, πῶς διαρπάζει καθ’ ἡμέραν τόν οὐράνιον θησαυρόν;

ἐξύπνησον, ἐξύπνησον ἐκ τοῦ ληθάργου,

ὦ ψυχή, ἐν ὥρᾳ τοῦ πολέμου!

Δεήθητι τοῦ Θεοῦ μετά δακρύων!

Βόησον πρός τόν Θεόν μετά πόνου καρδίας,

καί εὐθύς θέλει καταπέμψει εὔσπλαγχνον ἄγγελον εἰς βοήθειάν σου,

καί σέ ἐλευθερώσει ἐκ τοῦ πολέμου καί τῆς συγχύσεως αὐτοῦ τοῦ ἐχθροῦ.

Σπεῦσον

ἵνα μή ἐμπέσῃς κατά τήν ὥραν τοῦ χωρισμοῦ

εἰς λύπην καί στεναγμούς,

καί τότε θέλεις κλαύσει εἰς αἰῶνα αἰῶνος·

καί κατά τήν ὥραν ἐκείνην θέλουσιν ἔλθει τά πάντα εἰς τόν νοῦν σου,

καί θέλεις εἰπεῖ καθ’ ἑκάστην,

ὦ ψυχή, ὀδυρομένη δεινῶς·

ἐγώ πάντα ταῦτα ἐνθυμούμην πᾶσαν στιγμήν,

καί προέλεγον ἐν ἐμαυτᾢ,

θέλω διέλθει τάς ἡμέρας, κατά τάς ὁποίας εἶμαι ἐπί τῆς γῆς,

οὔτως ὥστε νά μή ἁμαρτήσω;

καί πάλιν ἄς μή ἐκπέσω ἀπό τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ,

ἀλλ’ ἄς πράξω πάντοτε

καί μετά πολλῆς προθυμίας

ὅσα εἶναι εὐάρεστα εἰς Αὐτόν!!!

Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος

( Ἀσκητικά: Περί Κατανύξεως )

+ Μαρία +

Εκδήλωση για τον Αρχιεπίσκοπο Λουκά

Τά νυχτερινά φαντάσματα

ΤΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Ἕνας ἀδελφός ἠρώτησεν ἕνα Γέροντα:

-Πάτερ μου, τί εἶναι τά νυχτερινά φαντάσματα;

Ὁ Γέρων τοῦ ἀπεκρίθη:

-Τέκνον μου,

ὅπως ἀκριβῶς τήν ἡμέραν

ὁ διάβολος μᾶς ἀπασχολεῖ μέ διάφορους ξένους,

πρός τό πνευματικόν ἔργον, λογισμούς,

διά νά μή ἀπασχολούμεθα μέ τήν προσευχήν

καί τάς ἀγαθάς σκέψεις,

τοιουτοτρόπως, καί τήν νύκτα,

ἐπιδιώκει μέ διάφορα σοβαρά φαντάσματα

νά διαταράξῃ τήν διάνοιάν μας,

ἔως ὅτου κατορθώσῃ ὁ μισάνθρωπος

νά ἀχρηστεύσῃ καί τήν νυκτερινήν μας προσευχή.

Δι’ αὐτό δέν πρέπει καθόλου

νά προσέχωμεν εἰς αὐτά τά φαντάσματα.

( Εὐεργετινός, τόμ, Δ΄, σελ. 362 )

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ ΠΕΡΙ ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΩΝ

( σελ. 334-335 )

Συλλογή υπογραφών για να μη χρηματοδοτούνται ενέργειες καταστροφής εμβρύων!!!

Ο Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού - Η Αγκαλιά, με σεβασμό στην αξία της ανθρώπινης ζωής, στο δικαίωμα της ζωής και της ακεραιότητας κάθε ανθρώπινης ύπαρξης από την σύλληψη, ανέλαβε τη συγκέντρωση δηλώσεων υποστήριξης προς την ανωτέρω πρωτοβουλία με τη συλλογή υπογραφών, στο συνημμένο έντυπο... http://www.facebook.com/l/uAQFV6di8AQHteYwgJZOA5mN8-oCucPov90R7708izt-UOA/www.agalia.org.gr/images/unborn/pdf/entipo_dilosis_ipostiriksis.pdf

συμπληρώνετε το παραπάνω έντυπο και το αποστέλλετε στην διεύθυνση: Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού – ''Η Αγκαλιά''
Λεωφόρος Αθηνών 84, 104 41 Αθήνα.

Για να επιτευχθούν οι στόχοι μας χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας, ώστε να συγκεντρώσουμε 16.500 υπογραφές από όλους τους Έλληνες πολίτες μέχρι την πρώτη Νοεμβρίου 2013.
Μπορείτε να υποστηρίξετε την προσπάθειά μας
Υπογράφοντας καί on-line στο http://www.facebook.com/l/ZAQHeiyrcAQGjgeTLQxIV66g5KZ_y3alQjVTeXSdIH0cwyA/www.oneofus.eu/el/ (επιλέγοντας τη χώρα μας και ακολουθώντας τις οδηγίες)

Ο Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού - Η Αγκαλιά, συστήθηκε το 1998 με σκοπό την προστασία των μητέρων εκείνων, έγγαμων ή άγαμων, κακοποιημένων ή μη, που επιθυμούν να φέρουν εις πέρας την εγκυμοσύνη τους, με σκοπό την προστασία του εμβρύου και το σεβασμό στην αξία της ζωής.

Ας σεβαστούμε όλοι την ανθρώπινη ζωή
Ας σεβαστούμε όλοι το δικαίωμα του εμβρύου στη δική του ζωή

Χώρα τών Ζώντων

Παιδί και βυζαντινή εικόνα

Παιδί και βυζαντινή εικόνα

του Δημήτρη Νατσιού, Δασκάλου-Θεολόγου από το Κιλκίς

Το έχουμε τονίσει επανειλημμένως ότι από τα σχολικά εγχειρίδια, τα βιβλία Γλώσσας, τα Αναγνωστικά του Δημοτικού-όπως τα ονομάζαμε παλαιότερα-είναι τα κρισιμότερα και από πλευράς συγγραφής, τα δυσκολότερα. (Μία διευκρίνηση. Τα βιβλία Γλώσσας, ονομάζονταν Αναγνωστικά, όχι μόνο γιατί μέσω των βιβλίων αυτών, μάθαινε ο μαθητής ανάγνωση, να συλλαβίζει, να διαβάζει.

Αυτό τελειώνει στην Α’ Δημοτικού.Με τα παλιά, ωραία Αναγνωστικά, γινόταν ανάγνωση του πολιτισμού μας. Ξεφυλλίζοντάς τα ο μαθητής περιδιάβαινε και οικειωνόταν τα, καθ’ ημάς, τιμαλφή. Τα βιβλία περιείχαν γνώσεις ιστορικές, γεωγραφικές, λαογραφικές.

Τα μυρίπνοα άνθη της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, αρωμάτιζαν τα «φυλώμματά» τους. Γι’ αυτό και η συγγραφή τους ανατίθετο σε τρανούς και σπουδαίους λογοτέχνες και επιστήμονες και όχι, ως είθισται σήμερα, σε σκύβαλα και περιτρίμματα της εθνοαποδόμησης).

Τα βιβλία, λοιπόν, Γλώσσας, αλλά και ο δάσκαλος αποτελούν για τον μικρό μαθητή ενσάρκωση της κοινωνίας στην οποία το σχολείο τον οδηγεί. Στα βιβλία αντικατοπτρίζεται το ποιόν της κοινωνίας στην οποία καλείται ο μικρός μαθητής να ενηλικιωθεί και να προκόψει. Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στα ανούσια και επικίνδυνα κείμενα που περιέχουν τα βιβλία Γλώσσας.

Τα βιβλία όμως έχουν και εικαστική διάσταση. Και μέσω της εικόνας περνούν μηνύματα, κάποτε δραστικότερα από τον λόγο. (Η λέξη εικόνα προέρχεται από το ρήμα είκω, που σημαίνει ομοιάζω, εξ ου και ο σύγχρονος όρος «εικαστικές τέχνες»).

Πριν όμως ακροθίξουμε το περιεχόμενο των βιβλίων, μια αναφορά στον εικαστικό καλλωπισμό των τάξεων. Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια, υπηρετούσα στο σχολείο των Άνω Σουρμένων, χωριό σκαρφαλωμένο στους πρόποδες του καταπράσινου και πανέμορφου όρους Μπέλλες, στα σύνορα με τα Σκόπια.

Συνηθίζω να έχω αναρτημένα, στους τοίχους της αίθουσας, κάδρα των ηρώων της ιστορίας μας, καθώς και λίγες εικόνες, βυζαντινές αγιογραφίες. Επισκέπτεται το διθέσιο σχολείο-έκλεισε πια-σχολικός σύμβουλος, «προοδευτικής» κοπής. (Ήταν τα χρόνια της σοσιαληστρικής λαίλαπας και φαυλοπραξίας).

Μου ζήτησε να κατεβάσω τις εικόνες και τα κάδρα των ηρώων, διότι δεν δημιουργούν «παιδαγωγική ατμόσφαιρα», τρομάζουν τα παιδιά και να αναρτήσω τοπία, ζώα και λοιπές χαζοχαρούμενες παραστάσεις.

Πρώτον, του απάντησα, η αίθουσα δεν είναι προέκταση του παιδικού δωματίου, πρέπει ο χώρος να αναδίδει σοβαρότητα. Δεύτερον, αν στρέψουν το βλέμμα τους τα παιδιά αριστερά αντικρίζουν το Μπέλλες και, αν κοιτάξουν δεξιά, την ωραιότατη λίμνη Δοϊράνη.

Τι δουλειά έχουν τα τοπία, όταν έχεις, ζωντανό μπροστά στα μάτια σου τον... τόπο.

Τρίτον, οι ήρωες, οι ανέσπερες μορφές τους, δεν «κατεβαίνουν», γιατί αυτοί μας ελευθέρωσαν, τα παιδιά τους συνήθισαν, έγιναν «φίλοι» τους.

Δεν κατάλαβε, σηκώθηκε και έφυγε. Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί μία φωτογραφία με γατάκια που παίζουν, είναι παιδαγωγικώς τελεσφερότερη από την παράσταση, γιά παράδειγμα, της Εξόδου του Μεσολογγίου.

Αντίθετα η δεύτερη διδάσκει μια πολύ υψηλή έννοια, την θυσία, ενώ η πρώτη είναι ένα ρηχό «μπακλαβούργημα», που θα έλεγε και ο Κόντογλου. Δεν θυμάμαι που το εντόπισα, αλλά σημείωσα ένα σπουδαίο κείμενο του Παλαμά, γι’ αυτήν την υποτίμηση ουσιαστικά του μαθητή, του παιδιού.

«Έχω για του παιδιού τον νου μια ιδέα κάπως διαφορετική από άλλους. Πιστεύω πως το μυαλό του, μπορεί να χωνέψει τροφή πιο λεπτή και πιο βαθιά απ’ όση συνηθίζουμε να του προσφέρουμε. Μέσα στον μικρόκοσμο της ψυχής του γίνονται πράγματα πιο πολλά κι απ’ όσα φαντάζονται του κόσμου οι ψυχολόγοι. Οι πιο μεγάλοι άνθρωποι μου φαίνεται πως είν’ εκείνοι που από τα πρώτα χρόνια τους γρικούσανε κουβέντες και αναστρεφότανε με ιδέες πιο ψηλές από το παιδακίσιο μπόι τους». (Σοφές κουβέντες.

Γιατί για παράδειγμα, να μην υπάρχουν στα βιβλία Γλώσσας αποσπάσματα από τα εξαίσια έργα του Πλούταρχου, του Μεγ. Βασιλείου-σε στρωτή νεοελληνική-του Παπαδιαμάντη και βρίσκεις ανοητολογήματα του τύπου «η Φρικαντέλα η μάγισσα»;).

Είναι γνωστό πως τα τελευταία χρόνια τα γνωστά, σκοτεινά κέντρα των Χριστομάχων, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα του λεγόμενου ουδετερόθρησκου σχολείου, βάλθηκαν να αποκαθηλώσουν από τις σχολικές τάξεις τις εικόνες.

Στα σχολικά βιβλία Γλώσσας, οι σύγχρονοι αυτοί Εικονομάχοι, σχεδόν πέτυχαν τον εξοβελισμό της ορθόδοξης αγιογραφίας. Μετά βίας σ’ όλα τα βιβλία Γλώσσας του Δημοτικού θα συναντήσεις 5-6 εικόνες. (Ακόμη και στις εορταστικές ενότητες-Χριστούγεννα, Πάσχα-παρελαύνουν οι φραγκοζωγραφιές, κάρτες, αυγά και χιονάνθρωποι ενώ δεν θα βρεις, για παράδειγμα, εικόνα της Γέννησης του Χριστού στο κεφάλαιο για τα Χριστούγεννα της Ε’ Δημοτικού).

Κατ’ αυτούς το λιτό, «ανεξίκακον και αθεάτριστον» της βυζαντινής αγιογραφίας, δεν συνάδει με την παιδική ηλικία. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Χρησιμοποιώντας την εξαίρετη έκδοση της Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέας, «τι ξέρεις εσύ για τις εικόνες» σημειώνουμε τα εξής:

Αν βάλουμε το παιδί να ζωγραφίσει π.χ. ένα δέντρο, εκείνο θα ακολουθήσει φυσικότατα τη βυζαντινή ζωγραφική. Θα ζωγραφίσει το δέντρο με κάθε του φύλλο χωριστά, ευδιάκριτα, τον κάθε καρπό ολόκληρο, συγκεκριμένο. Διότι το παιδί έχει έμφυτη την αίσθηση της ενότητας, ενώ η δυτική τέχνη, που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό της την αποσπασματικότητα, του δημιουργεί διλήμματα. Το παιδί δηλαδή δεν μπορεί να δημιουργήσει κάτι μισό, π.χ. ένα σπίτι ή ένα βουνό μισό και το άλλο μισό να χάνεται μέσα στη σκιά. Στο παιδικό σχέδιο, όπως και το βυζαντινό, όλα φαίνονται, όλα παρατίθενται. Όλα τα φύλλα είναι πάνω στα δέντρα, τίποτε δεν είναι πεσμένο κάτω.

Επίσης το παιδί δεν δεσμεύεται από τους νόμους της οπτικής και της προοπτικής. Αν του πεις να ζωγραφίσει την οικογένειά του, θα ζωγραφίσει μεγαλύτερο τον πατέρα, λίγο μικρότερη τη μητέρα και τα παιδιά ακόμη μικρότερα. Θα ζωγραφίσει δηλαδή αξιολογικά, όπως κάνει και η βυζαντινή τέχνη. Έχουμε δει εικόνες στις οποίες το πρόσωπο που κυριαρχεί, ζωγραφίζεται μεγαλύτερο. (Η Θεοτόκος στην εικόνα της Γέννησης του Χριστού, ο Παύλος και ο Πέτρος στην εικόνα της Πεντηκοστής). Ζωγραφίζονται μεγαλύτεροι αξιολογικά, σύμφωνα με την πνευματική προοπτική. Απ’ αυτά γίνεται κατανοητό ότι στο παιδί η βυζαντινή ζωγραφική ταιριάζει περισσότερο, διότι δεν το βάζει σε διλήμματα σκιοπλαστικά, ανταγωνισμούς στο θέμα όλου και μέρους, στο προοπτικό βάθος και το βοηθά να εκφράσει αυτό που έχει μέσα του.

Ένα άλλο σημείο ταυτίσεως παιδικού σχεδίου και βυζαντινού, είναι η θέα των αθεάτων. Η βυζαντινή εικόνα ιστορεί, όχι μόνο τα θεατά, αλλά και τα αθέατα ακόμη, πράγμα που δεν μπορεί να το κάνει η δυτική φαινομενοκρατική τέχνη. Π.χ. στην εικόνα της ιάσεως του Παραλυτικού του Ευαγγελίου, εικονίζονται έξω από το σπίτι όσα διαδραματίζονται μέσα στο σπίτι, του οποίου οι άνθρωποι που μετέφεραν τον Παραλυτικό διέρρηξαν τη στέγη. Επειδή δεν ήταν δυνατόν να παρουσιαστούν καταλεπτώς τα γεγονότα, αν ζωγραφίζονταν μέσα στο σπίτι και θα παρέμεναν αθέατα, η βυζαντινή τέχνη βρίσκει αυτή τη λύση, τα παρουσιάζει σαν να διαδραματίζονται έξω. Ή σαν να γίνονται διάφανοι οι τοίχοι και να αποκαλύπτονται όλα.

Το ίδιο κάνει και το παιδί στη ζωγραφική του. Η θέα των αθεάτων είναι πολύ φυσική για το παιδί, γιατί μέσα του έχει μία ολοκληρωμένη θεώρηση του κόσμου, που δεν δεσμεύεται από τους νόμους της προοπτικής. Έτσι, αν το βάλεις να ζωγραφίσει το σπίτι του, το ζωγραφίζει σαν διάφανο. Οι άνθρωποι, τα έπιπλα, τα λουλούδια, είναι θεατά. Οι τοίχοι δεν εμποδίζουν τη θέα και της πιο μικρής λεπτομέρειας. Ή αν του πεις να ζωγραφίσει τη θάλασσα, θα τη ζωγραφίσει έτσι ώστε τα ψάρια όλα ναι είναι ορατά, όπως το κάνει και η βυζαντινή τέχνη, στην εικόνα της Βάπτισης.

Είναι φανερό λοιπόν ότι η τέχνη αυτή είναι πολύ οικεία στο παιδί, δεν του δημιουργεί διλήμματα, δεν το κοντράρει και το ωριμάζει με τα μυστικά μηνύματα που του εμπνέει η αισθητική της:

Ότι δηλαδή όλη η κτίση είναι δώρο του Δημιουργού. Όλα είναι καμωμένα «καλά λίαν».

Όλα είναι συμφιλιωμένα μεταξύ τους, και το όλο και το επί μέρους, η ηρεμία, η ειρήνη και η αρμονία ξεχύνονται από τη συνύπαρξή τους. Και έτσι το δοξολογικό βίωμα κτίζεται μυστικά και υπαρξιακά στην παιδική ψυχή. 

Και, συνοψίζοντας, τα παιδιά αντικρίζουν τις αξίες σαρκωμένες σε πρόσωπα. Έτσι μαθαίνει και όχι με τις αερόπλαστες ιδεολογίες και τιποτολογίες…

πηγή: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/10/blog-post.html#more

 http://opougis.blogspot.gr/2013/10/blog-post.html

Η αγάπη του Χριστού είναι απέραντη

Η αγάπη του Χριστού είναι απέραντη, δέν μπορεί η δική μας διάνοια, είναι πολύ μικρή, γιά να την συλλάβει. Όταν κάτι πού βλέπουμε και ακούμε μάς σκανδαλίζει και μας ανησυχεί, να σκεφθούμε τήν άπειρη αγάπη του Χριστού μας, την τέλεια αγάπη, που μας έχει ο Θεός, πως μας έπλασε, πόσο κοπίασε και σταυρώθηκε γιά την αγάπη μας. Η Σταύρωση του Χριστού μας δέν συγκρίνεται με το μαρτύριο κανενός Αγίου. Γι' αυτό και εμείς πρέπει να έχουμε πολλή εμπιστοσύνη στόν Θεό, να μη απογοητεώμαστε, να μη χάνουμε τήν πίστη μας, την αγάπη μας και όταν ελπίζουμε ολοκληρωτικά στόν Χριστό μας, θα βαδιζουμε όπως πορεύεται ένα καράβι όμορφα και καλά, γιατί όλη η βάσης του καραβιού τής ψυχής είναι η εμπιστοσύνη στόν Θεό.

Γερόντισσα Μακρίνα

απο το βιβλίο "Λόγια Καρδιάς"

Ιεράς Μονής Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου

Χώρα των Ζώντων

Εναντίον της παρέλασης των ομοφυλόφιλων η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία

Έντονες αντιδράσεις προκαλεί στη Σερβία η πρόθεση των ομοφυλόφιλων να παρελάσουν στο κέντρο του Βελιγραδίου. Η αποκαλούμενη "Pride parade 2013" έχει προγραμματιστεί για το ερχόμενο Σάββατο και, όπως ανακοίνωσαν οι οργανωτές, δεν τίθεται ζήτημα αναβολής εκτός κι εάν απαγορευτεί επίσημα από τις αρχές.
Ο Πατριάρχης της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Ειρηναίος τάχθηκε κατά της πραγματοποίησης της παρέλασης των ομοφυλόφιλων, δηλώνοντας, σε συνέντευξή του στο εβδομαδιαίο περιοδικό "NEDELJNIK" ότι "η Εκκλησία βλέπει το γεγονός με τα πιο μελανά χρώματα".
Ο Πατριάρχης των Σέρβων, χρησιμοποιώντας ιδιαίτερα σκληρή γλώσσα, καταδικάζει κάθε προσπάθεια των ομοφυλόφιλων να παρελάσουν. "Στην τραγική εποχή που ζούμε, τίποτα δεν είναι πιο ευάλωτο από τον γάμο και την οικογένεια, που συστηματικά και προσχεδιασμένα κατεδαφίζονται, ιδιαίτερα μ' αυτές τις παρελάσεις των ομοφυλόφιλων" τόνισε ο κ. Ειρηναίος.
Ζήτησε, παράλληλα, από την Πολιτεία "να ενισχύσει τη γεννητικότητα, την πνευματική και ηθική αναγέννηση του σερβικού έθνους". Η οικογένεια, ανέφερε, αποτελεί "το βασικό κύτταρο μιας κοινωνίας κι ενός έθνους. Υγιής οικογένεια είναι το κύριο συστατικό για να υπάρξει υγιής κοινωνία με υγιείς ανθρώπους, υγιή εκπαίδευση και υγιή πολιτισμό".
Κληθείς, δε, να απευθυνθεί σ' αυτούς που θα συμμετάσχουν στην παρέλαση υπερηφάνειας των ομοφυλόφιλων, αρκέστηκε να απαντήσει με τη λαϊκή ρήση: "Με ό,τι ντρέπεται ο λογικός, υπερηφανεύεται ο χαζός".
Οι αρχές δεν έχουν αποφασίσει ακόμη, αν θα επιτρέψουν την πραγματοποίηση της παρέλασης. Ο πρωθυπουργός και υπουργός Εσωτερικών Ίβιτσα Ντάστιτς, που πραγματοποιεί από σήμερα τριήμερη επίσκεψη στην Ελλάδα, δήλωσε ότι μέχρι αύριο θα εκτιμηθούν οι κίνδυνοι για την ασφάλεια των πολιτών και θα αποφασιστεί αν θα επιτραπεί η πραγματοποίησή της.
Ο κ. Ντάστιτς ανέφερε, επίσης, ότι εάν τελικά πραγματοποιηθεί η παρέλαση, θα διακόψει την επίσκεψή του στην Ελλάδα και θα επιστρέψει στο Βελιγράδι, αφού δεν αποκλείεται να προκληθούν επεισόδια.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις ζητούν από τις αρχές να διασφαλίσουν την ομαλή πραγματοποίηση της παρέλασης των ομοφυλόφιλων. Από την άλλη πλευρά, ακροδεξιές, νεοναζιστικές και κληρο-φασιστικές οργανώσεις απειλούν ότι θα αποτρέψουν, με τη βία, κάθε προσπάθεια των ομοφυλόφιλων να παρελάσουν.

News Room «Κέρδος» με πληροφόρηση από το ΑΠΕ - ΑΜΠ

ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ Λυτρωτικές δοκιμασίες

«Δώρο δικό σου ο πόνος
δώρο δικό σου απ? τα ακριβά
και φθάνω να σ? ευγνωμονώ
γι? αυτές τις ώρες που πονώ».
                    Γ. Βερίτης

Αρχιμανδρίτης ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ*

Ο πόνος είναι σύμφυτος με τον άνθρωπο. Ο πρώτος ήχος από το στοματάκι του νιογέννητου μωρού είναι το κλάμα· μ? αυτό αντικρίζει τη ζωή. Σύντομη η διάρκεια της ζωής μας. Ενας φευγαλέος υδρατμός, όπως θα πει ο Αγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος. 'Ατμίς η προς ολίγον φαινομένη, έπειτα δε και αφανιζομένη' (Ιακ. 4, 14) Και πριν απ? αυτόν ο Δαβίδ θα ομολογήσει 'Ανθρωπος, ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού, ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει' (ψαλμ. 102, 5). Και ο υμνωδός της εξοδίου ακολουθίας 'Ως άνθος μαραίνεται και ως όναρ παρέρχεται?'.
Ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, φιλόσοφοι και θεολόγοι εμελέτησαν αυτό το πρόβλημα χωρίς να μπορέσουν να τον εξαφανίσουν από την ανθρωπότητα. Ανακάλυψαν παυσίπονα κι αυτά με 'ημερομηνία λήξεως' όχι όμως πως τον εξάλειψαν. Η αιτία είναι αυτοφυής και η πιο αυθεντική απάντηση είναι αυτή που δίνει ο χριστιανισμός, η πίστη, ο νόμος του Θεού.
Θεολογικώς η απάντηση είναι διπλή: Είναι συνέπεια της πτώσεως όπως άλλωστε όλα τα κακά. Είναι αποτέλεσμα της κακής χρήσεως της ελευθερίας. Είναι καρπός της παρακοής.
Ηθικώς: Είναι ευκαιρία και μέσο αρετής και τελειώσεως.
Ο Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος θα πει: «Θεός εμοί σεβαστός, καν φέρη ταναντία. Το γαρ με κάμνειν, φάρμακον σωτηρίας». Και ο μέγας Βασίλειος: «Ο δοκιμάζων ημών τας καρδίας διά μακράς και παρατεταμένης της δοκιμασίας βούλεται ημάς της δικαιοσύνης στεφανίτας αποδειχθήναι». Και θα τονίσει με έμφαση και θα μας συστήσει «ύλην αρετής ποιού την ασθένειαν».
Ο δε μεγάλος ασκητής ο Μακάριος ο Αιγύπτιος θα συμπληρώσει: «Ειδώς ο Θεός την ασθένειαν, οικονομεί σε εις θλίψεις, ίνα ταπεινός γένη και σπουδαιότερος του επιζητείν τον Θεόν». Ο Θεός μέσω της ασθένειάς μας, των ψυχικών και σωματικών πόνων, μας οδηγεί στην ταπείνωση και δι? αυτής βοηθούμεθα και ωθούμεθα να ζητάμε και να καταφεύγουμε στον Θεό. Και ζώντες έτσι και πορευόμενοι έτσι και σκεπτόμενοι το αιώνιο κέρδος των θλίψεων δεν θα στενοχωριόμαστε και «υμείς λυπηθήσεσθε, αλλ? η λύπη υμών εις χαράν γενήσεται» (Ιωαν. 16, 20). Αυτήν τη μετάλλαξη του πόνου κάνει ο Χριστός σ? εκείνους που με ταπείνωση και υπομονή σηκώνουν στην καρδιά και στη ζωή τους τους σταυρούς του πόνου.
Ο μεγάλος Γκαίτε έλεγε: «Τα μάτια του ανθρώπου βλέπουν τον Θεό καθαρότερα μέσα από τα δάκρυα». Και ο επίσης μεγάλος Μπετόβεν: «Οι εκλεκτοί μεσ? απ? τον πόνο φθάνουν στη χαρά».
Μα οι περισσότεροι ψάχνουν να βρουν άλλα φάρμακα και άλλους δρόμους για να θεραπεύσουν τους πόνους τους και να λύσουν τα προβλήματά τους με άλλα κριτήρια τους βλέπουν και δεν φτάνουν στη σωστή έρευνα, στη σωστή αξιολόγηση και στη σωστή αξιοποίηση.
Διάβασα σε ένα βιβλίο του εκλεκτού θεολόγου Μιχ. Μιχαηλίδη «Στην αγορά τ? ουρανού δεν υπάρχουν φτηνά πράγματα. Οι στιγμές του πόνου και της θυσίας είναι στιγμές ευλογίας. Κοντά σε κάθε σταυρό είναι και μια ανάσταση. Μετά το 'τετέλεσται' ακούγεται το γλυκόηχο τραγούδι 'χαίρετε'. Οι επιστολές της αγάπης του Κυρίου συνήθως έρχονται σε πένθιμο φάκελο. Τα μηνύματα της αγάπης Του έρχονται συχνά μέσα σε καταιγίδες όπως δόθηκε ο Νόμος Του στο Σινά μέσα σε φωτιά και καπνό και ήχους σαλπίγγων.
Στην παραγωγή του ροδέλαιου, το πιο θαυμαστό είναι ότι τα τριαντάφυλλα πρέπει να μαζευτούν στις πιο σκοτεινές ώρες. Οι τρυγητές αρχίζουν το μάζεμα στη μια μετά τα μεσάνυχτα και τελειώνουν στις δύο. Εχει αποδειχθεί, ύστερα από επιστημονικά πειράματα, ότι σαράντα τοις εκατό από την ευωδιά, χάνεται στο φως της ημέρας».
Και καταλήγει ο κ. Μιχαηλίδης: «Ετσι γίνεται και στη ζωή. Στις σκοτεινές και δύσκολες ώρες του πόνου πλάθεται το ευωδιαστό ροδέλαιο της αγιότητας. Για να γίνει κανείς 'ευωδία Χριστού' πρέπει πρώτα να πονέσει».
Οι όμορφες ψυχές βλέπουν και ζουν τον πόνον ως ευλογία. Ως ευφροσύνη της καρδιάς τους και μαζί με τον Δαβίδ, αγαλλόμενοι λένε στον Θεό 'Κύριε κατά το πλήθος των οδυνών μου εν τη καρδία μου, αι παρακλήσεις σου (η βοήθειά Σου) εύφραναν την καρδία μου' (ψαλμ. 93, 19).
Πρόκειται για τη μια μοναδική κι αληθινή ευλογία που ζώντας τη μας εξασφαλίζει την αιώνια και ουράνια μακαριότητα. Τι άλλο θα θέλαμε; Θα θέλαμε άλλο δώρο από τον Θεό;


*θεολόγος - τ. λυκειάρχης

 http://www.haniotika-nea.gr/130751-%CE%9B%CF%85%CF%84%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82%20.html