Μετά την εξομολόγηση ακολουθεί η θεϊκή παράκλησις

Αυτά τα λέω, όχι μόνο για να με επαινήτε, αλλά και για να τα δείξετε με τα έργα σας . Διότι αν η διήγησις των συμφορών, που μας βρίσκουν, σε ανθρώπους και η διεκτραγώδησις των συμφορών χαρίζουν κάποια παρηγοριά σ’ εκείνους που πονούν και κατά κατά κάποιο τρόπο κάποια βαθειά αναπνοή, πολύ περισσότερο θα αισθανθής κάποια μεγάλη ανακούφιση και παρηγοριά, αν εξομολογηθής στον Κύριό σου τα παθήματα της ψυχής σου. Διότι ο άνθρωπος πολλές φορές κουράζεται, διώχνει και απομακρύνει εκείνον που με θρήνους και οδυρμούς συνέχεια του διηγείται τις συμφορές του∙ ο Θεός όμως δεν κάνει το ίδιο ∙ αλλά και σε δέχεται και σε προσελκύει κοντά Του∙ και αν περάσης όλη την ημέρα εξομολογούμενος σ’ Αυτόν τις συμφορές σου, τότε περισσότερο σε αγαπά και αναγνωρίζει τις παρακλήσεις σου.

Αυτό λοιπόν θέλοντας να δείξη και ο Χριστός έλεγε∙ «Ελάτε προς εμένα όλοι οι κουρασμένοι και φορτωμένοι με το βάρος των αμαρτιών και εγώ θα σας ξεκουράσω» ( Ματθ. 11, 28 ) . Μας καλεί λοιπόν, ας μην παρακούσουμε∙ μας προσελκύει κοντά Του∙ ας μην απομακρυνθούμε από δίπλα Του. Και αν ακόμη έχουμε αμέτρητα αμαρτήματα, τότε ας τρέχουμε κοντά Του ακόμη περισσότερο. Διότι Αυτός προ πάντων καλεί∙ διότι λέγει∙ «Δεν ήλθα να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια» ( Ματθ. 9,13 ) . Και εδώ εννοεί εκείνους που είναι φορτωμένοι  και κουρασμένοι και συντριμμένοι από το βάρος των αμαρτημάτων. Γι’ αυτό λέγεται Θεός παρηγορίας και ευσπλαχνίας , επειδή αυτό είναι το συνεχές έργο Του, να παρηγορή δηλαδή και να ενισχύη εκείνους που πονούν και θλίβονται και αν ακόμη έχουν αμέτρητα αμαρτήματα. Μόνον ας παραδοθούμε σ’ Αυτόν, ας τρέξουμε κοντά Του και ποτέ ας μην απομακρυνθούμε από κοντά Του και τότε από τα ίδια τα γεγονότα θα γνωρίσουμε την αλήθεια των λεγομένων και κανένα κακό δεν θα μπορέση να μας λυπήση, αν προσευχώμαστε με ψυχική επιμονή και θέρμη…

Για να μπορούμε λοιπόν με ευκολία να διανύουμε την παρούσα ζωή, ν’ απαλλαχθούμε από τα αμαρτήματα που διαπράξαμε και να σταθούμε με παρρησία μπροστά στο  βήμα του Χριστού, ας προετοιμάζουμε συνέχεια για τον εαυτό μας αυτό το φάρμακο, συνθέτον-τας το με δάκρυα , προθυμία, επιμονή και καρτερία∙ έτσι και διαρκή υγεία θα έχουμε και τα μελλοντικά αγαθά θα επιτύχουμε…

( Περί Ακαταλήπτου, Ε΄, ΕΠΕ 35, 184-186. PG 35, 746-747 )

Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Χρυσοστομικός Άμβων

ΣΤ΄»

2^η Έκδοσις

( Επηυξημένη και βελτιωμένη)

Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου

Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

2008

Νώτη Γεωργία

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΤΟΥΣ

Αγαπημένοι φίλοι, καλή κι ευλογημένη χρονιά,

Για κάθε νέο άνθρωπο ολόκληρη η ζωή είναι ένα μυστήριο. Ο νέος ανοίγεται στην περιπέτεια της ζωής με βλέμμα καθαρό και διάθεση εξερεύνησης και διαρκώς αναμετριέται με το μυστήριο της ζωής , του σκοπού και του νοήματός της, με το μυστήριο του “εγώ” , δηλ. τη διαμόρφωση της ταυτότητάς του, καθώς και με το μυστήριο του “εσύ” δηλ. το μυστήριο των διαπροσωπικών και διαφυλικών σχέσεων. Το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει είναι το εξής: πώς τα μυστήρια της Εκκλησίας θα συσχετισθούν  με το μυστήριο της ζωής, ή, με άλλα λόγια, πώς θα ταυτίσουμε την καθημερινότητά μας με την βίωση της χριστιανικής ζωής. Το ερώτημα δεν περιορίζεται μόνο στους νέους, αλλά αφορά τον καθένα μας.

Αν ο μέσος χριστιανός βρίσκεται σε μια σύγχυση σε ό,τι αφορά στη μυστηριακή ζωή και θεωρεί τα μυστήρια ως ένα κοινωνικό γεγονός (π.χ. Γάμος- Βάπτιση) ή μια “ιερή υποχρέωση” ( Θεία Ευχαριστία, Εξομολόγηση) στην οποία πρέπει να ανταποκρίνεται δυο τρεις φορές τον χρόνο∙ ο νέος αγνοεί παντελώς τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, αφού κατά κανόνα μένει αλειτούργητος και πολλές φορές και αποίμαντος.

Η αποστασιοποίηση του νέου ανθρώπου από την εκκλησία δε σημαίνει καθόλου έλλειψη ενδιαφέροντος για τον Θεό. Τουναντίον μάλιστα. Στην εφηβική και μετεφηβική ηλικία το ερώτημα περί του Θεού είναι πολύ ισχυρό και βιώνεται με ένταση από τον νέο άνθρωπο, ο οποίος εντούτοις , αδιαφορεί για την “παραδεδομένη θρησκευτικότητα” των γονέων του. Όχι άδικα, τολμούμε να πούμε, αφού αυτή κινείται ανάμεσα στη δεισιδαιμονία και την εκκοσμίκευση , και συνήθως αποτελεί μια σύνθεση των δύο. Έτσι ο νέος μας έχοντας διδαχθεί εξ απαλών ονύχων πως η σχέση με τον Θεό είναι ένα δούναι και λαβείν ή ένα αποκούμπι παρηγοριάς για την  “κακιά την ώρα” ασφυκτιά μέσα στα παραδεδομένα θρησκευτικά στερεότυπα των γονέων του. Ο Θεός που αυτοί του παρουσίασαν είναι ένας Θεός φτηνός, και γι’ αυτό δε διστάζει να τον απορρίψει. Έχει όμως ανάγκη το μυστήριο. Γι’ αυτό όπως μαρτυρεί η κοινή ποιμαντική πείρα όσων ασχολούνται με το νεανικό έργο, θα σπεύσει να αναζητήσει το μυστήριο οπουδήποτε αλλού εκτός της Εκκλησίας.

Αλλά ακόμη και στην περίπτωση που θα στραφεί στην Εκκλησία για να ικανοποιήσει τον πόθο του για τον Θεό τι θα βρει; Εδώ ξεκινά η δική μας ευθύνη τόσο των ιερέων όσο και των πιστών, νεωτέρων και μεγαλυτέρων. Πώς εμείς προσεγγίζουμε τα μυστήρια της Εκκλησίας; Η δική μας προσπάθεια να ζήσουμε την εν Χριστώ ζωή αντανακλά σε ολόκληρη την εκκλησία και έχει συνέπειες- θετικές ή αρνητικές- και σε όλους όσους ποθούν να την βιώσουν. ποια όμως και πόσα είναι τα μυστήρια και πώς αυτά λειτουργούν μέσα στην εκκλησία και τη ζωή μας;

Η λέξη μυστήριο στην ορθόδοξη παράδοση δεν έχει καμμιά σχέση με το μυστικισμό και τη μυστικοπάθεια. Τα μυστήριά μας είναι μια προσευχητική πράξη της εκκλησιαστικής κοινότητας∙ είναι οι αγιαστικές εκείνες τελετουργίες δια των οποίων βιώνεται η βασιλεία των ουρανών στο παρόν. Υπό αυτήν την έννοια μέσω των μυστηρίων συνεχίζεται με την χάρη του Αγίου Πνεύματος το έργο του Χριστού και φανερώνονται μέσα στον κτιστό κόσμο οι ζωοποιές, σωστικές και αγιαστικές ενέργειες του Τριαδικού Άκτιστου Θεού. Τόπος συνάντησης κτιστού και ακτίστου είναι τα μυστήρια και αγιάζουν την κτίση και τον άνθρωπο…

… Δεν υπάρχει πτυχή της ανθρώπινης ζωής που να μένει έξω από τη δράση της Αγιοπνευματικής χάριτος των μυστηρίων. Όλη η ανθρώπινη ζωή εξαγιάζεται, όλη η καθημερινότητα προσλαμβάνεται και στις πλέον μικρές της λεπτομέρειες. Έτσι τα ευχολόγια της Εκκλησίας μας περιλαμβάνουν ευχές σχεδόν για κάθε περίσταση της ζωής μας. Στην ορθοδοξία γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει διάκριση ιερού και κοσμικού, αφού όλος ο κόσμος καλείται να γίνει ένα ιερό. Δεν υπάρχουν έτσι ιερές και βέβηλες περιοχές, αλλά, όπως λέει και το γνωστό πατερικό λόγιο τα πάντα είναι μέσα στον κόσμο καθαρά για όποιον έχει καθαρή καρδιά. Ακόμη δεν είμαστε χριστιανοί μόνο την Κυριακή το πρωί που εκκλησιαζόμαστε, αλλά καλούμαστε να ζούμε χριστιανικά, δηλ. με αγάπη και ταπείνωση, σε όλες τις πτυχές της ζωής μας…

(συνεχίζεται)

 Από το βιβλίο: «Εκ Περιθωρίου. Άρθρα- Ομιλίες- Διαλέξεις»

Αρχιμανδρίτης

Σωφρόνιος Αθ. Γκουτζίνης

Ξάνθη 2006

Νώτη Γεωργία

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ περί της ακηδίας και της μελαγχολίας

[…Αξίζει να σταματήσουμε για μια στιγμή για να προσέξουμε ιδιαίτερα αυτό το «χαρούμενο πνεύμα» στην ζωή του Οσίου. Ήταν η χαρακτηριστική του ιδιότητα, ιδιαίτερα αργότερα. Αλλά ακόμη και αυτό το δώρο της χάριτος δεν το  επέτυχε δίχως αγώνα, παρόλο ότι ήταν τόσο σωτήριο για τις βασανισμένες ψυχές όλων εκείνων που αργότερα συνέρρεαν δίπλα του. Υπάρχει λόγος να σκεφθούμε ότι το πνεύμα της ακηδίας του έκανε επίθεση στην αρχή της μοναχικής του ζωής. «Είναι δύσκολο», λέει, «να αποφύγει αυτήν την ασθένεια κάποιος που μόλις έχει αρχίσει την μοναχική του ζωή, διότι είναι η πρώτη που του επιτίθεται. Επομένως, πριν από όλα πρέπει κανείς να φυλάγεται από αυτήν».

«Συμβαίνει μερικές φορές κάποιος που βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση του πνεύματος να σκέφτεται  ότι θα ήταν πιο εύκολο για αυτόν να καταστραφεί ή να στερηθεί από κάθε αίσθημα και συνείδηση, παρά να παραμείνει περισσότερο σε αυτήν την ανεξήγητα βασανιστική κατάσταση του πνεύματος. Πρέπει να προσπαθήσει κανείς να βγει από αυτήν όσο το δυνατόν συντομώτερα. Φυλάξου από το πνεύμα της ακηδίας , γιατί αυτό γεννά κάθε κακό». «Χιλιάδες πειρασμοί πηγάζουν από αυτό: ταραχή, θυμός, μομφή, γογγυσμός του ανθρώπου για την μοίρα του, ρυπαροί λογισμοί, συνεχής αλλαγή τόπου»…

… «Η ψυχή , γεμάτη από την λύπη και γινόμενη ως παράφρων και έξω από τα λογικά της, είναι ανίκανη να δεχθεί με ηρεμία μία καλή συμβουλή ή να απαντήσει ταπεινά σε ερωτήσεις που της γίνονται».

Ίσως σκεφθούμε ότι το κακό πνεύμα της μελαγχολίας (ακηδίας) επιτέθηκε ακόμα και στον Όσιο. Αλλά αυτός αμέσως και αποφασιστικά βρήκε τον τρόπο να διαφύγει από αυτό. Το πρώτο «φάρμακο» «με την βοήθεια του οποίου σύντομα βρίσκει κανείς παρηγοριά στην ψυχή του» είναι «η πραότητα της καρδιάς», όπως διδάσκει ο Άγ. Ισαάκ ο Σύρος. Άλλη θεραπεία βρήκε στην εργασία και στους αγώνες. «Αυτή η αρρώστια θεραπεύεται με προσευχή, αποχή από  την αργολογία, με εργόχειρο, ανάλογα με τη δύναμη του καθενός, με την ανάγνωση του Λόγου του Θεού και με την υπομονή∙ γιατί γεννιέται από την δειλία, την ραθυμία και την αργολογία».

Και οι δύο αυτοί τρόποι οδηγούν πάνω απ’ όλα στην απλή, αγόγγυστη εκπλήρωση της υπακοής. Εδώ υπάρχει και ταπείνωση και αγώνας. «Πάνω απ’ όλα», έλεγε ο Όσιος, «ο δόκιμος πρέπει να καταπολεμά την μελαγχολία (ακηδία) με  αυστηρή και άνευ αντιρρήσεων εκπλήρωση όλων των καθηκόντων που του έχουν αναθέσει. «Όταν οι ασχολίες σου μπουν σε πραγματική σειρά, τότε η ανία δεν θα βρει [πουθενά τόπο στην καρδιά σου. Οι άνθρωποι που έχουν πλήξη είναι εκείνοι που η ζωή τους δεν είναι σε τάξη. Και έτσι η υπακοή είναι το καλύτερο φάρμακο εναντίον αυτής της επικίνδυνης αρρώστιας». Και όλα αυτά μαζί οδηγούν στην  τελευταία θεραπεία των πνευματικών ασθενειών – την απάθεια.

«Όποιος έχει νικήσει τα πάθη του έχει κατανικήσει και την θλίψη»… ]

(συνεχίζεται)

Από το βιβλίο: «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ

Πνευματική Βιογραφία»

Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ  

Νώτη Γεωργία

Προτιμότερη η νυκτερινή προσευχή

Σας το είπα βέβαια νωρίτερα, αλλά θα σας το πω και τώρα∙ Ας σηκωνόμαστε τη νύκτα∙ και αν ακόμη δεν κάνης πολλές προσευχές, κάνε μία με πνευματική καθαρότητα και είναι αρκετό δε ζητώ τίποτε περισσότερο∙ και αν όχι μέσα στα μεσάνυχτα, τουλάχιστον την ώρα του όρθρου. Δείξε ότι η νύχτα δεν είναι μόνο για το σώμα, αλλά και για την ψυχή∙ μην ανεχθής να περάση με απραξία, αλλά άμοιψε τον Κύριο με την αμοιβή αυτή∙ ή καλλίτερα, και αυτή σε σένα επιστρέφει.

Πες μου λοιπόν, αν πραγματικά πέσουμε σε κάποια φοβερή δοκιμασία, ποιόν δεν παρακαλούμε να μας βοηθήση; Και αν πετύχουμε αμέσως εκείνο που ζητάμε, νοιώθουμε ανακούφισι. Ποιος θα σε βοηθήση ώστε να είναι πρόθυμος να σου κάνη τη χάρι εκείνος, προς τον οποίον απευθύνης το αίτημά σου; Ποιος θα σε βοηθήση για να μη γυρίζεις εδώ κι εκεί και να ζητάς σε ποιον να απευθύνης το αίτημά σου; να μην  έχης την ανάγκη άλλων, ώστε να ζητήσης αυτό μέσω εκείνων; Τι υπάρχει μεγαλύτερο από αυτό; Διότι Αυτός τότε προ πάντων πραγματοποιεί το αίτημά μας, όταν δεν παρακαλέσουμε άλλους∙ τότε προ πάντων μας κατηγορεί, ως γνήσιος φίλος που είναι, διότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην φιλία Του, όταν παρακαλέσουμε άλλους για να ζητήσουμε από Αυτόν αυτό που θέλουμε. Έτσι ενεργούμε και εμείς προς εκείνους που μας ζητούν κάτι∙ τότε τους κάνουμε τη χάρι με μεγαλύτερη ευχαρίστηση, όταν έρχωνται και μας το ζητούν αυτοί οι ίδιοι και όχι μέσω άλλων.

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Νώτη Γεωργία

Προϋποθέσεις πνευματικῆς ὠφέλειας

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΠΟΛΛΟΙ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ καυχῶνται, γιατὶ γνωρίζουν κάποιον ἐνάρετο κληρικὸ ἢ μοναχὸ καὶ ἐπικοινωνοῦν πνευματικὰ μαζί του. Ἐκ πρώτης ὄψεως αὐτὸ θεωρεῖται θετικὸ καὶ μακάρι ὅλοι οἱ πιστοὶ νὰ ἐπικοινωνοῦσαν μὲ ἐνάρετους ἀνθρώπους καὶ νὰ παραδειγματίζονταν ἀνάλογα. Στὴν πραγματικότητα ὡστόσο τὰ πράγματα εἶναι διαφορετικά, γιατὶ ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία αὐτὴ δὲν ἔχουμε τὰ ἀναμενόμενα ἀποτελέσματα. Καὶ διερωτᾶται κανείς, γιατὶ συμβαίνει αὐτό, γιατὶ οἱ ἄνθρωποι μένουν ἀνεπηρέαστοι καὶ ἄρα ἀδιόρθωτοι; Ποῦ βρίσκεται τὸ ἀδύνατο σημεῖο; Τί πρέπει νὰ προσέξουν; Θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ παρομοιάσει τοὺς χριστιανοὺς αὐτοὺς μὲ χέρσο ἀγρό, ποὺ δὲν ἀποδίδει τίποτα, ὅσους σπόρους καὶ ἂν ρίξεις. Χρειάζεται προηγουμένως νὰ καθαριστεῖ, νὰ σκαφτεῖ βαθιά, νὰ κοποῦν οἱ ἄγριες ρίζες, νὰ λιπανθεῖ καὶ μετὰ νὰ σπείρει ὁ γεωργός, ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια πρέπει νὰ ποτίζει καὶ νὰ βοτανίζει, γιὰ νὰ περιμένει τὴ σοδειά.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ στὰ πνευματικά. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ ἀλλοιώσει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, χρειάζεται νὰ ὑπάρχει πνευματικὸς ἀγώνας καὶ ἱερὸς ζῆλος. Ὁ ράθυμος καὶ κοσμικὸς ἄνθρωπος δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὠφεληθεῖ, ὅσες νουθεσίες καὶ νὰ τοῦ δώσει ἕνας πολύπειρος κληρικὸς ἢ μοναχός. Εἶναι ἀνάγκη νὰ ὑπάρχει ἡ καλὴ προαίρεση, ἡ σταθερὴ ἀπόφαση γιὰ ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ ὁ διαρκὴς ἀγώνας κατὰ τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν. Ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης ἔλεγε γιὰ τὸ θέμα αὐτό: «Ὅσο ἔχεις, τόσο θὰ πάρεις». Δηλαδή, προϋπόθεση τῆς πνευματικῆς ὠφέλειας εἶναι νὰ ὑπάρχει ἀγώνας κατὰ τῆς ἁμαρτίας, μετάνοια, ἐγρήγορση καὶ ταπείνωση.

Μερικοὶ χριστιανοὶ νομίζουν ὅτι πνευματικὴ ζωὴ σημαίνει παθητικὴ ἀκρόαση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀκοῦν, εὐχαριστιοῦνται, χειροκροτοῦν τὸν ὁμιλητὴ καὶ μετὰ τίποτα ἄλλο. Καμία μεταβολή, καμία ἀναθεώρηση, καμία διόρθωση καὶ στὰ μικρὰ θέματα τῆς ζωῆς. Δὲν θέλουν νὰ διαταράξουν τὴν κοσμική τους μακαριότητα καὶ νὰ κόψουν «ἀθῶες συνήθειες», ποὺ μὲ βεβαιότητα τοὺς κρατοῦν μακριὰ ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς πνευματικῆς ζωῆς.

Μὲ τὴν ἴδια ραθυμία μελετοῦν καὶ τὰ διάφορα πνευματικὰ βιβλία. Συνήθως γιὰ τὸν ἑαυτό τους δὲν παίρνουν τίποτα, γιὰ τοὺς ἄλλους ὅμως βάζουν ἀρκετὰ βέλη στὴ φαρέτρα τους. Χρησιμοποιοῦν τοὺς λόγους τῶν Ἁγίων ὡς ὅπλα κατὰ τῶν ἀδελφῶν τους, ἐνῶ δὲν θέλουν νὰ ὁδηγηθοῦν στὴν αὐτογνωσία. Αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους πολλοὶ κληρικοὶ τοὺς χαρακτηρίζουν ρηχοὺς καὶ ἀδιάβροχους, ποὺ πρέπει νὰ δουλέψουν πολύ, γιὰ νὰ προκόψουν κατὰ Θεόν.

Ορθόδοξος Τύπος, 28/6/2013

Χώρα Ζώντων

Τα ελληνόπουλα της Εθνικής Νέων προσκύνησαν στην Παναγία Σουμελά του Πόντου

Την ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά επισκέφθηκε σήμερα η αποστολή της Εθνικής Κ-20. Οι νεαροί διεθνείς αν και το πρωί σύμφωνα με το πρόγραμμα είχαν ρεπό, αποφάσισαν και ζήτησαν από τους επικεφαλής της αποστολής να βρεθούν στους χώρους της ιστορικής Μονής και να προσκυνήσουν.

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/06/blog-post_1135.html#.Uc2dGzv0H6U

Αββάς Χρόνιος καί Αββάς Παφνούτιος...

Πολλές ψυχές έχουν προτερήματα, άλλες ευφυϊα του μυαλού, καί άλλες ασκητικές ικανότητες. Αλλά όταν ούτε ή πράξη ούτε ή ευφυϊα σκοπεύουν τό καλό, καί αυτοί πού έχουν προτερήματα δέν τά αποδίδουν στό Θεό, τό δοτήρα τών αγαθών, αυτοί, αφού εγκαταλειφθούν καί πέσουν σέ πράξεις ή πάθη αισχρά, ακίνδυνα αποβάλλουν τήν οίηση γιά τή νομιζόμενη αρετή τους, μέ τήν ταπείνωση καί τή ντροπή πού επακολουθεί. Γιατί επειδή ό φουσκωμένος γιά ευφυϊα λόγων, υπερηφανεύεται καί δέν αποδίδει στό Θεό τήν ευφυϊα ούτε τό χάρισμα τής γνώσης, απομακρύνει ό Θεός τόν Άγγελο τής προνοίας Του απ' αυτόν, καί όταν φύγει ό Άγγελος, ό υπερηφανευόμενος γιά τήν ευφυϊα του, αφού κυριευθεί από τόν εχθρό, πέφτει στήν ακολασία από τήν υπερηφάνειά του, ώστε, αφού έχει χάσει πιά τό τεκμήριο τής σωφροσύνης, τά λεγόμενά του γίνονται αναξιόπιστα, καί οί ευλαβείς αποστρέφονται τή διδασκαλία από τέτοιο στόμα, σάν μιά πηγή γεμάτη βδέλλες, ώστε νά εφαρμόζεται τό γεγραμμένο "Τω δέ αμαρτωλώ είπεν ο Θεός, ίνα τί σύ εκδιηγή τά δικαιώματά μου καί αναλαμβάνεις τήν διαθήκην μου διά στόματός σου;" (Ψαλμ. 49, 16.). Γιατί πράγματι οί ψυχές τών εμπαθών μοιάζουν μέ διάφορες πηγές, οί γαστρίμαργοι καί οινοπότες μέ πηγές βορβορώδεις, οί φιλάργυροι καί πλεονέκτες μέ πηγές γεμάτες βατράχους, οί δέ φθονεροί καί υπερήφανοι, πού έχουν όμως ικανότητες καί γνώσεις, μέ πηγές πού τρέφουν φίδια, όπου πάντα επιπλέει ή γνώση, αλλά κανείς δέν πίνει από κεί ευχαρίστως γιά τήν πικρότητα τής γεύσης. Γι' αυτό ό Δαβίδ παρακαλούσε ζητώντας τρία πράγματα, "χρηστότητα καί παιδείαν καί γνώσιν" (Ψαλμ. 118, 66.). Γιατί χωρίς τή χρηστότητα ή γνώση είναι άχρηστη, καί άν μέν διορθωθεί ό άνθρωπος, απομακρύνοντας τήν αιτία τής εγκατάλειψης, δηλαδή τήν οίηση, καί έρθει σέ επίγνωση τής κατάστασής του μέ τήν ταπεινοφροσύνη, μή επαιρόμενος απέναντι τών άλλων καί ευχαριστώντας τό Θεό, ξαναγυρίζει πάλι σ' αυτόν ή θεμελιωμένη γνώση. Γιατί οί πνευματικοί λόγοι, όταν δέν συνοδεύονται από σεμνό καί σώφρονα βίο, μπιάζουν μέ στάχυα πού τά σαρώνει ό άνεμος, πού κρατούν μέν τό σχήμα, έχουν χάσει όμως τή ζωή τους. Κάθε πτώση λοιπόν, είτε μέ τή γλώσσα είτε μέ τήν αίσθηση είτε μέ τήν πράξη, ή καί μέ όλο τό σώμα, γίνεται κατά εγκατάλειψη, ανάλογα μέ τήν υπερηφάνεια, επειδή ό Θεός λυπάται τούς εγκαταλειπομένους. Γιατί άν ό Κύριος μαζί μέ τήν ακολασία φανερώσει καί τήν ευφυϊα τους μέ τό χάρισμα τού λόγου, ή υπερηφάνεια τούς κάνει δαίμονες, αφού κομπάζουν ενώ είναι ακάθαρτοι. Όταν δείς κάποιον πού έχει κακή ζωή αλλά λόγια πειστικά, θυμήσου τό δαίμονα πού μιλούσε στό Χριστό από τήν Αγία Γραφή.

από τό βιβλίο: Παλλαδίου, Λαυσαϊκή Ιστορία, έκδοση Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα, Αγίου Όρους.


Χώρα τών Ζώντων

Draft NBA: Στο Νο15 ο Γιάννης Αντετοκούμπο! (VIDEO)

Με το Σταυρό του και την Ελληνική Σημαία

Το ψάρι του καπετάνιου

Σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.

Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ’ ένα νοικοκυρεμένο παληκάρι . Έφτασε , λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της. Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.

Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.

Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Είχε δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του. Δυστυχώς όμως ήταν σχεδόν άπιστος, παρ’ όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βραδάκια, όταν μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία , έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα και του είπε:

- Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!

Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν’ αποβάλει την απιστία, γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη θανατερή παγωνιά της. Εκείνος όμως δε φάνηκε να επηρεάζεται.

Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει: “Πατέρα, σ’ ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που μούστειλε!”.

Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, τόνειρο έσβησε…

Ο ιερέας , όταν σηκώθηκε το πρωί, αισθανόταν μεγάλη χαρά και συγκίνηση.

Το βράδυ διηγήθηκε τόνειρο στη συντροφιά. Όλοι συγκινήθηκαν, μόνο ο καπετάνιος κοιτούσε δύσπιστα τον αδελφό του. Όταν όμως του είπε ότι η ανιψιά του τον ευχαριστεί για το ψάρι που της έστειλε, κι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα λόγια της, ο καπετάνιος τινάχθηκε όρθιος. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Απ’ το στόμα του βγήκε η κρυφή Πίστη της καρδιάς του:

- “Θεέ μου!”, ψιθύρισε και μια κοίταζε τον ένα και μια τον άλλον σαστισμένος.

Όλοι τον ρώτησαν τι συνέβαινε. Γιατί τόση ταραχή, γιατί τόση συγκίνηση; Εκείνος, όταν συνήλθε κάπως, ξανακάθησε στην καρέκλα του και χωρίς να εμποδίζει τα δάκρυά του να τρέχουν στο ηλιοψημένο πρόσωπό του, τους είπε με ταπεινή φωνή: “- Ναι, είναι αλήθεια, ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν! Ανήμερα στην κηδεία της ετοιμαζόμουν να κατέβω στην εκκλησία, όπου θα την διαβάζατε. Είχα πολύ πόνο μέσα μου. Το ξέρεις, παπά, πόσο αγαπούσα αυτή τη θυγατέρα σου. Ήταν πάντα άγγελος…

Εκείνη τη στιγμή έφθασε ένας φίλος μου ψαράς κάτω απ’ τον πέρα γιαλό. Τούχα πει πως, όταν έπιανε καλό ψάρι να μου τόφερνε κι εγώ θα το πλήρωνα όσο-όσο. Εκείνη όμως τη στιγμή με νευρίασε η παρουσία του, καθώς κρατούσε το ροφό κρεμασμένο στο πλάι του. Του είπα λοιπόν απότομα:

- Δε θέλω ψάρια σήμερα, δεν θέλω τίποτε. Σήμερα κηδεύω την ανηψιά μου!

Ο άνθρωπος όταν τάκουσε πάγωσε και με κοίταζε αμίλητος. Τον λυπήθηκα και του είπα:

- Όμως, να, στο πληρώνω και συ δώστο σε κανένα φτωχό για την ψυχή της!

Εκείνος πήρε τα χρήματα, με συλλυπήθηκε κι έφυγε γρήγορα. Το περιστατικό αυτό δεν τόπα σε κανέναν και το είχα ξεχάσει. Αλλά η ψυχούλα της δεν το ξέχασε και μούστειλε τις ευχαριστίες της”, είπε και σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα δάκρυά του. Μετά χαμογέλασε γλυκά, μα τόσο γλυκά! Μέσα σ’ αυτό το χαριτωμένο χαμόγελο ο ιερέας διέκρινε το γλυκοχάραμα της αναγεννημένης Πίστεώς του. Η νύχτα της απιστίας έφυγε…

- “Δοξασμένο τόνομά Σου Πολυέλεε Κύριε”,

ψιθύρισε ο ιερέας και τον αγκάλιασε με το βλέμμα του…

Από το βιβλίο: «Μηνύματα από τον Ουρανό»

Έκδοσις Ι. Μονής Παναγίας Βαρνάκοβας

Δωρίδα 2005

Ιστοσελίδες με εκκλησιαστικές ειδήσεις στην Ελλάδα.(ενημερώθηκε 11-4-2023)

Στο ελληνικό διαδύκτιο υπάρχουν και λειτουργούν  αρκετά πρακτορεία εκκλησιαστικών  ειδήσεων τα οποία κάνουν πολύ σοβαρή δουλειά και προβάλουν την Ορθόδοξη Εκκλησία με πλ ηθος ειδήσεων και αναλύσεων.
Τα πιο γνωστά απο αυτά που αξίζει πραγματικά να επισκέπτεστε είναι: 

Άδολο Γάλα             adologala.gr

Λάβαρον                  www.lavaron.com.gr

Ορθοδοξία              www.orthodoxianewsagency.gr/

Ποιμήν                   www.poimin.gr

Ο Άρχων                 www.arxon.gr

Κιβωτός                  www.ikivotos.gr

Η Ρομφαία:              www.romfea.gr

Αμήν:                       www.amen.gr

Δόγμα:                     www.dogma.gr

Ιερό Βήμα                www.ierovima.gr/

Ιερά Νέα                 http://ieranea.gr/

intv                          http://intv.gr/   &           http://intvnews.blogspot.gr/    
                                                          
Αγιορείτικο Βήμα:    www.agioritikovima.gr

Αγιορείτικες Μνήμες:www.agioritikesmnimes.blogspot.gr/

Ο λόγος της Ορθοδοξίας: http://www.orthodoxianpress.com/  

   Εξάψαλμος:    http://www.exapsalmos.gr/ 

Ορθοδοξία ίνφο  http://orthodoxia.info/

Εκκλησία ον λάιν  http://ekklisiaonline.gr/

Orthodox times  https://www.orthodoxtimes.gr/

Βήμα Ορθοδοξίας  https://www.vimaorthodoxias.gr/

 Μαρτυρία            https://martyria.gr/

“Έχασες τον Παράδεισο, γιατί σπαταλούσες τον καιρό σου με τους νεκροζώντανους”

Μια χριστιανή κοπέλα από την Αθήνα, πριν μερικά χρόνια , βρέθηκε μπροστά σ’ ένα δίλημμα. Μίσησε ο κακός την σωφροσύνη της και της έβαλε σκέψεις ότι θα ‘πρεπε να παρεκκλίνει έστω και λίγο από τον δρόμο του Θεού για να επιτύχει την αποκατάστασή της. Πάλευε λοιπόν η συνείδησή της με την ολιγοπιστία της. Τότε την λυπήθηκε ο φιλανθρωπότατος Χριστός μας και την στερέωσε στην αρετή μ’ ένα όνειρο συγκλονιστικά διδακτικό. Ένα όνειρο μέσα από το οποίο πέρασε ένα μήνυμα του Θεού, μια σοβαρή προειδοποίηση όχι μόνο για εκείνην αλλά και για όλους. Το διηγήθηκε στον σεβαστό Πνευματικό της και σε πνευματικές αδελφές της, για να τις ωφελήσει. Είπε τα εξής:

«Είδα ότι βρισκόμουν σ’ έναν υπόγειο χώρο , σαν αυτούς που είναι κάτω από την Ομόνοια, όπου περνούν τα τραίνα, αλλά υπήρχε ημίφως. Μέσα σ’ αυτόν τον χώρο εκινούντο δύο κατηγορίες ανθρώπων. Οι μεν περπατούσαν, αλλά ήταν ανέκφραστοι , με απλανές βλέμμα , χωρίς να έχουν αίσθηση χώρου και χρόνου. Ήταν σαν κινούμενοι νεκροί, νεκροζώντανοι. Οι δε ήταν φυσιολογικοί, ζωντανοί άνθρωποι σαν κι εμένα, και είχαμε συγκεντρωθεί όλοι μαζί σ’ ένα μέρος. Τότε ανάμεσά μας παρουσιάστηκε ένας Φωτόμορφος άνδρας με θεία όψι και μας είπε δείχνοντάς μας με το χέρι του μια διέξοδο, που έμοιαζε με πύλη, έξω από την οποία φαινόταν να υπάρχει άπλετο φως.

- Προσέξτε! Για να βγήτε απ’ αυτό το μισοσκόταδο προς το φως, πρέπει, όταν ακούσετε μια καμπάνα που θα χτυπήσει, να τρέξετε να προλάβετε να βγείτε έξω από εκείνη την πύλη, διότι αν δεν προλάβετε, θα μείνετε για πάντα εδώ μέσα!

Εγώ άρχισα να αγωνιώ αν θα άκουγα την καμπάνα. Για μια στιγμή ίσα που την άκουσα απόμακρα...

Άρχισα να τρέχω προς την πύλη, αλλά άλλοι είχαν τρέξει πρωτύτερα και έβγαιναν προς το φως. Όταν πλησίασα κι εγώ, ίσα που πρόλαβα κι έβγαλα το σώμα μου και η πόρτα άρχισε να κλείνει! Άρχισα και φώναζα σε βοήθεια τον Θεό μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Τότε παρουσιάστηκε ο Θείος αυτός άνδρας και με τράβηξε προς το φως, ενώ η πόρτα έκλεινε σαν αυτόματη, αγγίζοντας τα πόδια μου.

Ίσα που μπόρεσα να γλυτώσω! Τότε όμως, όλοι που βγήκαμε προς το φως, αντικρύσαμε ένα τραγικό θέαμα. Ενώ οι νεκροζώντανοι περιφέρονταν ακόμα στο μισοσκόταδο, χωρίς να έχουν πάρει είδηση τίποτε από όλα αυτά που συνέβησαν γύρω τους, μέσα από τα κάγκελα της κλειστής πύλης, έκλαιγε και χτυπιόταν μια παρθένος κοπέλλα με μακρυά μαλλιά , που φορούσε λευκά. Έκλαιγε γιατί δεν πρόλαβε να βγει. Φώναζε κοιτώντας τον Θείο αυτόν άνδρα, που φαίνεται πως ήταν ο Σωτήρας Χριστός , κι έλεγε:

- Γιατί, γιατί Θεέ μου, εγώ δεν βγήκα προς το φως; Γιατί δεν πρόφτασα; Δεν είμαι κακή, είμαι αγνή. Γιατί;…

Και τότε Εκείνος της είπε:

- Ναι, είσαι αγνή. Αλλά την ζωή σου την πέρασες απορροφημένη με τους νεκροζώντανους. Γι’ αυτό δεν άκουσες την καμπάνα να βγεις προς το “φως”!

Τόσο πολύ συγκλόνισε αυτό το μήνυμα του Θεού την κοπέλλα, ώστε συνέχισε την ζωή της θεοσέβειας και της αρετής με μεγαλύτερη συνέπεια. Σε λίγο ο Θεός την αξίωσε να αποκτήσει μια ευλογημένη οικογένεια.

Το θέμα όμως είναι γενικό. Ας αναλογιστεί ο καθένας πόσο χρόνο χάνει με τις ματαιοδοξίες του κόσμου τούτου και τους “νεκροζώντανους” της κοινωνίας (δηλαδή τους ανθρώπους που είναι προσκολλημένοι στην ύλη και την αμαρτία ) , ώστε να φεύγει ο πολύτιμος χρόνος της ζωής, που μας δόθηκε από τον Θεό για μετάνοια και καλλιέργεια της ψυχής μας, με αδιαφορία και χλιαρότητα. Άλλωστε , έχει πει ο Κύριος μέσα στην Αγία Γραφή “…ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου”. (Αποκ. Γ΄, 16 )

Από το βιβλίο: «Μηνύματα από τον Ουρανό»

Έκδοσις Ι. Μονής Παναγίας Βαρνάκοβας

Δωρίδα 2005

Νώτη Γεωργία