Ποιό πνεύμα ζωοποιεί;

Τον κόσμο – πρέπει να το εννοήσουμε- δεν τον κυβερνούν ούτε τα γερά μπράτσα , ούτε οι σφιγμένες γροθιές, ούτε ο στρατός και τα όπλα. Τον κυβερνάει το πνεύμα. « Τὸ πνεῦμά ἐστι τὸ ζωοποιοῦν».

Παντού και πάντοτε το πνεύμα έχει την αξία, γιατί από το πνεύμα ξεπηδάνε οι ιδέες. Και τίποτε δεν μπορεί να συγκριθή με μια ιδέα. Ούτε να της αντισταθή.

Μια ιδέα οδηγεί σε ανακαλύψεις , εφευρέσεις, κατακτήσεις. Μια ιδέα προκαλεί έναν πόλεμο. Και μια άλλη τον τελειώνει. Ούτε η φύση, αλλά ούτε ο ίδιος ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντισταθή στην δύναμη της ιδέας του, που, όσο πιο δυνατή είναι, τόσο πιο ριζικά και ολοκληρωτικά τον συγκλονίζει. Μερικές φορές μάλιστα καταντάει γι’ αυτόν νοσογόνος πηγή. Του γίνεται ψύχωση, νεύρωση κ.ο.κ. Τούτο παρατηρείται Ιδιαίτερα στις παθιασμένες ιδεολογίες, που εμφανίζουν κάτι το δαιμονικό.

Εμείς αυτό το καταλαβαίνουμε θαυμάσια, επειδή ξέρουμε , ότι το « τὸ πνεῦμά ἐστι τὸ ζωοποιοῦν,». Το Πνεύμα του Θεού είπε και εγεννήθησαν όλα, όσα υπάρχουν! Και το Πνεύμα του Θεού τα κυβερνάει. Αυτό μας φωτίζει σε κάθε καλό. Και όταν Αυτό λείπει, ο άνθρωπος βυθίζεται στο σκοτάδι της δουλείας, στο κακό. Τότε, όσο πιο πολύ τον συγκλονίζουν οι ιδέες του, τόσο πιο πολύ αυτό χάνεται. Ο άνθρωπος στο σημείο αυτό μοιάζει με τον Σαούλ, τον πρώτο βασιλιά του Ισραήλ. Η αγία Γραφή λέει γι’ αυτόν, πως όταν άφησε την καρδιά του να κυριαρχηθή από στραβές ιδέες, «απέστη απ’ αυτού το Πνεύμα του Κυρίου και περιέπεσεν εις πνεύμα πονηρόν» , που του έφερε μελαγχολία, άγχος, μίσος, κακία, εκδικητικότητα και άλλα πολλά συμπτώματα, ψυχοπαθολογικά, που τόσο συχνά τα συναντάμε , ιδιαιτέρως σε όσους το ρίχνουν στην αθεΐα.

Τί τρομερό πράγμα! Το καταλάβαμε; Υπάρχουν δύο πνεύματα: Το Πνεύμα του Θεού, δηλαδή το Άγιον Πνεύμα , και το πονηρό πνεύμα, δηλαδή ο διάβολος. Αυτό το δεύτερο πνεύμα είναι, που εμφυσάει ιδέες, που οδηγούν στο άγχος, την μελαγχολία, το μίσος, την εκδίκηση, το πάθος «κατά των αντιπάλων»!

Και έτσι; Αρρωστημένος ο σύγχρονος άνθρωπος από την βίαιη επάνω του δεσποτεία μιας ιδέας , που την γέννησε πνεύμα πονηρό, παθιάζεται για την ύλη και για τον υλισμό! Και προσπαθεί να παρηγορηθή με την σάπια σανίδα, ότι την σκέψη την γενναία η ύλη! Και στηρίζεται με όλο του το βάρος σε μια σάπια σανίδα!

Και πώς γλυτώνει από αυτή την κατάσταση; Είναι πολύ απλό: με το να κάνει μια έντονη προσπάθεια να μείνει μέσα του το Πνεύμα του Θεού: « Τὸ πνεῦμά τὸ ζωοποιοῦν».

Αλλ’ ο Θεός είπε για τους συγχρόνους του Νώε: «Δεν θα μείνει μέσα στους ανθρώπους αυτούς το Πνεύμα Μου, διότι είναι υποδουλωμένοι στη σάρκα» ( Γεν. 6, 3 ) . Για να μην δουλωθή ο άνθρωπος στη σάρκα χρειάζεται εγκράτεια, νηστεία και προσευχή∙ με άλλα λόγια, όλα εκείνα που ο κόσμος σήμερα μάλλον τα περιφρονεί, επειδή έχει φύγει από μέσα του το Πνεύμα του Θεού.

Ποιο πνεύμα ζωοποιεί; Απάντηση: To Πνεύμα του Θεού. Πότε; Όταν δεν το διώχνουμε με την υποδούλωσή μας στη ύλη και γενικά στο κακό.

Από το βιβλίο: «Δίψα για ζωή»

Μητροπολίτου Νικοπόλεως

ΜΕΛΕΤΙΟΥ

Έκδοση

Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως

Πρέβεζα 2010

Νώτη Γεωργία

Η αξία μας δεν χάνεται

Ένας καθηγητής κρατούσε ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ και ρώτησε τους μαθητές: «Ποιός θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;»
Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι. Τότε ο καθηγητής το τσαλάκωσε και ξαναρώτησε... «Υπάρχει κάποιος που θέλει ακόμη αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα;» Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάλι πάνω το χέρι.
Έπειτα έριξε το χαρτονόμισμα στο πάτωμα και άρχισε να το κλωτσά και να χοροπηδά πάνω στο 20ευρω με τα παπούτσια του.
Το μάζεψε από το πάτωμα τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο. Και τους ξανάκανε την ίδια ερώτηση: «Ποιός θέλει αυτό το τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο, χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;»
Όλοι ξανά στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.
Φίλοι μου τους είπε: «Σήμερα θα πάρετε ένα μεγάλο μάθημα».
«Ό,τι και να έκανα στο χαρτονόμισμα εσείς πάλι το θέλατε γιατί δεν έχασε την αξία του. Ακόμη αξίζει 20 Ευρώ!!!»
«Πολλές φορές στην ζωή, μας τσαλακώνουν, μας κτυπούν, μας ρίχνουν κάτω στο πάτωμα, μας ποδοπατούν. άνθρωποι και γεγονότα. Έτσι, πιστεύετε πως πλέον δεν έχετε καμία αξία.»
«...αλλά η πραγματική σας αξία δε θα έχει αλλάξει στα μάτια αυτών που σας αγαπούν πραγματικά.»
«.Ακόμη και τις μέρες που δεν είμαστε στα καλύτερα μας, η αξία μας παραμένει»

Από τη συμπεριφορά μας στο τέλος μένει η σκληρότης μας

Συχνά ερωτούσαν τον Γέροντα με ενδιαφέρον να μας εξηγήση πώς ενεργούσε κατά τις περιπτώσεις εκείνες, όπου μικροαπατεώνες προσεπάθουν να αποσπάσουν διάφορα ποσά χρησιμοποιώντας πονηρά τεχνάσματα. Εκείνος φυσικά πολύ εύκολα με την οξύνοιά του αντελαμβάνετο τις πλεκτάνες, αλλά έπραττε το δέον.

-     Φυσικά παιδί μου δίδω το βοήθημα, διότι δεν δύνασαι να παίζης με τη δυστυχία των πτωχών ανθρώπων. Δίδω ό,τι πρέπει ακόμη και εάν πρόκειται για επαγγελματία επαίτη. Εγώ κάνω το χρέος μου και ας κάνει εκείνος καλά με τον Θεό. Πόση δυστυχία πρέπει να έχη κανείς για να ζητά και να απλώνη το χέρι; Μόνο ο Θεός το γνωρίζει.

-     Η σκληρότητά μας μένει σε αυτές τις περιπτώσεις σαν μια πικρή γεύσι εις τόσους φτωχούς αδελφούς μας.

Να ενθυμηθούμε τα λόγια του ιερού Χρυσοστόμου , ο οποίος μας παρατηρεί: «Άνθρωπε, για να δώσης μία μικρή βοήθεια θα πρέπει, άραγε, να αναζητήσης όλο το γενεαλογικό δένδρο του πτωχού και να μάθης όλα τα αίτια της δυστυχίας του;».

Πόσες φορές άραγε και εμείς δεν υποπίπτουμε εις αυτό το σκληρό και αδιάκριτο παράπτωμα! Ας παρέχουμε λοιπόν αυτό που πρέπει και ας αφήνουμε τις ανακριτικές διαδικασίες και τις αγένειες. Σίγουρα δεν θα επιθυμούσαμε να        ευρεθούμε ποτέ εις την ίδια κατάστασι με τον συγκεκριμένο αδελφό μας.

Από το βιβλίο: «ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ

του π. Επιφάνιου»

Αρχιμ. Ιεροθέου Αργύρη

Ιεροκήρυκος

ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΥΠΑΚΟΗ”

Νώτη Γεωργία

Για τον Θεό συμβατική ή καρδιακή αγάπη;

Θα άξιζε να αναλογιστούμε κάποτε την ποιότητα της αγάπης που προσφέρουμε – αν προσφέρουμε- στον Θεό μας.

Συμβατική είναι η αγάπη- αν μπορεί να ονομαστεί αγάπη- όταν λέει ο άνθρωπος στον Θεό: “Λοιπόν, Σε πιστεύω, Σε υπολογίζω γιατί είσαι Παντοδύναμος (αυτό είναι πασιφανές), πάω και στην Εκκλησία Σου, ανάβω κεριά, πάω και στον παπά κατά καιρούς και λέω- χωρίς πόνο βέβαια- τις αμαρτίες μου για να εξοφλώ, κοινωνάω και τις μεγάλες γιορτές , γιατί μου έχουν πει ότι έτσι πρέπει να κάνει ο καλός χριστιανός και… εντάξει. Πιστεύω να μην θέλεις τίποτε άλλο. Τα δικαιώματά Σου τα δίνω με το παραπάνω (!).

Τώρα και Συ πρέπει να με προστατεύεις, να με φροντίζεις, να λύνεις τα προβλήματά μου και να με … καμαρώνεις, γιατί κατάφερα να γίνω γνήσιος χριστιανός!”

Ω φτώχεια, φτώχεια!...

Ω ψυχρός υπολογισμός!

Στείρα ψευτοαρετή!

Ω ανεντιμότητα και υποκρισία!

Αν υπήρχε η αναγνώριση της φτώχειας και η ειλικρινής λύπη γι’ αυτήν , το έλεος του Θεού θα επενέβαινε . Αλλά αν δεν υπάρχει;

Πόσο διαφορετική στ’ αλήθεια είναι η καρδιακή αγάπη! Γεμάτη ειλικρίνεια, ιερή τρυφερότητα και αφοσίωση και πάντα ευλαβική. Πρόθυμη για θυσίες, μυστικές και  αθόρυβες. Μέσα σ’ αυτό το πυρίδροσο καμίνι της θείας αγάπης τα πάθη μαραίνονται και καίγονται. Και τότε τί είναι η προσευχή; Τί είναι η ευχή του Ιησού; Ένα τρυφερό αγαπητικό ψιθύρισμα , ένα ανεπαίσθητο θρόισμα από την αύρα, ένα ανεπαίσθητο θρόισμα από την αύρα του Παναγίου Πνεύματος:

“Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με” !

Αξίωσέ με να Σε αγαπήσω

όσο και όπως τ’ αξίζεις!

Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ουράνια μηνύματα

Θαυμαστά γεγονότα»

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΔΩΡΙΔΑ 2009

Νώτη Γεωργία