ΠΟΣΟ ΔΥΝΑΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΣΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ;;;

Η ιστορία μιλάει για έναν ορειβάτη, που θέλησε να σκαρφαλώσει στο ψηλότερο βουνό.

Η νύχτα έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα, όλα ήταν μαύρα.
Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα.
Καθώς ο άνδρας ανέβαινε, γλίστρησε λίγο πριν την κορυφή του βουνού και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα.
Ο ορειβάτης πού το μόνο που έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά.
Συνέχισε να πέφτει και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου, ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του, σκεφτόταν τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σχοινί που ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά.
Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα, μόνο το σχοινί τον κρατούσε ζωντανό.
Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και καμιάς άλλης επιλογής, φώναξε:
- Θεέ μου, βοήθησέ με....
Ξαφνικά, μια βαθειά φωνή προερχόμενη από τον ουρανό απάντησε:
- Τί θέλεις να κάνω..;
- Σώσε με, Θεέ μου.
- Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ να σε Σώσω..;
- Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς..!
- Τότε, κόψε το σχοινί που είναι δεμένο στη μέση σου...

Στο σημείο αυτό σκέφτηκα:
Θεέ μου, τι Ζητάς από αυτόν τον άνθρωπο; Είναι δυνατόν να του Ζητάς να κόψει το σχοινί, το μόνο πράγμα που τον κρατάει ζωντανό..;
Εγκατέλειψα γρήγορα αυτές τις σκέψεις και έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του ορειβάτη.
Αλήθεια, εγω τί θα έκανα;;;

Η ομάδα διάσωσης, την άλλη μέρα, είπε ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος και το σώμα του κρεμόταν από ένα σχοινί. Τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά το σχοινί ''μόνο 3 μέτρα'' πάνω από το έδαφος....

Εσύ και εγώ, πόσο κολλημένοι είμαστε στο σχοινί μας....;

Χώρα των Ζώντων

Είπε ένας Γέροντας...

<<Βλέπω τήν νεολαία σήμερα που κάνει τόσες αταξίες γιά νά απολαύσει ηδονές, ενώ στήν πνευματική ζωή θά απολάμβανε Θείες ηδονές σέ μεγαλύτερο βαθμό. Θά έλεγε κανείς "μά καλά, μου λές γιά τόν Παράδεισο κ.λ.π., δέν ξέρουμε άν είναι ή δέν είναι". Μά σέ αυτή τήν ζωή μπορεί νά ζεί κανείς ένα μέρος τής χαράς του Παραδείσου σέ μεγάλο βαθμό. Όχι ένα λεπτό, δέκα λεπτά, δέκα ημέρες καί ένα χρόνο, μά συνέχεια από εδώ νά ζεί μιά αγαλλίαση καί νά διερωτάται πολλές φορές άν υπάρχει κάτι καλύτερο στόν Παράδεισο από αυτό τό οποίο ζεί εδώ. Σήμερα νομίζει ή νεολαία ότι απολαμβάνει κάτι. Μοιάζει πολύ μέ τά παιδιά τής πείνας που βρίσκανε αυτά πού πετούσανε οί στρατιώτες τής κατοχής καί τά γλείφανε καί νόμιζαν ότι απολάμβαναν κάτι, ενώ ήταν σάπιο>>.

από τό βιβλίο: Αθωνικόν Γεροντικόν

Χώρα των Ζώντων

Μετά την εξομολόγηση ακολουθεί η θεϊκή παράκλησις

Αυτά τα λέω, όχι μόνο για να με επαινήτε, αλλά και για να τα δείξετε με τα έργα σας . Διότι αν η διήγησις των συμφορών, που μας βρίσκουν, σε ανθρώπους και η διεκτραγώδησις των συμφορών χαρίζουν κάποια παρηγοριά σ’ εκείνους που πονούν και κατά κατά κάποιο τρόπο κάποια βαθειά αναπνοή, πολύ περισσότερο θα αισθανθής κάποια μεγάλη ανακούφιση και παρηγοριά, αν εξομολογηθής στον Κύριό σου τα παθήματα της ψυχής σου. Διότι ο άνθρωπος πολλές φορές κουράζεται, διώχνει και απομακρύνει εκείνον που με θρήνους και οδυρμούς συνέχεια του διηγείται τις συμφορές του∙ ο Θεός όμως δεν κάνει το ίδιο ∙ αλλά και σε δέχεται και σε προσελκύει κοντά Του∙ και αν περάσης όλη την ημέρα εξομολογούμενος σ’ Αυτόν τις συμφορές σου, τότε περισσότερο σε αγαπά και αναγνωρίζει τις παρακλήσεις σου.

Αυτό λοιπόν θέλοντας να δείξη και ο Χριστός έλεγε∙ «Ελάτε προς εμένα όλοι οι κουρασμένοι και φορτωμένοι με το βάρος των αμαρτιών και εγώ θα σας ξεκουράσω» ( Ματθ. 11, 28 ) . Μας καλεί λοιπόν, ας μην παρακούσουμε∙ μας προσελκύει κοντά Του∙ ας μην απομακρυνθούμε από δίπλα Του. Και αν ακόμη έχουμε αμέτρητα αμαρτήματα, τότε ας τρέχουμε κοντά Του ακόμη περισσότερο. Διότι Αυτός προ πάντων καλεί∙ διότι λέγει∙ «Δεν ήλθα να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια» ( Ματθ. 9,13 ) . Και εδώ εννοεί εκείνους που είναι φορτωμένοι  και κουρασμένοι και συντριμμένοι από το βάρος των αμαρτημάτων. Γι’ αυτό λέγεται Θεός παρηγορίας και ευσπλαχνίας , επειδή αυτό είναι το συνεχές έργο Του, να παρηγορή δηλαδή και να ενισχύη εκείνους που πονούν και θλίβονται και αν ακόμη έχουν αμέτρητα αμαρτήματα. Μόνον ας παραδοθούμε σ’ Αυτόν, ας τρέξουμε κοντά Του και ποτέ ας μην απομακρυνθούμε από κοντά Του και τότε από τα ίδια τα γεγονότα θα γνωρίσουμε την αλήθεια των λεγομένων και κανένα κακό δεν θα μπορέση να μας λυπήση, αν προσευχώμαστε με ψυχική επιμονή και θέρμη…

Για να μπορούμε λοιπόν με ευκολία να διανύουμε την παρούσα ζωή, ν’ απαλλαχθούμε από τα αμαρτήματα που διαπράξαμε και να σταθούμε με παρρησία μπροστά στο  βήμα του Χριστού, ας προετοιμάζουμε συνέχεια για τον εαυτό μας αυτό το φάρμακο, συνθέτον-τας το με δάκρυα , προθυμία, επιμονή και καρτερία∙ έτσι και διαρκή υγεία θα έχουμε και τα μελλοντικά αγαθά θα επιτύχουμε…

( Περί Ακαταλήπτου, Ε΄, ΕΠΕ 35, 184-186. PG 35, 746-747 )

Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Χρυσοστομικός Άμβων

ΣΤ΄»

2^η Έκδοσις

( Επηυξημένη και βελτιωμένη)

Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου

Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

2008

Νώτη Γεωργία

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΤΟΥΣ

Αγαπημένοι φίλοι, καλή κι ευλογημένη χρονιά,

Για κάθε νέο άνθρωπο ολόκληρη η ζωή είναι ένα μυστήριο. Ο νέος ανοίγεται στην περιπέτεια της ζωής με βλέμμα καθαρό και διάθεση εξερεύνησης και διαρκώς αναμετριέται με το μυστήριο της ζωής , του σκοπού και του νοήματός της, με το μυστήριο του “εγώ” , δηλ. τη διαμόρφωση της ταυτότητάς του, καθώς και με το μυστήριο του “εσύ” δηλ. το μυστήριο των διαπροσωπικών και διαφυλικών σχέσεων. Το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει είναι το εξής: πώς τα μυστήρια της Εκκλησίας θα συσχετισθούν  με το μυστήριο της ζωής, ή, με άλλα λόγια, πώς θα ταυτίσουμε την καθημερινότητά μας με την βίωση της χριστιανικής ζωής. Το ερώτημα δεν περιορίζεται μόνο στους νέους, αλλά αφορά τον καθένα μας.

Αν ο μέσος χριστιανός βρίσκεται σε μια σύγχυση σε ό,τι αφορά στη μυστηριακή ζωή και θεωρεί τα μυστήρια ως ένα κοινωνικό γεγονός (π.χ. Γάμος- Βάπτιση) ή μια “ιερή υποχρέωση” ( Θεία Ευχαριστία, Εξομολόγηση) στην οποία πρέπει να ανταποκρίνεται δυο τρεις φορές τον χρόνο∙ ο νέος αγνοεί παντελώς τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, αφού κατά κανόνα μένει αλειτούργητος και πολλές φορές και αποίμαντος.

Η αποστασιοποίηση του νέου ανθρώπου από την εκκλησία δε σημαίνει καθόλου έλλειψη ενδιαφέροντος για τον Θεό. Τουναντίον μάλιστα. Στην εφηβική και μετεφηβική ηλικία το ερώτημα περί του Θεού είναι πολύ ισχυρό και βιώνεται με ένταση από τον νέο άνθρωπο, ο οποίος εντούτοις , αδιαφορεί για την “παραδεδομένη θρησκευτικότητα” των γονέων του. Όχι άδικα, τολμούμε να πούμε, αφού αυτή κινείται ανάμεσα στη δεισιδαιμονία και την εκκοσμίκευση , και συνήθως αποτελεί μια σύνθεση των δύο. Έτσι ο νέος μας έχοντας διδαχθεί εξ απαλών ονύχων πως η σχέση με τον Θεό είναι ένα δούναι και λαβείν ή ένα αποκούμπι παρηγοριάς για την  “κακιά την ώρα” ασφυκτιά μέσα στα παραδεδομένα θρησκευτικά στερεότυπα των γονέων του. Ο Θεός που αυτοί του παρουσίασαν είναι ένας Θεός φτηνός, και γι’ αυτό δε διστάζει να τον απορρίψει. Έχει όμως ανάγκη το μυστήριο. Γι’ αυτό όπως μαρτυρεί η κοινή ποιμαντική πείρα όσων ασχολούνται με το νεανικό έργο, θα σπεύσει να αναζητήσει το μυστήριο οπουδήποτε αλλού εκτός της Εκκλησίας.

Αλλά ακόμη και στην περίπτωση που θα στραφεί στην Εκκλησία για να ικανοποιήσει τον πόθο του για τον Θεό τι θα βρει; Εδώ ξεκινά η δική μας ευθύνη τόσο των ιερέων όσο και των πιστών, νεωτέρων και μεγαλυτέρων. Πώς εμείς προσεγγίζουμε τα μυστήρια της Εκκλησίας; Η δική μας προσπάθεια να ζήσουμε την εν Χριστώ ζωή αντανακλά σε ολόκληρη την εκκλησία και έχει συνέπειες- θετικές ή αρνητικές- και σε όλους όσους ποθούν να την βιώσουν. ποια όμως και πόσα είναι τα μυστήρια και πώς αυτά λειτουργούν μέσα στην εκκλησία και τη ζωή μας;

Η λέξη μυστήριο στην ορθόδοξη παράδοση δεν έχει καμμιά σχέση με το μυστικισμό και τη μυστικοπάθεια. Τα μυστήριά μας είναι μια προσευχητική πράξη της εκκλησιαστικής κοινότητας∙ είναι οι αγιαστικές εκείνες τελετουργίες δια των οποίων βιώνεται η βασιλεία των ουρανών στο παρόν. Υπό αυτήν την έννοια μέσω των μυστηρίων συνεχίζεται με την χάρη του Αγίου Πνεύματος το έργο του Χριστού και φανερώνονται μέσα στον κτιστό κόσμο οι ζωοποιές, σωστικές και αγιαστικές ενέργειες του Τριαδικού Άκτιστου Θεού. Τόπος συνάντησης κτιστού και ακτίστου είναι τα μυστήρια και αγιάζουν την κτίση και τον άνθρωπο…

… Δεν υπάρχει πτυχή της ανθρώπινης ζωής που να μένει έξω από τη δράση της Αγιοπνευματικής χάριτος των μυστηρίων. Όλη η ανθρώπινη ζωή εξαγιάζεται, όλη η καθημερινότητα προσλαμβάνεται και στις πλέον μικρές της λεπτομέρειες. Έτσι τα ευχολόγια της Εκκλησίας μας περιλαμβάνουν ευχές σχεδόν για κάθε περίσταση της ζωής μας. Στην ορθοδοξία γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει διάκριση ιερού και κοσμικού, αφού όλος ο κόσμος καλείται να γίνει ένα ιερό. Δεν υπάρχουν έτσι ιερές και βέβηλες περιοχές, αλλά, όπως λέει και το γνωστό πατερικό λόγιο τα πάντα είναι μέσα στον κόσμο καθαρά για όποιον έχει καθαρή καρδιά. Ακόμη δεν είμαστε χριστιανοί μόνο την Κυριακή το πρωί που εκκλησιαζόμαστε, αλλά καλούμαστε να ζούμε χριστιανικά, δηλ. με αγάπη και ταπείνωση, σε όλες τις πτυχές της ζωής μας…

(συνεχίζεται)

 Από το βιβλίο: «Εκ Περιθωρίου. Άρθρα- Ομιλίες- Διαλέξεις»

Αρχιμανδρίτης

Σωφρόνιος Αθ. Γκουτζίνης

Ξάνθη 2006

Νώτη Γεωργία