Περί αγάπης

Η αγάπη είναι μια αγαθή διάθεση της ψυχής η οποία την κάνει να μη προτιμά κανένα απο τα όντα περισσότερο από τη γνώση του Θεού. Ειναι όμως αδύνατο να φτάσει να αποκτήσει σταθερά αυτή την αγάπη όποιος έχει κάποια εμπαθή κλίση σε κάτι απο τα γήινα.

Μακάριος ο άνθρωπος που μπορεί να αγαπήσει κάθε άνθρωπο στον ίδιο βαθμό

Όποιος αγαπά τον Θεό αγαπά δίχως άλλο και τον πλησίον του. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί να φυλάει χρήματα· τα διαχειρίζεται κατά το θέλημα του Θεού και τα μοιράζει σε εκείνους που έχουν ανάγκη.

Όποιος κάνει ελεημοσύνη μιμούμενος το Θεό, δεν κάνει διάκριση καλού και κακού, δικαίου και αδίκου στα απαραίτητα της ζωής, αλλά μοιράζει ίδια σε όλους κατά την αναγκη τους, αν και προτιμά για την αγαθή του προαίρεση τον ενάρετο απο τον κακό.

Η διάθεση της αγάπης δεν διαπιστώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με τη μετάδοση λόγου και με την σωματική διακονία.

Όταν αισθανθείς πόνο, επειδή κάποιος σε πρόσβαλε ή σε ντρόπιασε, να ξέρεις ότι ωφελήθηκες πολύ· με το ντρόπιασμα βγήκε απο μέσα σου η κενοδοξία(=η ψεύτικη αυτοεκτίμιση)

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Περισσότερα Περί αγάπης απο τον άγιο Μαξιμο μπορείτε να διαβάσετε ανοίγοντας την παρακάτω διεύθυνση
http://tinyurl.com/85uncc2

Αγώνας κατά των παθών.

-Γέροντα , όταν ο προφήτης Δαβίδ έλεγε:«Πνεύματι ηγεμονικό στήριξόν με » τι ζητούσε;
-Ο Δαβίδ ζητούσε απο τον Θεό να του δόσει διοικητικό χάρισμα, επειδή είχε να κηβερνήσει ανθρώπους. Αλλά κάθε άνθρωπος χρειάζεται «πνεύμα ηγεμονικό », γιατί έχει να κηβερνήσει τον εαυτό του, για να μην τον κάνουν κουμάντο τα πάθη του.

Το πάθος της ζήλιας Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο αυξάνεται και το πάθος.

Το πάθος της ζήλιας .

Αυτό το πάθος μπορεί να τον φέρει σε μεγάλα κακά κάποιο.Η ζήλια σε βάζει να κακοποιήσης τον άλλο,να τον κατακρίνεις,να τον φθονήσης,να τον καταλαλήσης,να τον προδώσεις.Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο αυξάνεται και το πάθος.
Με άλλο μέσω δεν εξαλείφεται παρά μόνο με την παράκληση προς τον Θεόν,με την καθαρά εξομολόγηση και με την περιφρόνηση προς το πάθος αυτό.

Ακόμα και τα ζώα έχουν την ζήλεια.Αλλά τα ζώα καθώς και το παιδί αν ζηλεύουν δεν αισθάνονται,εμεις ομως άνθρωποι με λογική πρεπει να έχουμε τετοια πάθη;
Ποτε δε προοδευει εκείνος που νοιώθει ζήλεια,όλοι το έχουμε αυτο το κακό,άλλος όμως το πολεμάει και άλλος το μετριάζει.Όταν το πολεμάς δε σε βλάπτει.Αυτό το πάθος σε κάνει φθονερό,μισάδελφο,θυμώδη,γεμάτο κακία.Εαν κανείς δεν επιμεληθη να το εξαλείψη απο μέσα
του θα τον καταφάγη
Όσιος Άνθιμος της Χίου

Πηγή:Απόσπασμα απο το βιβλίο Άγιου Ανθίμου Χίου "Διδαχές πνευματικές-Άρτος ζωής" Ιερά Μονή Παναγίας Βοήθειας Χίου

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  12  ΦΕΡ 2012

Ο Χριστός είναι φίλος μας

Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

   Τον Χριστό να  Τον αισθανόμαστε φίλο μας. Είναι ο φίλοι μας. Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέει: «`Ημείς φίλοι μου εστέ...»". Σαν φίλο να Τον ατενίζομε και να Τον πλησιάζομε. Πέφτομε; `Αμαρτάνομε; Με οικειότητα, αγάπη κι εμπιστοσύνη να τρέχομε κοντά Του όχι με φόβο οτι θα μάς τιμωρήσει αλλά με θάρρος, πού θα μας το δίδει η αίσθηση του φίλου. Να Του πούμε: «Κύριε, το έκανα, έπεσα, συγχώρεσέ με». Αλλά συγχρόνως να αισθανόμαστε οτι μας αγαπάει, οτι μας δέχεται τρυφερά, με αγάπη και μας συγχωρεί. Να μη μας χωρίζει απ' τον Χριστό η αμαρτία.  Όταν πιστεύομε πώς μς αγαπάει  και Τον αγαπάμε, δεν αισθανόμαστε ξένοι και χωρισμένοι απ' Αυτόν, ούτε όταν αμαρτάνομε. 'Εχομε εξασφαλίσει την αγάπη Του κι όπως και να φερθούμε, ξέρομε ότι μας αγαπάει. 

   'Αν αγαπάμε τον Χριστό πραγματικά, δεν υπάρχει φόβος να χάσομε το σεβασμό μας σ' 'Εκείνον.  Εδώ ισχύει εκείνο του Αποστόλου Παύλου: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης τού Χριστού; Θλίψις ή στενοχωρία... πέπεισμαι γαρ ότι ούτε Θάνατος, ούτε ζωή... ούτε ύψωμα, ούτε βάθος... δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Χριστού, της εν Χριστώ  Ιησού τω Κυρίω ημών». Είναι μία σχέση ανώτερη, μοναδική, η σχέση της ευχής με τον Θεό, πού δεν τη διασπά τίποτα και δεν τη φοβίζει, ούτε την κλονίζει τίποτα. 

    Το Ευαγγέλιο, βέβαια, λέει με συμβολικές λέξεις για τον άδικο οτι θα βρεθεί εκεί, όπου υπάρχει «ό τριγμός καί ό βρυγμός των οδόντων», διότι μακράν του Θεού έτσι είναι. Και από τους νηπτικούς Πατέρες της Εκκλησίας πολλοί ομιλούν για φόβο θανάτου και κολάσεως. Λένε: «΄Εχε μνήμην θανάτου διηνεκώς». Αυτές οι λέξεις, αν τις εξετάσαμε βαθιά, δημιουργούν το φόβο της κολάσεως. Ο άνθρωπος, προσπαθώντας ν' αποφύγει την αμαρτία, κάνει αυτές τις σκέψεις για να κυριευθεί η ψυχή του απ’ το φόβο του θανάτου , της κολάσεως και του διαβόλου. 

    Όλα έχουν τη σημασία τους, το χρόνο και την περίστασή τους. Η έννοια του φόβου είναι καλή για τα πρώτα στάδια. Είναι για τους αρχαρίους, γι' αυτούς που ζει μέσα τους ο παλαιός άνθρωπος. Ο άνθρωπος ο αρχάριος, που δεν έχει ακόμη λεπτυνθεί, συγκρατείται απ' το χαμό με το φόβο. Και ο φόβος είναι απαραίτητος, εφόσον είμαστε υλικοί άνθρωποι και χαμερπείς. Αλλ' αυτό είναι ένα στάδιο, ένας χαμηλός βαθμός σχέσεως με το θείον. Το πάμε στη συναλλαγή, προκειμένου να κερδίσομε τον Παράδεισο ή να  γλυτώσομε την κόλαση. Αυτό, αν το καλοεξετάσομε, δείχνει κάποια ιδιοτέλεια, κάποιο συμφέρον. 'Εμένα δεν μου αρέσει αυτός ο τρόπος. Όταν ο άνθρωπος προχωρήσει και μπει στην αγάπη τού Θεού, τι του χρειάζεται ο φόβος; ΄Ο,τι κάνει, το κάνει από αγάπη, κι έχει πολύ μεγαλύτερη αξία αυτό. Το να γίνει καλός κάποιος από φόβο στον Θεό κι όχι από αγάπη, δεν έχει τόση αξία. 

    Προχωρώντας, και το Ευαγγέλιο μας δίνει να καταλάβομε πως ο Χριστός είναι η χαρά, η αλήθεια, πως ο Χριστός είναι ο Παράδεισος. Όπως το λέει ο Ευγγελιστής  Ιωάννης; «Φόβος ουκ έστιν έν τη αγάπη, άλλ' η τελεία αγάπη έξω βάλλει  τον φόβον, ό τι ό φόβος κόλασιν έχει ο δε φοβούμενος ού τετελείωται έν τή αγάπη». Προσπαθώντας δια του φόβου μπαίνομε  σιγά σιγά στην αγάπη του Θεού. Πάει τότε η κόλαση, πάει ο φόβος, πάει ο θάνατος.  Ενδιαφερόμαστε μόνο για την αγάπη του Θεού. Κάνομε το παν γι' αυτή την αγάπη. ΄Ο,τι ο γαμπρός για την νύφη. 

    Αν θελήσομε και Τον ακολουθήσομε, και τούτη η ζωή με τον Χριστό είναι χαρά, έστω και μέσα σε δυσκολίες. ΄Οπως το λέει ο Απόστολος Παύλος: «Χαίρω έν τοίς παθήμασί μου». Αυτή είναι η θρησκεία  μας, εκεί πρέπει να πάμε. Δεν είναι τα τυπικά , όσο είναι να ζει κανείς με τον Χριστό. Όταν αυτό το πετύχεις, τι άλλο θέλεις; Κέρδισες το παν. Ζεις τον Χριστό και ο Χριστός ζει μέσα σου. Όλα μετά είναι πολύ εύκολα, η υπακοή, η ταπείνωση, η ειρήνη.

Βιβλίο: Βίος και Λόγοι

            Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής

            Χανιά 2003