ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ ΣΤΗΝ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ

Η Πάτρα είναι μεγάλη, ευρωπαϊκή πόλη, πρωτεύουσα της Πελοποννήσου, το μέγιστο λιμάνι της χώρας μετά τον Πειραιά. Πολλά καράβια αναχωρούν από δω για Ιταλία, Ευρώπη, Αφρική, Ασία. Εδώ δουλεύει σε μεγάλο εστιατόριο ο Λουκάς Αρβανίτης και γνωρίζει τέλεια την εργασία του εστιάτορα. Ένας φίλος του, ευσεβέστατος, καλότατος, αρκετά ευκατάστατος, μια μέρα του λέγει:

-      Λουκά, εσύ ξέρεις άριστα τα του εστιατορίου. Θέλεις ν’ ανοίξομε ένα νέο, σύγχρονο ρεστωράν; Εγώ θα βάλω όλα τα χρήματα για να στηθεί και εσύ θα έχεις όλη τη διαχείρισή του. Τα καθαρά κέρδη μισά-μισά! Δέχεσαι;

-      Και βέβαια δέχομαι, Νεοκλή! Συμφωνούμε απόλυτα.

Ο Νεοκλής Νικολάου, Κύπριος τω  γένει, γεννήθηκε στη Λεμεσό, σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός, παντρεύτηκε στην Πάτρα και σύντομα απέκτησε πολλά χρήματα. Ο Κύπριος αγόρασε ένα παλιό παραλιακό κτίριο και το μεταμόρφωσε σ’ ένα σύγχρονο, υπέροχο εστιατόριο! Σύντομα άρχισαν αρκετά κέρδη. Ο Λουκάς με μοναδική εντιμότητα έκανε κάθε μήνα «ισολογισμό» και έδινε στον Νεοκλή τα μισά χρήματα.

Κάποια μέρα ο Δημοσθένης Αχιλλέως, εικοσάχρονος, έρχεται στην Πάτρα να σπουδάσει. Είναι Λεμεσιανός. Μόλις πληροφορείται την κατάσταση του συμπατριώτου του Νεοκλή, αποφασίζει να ζητήσει τη βοήθειά του.

-      Κημέραν , κύριε Νεοκλή. Ίντα που κάμνετε;

-      Καλά, ευχαριστώ. Είσαι Κύπριος;

-      Ναι, από τη Λεμεσό, από την «Τσαμούδα». Κατέεις την;

-      Αμέ; Από κειά είμαι και γω!

Τελικά ο Δημοσθένης παρακαλεί τον Νεοκλή.

-      Ψάχνω για δουλειά! Μήπως, κύριε Νεοκλή, μπορείτε να με βοηθήσετε;

-      Λογιστικά ξέρεις καθόλου;

-      Κάτι λίγα!

-      Μπορείς ν’ αναλάβεις τα οικονομικά του εστιατορίου μας; Δεν είναι δύσκολη δουλειά.

-      Νομίζω πως μπορώ!

Έτσι ο Κύπριος Δημοσθένης άρχισε να εργάζεται στο εστιατόριο του Νεοκλή!

Κάποτε ο Νεοκλής προσβάλλεται από την ασθένεια του αιώνα μας! Οι κληρονόμοι του φρόντισαν να απομακρύνουν τον εργατικό ιδρυτή της επιχειρήσεως, τον καλότατο Λουκά.

Ο Δημοσθένης πήρε το μέρος των κληρονόμων του Νεοκλή και ο Λουκάς βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Ο Χριστός όμως προστατεύει τον αδικούμενον! Ένας φίλος του Λουκά τον βοήθησε να ανοίξει ένα μικρό εστιατόριο.

Οι κληρονόμοι φέρθηκαν σκληρά και προς τον Δημοσθένη και τον απομακρύνουν από την εργασία του.

Σαν βρεγμένη γάτα επισκέπτεται τον κ. Λουκά, που τόσο πολύ είχε κατηγορήσει. Ταπεινά ζητά  να εργαστεί κοντά του.

Ο ανεξίκακος Λουκάς προσλαμβάνει στην υπηρεσία του τον αχάριστον Δημοσθένη.

Ευεργεσία στην αχαριστία.

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΤΡΕΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ»

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ

ΤΕΥΧΟΣ 13^ΟΝ

Αθήνα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΥΧΝΙΑ»

Νώτη Γεωργία

Εγένοντο όλα «καλά λίαν» επειδή αφορούσαν εις την Παναγίαν

Απόσπασμα της ομιλίας του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου κατά την Ακολουθία του Εσπερινού της Αποδόσεως της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στους Αγίους Θεοδώρους Ίμβρου

"Απόψε, της Παναγιάς μας˙ της γιορτής του χωριού μας˙ δια την οποίαν εδημιουργήθησαν υπό του Θεού όλα «καλά λίαν». Αυτό το «κάλλος» και αυτή η «καλωσύνη» αφορούν εις την Παναγίαν, κατά τον Άγιον Νικόλαον τον Καβάσιλαν. Δηλαδή, εγένοντο όλα «καλά λίαν» επειδή αφορούσαν εις την Παναγίαν. Επειδή θα εγεννάτο η Παναγία, η οποία είναι στο τέλος της όλης αναμονής της Παλαιάς Διαθήκης.

Έτσι, λοιπόν, οι άνθρωποι περιμέναμε χιλιετίες ολόκληρες, για να έλθη κάποιος άνθρωπος, ο οποίος θα καταλάβαινε τι σημαίνει «αγάπη Θεού». Για να το καταλάβαινε όμως αυτό, έπρεπε να ήταν και ο ίδιος καθαρός και πολύ ταπεινός, όχι εγωϊστής, φιλόδοξος, αιθεροβάμων. Και γεννήθηκε η Παναγία.

«Προ δε του ελθείν την πίστιν υπό νόμον εφρουρούμεθα συγκεκλεισμένοι εις την μέλλουσαν πίστιν αποκαλυφθήναι» (Γαλ. γ 23). Δηλαδή πριν έλθη η π ι σ τ ι ς, είμασταν κλεισμένοι μέσα στον ν ο μ ο ν. Ο Νόμος έγινε παιδαγωγός εις Χριστόν, αλλά ο Νόμος, ο οποιοσδήποτε νόμος, ήταν ανίκανος, και είναι ανίκανος, να μας σώση και να ικανοποιήση τον άνθρωπο αληθινά.

Γι αὐτό, όταν ήλθε «το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν Αυτού, ... γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν» ( πρβλ. Γαλ. δ 4, 5). Και το π λ η ρ ω μ α του χρόνου είναι η γέννησις της Παρθένου, της γυναικός δια της οποίας έγινεν άνθρωπος ο Θεός. Αυτή είναι η «κλίμαξ δι ἧς κατέβη ο Θεός» και «η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν» και τότε και μετά την κοίμησιν και την μετάστασί της, κατά την οποίαν δεν εγκατέλιψε τον κόσμον -εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε.

Η Παναγία μας μας διδάσκει και σήμερα μίαν α λ η θ ε ι α ν, ότι όταν είμεθα άρρωστοι, όταν είμεθα αδύνατοι, μόνοι, όταν αδικούμεθα, όταν πεθαίνουμε, τότε είμεθα δυνατοί˙ και όταν ταπεινωνώμεθα αληθινά, μόνον τότε δοξαζόμεθα, τότε καταργείται «το μεσότοιχον της έχθρας».

Είμεθα, λοιπόν, εδώ, στο νησί μας, στην ταπεινή και άσημη και «αδόξαστη» Ίμβρο μας, όπως η ταπεινή Κόρη της Ναζαρέτ, κατ ἀναλογίαν, και μένουμε ε κ π λ η κ τ ο ι εμπρός εις το Μυστήριον της Παναγίας."

Τήρηση αργίας

Οι χριστιανοί παλαιότερα σέβονταν πολύ την αργία, την τηρούσαν με φόβο Θεού, δεν ήταν μια απλή τυπική πράξη. Η τήρησή της ήταν πρόξενος ευλογίας και η παράβαση επέφερε δοκιμασίες και όλεθρο.

Σ’ ένα προσφυγικό τραγούδι λέγεται ότι έχασαν το  ωραίο τους χωριό, γιατί δεν τηρούσαν Κυριακές και γιορτές:

Αυτό μας έμελλε να πάθουμε,

Διότι δεν τηρούσαμε Κυριακές και γιορτές.

Αδιάβαστοι μείνανε των γονέων οι τάφοι.

Αχ ,Θεέ μας, εσύ λυπήσου μας.

Η αργία άρχιζε από τον Εσπερινό του Σαββάτου ή της παραμονής της εορτής. Μόλις χτυπούσε η καμπάνα οι γυναίκες έκαναν τον σταυρό τους και σταματούσαν το πλέξιμο ή τον αργαλειό. Ούτε και την σειρά δεν τελείωναν. Επίσης οι γεωργοί που ώργωναν, μόλις άκουγαν την καμπάνα του Εσπερινού , ξέζευαν τα βόδια και επέστρεφαν στο χωριό. Εθεωρείτο ντροπή και σκάνδαλο η παράβαση της αργίας και αποδοκιμαζόταν από όλους.

Προτιμούσαν να πάθουν καμιά ζημιά υλική στην σοδειά τους, παρά να καταπατήσουν την αργία και να αμαρτήσουν στον Θεό, παραβαίνοντας την εντολή Του. Η τήρηση της αργίας ήταν από τα πιο βασικά καθήκοντά τους, μαζί με τη νηστεία, την προσευχή, την ελεημοσύνη, τον εκκλησιασμό, φυσικά την εξομολόγηση αλλά και την  Θεία Κοινωνία.

Τα Μετέωρα επί Τουρκοκρατίας είχαν ένα μετόχι. Μία Κυριακή πρωί πήγαν οι εργάτες και έσπειραν σιτάρι. Όταν το έμαθε ο Ηγούμενος , αγανάκτησε και είπε ότι αυτό είναι αφωρισμένο διότι το έσπειραν την Κυριακή , και μάλιστα την ώρα που γινόταν η Θεία Λειτουργία. Όταν ήρθε ο καιρός του θερισμού πήγε ο Ηγούμενος και έβαλε φωτιά στο σιτάρι. Κάηκε όλο το κομμάτι που ήταν σπαρμένο την Κυριακή και το υπόλοιπο δεν το  πείραξε καθόλου η φωτιά, αλλά έσβησε μόνη της.

Η Γεωργία από το Νεοχώρι Μεσολογγίου σύζυγος του Επαμεινώνδα Μωραϊτου και κατόπιν κάτοικος Μεσολογγίου , διηγήθηκε: «Είχαμε την αγία Αικατερίνη ως προστάτρια του σπιτιού μας και αυτή την ημέρα κάναμε αργία. Μια φορά όμως ξεμείναμε από ψωμί και είπαμε να ζυμώσουμε καθώς εξημέρωνε η ημέρα της αγίας Αικατερίνης. Πράγματι, πιάσαμε το προζύμι, ζυμώσαμε και το αφήσαμε να φουσκώση, εν τω μεταξύ δε ετοιμάσαμε τον φούρνο. Όταν κοίταξα να δω αν σηκώθηκε το ζυμάρι για να το φουρνίσω, τι να δω! Μέσα από το ζυμάρι έβγαιναν μεγάλα σκουλήκια. Τότε κατάλαβα ότι η Αγία έδειξε το θαύμα της για να τηρούμε αργία στην μνήμη της».

Εκτός από την ακριβή τήρηση των καθιερωμένων αργιών άξιο θαυμασμού είναι και ο μεγάλος σεβασμός που είχαν οι γιαγιάδες μας και οι μητέρες μας στην Τετάρτη και την Παρασκευή. Διότι την Τετάρτη ημέρα επωλήθη και την Παρασκευή εσταυρώθη ο Κύριος. Αυτή την ευαισθησία την διαπιστώνουμε  και στην ζωή πολλών Αγίων. Π.χ. ο άγιος Αυξέντιος κάθε Παρασκευή έκανε αγρυπνία για να τιμήση το πάθος του Κυρίου. Αυτές τις ημέρες δεν τηρούσαν φυσικά αργία διότι δεν προβλέπεται. Πήγαιναν στο χωράφι, αλλά απέφευγαν επιμελώς να πλύνουν, να μπαλώσουν να λουσθούν και να ζυμώσουν. Αν είχε τελειώσει το ψωμί, έπαιρναν δανεικό.

Διηγείται η Βαρβάρα Αχιλλέως Τζίκα ότι στο χωριό Αύρα Καλαμπάκας, στα χρόνια της μητέρας της γύρω στα 1900, μία γυναίκα ζύμωσε ημέρα Παρασκευή και όταν ξεφούρνισε το ψωμί ήταν μέσα κατακόκκινο σαν να είχε αίμα. Γι’ αυτό μέχρι σήμερα τιμούν αυτές τις ημέρες και αυτή η τιμή ανάγεται στο πάθος του Χριστού.

Από το βιβλίο: «ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Α΄

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2011

Ιερόν Ησυχαστήριον

Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος

Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής

Νώτη Γεωργία

Περί ακρασίας

Η ακρασία- η έλλειψη εγκράτειας- ,  είναι κακία που εξεγείρεται κατά της σωφροσύνης, της αγνείας, της παρθενίας. Ακρασία είναι να επιδιώκεις την υπερβολική κατανάλωση με σκοπό την ηδονή. Η ακρασία οδηγεί αυτόν που κυρίευσε, σε ηδονές και απολαύσεις. Ο ακρατής έτρεξε πίσω από τις επιθυμίες του και στις ορέξεις του δεν έβαλε φραγμό. Παραχώρησε στην ψυχή του την ικανοποίηση του χορτασμού και παραμέλησε τον Θεό που μας έπλασε. Ο ακρατής απαρνήθηκε τον Θεό και λάτρευσε την κοιλιά του. Στην ψυχή του κυριαρχεί ο νόμος της σάρκας και δεν γνωρίζει τον νόμο της χάριτος.

Σε αυτούς που αφήνονται στην έλλειψη της εγκράτειας, τους ακολουθούν κακά, όπως το σκοτάδι του νου, η πώρωση της καρδιάς, η αναισθησία της ψυχής. Με την ακρασία επέρχονται: η μέθη, ο διασκορπισμός , οι απολαύσεις, τα ξέφρενα γέλια και ό,τι συνοδεύει την οινοποσία. Ο θείος Χρυσόστομος λέει: «Δεν καταλαβαίνουν πόσα άσχημα επέρχονται από την ακόλαστη ζωή; Άκαιρα γέλια, παράλογα λόγια, γελοιότητα γεμάτη όλεθρο, ανόητες φλυαρίες και πολλά άλλα που δεν επιτρέπεται να πω».

Αυτοί που αγαπούν τη σωφροσύνη, σκέπτονται και υποστηρίζουν ότι είναι καλύτερα γι’ αυτούς να πεθάνουν, παρά να λερώσουν την ψυχή τους με τα κακά της ακρασίας.

Η Αγία γραφή συμβουλεύει όλους να προφυλάσσονται από την απατηλή αυτή κακία και λέει: «προσέχετε δὲ ἑαυτοῖς μήποτε βαρηθῶσιν ὑμῶν αἱ καρδίαι ἐν κραιπάλῃ καὶ μέθῃ καὶ μερίμναις βιοτικαῖς» ( Λκ. κα΄34 ) .

Ο ακρατής πουλάει τα πρωτοτόκια του αντί πινακίου φακής.

Από το βιβλίο: «Το γνώθι σαυτόν

ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ»

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

Γ΄ΕΚΔΟΣΗ

Απόδοση στη Νέα Ελληνική:

Ευανθία Χατζή

Επιμέλεια κειμένου- Επίμετρο:

Γιώργος Μπάρλας

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Αθήνα 2011

Νώτη Γεωργία

“Ανεξήγητο”

Μερικοί άνθρωποι διαθέτουν  τόσο μεγάλη πίστη, τόσο μεγάλη αγάπη και εμπιστοσύνη στον Θεό, ώστε η ζωή τους αποτελείται από μία σειρά θαυμαστών γεγονότων. Αν εμείς οι άνθρωποι συγκινούμαστε όταν κάποιος μας δείχνει εμπιστοσύνη και φροντίζουμε να ανταποκριθούμε, πόσο μάλλον ο Άγιος Θεός!

Μία τέτοια ψυχούλα επισκέφθηκε το Μοναστήρι φέτος το καλοκαίρι. ‘Ήταν μητέρα δύο παιδιών ενηλίκων. Παρ’ ότι δε η γυναίκα αυτή ήταν στη μέση ηλικία, είχε στο πρόσωπό της τη δροσιά της νεότητος. Το δε χαμόγελό της συχνά έδειχνε την καλωσύνη της ψυχής της. Όταν διηγήθηκε πόσες σοβαρές ασθένειες είχε περάσει και ξεπεράσει με την προσευχή και την πίστη της, έμενε κατάπληκτος όποιος την άκουγε. Μεταξύ των άλλων είπε:

“Όταν ξεκινούσα για κάποια σοβαρή εξέτασι ή εγχείρησι (είχε εγχειρισθεί για καρκίνο των σπλάγχνων) έπαιρνα μαζί μου μια εικονίτσα του Χριστού που έχω και Του έλεγα: “Έλα, Χριστέ μου, πάμε μαζί στο νοσοκομείο. Άνθρωπο δεν έχω να έρθει μαζί μου!” ( Ο σύζυγός μου δούλευε και ζούσαμε όλοι από ένα μεροκάματο. ) Και όλα πήγαιναν καλά. Τη βοήθειά Του την ένιωθα και την έβλεπα συνεχώς.

Κάποτε, η καρδιά μου μάζεψε πολύ υγρό στο περικάρδιο. Οι γιατροί αποφάσισαν να το αφαιρέσουν με παρακέντηση. Λίγο πριν γίνει η παρακέντηση, έβαλα στο στήθος μου λίγο λαδάκι από την Παναγία και Την παρακάλεσα θερμά να επέμβει και να με βοηθήσει.

Σε λίγο οι γιατροί ετοιμάστηκαν για την επέμβαση. Τότε ο αρχίατρος με φώτιση Θεού ζήτησε να γίνει μια νέα εξέταση, για να δουν την ποσότητα του υγρού στο περικάρδιο. Πράγματι, την έκαναν στα γρήγορα και του την έφεραν. Έκπληκτος ο αρχίατρος είδε πως το υγρό είχε εξαφανιστεί! Ματαίωσε τότε την παρακέντηση και είπε:

-      Αφήστε την γυναίκα να φύγει! Κατά ανεξήγητο τρόπο το υγρό υποχώρησε.

Ένας πιο νέος γιατρός, που κρατούσε το ιστορικό μου, τον ρώτησε:

-      Τί να γράψω, κύριε καθηγητά; Πώς να κλείσω το ιστορικό της νοσηλείας της;

Και ο καθηγητής απάντησε:

-      Γράψε τη λέξη “ανεξήγητο”!

Ανεξήγητο, για εκείνον. Εγώ όμως γνώριζα τη θεία επέμβαση της Θεομήτορος και μάλιστα το είπα στον καθηγητή με παρρησία. Η αλήθεια είναι ότι το σεβάστηκε και φάνηκε να δείχνει ενδιαφέρον να μάθει περισσότερα για τον Χριστό. Κι εγώ έκπληκτη του είπα:

-      Καλέ, δεν ξέρετε για τον Χριστό; Για τον αληθινό Θεό; Δεν γνωρίζετε για την απέραντη Θεϊκή Του δύναμη;”

Δυστυχώς , τα πανεπιστήμια δίνουν περιορισμένες ανθρώπινες γνώσεις . Την κορωνίδα της γνώσεως, την Θεογνωσία, και την επίγνωση του προορισμού του ανθρώπου, που είναι η βασιλεία του Θεού και η κατά χάριν θέωση, την αγνοούν. Ευτυχώς, που υπάρχουν οικογένειες χριστιανικές και κάποιοι φωτισμένοι καθηγητές και κληρικοί κι έτσι υπάρχουν και στην  Πατρίδα μας φωτισμένοι επιστήμονες με ήθος και θεοσέβεια. Δόξα τω Θεώ!

Από το βιβλίο: «ΝΕΩΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ

Κ΄ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»

ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΔΩΡΙΔΑ 2007

Νώτη Γεωργία

Τα ζώα του Θεού

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

«Στη ζωή μου πέρασα πολλές φρικτές στιγμές! Μερικές μάλιστα απ’ αυτές ήταν πράγματι φρικτές!» ( Μαρκ Τουέν ) .

Λέμε: «Αυτός πνίγεται σε μια κουταλιά νερό». Υπάρχει μεν νερό,  (στο κουτάλι! ) αλλά όχι και για πνίξιμο! Όμως η ταραχή, ο πανικός (=φαντασία!) κάνουν τον άνθρωπο να βλέπει το νερό σαν ωκεανό, και πνίγεται ο δύστυχος σε μια κουταλιά νερό!

Κάτι που έχει άμεση σχέση με τα προβλήματά μας. Μπορεί δηλ. να έχουμε κάποιο προβληματάκι, αλλά όχι ικανό να μας πνίξει! Θα το δούμε.

Έχουμε λογική και φαντασία. Και πρέπει να βαδίζουμε σύμφωνα με τη λογική, όχι με τη φαντασία. Και στα προβλήματα επεμβαίνει δυναμικά η φαντασία, που δεν αφήνει να δούμε το πραγματικό τους μέγεθος! Τα μεγενθύνει, τα «φουσκώνει», τα κάνει μεγαλύτερα απ’ ό,τι είναι, εξωπραγματικά, φανταστικά, δημιουργώντας άγχος, πανικό, ταραχή στον ταλαίπωρο άνθρωπο, κάνοντάς τον να πνίγεται σε μία κουταλιά νερό!

Έξω η φαντασία!

Αν θέλουμε, να είμαστε ρεαλιστές, και όχι «φαντασιόπληκτοι», θα πρέπει να απομονώσουμε τη λογική από την φαντασία ∙να αφήσουμε τη λογική να δει, να εξετάσει μόνη της τα προκύπτοντα προβλήματα.

Τούτο θα γίνει όταν:

Δούμε το πρόβλημα, όχι σαν δικό μας, αλλά σαν ξένο! Σαν να μη συμβαίνει σε εμάς, αλλά σε άλλον, και θέσουμε το πρόβλημά μας μπροστά στον …θάνατό μας!

Έτσι «φυγαδεύεται» ( ή έστω περιορίζεται) η φαντασία, και αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα με την καθαρή λογική, (χωρίς να πελαγώνουμε) δίδοντας την καλύτερη δυνατή λύση. Και τι καλύτερο από αυτό;

«Έξω» η στενοχώρια

Μεγάλο πρόβλημα , μεγάλη στενοχώρια. Και εφόσον  το πρόβλημα το μεγαλώνει η φαντασία, τότε ένα μεγάλο μέρος της στενοχώριας , οφείλεται στη ζημιά που κάνει η φαντασία! Όταν, λοιπόν στενοχωριέσαι σε κάποιο πρόβλημά σου, σκέψου , μήπως στενοχωριέσαι εξ αιτίας της φαντασίας σου, και όχι εξ αιτίας της υφής του προβλήματός σου. Σκέψου!

-      Όμως είναι δυνατόν ως άνθρωπος να αποφύγεις τη στενοχώρια; Είναι;

-      Όχι! Εκτός αν είναι αναίσθητος!

Ας μην ξεχνάμε, πως και ο Χριστός ως άνθρωπος στενοχωρείτο, και μάλιστα μέχρι θανάτου! Άρα η στενοχώρια είναι αναπόφευκτη στον άνθρωπο, και άρα η συμβολή μας «μη στενοχωριέσαι, η στενοχώρια κάνει κακό», τότε όχι μόνο δεν του εξαλείφουμε τη στενοχώρια, τουναντίον την αυξάνουμε. Στενοχωριέται όχι μόνο για το πρόβλημά του, αλλά και για τη στενοχώρια του, που θα του κάνει κακό! Λες και η στενοχώρια είναι ένα σακκάκι, που όποτε θέλουμε το βγάζουμε από πάνω μας.

Μπορεί μεν η στενοχώρια να είναι αναπόφευκτη , όμως μπορούμε να περιορίσουμε την  έντασή της. «Τα προβλήματα σας ολοπρόθυμα τα θέτω τα θέτω στα χέρια μου, όχι όμως στα πνευμόνια μου και στα συκώτια μου», έλεγε στους συμπολίτες του ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Μπορντώ, φιλόσοφος Montaigne ( 1553- 1592) .

Εναπόθεσε , λοιπόν, το πρόβλημά σου στα χέρια σου, όχι στην καρδιά σου, (μην το παίρνεις κατάκαρδα, θα σε αρρωστήσει!) . Και αυτό θα γίνει, όταν και πάλι κάνεις χρήση της λογικής.

Τι είναι η στενοχώρια; Μια έντονη σκέψη, ένα βασανιστικό «γιατί;». Προσπάθησε επομένως να αλλάξεις τη σκέψη. Σκέψου: «Τι κερδίζω με τη στενοχώρια; Λύνω το πρόβλημα;». Θυμήσου τα λόγια του Dale Carnegie : «Μη στενοχωριέσαι για το γάλα, που χύθηκε στο χώμα»…

Από το βιβλίο: «ΠΩΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΗΡΕΜΑ

ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ»

ΑΡΧ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Π. ΜΠΑΚΟΓΙΆΝΝΗ

Έκδοση Ε΄

Εμπλουτισμένη και βελτιωμένη

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΘΗΝΑ , ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2008

Νώτη Γεωργία