Θέλω αντί για άγχος να έχω γαλήνη - π Κονάνος

Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης: το κήρυγμα της Κυριακής Ζ' Λουκά - 28 Οκτωβρίου 2018

                                ΚΥΡΙΑΚΗ  Ζ΄  ΛΟΥΚΑ

Λκ. η΄, 41-56

Γιά δύο θαύματα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς λέει τό σημερινό εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί ἀδελφοί. Τό ἕνα εἶναι ἡ θεραπεία μίας γυναίκας ἀπό ἀρρώστια πού τή βασάνιζε δώδεκα χρόνια. Τό ἄλλο εἶναι ἡ ἀνάσταση ἑνός κοριτσιοῦ. Καί τά δύο εἶναι θαύματα τῆς ἀγάπης, πού μᾶς ἔχει ὁ Ἰησοῦς Χριστός, καί τῆς θεϊκῆς του παντοδυναμίας.
Τί θά εἴχαμε, ἀλήθεια, νά ποῦμε ἐμεῖς σήμερα καί γιά τά δύο, γιά μία θεραπεία καί μία ἀνάσταση; Ἔγινε τόσο ἀγωνιώδης ἡ ζωή μας, εἶναι τέτοιοι οἱ ρυθμοί τοῦ βίου μας, πού δέ μένει καιρός νά σκεφτοῦμε καί νά μιλήσουμε γιά τέτοια
πράγματα. Ὁ κόσμος χάνεται! Δουλειά, τρέξιμο, ἀγκομαχητό…! Τρέχουν καί βιάζονται οἱ ἄνθρωποι. Ὁ ἕνας πέφτει πάνω στόν ἄλλο στόν δρόμο, γιά νά προσπεράσει. Χρησιμοποιοῦν ὅλα τά μέσα συγκοινωνίας καί ἐπικοινωνίας, γιά νά προλάβουν τίς δουλειές τους, ὅσοι φυσικά ἔχουν. Γιατί ὅσοι δέν ἔχουν, ὁδηγοῦνται σέ κατάθλιψη καί συχνά σέ ἀπόγνωση. Λόγια λοιπόν θά λέμε; Γιά θαύματα θά μιλοῦμε τώρα;
Ἐκεῖνοι ὅμως πού αἰσθάνονται χρέος τους νά ποῦν πολλά καί βλέπουν πώς εἶναι ἀνάγκη νά μιλοῦν γιά θαύματα, σκέφτονται μήπως ὁ καιρός μας εἶναι ἴδιος μ’ ἐκεῖνον πού λέει ἡ ἁγία Γραφή πρίν ἀπό τόν κατακλυσμό καί τήν καταστροφή στά Σόδομα: «Ἔτρωγαν, ἔπιναν, ἀγόραζαν, πουλοῦσαν, φύτευαν, ἔχτιζαν… καί ἦρθε ὁ κατακλυσμός…». Μέσα στήν ἐξαντλητική ἐργασία καί δραστηριότητα, στήν πίστη πρός τόν ἑαυτό τους καί στήν αὐτοϊκανοποίηση γιά τό δυναμισμό τους, δέν κατάλαβαν οἱ ἄνθρωποι πότε ἦρθε ὁ κατακλυσμός.
Σήμερα ὅλο καί περισσότερο συνειδητοποιεῖται ὅτι ἡ οἰκονομική κρίση πού βιώνουμε εἶναι ἀποτέλεσμα μίας γενικότερης κοινωνικῆς κρίσης, μίας κρίσης ἠθικῆς. Ἡ κρίση αὐτή ἀποτελεῖ συνέπεια μίας θεωρητικῆς ἀντίληψης σχετικά μέ τόν ἄνθρωπο καί τή φύση, ἡ ὁποία, στήν ἐποχή τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, κινήθηκε σέ ἐντελῶς διαφορετική κατεύθυνση ἀπό τή χριστιανική. Βγάζοντας ἀπό τή συνείδησή του τήν πίστη στό Θεό, στό Θεό τῆς ἀλήθειας, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀγάπης, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος κατέληξε στό συμπέρασμα ὅτι ὅλα ἐπιτρέπονται.
Ἔτσι, λοιπόν, καί στίς μέρες μας διαπιστώνουμε πώς συμβαίνει τό πρῶτο πού εἶχε συμβεῖ στά Σόδομα -ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό- κι εὐχόμαστε νά μήν ἔρθει τό δεύτερο, ἡ καταστροφή. Ἄν, ὅμως, τό δεύτερο εἶναι συνέπεια τοῦ πρώτου κι ἄν τό πρῶτο εἶναι στή θέληση καί τή δύναμη τοῦ ἀνθρώπου, τότε πρέπει νά ξέρουμε πώς μέ τήν εὐχή μόνο δέν προλαβαίνεται τό κακό. Γιατί ἡ εὐχή ἀπευθύνεται πρός τόν Θεό· κι ὁ Θεός, ὅπως γνωρίζουμε, ποτέ δέν παραβιάζει τή θέληση καί τήν ἐξουσία τοῦ ἀνθρώπου, ποτέ δέν τοῦ περιορίζει τήν ἐλευθερία. Ἡ εὐχή, λοιπόν, γιά νά τήν ἀκούσει ὁ Θεός, πρέπει νά εἶναι ἡ ἀρχή μίας καλῆς θέλησης καί τό τέλος μίας φιλότιμης προσπάθειας. «Βουλομένων γάρ οὐ τυραννουμένων τό τῆς σωτηρίας μυστήριον», λέει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής. Δηλαδή, ἡ σωτηρία ἀνήκει σ’ ἐκείνους πού τή θέλουν κι ὄχι σέ τυραννουμένους. Μέ τό ζόρι δέν πιάνει ἡ εὐχή καί τά πράγματα τότε ἀκολουθοῦν τό φυσικό τους δρόμο· δέ γίνεται θαῦμα.
Γιατί τό θαῦμα εἶναι ἀκριβῶς αὐτό. Κάτι πού γίνεται ἔξω ἀπό τή φυσική τάξη, μέ τήν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι ὁ ποιητής καί δημιουργός, ὁ κατασκευαστής τῶν πάντων, πολύ περισσότερο μπορεῖ νά εἶναι κι ὁ μετασκευαστής. Κι ὅταν βέβαια εἶναι νά ἐπέμβει στήν ἄψυχη φύση, τότε δέ χρειάζεται τή συγκατάθεσή της. Τό πράγμα τότε ἔχει μόνο φυσική σημασία. Ὅταν, ὅμως, εἶναι νά ἐπέμβει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, τότε χρειάζεται τή συγκατάθεσή του. Καί τό πράγμα τότε δέν ἔχει φυσική, ἀλλά ἠθική σημασία.
Κάποτε ὁ Ἰησοῦς ἦταν στήν πατρίδα του «καί δέ μπόρεσε ἐκεῖ νά κάνει κανένα θαῦμα …κι ἔμεινε κατάπληκτος  ἀπό τήν ἀπιστία τους» (Μρκ. 6, 5-6). Μπροστά στήν ἀπιστία τοῦ ἀνθρώπου ὁ Θεός ἀρκεῖται νά θαυμάζει. Ἐδῶ καταλαβαίνετε πώς οἱ ὄροι ἀντιστρέφονται καί θαῦμα δέν εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἡ θέληση τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ θύρα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι ἡ πίστη. Πρέπει νά τήν ἀνοίξει ὁ ἄνθρωπος, γιά νά μπορέσει νά μπεῖ ὁ Θεός. Διαφορετικά τά πράγματα, κατά ἕνα τρόπο, ἀκολουθοῦν τό φυσικό τους δρόμο. Γι’ αὐτό καί στά δύο θαύματα σήμερα ὁ Χριστός εἶπε τά ἴδια λόγια: «Θάρρος, κόρη μου, ἡ πίστη σου σ’ ἔσωσε» εἶπε στήν αἱμορροοῦσα. Καί στόν ἀρχισυνάγωγο ἐπανέλαβε: «Ἐσύ μή φοβᾶσαι, μόνο πίστευε, καί θά σωθεῖ». Τό θαῦμα εἶναι στή δύναμη καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νά τό κάνει, καί στή θέληση τοῦ ἀνθρώπου νά τό δεχθεῖ. Ἀμήν.

  Ἀρχιμ. Μ.Γ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Προσευχή με υπομονή

- Γέροντα, μένει ψυχρή η καρδιά μου στην προσευχή.
Είναι γιατί ο νους δεν δίνει τηλεγράφημα στην καρδιά. Ύστερα στην προσευχή χρειάζεται να εργασθεί κανείς· δεν μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να φθάσει σε κατάσταση, ώστε να μη φεύγει καθόλου ο νους του. Θέλει υπομονή. Βλέπεις, άλλος χτυπάει την πόρτα, ξαναχτυπάει, περιμένει, και μετά ανοίγει η πόρτα. Εσύ θες να χτυπήσεις μια και να μπεις μέσα. Δεν γίνεται έτσι.
Στην προσευχή χρειάζεται επιμονή. «Και παρεβιάσαντο αυτον» (Λουκ. 24, 25), λέει το Ευαγγέλιο για τους δύο Μαθητές που συνάντησαν τον Χριστό στον δρόμο προς Εμμαούς. Έμεινε ο Χριστός μαζί τους, γιατί είχαν μια συγγένεια με τον Χριστό και το δικαιούνταν. Είχαν ταπείνωση, απλότητα, καλοσύνη, θάρρος με την καλή έννοια, όλες τις προϋποθέσεις, γι’ αυτό και ο Χριστός έμεινε μαζί τους.
Πρέπει να προσευχόμαστε με πίστη για κάθε ζήτημα και να κάνουμε υπομονή, και ο Θεός θα μιλήσει. Γιατί, όταν ο άνθρωπος προσεύχεται με πίστη, υποχρεώνει τον Θεό κατά κάποιο τρόπο για την πίστη του αυτή να του εκπληρώσει το αίτημά του. Γι’ αυτό, όταν ζητούμε κάτι από τον Θεό, να μη «διακρινώμεθα» και θα εισακουσθούμε. «Να έχετε πίστη χωρίς να διακριθείτε» (Ματθ. 21, 21), είπε ο Κύριος. Ο Θεός ξέρει να μας δώσει αυτό που ζητούμε, ώστε να μη βλαφτούμε πνευματικά.
Μερικές φορές ζητούμε κάτι από τον Θεό, αλλά δεν κάνουμε υπομονή και ανησυχούμε. Αν δεν είχαμε δυνατό Θεό, τότε να ανησυχούσαμε. Αλλά αφού έχουμε Θεό Παντοδύναμο και έχει πάρα πολλή αγάπη, τόση που μας τρέφει και με το Αίμα Του, δεν δικαιολογούμαστε να ανησυχούμε.
Μερικές φορές δεν αφήνουμε ένα δύσκολο θέμα μας στα χέρια του Θεού, αλλά ενεργούμε ανθρώπινα. Όταν ζητούμε κάτι από τον Θεό και κλονίζεται η πίστη μας και θέλουμε να ενεργήσουμε ανθρωπίνως στα δυσκολοκατόρθωτα, χωρίς να περιμένουμε την απάντηση στο αίτημά μας από τον Θεό, είναι σαν να κάνουμε αίτηση στον βασιλέα Θεό και την παίρνουμε πίσω, την ώρα που Εκείνος απλώνει το χέρι Του, για να ενεργήσει.
Τον παρακαλούμε πάλι, αλλά και πάλι κλονίζεται η πίστη μας και ανησυχούμε και επαναλαμβάνουμε το ίδιο. Έτσι διαιωνίζεται η ταλαιπωρία μας. Κάνουμε δηλαδή σαν εκείνον που κάνει μια αίτηση στο Υπουργείο και ύστερα από λίγο μετανιώνει και την αποσύρει. Ξαναμετανιώνει, την υποβάλλει· μετά από λίγο πάλι την αποσύρει. Η αίτηση όμως πρέπει να μείνει, για να παίρνει την σειρά της.

Αγιου Παϊσίου Αγιορείτου.

Αγία Ταβιθά +25 Οκτωβρίου

Η λέξη Ταβιθά είναι συριακή και ερμηνεύεται Δορκάς (ζαρκάδι).
Από τίς Πράξεις των Αποστόλων πληροφορούμαστε ότι η Δορκάς, ήταν εξειδικευμένη υφάντρια πού κατασκεύαζε χιτώνες και ιμάτια, τα όποια πωλούσε και από τα έσοδα συντηρούσε φτωχούς, χήρες και ορφανά. Όταν ο απόστολος Πέτρος, στα πλαίσια της διάδοσης του Ευαγγελίου, έφτασε στη Λύδδα της Παλαιστίνης, συνέβη ν' ασθενήσει η Δορκάς και να πεθάνει. Τότε δύο απεσταλμένοι, παρακάλεσαν τον Πέτρο να έλθει στην Ιόππη. Όταν έφτασε, τον ανέβασαν στο υπερώο, όπου ήταν νεκρή η Δορκάς. Συγκινημένος ο Πέτρος, χωρίς να πει τίποτα, έβγαλε όλους έξω, γονάτισε και προσευχήθηκε θερμά. Έπειτα είπε: «Ταβιθᾶ ἀνάστηθι». Και πράγματι η νεκρή αναστήθηκε!