δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας και ν' ακολουθήσουμε το Χριστό αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει

Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται «Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης». Μετά από τη μεγάλη Δοξολογία στον όρθρο, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή
στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την
υπόλοιπη εβδομάδα, οπότε στο τέλος κ...άθε ακολουθίας γίνεται προσκύνηση του Σταυρού.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια του πόνου, αλλά της νίκης και της χαράς.

Βρισκόμαστε στη μέση της Μεγάλης Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική προσπάθεια, αν είναι συστηματική και συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο φανερή. Έχουμε ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε αυτή τη κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μέχρι αυτό το σημείο, αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα γίνεται πιο έντονη.
Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση του εαυτού μας, είναι η εμπειρία - περιορισμένη βέβαια - που αποκομίζουμε από την εντολή του Χριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής: «όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του ας σηκώσει το σταυρό του, και έτσι ας με ακολουθεί» (Μαρκ.8,34).
Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας και ν' ακολουθήσουμε το Χριστό αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει. Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει νόημα αλλά και δύναμη στους άλλους. Αυτό μας εξηγεί το συναξάρι της Κυριακής:
Στη διάρκεια της νηστείας των σαράντα ημερών, κατά κάποιο τρόπο, και μείς σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε από τα πάθη, έχουμε την πίκρα της ακηδίας και της πτώσης, γι' αυτό υψώνεται ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, για αναψυχή και υποστήριξή μας. Μας θυμίζει τα πάθη του Κυρίου και μας παρηγορεί.. Είμαστε σαν τους οδοιπόρους σε δύσκολο και μακρινό δρόμο που, κατάκοποι, κάθονται για λίγο να αναπαυθούν. Με το ζωοποιό Σταυρό γλυκαίνει την πίκρα που νοιώθουμε από τη νηστεία, μας ενισχύει στη πορεία μας στην έρημο εωσότου φθάσουμε στην πνευματική Ιερουσαλήμ με την ανάστασή Του.. Επειδή ο Σταυρός λέγεται Ξύλο Ζωής και είναι εκείνο το ξύλο που φυτεύτηκε στον Παράδεισο, γι' αυτό και οι θείοι Πατέρες τοποθέτησαν τούτο στο μέσο της Σαρακοστής, για να μας θυμίζει του Αδάμ την ευδαιμονία και την πτώση του από αυτή, να μας θυμίζει ακόμα ότι με τη συμμετοχή μας στο παρόν Ξύλο δεν πεθαίνουμε πια αλλά ζωογονούμαστε».



Απολυτίκιο

«Σῶσον Κύριε τόν λαόν σου,
και εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σου,
νίκας τοῖς βασιλεῦσι,
κατά βαρβάρων δωρούμενος,
καί τό σόν φυλάττων,
διά τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 16 ΜΑΡ 2012

Εγώ ποτέ δεν εχόρεψα , αλλά να μπορούσα τώρα θα έστηνα ένα χορό και θα τραγουδούσα " Έχε γεια καημένε κόσμε ".ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

Ολίγον προ της κοίμησης του Πατρός Παϊσίου τον επισκέφτηκε ο οσιολογιώτατος πατήρ Θεόκλητος Διονυσιάτης.

- Πες μου , πάτερ Παϊσιε, πώς αισθάνεσαι τώρα εν όψει του μεγάλου ταξιδιού για τους ουρανούς;

- ...Πάτερ Θεόκλητε, τι να σου πω; Εγώ ποτέ δεν εχόρεψα , αλλά να μπορούσα τώρα θα έστηνα ένα χορό και θα τραγουδούσα " Έχε γεια καημένε κόσμε ".ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

Τόση ήταν η αταραξία , η ειρήνη και η χαρά ενώπιον του θανάτου, παρ ' όλους τους πόνους , παρ ' όλη την φοβερή δύσπνοια που τον ταλαιπωρούσαν συνεχώς.

Εκεί στο Μοναστήρι της Σουρωτής όπου είχε εμπιστευθεί τα άγια λείψανα του οσίου πατρός Αρσενίου του Καππαδόκη του αναδόχου του, σε μια γωνιά όπισθεν του Ιερού Βήματος ετάφη και το Άγιον λείψανο του Γέροντα Παϊσίου κατά δική του επιθυμία , για να ευλογείται η Θεσσαλονίκη και η Μακεδονία και να υμνείται η Ορθοδοξία και να δοξάζεται ο Θεός ο ενδοξαζόμενος εν τοις Αγίοις αυτού.

Πάνω στον τάφο του ζήτησε να γραφτεί το ακόλουθο ποίημα , το οποίο ο ίδιος εστιχούργησε:



Εδώ τελείωσε η ζωή

εδώ και η πνοή μου.

Εδώ το σώμα θα θαφτεί,
θα χαίρει και η ψυχή μου.

 Εδώ ο Άγιός μου κατοικεί
 αυτό είναι τιμή μου.
 Πιστεύω αυτός θα λυπηθεί

την άθλια ψυχή μου.



Θα εύχεται στο Λυτρωτή

νάχω την Παναγιά μαζί μου.


Μακάριες και τρισμακάριες οι ψυχές που αξιώθηκαν να τολμήσουν και να γευθούν τέτοιες ουράνιες αναβάσεις. Μακάριος και συ Γέροντα Παϊσιε , πνευματικέ ορειβάτη , ψυχή που ανέβαινες " λευκανθισμένη " και μέσα στην ησυχία θηρευόσουνα τον Θεό. Οι ευχές σου ας μας συνοδεύουν και εμάς στον αγώνα της ζωής και πνευματικής τελειότητας . Ας μας ενδυναμώνουν ρακένδυτοι όντες, αφού « επτωχεύσαμεν σφόδρα ».



Από το βιβλίο « Εμπειρίες από τον αμίλητο κόσμο του Άθω »

 ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ!! ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ !!

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 16 ΜΑΡ  2012

 

Οι γονείς που έχουν την οικονομική δυνατότητα ,έχουν ευθύνη να φροντίσουν για το μέλλον των παιδιών τους

Η διανομή της περιουσίας

Οι γονείς που έχουν την οικονομική δυνατότητα ,έχουν ευθύνη να φροντίσουν για το μέλλον των παιδιών τους. Φυσικά, το κυριώτερο είναι να τους δώσουν καλή ανατροφή, μετά να τα μορφώσουν ή να τα στείλουν να μάθουν κάπ...οια τέχνη ,για να μπορούν να ζήσουν ,κι ύστερα να τους εξασφαλίσουν ένα σπιτάκι κ.λ.π. Όταν το 1924 η οικογένειά μας ήρθε στην Ελλάδα από τα Φάρασα της Καππαδοκίας ,τότε με την Ανταλλαγή, ο πατέρας μου, ως πρόεδρος του χωριού , φρόντισε να τακτοποιήση όλους τους συγχωριανούς μας. Την οικογένειά μας την άφησε τελευταία. Αργότερα τα μεγαλύτερα αδέλφια μου του παραπονέθηκαν. « Όλους τους τακτοποίησες, πατέρα, είπαν, εμάς δεν μας σκέφτηκες » . Αν είναι κανείς μόνος του, μπορεί όλα να τα δώση και να αδιαφορήση για τον εαυτό του από αυταπάρνηση, από αρχοντιά, αλλά , αν έχη οικογένεια, πρέπει να σκεφθή και την οικογένειά του.

Βέβαια, οι γονείς δεν πρέπει να ξεθαρρεύουν και να δίνουν στα παιδιά τους όσα έχουν, όλα μαζί, γιατί τα παιδιά είναι άπειρα και μπορεί να ξανοιχτούν στην σύγχρονη ζωή που δεν έχει άκρη. Ύστερα θα πονούν ,που δεν θα έχουν να τα βοηθήσουν. Να προσέξουν επίσης, ώστε το πιο αδύνατο παιδί να το ενισχύσουν περισσότερο υλικά, και ακόμη περισσότερο ηθικά ,για να μην το πάρη σβάρνα ο πανικός της αποτυχίας ,αλλά και με διάκριση και αγάπη να τα τακτοποιήσουν όλα τα παιδιά, για να μην ψυχρανθούν μεταξύ τους.

Σπάνια βρίσκεις οικογένειες αγαπημένες, που ζουν πνευματικά ,και τα αδέλφια δεν μαλώνουν για οικόπεδα και περιουσίες και δεν τρέχουν στα δικαστήρια. Είχα γνωρίσει μια επταμελή οικογένεια . Οι γονείς είχαν κάτι χρυσαφικά. Μετά τον θάνατό τους ,τα παιδιά είπαν να τα πάρη όλα ο ένας αδελφός που τους είχε γηροκομήσει. Εκείνος όμως σκέφθηκε ότι η αδελφή τους έχει μεγάλη οικογένεια και έχει πιο πολλή ανάγκη και τα έδωσε σε εκείνη. Αυτή τα έδωσε στον άλλο αδελφό ,εκείνος τον άλλον, και τελικά γύρισαν στον πρώτο! Ό,τι ακριβώς έκαναν εκείνοι οι Πατέρες που διαβάζουμε στο Γεροντικό. Στο τέλος, επειδή και εκείνος δεν ήθελε να τα κρατήση, τα έδωσαν σε μια εκκλησία.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  16 ΜΑΡ 2012 

Οι ανθρωποιθα κουράζωνται προσπαθώντας να ακολουθήσουν την μόδα, θα χάνουν την γαλήνη τους και θα κερδίζουν το μεγάλο άγχος.

Οι άνθρωποι σήμερα δυσκόλεψαν την ζωή τους ,γιατί δεν αρκούνται στα λίγα, αλλά κυνηγούν συνέχεια τα υλικά αγαθά. Όσοι όμως θέλουν να ζήσουν γνήσια πνευματική ζωή ,πρώτα-πρώτα πρέπει να αρκεσθούν στα λίγα. Όταν η ζωή τους είναι απλοποιημένη, χωρίς πολλές σκοτούρες, και ελευθερωμένοι θα είναι από το κοσμικό πνεύμα, και χρόνος θα τους περισσεύη και για πνευματικά. Αλλιώς θα κουράζωνται προσπαθώντας να ακολουθήσουν την μόδα, θα χάνουν την γαλήνη τους και θα κερδίζουν το μεγάλο άγχος.

Και βλέπω, πως οι άνθρωποι μερικές φορές κάνουν μαρτυρική την ζωή τους! Σήμερα καθώς ερχόμουν με κάποιον από την Ουρανούπολη , με παρακάλεσε να περάσουμε λίγο από το σπίτι του. Επειδή επέμενε, δεν θέλησα να του χαλάσω το χατίρι. Μόλις φθάσαμε στην εξώπορτα ,τον βλέπω, βγάζει τα παπούτσια του και μπαίνει μέσα πατώντας στις μύτες. « Τι έπαθες και περπατάς έτσι; », τον ρωτάω. « Τίποτε , Γέροντα, μου λέει, περπατάω προσεκτικά ,για να μη χαλάσω το παρκέ ». Τι να πης; Βασανίζονται χωρίς λόγο

 

 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΠΑΙΣΙΟΣ 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  15 ΜΑΡ  2012