Τα ονόματα των παιδιών

Με την ευκαιρία του ονόματος αυτού μου ήλθε στο νου μου και μία άλλη σκέψις. Ποια λοιπόν είναι αυτή; Από την πρώτη στιγμή που δίνουμε το όνομα στα παιδιά, ας τα δίνουμε και το ζήλο της αρετής. Κανένας λοιπόν, ας μη σπεύδη να δώση στα παιδιά τα ονόματα των προγόνων, του πατέρα δηλαδή, της μητέρας, του πάππου και του προπάππου, αλλά να δίνωνται τα ονόματα των δικαίων, των μαρτύρων, των επισκόπων, των αποστόλων. Ας είναι λοιπόν σ’ αυτά και τα ονόματα αφορμή για μίμησι˙ το ένα να ονομάζεται Πέτρος, το άλλο Ιωάννης, και το άλλο κάποιο άλλο όνομα κάποιου από τους αγίους.

Και παρακαλώ, να μην τηρήτε τα ειδωλολατρικά έθιμα. Διότι δεν είναι μικρή ντροπή και άξιο για γέλια, όταν τελούνται σε σπίτι χριστιανικό κάποια ειδωλολατρικά έθιμα, όπως που ανάβουν λυχνάρια και περιμένουν να δουν ποιο θα σβήση και μερικά άλλα παρόμοια, πράγματα που προξενούν καταστροφή σ’ εκείνους που τα κάνουν. Μη νομίσετε δηλαδή ότι είναι μικρά και ασήμαντα αυτά που γίνονται.

Αυτή λοιπόν είναι η παράκλησίς μου προς εσάς, να δίνετε στα παιδιά σας τα ονόματα των δικαίων. Στην αρχή βέβαια, φυσικό ήταν να γίνονταν και αυτά, και να έδιναν στα παιδιά τα ονόματα των προγόνων˙ διότι αυτό αποτελούσε παρηγοριά για το θάνατο, αφού πιστευόταν ότι ζει εκείνος που πέθανε με το όνομα που δινόταν στον απόγονό του˙ τώρα όμως ας γίνεται πλέον αυτό .Διότι βλέπουμε τους δικαίους να μη δίνουν ονόματα στα παιδιά τους ακολουθώντας τη συνήθεια εκείνη. Ο Αβραάμ δηλαδή γέννησε τον Ισαάκ˙ ο Ιακώβ και ο Μωυσής δεν πήραν τα ονόματα των προγόνων τους, ούτε θα βρούμε κάποιον από τους δικαίους να πήρε έτσι το όνομά του.

Για πόση αρετή δεν είναι υπόδειγμα αυτό, και πόση προτροπή για αρετή δεν είναι το όνομα; Και φυσικά δε θα μπορούσαμε να βρούμε άλλη αιτία να αλλάξη το όνομα , παρά αυτήν και μόνο, το να αποτελή αυτό υπόμνησι για την αρετή. Διότι λέγει: « Συ κληθήση Κηφάς, ό ερμηνεύεται Πέτρος» ( Ιω. 1,42 ). Γιατί; Επειδή έκανες την ομολογία εκείνη. Και «έσται το όνομά σου Αβραάμ» Γιατί; «Ότι πατέρα πολλών εθνών τέθεικά σε» ( Γεν. 17, 4 κ.ε. ). Και ο Ιακώβ μετωνομάσθηκε Ισραήλ, επειδή είδε το Θεό. Από δω λοιπόν και μείς ας αρχίσουμε τη φροντίδα για τα παιδιά και για τη διάπλασι των ψυχών τους.

Αλλά, όπως είπαμε, «είδε μια σκάλα στημένη που έφθανε ως τον ουρανό». Ας μπαίνη λοιπόν το όνομα των αγίων στα σπίτια με την ονομασία των παιδιών, ώστε να μη συντελή μόνο στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού, αλλά και στην ωφέλεια του πατέρα, όταν σκέπτεται, ότι είναι πατέρας κάποιου Ιωάννου, κάποιου Ηλία, κάποιου Ιακώβου. Αν λοιπόν δίνεται αυτό με ευλάβεια και με τιμή προς εκείνους που πέθαναν και επιδιώκουμε πολύ περισσότερο τη συγγένεια με τους δικαίους παρά με τους προγόνους, αυτό θα ωφελήση πολύ ,και εμάς και τα παιδιά. Διότι μη νομίσης επειδή είναι μικρό, ότι αυτό δεν έχει μεγάλη σπουδαιότητα˙ αυτό αποτελεί τη βάσι της όλης ωφέλειάς του.

Αλλά όπως προανάφερα ας έλθουμε στη συνέχεια της διηγήσεως. «Είδε μία σκάλα στηριγμένη στον ουρανό ˙ ζήτησε την ευλογία του θεού και ο Θεός τον ευλόγησε˙ έφυγε από εκεί και πήγε στους συγγενείς του, όπου έβοσκε τα πρόβατα».

Στη συνέχεια διηγήσου του τα σχετικά με το γάμο του, με την επιστροφή του στο πατρικό σπίτι, και θα ωφεληθή και από εδώ. Πρόσεχε λοιπόν πόσα θα μάθη˙ θα μάθη να ελπίζη στον Θεό, να μην περιφρονή κανέναν, αν και είναι ευγενής, να μην ντρέπεται για τη φτώχειά του, να υπομένη γενναία τις συμφορές, και όλα τα άλλα.

Στη συνέχεια πάλι, αφού μεγαλώσει, λέγε του και πιο φοβερές ιστορίες. Διότι όσο είναι τρυφερό το μυαλό του μη το φορτώνης με τόσο βάρος, για να μην το κατατρομάξης. Όταν όμως γίνη δεκαπέντε ετών και περισσότερο, ας ακούη και τα σχετικά με την γέεννα. Ή καλλίτερα όταν είναι δέκα οκτώ ετών και κάτω, σε ακούη για τον κατακλυσμό, με τα γεγονότα των Σοδόμων, τα όσα συνέβηκαν στην Αίγυπτο και όλα όσα είναι γεμάτα από τιμωρίες και μάλιστα πάρα πολύ εκτεταμένα. Όταν πια μεγαλώση, ας ακούη και τα της καινής Διαθήκης, τα της χάριτος και τα της γέεννας.

Με αυτά τα διηγήματα και με αμέτρητα άλλα αλλά καθώς και με παραδείγματα παρμένα από τη ζωή σου να περιφράσσης την ακοή του.

Αν όμως κάποιος διηγήται νόθες ιστορίες, όπως προανέφερα, να μην επιτρέπουμε σε κανένα να το πλησιάζη. Αν δης κοντά του άλλο δούλο να λέγη αισχρόλογα, τιμώρησέ τον αμέσως και να ελέγχης με αυστηρότητα και δριμύτητα τα παραπτώματά του…

Από το βιβλίο: ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Χρυσοστομικός Άμβων Γ΄

«Ο ΓΑΜΟΣ, Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ»

Έκδοσις:

Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου

Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Ἡ προσευχὴ στὴν Ἐκκλησία

Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης o Χρυσόστομος:
 

* * *

Μή τό κάνεις καλέ μου ἄνθρωπε, τέτοιο λάθος! Γιατί, ἄν τό κάνεις, τόν ἑαυτό σου ζημιώνεις!

Κάθε ἄνθρωπος, τό ξέρουμε, ἔχει δικαίωμα, νά κάνει προσευχή καί στό σπίτι του. Ναί, ἔτσι εἶναι! Ὅμως ποτέ κανένας δέν κάνει στό σπίτι του προσευχή, σάν ἐκείνη πού κάνει στήν Ἐκκλησία!

Τί εἶναι ἐκεῖνο πού κάνει τήν προσευχή στήν Ἐκκλησία, νά εἶναι ἡ πιό καλή;

Ἐκεῖ, στήν Ἐκκλησία, εἶναι καί οἱ πατέρες μας, οἱ ἱερεῖς! Καί πλῆθος κόσμου! Καί ὅλοι μαζί, μέ μιά καρδιά καί μιά φωνή, μιλᾶμε στόν ἐπουράνιο Πατέρα μας!

Μή σοῦ περνάει λοιπόν ἡ ἰδέα, ὅτι, ἄν κάθεσαι στό σπιτάκι σου καί κάνεις ἐκεῖ τήν προσευχή σου, μέ τό δικό σου τρόπο, θά σέ ἀκούσει ὁ Κύριος καλύτερα!

Λάθος κάνεις. Μεγάλο λάθος. Ὁ Θεός θέλει, ὅλοι ἐμεῖς σάν ἀδέλφια‐σάν παιδιά Του, νά κάνουμε τήν προσευχή μας ὅλοι μαζί!...

Μᾶς δίδαξε νά λέμε «Πάτερ ἡμῶν», «πατέρα ὅλων μας».

* * *

Καί, τελικά, τί κάνουμε στήν Ἐκκλησία; Νά. Ἁπλά παρακολουθοῦμε τά λόγια τῶν ἱερέων. Καί τά ἐπαναλαμβάνουμε σάν δικά μας.

Ψάχνεις νά βρεῖς, τί εἶναι ἐκεῖνο πού κάνει τήν προσευχή στήν ἐκκλησία, νά εἶναι καλύτερη;

Πολλά!...

Καί συγκεκριμένα: Στήν Ἐκκλησία εἴμαστε πολλοί. Καί ὅλοι μαζί ἔχουμε τά ἴδια στό νοῦ (στό μυαλό μας) καί τά ἴδια στό στόμα. Στήν Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι δεμένοι μέ τήν ἀγάπη, ὅλοι ἕνα. Καί τό πιό μεγάλο καί πιό σημαντικό: Στήν Ἐκκλησία ἔχουμε μαζί μας τούς ἱερεῖς μας· πού προσεύχονται μαζί μας· καί μᾶς εὐλογοῦν.

Καί γιατί προεξάρχουν, στίς προσευχές μας, στήν Ἐκκλησία, οἱ ἱερεῖς;

Θέλεις νά τό ἀκούσεις; Ἄκουσέ το.

Οἱ προσευχές τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων εἶναι προσευχές ἀδύνατες καί ἰσχνές! Ὅταν ὅμως αὐτοί οἱ ἄνθρωποι οἱ ἁπλοῖ, παρακολουθοῦν τίς προσευχές τῶν ἱερέων, τότε οἱ προσευχές τους παίρνουν τέτοια δύναμη, πού ἀνεβαίνουν στόν οὐρανό!

Τί εἶπες; Πότε οἱ προσευχές μας ἀνεβαίνουν στόν οὐρανό;

Ὅταν προσευχή μας κάνουμε τά λόγια τῶν ἱερέων καί τῆς ἱερῆς ἀκολουθίας.

Αὐτή εἶναι ἡ καλύτερη προσευχή.

(Ἀπό τήν ὁμιλία του: Περί ἀκαταλήπτου Λόγος Γ’, P.G. 48, σ. 725)

* * *

Μέ λόγια πιό ἁπλά:

Ὁ μεγάλος ἅγιος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας μᾶς λέγει, ὅτι ἡ πιό καλή προσευχή, γίνεται στήν Ἐκκλησία· καί μάλιστα τότε πού ὁ κάθε πιστός ἑνώνει τήν προσευχή του μέ τήν προσευχή τῶν ἱερέων.

 http://www.agiazoni.gr/article.php?id=10501159206004367999

19 Νοεμβρίου

19 Νοεμβρίου 


Ο Άγιος προφήτης Αβδιού



Ο Αβδιού γεννήθηκε στο χωριό Βαθαχαράμ στην περιοχή Σηχέμ. Ζούσε στην αυλή του βασιλέως Αχαάβ. Όταν όμως ο βασιλιάς απομακρύνθηκε από την αληθινή λατρεία και προσκύνησε τα είδωλα, ο Αβδιού δεν τον ακολούθησε , αλλά συνέχισε αταλάντευτα να υπηρετεί τον ένα και μοναδικό  αληθινό Θεό.
Την εποχή που η πονηρή βασίλισσα Ιεζάβελ, από μίσος για τον προφήτη Ηλία, ξεσήκωσε διωγμό εναντίον όλων των προφητών του Θεού, ο Αβδιού συγκέντρωσε εκατό εξ αυτών τους έκρυψε ανά πενήντα σε δύο σπήλαια και τους προμήθευε τροφή εκεί, μέχρι να καταπαύσει ο διωγμός ( Βασιλ. Γ΄18, 4 ) .  Ο Αβδιού ήταν σύγχρονος του μεγάλου Προφήτη Ηλία, τον οποίον σεβόταν απεριόριστα και υπηρετούσε καθ’ όλα , ως υποτακτικός και ακόλουθός του. Έζησε εννιακόσια χρόνια πριν από τον Χριστό και εισήλθε ειρηνικά στην αιώνια ανάπαυση.

Ο άγιος μάρτυς Βαρλαάμ

 Ο Βαρλαάμ γεννήθηκε στην Αντιόχεια. Προσήχθη να δικαστεί εξ αιτίας της πίστης του στον Χριστό και ο ασεβής δικαστής τον βασάνισε αμείλικτα. Θέλοντας να τον εμπαίξει και να τον αναγκάσει να προσφέρει θυσία στα είδωλα, τον οδήγησε στον ειδωλολατρικό ναό και εκεί άναψε ένα κάρβουνο μέσα στην παλάμη του, βάζοντας επάνω θυμίαμα. Σκέφτηκε, ο ανόητος κριτής, ότι ο οξύς πόνος θα ανάγκαζε τον χριστιανό μάρτυρα να τινάξει απ’ το χέρι του το πυρωμένο κάρβουνο , μπροστά στα είδωλα και έτσι θα τα θυμίαζε, χωρίς να το θέλει.
Όμως ο στερρός οπλίτης του Χριστού κρατούσε ακίνητος, σαν βράχος, το αναμμένο κάρβουνο μέσα στην παλάμη του και ούτε καν διανοήθηκε να το πετάξει μπροστά στα άψυχα ξόανα˙ μέχρι που τα δάχτυλά του κάηκαν και έπεσαν καταγής και η παλάμη του καταστράφηκε ολοσχερώς. Έγραψε σχετικά ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας: « Το δεξί χέρι του ήταν πιο δυνατό από τη φωτιά! Μολονότι το αναμμένο κάρβουνο έκαιγε το χέρι του, αυτό κρατούσε ακόμη τη φωτιά, σαν να ήταν στάχτη».
Επίσης, ο άγιος Χρυσόστομος έγραψε προς τιμήν του: « Οι άγγελοι ατένιζαν εξ ύψους˙ οι αρχάγγελοι ομοίως έβλεπαν – σκηνή ήταν μεγαλειώδης, όντως υπερβαίνουσα την ανθρώπινη φύση. Ποιος δεν  θα ήθελε να δει έναν τέτοιο άνθρωπο, που πραγματοποίησε έναν τέτοιο ασκητικό  άθλο και εντούτοις δεν αισθανόταν αυτό που είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων να αισθάνονται; ‘Έναν άνθρωπο που ήταν ο ίδιος και το θυσιαστήριο και η θυσία και ο ιερέας;».
Όταν το χέρι του έγινε παρανάλωμα του πυρός, ολόκληρο το σώμα του γέροντα Βαρλαάμ σωριάστηκε νεκρό στη γη, ενώ  η ψυχή του ανέβηκε ως θυμίαμα στον Σωτήρα Ιησού Χριστό, στην αιώνια ανάπαυση. Ο ένδοξος και ανδρείος άγιος Βαρλαάμ μαρτύρησε το έτος 304.

Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Πνευματικό ημερολόγιο
Ο Πρόλογος της Αχρίδος
Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.
Νοέμβριος»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Η καθαρή καρδιά γίνεται θρόνος του Θεού

Τίποτα δεν είναι μεγαλύτερο από την καθαρή καρδιά, γιατί μια τέτοια καρδιά γίνεται θρόνος του Θεού. Και τι είναι ενδοξότερο από το θρόνο του Θεού; Ασφαλώς τίποτα. Λέει ο Θεός γι' αυτούς που έχουν καθαρή καρδιά: «Θα κατοικήσω ανάμεσά τους και θα πορεύομαι μαζί τους. Θα είμαι Θεός τους, κι αυτοί θα είναι λαός μου». (Β' Κορ. 6, 16).

Ποιοι λοιπόν είναι ευτυχέστεροι απ' αυτούς τους ανθρώπους; Και από ποιο αγαθό μπορεί να μείνουν στερημένοι;

Δεν βρίσκονται όλα τ' αγαθά και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος στις μακάριες ψυχές τους; Τι περισσότερο χρειάζονται; Τίποτα, στ' αλήθεια, τίποτα! Γιατί έχουν στην καρδιά τους το μεγαλύτερο αγαθό: τον ίδιο το Θεό!

Πόσο πλανιούνται οι άνθρωποι που αναζητούν την ευτυχία μακριά από τον εαυτό τους, στις ξένες χώρες και στα ταξίδια, στον πλούτο και στη δόξα, στις μεγάλες περιουσίες και στις απολαύσεις, στις ηδονές και σ' όλες τις χλιδές και ματαιότητες, που κατάληξή τους έχουν την πίκρα! Η ανέγερση του πύργου της ευτυχίας έξω από την καρδιά μας, μοιάζει με οικοδόμηση κτιρίου σε έδαφος που σαλεύεται από συνεχείς σεισμούς. Σύντομα ένα τέτοιο οικοδόμημα θα σωριαστεί στη γη...

Αδελφοί μου! Η ευτυχία βρίσκεται μέσα στον ίδιο σας τον εαυτό, και μακάριος είναι ο άνθρωπος που το κατάλαβε αυτό. Εξετάστε την καρδιά σας και δείτε την πνευματική της κατάσταση.

Μήπως έχασε την παρρησία της προς το Θεό; Μήπως η συνείδηση διαμαρτύρεται για παράβαση των εντολών Του; Μήπως σας κατηγορεί για αδικίες, για ψέματα, για παραμέληση των καθηκόντων προς το Θεό και τον πλησίον; Ερευνήστε μήπως κακίες και πάθη γέμισαν την καρδιά σας, μήπως γλίστρησε αυτή σε δρόμους στραβούς και δύσβατους...

Δυστυχώς, εκείνος που παραμέλησε την καρδιά του, στερήθηκε όλα τ' αγαθά κι έπεσε σε πλήθος κακών. Έδιωξε τη χαρά και γέμισε με πίκρα, θλίψη και στενοχώρια. Έδιωξε την ειρήνη και απόκτησε άγχος, ταραχή και τρόμο. Έδιωξε την αγάπη και δέχτηκε το μίσος. Έδιωξε, τέλος, όλα τα χαρίσματα και τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, που δέχτηκε με το βάπτισμα, και οικειώθηκε όλες τις κακίες εκείνες, που κάνουν τον άνθρωπο ελεεινό και τρισάθλιο.

Αδελφοί μου! Ο Πολυέλεος Θεός θέλει την ευτυχία όλων μας και σ' αυτή και στην άλλη ζωή. Γι' αυτό ίδρυσε την αγία Του Εκκλησία. Για να μας καθαρίζει αυτή από την αμαρτία, να μας αγιάζει, να μας συμφιλιώνει μαζί Του, να μας χαρίζει τις ευλογίες του ουρανού.

Η Εκκλησία έχει ανοιχτή την αγκαλιά της, για να μας υποδεχθεί. Ας τρέξουμε γρήγορα όσοι έχουμε βαριά τη συνείδηση. Ας τρέξουμε και η Εκκλησία είναι έτοιμη να σηκώσει το βαρύ φορτίο μας, να μας χαρίσει την παρρησία προς το Θεό, να γεμίσει την καρδιά μας με ευτυχία και μακαριότητα...


Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως


http://armakadova.blogspot.com/

Θαύματα της Αγίας Ζώνης στη Ρωσσία

ΠΗΓΗ:http://gerontes.wordpress.com/2011/11/18/θαύματα-της-αγίας-ζώνης-στη-ρωσσία

Για την προσευχή

ΙΒ΄
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
ι΄

Επισκέφθηκαν κάποτε τον αββά Λούκιο, που έμενε στο Ένατο , κάποιοι μοναχοί που ανήκαν στους λεγόμενους «Ευχίτες». Κι ο Γέροντας τους ρώτησε:
- Ποιο είναι το εργόχειρό σας;
- Εμείς δεν αγγίζουμε κανένα εργόχειρο , απάντησαν εκείνοι, σύμφωνα με το λόγο του απόστολου Παύλου, που είπε να προσευχόμαστε αδιαλείπτως, συνέχεια.
- Καλά, δεν τρώτε; τους ρωτάει ο Γέροντας.
- Τρώμε, απαντούν.
- Κι όταν τρώτε, τους ξαναρωτά, ποιος προσεύχεται για σας;
Εκείνοι σιωπούν. Τους ρωτάει πάλι:
- Δεν κοιμάστε;
- Ναι, απαντούν.
- Κι όταν, λοιπόν, κοιμάστε, ποιος προσεύχεται για σας;
Κ’ εκείνοι κοιταζόντουσαν με απορία, μην έχοντας τι ν’ απαντήσουν. Και τότε τους λέει ο Γέροντας:
- Συγχωρήστε με, αλλά απ’ ό,τι λέτε , φαίνεται καθαρά πως δεν πράττετε όπως διδάσκετε. Να σας πω, λοιπόν, κ’ εγώ το εργόχειρό μου, για να ιδήτε, πως και το εργόχειρό μου δεν αφήνω, και η προσευχή μου είναι αδιάλειπτη , χωρίς καμία διακοπή. Έτσι, κάθομαι μπροστά στο Θεό, αφού έχω βρέξει τα βλαστάρια από τα φύλλα των φοινίκων, και πλέκοντας μ’ αυτά το σχοινί, λέω το «Ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και καλά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου». Αυτό δεν είναι προσευχή;
- Ναι, απάντησαν εκείνοι.
Και συνεχίζει ο Γέροντας:
- Όταν , λοιπόν, δουλέψω σ’ αυτή την εργασία όλη τη μέρα, βγάζω ένα μεροκάματο γύρω στα δεκάξι νουμία. Απ’ αυτά προσφέρω α δυο σ’ όποιον έρθει στη θύρα μου και τα ‘χει ανάγκη , και τα υπόλοιπα κρατώ εγώ για τη δική μου διατροφή. Και μ’ αυτό τον τρόπο, όταν εγώ τρώγω ή κοιμούμαι, προσεύχεται για μένα εκείνος, που πήρε μερίδιο από τα δύο νουμία. Έτσι, με τη χάρη του Θεού, σ’ εμένα εφαρμόζεται ο λόγος του Αποστόλου, δηλαδή το «αδιαλείπτως προσεύχεσθαι» .


Από το βιβλίο: «Π.Β. ΠΑΣΧΟΥ
ΤΟ ΕΑΡ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ
ΜΙΚΡΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ Α΄»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΊΤΑΣ
ΣΤ΄ΕΚΔΟΣΗ

Χριστέ, σώζε μας από το χείλος της αβύσσου!

« Ο άγιος Διονύσιος, σε επιστολή του προς τον μοναχό Δημόφιλο, του διηγείται το εξής περιστατικό που φανερώνει την φιλανθρωπία του Θεού προς τους αμαρτωλούς.

Ο απόστολος Κάρπος, εκ των Εβδομήκοντα ( Ο΄) Αποστόλων, ήταν πολύ λυπημένος διότι ένας ειδωλολάτρης είχε παρασύρει ένα Χριστιανό. Ο Κάρπος πικράθηκε και λυπήθηκε πολύ . Όταν μάλιστα , τα μεσάνυχτα σηκώθηκε να προσευχηθεί, κατά τη συνήθειά του, ζήτησε από τον Θεό να ρίξει κεραυνό και να εξολοθρεύσει και τους δύο αποστάτες.

Ενώ όμως έλεγε αυτά, είδε το εξής όραμα: Το σπίτι σχίσθηκε στα δύο, από τη μια στέγη μέχρι κάτω. Ο ουρανός άνοιξε και είδε τον Χριστό περιστοιχιζόμενον από άπειρους Αγγέλους. Ταυτοχρόνως όμως, κυττάζοντας προς τα κάτω, είδε στο έδαφος να ανοίγεται ένα πελώριο χάσμα, βαθύ και σκοτεινό. Στο χείλος του χάσματος είδε τους δύο εκείνους ανθρώπους , για τους οποίους είχε ζητήσει την άμεση εξόντωσή τους. Οι άνθρωποι αυτοί, τρομαγμένοι και ελεεινοί, κινδύνευαν να πέσουν μέσα στο χάσμα από στιγμή σε στιγμή.

Εν τω μεταξύ έβλεπε να ανεβαίνουν από το χάσμα φίδια, τα οποία δάγκωναν τους δύο εκείνους ανθρώπους , τους χτυπούσαν με τις ουρές τους και προσπαθούσαν να τους ρίξουν μέσα στο απύθμενο βάραθρο. Ο Κάρπος , από το άλλο μέρος, λυπόταν και αδημονούσε και ευχόταν να πέσουν οι άνθρωποι εκείνοι το γρηγορότερο μέσα στο χάσμα. Προσπάθησε μάλιστα και ο ίδιος να τους σπρώξει για να πέσουν. Επειδή όμως δεν μπόρεσε, γι’ αυτό άρχισε να τους καταριέται.

Σηκώνοντας πάλι τα μάτια του στον ουρανό, είδε τον Χριστό να σηκώνεται από τον Θρόνο Του, να κατεβαίνει στο στόμιο του χάσματος  και να απλώνει το χέρι του στους δύο ανθρώπους. Το ίδιο έκαναν και οι Άγγελοι, άλλοι βοηθούσαν τον ένα και άλλοι βοηθούσαν τον άλλον.

Τότε ο Κάρπος είδε τον Χριστό να απλώνει το χέρι του προς αυτόν και να του λέγει:
- Χτύπα , λοιπόν, εμένα, διότι εγώ είμαι έτοιμος να πάθω πάλι, προκειμένου να σωθούν οι άνθρωποι. Και θα το έκανα μάλιστα ευχαρίστως, εάν η δεύτερη αυτή ενσάρκωσή μου δεν θα γινόταν Αφορμή να αμαρτήσουν και πάλι οι άνθρωποι, σταυρώνοντάς με. Σκέψου, όμως, αν συμφέρει και σένα να αλλάξεις συντρόφους και από τη  συντροφιά του Θεού και των αγίων Αγγέλων να έχεις της παντοτινή συντροφιά των φιδιών και των δαιμόνων» ( Συναξάρι, 3 Οκτωβρίου).

Συχνά οι άνθρωποι του Θεού πέφτουν στον ίδιο πειρασμό, όπως ο άγιος Κάρπος. Ευαίσθητοι και απόλυτοι στο έργο της Εκκλησίας, καταδικάζουν και καταρριώνται τους αμαρτωλούς, τους απίστους και τους ασεβείς. Ό,τι είπε ο Χριστός για τους σταυρωτές του, ισχύει δυστυχώς και γι’ αυτούς: « Ουκ οίδασι τι ποιούσι» ( Λουκ. κγ΄34 ) . Εκείνοι, από άγνοια και φανατισμό, διέπραξαν το μεγαλύτερο έγκλημα της ιστορίας, σταύρωσαν τον Χριστό. Παρόμοιο έγκλημα διαπράττουν και μερικοί «θρησκευτικοί» όταν καταδικάζουν και καταρριώνται τους συνανθρώπους τους.

Πόση διαφορά μεταξύ Χριστού και ανθρώπων! Ο Χριστός πεθαίνει για τους αμαρτωλούς και είναι πρόθυμος να θυσιαστεί γι’ αυτούς άλλη μία φορά , οι άνθρωποι όμως δεν είναι διατεθειμένοι να συγχωρήσουν τους συνανθρώπους τους.

Το όραμα του αγίου Κάρπου είναι όντως συγκλονιστικό . Πρέπει να το έχουμε μπροστά μας ολοζώντανο, όταν παίρνουμε στο στόμα μας την τύχη των συνανθρώπων μας. Πόσο εύκολα καταδικάζουμε και κατακρίνομε τους άλλους! Πόσο εύκολα πολλοί εξαποστέλνουν  τους …  άλλους «στο διάβολο»! Αν όμως γνώριζαν το τι ακριβώς εκστομίζουν. Αν έβλεπαν κι αυτοί το βάραθρο με τα φίδια και τους δαίμονες, δεν θα τολμούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο. Αυτό που θα απεύχονταν για τον ίδιο τον εαυτό τους, δεν θα τολμούσαν να το ζητούν για τους άλλους.
Χριστέ, σώζε και μας και τους αδελφούς μας από το χείλος της αβύσσου.


Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ