Τὸ ὕψος τῆς Ἀρετῆς

ΥΟ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ, πα­ρε­κά­λε­σαν τὸν Θε­ὸν ἵ­να πλη­ρο­φο­ρή­σῃ αὐ­τούς, εἰς ποῖ­ον ἔ­φθα­σαν μέ­τρον*· καὶ ἦλ­θεν αὐ­τοῖς φω­νὴ λέ­γου­σα· εἰς τήν δε τὴν κώ­μην τῆς Αἰ­γύ­πτου, ἐ­στί τις κο­σμι­κὸς Εὐ­χά­ρι­στος ὀ­νό­μα­τι, καὶ ἡ γυ­νὴ αὐ­τοῦ κα­λεῖ­ται Μα­ρί­α· οὔ­πω ἤλ­θε­τε ὑ­μεῖς εἰς τὰ μέ­τρα αὐ­τῶν· καὶ ἀ­να­στάν­τες οἱ δύ­ο γέ­ρον­τες, ἦλ­θον εἰς τὴν κώ­μην· καὶ ἐ­ρω­τή­σαν­τες, εὗ­ρον τὸ κελ­λί­ον αὐ­τοῦ καὶ τὴν γυ­ναῖ­κα αὐ­τοῦ καὶ λέ­γου­σιν αὐ­τῇ· ποῦ ἐ­στιν ὁ ἀ­νήρ σου; ἡ δὲ εἶ­πεν· ποι­μήν ἐ­στι καὶ βό­σκει τὰ πρό­βα­τα· καὶ εἰ­σή­γα­γεν αὐ­τοὺς εἰς τὸ κελ­λί­ον αὐ­τοῦ· ὡς δὲ ὀ­ψί­α* ἐ­γέ­νε­το, ἦλ­θεν ὁ Εὐ­χά­ρι­στος με­τὰ τῶν προ­βά­των· καὶ ἰ­δὼν τοὺς γέ­ρον­τας, ἡ­τοί­μα­σεν αὐ­τοῖς τρά­πε­ζαν, καὶ ἤ­νεγ­κεν ὕ­δωρ νί­ψαι τοὺς πό­δας αὐ­τῶν· καὶ λέ­γου­σιν αὐ­τῷ οἱ γέ­ρον­τες· οὐ μὴ γευ­σώ­με­θά τι­νος, ἐ­ὰν μὴ ἀ­ναγ­γεί­λῃς ἡ­μῖν τὴν ἐρ­γα­σί­αν σου· ὁ δὲ Εὐ­χά­ρι­στος με­τὰ τα­πει­νο­φρο­σύ­νης εἶ­πεν· ἐ­γὼ ποι­μήν εἰ­μι καὶ αὕ­τη ἐ­στὶν ἡ γυ­νή μου· οἱ δὲ γέ­ρον­τες ἐ­πέ­μει­ναν πα­ρα­κα­λοῦν­τες αὐ­τὸν καὶ οὐκ ἠ­θέ­λη­σεν εἰ­πεῖν· καὶ εἶ­πον αὐ­τῷ· ὁ Θε­ὸς ἔ­πεμ­ψεν ἡ­μᾶς πρὸς σέ· ὡς δὲ ἤ­κου­σε τὸν λό­γον τοῦ­τον ἐ­φο­βή­θη καὶ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· ἰ­δοὺ τὰ πρό­βα­τα ταῦ­τα ἔ­χο­μεν ἀ­πὸ τῶν γο­νέ­ων ἡ­μῶν· καὶ εἴ τι δ’ ἂν εὐ­ο­δώ­σῃ ὁ Κύ­ριος εἰ­σο­διά­σαι ἐξ αὐ­τῶν, ποι­οῦ­μεν εἰς τρί­α μέ­ρη· μέ­ρος ἓν τοῖς πτω­χοῖς, καὶ μέ­ρος ἓν εἰς τὴν φι­λο­ξε­νί­αν, καὶ τὸ τρί­τον μέ­ρος εἰς τὴν χρεί­αν ἡ­μῶν· ἀ­φ’ οὗ δὲ ἔ­λα­βον τὴν γυ­ναῖ­κά μου, οὐκ ἐ­μιά­νθην οὔ­τε ἐ­γὼ οὔ­τε αὐ­τή, ἀλ­λὰ παρ­θέ­νος ἐ­στί· καὶ ἕ­κα­στος ἡ­μῶν κα­θ’ ἑ­αυ­τὸν κα­θεύ­δει τὴν δὲ νύ­κτα φο­ροῦ­μεν σάκ­κους καὶ τὴν ἡ­μέ­ραν τὰ ἱ­μά­τια ἡ­μῶν· ἕ­ως ἄρ­τι, ἀν­θρώ­πων οὐ­δεὶς ταῦ­τα ἔ­γνω­κεν· καὶ ἀ­κού­σαν­τες ἐ­θαύ­μα­σαν καὶ ἀ­νε­χώ­ρη­σαν δο­ξά­ζον­τες τὸν Θε­όν.

εἰς ποῖ­ον ἔ­φθα­σαν μέ­τρον: πό­σο ψη­λὰ ἔ­χουν φτά­­σει στὴν ἀ­ρε­τή.

ὀ­ψί­α: βρά­δυ, δει­λι­νό.

εἰ­σο­διά­σαι: νὰ ἔ­χου­με εἰ­σό­δη­μα.

Πη­γή: Τὸ Γε­ρον­τι­κόν, ἤ­τοι ἀ­πο­φθέγ­μα­τα Ἁ­γί­ων Γε­ρόν­των, ἔκ­δο­σις δευ­τέ­ρα, Ἀλ. & Ἐ. Πα­πα­δη­μη­τρί­ου, Ἀ­θῆ­ναι, 1970, σελ. 32.

"όΛα υΠό έΛεΓχοΝ"

Τίτλος : "όΛα υΠό έΛεΓχοΝ", και υπότιτλος :
: Υπερκυβέρνηση, Ελευθερία, και Ιός (κορώνα).

Όταν ο -ενταγμένος στον κόσμο τούτο- Economist·
βγαίνει μ'αυτόν τον ειρωνικό κ διαφωτιστικό τίτλο, στο εξώφυλλο,
να συνοδεύει το εύγλωττο εικαστικό, με θέμα, την σύγχρονη δ ο υ λ ε ί α·

που με μοχλό την "πανδημία", οι καταχθόνιοι του κόσμου τούτου,

θέλουν να επιβάλουν· τότε, ουδείς δικαιούται, να μένει ανυποψίαστος.

* Δες και αποκαλυπτική θεματολογία, στην επάνω πλευρά του εξωφύλλου:
Ο Covid19 στον αναδυόμενο κόσμο·
Παρεμβάσεις ανάσας (στην οικονομία)·
Η κατάρρευση του παγκοσμίου εμπορίου·
Το έτος χωρίς χειμώνα· (για τον χειμώνα που έρχεται!)

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός

Η εικαστική σύνθεση στο εξώφυλλο του Economist θυμίζει έντονα Magritte,

τον διάσημο ζωγράφο που πράγματι πριν ασχοληθεί, επηρρεασμένος από την μεταφυσική του «Γεωργίου των Κηρύκων» (Giorgio de Chirico· από τον Βόλο!), με την καθ’αυτό ζωγραφική, έφτειαχνε αφίσσες, που όπως και τα εξώφυλλα, δίνουν ισχυρό μήνυμα και σε πλήθος ανθρώπων.

Στο κέντρο του σουρρεαλισμού του Magritte βρίσκεται ο συμβολισμός, όπως ακριβώς και στην παρούσα σύνθεση, που προεκτείνεται εδώ εύγλωττα σε έναν απρόσωπο φασιστικό φουτουρισμό...

–ας το σκεφθούν αυτό οι υπερμαχοι της «πανδημίας» και των συνθημάτων της· «τα πράγματα είναι σοβαρά», «μένουμε σπίτι» (πολύ βολικό), «μένουμε ασφαλείς», «νέα κανονικότητα» (να και ο στραγγαλισμός των εννοιών της γλώσσας· σαν να λέμε: Νέος τρόπος ανάσας... πέψεως... γεννήσεως... κ.λ.π.)-

...όπως αυτός πρωτοεκδηλώθηκε στην Ιταλία με τον Marinnetti,

και σε αντίστοιχο πολιτικό φασιστικό περιβάλλον.

Ο ολοκληρωτικός αυτός φουτουρισμός εκφράζεται στην παρούσα εικόνα,

με στοιχεία όπως :

✗ Οι μάσκες που φέρουν άνθρωπος και σκύλος, και η ευθεία εξομοίωση τους, αφού επιπλέον και στους δύο χρησιμοποιούνται λουριά ελέγχου.

✗ Η διαμόρφωση ακριβώς μιάς ιεραρχίας μαριονεττικού ελέγχου, αλληλοδιαδόχων δεσμών, ανόμου ελέγχου, πλήν ενδεδυμένου τον απατηλό ουμανιστικό μανδύα της «φροντίδας» και του «ενδιαφέροντος» για την ανθρωπότητα (γι’αυτό και τα λουριά όχι εντελώς τεντωμένα, όπως θα είχαμε στον εξπρεσσιονισμό του Munch αλλά με μιά καμπύλη ανάσας, όπως αυτή

που διάγουμε τώρα).

✗ Η στάση «δεν επικοινωνώ με τίποτα» που έχουν άνθρωπος και σκύλος, άνθρωπος και φύση, με την φύση υποταγμένη κι αυτή στον βιασμό οικονομικών ορέξεων και πνευματικών διαστροφών.

Η όλη σύνθεση εμφορείται επίσης –όπως και στον Magritte- από μια ατμόσφαιρα ντανταϊσμού (έκφανση του σουρρεαλισμού).

Ντανταισμός είναι η ακατάληπτη φθέγξη «...ντα ...ντα ...ντα...» στην προσπάθεια του ανθρώπου να πει Πατέρα· έτσι βγήκε ο όρος.

Κάποτε η Ελληνική αγορά κατακλύσθηκε από μιά ντανταϊστική –επιθετική- διαφήμιση· ήταν η ακατανόητη εικόνα ενός σίδερου σιδερώματος με καρφιά από κάτω, πάνω σ’ένα μεταξωτό ύφασμα που επρόκειτο να σιδερώσει· ...πως ;;;

Ο ντανταϊσμός είναι ακριβώς η έκφραση αυτού του αδιέξοδου...

...και όλα αυτά τα παλαβά που ζούμε, τα κατασκευασμένα, που δεν σέβονται ούτε νεκρό ούτε όσιο, που δεν έχουν εναρμονισμένη με την Δημιουργία τρέλλα ζωής, αλλά μιά σε όλα τα επίπεδα υστερία θανάτου, αν θα θέλαμε να τα κάνουμε εικαστική δρώσα εγκατάσταση (performance), θα βάζαμε ανθρώπους να θέλουν να μαγειρέψουν φασολάδα, με την κατσαρόλα ανάποδα!

Αυτό το αδιέξοδο θα είναι και η κατάληξη όλου του σχεδίου “Covid”, που το μόνο που θα πετύχει είναι να καταταλαιπωρήσει την ανθρωπότητα, με εξελίξεις τραγικές στις οποίες οι υπερφροντιστές του θα προβούν με σπασμωδικότητα, μπροστά στο γεγονός ότι ολοένα και περισσότερο αποκαλύπτεται το σχεδιό τους· καλή ώρα, ακόμη κι απ’τον Economist !

Πολύ θα θέλαμε να γνωρίζουμε και να συγχαρούμε αυτόν τον “2ο Magritte”,

για την εικαστική σύνθεση αυτού του εξωφύλλου·

ενώ σκεπτόμαστε, πως ενώ ο «Τιτανικός» της ανθρωπότητας θα βυθίζεται

(οικονομικά, κοινωνικά, προσωπικά, κ.λ.π.), κάποιοι θα νομίζουν πως αυτό συμβαίνει επειδή δεν έμειναν στις καμπίνες τους, πλένοντας σχολαστικά τα χέρια τους και φορώντας μάσκες ... 

Θαυμαστό: Νέοι γονείς με τα παιδιά τους προσκαλούν τον παπά στο σπίτι τους, στην κατ’ οίκον Εκκλησία.

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

 
Θαυμαστό, εξαίσιο και ελπιδοφόρο: Νέοι γονείς με τα παιδιά τους καλούν τον παπά στο σπίτι τους, να τους διαβάσει μια ευχή για την υγεία τους, για την εργασία τους, για τις σχέσεις τους, για την ειρήνη και την αγάπη, τη χαρά και την καλοσύνη, για την ανατροφή (την καλή και την άριστη), την προκοπή των παιδιών τους, για το σεβασμό και τη ντροπή (που, εδώ που τα λέμε, κοντεύουν να χαθούν), για να μπει και να ενοικήσει η Χάρη του Θεού στην οικογένειά τους.

Και ο παπάς, για όλα αυτά που του ζητούν, προσεύχεται

(άλλοτε ‘’εκφώνως’’, τις περισσότερες φορές "μυστικώς") για να χαριτώνονται όλοι, τα παιδιά (τι γλυκές υπάρξεις!) και οι γονείς. Να χαριτώνονται ολοένα και πιο πολύ ολοένα και πιο βαθιά, στην ψυχή και στο σώμα και στις σχέσεις τους και στις δραστηριότητές τους.

"Θέλουμε να σε καλούμε, θέλουμε να μας έρχεσαι πυκνότερα, να μας δίνες ευλογία. Χαιρόμαστε που έρχεσαι, διστάζουμε να στο ζητάμε συνέχεια για να μη σε κουράζουμε". Λέξεις και φράσεις των νέων γονέων προς τον παπά.

Οι παραπάνω λέξεις και φράσεις είναι δικές τους. Των νέων γονέων. Που δίπλα τους παίζουν ανέμελα και χαριτωμένα τα μικρά παιδιά τους.

Που με τις αισθήσεις τους τις ανοιχτές και τις άδολες προσλαμβάνουν εικόνες και λόγο: πετραχήλι, σταυρό, βιβλίο, βασιλικό, κανδήλα, εικόνα και ασπασμό της, προσευχητική στάση των γονέων, σχηματισμό του σταυρού πάνω στο σώμα, ψαλμωδία, επάλειψη με λάδι στο μέτωπο κ.ά. 

Στο κλίμα αυτό της ζεστής φιλοξενίας των νέων γονέων ακτινοβολεί φως. Που φωτίζει τα πρόσωπα, τις σχέσεις τους, τα πράγματα του βίου τους. Τα φωτίζει όλα. Εδώ το "Φως Χριστού, φαίνη πάσι". Είναι το φως του αναστημένου Χριστού το ανέσπερο.

Όσα αδιέξοδα, όσα προβλήματα και όσες δυσκολίες εναποθέτουν με αυθόρμητο και πηγαίο τρόπο οι νέοι γονείς στο πετραχήλι του παπά, φωτίζονται, αποκαθαίρονται, λειαίνουν, γλυκαίνουν, μπαίνουν σε προοπτική καλής επίλυσης και καλής, εν Θεώ, αποκατάστασης.

Στα σπίτια αυτά, με τις αναζητήσεις των νέων γονέων αναδεικνύεται η εικόνα της "κατ' οίκον Εκκλησίας". Που για την ενεργοποίησή της έκανε πρόσφατα λόγο (λόγω μέτρων κατά του αόρατου και φονικού ιού) ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος ο Β’.

Μέσα στην "κατ' οίκον Εκκλησία" των νέων οικογενειών (με τις αναζητήσεις των νέων γονέων) ιερουργείται ο Τριαδικός Θεός της εν αγάπη και εν ελευθερία κοινωνίας των προσώπων, ως σταθερό υπόδειγμα και για τον καθ' ημάς κοινωνικό βίο.

Αυτόν τον κοινωνικό βίο, που έχει απολέσει την ειλικρίνεια και τη σχέση, αντικαθιστώντας τα με το συμφέρον και τη σκληρότητα των απρόσωπων διαδικασιών. Με την αριθμοποίηση του προσώπου και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο - εικόνα του Θεού.

"Φως Χριστού, φαίνη πάσι". Φως του αναστημένου Χριστού ‘’φαίνη’’ και σε όλες τις "κατ' οίκον Εκκλησίες" των νέων οικογενειών. ‘’Δεύτε πάντα πεπλήρωται φωτός’’. Θαυμαστό, εξαίσιο και ελπιδοφόρο. Είναι η χαρά και η ειρήνη που νιώθουν με την παρουσία του παπά στο σπιτικό τους.

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!
Χαίρετε! Ειρήνη σε όλους και σε όλα!



π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος
27-5-2020

Η ομιλία του Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλου στην Απόδοση του Πάσχα 26-5-2020