Το ευαγγέλιο της Κυριακής

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Το ευαγγέλιο της Κυριακής

Κατά Ματθαίον

Κεφ. θ’  (9)

 Στιχ.: 1-8. Η θεραπεία του παραλύτου της Καπερναούμ.

1 Καί  ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.

2 Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.

3 καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτος βλασφημεῖ.

 4 καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;

5 τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει;

6 ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας – τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου.

7 καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ.

8 ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.

Σύντομη ερμηνεία

1 Και αφού μπήκε σ’ ένα πλοίο, πέρασε στην απέναντι όχθη της λίμνης, και ήλθε στη δική του πόλη, την Καπερναούμ.

2 Τότε του έφεραν έναν παράλυτο, που τον είχαν βάλει επάνω σ’ ένα κρεβάτι. Και καθώς ο Ιησούς είδε την πίστη που είχε  και ο παράλυτος κι εκείνοι που τον μετέφεραν, είπε στον παράλυτο, o οποίος ανησυχούσε και φοβόταν μήπως οι αμαρτίες του γίνουν εμπόδιο στη θεραπεία του : Έχε θάρρος , παιδί μου∙ σου έχουν συγχωρηθεί οι αμαρτίες σου.

3 Τότε όμως μερικοί από τους γραμματείς είπαν μέσα τους: Αυτός βλασφημεί, διότι σφετερίζεται δικαίωμα που μόνον ο Θεός έχει.

4 Ο Ιησούς την  ίδια στιγμή είδε στα βάθη της καρδιάς τους τις σκέψεις τους και είπε: Γιατί κάνετε μέσα στις καρδιές σας σκέψεις πονηρές και κακοπροαίρετες;

5 Και είναι πράγματι οι σκέψεις σας αυτές κακόγνωμες και κακοπροαίρετες, διότι, τί είναι ευκολότερο : να πει κανείς∙ είναι συγχωρημένες οι αμαρτίες σου, ή να πει, σήκω όρθιος και περπάτα. Εσείς θεωρείτε δυσκολότερο αυτό το τελευταίο.

6 Για να μάθετε λοιπόν τώρα ότι ο υιός του ανθρώπου ο Μεσσίας, ο εκπρόσωπος της ανθρωπότητος και ένδοξος Κριτής της κατά τη Δευτέρα παρουσία του, έχει εξουσία να συγχωρεί στη γη τις αμαρτίες των ανθρώπων, τότε λέει στον παράλυτο: Σήκω όρθιος και πάρε στους ώμους σου το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου.

7 Και πραγματικά εκείνος σηκώθηκε και πήγε στο σπίτι του.

8 Όταν λοιπόν τα πλήθη του λαού είδαν αυτό που έγινε, θαύμασαν και δόξασαν τον Θεό , ο οποίος έδωσε διαμέσου του Χριστού στους ανθρώπους τέτοια εξουσία , να συγχωρούνται δηλαδή οι αμαρτίες , και συγχρόνως να γιατρεύονται μ’ ένα λόγο αθεράπευτες ασθένειες του σώματος.

Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»

+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»

Πώς μπήκαμε στο μοναστήρι

Πραγματικά, στις αρχές της δεκαετίας του ’80 δε φεύγαμε απλώς για το μοναστήρι- το «σκάγαμε» για εκεί. Πιστεύω ότι μας θεωρούσαν λιγάκι τρελούς. Και ενίοτε όχι απλώς λιγάκι. Από πίσω μας έρχονταν δύστυχοι γονείς, απαρηγόρητες αρραβωνιαστικές, εξοργισμένοι καθηγητές του πανεπιστημίου, στο οποίο σπουδάζαμε. Ξοπίσω από ένα μοναχό (το είχε κι αυτός σκάσει, μόλις είχε βγει στη σύνταξη, αφού είχε ενηλικιωθεί και το τελευταίο του παιδί) έφτασαν γιοι και κόρες. Προειδοποιούσαν με ξεφωνητά που ακούγονταν σε όλο το μοναστήρι, ότι ήρθαν να αρπάξουν τον πατερούλη και να τον πάνε σπίτι. Τον κρύβαμε πίσω από τεράστια καλάθια στην παλιά αποθήκη με τις καρότσες. Τα παιδιά του διαβεβαίωναν ότι ο πατέρας τους, άξιος  μεταλλωρύχος, είχε χάσει το μυαλό του. Αυτός απλώς για 30 χρόνια, μέρα-νύχτα , ονειρευόταν πότε θα μπορέσει να αρχίσει να ασκείται στο μοναστήρι.

Τον καταλαβαίναμε πάρα πολύ καλά. Διότι κι εμείς οι ίδιοι είχαμε σπεύσει από ένα δίχως νόημα κόσμο να βρούμε τον Θεό που παρουσιάστηκε αίφνης μπροστά μας, σαν τα αγόρια σχεδόν, που το σκάνε ως ναύτες στα καράβια , δραπετεύοντας για ρότα μακρινή. Μόνο που η κλήση του Θεού ήταν ασύγκριτα πιο δυνατή. Δεν μπορούσαμε να την υπερνικήσουμε. Για την ακρίβεια, είχαμε την ακλόνητη αίσθηση ότι αν δεν ανταποκριθούμε σε αυτή την κλήση, αν δεν εγκαταλείψουμε τα πάντα  και δεν Τον ακολουθήσουμε, θα χάσουμε τον εαυτό μας ανεπιστρεπτί. Κι ακόμα κι αν κερδίζαμε όλο τον υπόλοιπο κόσμο με όλες τις χαρές και τις διασκεδάσεις, ούτε απαραίτητος θα μας ήταν, ούτε ευχάριστος.

Κατ’ αρχήν λυπόμασταν φοβερά τους γονείς- σαστισμένοι μπροστά στη σταθερότητά μας, αδυνατούσαν να καταλάβουν. Έπειτα λυπόμασταν τους φίλους και τις φίλες. Και μετά τους αγαπημένους μας καθηγητές , που δε φείδονταν χρόνου και δυνάμεων προκειμένου  να έρθουν στην Μονή των Σπηλαίων και να μας «σώσουν» . Εμείς ήμασταν έτοιμοι να δώσουμε την ζωή μας γι’ αυτούς. Όχι  όμως να αφήσουμε το μοναστήρι.

Για τους κοντινούς μας όλο αυτό φαινόταν παράλογο και ανεξήγητο. Θυμάμαι, ζούσα ήδη μερικούς μήνες στο μοναστήρι, όταν μας επισκέφθηκε ο Σάσα Σβετσόφ . Ήταν Κυριακή, η μοναδική ελεύθερη μέρα της εβδομάδας . Μετά τη θαυμάσια, κυριακάτικη λειτουργία και το γεύμα στο μοναστήρι, εμείς οι νέοι δόκιμοι ξαπλώσαμε φαρδιά-πλατιά στα κρεβάτια μας, ευτυχισμένοι ,στο μεγάλο και ευήλιο κελί των δοκίμων. Ξαφνικά άνοιξε διάπλατα η πόρτα και στο κατώφλι φάνηκε ένα πανύψηλο παλλικάρι, συνομήλικό μας, γύρω  στα 22,  με επώνυμο τζιν και ακριβούτσικο μπουφάν.

«Α, μ’ αρέσει εδώ!», ανακοίνωσε πριν καν χαιρετίσει.

«Εδώ θα μείνω!».

«Καλά, κάτσε να σε βάλουν αύριο στο βουστάσιο ή στην καθαριότητα των αποχετεύσεων και θα σου πω εγώ αν θα μείνεις εδώ ή όχι», σκέφτηκα ενώ χασμουριόμουν . Φυσικά, το ίδιο λίγο-πολύ πέρασε από το μυαλό όλων, όσοι κοιτάζαμε εξεταστικά τον πρωτευουσιάνο, που είχε προσγειωθεί στο αρχαίο μοναστήρι.

Ο Σάσα αποδείχτηκε ότι ήταν γιος ενός στελέχους κάποιας εμπορικής αντιπροσωπείας . Είχε ζήσει με τους γονείς του στο Πεκίνο, στο Λονδίνο και στη  Νέα Υόρκη, και μόλις πρόσφατα είχε επιστρέψει στη Ρωσία για να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο. Για τον Θεό είχε μάθει μισό χρόνο πριν- όχι πολλά, τα βασικά. Κι όπως διαπιστώσαμε, πραγματικά γνώριζε. Επειδή από εκείνη την εποχή άρχισε να βασανίζεται από την πλήρη ματαιότητα της ζωής του και την ανησυχία μέχρι να έρθει στο μοναστήρι. Μόλις κατάλαβε ότι βρήκε αυτό που έψαχνε, έφυγε χωρίς να ενημερώσει τους γονείς του για τον νέο τόπο διαμονής του. Όταν κατηγορήσαμε τον Αλέξανδρο για ασπλαχνία, μας καθησύχασε λέγοντας: «ο μπαμπάς θα με βρει σύντομα με κάθε τρόπο».

Έτσι κι έγινε. Ο πατέρας του Σάσα ήρθε στα Σπήλαια με μια μαύρη λιμουζίνα «Βόλγα» και προκάλεσε πρωτοφανές σκάνδαλο με τη συμμετοχή της αστυνομίας και της ΚαΓκεΜπε, και, με τη συμμετοχή φίλων από το σχολείο και συμφοιτητριών- όλα τα συνήθη και γνωστά «όπλα» που επιστρατεύονταν για να μας αλλάξουν γνώμη. Η πολιορκία διήρκησε πραγματικά πάρα πολύ , ώσπου ο πατέρας με φρίκη πείστηκε ότι όλα ήταν μάταια και ότι ο Σάσα δεν επρόκειτο να κουνήσει ρούπι από δω.

Ο οικονόμος , αρχιμανδρίτης Ναθαναήλ, προσπάθησε παρόλα αυτή κάπως να παρηγορήσει τον μοσχοβίτη επισκέπτη, λέγοντάς του τρυφερά:

«Λοιπόν, θα παραδώσετε τον γιόκα σας θυσία στον Θεό. Θα γίνει ιερομόναχος στη Μονή των Σπηλαίων, και θα είστε περήφανος γι’ αυτόν…».

Ακόμη θυμάμαι τι άγριο ουρλιαχτό πλημμύρισε το μοναστήρι:

«Ποτέ!», ούρλιαξε ο μπαμπάς του Σάσα. Δεν ήξερε τότε ότι ο π. Ναθαναήλ ήταν διορατικός. Αν το ήξερε δε θα θύμωνε τόσο πολύ. Ο Σάσα είναι πράγματι σήμερα ιερομόναχος. Και είναι ο μοναδικός απ’ όλους όσους ήμασταν εκεί την πρώτη μέρα της άφιξής του στο κελί των δόκιμων, που έμεινε να μονάσει τελικά στη μονή των Σπηλαίων. Κι ο πατέρας του Σάσα, ο Αλεξάντρ Μιχαήλοβιτς, μετά από δέκα χρόνια, δούλεψε μαζί μου στη Μόσχα, στο μοναστήρι του Ντονσκόι και μετά στο Σρέτενσκι, ως διευθυντής βιβλιοθηκάριος. Απ’ αυτή την εκκλησιαστική θέση αποδήμησε εις Κύριον, αφού έγινε ο πιο ειλικρινής προσευχητής και αναζητητής του Θεού.

Πηγή: «π. Τύχων Σεβκούνωφ

σχεδόν

άγιοι

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΌ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Β΄ΈΚΔΟΣΗ

Εκδόσεις «Εν πλω»

Νίκα το κακό με το καλό

Στη ζωή σου δεν συναντάς μόνο φίλους αλλά και εχθρούς. Κι έχεις υποχρέωση τους εχθρούς σου να τους κάνεις φίλους, για να ‘χεις πάντα ήρεμη τη συνείδησή σου. Το δίκαιο και το σωστό πρέπει να το υπερασπιζόμαστε και να μισούμε την αδικία και την κακία. Τον συνάνθρωπό μας όμως δεν μισούμε ποτέ, ό,τι κι αν μας κάνει. Δεν τον κατηγορούμε , ούτε τον προσβάλλομε, είτε έχομε, είτε δεν έχομε δίκιο.

Οι παρεξηγήσεις και οι διαφωνίες είναι μέσα στο πρόγραμμα της ζωής. Το να τις μεγαλώνεις όμως και να φθάνεις στα δικαστήρια ή στο έγκλημα, αυτό είναι αντιχριστιανικό. Ανθρώπινο είναι να τις μικραίνεις ή καλύτερα να τις σβήνεις , ώστε πάντα να έχεις ειρήνη μέσα σου.

Ο Βαγγέλης, βοσκός, ακαλλιέργητος, βλάστημος. Σ’ Εκκλησία δεν πατούσε, παρά μόνο τις χρονιάρες μέρες ή σε κανένα μνημόσυνο. Πάντα οπλοφορεί, βάζει τα πρόβατά του παντού κι απειλεί τους πάντες. Έφτασε ακόμα και στην κλεψιά, όπως τον συμβούλευσε ο διάβολος. Έτυχε όμως σε μια κλεψιά να του πέσει ένα χαρτί , που  το βρήκε ο Νικολής γυρεύοντας τα κλεμμένα του. Στην αρχή ο Νικολής σκέφτηκε να πάει στη Χωροφυλακή, μετά όμως, σαν άνθρωπος του Θεού που ήταν, πήγε και συμβουλεύτηκε το γερο-παπά του χωριού. Ο παπάς τον συμβούλεψε να μην καταγγείλει τον Βαγγέλη, αλλά να βάλει τους φίλους του και τους συντέκνους του να τον πιάσουν, για να πληρώσει τα κλεμμένα. Αν δεν δεχτεί να τον αφήσουν στα χέρια του Θεού, για να μη φτάσουν στα φονικά, όπως συμβαίνει πολλές φορές στην Κρήτη για ασήμαντες αφορμές.

Στην αρχή ο Βαγγέλης αρνιόταν να πληρώσει κι απειλούσε θεούς και δαίμονες. Σιγά-σιγά όμως οι σύντεκνοί του τον κατάφεραν , γιατί υπήρχε το αποδεικτικό της κλοπής και τα έφτιαξαν με τον  Νικολή. Τελικά πλήρωσε όλα τα κλεμμένα. Ο Νικολής όμως δεν έμεινε εκεί. Την ημέρα του Ευαγγελισμού έστειλε ένα δίσκο γλυκά στο σπίτι του Βαγγέλη και το βράδυ πήγε με την γυναίκα του και του ευχήθηκαν τα χρόνια πολλά ! Έτσι αγαπήθηκαν οι οικογένειές τους κι έγιναν καλοί φίλοι.

Αργότερα ο Νικολής κατάφερε τον Βαγγέλη να πάει να εξομολογηθεί , να σταματήσει τις κλοπές και να γίνει ένας άλλος άνθρωπος, καλός και χρήσιμος στους συγχωριανούς του.

Βλέπετε τί κάνει η χάρη του Θεού, βλέπετε τί καταφέρνει ο άνθρωπος του Θεού;

Νίκα λοιπόν στη ζωή σου το κακό, όχι με αντεκδίκηση, αλλά με το καλό και θα βγαίνεις πάντα κερδισμένος.

Πηγή: ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΤΡΕΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ

ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΩΦΕΛΙΜΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ

ΤΕΥΧΟΣ 13^ΟΝ

Αθήνα

Η εικονογράφιση της Αγίας Μαρίνας

Αγία Μαρίνα

Η Μεγαλομάρτυς

«Χεὶρ δημίου τέμνει σε Μαρῖνα ξίφει,

 Χεὶρ Κυρίου χάριτι θείᾳ δὲ στέφει».

Το χέρι του δημίου σε αποκεφαλίζει με το ξίφος, αλλά το χέρι του Κυρίου  με τη θεία χάρη σε στεφανώνει, αναφέρει συνοπτικά ο Στίχος στο συναξάρι της αγίας Μεγαλομάρτυρος και καλλιπαρθένου Μαρίνας, τη μνήμη της οποίας η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά και γεραίρει στις 17 Ιουλίου .

Πρόκειται για μια από τις πλέον αξιοπρόσεκτες και θαυμαστές μορφές του Αγιολογίου, που άθλησε και μαρτύρησε σε ηλικία μόλις 15 ετών και που θα έπρεπε για την αρετή και την ομολογία της, τη σταθερότητα του φρονήματος και την καρτερία στα μαρτύρια, αλλά και τη χάρη του Θεού με την οποία προικίστηκε, να αποτελεί το πρότυπο και των σημερινών χριστιανών νεανίδων και νέων. Για τον πρόσθετο μάλιστα λόγο ότι τείνουν να εκλείψουν τα υγιή πρότυπα ,ενώ αντίθετα προβάλλονται με φανταχτερούς τρόπους και όλα τα μέσα , πρόσωπα κατά κανόνα άξια αποφυγής και όχι μιμήσεως.

Η εικονογράφιση της Αγίας

Οι αγιογράφοι απεικονίζουν τη μεγαλομάρτυρα Μαρίνα «κατ΄ενώπιον» , ολόσωμη ή, σε φορητές εικόνες, από τη μέση και πάνω. Αναδεικνύουν το σωματικό της κάλλος και την παρθενική της ωραιότητα.

Στο δεξιό της χέρι κατά κανόνα κρατάει τον τίμιο Σταυρό. Στο αριστερό κρατάει το σφυρί με το οποίο κτύπησε τον μετασχηματισμένο σε κακάσχημο ανθρωποειδές διάβολο, ή μικρογραφία ιερού ναού ή έχει ανοικτή την παλάμη σε στάση ειρήνης και ευλογίας.

Σε μερικές παραστάσεις απεικονίζονται εκατέρωθεν της Αγίας σκηνές από τη ζωή και τα μαρτύριά της , ενώ σπανιότερα απεικονίζεται μαζί με άλλους αγίους , όπως με τον τίμιο Πρόδρομο και τον μεγαλομάρτυρα Δημήτριο, ή δίπλα στην αγία Κυριακή.

Η παρθενομάρτυς αγία Μαρίνα είναι ιδιαίτερα αγαπητή στους χριστιανούς , όχι μόνο για τον πλούσιο πολύαθλο βίο της, τα φρικτά μαρτύρια και την αφοσίωσή της στον ουράνιο Νυμφίο της Χριστό, αλλά και διότι ακούει τις προσευχές όλων όσων επικαλούνται τη βοήθεια και μεσιτεία της και πρεσβεύει υπέρ αυτών στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, ο οποίος ικανοποιεί τα αιτήματα όσων με πίστη προσέρχονται σ’ αυτόν. Και οι χριστιανοί με θέρμη ψάλλουμε τον ύμνο:

Δόξα Πατρί… Ήχος πλ.α΄

Τή παρθενική σου θελχθείς ωραιότητι, ο Βασιλεύς τής δόξης Χριστός, ως αμώμητον νύμφην εαυτώ σε ηρμόσατο, ακηράτω συναφεία, εν γάρ τώ θελήματι αυτού παρασχόμενος τώ κάλλει σου δύναμιν, κατ' εχθρών τε καί παθών, αήττητον έδειξεν, εγκαρτερήσασαν δέ αικίαις πικραίς, καί βασάνοις δριμυτάταις, διπλώ στέφει δισσώς σε κατέστεψε, καί παρέστησεν εκ δεξιών αυτού, ως βασίλισσαν πεποικιλμένην, Αυτόν δυσώπησον, παρθενομάρτυς Μαρίνα πανεύφημε, τοίς υμνηταίς σου δοθήναι σωτηρίαν, καί ζωήν, καί μέγα έλεος.

Πηγή: «ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ

η  Μεγαλομάρτυς

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ»

Ευαγγέλου Π. Λέκκου

Θεολόγου

Τ. Διευθυντού της Αποστολικής Διακονίας

Σειρά: «ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΓΙΟΡΤΕΣ»

Αρίθμηση βιβλίου στη Σειρά: 17