ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ! ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ!

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ!

ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ!

«ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».[1]

              Ρωτήσανε τόν Γέροντα Παΐσιο, γιατί κάποιοι πού συναντοῦν δυσκολίες αὐτοκτονοῦν. Καί ὁ Γέροντας ἀπάντησε, ὅτι αἰτία εἶναι ὁ ἐγωισμός, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ στήν ἀπελπισία.[2] Ὁ διάβολος ψιθυρίζει στό αὐτί τοῦ ἀνθρώπου «ἐν καιρῷ θλίψεως» ὅτι ὅλα τελείωσαν κι ὅτι δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτε πιά γιά τό πρόβλημά του. Αὐτό ὅμως εἶναι ἕνα μεγάλο ψέμμα τοῦ διαβόλου, πού μᾶς πολεμᾶ μέ τό ἰσχυρότερο ὅπλο του, τήν ἀπελπισία! Κι ἄν ὁ ἄνθρωπος δέ μπορεῖ νά κάνει τίποτε, μπορεῖ ὅμως ὁ Παντοδύναμος Θεός, πού μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι «ἄνευ ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»[3]. 

 

Ἀρκεῖ, νά στραφοῦμε  σ’ Αὐτόν καί θά μᾶς δώσει ὅ,τι ἀκριβῶς μᾶς χρειάζεται. Μᾶς καλεῖ: «δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς»![4] 

 

Αὐτή εἶναι μία ἁπλή, εὔκολη καί συγχρόνως σωτήρια κίνηση πού μᾶς σώζει καί σ’ αὐτήν καί στήν ἄλλη ζωή. Μ’ Αὐτόν μποροῦμε τά πάντα ὅπως διακήρυσσε ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος: «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμούντι με Χριστῷ»![5]

 

            

              Ἡ ἐπίγεια κοσμική κοινωνία τῆς λατρείας τοῦ Μαμωνᾶ στήν ὁποία ζοῦμε, ἐπιχειρεῖ συνεχῶς νά ἀπομακρύνει μέ κάθε τρόπο καί μέσο τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Ἐπουράνιο Θεό καί νά τόν στρέφει πρός τόν ἐπίγειο ἄρχοντά της τόν διάβολο. Τόν χειραγωγεῖ ὥστε νά γίνει αὐτάρκης-αὐτείδωλο, ὅπως ἔγινε ὁ Ἑωσφόρος ἀπό ἔπαρση, ἀποστατώντας ἀπό τόν Δημιουργό του, θεωρώντας τόν ἑαυτό του Θεό καί χάνοντας τόν Παράδεισο. Τόν στρέφει σέ πρόσκαιρα καί ὑλικά-φθαρτά πράγματα ἀπό τά ὁποῖα νομίζει ὅτι θά ἀντλήσει δύναμη καί δόξα-ἀπόλαυση-χαρά. Κατά τόν ἴδιο τρόπο ὁ διάβολος παρέσυρε τούς Πρωτόπλαστους γιά τήν ἐπιθυμία μιᾶς θέωσης χωρίς Θεό, νά χάσουν τήν Ἐδέμ, τήν ἀθανασία καί τήν μακαρία κοινωνία τους μέ τόν Θεό. Ὁ διάβολος καί ἡ δαιμονοκρατούμενη σύγχρονη κοινωνία θέλει τόν ἄνθρωπο ἀνεξάρτητο (ἀπό ὅ,τι σωτήριο καί πνευματικό), ἀλλά οὐσιαστικά ἐξαρτώμενο ἀπό μύρια δεσμά (ἀνάγκες, ἐπιθυμίες, μέριμνες, φοβίες, πάθη κλπ).

 

         

       Ἡ ζωή εἶναι δῶρο θεόσδοτο καί πολύτιμο. Ὅσες δυσκολίες καί ἄν συνεπάγεται, ἐμπεριέχει ἀνεκτίμητο χρόνο μετανοίας ὁ ὁποῖος ὅταν ἀξιοποιηθεῖ σωστά ὁδηγεῖ στήν αἰώνια σωτηρία καί μακαριότητα! ! «Τί γάρ ὠφελεῖται ὁ ἄνθρωπος, ἐάν τόν κόσμο ὅλον κερδήση, τήν δέ ψυχήν αὐτοῦ ζημιωθῆ»;[6]

Κι ἄν ὅλα σοῦ πηγαίνουν ἀντίθετα, τί πτοεῖσαι; Τήν ψυχή σου προφύλαξε! Αὐτήν δέν τήν χάνεις ποτέ κι ἀπό κανέναν, παρά μόνο ἄν τήν παραδώσεις μόνος σου στήν ἀπώλεια!

Ὅλα ἔχουν ἡμερομηνία λήξης καί τά δυσάρεστα καί τά εὐχάριστα. Ἡ ψυχή μονάχα εἶναι αἰώνια!

 

     

           Ζοῦμε στήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος ὅπως λέγει ἡ Ἁγία Γραφή.  Διά πολλῶν θλίψεων θά περάσουμε στήν αἰώνιο ζωή. Ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε ὅτι: «στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν»[7]. Κι αὐτό, ὄχι γιατί ὁ Θεός εἶναι  τιμωρός,  ἀλλά ἀντίθετα, γιατί εἶναι Μέγας Εὐεργέτης. «Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε»[8] μᾶς ἀποκάλυψε. Ἡ δική μας ἁμαρτωλότητα καί χοϊκότητα εἶναι οἱ αἰτίες τῶν δυσκολιῶν μας. Τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουμε ἀποτελοῦν ὑψίστης ἀγάπης παραχώρηση Θεοῦ, ὥστε α) νά καθαρισθεῖ κάθε ρύπος τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μας καί β) νά ἀποκατασταθεῖ ὁ χιτών μας καί πάλι στήν ἀρχική ἁγνή λευκότητά του, νά γίνει κατάλληλο ἔνδυμα τοῦ γάμου μας μέ τόν Χριστό, ὥστε νά ἔχουμε πρόσωπο νά εἰσέλθουμε εἰς τόν Νυμφῶνα Του καί νά εἴμαστε γιά πάντα μαζί Του!

 

 

          Ὁ χρυσός περνᾶ ἀπό καυτερό καμίνι γιά νά ἀποδειχθεῖ ἡ γνησιότητά του καί ἡ ἀξία του. Κι ὅταν βγεῖ ἀπό αὐτό, ἔχει καθαρισθεῖ κι ἀστράφτει περισσότερο ἀπό πρίν.

Τό ἴδιο καί ὁ κάθε ἄνθρωπος. Ἡ πίστη μας καί ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Πλάστη μας, θά δοκιμασθοῦν στό καμίνι τῶν θλίψεων γιά νά ἀποδείξουν τήν γνησιότητά τους.

          Μέ προσευχή, μετάνοια, ἐξομολόγηση καί τακτικό ἐκκλησιασμό, τό ἀρχικῶς δύσκολο πέρασμα ἀπό τό καμίνι τῶν θλίψεων, μετατρέπεται ἀπό «ἀδύνατον παρ’ ἀνθρώποις», σέ εὐάρεστη θυσία αἰνέσεως πρός τόν Θεό, ἀφοῦ «τά ἀδύνατα παρ' ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστί»[9].

 

Ὁ Κύριος θά στεφανώσει αὐτόν πού δέν γογγύζει ὄντας μέσα στά προβλήματά του ἀλλά ἀντίθετα Τόν εὐχαριστεῖ καί Τόν δοξολογεῖ. Αὐτόν θά τόν θεωρήσει ὡς μάρτυρα τῷ πνεύματι. Ἡ πρόσκαιρη δυσκολία πού ζοῦμε τώρα, δέν εἶναι παρά μία ἀμελητέα σταγόνα σέ ἕναν ἄπειρο ὠκεανό μακαριότητος πού μᾶς ἑτοίμασε ὁ Πανάγαθος Θεός μας γιά πάντα! «Τὸ γὰρ παραυτίκα ἐλαφρὸν τῆς θλίψεως ἡμῶν καθ' ὑπερβολὴν εἰς ὑπερβολὴν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡμῖν»[10].

         

              Ἄς θυμόμαστε τόν δίκαιο Ἰώβ καί τήν ἁγία ὑπομονή του πού μακαρίζεται καί θά μακαρίζεται ὡς παράδειγμα πρός μίμησιν, σέ ὅλες τις ἐποχές. Ἄς θυμόμαστε κάθε δεινό πού ὑπέμεινε καί πῶς τελικά ἀνταμείφθηκε ἀπό τόν Θεό ἀκόμη κι ἀπό αὐτήν τή ζωή, μέ πλήρη ἀποκατάσταση ὅλων ὅσων ὑπέστη καί εἶχε χάσει!

 

 KΙ ΑΝ ΕΧΑΣΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΝ ΧΑΝΩ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΜΟΥ

ΔΕΝ ΧΑΝΩ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ

ΔΕΝ ΧΑΝΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ

ΔΕΝ ΧΑΝΩ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΟΥ!

       

       Ὁ Ἰούδας πρόδωσε τόν Κύριο, μετεμελήθη ἀλλά δέ μετενόησε. Ἔκρινε μόνος του ἐγωιστικά τόν ἑαυτό του ὡς Θεός κι αὐτοκτόνησε χάνοντας τά πάντα! Ἕνα ταπεινό, ἐκ καρδίας «συγνώμη»  πρός τόν Κύριο, θά ἀρκοῦσε νά σβήσει τήν ἀπελπισία του καί τήν ὑπερηφάνεια του, θά ἀρκοῦσε νά τοῦ δώσει κουράγιο καί νά τοῦ χαρίσει πλούσιο τό Θεῖο Ἔλεος Του καί τελικῶς νά σωθεῖ κι αὐτός παραμένοντας μαζί μέ τούς ἄλλους μαθητές τοῦ Χριστοῦ.

 

        Ἄς μή γίνουμε Ἰοῦδες κι ἐμεῖς! Πορευόμενοι ἀνάμεσα στά δίκαια καί ἄδικα πού μᾶς συμβαίνουν, στά εὔκολα καί δύσκολα, στά εὐχάριστα καί δυσάρεστα πού ὅλα ὅμως εἶναι μέσα στό σωτήριο σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά ἐμᾶς καί φροντισμένα ἀπό τά ἴδια Του τά χέρια, ἄς κράζουμε πρός Αὐτόν:

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ κι ἐλέησόν με!

Σέ εὐχαριστῶ Θεέ μου!

Δόξα Σοι ὁ Θεός πάντων ἕνεκεν! 

Ἀμήν!

 

          

Μ.Σ.

---

[1] Ιωάν. 16, 33

[2]http://www.agioritikovima.gr/%CE%94%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%87%CE%AD%CF%82/%CE%93%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CE%A0%CE%B1%CF%8A%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%85/4895-o-geronta-paio-gia-tin-autoktonia

[3] Ἰωάννης ιε΄ 5

[4] Ματθ. ιθ' 14

[5] Φιλιπ. δ´, 12

[6] Ματθαίος 16:26

[7] Ματθ. 7, 14

[8] Λουκ. 6, 21

[9] Λουκ. 18,27

[10] Κορινθ. β, 17

Γιατί δέν προσέχουν τήν γλώσσα τους

Γιατί δέν προσέχουν τή γλώσσα τους...

(  Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς:
 «Ἕνας ἀσκητής Ἐπίσκοπος» )

 

 -Πές μου, πάτερ, ρώτησε πάλι ὁ ἐπισκέπτης, πῶς μερικοί, ἄν καί λειώνουν τα σώματά τους ἀπό τήν ἐγκράτεια, κυριεύονται ὡστόσο ἀπό τά πάθη; τήν ὀργή πρῶτα πρῶτα, κι ἔπειτα τήν ἔχρθα, τήν μνησικακία, τόν φθόνο, τήν ἀσπλαχνία; Ἐνῶ ὑπάρχουν, ἄντίθετα ἄνθρωποι, πού καί τρῶνε ἀπ’ ὅλα καί πίνουν κρασί, κι ὅμως εἶναι πολύ ἐνάρετοι καί δέν τούς βρίσκεις ψεγάδι. Πῶς γίνεται αὐτό; 

- Νομίζω, παιδί μου, πώς ὅσοι δέν διορθώνονται, μολονότι νηστεύουν πολύ, εἶναι γιατί δέν προσέχουν τή γλώσσα τους.

 

Ὅποιος δέν κλείνει τό στόμα του, κι ἄν ἀκόμα νηστεύει ὄλο τόν χρόνο, προκοπή δέν κάνει. 

 

Ἐνῶ ὅποιος ξέρει νά σωπαίνει, μπορεῖ εὔκολα νά νικήσει ὅλα τά πάθη.

Σέ κάνει λ.χ. ὁ διάβολος να ὀργιστεῖς; Μή μιλήσεις, καί νίκησες. Σέ σπρώχνει σέ φθόνο; Μήν κατακρίνεις, καί ντρόπιασες τόν πονηρό· γιατί ἡ κατάκριση γεννιέται ἀπ’ τόν φθόνο. Ἄν πάλι ὁ ἐχθρός σἐ ἀνάψει καί σέ σπρώχνει στἠ σαρκική ἁμαρτία, κλεῖσε γι’ ἄλλη μιά φορά τό στόμα σου. Μή μιλήσεις σέ γυναῖκα, μή φᾶς καί μήν πιεῖς πολύ. Ἔτσι θά τόν κατατροπώσεις. Στήν ἀνάγκη, πάρε μιά βέργα καί χτύπα τό κορμί σου ἀλύπητα. Ὁ πόνος θά διώξει τόν πόλεμο. 

Τό ξέρεις, ἄλλωστε, ὅτι «συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν μελῶν σου καὶ μὴ ὅλον τὸ σῶμά σου εἰς γέενναν» (Ματθ.: ε’,29)... 

Κύκλωσαν την ψυχή μου φόβοι πολλοί - π. Ανδρέας Κονάνος

Η ζωή του σώματος. Τα όργανα και οι ανάγκες του σώματος. Η φροντίδα για το σώμα.

ΠΟΣΑ ερωτήματα σου προκάλεσαν τα δυο προηγούμενα γράμματά μου! Αποδεικνύεται έτσι πως είσαι μια μαθήτρια εύστροφη, επιμελής και δεκτική, πράγμα που εγγυάται την επιτυχία σου.

Από δω κι εμπρός θα σου γράφω με μεγαλύτερη προθυμία. Δεν θα σου απαντήσω , όμως, σε όλα από τώρα. Αυτή τη φορά θ’ ασχοληθώ με το ζήτημα που σε απασχολεί περισσότερο. Γράφεις: “Όσα λέτε για τις πλευρές ,τις δυνάμεις και τις ανάγκες της ανθρώπινης φύσεως, , με οδηγούν στο εσωτερικό του εαυτού μου. Κοιτάω, λοιπόν, μέσα μου. Κάτι βλέπω, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του εσωτερικού μου κόσμου είναι άλλοτε συγκεχυμένο και δυσδιάκριτο, άλλοτε εντελώς αόρατο και απρόσιτο. Θα ‘θελα πολύ να μάθω για την πνευματική , τη διανοητική και τη σωματική πλευρά του ανθρώπου, τις ανάγκες καθεμιάς και τον τρόπο με τον οποίο ικανοποιούνται αυτές οι ανάγκες. Θέλω πολύ να κρατήσω τον εαυτό μου στο επίπεδο της ανθρώπινης αξίας, έτσι όπως  την καθόρισε ο Δημιουργός”.

Θαυμάσια! Έφτασες στις απαρχές της ζωής μας. Η εξέταση τους θα είναι το αντικείμενο της συζητήσεώς μας από δω και πέρα. Γιατί δεν θα μπορούσε, βέβαια, ο άνθρωπος να ζει διαφορετικά, παρά μόνο με τον τρόπο που καθορίστηκε κατά τη δημιουργία του, με τον τρόπο που ταιριάζει στη φύση του. Εφόσον , λοιπόν, αποδεχθούμε κάποιες λογικές και αναμφισβήτητες αρχές ως προς τη φύση και τη συγκρότηση του ανθρώπου, τότε θα έχουμε ασφαλή δεδομένα για το πώς οφείλει να ζει.

Νομίζω ότι πολλοί δεν ζουν τη ζωή που πρέπει, γιατί πιστεύουν πως οι κανόνες της δεν απορρέουν από τον ίδια τη φύση του ανθρώπου, αλλά έχουν επιβληθεί από εξωτερικούς παράγοντες. Γι’ αυτό τους απορρίπτουν και τους παραβαίνουν. Αλλά δεν έχουν δίκιο. Άκουσέ με  προσεκτικά.

Το σώμα αποτελείται από διάφορα όργανα. Κάθε όργανο εκπληρώνει μιάν αποστολή αναγκαία για τη ζωή του σώματος. Υπάρχουν τρία κύρια συστήματα: 1) To θρεπτικό- συντηρητικό σύστημα. Περιλαμβάνει πέντε υποσυστήματα: το πεπτικό, το αναπνευστικό, το καρδιαγγειακό, το λεμφικό και το ενδοκρινικό. Η λειτουργία όλων αυτών των συστημάτων αποσκοπεί στη συντήρηση του σώματος. 2) Το μυοσκελετικό σύστημα. Η λειτουργία του εξασφαλίζει  την εσωτερική κίνηση των οργάνων και την εξωτερική κίνηση των μελών του σώματος. 3) Το νευρικό σύστημα. Αποτελείται από τον εγκέφαλο, τον νωτιαίο μυελό, τα γάγγλια και τα νεύρα, που διαπερνούν ολόκληρο το σώμα. Η λειτουργία τους καθορίζει τις κινήσεις και τις αισθήσεις του σώματος.

Όταν η λειτουργία και η αλληλεξάρτηση των παραπάνω τριών συστημάτων είναι ομαλή, τότε το σώμα είναι υγιές και η ζωή δεν κινδυνεύει. Όταν, όμως, η ομαλότητα αυτή διαταράσσεται, τότε το σώμα αρρωσταίνει και η ζωή διατρέχει κίνδυνο.

Κάθε σύστημα έχει τις δικές του ειδικές ανάγκες , που απαιτούν πιεστικά ικανοποίηση. Οι ανάγκες του θρεπτικού –συντηρητικού συστήματος είναι η τροφή , το νερό, ο αέρας και ο ύπνος. Η ανάγκη του μυοσκελετικού συστήματος είναι η τάση των μυών. Αυτό το αισθανόμαστε όταν μένουμε ακίνητοι για μεγάλο διάστημα: Αμέσως μετά γεννιέται η ανάγκη της κινήσεως , που μας ωθεί να περπατήσουμε ή να κάνουμε κάποιαν εργασία. Η ανάγκη, τέλος, του νευρικού συστήματος είναι η , μέσα σε φυσιολογικά πλαίσια, διέγερση των νεύρων όλου του σώματος , και ειδικά των πέντε αισθήσεών του, με τις οποίες ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με τον εξωτερικό κόσμο.

¨Όλα αυτά, όπως βλέπεις, έχουν να κάνουν με το σώμα. Με την ψυχή φαίνονται άσχετα. Και όμως, λόγω της στενής συνάφειάς τους, όλες οι ανάγκες του σώματος θεωρούνται ανάγκες και της ψυχής. Γι’ αυτό λέμε- η ψυχή μας το λέει, όχι το σώμα- “Θέλω να φάω, να πιω, να κοιμηθώ”, “Χρειάζομαι κίνηση, περπάτημα, δουλειά”, “θέλω να δω, ν’ ακούσω ”, κλπ . Η ψυχή, έχοντας οικειοποιηθεί τις ανάγκες του σώματος, θεωρεί την ικανοποίησή τους δική της υπόθεση, κι έτσι ενδιαφέρεται για φαγητό, ύπνο, ενδυμασία, κατάλυμα και άλλα παρόμοια. Με κάθε πρόσφορο τρόπο , λοιπόν, η ψυχή φροντίζει για την άνεση του σώματος , ώστε να μην την ενοχλεί με τις διάφορες απαιτήσεις του.

Τα τρία συστήματα που ανέφερα, συνιστούν τη σωματική πλευρά του ανθρώπου και της ζωής του. Και στην πλευρά αυτή, ωστόσο, δεν είναι το καθετί αποκλειστικά σωματικό, δηλαδή σαρκικό και αισθητηριακό. Μόνο το θρεπτικό σύστημα αφορά καθαρά το σώμα, μολονότι κι αυτό ακόμα έχει προσαρμόσει τη λειτουργία του, έτσι ώστε να υπηρετεί ψυχικές ανάγκες. Τα όργανα της κινήσεως και της αφής υπηρετούν περισσότερο την ψυχή παρά το σώμα. Και το όργανο του λόγου, που  βρίσκεται έξω από το συγκρότημα των άλλων οργάνων, υπηρετεί αποκλειστικά την ψυχή.

Η ζωή του ανθρώπου είναι αυτονόητα μονόπλευρη, και επομένως αφύσικη, όταν αυτός έχει ως κύριο σκοπό του και πρωταρχικό μέλημά του την ικανοποίηση των φυσικών αναγκών του σώματος , παραμελώντας τις ανάγκες του πνεύματος, για τις οποίες δεν μιλήσαμε ακόμα. Σ’ αυτή την περίπτωση κάθε φυσική ανάγκη διακλαδίζεται σ’ ένα πλήθος επιμέρους αναγκών, που εδραιώνονται με τη συνήθεια, εμφανίζοντας συνάμα μια τάση εξερευνήσεως ποικίλων τρόπων και μέσων ικανοποιήσεως των αναγκών αυτών. Πάρε για παράδειγμα το φαγητό ή το ποτό ή την ενδυμασία. Τί πιο βασικά απ’ αυτά τα πράγματα!

Βλέπουμε , λοιπόν, ότι δεν είμαστε ελεύθεροι, γιατί ακατάπαυστα τρέχουμε πίσω από ανάγκες, ζητώντας την ικανοποίησή τους. Και μαζί μ’ εμάς, αναρίθμητοι άλλοι κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Το πνεύμα των ανθρώπων, που ζουν έτσι, αναπόφευκτα λιμοκτονεί, αν δεν έχει ολότελα νεκρωθεί, αδρανήσει και βυθιστεί στην ηδυπάθεια.

Σκέψου τα όλα αυτά , αν θέλεις. Στο επόμενο γράμμα μου θα μιλήσουμε για το νου.

«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

γράμματα σε μια ψυχή»

ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000

Σελ. 23-27

Ἡ καθαρή καρδιά εἶναι θρόνος τοῦ Θεοῦ

Ἡ καθαρή καρδιά εἶναι θρόνος τοῦ Θεοῦ

Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

        Τίποτε δέν εἶναι μεγαλύτερο ἀπό τήν καθαρή καρδιά, γιατί μιά τέτοια καρδιά γίνεται θρόνος τοῦ Θεοῦ. Καί τί εἶναι ἐνδοξότερο ἀπό τόν θρόνο τοῦ Θεοῦ; Ἀσφαλῶς τίποτα. Λέει ὁ Θεός γι’ αὐτούς πού ἔχουν καθαρή καρδιά: «θά κατοικήσω ἀνάμεσά τους καί θά πορεύομαι μαζί τους. Θά εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοί θά εἶναι λαός μου» ( Β’ Κορ. 6, 16 ).

Ποιοί λοιπόν εἶναι εὐτυχέστεροι ἀπ’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους;

Καί ἀπό ποιό ἀγαθό μπορεῖ νά μείνουν στερημένοι;

Δέν βρίσκονται ὅλα τ’ ἀγαθά καί τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στίς μακάριες ψυχές τους; Τί περισσότερο χρειάζονται; Τίποτα, στ’ ἀλήθεια, τίποτα! Γιατί ἔχουν στήν καρδιά τους τό μεγαλύτερο ἀγαθό: τόν ἴδιο τόν Θεό!

        Πόσο πλανιοῦνται οἱ ἄνθρωποι πού ἀναζητοῦν τήν εὐτυχία μακριά ἀπό τόν ἑαυτό τους, στίς ξένες χῶρες καί στά ταξίδια, στόν πλοῦτο καί στή δόξα, στίς μεγάλες περιουσίες καί στίς ἀπολαύσεις, στίς ἡδονές καί σ’ ὅλες τίς χλιδές καί ματαιότητες, πού κατάληξή τους ἔχουν τήν πίκρα! Ἡ ἀνέγερση τοῦ πύργου τῆς εὐτυχίας ἔξω ἀπό τήν καρδιά μας, μοιάζει μέ οἰκοδόμηση κτιρίου σέ ἔδαφος πού σαλεύεται ἀπό συνεχεῖς σεισμούς. Σύντομα ἕνα τέτοιο οἰκοδόμημα θά σωριαστεῖ στή γῆ…

        Ἀδελφοί μου! Ἡ εὐτυχία βρίσκεται μέσα στόν ἴδιο σας τόν ἑαυτό καί μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού τό κατάλαβε αὐτό. Ἐξετάστε τήν καρδιά σας καί δεῖτε τήν πνευματική της κατάσταση. 

Μήπως ἔχασε τήν παρρησία της πρός τόν Θεό; Μήπως ἡ συνείδηση διαμαρτύρεται γιά παράβαση τῶν ἐντολῶν Του; Μήπως σᾶς κατηγορεῖ γιά ἀδικίες, γιά ψέμματα, γιά παραμέληση τῶν καθηκόντων πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον; Ἐρευνῆστε μήπως κακίες καί πάθη γέμισαν τήν καρδιά σας, μήπως γλίστρησε αὐτή σέ δρόμους στραβούς καί δύσβατους;…

        Δυστυχῶς, ἐκεῖνος πού παραμέλησε τήν καρδιά του, στερήθηκε ὅλα τά ἀγαθά κι ἔπεσε σέ πλῆθος κακῶν. Ἔδιωξε τήν χαρά καί γέμισε μέ πίκρα, θλίψη καί στενοχώρια. Ἔδιωξε τήν εἰρήνη καί ἀπόκτησε ἄγχος, ταραχή καί τρόμο. Ἔδιωξε τήν ἀγάπη καί δέχθηκε τό μίσος. Ἔδιωξε, τέλος, ὅλα τά χαρίσματα καί τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού δέχθηκε μέ τό Βάπτισμα καί οἰκειώθηκε ὅλες τίς κακίες ἐκεῖνες, πού κάνουν τόν ἄνθρωπο ἐλεεινό καί τρισάθλιο.

 

        Ἀδελφοί μου! Ὁ Πολυέλεος Θεός θέλει τήν εὐτυχία ὅλων μας καί σ’ αὐτή καί στήν ἄλλη ζωή. Γι’ αὐτό ἴδρυσε τήν Ἁγία Του Ἐκκλησία. Γιά νά μᾶς καθαρίζει αὐτή ἀπό τήν ἁμαρτία, νά μᾶς ἁγιάζει, νά μᾶς συμφιλιώνει μαζί Του, νά μᾶς χαρίζει τίς εὐλογίες τοῦ οὐρανοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνοιχτή τήν ἀγκαλιά της, γιά νά μᾶς ὑποδεχθεῖ. Ἄς τρέξουμε γρήγορα ὅσοι ἔχουμε βαριά τή συνείδηση. Ἄς τρέξουμε καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕτοιμη νά σηκώσει τό βαρύ φορτίο μας, νά μᾶς χαρίσει τήν παρρησία πρός τόν Θεό, νά γεμίσει τήν καριδά μας μέ εὐτυχία καί μακαριότητα…

 

   ΚΑΝΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΚΗΠΟ ΑΡΕΤΩΝ 

 ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΡΗΜΟ ΠΑΘΩΝ!

Προσευχή προετοιμασίας πρίν τήν ἐξομολόγηση

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΕΑΝ ΦΥΛΑΤΤΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑΝ ΣΟΥ ΚΑΘΑΡΑΝ, ΘΕΛΕΙΣ ΦΥΛΑΤΤΕΙ ΕΝ ΤΑΥΤῌ ΚΑΙ ΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΑΓΑΘΑ ΚΑΙ ΤΑΣ ΑΡΕΤΑΣ.

Ὦ Προαιώνιε Πάτερ τῶν οἰκτιρμῶν, καί Θεέ πάσης παρακλήσεως. Ἐγώ, ὁ ταλαίπωρος, θέλοντας νά ἐξετάσω τήν συνείδησίν μου ἐπάνω εἰς ταῖς ἀνομίαις μου, φοβοῦμαι κατά πολλά καί τρέμω ἐπειδή καί Σοῦ εἶναι τόσον φανερήν ἡ κατάστασις τῆς ζωῆς μου, ὅπου κανένα ἔργο, καί κανένας συλλογισμός μου δέν ἠμπορεῖ νά εἶναι κρυπτός εἰς τούς ὀφθαλμούς Σου. Ὅθεν Σοῦ ζητῶ μέ ὅλην τήν ταπείνωσιν διά τούς οἰκτιρμούς Τοῦ Μονογενοῦς Σου Υἱοῦ, νά μοῦ δώσεις τήν χάριν νά γνωρίσω καλά, νά μισήσω καί νά διορθώσω ὅλα μου τα ἁμαρτήματα. 

Δός μοί, ὦ Πάτερ τῶν φώτων, τό Πανάγιόν Σου Πνεῦμα, διά νά μοῦ φέρει εἰς τήν ἐνθύμησιν ταῖς ἁμαρτίαις, ὅπου ἐλησμόνησα, καί διά νά παρακινήσει τήν καρδίαν μου εἰς συντριβήν, καί μετάνοιαν ἐπάνω εἰς αὐταῖς, διά νά ταῖς μισήσω, καί νά ἀπέχω ἀπό κάθε ἁμαρτίαν εἰς τό ἐρχόμενον. 

 

Καί Σύ, Παρθένε Θεοτόκε, Μῆτερ ἐλέους, καί καταφυγή τῶν ἁμαρτωλῶν, συντρόφευσόν με, σέ παρακαλῶ, μέ τήν βοήθειάν σου εἰς τοῦτο τό κριτήριον τῆς εὐσπλαχνίας καί δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, διά νά γνωρίσω, νά μισήσω ἐκ καρδίας, καί νά ἐξομολογηθῶ ὅλας μου τάς ἁμαρτίας. 

Τό ὅμοιον καί Σύ, ὦ Ἁγιε Ἄγγελε, φύλαξ τῆς ψυχῆς μου, σέ παρακαλῶ νά μέ βοηθήσεις εἰς τοῦτο τό ἔργον, ὅπου εἶναι τόσον ἀναγκαῖον διά τήν αἰώνιον σωτηρίαν μου.  

Ἀμήν.

 Κύριε, καθάρισόν με ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος.

Γιατί σιωπᾶ ὁ Θεός;

 

Ὁ Θεός σιωπᾶ

γιά νά ἀκούσει καλύτερα ἐσένα!
Ὁ Θεός σιωπᾶ
γιά νά Τόν ἀναζητήσεις πιό ἐγκάρδια!

Πότε θά βγῶ στό φῶς;

Πότε θά βγῶ στό φῶς;

Ὅταν βρεθεῖς στό σκοτάδι καί ἀναρωτιέσαι:

"πότε θά βγῶ στό φῶς;"...

Θυμήσου:

ὁ ἥλιος 

πάντα ἀνατέλλει λαμπρός

μετά ἀπό τό πιό σκοτεινό σημεῖο τῆς αὐγῆς...!