Ο Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης Ο Με Συγχωρείτε!

Του  Ανδρέα Χριστοφόρου.

Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ Ο ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ!

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ.

Μονή Οσίου Δαυίδ, 20/11/16, Μνημόσυνο Αγίου Γέροντα Ιακώβου Τσαλίκη

Καθήμενος μπροστά στον Τάφο του Αγίου Γέροντα, ώρα 05:30

Ήταν τέλος του 1985, 26 Δεκεμβρίου και δεν ήταν η πρώτη  φορά που έβλεπα τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.

Φτάσαμε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ οικογενειακώς με την γυναίκα και τα τρία τότε παιδάκια μας και ενώ στάθμευα το αυτοκίνητο έξω από την Μονή ,  προσέξαμε ότι στο διπλανό αυτοκίνητο ήταν ανοικτές διάπλατα και οι τέσσερις πόρτες, ενώ από μέσα στο Ναό ακούγονταν φωνές αγριεμένου ορμητικού δαιμονίου, που έβριζαν το Χριστό τους παπάδες, τον Αγ. Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.

Μπαίνοντας στον Ναό είδαμε τον Άγιο Γέροντα με πετραχήλι,  κρατώντας στα χέρια του λείψανα Αγίων, να τα ακουμπά στο κεφάλι μιας κοπέλας που τιναζότανε με οργή και ούρλιαζε με αντρική άγρια φωνή.

Κάποια στιγμή ηρέμησε η κοπέλα , που ήταν εκεί με τον άντρα το παιδί της και τον αδελφό της. Ήλθαν από Θεσσαλονίκη.

Πριν την είχαμε δεί μπροστά στο λείψανο του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου να μαίνεται και να κτυπιέται και να βρίζει ώσπου τις έρριξαν Αγιασμό και ησύχασε για λίγο.

Το βράδυ στην Μονή Οσίου Δαυίδ δειπνούσαμε όλοι μαζί και η κοπέλα ομολογούσε ότι φαινόταν σαν να είχε κατάθλιψη ώσπου μια μέρα σε Ναό της Θεσσαλονίκης, φώναξε το δαιμόνιο.

Ζήτησαν από το Άγιο Όρος  βοήθεια και της είπαν, μόνο ο π. Ιάκωβος Τσαλίκης στον Όσιο Δαυίδ, θα την βοηθούσε.

Στο δρόμο από τον Άγιο Ιωάννη προς την Μονή, κλώτσαγε το δαιμόνιο προς το τιμόνι του αυτοκινήτου και ούρλιαζε λέγοντας:

- Όχι, μη με πάτε στον κοκκαλιάρη τον Τσαλίκη, αυτός θα με βγάλει!

Ο Γέροντας άκουε νηφάλιος αλλά και χαρούμενος, διότι το δαιμόνιο υποτάχθηκε την Εξουσία του Αγίου Πνεύματος , που μέσα του ήταν Ηγεμονικό, σε όλες του τις εκφράσεις κατά τον λόγο του Δαυίδ που ζητά να τον στηρίξει ο Θεός με Πνεύμα Ηγεμονικό.

Η όλη αυτή διαδικασία Θεραπείας που είδαμε, ήταν μια θαυμαστή ενέργεια του Αγίου Πνεύματος που αποκάλυπτε την Πατρική Αγάπη και Ευσπλαχνία του Αγίου Γέροντα.

Βλέπαμε μπροστά μας ένα Πατέρα της Εκκλησίας, είδαμε ένα Άγιο, ένα φορέα της Ορθόδοξης Παράδοσης και Αγιότητας.

Πού, μου φάνηκε ότι στηριζόταν όλη αυτή η Πνευματική προσωπικότητα του Αγίου Γέροντα Ιακώβου.

Η πολυχρόνια Άσκηση της προσευχής στην Μετάνοια για τις αμαρτίες του και η ακολουθούσα από αυτόν της συγχώρεσης των άλλων, ξεχείλιζε μέσα του, την παρουσία του Αγίου Πνεύματος.

Επίκεντρο πάντα η Μετάνοια του κατά τον λόγο του Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος:

Καν πάσαν την Κλίμακα αναβέβηκας, υπέρ αφέσεως αμαρτιών προσεύχου!

Έτσι ξεχείλιζε από το στόμα του η διάθεση του να συγχωρεθεί από όλους, αισθανόμενος ο χειρότερος όλων που είχε ανάγκη να συγχωρεθεί από όλους!

Ο Ιερέας, πριν την Μεγάλη Είσοδο, έρχεται στην Ωραία Πύλη του Ιερού, κάμπτει λίγο το σώμα και υποκλινόμενος ζητά  συγχώρεση από τον Εκκλησιαζόμενο λαό, σαν να λέει με την όλη στάση, ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ! για να προσέλθει με ταπείνωση στο μεγάλο Μυστήριο του Καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων.

Ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος, είναι σε όλους γνωστό, ότι  σε κάθε φράση του έλεγε στο τέλος, στον συνομιλητή του, με κάθε απλότητα και ειλικρίνεια, χωρίς ίχνος δυτικότροπης ευγένειας, ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ!

Έβαζε, όπως και στην Ωραία Πύλη το χέρι στην κοιλιά απαλά υποκλινόταν όταν τέλειωνε αυτά που έλεγε, με την φράση ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ!

Αυτό μου εντυπώθηκε  από τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο στα 12 χρόνια που τον έζησα κάθε φορά που τον έβλεπα.

Γιατί πίσω από την φράση αυτή μου αποκαλυπτόταν η όλη η Ζωή της Μυστικής Μετανοίας που εξευγενίζει την ψυχή αφού ελκύει την Συγχωρούσα θεραπευτική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος και κάνει τον Χριστιανό, δοχείο της άπειρης Αγάπης Ευσπλαχνίας του Θεού στον Άνθρωπο.

Βλέπαμε στον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη τον μεστό καρπό της πολυχρόνιας και επιμελημένης Μετανοίας του που γινόταν με βάση τις Εντολές του Ευαγγελίου, με πρώτη την Εντολή του Τιμίου Προδρόμου και του Χριστού, Μετανοείτε ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών που γινόταν σε αυτό όπως και σε όλους τους Αγίους, με την Εγρήγορση και την προσευχή, με την προσοχή του Νου στις Εντολές πρώτα και μετά στην προσευχή της Μετάνοιας, Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με!

Πρόδιδε η φράση του Αγίου, ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ, την διαρκή καρδιακή συμμετοχή του στη Θεία Λειτουργία και την ετοιμότητα του στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, αφού η όλη στάση του στη φράση ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ, με έκανε να τον βλέπω σαν Λειτουργό του Υψίστου σε κάθε ανθρώπινη σχέση.

Αυτή η Μυστική Καρδιακή Θεία Λειτουργία, που είναι το αποκορύφωμα της Ησυχαστικής Ζωής της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, ήταν κρυμμένη πίσω από την φράση του Αγίου Πατέρα μας Ιακώβου Τσαλίκη, που σαν να ήταν πάντα Λειτουργός, πάντα με Πετραχήλι, αφού Αγία Τράπεζα ήταν πάντα η καρδία του και το σώμα του Ναός του Αγίου Πνεύματος, κατά τον λόγον του Απ Παύλου:

Ουκ είδατε οτι Ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματος εστέ;

Με τη φράση ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ νοιώθοντας εν Πνεύματι Αγίω ο τελώνης του Ευαγγελίου, υψωνόταν απο το Άγιο Πνεύμα σε διαρκή Λειτουργό , γινόμενος αληθινός προσκυνητής του Τριαδικού Θεού ,

κατά τον Λόγον του Χριστού μας:

Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας Αυτόν, εν Πνεύματι και Αληθεία δεί προσκυνείν!

Ανδρέας Χριστοφόρου

Ι. Μ. Οσίου Δαυίδ

Καθήμενος μπροστά στον Τάφο του Αγ. Γέροντα Ιακώβου Τσαλίκη

Κυριακή 20/11/16 . Ημέρα του Μνημοσύνου του

 http://ag-therapon-zografou.gr/

Τα Εισόδια της Θεοτόκου

Ένα μικρό κοριτσάκι που στην αγκαλιά της θα χωρέσει ο Ουρανός. Δυο γονείς που αφιέρωσαν το πολυτιμότερο δώρο σ Εκείνον που τους το έδωσε. Ένας Ναός που επρόκειτο να γκρεμιστεί και να ξαναχτιστεί για όλους τους ανθρώπους σε όλες τις εποχές: Εισόδια. Το δεύτερο βήμα της σωτηρίας του ανθρώπινου είδους τιμάται σήμερα. Το πρώτο ήταν η γέννηση της ομορφότερης των ανθρώπων, το δεύτερο είναι η είσοδός της στο χώρο του προορισμού της. Η Μαρία προετοιμάζεται για να γίνει Θεοτόκος, Παναγία, Ελπίδα και Καταφυγή. Και προετοιμάζεται από τα τρία της χρόνια μέσα στο Ναό όπου φιλοξενείται η προϊστορία του παιδιού της μαζί με την υποκρισία που θα το Σταυρώσει: εκεί η κιβωτός του Μαρτυρίου, εκεί και ο Φαρισαϊσμός...εκεί ο Θεϊκός Λόγος εκεί και η ανθρώπινη υπεροψία... και μια μέρα σαν τη σημερινή, εκεί και η Μαρία, γέφυρα που ενώνει τους δύο κόσμους. Την μέρα των Εισοδίων ο Ναός γίνεται μικρογραφία της ιστορίας σύμφωνα με το Θεϊκό σχέδιο. Πριν έρθει εκείνη στο Ναό, η Θεϊκή παρουσία ήταν κλεισμένη στα Άγια των Αγίων και η ανθρώπινη ικεσία αιχμάλωτη της υποκρισίας των σοφών κάπου στον πρόναο. Με την είσοδό της ξεκινά η ένωση των Αγίων με τους αμαρτωλούς: ο άγγελος που κατεβαίνει και ταΐζει το κοριτσάκι δίνει το μήνυμα: αυτό το μικρό παιδί θα είναι ο δρόμος... και ο δρόμος ανοίγει με τα Εισόδια: με τη δική της είσοδο στο Ναό, ο Ουρανός ετοιμάζεται να κατέβει... όπως ανοίγουν οι πύλες του Ναού για να την υποδεχτούν, αρχίζουν να ξεκλειδώνουν οι παραδείσιες Πύλες για όλους μας...η λύτρωση έχει ξεκινήσει...

 

ΤΗΣ ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ, ΘΕΟΛΟΓΟΥ, ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ

Ο Όσιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Ημερίδα για τον Όσιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη από τον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Πανοράναματος

Σεμινάριοι με θέμα : «Ο σχισματικός Παλαιοημερολογητισμός»

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ ΒΥΡΩΝΟΣ ΚΑΙ ΥΜΗΤΤΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΚΑΙ ΑΓΙΑΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΥΜΗΤΤΟΥ

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

Στο Πρόγραμμα λειτουργίας του Σεμιναρίου                                          Οριοθετήσεως της Ορθοδόξου Πίστεως                                                                                                              

την Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016 και ώρα 6:00μ.μ.                                                              

θα πραγματοποιηθεί στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και Αγίας Φωτεινής Υμηττού εισήγηση του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Αναστασίου Τασοπούλου Πρωτοσυγκέλου της Ιερά μας Μητροπόλεως με θέμα:

«Ο σχισματικός Παλαιοημερολογητισμός»

Της εισηγήσεως θα προηγηθεί στις 5:15μ.μ το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου προς ενίσχυσιν των πιστών.

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να προσέρχονται στον Ιερό Ναό με τα λεωφορεία:                                                                                                                                1) από την Καισαριανή με το λεωφορείο της γραμμής 140                                                                           2) από Βύρωνα και Καρέα με το λεωφορείο της γραμμής 212                                                                                3) Από την Ηλιούπολη, Αργυρούπολη & Δάφνη με τα λεωφορεία: 206, 237 & 212

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

Για τη Νηστεία των Χριστουγέννων- Πότε, γιατί καί πῶς;

τοῦ Σεβ. Μητρ. Νέας Σμύρνης κ. Συμεών

1. Δεύτερη μακρά περίοδος νηστείας μετά τή Μεγάλη Τεσσα­ρακοστή εἶναι ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων, γνωστή στή γλώσ­σα τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ μας καί ὡς σαραντά(η)μερο. Περιλαμ­βά­νει καί αὐτή σαράντα ἡμέρες, ὅμως δέν ἔχει τήν αὐστηρότητα τῆς νη­στείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἀρχίζει τήν 15η Νοεμβρί­ου καί λήγει τήν 24η Δεκεμβρίου.

 2. Ἡ ἑορτή τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τή δεύτερη μεγάλη Δεσποτική ἑορτή τοῦ χρι­στιανικοῦ ἑορτολογίου. Μέχρι τά μέσα τοῦ Δ΄ αἰώνα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς συνεόρταζε τή γέννηση καί τή βάπτιση τοῦ Χρι­στοῦ ὑπό τό ὄνομα τά Ἐπιφάνεια τήν ἴδια ἡμέρα, στίς 6 Ἰανουα­ρίου. Τά Χριστούγεννα ὡς ξεχωριστή ἑορτή, ἑορταζομένη στίς 25 Δεκεμβρίου εἰσήχθη στήν Ἀνατολή ἀπό τή Δύση περί τά τέλη τοῦ Δ΄ αἰώνα.

 Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, πού πρῶτος ὁμιλεῖ γιά τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, τήν ὀνομάζει «μητρόπολιν πασῶν τῶν ἑορτῶν» (PG 48, 752) καί μᾶς πληροφορεῖ περί τό 386 ὅτι «οὔπω δέ­κατόν ἐστιν ἔτος, ἐξ οὗ δήλη καί γνώριμος ἡμῖν αὕτη ἡ ἡμέρα (τῆς ἑορτῆς) γε­γένηται» (PG 49, 351).

 Μέ τή διαίρεση τῆς ἄλλοτε ἑνιαίας ἑορτῆς καί τήν καθιέρωση τῶν τριῶν ξεχωριστῶν ἑορτῶν, τῆς Γεννήσεως τήν 25η Δεκεμ­βρίου, τῆς Περιτομῆς τήν 1^η καί τῆς Βαπτίσεως τήν 6^η Ἰανουα­ρί­ου, διαμορφώθηκε καί τό λεγόμενο Δωδεκαήμερον, δηλαδή τό ἑόρ­τιο χρονικό διάστημα ἀπό τίς 25 Δεκεμβρίου ὥς τίς 6 Ἰανουα­ρίου. Ἔτσι διασώθηκε κατά κάποιο τρόπο ἡ ἀρχαία ἑνότητα τῶν δύο μεγά­λων ἑορτῶν τῆς Γεννήσεως καί τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου.

 3. Ἡ μεγάλη σημασία πού ἀπέκτησε μέ τήν πάροδο τοῦ χρό­νου στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ἡ νέα ἑορτή τῶν Χριστουγέν­νων καί ἡ εὐλάβεια τῶν πιστῶν καί ἰδιαίτερα τῶν μοναχῶν, ἀπο­τ­έλεσαν τίς προϋποθέσεις γιά τήν καθιέρωση καί τῆς πρό τῶν Χρι­στουγέννων νηστείας. Σ' αὐτό ἀσφαλῶς ἐπέδρασε καί ἡ δια­μορ­φωμένη ἤδη τεσσαρακονθήμερη νηστεία τῆς Μεγάλης Τεσσα­ρα­κοστῆς πού προηγεῖτο τοῦ Πάσχα.

 Ὅπως ἡ ἑορτή ἔτσι καί ἡ νηστεία, ὡς προετοιμασία γιά τήν ὑπο­δοχή τῶν γενεθλίων τοῦ Σωτῆρος, ἐμφανίστηκε ἀρχικά στή Δύση, ὅπου ἡ νηστεία αὐτή ὀνομαζόταν Τεσσαρακοστή τοῦ ἁγίου Μαρτίνου ἐπειδή ἄρχιζε ἀπό τήν ἑορτή τοῦ ἁγίου τούτου τῆς Δυ­τικῆς Ἐκκλησίας. Τό ἴδιο ἐπανελήφθη καί σ΄ ἐμᾶς, ὅπου πολλοί τή νηστεία τῶν Χριστουγέννων ὀνομάζουν τοῦ ἁγίου Φιλίππου ἐπει­δή προφανῶς ἀρχίζει τήν ἑπομένη τῆς μνήμης τοῦ Ἀποστόλου.

 Οἱ πρῶτες ἱστορικές μαρτυρίες, πού ἔχουμε γιά τή νηστεία πρό τῶν Χριστουγέννων, ἀνάγονται γιά τή Δύση στόν Ε' καί γιά τήν Ἀνατολή στόν ΣΤ΄ αἰώνα. Ἀπό τούς ἀνατολικούς συγγραφεῖς σ΄αὐτήν ἀναφέρονται ὁ Ἀναστάσιος Σιναΐτης, ὁ πατριάρχης Κων­σταντινουπόλεως Νικηφόρος ὁ Ὁμολογητής, ὁ ἅγιος Θεό­δω­ρος ὁ Στουδίτης, καθώς ἐπίσης καί ὁ πατριάρχης Ἀντιοχείας Θεό­δωρος Βαλσαμών.

 4. Ἡ νηστεία στήν ἀρχή, καθώς φαίνεται, ἦταν μικρῆς διάρ­κειας. Ὁ Θεόδωρος Βαλσαμών, πού γράφει περί τόν ΙΒ΄ αἰώνα –καί κατά συνέπεια μᾶς πληροφορεῖ γιά τά ὅσα ἴσχυαν στήν ἐπο­χή του–, σαφῶς τήν ὀνομάζει «ἑπταήμερον». Ὅμως ὑπό τήν ἐπί­δρα­ση τῆς νηστείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐπεξετάθη καί αὐτή σέ σαράντα ἡμέρες, χωρίς ἐν τούτοις νά προσλάβει τήν αὐστηρό­τητα τῆς πρώτης.

 Πῶς θά πρέπει νά τή νηστεύουμε; Καθ' ὅλη τή διάρκεια τοῦ σα­ρανταημέρου δέν καταλύουμε κρέας, γαλακτερά καί αὐγά. Ἀντί­θε­τα, ἐπιτρέπεται νά καταλύουμε ψάρι ὅλες τίς ἥμερες –πλήν, φυσι­κά, τῆς Τετάρτης καί τῆς Παρασκευῆς– ἀπό τήν ἀρχή μέχρι καί τήν 17^η Δεκεμβρίου. Ψάρι καταλύουμε ἐπίσης καί κατά τήν ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, ὁποιαδήποτε ἡμέρα κι ἄν πέσει.

 Ἀπό τήν 18^η μέχρι καί τήν 24^η Δεκεμβρίου, παραμονή τῆς ἑορ­τῆς, ἐπιτρέπεται ἡ κατάλυση οἴνου καί ἐλαίου μόνο –ἐκτός, βέβαια, τῶν ἡμερῶν Τετάρτης καί Παρασκευῆς πού θά παρεμ­βληθοῦν καί κατά τίς ὁποῖες τηροῦμε ἀνέλαιη νηστεία. Ἐπίσης μέ ξηροφαγία θά πρέπει νά νηστεύουμε τήν πρώτη ἡμέρα τῆς νη­στείας, 15^η Νοεμβρίου, καθώς καί τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς, ἐκτός βέβαια κι ἄν πέσουν Σάββατο ἤ Κυριακή.

 

 http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.gr/2016/11/blog-post_56.html

Ημερίδα: Όσιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Ιερώνυμος: Είναι η ώρα που πρέπει να ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας

«Είναι η ώρα που πρέπει να ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας, για να περάσουμε στην απέναντι όχθη. Αυτό θα ήταν η μεγάλη ευχή ενός πατέρα προς τα παιδιά του. Αυτό είναι η ευχή μου από αυτήν τη θέση», τόνισε χθες ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος από το βήμα εκδήλωσης προς τιμήν του στην Παλιά Βουλή.
Στον χαιρετισμό που απηύθυνε έκανε λόγο, επιπλέον, για τις δυσκολίες και τα προβλήματα της εποχής με την επισήμανση της σημαντικής συμβολής των πιστών, με την εισφορά του λαού και τη στήριξή του στο έργο της Αρχιεπισκοπής.
Σε αυτό το σημείο του λόγου του, εξέφρασε την ευχή να περάσουν γρήγορα τα προβλήματα και οι χώροι των συσσιτίων να γίνουν χώροι χαράς.
Χθες το απόγευμα, η Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου και η Ένωση Προβολής του έργου τού από Κισάμου και Σελίνου μητροπολίτη Ειρηναίου, διοργάνωσε στο κτίριο της Παλιάς Βουλής εκδήλωση μνήμης στον μακαριστό μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίο, αλλά και εκδήλωση τιμής προς τον προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Στο πρώτο μέρος της εκδήλωσης, χαιρετισμό απηύθυνε εκπρόσωπος του μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Αμφιλοχίου και ακολούθως έγινε αναφορά στο κοινωνικό έργο του μακαριστού από τον πρόεδρο της Ένωσης Δημήτριο Κυριτσάκη. Εν συνεχεία, προβλήθηκε απόσπασμα από την εκπομπή «Μονόγραμμα» της δημόσιας τηλεόρασης που είχε αφιέρωμα στον μακαριστό μητροπολίτη. Το πρώτο μέρος έκλεισε με τραγούδια από τη χορωδία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών υπό τον χοράρχη Δημήτριο Καρούζο.
Το δεύτερο μέρος της εκδήλωσης, ξεκίνησε με την παρουσίαση του έργου του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου από τον ιεροκήρυκα της Αρχιεπισκοπής αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Παπαθανασίου και ακολούθησε η απονομή του τιμητικού αναθήματος στον αρχιεπίσκοπο.

Ο αρχιεπίσκοπος ευχαρίστησε ιδιαιτέρως για αυτή την τιμητική διάκριση και αναφέρθηκε στην αγάπη του και στον σεβασμό προς το πρόσωπο του γέροντος Ειρηναίου. Υπογράμμισε, μάλιστα, ότι «ήταν ένας άνθρωπος πνευματικός, άνθρωπος του πνεύματος, αλλά και της εργασίας».
Το δεύτερο μέρος της εκδήλωσης ολοκληρώθηκε με τη χορωδία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Ὁ Ἀπόστολος τῆς Κυριακῆς 13 Νοεμβρίου – Ἰεράρχου

(῾Εβρ. ζ´ 26-η´ 2)

Αδελφοί, τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος, ὃς οὐκ ἔχει καθ᾿ ἡμέραν ἀνάγκην, ὥσπερ οἱ ἀρχιερεῖς, πρότερον ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτιῶν θυσίας ἀναφέρειν, ἔπειτα τῶν τοῦ λαοῦ· τοῦτο γὰρ ἐποίησεν ἐφάπαξ ἑαυτὸν ἀνενέγκας. ῾Ο νόμος γὰρ ἀνθρώπους καθίστησιν ἀρχιερεῖς ἔχοντας ἀσθένειαν, ὁ λόγος δὲ τῆς ὁρκωμοσίας τῆς μετὰ τὸν νόμον υἱὸν εἰς τὸν αἰῶνα τετελειωμένον. Κεφάλαιον δὲ ἐπὶ τοῖς λεγομένοις, τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὃς ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς, τῶν ῾Αγίων λειτουργὸς καὶ τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, «ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος», καὶ οὐκ ἄνθρωπος.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλώσσα

Ἀδελφοί, τέτοιος ἀρχιερέας μᾶς χρειαζόταν· ἅγιος, ἄκακος, ἀψεγάδιαστος, χωρὶς καμιὰ σχέση μὲ τὴν ἀνθρώπινη ἁμαρτία, ὁ ὁποῖος ἀνέβηκε πάνω ἀπὸ τὰ οὐράνια. Αὐτὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη, ὅπως οἱ ἄλλοι ἀρχιερεῖς, νὰ προσφέρει καθημερινὰ θυσίες, πρῶτα γιὰ τὶς δικές του ἁμαρτίες, κι ὕστερα γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ. Αὐτὸ τὸ ἔκανε μιὰ γιὰ πάντα, προσφέροντας τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. ῾Ο νόμος ἐγκαθιστᾶ ἀρχιερεῖς ἀνθρώπους μὲ ἀτέλειες. Τὰ λόγια ὅμως τοῦ ὅρκου, ὁ ὁποῖος δόθηκε μετὰ τὸν νόμο, ἐγκαθιστοῦν ἀρχιερέα τὸν Υἱό, ποὺ εἶναι καὶ παραμένει αἰώνια τέλειος.  Τὸ βασικὸ στοιχεῖο τῶν ὅσων εἴπαμε εἶναι πὼς ἐμεῖς ἔχουμε ἀρχιερέα τέτοιον, ποὺ ἀνέβηκε στὰ οὐράνια καὶ κάθεται στὰ δεξιὰ τῆς μεγαλοσύνης τοῦ Θεοῦ. ῾Ως ἀρχιερέας ὑπηρετεῖ στὰ ἅγια τῶν ἁγίων καὶ στὴν ἀληθινὴ σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου, τὴν ὁποία δὲν τὴν ἔστησε ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ Θεός.

Τό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς 13 Νοεμβρίου 2016 – Η´ Λουκά

(Λουκ. ι´ 25-37)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νομικός τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ ἐκπειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; ῾Ο δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· ᾿Εν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις; ῾Ο δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· «᾿Αγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου», καὶ «τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν». Εἶπε δὲ αὐτῷ· ᾿Ορθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ. ῾Ο δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν εἶπε πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν· Καὶ τίς ἐστί μου πλησίον; ῾Υπολαβὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ῎Ανθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ ῾Ιερουσαλὴμ εἰς ῾Ιεριχώ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα. Κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπα-ρῆλθεν. ῾Ομοίως δὲ καὶ Λευΐτης γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθε. Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ᾿ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη, καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ᾿Επιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅ τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι. Τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς; ῾Ο δὲ εἶπεν· ῾Ο ποιήσας τὸ ἔλεος μετ᾿ αὐτοῦ. Εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλώσσα

Ἐκεῖνο τὸν καιρό, κάποιος νομοδιδάσκαλος πλησίασε τὸν ᾿Ιησοῦ, καὶ γιὰ νὰ τὸν φέρει σὲ δύσκολη θέση τοῦ εἶπε· «Διδάσκαλε, τί πρέπει νὰ κάνω γιὰ νὰ κερδίσω τὴν αἰώνια ζωή;» ῾Ο ᾿Ιησοῦς τὸν ρώτησε· «῾Ο νόμος τί γράφει;» ᾿Εκεῖνος ἀπάντησε· Ν’ ἀγαπᾶς τὸν Κύριο τὸν Θεό σου μ’ ὅλη τὴν καρδιά σου καὶ μ’ ὅλη τὴν ψυχή σου, μ’ ὅλη τὴ δύναμή σου καὶ μ’ ὅλο τὸν νοῦ σου· καὶ τὸν πλησίον σου ὅπως τὸν ἑαυτό σου.«Πολὺ σωστὰ ἀπάντησες», τοῦ εἶπε ὁ ᾿Ιησοῦς· «αὐτὸ κάνε καὶ θὰ ζήσεις». ᾿Εκεῖνος ὅμως, θέλοντας νὰ δικαιολογήσει τὸν ἑαυτό του, εἶπε στὸν ᾿Ιησοῦ· «Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον μου;» Πῆρε τότε ἀφορμὴ ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπε· «Κάποιος ἄνθρωπος, κατεβαίνοντας ἀπὸ τὰ ῾Ιεροσόλυμα γιὰ τὴν ῾Ιεριχώ, ἔπεσε πάνω σὲ ληστές. Αὐτοὶ τὸν ξεγύμνωσαν, τὸν τραυμάτισαν καὶ ἔφυγαν παρατώντας τον μισοπεθαμένο. ᾿Απὸ κεῖνο τὸν δρόμο ἔτυχε νὰ κατεβαίνει καὶ κάποιος ἱερέας, ὁ ὁποῖος τὸν εἶδε, ἀλλὰ τὸν προσπέρασε χωρὶς νὰ τοῦ δώσει σημασία. Τὸ ἴδιο καὶ κάποιος λευΐτης, ποὺ περνοῦσε ἀπὸ κεῖνο τὸ μέρος· παρ’ ὅλο ποὺ τὸν εἶδε κι αὐτός, τὸν προσπέρασε χωρὶς νὰ τοῦ δώσει σημασία. Κάποιος ὅμως Σαμαρείτης ποὺ ταξίδευε, ἦρθε πρὸς τὸ μέρος του, τὸν εἶδε καὶ τὸν σπλαχνίστηκε. Πῆγε κοντά του, ἄλειψε τὶς πληγές του μὲ λάδι καὶ κρασὶ καὶ τὶς ἔδεσε καλά. Μάλιστα τὸν ἀνέβασε στὸ δικό του τὸ ζῶο, τὸν ὁδήγησε στὸ πανδοχεῖο καὶ φρόντισε γι’ αὐτόν. Τὴν ἄλλη μέρα φεύγοντας ἔβγαλε κι ἔδωσε στὸν πανδοχέα δύο δηνάρια καὶ τοῦ εἶπε· “φρόντισέ τον, κι ὅ,τι παραπάνω ξοδέψεις, ἐγὼ ὅταν ξαναπεράσω θὰ σὲ πληρώσω”. Ποιὸς λοιπὸν ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς τρεῖς κατὰ τὴ γνώμη σου ἀποδείχτηκε “πλησίον” ἐκείνου ποὺ ἔπεσε στοὺς ληστές;» ῾Ο νομοδιδάσκαλος ἀπάντησε· «᾿Εκεῖνος ποὺ τὸν σπλαχνίστηκε». Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς τοῦ εἶπε· «Πήγαινε, καὶ νὰ κάνεις κι ἐσὺ τὸ ἴδιο».

 http://synodoiporia.gr/

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ – 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ 

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. ι΄ 25-37)

Τό ἐρώτημα πού τίθεται στό Χριστό στή σημερινή παραβολή, ἄν καί ὄχι μέ καθαρή καί ἀνιδιοτελῆ διάθεση, εἶναι: «Διδάσκαλε, τί πρέπει νά κάνω γιά νά κληρονομήσω τήν αἰώνια ζωή;». Αὐτό πού ποθεῖ ὁ ἄνθρωπος, βαθιά μέσα στήν ὕπαρξή του, εἶναι ἡ ζωή. Καί μάλιστα ζωή χωρίς τέρμα, χωρίς ὅρια, χωρίς περιορισμούς, αἰώνια. Ἡ ἀπάντηση ἀπό τό θεῖο Διδάσκαλο εἶναι μία: ὁ δρόμος γιά τή ζωή ὀνομάζεται ἀγάπη. Καί γιά νά γίνει πιό σαφής τονίζει πώς ἡ ἀγάπη ἔχει διπλή κατεύθυνση, πρός τό Θεό καί πρός τόν πλησίον. Ἐπειδή ὅμως ὁ νομοδιδάσκαλος δέν δείχνει νά καταλαβαίνει τή γεμάτη νόημα σημασία τῆς θείας ἐντολῆς, ὁ Ἰησοῦς Χριστός παραθέτει τήν ἐξήγησή της μέ τήν παραβολή τοῦ σπλαχνικοῦ Σαμαρείτη.

Συνήθως, ὅταν ἀκοῦμε τήν παραβολή, νομίζουμε πώς ὁ Χριστός ἤθελε μέ αὐτήν νά ψέξει τούς ἀναίσθητους ἱερεῖς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης σέ ἀντιδιαστολή μέ τό φιλεύσπλαχνο λαό ἤ νά περιγράψει τή «σωστή» συμπεριφορά. Ὅμως ὁ Χριστός δέν ξεχνᾶ τό ἀρχικό ἐρώτημα καί ὁ σκοπός του εἶναι νά ἐξηγήσει στόν ἀποροῦντα νομικό, στό λαό τῆς ἐποχῆς ἀλλά καί σ’ ἐμᾶς σήμερα τό πῶς κανείς ἀγαπώντας ὁδηγεῖται στή ζωή.

Ὁ ἱερέας καί ὁ λευίτης «κατά συγκυρίαν», τυχαία δηλαδή, βρέθηκαν κοντά στόν τραυματισμένο συμπατριώτη τους, ἐνῶ ὁ Σαμαρείτης, ἕνας ξένος καί ἀλλόθρησκος, ἦλθε ἐπίτηδες στόν «ἐμπεσόντα εἰς τούς ληστᾶς» ἄνθρωπο. «Σαμαρείτης δέ τίς ὁδεύων, ἦλθε κατ’ αὐτόν». Ὁ δρόμος ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, τήν πόλη τοῦ Θεοῦ, πρός τήν Ἱεριχῶ εἶναι ὁ δρόμος τοῦ θανάτου, ὁδός κατηφορική καί ἐπικίνδυνη γιά τήν ἐποχή ἐκείνη, πού συμβολίζει τό βίο μας ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ κατευθείαν στό θάνατο.

Ὁ σπλαχνικός Σαμαρείτης, ἀδελφοί, δέν εἶναι κανένας ἄλλος παρά μόνο ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ νομικός ζητάει ἐπεξηγήσεις, νόμους καί θεωρίες γιά τό πῶς μπορεῖ κανείς νά σωθεῖ. Ὁ Χριστός δείχνει τό πρόσωπο πού μᾶς σώζει καί εἶναι ὁ Ἴδιος. Ἔρχεται στόν καταπληγωμένο καί ἐξουθενωμένο ἀπό τήν ἁμαρτία, τήν ἀρρώστια, τή φθορά καί τό θάνατο ἄνθρωπο καί τόν σπλαχνίζεται, τόν ἀγαπᾶ πραγματικά χωρίς νά σκέφτεται τόν ἑαυτό του, τήν ὥρα πού χάνει, τούς κινδύνους πού διατρέχει. Ἐπιχέει ἔλαιο καί οἶνο. Τό λάδι παραπέμπει στό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος καί στήν ἰδιότητα πού ἔχει νά βοηθάει τούς ἀθλητές πού ἀλείφονταν μ’ αὐτό νά ξεγλιστροῦν ἀπό τίς παγίδες τοῦ ἀντιπάλου, τοῦ διαβόλου. Ὁ οἶνος θυμίζει τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τήν ἐγκέντριση, συσσωμάτωση καί συμμετοχή τοῦ ἀνθρώπου στό ζωοποιό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Τό πανδοχεῖο, τέλος, εἶναι ἡ Ἐκκλησία, τό νοσοκομεῖο δηλαδή ὅπου ὁ ἄνθρωπος καθαρίζεται, ἀνακαινίζεται, βρίσκει τήν ὑγεία του, σώζεται εἰς τό διηνεκές.

Ἐμεῖς σήμερα, ἀδελφοί μου, ἐνῶ λέμε ὅτι εἴμαστε χριστιανοί, ὅτι πιστεύουμε στό Χριστό, στήν οὐσία τοῦ δίνουμε θέση Σαμαρείτη, δηλαδή ξένου καί ἀλλοεθνῆ. Πρῶτον γιατί δέν συναντιοῦνται οἱ δρόμοι μας. Ἀνεβαίνουμε γιά λίγο στά Ἱεροσόλυμα ἀλλά κατεβαίνουμε ἀμέσως τήν ὁδό τοῦ θανάτου πρός τήν Ἱεριχῶ. Πηγαίνουμε στήν ἐκκλησία, ἀκοῦμε τό λόγο τοῦ Θεοῦ, τακτοποιοῦμε τίς θρησκευτικές μας ὑποχρεώσεις, ἀλλά ἡ ζωή μας δέν εἶναι ἐκκλησιαστική. Στά ἔργα μας δέν δίνουμε θέση στόν πλησίον, στόν ἐλάχιστο ἀδελφό του Χριστοῦ γιά τόν ὁποῖο Αὐτός σταυρώθηκε. Ὅ,τι κάνουμε ἀποσκοπεῖ στήν ἐξασφάλιση τῆς ἀτομικότητάς μας μόνο. Θεωροῦμε τήν Ἐκκλησία ὄχι χῶρο συνάντησης μέ τό Θεό μέσω τῶν ἀδελφῶν, ἀλλά κατάστημα ἱκανοποίησης θρησκευτικῶν ἀναγκῶν. Ἡ Θεία Εὐχαριστία, τό κατ’ ἐξοχήν μυστήριο κοινωνίας μέ τό Θεό καί τό συνάνθρωπο, δέν διαποτίζει τή ζωή μας ἀλλά ἐκλαμβάνεται ὡς μία θρησκευτική ὑποχρέωση ἀνεξάρτητη καί ἄσχετη μέ τούς ἄλλους.

Δεύτερον, ὅσο κι ἄν θεωροῦμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός μας, στήν οὐσία εἰσπράττει τήν περιφρόνηση καί τήν ἀπαξίωσή μας γιατί δέν τοῦ δίνουμε τή θέση πού τοῦ πρέπει στήν καρδιά μας γι’ αὐτό καί δέν μποροῦμε νά γίνουμε κι ἐμεῖς πλησίον. Ὁ Χριστός ἔρχεται συνέχεια σ’ ἐμᾶς γιά νά μᾶς βρεῖ καί νά γίνει πλησίον μας. Ἀπομένει ὅμως νά ἔρθουμε καί ἐμεῖς σέ ἐπίγνωση τῆς κατάστασής μας. Νά καταλάβουμε ὅτι βαδίζουμε τήν ὁδό τοῦ θανάτου, ὅτι εἴμαστε ἑτοιμοθάνατοι. Τότε θά νιώσουμε τήν ἀνάγκη τοῦ Χριστοῦ καί θά ἀνοιχτοῦμε σ’ Αὐτόν. Ἡ συνάντηση μέ τό Χριστό εἶναι ἀδύνατη γιά ἀνθρώπους πού ἐνῶ εἶναι ἄρρωστοι, πιστεύουν ὅτι εἶναι καλά.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τήν προσεχῆ Τρίτη ἀρχίζει, σύν Θεῶ, ἡ τεσσαρακοστή νηστεία τῶν Χριστουγέννων. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁρίστηκε νά διαβάζεται ἡ παραβολή αὐτή στήν ἀρχή τῆς περιόδου πού μᾶς ὁδηγεῖ στά Χριστούγεννα. Τά Χριστούγεννα γιορτάζουμε τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ, τό γεγονός ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Θεός πῆρε πάνω του τήν ἀνθρώπινη φύση ὅπως ἔκανε καί στήν παραβολή μας ὁ καλός Σαμαρείτης «ἐπιβιβάσας δέ αὐτόν ἐπί τό ἴδιον κτῆνος».

Ὁ Χριστός ἀνέλαβε τήν τραυματισμένη καί ἑτοιμοθάνατη φύση μας γιά νά τή θεραπεύσει καί νά τήν ἀναστήσει. Στίς Μεγάλες Ὧρες τῶν Χριστουγέννων θά ἀκούσουμε τόν προφήτη νά λέει γιά τό Χριστό : «οὐ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ». Ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἐξουσία του φαίνεται στό γεγονός ὅτι παίρνει στόν ὦμο του, στίς πλάτες του «τόν ἐμπεσόντα εἰς τούς ληστᾶς» ἄνθρωπο γιά νά τόν ὁδηγήσει στή Βασιλεία Του, στόν καινούργιο κόσμο τοῦ φωτός, τῆς ἀφθαρσίας καί τῆς ἀθανασίας. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Μηνύματα Ιερώνυμου στην αναγόρευσή του ως επίτιμου διδάκτορα

Θεσσαλονίκη

Με την αφιέρωση της τιμής στους εθελοντές της Εκκλησίας «σε αυτούς που δεν περιμένουν τίποτα, αλλά δίνουν τον εαυτό τους σε έναν αγώνα δύσκολο» ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος αποδέχθηκε τον τίτλο του Επίτιμου Διδάκτορα της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ.

«Η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα της πνευματικής κρίσης. Η κατάσταση που ζούμε σήμερα είναι ένα αποτέλεσμα μία συνέχειας, μίας πορείας και στον αγώνα να πάμε στην απέναντι όχθη στρέφω τη σκέψη μου στους εθελοντές» είπε ο Αρχιεπίσκοπος, σημειώνοντας ότι «αυτός είναι ένας κόσμος δυνατός» και ότι μόνο στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών 900 πρόσωπα μαγειρεύουν χιλιάδες μερίδες φαγητού για τα συσσίτια.

Χαρακτήρισε «κακά σημάδια πονηρίας […] τη διαστρέβλωση, μέσα στις δυσκολίες που υπάρχουν, των πραγμάτων της Εκκλησίας», συμπληρώνοντας ότι «εμείς δεν κάνουμε τίποτε άλλο, αλλά συνεχίζουμε αυτό που μας είπε ο Κύριος».

Αναφερόμενος στις σχέσεις της Εκκλησίας-Κράτους είπε: «Εξανιστάμεθα όταν ακούμε ότι πέρα από το έργο μας ανακατευόμαστε στα αλλότρια ή ότι ζητάμε δήθεν εξουσία.

» [...] Άλλο πράγμα είναι να ζητάς εξουσία, αυτή που δεν επιτρέπεται και άλλο να είσαι υπεύθυνος παιδαγωγός, που οδηγεί τους ανθρώπους και να μην έχεις λόγο για τις επιλογές, να μην έχεις λόγο για τις καταχρήσεις, να μην έχεις λόγο για την αλαζονεία την υπερφίαλη».

«Πρέπει να ξεκαθαριστούν αυτά: Άλλο η διακονία, άλλο η παιδεία, άλλο η εξουσία και άλλο η γνήσια και ειλικρινής παρατήρηση» υπογράμμισε.

Ο πρύτανης Περικλής Μήτκας εξήρε «την πολύπλευρη δράση και προσφορά του Αρχιεπισκόπου προς ενίσχυση των αδυνάτων», σημειώνοντας ότι ο τίτλος προς τον κ. Ιερώνυμο συμβολίζει και τη συμμετοχή της Εκκλησίας σε μία «θετική συνωμοσία» του Πανεπιστημίου με την κοινωνία, προκειμένου να αντιμετωπιστεί από κοινού η κρίση.

Newsroom ΔΟΛ

Αγιος Νεκτάριος: Όλα νικιούνται-Τίποτα να μην σας απελπίζει!

Σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε τέλειοι και άγιοι. Να αναδειχθούμε παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών. Ας προσέξουμε μήπως, για χάρη της παρούσας ζωής, στερηθούμε τη μέλλουσα, μήπως, από τις βιοτικές φροντίδες και μέριμνες, αμελήσουμε το σκοπό της ζωής μας.

Η νηστεία, η αγρυπνία και η προσευχή από μόνες τους δεν φέρνουν τους επιθυμητούς καρπούς, γιατί αυτές δεν είναι ο σκοπός της ζωής μας, αποτελούν τα μέσα για να πετύχουμε το σκοπό. Στολίστε τις λαμπάδες σας με αρετές.

Αγωνιστείτε ν’ αποβάλετε τα πάθη της ψυχής. Καθαρίστε την καρδιά σας από κάθε ρύπο και διατηρήστε την αγνή, για να έρθει και να κατοικήσει μέσα σας ο Κύριος, για να σας πλημμυρίσει το Άγιο Πνεύμα με τις θείες δωρεές. Παιδιά μου αγαπητά, όλη σας η ασχολία και η φροντίδα σ’ αυτά να είναι. Αυτά ν’ αποτελούν σκοπό και πόθο σας ασταμάτητο. Γι’ αυτά να προσεύχεστε στο Θεό. Να ζητάτε καθημερινά τον Κύριο, αλλά μέσα στην καρδιά σας και όχι έξω από αυτήν. Και όταν Τον βρείτε, σταθείτε με φόβο και τρόμο, όπως τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, γιατί η καρδιά σας έγινε θρόνος του Θεού. Αλλά για να βρείτε τον Κύριο, ταπεινωθείτε μέχρι το χώμα, γιατί ο Κύριος βδελύσσεται τους υπερήφανους, ενώ αγαπάει και επισκέπτεται τους ταπεινούς στην καρδιά.

Αν αγωνίζεσαι τον αγώνα τον καλό, ο Θεός θα σε ενισχύσει. Στον αγώνα εντοπίζουμε τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας. Είναι ο καθρέφτης της πνευματικής μας καταστάσεως. Όποιος δεν αγωνίστηκε, δεν γνώρισε τον εαυτό του. Προσέχετε και τα μικρά ακόμα παραπτώματα. Αν σας συμβεί από απροσεξία κάποια αμαρτία, μην απελπιστείτε, αλλά σηκωθείτε γρήγορα και προσπέστε στο Θεό, που έχει τη δύναμη να σας ανορθώσει. Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα, πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά δεν κόβονται με μία σπασμωδική κίνηση ούτε με την αδημονία και τη βαρειά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή. Η υπερβολική λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια. Γι’ αυτό είναι βλαβερή και επικίνδυνη, και πολλές φορές παροξύνεται από το διάβολο, για ν’ ανακόψει την πορεία του αγωνιστή.

Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. Εύχεστε στο Θεό να σας δυναμώνει. Να αντιμετωπίζετε με υπομονή τις πτώσεις σας και, αφού γρήγορα σηκωθείτε, να τρέχετε και να μη στέκεστε, σαν τα παιδιά, στον τόπο που πέσατε, κλαίγοντας και θρηνώντας απαρηγόρητα. Αγρυπνείτε και προσεύχεστε, για να μην μπείτε σε πειρασμό. Μην απελπίζεστε, αν πέφτετε συνέχεια σε παλιές αμαρτίες. Πολλές απ’ αυτές είναι και από τη φύση τους ισχυρές και από τη συνήθεια. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, και με την επιμέλεια νικιούνται. Τίποτα να μη σας απελπίζει.

Από τη σειρά των φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής.