Η ΕΙΣ ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΣ

Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης, Πάσχα Κυρίου Πάσχα

 

Πάσχα Κυρίου Πάσχα

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Για μία ακόμη φορά εορτάζουμε την ανάσταση του Χριστού, το Πάσχα του Κυρίου, την ολόφωτη Λαμπρή, τη χαρούμενη Πασχαλιά, τη μοναδική Αυτοανάσταση. Το κενό μνήμα δίνει μνήμες ζωηφόρες. Εκκλησίες λαμπροφώτιστες, παπάδες λαμπροφορεμένοι, πρόσωπα που λαμποκοπούν. Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός τα λέει ωραία: “Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες, όλοι μικροί, μεγάλοι ετοιμαστείτε. Μέσα στις εκκλησιές τες δαφνοφόρες, με το φως της χαράς συμμαζωχτήτε. Ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες ομπροστά στους αγίους και φιληθήτε. Φιληθήτε γλυκά χείλη με χείλη. Πέστε: Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι”.

Εορτάζεται η τροπαιοφόρα νίκη της ζωής κατά του φοβερού θανάτου. Η χάρη και η χαρά δεν εξαντλούνται στο πασχαλινό γεύμα, τα κόκκινα αυγά και το αρνί. Η Ανάσταση του Χριστού γεμίζει την καρδιά φως, την ψυχή αγαλλίαση, τον νου αισιοδοξία, τη ζωή νόημα. Η εορτή δεν ολοκληρώνεται στα πασχαλινά έθιμα της πατρίδος μας. Η εορτή είναι κυρίως πνευματική. Βιώνεται στην ωραιότατη μεταμεσονύκτια θεία λειτουργία, στη θεία μετάληψη, τη θεία κοινωνία. Τελείωσε το κατανυκτικό Τριώδιο. Αρχίζει το πανευφρόσυνο Πεντηκοστάριο. Ξεκινά μια νέα ζωή μέσα στη μυροβόλα άνοιξη.

Ο κάθε πιστός, κατά τον κορυφαίο άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, αποφασίζοντας ελεύθερα να μισήσει την αμαρτία, αφήνεται στο καθαρτικό λουτρό της μετανοίας με γλυκά και χαροποιά δάκρυα, με καρδιά ταπεινωμένη, και συμμετέχει με λαχτάρα, φιλότιμο και μεράκι στην αναστάσιμη Θεία Ευχαριστία, κι έτσι ενώνεται με τον αναστηθέντα Χριστό και αναγεννάται και θαυματουργά. Εισερχόμενος κανείς στον τάφο της μετανοίας και της ταπεινώσεως, αναγκάζει, κατά κάποιον τρόπο, να κατεβεί εκεί ο ίδιος ο Χριστός, όπως κατήλθε στον Άδη, για να μας αναστήσει και ζωοποιήσει. Με τον τρόπο αυτό, αυτός που συναντήθηκε μαζί Του παρατηρεί έκθαμβος τη δόξα της αναστάσεώς Του. Η ανάσταση δηλαδή της ψυχής είναι η μυστική ένωση με την όντως ζωή και η αρχή μιας καινούργιας ζωής εν Χριστώ Ιησού Σταυροαναστηθέντι.

Η Ανάσταση δίνει νέα διάσταση στη ζωή μας όλη. Η Ανάσταση δεν εξαντλείται σε εκείνη την υπέροχη νύχτα, αλλά μακραίνει, βαθαίνει και μπορεί να βιώνεται καθημερινά, εμπειρικά και στο βάθος της καρδιάς. Η Ανάσταση του Χριστού για τον πιστό και ευσυνείδητο χριστιανό είναι βίωμα συνεχές απαράμιλλο και ανέκφραστο. Ο Χριστός ανασταίνεται εντός μας. Μας φωτίζει, μας εμπνέει, μας κάνει διαφανείς, χριστοφόρους και θεοφόρους. Η θέα του φωτός δεν τυφλώνει, αλλά παραμυθεί και προβληματίζει αισιόδοξα.

Το φως του Χριστού μας φωτίζει, μας λαμπρύνει, μας ανασταίνει. Ζωοποιεί τη ναρκωθείσα από τις αμαρτίες ψυχή μας. Αισθανόμεθα ζωηρά τη χάρη τη θαυματουργό. Θεωρούμε εντός μας το φως το αληθινό. Γνωρίζουμε πλέον καλά ποιος μας ανασταίνει και δοξάζει. Κατά τον μεγάλο Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, ο Χριστός αναστήθηκε και διέλυσε τα δεσμά του θανάτου. Εμείς ανιστάμεθα με το που ο Χριστός συνθλίβει τις αλυσίδες των αμαρτιών μας. Τη νύχτα της Αναστάσεως δεν έχει κανείς δικαίωμα να κλαίει. Από τον τάφο του Χριστού ανέτειλε δυνατό, ωραίο και ανεξάντλητο φως, που σφουγγίζει δάκρυα, συγχωρεί πταίσματα, σβήνει αμαρτίες. Κανένας να μην απελπίζεται ποτέ για τα όποια αμαρτήματά του, όσο μεγάλα και να είναι. Ο ήλιος της δικαιοσύνης ανέτειλε από το κενό μνημείο. Τώρα υπάρχει διέξοδος, φως στο τούνελ, συγκινητική ευκαιρία ανεφοδιασμού, ενισχύσεως κι ευλογίας.

Το Πάσχα δεν είναι μόνο για διασκέδαση. Είναι σημαντική ευκαιρία φωτός, χάριτος κι ελπίδος. Νικηφόροι, χριστοφόροι, φωτοφόροι οι χριστιανοί μας, γνωρίζουν πολύ καλά να μην αγχώνονται, να μη βιάζονται, να μην παρασύρονται από μάταια λόγια. Καλούμεθα σε συνεχή επαγρύπνηση προς εξαφανισμό κάθε ίχνους απογνώσεως δαιμονοκίνητης. Λέγοντας “Χριστός Ανέστη” να το εννοούμε. Να το λέμε και με την καρδιά. Ο λαοφίλητος Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ έλεγε καθημερινά, ολοχρονίς σε όλους: “Χριστός Ανέστη, χαρά μου”. Βίωνε τη χαρά της Αναστάσεως μέσα του και γι’ αυτό συνεχώς έλεγε: “Χριστός Ανέστη, χαρά μου”. Ζούσε τη χαρά της Αναστάσεως, ήταν αληθινά χαρούμενος, και αυτό διαλαλούσε χαρούμενα.

Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Από το σκοτάδι στο φως, από την αμαρτία στην αρετή, από τον βυθό στην επιφάνεια. Ο καιρός είναι καλός, η κρίση μεγάλη, το Πάσχα παρόν. Αγαπώντας το φως, αγαπούμε τη διαφάνεια. Η διαφάνεια χαρίζει ελευθερία, άνεση και αληθινή χαρά. Πάσχα Κυρίου Πάσχα, θανάτου εορτάζουμε, άλλης βιοτής απαρχή. Σκιρτούν οι καρδιές και φωτίζονται τ’ άφωτα βάθη.

«Μακεδονία» 23/04/2011/

 

Κατηχητικός Λόγος Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου εἰς τό Πάσχα

Εἰ τίς εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως.

Εἰ τίς εὐγνώμων, εἰσελθέτω χαίρων εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου αὐτοῦ.

Εἰ τίς ἔκαμε νηστεύων, ἀπολαυέτω νῦν τό δηνάριον.

Εἰ τίς ἀπό τῆς πρώτης ὥρας εἰργάσατο, δεχέσθω σήμερον τό δίκαιον ὄφλημα.

Εἰ τίς μετά τήν τρίτην ἦλθεν, εὐχαρίστως ἐορτασάτω.

Εἰ τίς μετά τήν ἕκτην ἔφθασε, μηδέν ἀμφιβαλλέτω? καί γάρ οὐδέν ζημειοῦται.

Εἰ τίς...ὑστέρησεν εἰς τήν ἐνάτην, προσελθέτω, μηδέν ἐνδοιάζων.

Εἰ τίς εἰς μόνην ἔφθασε τήν ἑνδεκάτην, μή φοβηθῆ τήν βραδύτητα? φιλότιμος γάρ ὧν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον? ἀναπαύει τόν τῆς ἑνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης? καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει? κακείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται? καί τά ἔργα δέχεται καί τήν γνώμην ἀσπάζεται? καί τήν πράξιν τιμᾶ καί τήν πρόθεσιν ἐπαινεῖ. Οὐκοῦν εἰσέλθετε πάντες εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου ὑμῶν? καί πρῶτοι καί δεύτεροι τόν μισθόν ἀπολαύετε. Πλούσιοι καί πένητες μετ’ ἀλλήλων χορεύσατε? ἐγκρατεῖς καί ράθυμοι τήν ἡμέραν τιμήσατε? νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες, εὐφράνθητε σήμερον. Ἡ τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ὁ μόσχος πολύς, μηδείς ἐξέλθη πεινῶν. Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως? πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν? ἐφάνη γάρ ἡ κοινή Βασιλεία. Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα? συγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον? ἠλευθέρωσε γάρ ἠμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ’ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τόν ἄδην ὁ κατελθῶν εἰς τόν ἄδην. Ἐπικρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκός αὐτοῦ. Καί τοῦτο προλαβῶν Ἠσαΐας ἐβόησεν? ὁ ἅδης φησίν, ἐπικράνθη, συναντήσας σοί κάτω.

Ἐπικράνθη˙καί γάρ κατηργήθη.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεπαίχθη.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεκρώθη.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ καθηρέθη.

Ἐπικράνθη˙καί γάρ ἐδεσμεύθη.

Ἔλαβε σῶμα καί Θεῶ περιέτυχεν.

Ἔλαβε γῆν καί συνήντησεν οὐρανῶ.

Ἔλαβεν ὅπερ ἔβλεπε καί πέπτωκεν ὅθεν οὐκ ἔβλεπε.

Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον;

Ποῦ σου, ἅδη, τό νίκος;

Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι.

Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες.

Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι.

Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται.

Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος.

Χριστός γάρ ἐγερθεῖς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.

Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Απόδοση

Όποιος είναι ευσεβής και φιλόθεος, ας απολαύσει την ωραία τούτη και φαιδρή πανήγυρη. Όποιος είναι δούλος ευγνώμων, ας εισέλθει χαίροντας στην χαρά του Κυρίου του. Όποιος κοπίασε νηστεύοντας, ας απολαύσει τώρα την αμοιβή. Όποιος εργάστηκε από την πρώτη ώρα, ας λάβει σήμερα την δίκαιη πληρωμή. Όποιος ήρθε μετά την τρίτη, ας εορτάσει μ' ευφροσύνη. Όποιος έφθασε μετά την έκτη, μη αμφιβάλλει καθόλου· δεν πρόκειται να ζημιωθεί. Όποιος καθυστέρησε μέχρι την ενάτη, ας προσέλθει χωρίς ενδοιασμό.

Όποιος έφθασε έστω και την ενδέκατη, μη φοβηθεί την αργοπορία· γιατί ο Δεσπότης είναι φιλότιμος και δέχεται τον έσχατο, όπως και τον πρώτο. Αναπαύει τον της ενδεκάτης, όπως αυτόν, που εργάστηκε από την πρώτη. Και τον ύστερο ελεεί και τον πρώτο βραβεύει. Και σ' εκείνον δίνει και σ' αυτόν χαρίζει. Και τα έργα δέχεται και την γνώμη ασπάζεται. Και την πράξη τιμά και την πρόθεση επαινεί.

Εισέλθετε, λοιπόν, όλοι στην χαρά του Κυρίου μας· και πρώτοι και δεύτεροι απολαύστε τον μισθό. Πλούσιοι και φτωχοί χορέψτε μαζί. Εγκρατείς και ράθυμοι, την ημέρα τιμήστε. Όσοι νηστέψατε κι όσοι δεν νηστέψατε, ευφρανθείτε σήμερα. Το τραπέζι είναι γεμάτο, τρυφήστε οι πάντες. Ο μόσχος πολύς, κανείς μη φύγει πεινασμένος.

Όλοι απολαύστε το συμπόσιο της πίστεως. Όλοι απολαύστε τον πλούτο της χρηστότητος. Κανείς μη θρηνεί για πενιά· γιατί φανερώθηκε η κοινή βασιλεία. Κανείς μη οδύρεται για πταίσματα· γιατί ανέτειλε συγγνώμη από τον τάφο. Κανείς μη φοβάται τον θάνατο· γιατί μας ελευθέρωσε του Σωτήρος ο θάνατος. Τον έσβησε, όταν κρατήθηκε απ' αυτόν. Λαφυραγώγησε τον Άδη. Τον πίκρανε, όταν γεύτηκε την σάρκα Του· και τούτο προφητεύοντας ο Ησαΐας κήρυξε:

Ο Άδης, λέει, πικράθηκε, όταν σε συνάντησε κάτω. Πικράθηκε, γιατί καταργήθηκε. Πικράθηκε, γιατί περιπαίχτηκε. Πικράθηκε, γιατί νεκρώθηκε. Πικράθηκε, γιατί καθαιρέθηκε. Πικράθηκε, γιατί αλυσοδέθηκε. Δέχθηκε σώμα και του έλαχε Θεός. Δέχθηκε γη και συνάντησε ουρανό. Δέχθηκε αυτό, που έβλεπε, κι έπεσε από εκείνο, που δεν έβλεπε. Πού είναι θάνατε το κεντρί σου; Πού είναι Άδη η νίκη σου;

Αναστήθηκε ο Χριστός και συ κατανικήθηκες. Αναστήθηκε ο Χριστός και κατατροπώθηκαν οι δαίμονες. Αναστήθηκε ο Χριστός και χαίρουν οι Άγγελοι. Αναστήθηκε ο Χριστός και ζωή βασιλεύει. Αναστήθηκε ο Χριστός και κανείς νεκρός πια στα μνήματα. Γιατί ο Χριστός, που αναστήθηκε από τους νεκρούς, έγινε η αρχή, για ν' αναστηθούν οι κεκοιμημένοι. Σ' αυτόν η δόξα και το κράτος στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.


Μετάφραση από το βιβλίο:
«Προσευχητάριον υπέρ των κεκοιμημένων»
του Αρχιμ. Παύλου Κ. Ντανά

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού - Περί του Αχράντου Σώματος του Κυρίου ο μεταλαμβάνομεν.

Το του Κυρίου και Θεού ημών σώμα, ο μεταλαμβάνομεν, αδελφοί, αυτό εστί το σώμα, ο εκ της ημετέρας ουσίας ανέλαβεν, ο εκ της αχράντου παρθένου και θεοτόκου προσείληφεν. Ού γαρ δύο σώματα δώσομεν τω Χριστώ. εν γάρ εστίν αυτού το σώμα και μίαν θυσίαν υπέρ ημών ανήνεγκε τω Θεώ και Πατρί. ει γαρ και πολλάκις την μυστικήν και αναίμακτον επιτελούμεν θυσίαν ,δια το εν παντί τόπω και χρόνω πάντα πιστόν μεταλαμβάνειν του θείου σώματος και αίματος, αλλ' η αυτή θυσία εστί. το γαρ αυτό σώμα προσφέρομεν , τον αυτόν αμνόν του θεού, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου. Επεί ει άλλο, εκείνο ήν , και άλλο τούτο, πολλαί θυσίαι, και ου μία προσηνέχθησαν υπέρ ημών, ως διαφόρως ο θείος απόστολος είρηκεν εν τη προς εβαίους επιστολή. τούτος γαρ ημίν έπρεπεν αρχιερεύς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος απο των αμαρτωλών, και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος, ος ούκ έχει καθ' ημέραν ανάγκην , ώσπερ οι αρχιερείς, πρότερον υπέρ των ιδίων αμαρτιών θυσίας αναφέρειν, έπειτα των του λαού. τούτο γαρ εποίησεν εφ' άπαξ, εαυτόν ανενέγκας. και μεθ' έτερα, Χριστός δε παραγενόμενος αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών, διά της μείζονος και τελειοτέρας σκηνής, ού χειροποιήτου, τουτέστιν , ού ταύτης της κτίσεως , ουδέ δι αίματος τράγων και μόσχων , δια δε του ιδίου αίματος, εισήλθεν εφ' άπαξ εις τα άγια , αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος. και μετ' ολίγα, ού γαρ εις χειροποίητα άγια εισήλθεν ο Χριστός, αντίτυπα των αληθινών αλλ' εις αυτόν τον ουρανόν νυν εμφανισθήναι τω προσώπω του θεού υπέρ ημών , ούδ' ίνα προσφέρη πολλάκις εαυτόν , ώσπερ ο αρχιερεύς εισέρχεται εις τα άγια κατ' ενιαυτόν εν αίματι αλλοτρίω. επεί έδει αυτόν πολλάκις παθών απο καταβολής κόσμου. νύν δε άπαξ, επί συντελεία των αιώνων, εις αθέτησιν αμαρτίας, δια της θυσίας αυτού πεφανέρωται. και, καθ' όσον απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις, ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσενεχθείς εις το πολλών ανενεγκείν αμαρτίας, εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας οφθήσεται τοις αυτόν απεκδεχομένοις εις σωτηρίαν. και αύθις, και πας μεν ιερεύς έστηκεν καθ' ημέραν λειτουργών και τας αυτάς πολλάκις προσφέρειν θυσίας, αίτινες ου δύνανται ποτέ περιελείν αμαρτίας. Ούτος δε υπέρ αμαρτιών μίαν πρσενέγκας θυσίαν , εις το διηνεκές εκάθισεν εν δεξιά του θεού, το λοιπόν. Εκδεχόμενος, έως τεθώσιν οι εχθροί αυτού υποπόδιον των ποδών αυτού. μία γάρ προσφορά τετελείωκεν εις το διηνεκές τους αγιαζόμενους. μαρτυρεί δε το πνεύμα το άγιον ημίν. Μετά γάρ το προειρηκέναι, αύτη η διαθήκη , ην διαθήσομαι προς αυτούς, μετά τας ημέρας εκείνας λέγει κύριος, διδούς νόμους μου επί καρδίας αυτών , και επί των διανοιών αυτών επιγράψω αυτούς, και των αμαρτιών και των ανομιών αυτών ου μη μνησθώ έτι. όπου δε άφεσις τούτων , ουκέτι προσφορά περί αμαρτίας. ώσπερ ουν το εκ γυναικός βρέφος γεννόμενον τέλειος εστίν άνθρωπος, εσθίων τε και πίνων αύξει μεν, αλλ' έν το γεννηθέν εκ μητρός, και η φύσις την αύξησιν δια της φυσικής εργάζεται οικονομίας, ούτω και νύν , επειδή κεφαλή ημών εστίν ο Χριστός, και γεγόναμεν αυτού σύσσωμοι, και σώμα αυτού εσμέν αεί αυξανόμενον. γεγόναμεν δε αυτού σύσσωμοι τη μετοχή της σαρκός αυτού και του αίματος. λαβών γάρ άρτον και ποτήριον εξ οίνου και ύδατος, ευχαριστήσε, και ευλόγησε, και είπε, τούτο εστί το σώμα. Και αντί της φυσικής οικονομίας, ο άρτος και ο οίνος συν ύδατι δια του λόγου αυτού γέγονε σώμα αυτού και αίμα. ως ήν το σώμα αυτού προ της εκ νεκρών αναστάσεως, φθαρτόν , κλώμενον , εσθιόμενον, και πινόμενον. αδιάφθορον μέντοι. επεί, τίνος ένεκεν ού μετά την ανάστασιν τούτο πεποίηκεν, αλλά προ της αναστάσεως, ότε το δια της αναστάσεως άφθαρον σώμα ούτε κλάται , ούτε εσθίεται, ούτε πίνεται , ούτε αίμα το άφθαρον κέκτηται σώμα, αλλ' ούτε σάρξ αν δικαίως ονομάζοιτο, καθώς φησίν ο της θεολογίας επώνυμος Γρηγόριος εκ τω εις το βάπτισμα λόγω. πίστευε Χριστόν τον Υιόν του Θεού ήξειν πάλιν μετά της ενδόξου αυτού παρουσίας κρίναι ζώντας και νεκρούς, ούκέτι μεν σάρκα, ουκ ασώματος δε, οίς οίδεν αυτός λόγοις θεοειδεστέρου σώματος , ίνα και οφθή υπο των εκκεντησάντων , και μείνη Θεός έξω παχύτητος. και τούτο τοίνυν, ο μεταλαμβάνομεν , σώμα και αίμα του Χριστού ημών , φθαρτόν εστί κλώμενον και εκχεόμενον, εσθιόμενον και πινόμενον. και ώσπερ η επαύξησις του ημετέρου σώματος πάσαν πληροί φυσική οικονόμίαν της εξαρχής συστάσεως του σώματος ημών, ούτω και η τελετή των αγίων μυστηρίων πάσαν πληροί την πνευματικήν και υπερφυή οικονομίαν της του Θεού Λόγου σαρκώσεως. εφ' ημών γάρ η σπορά του πατρός αρχήτις εστί του σώματος του βρέφους συστάσως. Χορηγείται δε τροφήν εκ των της μητρός αιμάτων και γίνεται μεταβολή του υποκειμένου εις οργανικόν σώμα, κατά την δοθείσαν τη φύσει δύναμιν παρά του δημιουργού της φύσεως ημών και δυνάμεως. Και ούτω σάρξ και αίμα και οστέα και τα λοιπά των μελών συνίσταται δι ελκτικής και καθελκτικής και αλλοιωτικής, ήτοι θρεπτικής και αυξητικής δυνάμεως. ομοίως και η δια της βρώσεως σώματος προσθήκη δια της θρεπτικής ή ελκτικής και καθελκτικής και αλλοιωτικής δυνάμεως την επαύξησιν ποιείται του σώματος. έδει ούν και εν επαυξήσει του κυριακού σώματος θεωρήσαι πάσαν την θείαν οικονομίαν της αυτού σαρκώσεως και σταυρώσεως, και ταφής και αναστάσεως και αφθαρσίας. Ού γαρ εξαρχής το του Κυρίου σώμα άφθαρτον γέγονεν , αλλά φθαρτόν και παθητόν, έως της αναστάσεως· μετά δε την ταφήν γέγονεν άφθαρτον, δια της θείας αυτού δυνάμεως αναστήσας εκ νεκρών , και συναφθαρτίσας ημάς. πως ούν γέγονεν , εκεί ην η αγία Παρθένος, ενταύθα η τράπεζα, έχουσα την ύλιν του σώματος. είτα κατά την του αγγέλου φωνήν , πνεύμα άγιον επήλθεν επ' αυτήν. τότε η δυναμις του υψίστου αυτή επεσκίασαν, ο Θεός Λόγος, θεία υπόστασις, και προσελάβετο εξ αυτής σάρκα. και ώδε κείται, ως εν τη γαστρί της παρθένου, εν τη τραπέζη τη μυστική ύλη ο άρτος, και το εξ οίνου και ύδατος κράμα. και γάρ η μήτηρ εκ τούτων ετρέφετο. Και τω βρέφει εχορήγει την του σώματος ύλην. Φησίν ο ιερεύς ο άγγελος, ίνα επιφοιτήσαν το Πνεύμα το Άγιον αγιάση και ποιήση τον μεν άρτον τούτον σώμα άγιον Χριστού , και το ποτήριον, αίμα τίμιον Χριστού, και ού δια φυσικής οικονομίας, αλλ' υπερφιούς γίνεται εις επαύξησιν του κυριακού σώματος και αίματος, έν σώμα και ού δύο. είτα υψούται εν ταις χερσί του αρχιερέως, ως επί σταυρού, και διαδίδοται κλώμενου, και εν ημίν ενθάπτεται, και συναφθαρτίζει ημάς. τούτο γάρ εστί το πέρας της οικονομίας. ού διαφθείρεται εν ημίν, ως ού διεφθάρη το του Κυρίου σώμα εν τω τάφω. Έως δε της ημών μεταλήψεως πάντα τα της φθοράς υπομένει, και κλάται υφ' ημών τιμίως και πιστώς, και υπο ανόμων χειρών , πολλάκις ατιμάζεται τε και ρίπτεται , και υπο μυών και σκωλήκων , αλλ' ού διαφθείρεται, ουδέ χωρεί εις το μη είναι. συνέχεται γάρ αοράτως εις έν σώμα. Και γαρ και ο Κύριος περιετμήθη, και επί σταυρού εκ των χειρών και των ποδών και της πλευράς αίμα εξέχεεν, αλλ' εις εν και ταυτόν συνήχθη. ανέστη γαρ το σώμα όλον, ολόκληρον. Έφη ο Χριστός, τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν. Οσάκις γάρ εσθίετε τον άρτον τούτον, και το ποτήριον τούτο πίνετε, τον θάνατον του υιού του ανθρώπου καταγγέλλετε. θανάτου δε μνήμη, φθορά εστί. φθορά γάρ εστίν ο θάνατος, αλλ' ού διαφθορά. 

 

Προφητεία Ἰεζεκιὴλ (Κεφ. ΛΖ', 1-14)

Προφητείας Ἰεζεκιὴλ τὸ Ἀνάγνωσμα

(Κεφ. ΛΖ', 1-14)

Ἐγένετο ἐπ' ἐμὲ χεὶρ Κυρίου, καὶ ἐξήγαγέ με ἐν πνεύματι Κυρίου, καὶ ἔθηκέ με ἐν μέσῳ τοῦ πεδίου, καὶ τοῦτο ἦν μεστὸν ὀστέων ἀνθρωπίνων, καὶ περιήγαγέ με ἐπ' αὐτά, κύκλωθεν κύκλῳ· καὶ ἰδοὺ πολλὰ σφόδρα, ἐπὶ προσώπου τοῦ πεδίου, καὶ ἰδοὺ ξηρὰ σφόδρα. Καὶ εἶπε πρός με· Υἱὲ ἀνθρώπου, εἰ ζήσεται τὰ ὀστέα ταῦτα; καὶ εἶπα· Κύριε, Κύριε, σὺ ἐπίστασαι ταῦτα. Καὶ εἶπε πρός με· Προφήτευσον ἐπὶ τὰ ὀστᾶ ταῦτα, καὶ ἐρεῖς αὐτοῖς· Τὰ ὀστᾶ τὰ ξηρά, ἀκούσατε λόγον Κυρίου, τάδε λέγει Κύριος τοῖς ὀστέοις τούτοις. Ἰδοὺ ἐγὼ φέρω εἰς ὑμᾶς πνεῦμα ζωῆς, καὶ δώσω εἰς ὑμᾶς νεῦρα, καὶ ἀνάξω εἰς ὑμᾶς σάρκας, καὶ ἐκτενῶ ἐφ' ὑμᾶς δέρμα, καὶ δώσω πνεῦμά μου εἰς ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε, καὶ γνώσεσθε, ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος. Καὶ προεφήτευσα, καθὼς ἐνετείλατό μοι Κύριος. Καὶ ἐγένετο φωνὴ ἐν τῷ ἐμὲ προφητεῦσαι, καὶ ἰδοὺ σεισμός, καὶ προσήγαγε τὰ ὀστᾶ, ἑκάτερον πρὸς τὴν ἁρμονίαν αὐτοῦ. Καὶ εἶδον· καὶ ἰδοὺ ἐπ' αὐτὰ νεῦρα καὶ σάρκες ἐφύοντο, καὶ ἀνέβαινεν ἐπ' αὐτὰ δέρμα ἐπάνω, καὶ πνεῦμα οὐκ ἦν ἐν αὐτοῖς. Καὶ εἶπε πρός με· Προφήτευσον, ἐπὶ τὸ πνεῦμα, υἱὲ ἀνθρώπου, προφήτευσον, καὶ εἰπὲ τῷ πνεύματι· Τάδε λέγει Κύριος Κύριος· Ἐκ τῶν τεσσάρων πνευμάτων ἐλθέ, καὶ ἐμφύσησον εἰς τοὺς νεκροὺς τούτους, καὶ ζησάτωσαν. Καὶ προεφήτευσα, καθ' ὅ, τι ἐνετείλατό μοι· καὶ εἰσῆλθεν εἰς αὐτοὺς τὸ πνεῦμα, καὶ ἔζησαν, καὶ ἔστησαν ἐπὶ τῶν ποδῶν αὐτῶν, συναγωγὴ πολλὴ σφόδρα. Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρός με, λέγων· Υἱὲ ἀνθρώπου, τὰ ὀστᾶ ταῦτα, πᾶς οἶκος Ἰσραήλ ἐστιν, αὐτοὶ λέγουσι. Ξηρὰ γέγονε τὰ ὀστᾶ ἡμῶν, ἀπώλωλεν ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, διαπεφωνήκαμεν. Διὰ τοῦτο προφήτευσον, καὶ εἰπὲ πρὸς αὐτούς. Τάδε λέγει Κύριος Κύριος· Ἰδοὺ ἐγὼ ἀνοίγω τὰ μνήματα ὑμῶν, καὶ ἀνάξω ὑμᾶς ἐκ τῶν μνημάτων ὑμῶν, καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὴν γῆν τοῦ Ἰσραήλ, καὶ γνώσεσθε, ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος, ἐν τῷ ἀνοῖξαί με τοὺς τάφους ὑμῶν, τοῦ ἀναγαγεῖν με ἐκ τῶν τάφων τὸν λαόν μου. Καὶ δώσω πνεῦμά μου εἰς ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε, καὶ θήσομαι ὑμᾶς ἐπὶ τὴν γῆν ὑμῶν, καὶ γνώσεσθε, ὅτι ἐγὼ Κύριος, ἐλάλησα, καὶ ποιήσω, λέγει Κύριος Κύριος.

Η «κατάρα» του κινηματογραφικού Ιησού

Τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή των πρωταγωνιστών

Η πληθώρα ταινιών θρησκευτικού περιεχομένου είναι γνωστές στους έλληνες θεατές καθώς κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, τα κανάλια τις προβάλλουν με ιδιαίτερο ζήλο. Οι περισσότερες ταινίες του είδους, γνώρισαν επιτυχία καθώς η θεματολογία τους, αρκούσε για να τους εξασφαλίσει αρκετούς θεατές. Ωστόσο, οι επίδοξοι ηθοποιοί που υποδύθηκαν τον Ιησού δεν «εισέπραξαν» το μερίδιο τους από την επιτυχία της ταινίας. Μάλιστα, πολλοί έφτασαν να μιλούν για μια «κατάρα» που κατατρέχει τους «κινηματογραφικούς θεανθρώπους».

Δείτε τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα:

«Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» του Φράνκο Τζεφιρέλι (1977)
Η γνωστή στο ελληνικό κοινό σειρά, σημείωσε χαρακτηριστική επιτυχία την εποχή της προβολής της. Ωστόσο ο πρωταγωνιστής της, Ρόμπερτ Πάουελ, κάθε άλλο παρά κερδισμένος βγήκε. Αν και όλοι συμφώνησαν, ότι ενσάρκωσε εκπληκτικά τον Ιησού, η καριέρα του καταστράφηκε καθώς η εικόνα του συνδέθηκε τόσο έντονα με τον Θεάνθρωπο που κανένας παραγωγός δεν μπορούσε να τον φανταστεί σε άλλο ρόλο.

«Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» του Βασίλη Γεωργιάδη (1975)
Ο Αλέξης Γκόλφης, πρωταγωνιστής στην ελληνική αυτή σειρά, μετά την ολοκλήρωση της δεν μπόρεσε να ξαναβρεί ποτέ δουλεία. Το τέλος του ήταν τραγικό: Τον Αύγουστο του 2007 τον βρήκε ο θάνατος, στην πλατεία Κολιάτσου όπου ζούσε καθώς ήταν άστεγος. Παρέμεινε για δύο μήνες στο νεκροτομείο καθώς δεν βρέθηκε κανείς να αναγνωρίσει το πτώμα του άτυχου ηθοποιού.

«Τα Πάθη του Χριστού» του Μελ Γκίμπσον (2004)
Η πρόσφατη αυτή ταινία του Γκίμπσον αν και κατηγορήθηκε για υπερβολική βία, γνώρισε την επιτυχία. Ωστόσο, τα γυρίσματα της κάθε άλλο παρά επιτυχημένα και εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν: ο πρωταγωνιστής Τζιμ Καβίτζελ εκτός του ότι έβγαλε τον ώμο του στο σταυρό και υπέφερε από υποθερμία και πνευμονία, χτυπήθηκε δύο φορές από κεραυνό!

«Μπεν Χουρ» του Γουίλιαμ Γουάιλερ (1959)
Το πρόβλημα που αντιμετώπισαν στη ταινία αυτή, ήταν να βρουν ένα Χριστό που θα μπορούσε να σταθεί επάξια απέναντι στον Τσάρλτον Ίστον και την επιβλητική φυσιογνωμία του. Για το σκοπό αυτό επιλέχθηκε ο Κλοντ Χίτερ. Ωστόσο ο σκηνοθέτης, δεν φάνηκε να πείσθηκε και έτσι αποφάσισε να μην εμφανίσει καθόλου το πρόσωπο του ηθοποιού αλλά μόνο τη πλάτη του!

«Ο Βασιλεύς των Βασιλέων» του Νίκολας Ρέι (1961)
Ο ηθοποιός που επιλέχθηκε να ενσαρκώσει τον Ιησού ήταν ο Τζέφρι Χάντερ γνωστός ήδη στο κοινό από προηγούμενες ταινίες του. Ωστόσο, η καριέρα του, μετά την προβολή της ταινίας «πήρε τη κάτω βόλτα». Πέθανε σε ηλικία 42 χρονών με τρομακτικό τρόπο: εξαιτίας ενός εγκεφαλικού, έπεσε και τραυματίστηκε από ένα αιχμηρό αντικείμενο. Το κεφάλι του έσπασε και την επόμενη μέρα πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία.

«Ο τελευταίος πειρασμός» του Μάρτιν Σκορτσέζε (1988)
Καμία άλλη ίσως ταινία, δεν έχει προκαλέσει τόσο σάλο όσο αυτή, την εποχή που γυρίστηκε. Χαρακτηρίστηκε «αιρετική», και όπου προβλήθηκε ξεσήκωσε τεράστιες αντιδράσεις. Στη χώρα μας, ειδικότερα, οι κινηματογράφοι που επιχείρησαν να την προβάλλουν πυρπολήθηκαν και οι θεατές κακοποιήθηκαν από αγανακτισμένους πιστούς. Επειδή όμως θρησκευτική ταινία, δεν γίνεται να είναι πλήρως «ανώδυνη» για τον πρωταγωνιστή, ο Γουίλιαμ Νταφόε, κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, λόγω αλλεργίας αντιμετώπισε πρόβλημα όρασης από το ένα του μάτι!

newsbeast

Ἀπολυτίκια

Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ, ἀπὸ τοῦ ξύλου καθελὼν τὸ ἄχραντόν σου Σῶμα, σινδόνι καθαρᾷ, εἱλήσας καὶ ἀρώμασιν, ἐν μνήματι καινῷ κηδεύσας ἀπέθετο.

 

Ταῖς Μυροφόροις Γυναιξί, παρὰ τὸ μνῆμα ἐπιστάς, ὁ Ἄγγελος ἐβόα·Τὰ μύρα τοῖς θνητοὶς ὑπάρχει ἁρμόδια, Χριστός, δὲ διαφθορᾶς ἐδείχθη ἀλλότριος.