ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ

Ο προστάτης των εγγάμων

Άγιος των ημερών μας

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που νομίζουν ότι αγίους και μάρτυρες ανέδειξε η Εκκλησία μας σε πολύ μακρινούς χρόνους, ιδιαίτερα μάλιστα κατά την περίοδο των διωγμών. Αληθεύει βέβαια πως όταν εξωτερικοί εχθροί διώκουν την Πίστη ή αιρετικοί την απειλούν, τότε δημιουργούνται μάρτυρες και ομολογητές∙ δεν έλειψαν εντούτοις και σε ειρηνικές περιόδους οι μορφές εκείνες που με την άσκηση, την προσευχή, την έντονη λειτουργική, μυστηριακή και ησυχαστική ζωή ευαρέστησαν ενώπιον  του μόνου Αγίου Θεού και έλαβαν τον στέφανον της ζωής, τον οποίον έχει υποσχεθεί πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ. ( Β’  Τιμ. 4,8 ) .

Υπάρχουν άλλοι χριστιανοί που έχουν ανάγκη να δουν «ορατές αποδείξεις» της Πίστεώς μας, για το λόγο ότι η ελπίδα τους εξασθενεί και θαρρούν πως οι διηγήσεις των Συναξαρίων για τη ζωή και τα θαύματα των παλαιών αγίων λίγο απέχουν από την υπερβολή και τον μύθο…

Και όμως! Οι άγιοι δεν έλειψαν ούτε θα λείψουν ποτέ από τη ζωή και την ιστορία της Εκκλησίας μας. Κάθε εποχή έχει τους δικούς της : αποστόλους και ομολογητές, ιεράρχες και μοναχούς, αναχωρητές και ασκητές, μάρτυρες και «εν ειρήνη τελειωθέντας», εγγάμους και παρθένες, άνδρες , γυναίκες και παιδιά… Βιβλιοθήκη σχηματίζουν τα Συναξάρια  στα οποία περιγράφεται η θαυμαστή και αξιομίμητη ζωή των αγίων , τα οποία διαβάζονταν κατ’ ιδίαν και ιδιαίτερα στις «συνάξεις» που έκαναν οι χριστιανοί κατά την επέτειο ημέρα του μαρτυρίου ή της κοιμήσεως των αγίων…

… Μια τέτοια διακεκριμένη μορφή νεότερου αγίου είναι και ο Νικόλαος Πλανάς, «ο απλοϊκός ποιμήν των λογικών προβάτων».

Από παιδάκι στην εκκλησία

Από την παιδική ακόμα ηλικία ο Νικόλαος , γιος του Ιωάννη και της Αυγουστίνας Μελισσουργού, έδειχνε την κλίση του προς τα ιερά και τα όσια.

Γεννημένος το έτος 1851 στη Νάξο από σχετικά εύπορους γονείς , δεν άργησε να αποκαλύψει πως ήταν αγιασμένος  από την κοιλιά της μητέρας του και να προκόπτει σοφίᾳ καὶ ἡλικίᾳ καὶ χάριτι παρὰ Θεῷ καὶ ἀνθρώποις. (Λουκ. 2,52 ), ενώπιον του Θεού και των συνανθρώπων του.

Παιδί ακόμα τον έθελγαν τα αγαπητά σκηνώματα (Ψαλμ. 83, 1 ) του Κυρίου . Έτρεχε στο Ιερό Βήμα για να υπηρετεί τον ιερέα παππού του Γεώργιο Μελισσινό καθώς ιερουργούσε. Είχε ανοιχτά τα μάτια της ψυχής και του σώματός του  για να ακούν και να δέχονται τα ιερά λόγια των ευχών και των ύμνων. Ευτρέπιζε τη γλώσσα του για να ψελλίζει και σιγοψάλλει ψαλμούς και τροπάρια , ᾄδων καὶ ψάλλων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ τῷ Κυρίῳ, και να συνηθίζει από την πρώτη του νεότητα λαλών ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς ( Εφες. 5, 19 ) .

Αναφέρει η βιογράφος (μαθήτρια του Μάρθα μοναχή) , ότι μέσα στο πατρικό κτήμα υπήρχε εκκλησάκι αφιερωμένο στον άγιο Νικόλαο . «Από μικρό παιδάκι πήγαινε οποιαδήποτε ώρα και έμπαινε κρυφά σ’ αυτό, φορούσε ένα σενδόνι και έψαλλε ότι ήξευρε ως μικρό παιδί. Μια βραδιά περνούσε ένας άνθρωπος απ’ έξω από την εκκλησίαν αργά και άκουσε ψαλμωδία . Από φυσική περιέργεια κατέβηκε από το ζώον να ιδή τί συμβαίνει και τον βλέπει , μικρό παιδάκι τότε, να ψάλλη! … « ( ο άγιος παπα- Νικόλας Πλανάς «Ο απλοϊκός ποιμήν των απλοϊκών προβάτων», εκδ. «Αστήρ» , απ’ όπου αντλήσαμε πολλές λεπτομέρειες του βίου του αγίου ) .

Τα πρώτα γράμματα διδάχθηκε από τον ιερέα παππού του , τον οποίο και συνόδευε στις λειτουργίες και στους εσπερινούς που εκείνος τελούσε στα πολλά εξωκκλήσια, βοηθώντας τον στο Ιερό και το ψαλτήρι και παρατηρώντας την ευλάβεια με την οποία ιερουργούσε. Έτσι και για το μικρό Νικόλαο είχε εφαρμογή ο ευαγγελικός λόγος : δεν έφευγε από το ναό, αλλά λάτρευε τον Θεό νύχτα και μέρα… ( Λουκ. 2, 37 ) . Ακόμα και τα παιχνίδια του με τον τρόπο αυτό της ζωής του είχαν ταυτιστεί: Μάζευε τους μικρούς του φίλους και παρίσταναν πως τελούν τη θεία Λειτουργία, μιμούμενοι τις κινήσεις του ιερέα, ψάλλοντας ό,τι σαν παιδιά ήξεραν και στο τέλος ο Νικόλαος έκανε και το «κήρυγμά» του! Του άρεσε να πηγαίνει στα εξωκκλήσια , να ανάβει τα καντήλια, να «μιλάει» στο Χριστό, την Παναγία και τους αγίους και να ευφραίνεται πνευματικά από την παρουσία τους.

Αυτή η ευλαβής ενασχόληση είλκυσε πλουσιότερη τη χάρη του Θεού και τον προίκισε με το προορατικό χάρισμα. Είναι βεβαιωμένο, για παράδειγμα, το ακόλουθο περιστατικό: Ένα βράδυ χειμωνιάτικο καθόταν μπροστά στο τζάκι του σπιτιού όλη η οικογένεια. Οι γονείς ανήσυχοι συζητούσαν για την τύχη του καϊκιού τους που βρισκόταν σε ταξίδι στο φουρτουνιασμένο Αιγαίο ή στη θάλασσα της Προποντίδας , πλέοντας προς την Πόλη. Ο Νικόλαος , φωτισμένος από τον Θεό, είπε στους γονείς του: «Το καΐκι μιας “Ευαγγελίστρια” αυτή τη στιγμή βυθίζεται κοντά στην Πόλη…». Τρομαγμένος ο πατέρας του λέει στη γυναίκα του: «Τι λέει το παιδί;». Όπως αποδείχθηκε , ακριβώς εκείνη τη μέρα και ώρα είχε βυθισθεί το καΐκι τους!

Από τη Νάξο στην Αθήνα

Η απώλεια του καϊκιού ,μαζί με τους ναυτικούς του, στοίχισε συναισθηματικά στον πατέρα του παιδιού. Τον πήρε «η κάτω βόλτα». Έχασε την υγεία του και σε σύντομο χρονικό διάστημα έφυγε από την παρούσα ζωή, αφήνοντας χήρα την γυναίκα του , με το Νικόλαο τότε 14 ετών και τη μικρότερη αδελφή του.

Έτσι πλέον , ορφανός από πατέρα και πολύ νέος ο Νικόλαος βρέθηκε προστάτης της χήρας μητέρας και της αδελφής του . Η ζωή στη Νάξο, χωρίς το καΐκι, ήταν δύσκολη. Η πρόνοια όμως του θεού τους «μεταφύτεψε»  στην Αθήνα για να εξασφαλίσουν πόρους ζωής, επειδή εξαιτίας των αντίξοων περιστάσεων της εποχής στερήθηκαν  σύντομα και τα άλλα περιουσιακά τους στοιχεία και επειδή άλλα ήταν τα σχέδια του Κυρίου για τον αφοσιωμένο του δούλο Νικόλαο.

Φθάνοντας στην πρωτεύουσα βρήκαν και εγκαταστάθηκαν σ’ ένα ταπεινό σπίτι μεταξύ του Άη Γιάννη της Πλάκας και του Αγίου Παντελεήμονος Ιλισσού , διότι στην περιοχή αυτή κατοικούσαν και άλλοι Ναξιώτες , φτωχοί βιοπαλαιστές . Η Αθήνα τότε (γύρω στα  1870) είχε πολύ διαφορετική από τη σημερινή μορφή. Ήταν κτισμένη γύρω από την Ακρόπολη, έφτανε ως τη σημερινή πλατεία Ομονοίας , τον «Ευαγγελισμό», το «Παναθηναϊκό στάδιο», λίγο πιο κάτω από την αρχή της λεωφόρου Συγγρού. Έξω από τα όρια αυτά υπήρχαν χωράφια, κήποι και αμπέλια και αραιά και που κάποια σπίτια και εξωκκλήσια.

Η μητέρα του Νικολάου , η Αυγουστίνα, επιδόθηκε σε σκληρό αγώνα για να ζήσει την οικογένειά της. Έκανε όποια εργασία παρουσιαζόταν: Παραμάνα και οικιακή βοηθός σε ευκατάστατες οικογένειες, κεντήτρια, εργάτρια σε κήπους και αμπελώνες. Όταν αυτό ήταν δυνατόν, έπαιρνε μαζί της και τα δυό παιδιά, όχι μόνο για να την βοηθούν αλλά και για ‘χει την επίβλεψή τους, φοβούμενη να τα αφήσει μόνα τους, μήπως και αντιμετωπίσουν κάποιον από τους κινδύνους που ελλόχευαν στην πρωτεύουσα. Ήταν η περίοδος άλλωστε που στην Αθήνα έκαναν την εισβολή φαινόμενα ξενότροπων ηθών και ζωής, που έρχονταν σε αντίθεση με τα μέχρι τότε κρατούντα. Ο προκλητικός πλούτος, το ευρωπαϊκό ντύσιμο, οι σπατάλες, η διαφθορά της άρχουσας τάξης από τη μία και η καθημερινή αγωνία για τον επιούσιο της φτωχολογιάς από την άλλη, σχημάτιζαν ένα εκρηκτικό μείγμα. Οι παγίδες ήταν πολλές.

Ο Νικόλαος όμως έμεινε τελείως ανεπηρέαστος από όλα αυτά. Οι αρχές και οι καλές συνήθειες, αποκτημένες από την Νάξο από την πρώιμη παιδική ηλικία, βρήκαν και στην Αθήνα τον τρόπο να καλλιεργηθούν περαιτέρω. Όταν δεν είχε βιοποριστικές ασχολίες, έτρεχε κοντά σε κληρικούς και φωτισμένους μοναχούς για να ακούει πνευματικούς λόγους∙  σύχναζε σε ιερές Ακολουθίες και Αγρυπνίες∙ βοηθούσε τους ιερείς στο Άγιο Βήμα ή τους ψάλτες στο αναλόγιο. Την Κυριακή συνήθως εκκλησιαζόταν στο ναό της Μεταμορφώσεως Πλάκας, προσφέροντας συνάμα όποιο διακόνημα του ζητούσαν. Έτσι τρεφόταν πνευματικά, στερεωνόταν στην πίστη , εμπέδωνε τα τὰ ἱερὰ γράμματα , τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν  (Β΄ Τιμ. 3,15 ) και διαπίστωνε ότι ο Θεός τον  καλούσε στη διακονία της ιερωσύνης.

Γάμος και χειροτονία

Αλλά η μητέρα του ,επηρεασμένη και από το παράδειγμα του πατέρα της, του αγαθού ιερέα Γιώργου Μελισσουργού, επιθυμούσε να δει τον Νικόλαο έγγαμο κληρικό. Πράγμα που έγινε όταν μες στον κύκλο τους βρέθηκε μια σεμνή κοπέλα από τα Κύθηρα, η Ελένη Προβελέγγιου. Και την άνοιξη του 1879, σε ηλικία 28 ετών, τελέσθηκε ο γάμος τους στο ναό Μεταμορφώσεως της Πλάκας, ενώ στις 28 Ιουλίου , τελέσθηκε ο γάμος τους στο ναό Μεταμορφώσεως της Πλάκας , ενώ στις 28 Ιουλίου του ίδιου έτους χειροτονήθηκε διάκονος. Από την πρώτη στιγμή οι ενορίτες περιέβαλλαν με αγάπη και σεβασμό τον νεαρό διάκονο, γνωστό τους άλλωστε από τη μέχρι τότε προσφορά των υπηρεσιών του στο Ιερό και στο αναλόγιο. Αλλά και εκείνος ήταν ιδιαίτερα εξυπηρετικός προς αυτούς στις θρησκευτικές τους ανάγκες.

Ο συζυγικός του όμως βίος πάνω στο χρόνο δοκιμάστηκε σκληρά. Το 1880 η διακόνισσά του Ελένη, αφού γέννησε το παιδί τους – στο οποίο δόθηκε το όνομα του παππού του Γιάννη – έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, ο δε Νικόλαος κλήθηκε να σηκώσει το σταυρό της χηρείας , όπως είχε συμβεί και με τη μητέρα του, έχοντας και ένα παιδί –βρέφος. Εδώ φάνηκε η απέραντη υπομονή και η εμπιστοσύνη του στην πρόνοια του Θεού, στην οποία αφέθηκε αυτός και το παιδί του.

Και κατά πρώτον μοιράστηκε την πατρική περιουσία, που είχε απομείνει, με την αδελφή του. Ύστερα; Γράφει η βιογράφος του: «Δεν πέρασε πολύς καιρός, όταν ένας πατριώτης του τον παρακάλεσε να τον λυπηθή γιατί κινδύνευε η περιουσία του από χρέος . Αμέσως προσεφέρθη ο πονόψυχος να βάλη την περιουσία του ενέχυρον, για να σωθή ο πλησίον του, ώσπου του την  επήρανε  και ησύχασε. Απαλλαγείς λοιπόν από τις κοσμικές και κτηματικές φροντίδες, επεδόθη εξ ολοκλήρου , ψυχή τε και σώματι, εις την ζωήν των μεγάλων ασκητών της ερήμου, εν μέσω της πολυθορύβου πόλεως των Αθηνών.

Τι έκανε δηλαδή; Αφού ανέθεσε τη φροντίδα του γιου του

(συνεχίζεται)

Πηγή: «ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ

Ο προστάτης των εγγάμων

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ»

Ευαγγέλου Π. Λέκκου

θεολόγου

τ. Διευθυντού της Αποστολικής Διακονίας

Εκδοτική παραγωγή ΣΑΙΤΗΣ

Παλεύω με τον Θεό, ερίζω μαζί Του, σχεδόν γίνομαι βλάσφημος...

...βρίσκομαι σε διαρκή πάλη για την εσωτερική μου ελευθερία, σε συνεχή αναζήτηση λύσεως πολλών αντιφάσεων και αποριών.
Η πάλη αυτή παίρνει κατά καιρούς μέσα μου τον χαρακτήρα πάλης με τον ίδιο τον Θεό, παρόλη την συνείδηση τής άκρας μηδαμινότητας μου.
Κάποτε προσεύχομαι με ήρεμο θρήνο, συχνά όμως ως παράφρων παλεύω, επιμένω, απαιτώ, ερίζω, σχεδόν γίνομαι βλάσφημος.
Παρόλο τον θεομάχο χαρακτήρα της ζωής μου, αγαπώ τον Θεό ως τα έσχατα της υπάρξεως μου και αφήνω σε Αυτόν την τελευταία κρίση, γιατί Αυτός διαθέτει απεριόριστες δυνατότητες πέρα από τα όρια αυτού του κόσμου.
Η αγάπη για τον κόσμο, για τον άνθρωπο με ωθεί σε πάλη με τον Θεό.

Αφήνω το πνεύμα αυτής της πάλης με τον Θεό να ενεργήσει στην ψυχή ελεύθερα και παρατηρώ πως όταν συναντήσει κάποιο αδιαπέραστο τείχος, πέφτει συντετριμμένο, και τότε πειθομαι πως η αγάπη μου για τον Θεό είναι ακόμα βαθύτερη.
Παλεύω με τον Θεό, ερίζω μαζί Του, τον στενοχωρώ με την θρασύτητα μου στην πάλη για τα πεπρωμένα των ανθρώπων αλλά τελικά όποια κι αν είναι η μοίρα όλης της ανθρωπότητας, όλου τού κόσμου, όλης τής κτίσεως, τον Θεό αγαπώ με μοναδική, αληθινή και αιώνια αγάπη.

Γέροντας Σωφρόνιος Αγιορείτης (+4.9.1945)
(Αγώνας θεογνωσίας σελ. 298)

Χώρα τών Ζώντων

Δεν υπάρχει τίποτε δυνατότερο ούτε ίσο με την προσευχή

Δεν υπάρχει τίποτε δυνατότερο ούτε ίσο με την προσευχή ... Καμία σχέση δεν έχει με αυτή τη ζωή κατά την διάρκεια της προσευχής αυτός που προσεύχεται σωστά· ακόμη και αν βράζει μέσα του ο θυμός, εύκολα υποχωρεί, και αν ανάβει η επιθυμία, σβήνει, και αν τον λιώνει ο φθόνος, διώχνεται με πολλή ευκολία .

Ιωάννου Χρυσοστόμου.

Παραίνεση των αγίων πατέρων για προκοπή στην τελειότητα

Είπε κάποιος απ’ τους πατέρες: «Εάν δεν μισήσεις πρώτα, δεν μπορείς ν’ αγαπήσεις, εάν δηλαδή δεν μισήσεις την αμαρτία, δεν μπορείς να κάνεις το θέλημα του Θεού, όπως αναφέρεται στην αγία Γραφή, "Απόφυγε το κακό και πράξε το καλό". Όμως και σ’ αυτή την περίπτωση η ψυχική διάθεση είναι εκείνη που μετράει πάντοτε. Γιατί ο Αδάμ αν και ήταν μέσα στον παράδεισο, παρέβη την εντολή του Θεού, ενώ ο Ιώβ, αν και ήταν καθισμένος πάνω στην κοπριά, κράτησε την αυτοκυριαρχία του. Λοιπόν το μόνο που ζητάει ο Θεός απ’ τον άνθρωπο είναι η καλή του διάθεση και να έχει πάντοτε τον φόβο του Θεού μέσα του».

Γεροντικόν

Η προσευχή είναι συνομιλία με Τον Θεό.

Η προσευχή είναι συνομιλία με Τον Θεό. Η ψυχή του πραγματικού χριστιανού θέλει να προσεύχεται συνεχώς. Αρχίζει με τη δοξολογία, προχωράει στη δέηση και την αίτηση. Πρέπει να προετοιμαζόμαστε για την προσευχή διαβάζοντας ένα κομμάτι από το Ευαγγέλιο ή το Γεροντικό. Ο προσευχόμενος πρέπει να θυμάται και τους αδελφούς του και καθημερινά να παρακαλάει Τον Θεό να τον ελεήσει και να τους κατευθύνει στο δρόμο της σωτηρίας. Το πρόβλημα των άλλων να γίνεται και δικό μας πρόβλημα. Και αν θέλεις να έχεις καθαρή προσευχή πρέπει γνήσια και αληθινά να βλέπεις όλους τους ανθρώπους σαν αγίους. Πρότυπο στην προσευχή μας πρέπει να έχουμε τον εκ γενετής τυφλό, που όσο του έλεγαν να σωπάσει αυτός περισσότερο έκραζε να τον ελεήσει ο Κύριος. Την Χαναναία, αλλά και τον ίδιο τον Κύριο που στο όρος των Ελαιών ο ιδρώτας του έτρεχε σαν σβώλοι αίματος.

Γέροντας Παΐσιος

Σκέψεις πάνω στο ’21 / τοῦ Σαράντου Καργάκου

 

·                     Μπορεί κάποιοι τότε από τους αγωνιστές να μην είχαν ελληνική φωνή, είχαν όμως ελληνική ψυχή. Σήμερα κάποιοι έχουν ελληνική φωνή αλλ’ όχι ελληνική ψυχή.
·                     Η δυσφήμηση του ’21 είναι θέμα προβολής. Στην Ελλάδα του σήμερα μερικοί, για να διαφημιστούν, επιλέγουν να εξευτελιστούν. 
·                     Το ’21είναι ο λαμπρότερος ναός της Ελληνικής Ιστορίας. Κάποιοι που διακατέχονται από Ηροστράτειο Σύνδρομο, επιχειρούν να τον πυρπολήσουν, για ν’ ακουστεί τ’ όνομά τους. Έχουν σαν πρότυπο τον Ηρόστρατο που πυρπόλησε το ναό της Εφεσίας Αρτέμιδος για να μείνει το όνομά του στην ιστορία.
·                     Δεν ήταν όλοι οι συμμετάσχοντες στον Αγώνα λουλούδια για μύρισμα. Συνεπώς, σπορά δεν άφησαν μόνο ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Μιαούλης και ο Κανάρης. Σπορά και άφθονη κοπριά άφησε και ο... Νενέκος. Γι’ αυτό φυτρώνουν σήμερα άφθονα άνθη του κακού.
·                     Έσφαλαν οι ποιητές Διονύσιος Σολωμός και Ανδρέας Κάλβος που ύμνησαν εκείνους τους αγωνιστές. Όφειλαν να διαβάσουν κάποιες σύγχρονες συγγραφές που τους βγάζουν «κατσαπλιάδες».
·                     Αν ο αφορισμός της Επαναστάσεως του Υψηλάντη από την Ιερά Σύνοδο και τον πατριάρχη είχε τότε κάποιο νόημα (αποτροπή σφαγιασμού αμάχου πληθυσμού), ποιο νόημα έχουν στον παρόντα καιρό οι αφορισμοί του ’21; Ελπίζουν σε κάποια επάνοδο της Τουρκίας ή σε έκδοση έργων τους στην Τουρκία;
·                     Το ’21 ήταν ένας ορμητικός άνεμος. Και κατά το παροιμιακό, «οι κατ’ άνεμον πτύοντες τα εαυτών πρόσωπα πτύουσι».
·                     Είχε πει ο Όσκαρ Ουάιλντ: «Το πνεύμα έχει τα όριά του, η κουταμάρα όχι».
·                     Είχε πει ο Μολιέρος: «Οι φθονεροί πεθαίνουν· ο φθόνος ποτέ!». Το είχε επισημάνει ο Σολωμός στην ωδή που έγραψε για τον Μάρκο Μπότσαρη: «Και ο φθόνος τού στέκει ζερβά».
·                     Ας μη λέμε κακό για τους αγωνιστές του ’21. Ήσαν κι αυτοί ικανοί να το κάνουν πιο καλά από μας. Φαντάζεστε τι θα μας έσουρνε ο Καραϊσκάκης, αν έβγαινε από τα σκότη του Άδη και άκουγε όσα ακούμε εμείς;
·                     Και, τέλος πάντων, το δέντρο που κάνει καρπούς πετροβολάνε.
·                     Με επιλεκτικές φράσεις μπορείς να αποδείξεις ότι ο ήλιος βγαίνει από τη... Δύση!
·                     Ασφαλώς οι σφαγές ενοχλούν κάποιους λεπτοστόμαχους δανδήδες του πνεύματος. Αλλ’ οι επαναστάσεις δεν γίνονται με κομφετί. Κι όπως είπε ο Ίψεν, κανείς δεν προσέρχεται σ’ αυτές με... φράκο. Η Ελληνική Επανάσταση είχε πολύ αίμα. Κι έβγαινε μέσα από πολύ αίμα. Μόνο που το αίμα αυτό ήταν ελληνικό. Όσοι επικαλούνται τον Σολωμό, πρέπει να θυμούνται τους στίχους του «Ύμνου»:
                        «Καί τό ροῦχο σου ἔσταζ’ αἷμα
                        πλῆθος αἷμα ἐλληνικό...»
·                     Καμμιά επανάσταση δεν είναι ειδυλλιακό τοπίο. Τις ωραιοπαθείς εικόνες μπορεί να βρει κανείς σε διαφημιστικές αφίσσες.

Πηγή: 
www.sarantoskargakos.gr
Ημερομηνία: 
26/03/2014

ΠΑΤΗΡ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ. ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟ.

Ωφέλεια

Ομιλία του π. Σεβαστιανού Τοπάλη σε Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία
Σαρακοστή 2014

ΔΑΦΝΗ

     

Ομιλία του Γέροντα Εφραίμ, μετά τον Κατανυκτικό Εσπερινό (Σπάτα)

Omilia Esperinou from Pemptousia on Vimeo.

Τη στιγμή της εξόδου, οι ψυχές θυμούνται τα πάντα με λεπτομέρεια

(απόσπασμα από το βιβλίο του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρού Χριστοδούλου «Η μετά θάνατον ζωή»-Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χρυσοπηγή)

Τη στιγμή της εξόδου, οι ψυχές θυμούνται τα πάντα με λεπτομέρεια. Είναι κάτι που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να το εξηγήσει. Εκείνη τη στιγμή ξεκαθαρίζει το μυαλό μας και η ψυχή μας βρίσκεται σε μία εγρήγορση. Δηλαδή θυμάται τα πάντα ,ωσάν αυτά να συμβαίνουν εκείνη τη στιγμή.

Σαν μία ταινία αναπαράγονται όλες οι στιγμές του ανθρώπου. Κι όχι μόνο εκείνα τα οποία διέπραξε αλλά και εκείνα τα οποία θα των λογισμών του σκέφθηκε. Και επειδή ο άνθρωπος δεν αμαρτάνει μόνο δια των πράξεων και παραλείψεών του ,αλλά και δια των πονηρών λογισμών ,εκείνη τη στιγμή τα ενθυμείτε όλα η ψυχή στην εντέλεια ,ώστε να ελέγχεται ακόνη περισσότερο.

Λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος «Ο διάβολος την στιγμή εκείνη συστρέφει την ψυχή και επανέρχονται στη μνήμη της ξεχασμένα και αποθημένα γεγονότα. Γι αυτό το λόγο η οδύνη της ψυχής είναι ακόμη μεγαλύτερη». Δηλαδή επειδή η ψυχή τα θυμάται όλα για υτό και πονάει π[ερισσότερο αυτήν την ώρα που δεν μπορεί από πουθενά να πάρει βοήθεια «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια» .άπαξ και ήρθε ο θάνατος διακόπτεται εκείνη τη στιγμή η δυνατότητα λήθης και γίνεται πλήρης ανανέωση της μνήμης. Ο άνθρωπος γυμνός και τετραχειλισμένος ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει από τη μια μεριά τους κατηγόρους του και από την άλλη τους υπερασπιστές του.

Ψυχή - προσευχή (Αγιος Πορφύριος )!!!!!!!!

Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δε βλέπει καθαρά. Μόνο, όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος.

Η ψυχή είναι πολύ βαθιά και μόνο ο Θεός τη γνωρίζει. Γιατί να κυνηγάμε τα σκοτάδια;

Να, θα ανάψουμε το φως και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους. Θα αφήσουμε να κατοικήσει σ' όλη την ψυχή μας ο Χριστός και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους.

Όταν έρθει μέσα μας ο Χριστός, τότε ζούμε μόνο το καλό, την αγάπη για όλο τον κόσμο. Το κακό, η αμαρτία, το μίσος εξαφανίζονται μόνα τους, δεν μπορούν, δεν έχουν θέση, να μείνουν.

Να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς το Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο  έτσι  γεμίζει η ψυχή.

Στην ψυχή, που όλος ο χώρος της είναι κατειλημμένος από το Χριστό, δεν μπορεί να μπει και να κατοικήσει ο διάβολος, όσο κι αν προσπαθήσει, διότι δεν χωράει, δεν υπάρχει κενή θέση γι' αυτόν.

Ο σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε. Με την καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί, με την κατανόηση και βοήθεια θα σωθεί

Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. ΄Oταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη, χαλάς την πνευματική ατμόσφαιρα.

Εμποδίζεις το Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό.

Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό.

 

 http://psigmataorthodoxias.blogspot.gr/2010/06/blog-post_4009.html?spref=fb