ΚΑΘΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Έτσι τιτλοφορούνται επτά επιστολές της Καινής Διαθήκης. Από αυτές οι τέσσερις στα προοίμιά τους αναφέρουν τους συγγραφείς τους. Οι δύο αναφέρονται ότι γράφτηκαν από τον Πέτρο, μία άλλη από τον Ιάκωβο, και η Τρίτη από τον Ιούδα. Οι άλλες τρεις αποδίδονται στον Ιωάννη.

Πολύ νωρίς οι επιστολές αυτές αποτέλεσαν ξεχωριστή ομάδα, και ήδη από την εποχή του Ωριγένη άρχισε να επικρατή γι’ αυτές και η ονομασία «Καθολικές». Για την έννοια της ονομασίας αυτής διατυπώθηκαν κατά καιρούς διάφορες γνώμες . Πιθανότερη από αυτές φαίνεται η γνώμη του Οικουμένιου, σύμφωνα με την οποία οι επιστολές αυτές λέγονται «καθολικές» διότι δεν αποστέλλονται σε ορισμένες Εκκλησίες ή σε ονομαζόμενα πρόσωπα, όπως οι επιστολές του Παύλου (προς Ρωμαίους, προς Κορινθίους, προς Τιμόθεον κλπ.) αλλά είναι κατά κάποιο τρόπο εγκύκλιοι που απευθύνονται στους Χριστιανούς Ιουδαίους της διασποράς. Και είναι βέβαια αληθινό ότι οι δύο τελευταίες επιστολές του Ιωάννου έχουν ιδιωτικό χαρακτήρα, αλλά όπως σωστά παρατηρήθηκε , δόθηκε και σ’ αυτές η ίδια ονομασία με βάση την πρώτη και κυριότερη επιστολή του Ιωάννου. Ονομάστηκαν δηλαδή και οι δύο αυτές πολύ μικρές επιστολές «καθολικές», επειδή αποτελούν αναπόσπαστο σύνολο με την πρώτη, η οποία αναμφισβήτητα είναι «καθολική».

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΑΚΩΒΟΥ

Ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος , που έγραψε την επιστολή αυτή, διακρίνεται τόσο από τον Ιάκωβο τον γιο του Ζεβεδαίου και αδελφό του ευαγγελιστού Ιωάννου, όσο και από τον Ιάκωβο τον μικρό, τον γιο του Αλφαίου. Και οι δύο αυτοί Ιάκωβοι υπήρξαν Απόστολοι από τους δώδεκα∙ ο Αδελφόθεος αντιθέτως προστέθηκε στον κύκλο των μαθητών μετά την Ανάσταση του Κυρίου και διετέλεσε πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων. Διακρίθηκε και μεταξύ των Αποστόλων, και θεωρούνταν μαζί με τον Πέτρο και τον ευαγγελιστή Ιωάννη ως ένας από τους στύλους της πρώτης Εκκλησίας.

Ονομάζεται «Αδελφόθεος», διότι, σύμφωνα με την επικρατέστερη γνώμη, ήταν μαζί με τους άλλους θεωρούμενους αδελφούς του Χριστού γιος του μνήστορος Ιωσήφ από γυναίκα με την οποία είχε έλθει σε γάμο προτού μνηστευθεί την αειπάρθενο Θεοτόκο.

Ο Ιάκωβος ήταν ασκητικός στον τρόπο ζωής του και είχε αποσκληρυμμένα «τα γόνατά του σαν της καμήλας» ,διότι συνεχώς προσευχόταν γονατιστός «προσκυνώντας τον Θεό και ζητώντας την άφεση για το λαό του». Και για την πολύ μεγάλη του δικαιοσύνη ονομαζόταν «ο Δίκαιος». Λίγο πριν από την πολιορκία των Ιεροσολύμων, οι Ιουδαίοι που παρέμειναν άπιστοι τον λιθοβόλησαν. Κι ενώ ήταν ημιθανής, τον αποτελείωσε ένας γναφέας χτυπώντας τον πολύ δυνατά μ’ ένα δοκάρι στο κεφάλι.

Ο αδελφόθεος Ιάκωβος απηύθυνε την επιστολή του από τα Ιεροσόλυμα προς τις δώδεκα φυλές της διασποράς, δηλαδή τους Ιουδαίους Χριστιανούς που ήταν διασκορπισμένοι στα έθνη. Την έγραψε πολύ πιθανόν πριν από την Αποστολική Σύνοδο ( 50 μ. Χ. )

Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»

+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»

ΑΘΗΝΑΙ 2011

Ένας Άγιος αναρωτιέται: Που είναι ο Θεός;

Τί αξία έχει αδελφοί μου, εάν μιλώ αιώνια για τον Θεό και ο Θεός
αιώνια σιωπά; Μπορώ άραγε να υπερασπιστώ το δίκαιο του Θεού, εάν ο
Θεός δεν το θέσει υπό την προστασία Του; Μπορώ να αποδείξω τον Θεό
στους άθεους εάν ο Θεός κρύβεται;
Μπορώ να αγαπώ τα παιδιά Του, εάν Αυτός είναι αδιάφορος απέναντι στα
παθήματά τους;

Όχι. Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορώ. Οι λέξεις μου δεν έχουν φτερά για
να μπορούν να υψώσουν στον Θεό όλους τους πεσμένους και ξεπερασμένους
από τον Θεό ούτε έχουν φωτιά για να ζεστάνουν τις παγωμένες καρδίες
των παιδιών έναντι του Πατέρα τους. Οι λέξεις μου δεν είναι τίποτα, αν
δεν είναι απήχηση και επανάληψη αυτού που ο Θεός με τη δική του δυνατή
γλώσσα λέει.

Τί είναι ο ψίθυρος στα βότσαλα της ακτής μπροστά στο φοβερό βουητό του
ωκεανού; Έτσι είναι και οι λέξεις μου απέναντι στους λόγους του Θεού.
Πώς μπορεί να ακούσει κάποιος τον ψίθυρο στα βότσαλα, τα σκεπασμένα
από τον αφρό του μανιώδους στοιχείου, όταν είναι κουφός μπροστά στο
βουητό του ωκεανού;

Πώς θα δει τον Θεό στα λόγια μου εκείνος που δεν μπορεί να τον δει στη
φύση και στη ζωή;

Πώς οι αδύναμες ανθρώπινες λέξεις μπορούν να πείσουν εκείνον που ούτε
οι κεραυνοί δεν είναι σε θέσει να πείσουν;

Πώς θα ζεσταθεί με μία σπίθα εκείνος που άφησε τη φωτιά πίσω του;

Δεν σιωπά ο Θεός αδελφοί μου, αλλά μιλά δυνατότερα από όλες τις
θύελλες και τους κεραυνούς. Δεν εγκαταλείπει ο Θεός τον δίκαιο, αλλά
τον παρακολουθεί στα παθήματά του και απαλά τον οδηγεί στον θρόνο. Δεν
εξαρτάται ο Θεός από οποιουδήποτε την καλή θέληση, αλλά πράττει τα
πάντα εξαρτώμενα από τη δική Του καλή θέληση. Θα ήταν κακόμοιρος ο
Θεός μας, εάν εξαρτιόταν από τις δικανικές υπερασπίσεις ενός θνητού
ανθρώπου.

Ο Θεός είναι αυτός που είναι, είτε εμείς τον μεγαλύνουμε είτε τον υποτιμούμε.

Ο Θεός θα υπάρχει , φωτεινός και μεγάλος όπως και σήμερα, και τότε που
οι ακτίνες του ηλίου μάταια θα αναζητούν ένα ανθρώπινο πλάσμα στη γη,
και αντί ζωντανών θα ζεσταίνουν μόνον τους τάφους των νεκρών...

Το ζήτημα της υπάρξεως του Θεού και της Θείας του Οικονομίας θα
καταστρεφόταν αν εξαρτιόταν από τους λόγους μου και από τις δικές σας
συνήθειες. Αλλά το ζήτημα του Θεού, ανεξάρτητα απ' όλους εμάς θα
πετύχει και θα νικήσει. Εκείνος του οποίου τα χρόνια δεν έχουν αριθμό
και η οντότητά του δεν έχει αρχή και τέλος δεν μπορεί να αφήσει το
<<επίγειο σπίτι>> του στις διαθέσεις μας, στα αδύναμα δημιουργήματά του,
των οποίων η αρχή και το τέλος σχεδόν συναντιόνται σε ένα σημείο και
των οποίων η οντότητα είναι μία κουκκίδα.

Δεν είναι ο άνθρωπος φερέγγυος αλλά ο Θεός και πιστός εγγυητής της
Βασιλείας της αγάπης στη γη...

Από το βιβλίο: Αργά βαδίζει ο Χριστός, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδ.Εν πλω.

www.agioritikovima.gr/diafora/theologikos-log/diafora/27484-enas-agios-anar

Πανήγυρης Ιεράς Μονής Αγίου Αντωνίου Σιάπκας Καστανιάς-Σερβίων.

Η ευλογία της απελπισίας στις δυσκολίες του σήμερα

του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

Το πλήθος των Χριστιανών που πλημμύρισε τους ναούς και τα ξωκλήσια ανήμερα της Παναγίας, αφήνει παρηγοριά κι ελπίδες στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.

Η αισιοδοξία αυτή, δε γεννιέται μόνο από την αποκάλυψη της πίστης προς την προστασία και την αγάπη της Παναγίας, που εκφράστηκε από ανθρώπους κάθε τάξης και ηλικίας, μέσα σε εποχές μεγάλης ανασφάλειας. Γεννιέται και από τη διαπίστωση, πως αυτός ο λαός, την ώρα της συμφοράς και των αδιεξόδων, αναζητεί τις πηγές, που τον ξεδίψασαν και τον στήριξαν στη μακραίωνη ιστορία του, όταν ξανά και ξανά το αναπάντεχο κακό, αλλά και οι συνέπειες των ίδιων των λαθών του, τού χτύπαγαν την πόρτα.

Ίσως σε ορισμένους να δοθεί και πάλι η εντύπωση, πως η καταφυγή στην ενδυνάμωση, που παρέχει η Παναγία και οι άγιοι της Εκκλησίας μας, αποτελεί δείγμα μιας παθητικής στάσης ζωής και μιας βολικής φυγής από συγκρούσεις και δυναμικές διεκδικήσεις. Έτσι θα κρίνουν εκείνοι που ψάχνουν το νόημα της ζωής και τις λύσεις των προβλημάτων μόνο στη μελέτη των κοινωνικών συγκρούσεων και του κύκλου των κρίσεων των οικονομικών συστημάτων. Όσοι όμως δουν απροκατάληπτα τις καταστάσεις, θα διαπιστώσουν πως η επιστροφή στις πνευματικές ρίζες της παράδοσής μας, όχι μόνο δεν οδηγεί σε παθητική στάση, αλλά καλεί σε αληθινή επανάσταση, επανάσταση προσωπική και γι΄ αυτό επανάσταση επώδυνη. Μια τέτοια επανάσταση έχει βασικά χαρακτηριστικά την αυτοκριτική, την έμπρακτη μετάνοια και την αποφασιστικότητα για μια νέα και υγιέστερη υπαρξιακή και κατά συνέπεια κοινωνική και εθνική πορεία.

Είναι αλήθεια, πως και με ευθύνη των ανθρώπων της Εκκλησίας, ο Χριστιανισμός ταυτίστηκε πολλές φορές με μια παθητική συμπεριφορά απέναντι στα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα. Ευτυχώς όμως, η μακραίωνη ιστορία της πίστης μας είναι γεμάτη από μορφές, που θυσίασαν λαμπρή κοινωνική εξέλιξη, μεγάλες περιουσίες, ακόμη και την ίδια τη ζωή τους, προκειμένου να δείξουν στον κόσμο τον δρόμο διαφυγής από την αμάθεια, την εκμετάλλευση, αλλά και την εξάρτηση της ζωής μόνον από υλικά αγαθά και οικονομικούς δείκτες.

Σε αυτά τα διαχρονικά πρότυπα ανήκει και η Παναγία. Πριν λίγες ημέρες, έφτασαν πολλοί μπροστά στην εικόνα της. Δεν συνειδητοποίησαν, όμως, πως δεν ήταν μόνο η γλυκύτητα της μορφής της, που γλύκανε την ψυχή τους. Είναι και η διαρκής πρόσκλησή της να ακολουθήσουμε όλοι το παράδειγμά της και να στρατευθούμε με την ίδια συνέπεια και θάρρος στο σχέδιο του Θεού για μια κοινωνία αγάπης και δικαιοσύνης και για μια ζωή με νόημα και προοπτική αιωνιότητας.

Η εποχή μάς έδειξε, πως για μια ακόμη φορά ο κόσμος στηρίχτηκε σε αξίες και νοήματα, που δεν μπόρεσαν να γεμίσουν την ψυχή του. Εντονότερα το βιώνουν αυτό οι απλοί άνθρωποι, που δεν βρέθηκαν ποτέ στα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας και της οικονομικής δραστηριότητας. Ίσως και γι αυτό, οι πλημμυρισμένοι ναοί, πέρα από κάποιες αναφορές ρουτίνας, να μην αποτελούν αξιόλογη είδηση για τα δελτία,. Εκείνα μεταφέρουν συνήθως τις δηλώσεις των επωνύμων και τις αποφάσεις των κέντρων εξουσίας. Κι όμως! Αν προσπαθούσαν να αφουγκραστούν την ψυχή αυτού του λαού, θα διέκριναν πίσω από τάματα και έθιμα, τον αγώνα του να ανασάνει ξανά και να βρει δύναμη και κουράγιο να οραματιστεί έναν προσωπικό και εθνικό βίο με νόημα, με ελπίδα και με δικαιοσύνη.

Κάθε γιορτή της Ορθοδοξίας αποτελεί υπενθύμιση ενός άλλου τρόπου ζωής, με περισσότερη αλληλεγγύη, αυτοσυγκράτηση, συνέπεια σε αρχές που ομορφαίνουν τη ζωή και πίστη σε αξίες που ξεπερνούν την κατανάλωση και την προσκόλληση στα μάταια και τα φθαρτά αυτού του κόσμου. Αυτό ήταν και φέτος το νόημα του Δεκαπενταύγουστου. Και φαίνεται πως, σαν σπόρος, βρήκε μαλακό το χώμα της ψυχής των συμπατριωτών μας. Άμποτε να γευτούμε όλοι σύντομα τους καρπούς αυτής της σποράς!

synodoiporia.blogspot.gr