φώναζε διαρκώς την ευχή με βία,με το ζόρι, με πόνο πολύ. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Και πάλι και πολλές φορές

Παιδί μου, εάν προσέχεις ό,τι σου γράφω..
. Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Λοιπόν βιάσου. Λέγε διαρκώς την ευχή. Να μη σταματά καθόλου το στόμα. Έτσι θα την συνηθίσεις μέσα σου και κατόπιν θα την παραλάβει ο νους. Μη ξεθαρρεύεις στους λογισμούς, διότι γίνεσαι μαλθακός και μολύνεσαι.
«Ευχή, βία φύσεως διηνεκής», και θα δεις πόση Χάρη θα λάβεις.
Η ζωή του ανθρώπου, παιδί μου, είναι θλίψη, διότι είναι στην εξορία. Μη ζητείς τελεία ανάπαυση. Ο Χριστός μας σήκωσε το σταυρό, και μείς θα σηκώσουμε. Όλες τις θλίψεις εάν τις απομένουμε, βρίσκομε Χάρη παρά Κυρίου. Γι’ αυτό μας αφήνει ο Κύριος να πειραζόμαστε, για να δοκιμάζει το ζήλο και την αγάπη που έχουμε προς αυτόν. Γι’ αυτό χρειάζεται υπομονή. Χωρίς υπομονή δεν γίνεται ο άνθρωπος πρακτικός, δεν μαθαίνει τα πνευματικά, δεν φθάνει σε μέτρα αρετής και τελειώσεως.
Αγάπα τον Ιησού και λέγε αδιάλειπτα την ευχή και αυτή θα σε φωτίζει στο δρόμο του.

Πρόσεχε να μην κατακρίνεις. Διότι από αυτό παραχωρεί ο Θεός και φεύγει η Χάρη και σε αφήνει ο Κύριος να πέφτεις, να ταπεινώνεσαι, να βλέπεις τα δικά σου σφάλματα. Αλλ’ όταν υποχωρεί η Χάρη για να δοκιμαστεί ο άνθρωπος, τότε γίνονται όλα σαρκικά και πέφτει η ψυχή. Συ όμως τότε μη χάνεις την προθυμία σου, άλλα φώναζε διαρκώς την ευχή με βία,
με το ζόρι, με πόνο πολύ. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Και πάλι και πολλές φορές, το ίδιο συνεχώς. Και σαν να ατενίζεις νοερά τον Χριστό να του λέγεις• «…Δόξα σοι, δόξα σοι, ο Θεός μου». Και υπομένοντας, πάλι θα έλθει η Χάρη, πάλι η χαρά. Όμως και πάλι ο πειρασμός και η λύπη, η ταραχή και τα νεύρα. Αλλά και πάλιν αγώνας, νίκη, ευχαριστία. Και αυτό γίνεται μέχρις ότου σιγά-σιγά καθαρίζεσαι από τα πάθη και γίνεσαι πνευματικός…
Η άσκηση, παιδί μου, θέλει στερήσεις. Θέλει αγώνα και κόπο πολύ. Θέλει να φωνάζεις μέρα και νύκτα στον Χριστό. Θέλει υπομονή σε όλους τους πειρασμούς και τις θλίψεις. Θέλει να πνίξεις θυμό και επιθυμία.
Θα κουρασθείς πολύ, μέχρι να καταλάβεις ότι προσευχή χωρίς προσοχή και νήψη είναι χάσιμο χρόνου· κόπος χωρίς πληρωμή. Πρέπει σε όλες τις αισθήσεις μέσα έξω να βάλεις άγρυπνο φύλακα την προσοχή διότι χωρίς αυτήν ο νους και οι δυνάμεις της ψυχής διαχέονται στα μάταια και συνήθη, σαν το άχρηστο νερό που τρέχει στους δρόμους. Ποτέ κανένας δεν βρήκε προσευχή χωρίς προσοχή και νήψη. Κανένας ποτέ δεν αξιώθηκε να ανεβεί προς τα άνω χωρίς πρώτα να καταφρονήσει τα κάτω.
(«Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας», εκδ, Ι.Μ.Φιλοθέου, Άγ. Όρος-αποσπάσματα σε νεοελληνική απόδοση)

pemptousia.gr

στις 2:45 μ.μ.
Ετικέτες Γέροντας Ιωσήφ, Νοερά Προσευχή



ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  5 ΦΕΡ 2012

Αν ζητούσαν φόρο γιά τά λόγια πού λέμε, ξέρετε πόσο θά προσέχαμε; Αν έλεγαν «θά πής τόσα λόγια, θά πλήρωσης τόσο»,Γερ Παισιος

!! Αν ζητούσαν φόρο γιά τά λόγια πού λέμε, ξέρετε πόσο θά προσέχαμε !!

Ακόμη καί στίς συζητήσεις πρέπει κανείς νά είναι προσεκτικός,
γιατί μερικές φορές αρχίζει πνευματική συζήτηση καί καταλήγει σε κουτσομπολιό. Καί δεν φθάνει πού χάνει... τήν ώρα του, αλλά χάνει καί τήν ψυχή του με τήν κατάκριση, γιατί δέν έχουμε δικαίωμα νά κρίνουμε κανέναν, ούτε καί καταστάσεις.
Έάν μπορούμε, μετά άπό τήν συζήτηση πού θά κάνουμε μέ πόνο, νά κοιτάξουμε νά βοηθήσουμε μιά
άσχημη κατάσταση. Ούτε καί πεθαμένους πρέπει νά καταδικάζουμε, γιατί οι ψυχές όλων τών ανθρώπων ευτυχώς είναι στά χέρια τού Θεού.
Βλέπω πόσες φορές χαλνάει ό λογισμός πολλών ανθρώπων άπό έναν απρόσεκτο λόγο. Αν ζητούσαν φόρο γιά τά λόγια πού λέμε, ξέρετε πόσο θά προσέχαμε; Αν έλεγαν «θά πής τόσα λόγια, θά πλήρωσης τόσο», θά μετρούσαμε τά λόγια μας! Καί στό τηλέφωνο σκεφτόμαστε τί θά πούμε, πόσο θά μιλήσουμε, γιατί θά πληρώσουμε. Τώρα χάνεται πολύς χρόνος σε λόγια.


Γέροντας Παισιος ! Πνευματικη αφυπνηση

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  5 ΦΕΒ 2012

Όσο µπορούµε, νά αποφεύγουµε τις αφορµές της αµαρτίας. Νά προσέχουµε τις αισθήσεις µας,{Γερ . Παισιος }

Ό Χριστός είναι πολύ δυνατός, είναι παντοδύναµος,

 

 θά δώση τήν θεϊκή Του δύναµη, νά συντρίψουµε τά κέρατα τού πονηρού. Μάς παρακολουθεί συνέχεια άοράτως καί θά µάς ένισχύη, όταν έµεϊς έχουµε τήν αγαθή προαίρεση καί κάνουµε τόν µικρό κατά... δύναµιν αγώνα µας.
Όσο µπορούµε, νά αποφεύγουµε τις αφορµές της αµαρτίας. Νά προσέχουµε τις αισθήσεις µας, γιατί όλα από εκεί ξεκινούν. Και όταν αυτό καµµιά φορά, ή και πολλές φορές, είναι δύσκολο, να αποφεύγουµε τουλάχιστον την περιέργεια, για νά µήν παίρνουν τά µάτια µας εικόνες αµαρτωλές, και µάς παίζουν µετά οί δαίµονες σινεµάδες. Έάν πιάσουµε ενα καρβουνάκι αναµµένο καί το κρατήσουµε στην χούφτα µας, επόµενο είναι νά µάς κάψη. Έάν όµως τό κουνάµε στό χέρι - εννοείται γιά λίγη ώρα -, δεν θά µάς κάψη. Έτσι και οί άσχηµες εικόνες, όταν κινούνται σύντοµα, τά µάτια δεν τις κρατούν, άλλα απλώς τις
πιάνουν, καί δεν καίνε τήν ψυχή.

Γέροντας Παισιος

 πνευματική αφύπνηση

 

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  5 ΦΕΡ 2012

Το αρσενικό παιδί της πεθεράς

Το μοναστήρι στο ψηλότερο μέρος των δύο χωριών κάθε μέρα λειτουργεί, νηστεύει, προσεύχεται, εξομολογεί. Οι πορτάρες του ανοίγουν πρωί πρωί στον κάθε άνθρωπο. Άλλοι προσέρχονται να καμαρώσουν την παλιά αρχιτεκτονική του. Άλλοι τις παμπάλαιες τοιχογραφίες. Άλλοι να πουν τους πόνους και τους καημούς τους. Άλλοι να ζητήσουν ελέη κι άλλοι έλεος από την Παναγία μας και τον Χριστό. Βέβαια δεν λείπουν και αυτοί που κουβαλούν στο μοναστήρι το φτωχό, από τους καρπούς των δένδρων που καλλιεργούν και από τα εισοδήματα που τους χαρίζει ο Θεός.

Μια κόρη έρχεται κρυφά από το σπίτι της με πύρινα μάτια και καυτά δάκρυα. Δεν είναι υπερβολή ο λόγος μου, Στον ασπασμό της δεξιάς δεχόμουνα το κάψιμο της καρδιάς της.

-      Κόρη μου, τι κλαις και τι στενάζεις; Τι σου συμβαίνει; Έλα και καμιά φορά χωρίς δάκρυα.

-      Αχ, Γέροντά μου, έρχομαι γιατί στο πρόσωπό σου βλέπω πατέρα στοργικό που δεν γνώρισα. Είχα και δεν είχα πατέρα. Ήμουν στο χωριό βοσκοπούλα. Έπαιζα φλογέρα. Χαιρόμουνα τις πλαγιές και τις βουνοκορφές. Έφθανα μέχρις εκεί που ξεχωρίζει μέσα στον λόγγο της Παναγιάς το μοναστήρι. Το πουρνό και το δείλι έστηνα αυτί ν’ αφουγκραστώ τις γλυκειές καμπάνες. Με την φαντασία μου πάντα τις άκουγα και χαιρόμουνα της Παναγίας τα μεγαλεία. Απ’ εκεί ψηλά έβλεπα τα αμάξια που πήγαιναν στη Χάρη Της και τα μετρούσα. Λογαριασμό δεν έβρισκα.

Κάποια μέρα μου προξένεψαν ένα παλληκάρι. Με γοήτεψαν, βλέπεις, με τ’ αγαθά του κάμπου. Παράπονο δεν έχω από το σύζυγό μου. Αλλ’ εκείνη η πεθερά φοβερή από την πρώτη μέρα. Τίποτε δεν κάνω καλά. Το ξύλο από το χέρι και το βρίσιμο από το στόμα δεν της λείπει. Δεν έφθαναν αυτά. Τώρα που έμεινα έγκυος, με χτυπά και, με όλα τ’ άλλα που μου λέγει, με απειλεί πως θα με στείλη στο βουνό να φυλάξω γίδια, αν το  παιδί δεν είναι αρσενικό!

Ανατρίχιασα ακούγοντας το θράσος της πεθεράς. Της συνέστησα την αγία υπομονή και:

-      Όταν τον ποτήρι ξεχειλίζη, κάνε προς τα πάνω. Η Παναγία θα σε βοηθήση. Θα μιλήση ο Θεός . Θα σφυρίξη στο αυτί της γραίας του κάμπου.

Πέρασε ο καιρός κι ένα βράδυ ήρθε  ο γιατρός ταραγμένος.

-      Τι έγινε; Γιατί τόση ταραχή;

-      Ξεγέννησα μια κόρη στον κάμπο. Έκανε τέρας ∙ παιδί χωρίς κεφάλι.

-      Τι ήταν αυτό το παιδί, αρσενικό ή θηλυκό;

-      Αρσενικό.

Έτσι σφυρίζει ο Θεός στην αθεοφοβία της πεθεράς : «Πάρε αρσενικό παιδί που θέλεις, αλλά ακέφαλο».

Από το βιβλίο: «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»

Α’ έκδοση Σεπτέμβριος 2010

Ιερά Μονή Δοχειαρίου, Άγιον Όρος