Θρησκεία και ζωή

Στο σχολείο μάθαμε ότι το «και» συνδέει όμοια πράγματα. Λάθος!!!

Συνήθως το χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να φανερώσουν τα δίπολα πάνω στα οποία πασχίζουν να ισορροπήσουν. «Εσύ και εγώ»,  «σώμα και ψυχή», «Θεός και άνθρωπος». Συχνά, ο ένας εκ των δύο πόλων είναι διανοητικό τους δημιούργημα.

Από μικρός θυμάμαι τους ανθρώπους να καλούνται να διαλέξουν ανάμεσα στα δύο. Θρησκεία ή ζωή; Υπήρχαν και αυτοί που πρόθυμα βοηθούσαν.

- Γελάς; Βγαίνεις; Βάφεσαι; Ακούς μουσική; Ντύνεσαι έτσι; Ξεφεύγεις από το εγκεκριμένο; Δεν είσαι καλός Χριστιανός. Δεν σε αγαπάει ο Θεός. Λυπάται ο Θεός. Θυμώνει ο Θεός. Διάλεξε λοιπόν.

Και για κάποιο ανεξήγητο ( δαιμονικό για αρκετούς…) λόγο, οι νέοι άνθρωποι συντριπτικά διάλεγαν και διαλέγουν τη ζωή. Και η θρησκεία άδειαζε περιφρουρημένη. Και ο «θεός» τιμωρούσε, λυπόταν και θύμωνε.

Κι εκεί, κάπου στην εφηβεία, φωτισμένοι άνθρωποι τόλμησαν και ξεστόμισαν ότι «ο Χριστός τα έβαλε με τους θρήσκους και τους σκληροπυρηνικούς, ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, είναι Εκκλησία και θεολογία αγάπης».

Παναγία μου, τι χαστούκι ήταν αυτό;

Μερικοί καταφέραμε και ελαφροπατήσαμε ανάμεσα στα σιδερόφρακτα κουτάκια του μυαλού μας και πλησιάσαμε τη ζωή. Με προσοχή μήπως και πληγωθούμε από τα καρφιά. Αδύνατον. Όλο και κάτι τσιμπιές εισπράξαμε. Φτάσαμε όμως στα σύνορα της ζωής. Κρυφοκοιτάξαμε μέσα. Φωτεινά ήταν, χαρούμενα και όμορφα. Και κάπου εκεί μέσα διακρίναμε και το Χριστό. Να χαίρεται και να αγαπάει. Ξαφνικά ακούστηκε πίσω μας ένας θόρυβος. Γυρίσαμε και είδαμε τη θρησκεία να βροντάει και να σκοτεινιάζει. Δυνατή και βλοσυρή.

Από εκεί και πέρα τα ίχνη μας χαθήκανε. Άλλοι μπήκαν στη ζωή ακούγοντας την καρδιά τους, άλλοι επέστρεψαν στη θρησκεία υπακούοντας στη λογική τους. Και κάποιοι άλλοι ακόμη πηγαίνουν τη διαδρομή. Συνήθως τη μέρα είναι σώφρονες και ιματισμένοι στη θρησκεία και το βραδάκι σέρνονται κουρελιασμένοι μέχρι τη ζωή. Σε απόσταση ασφαλείας όμως…

Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Θεολόγος καθηγητής

Ο Απόστολος της Κυριακής 27 Σεπτεμβρίου 2015 - ΙΖ´ Επιστολή

Ἄς καθαρίσουμε
τοὺς ἑαυτούς μας
ἀπὸ καθετὶ
ποὺ μολύνει τὸ σῶμα
καὶ τὴν ψυχή.
῍Ας ζήσουμε μιὰ ἅγια ζωὴ
μὲ φόβο Θεοῦ. 


(Β´ Κορ. στ´ 16- ζ´ 1)
Αδελφοί, ὑμεῖς ἐστε ναὸς Θεοῦ ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι «ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. Διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ». Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.

Απόδοση σε απλή γλώσσα
Αδελφοί, ἐσεῖς εἶστε ναὸς τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε· Θὰ κατοικήσω ἀνάμεσά τους καὶ θὰ πορεύομαι μαζί τους. Θὰ εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου. Γι’ αὐτὸ λέει ὁ Κύριος· Φύγετε μακριὰ ἀπ’ αὐτοὺς καὶ ξεχωρίστε. Μὴν ἀγγίζετε ἀκάθαρτο πράγμα, κι ἐγὼ θὰ σᾶς δεχτῶ. Θὰ εἶμαι γιὰ σᾶς ὁ Πατέρας, κι ἐσεῖς θὰ εἶστε γιοὶ καὶ θυγατέρες μου, λέει ἀκόμα ὁ παντοκράτορας Κύριος. ᾿Αφοῦ λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε αὐτὲς τὶς ὑποσχέσεις, ἂς καθαρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ καθετὶ ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή. ῍Ας ζήσουμε μιὰ ἅγια ζωὴ μὲ φόβο Θεοῦ.

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 27 Σεπτεμβρίου 2015 - Α´ Λουκά

«Μὴ φοβᾶσαι,
ἀπὸ τώρα
θὰ ψαρεύεις
ἀνθρώπους».

(Λουκ. ε´ 1-11)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἑστὼς ὁ ᾿Ιησοῦς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ, εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ᾿ αὐτῶν ἀπέπλυναν τὰ δίκτυα. ᾿Εμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν τοῦ Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους. ῾Ως δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· ᾿Επανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν. Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Σίμων εἶπεν αὐτῷ· ᾿Επιστάτα, δι᾿ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. Καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν. Καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά. ᾿Ιδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν ᾿Ιησοῦ λέγων· ῎Εξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, ὁμοίως δὲ καὶ ᾿Ιάκωβον καὶ ᾿Ιωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. Καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ ᾿Ιησοῦς· Μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. Καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.

Απόδοση σε απλή γλώσσα
Εκεῖνο τὸν καιρό, καθὼς στεκόταν ὁ ᾿Ιησοῦς στὴν ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, εἶδε δύο ψαροκάικα στὴν ἄκρη τῆς λίμνης. Οἱ ψαράδες εἶχαν κατεβεῖ ἀπ’ αὐτὰ καὶ ἔπλεναν τὰ δίχτυα. ᾿Εκεῖνος ἀνέβηκε σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ ψαροκάικα, σ’ αὐτὸ ποὺ ἦταν τοῦ Σίμωνα, καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ τραβηχτεῖ λίγο ἀπὸ τὴν ξηρά. Κάθισε στὸ ψαροκάικο καὶ ἀπ’ αὐτὸ δίδασκε τὰ πλήθη. ῞Οταν τελείωσε τὴν ὁμιλία του, εἶπε στὸν Σίμωνα· «Πήγαινε στὰ βαθιὰ καὶ ρίξτε τὰ δίχτυα σας γιὰ ψάρεμα». ῾Ο Σίμων τοῦ ἀποκρίθηκε· «Διδάσκαλε, ὅλη τὴ νύχτα παιδευόμασταν καὶ δὲν πιάσαμε τίποτε· ἐπειδὴ ὅμως τὸ λὲς ἐσύ, θὰ ρίξω τὸ δίχτυ». Τὸ ἔριξαν κι ἔπιασαν πάρα πολλὰ ψάρια, τόσα ποὺ τὸ δίχτυ τους ἄρχισε νὰ σκίζεται. Μὲ νεύματα εἰδοποίησαν τοὺς συνεταίρους τους, ποὺ ἦταν στὸ ἄλλο πλοῖο νὰ ἔρθουν νὰ τοὺς βοηθήσουν. ᾿Εκεῖνοι ἦρθαν καὶ γέμισαν καὶ τὰ δύο ψαροκάικα σὲ σημεῖο ποὺ νὰ κινδυνεύουν νὰ βυθιστοῦν. ῞Οταν ὁ Σίμων Πέτρος εἶδε τί ἔγινε, ἔπεσε στὰ γόνατα τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ τοῦ εἶπε· «Βγὲς ἀπὸ τὸ καΐκι μου, Κύριε, γιατὶ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός». Αὐτὰ τὰ εἶπε γιατὶ εἶχε κυριευτεῖ ἀπὸ δέος, αὐτὸς καὶ ὅλοι ὅσοι ἦταν μαζί του, γιὰ τὰ πολλὰ ψάρια ποὺ εἶχαν πιάσει. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὰ παιδιὰ τοῦ Ζεβεδαίου, τὸν ᾿Ιάκωβο καὶ τὸν ᾿Ιωάννη, ποὺ ἦταν συνεργάτες τοῦ Σίμωνα. ῾Ο ᾿Ιησοῦς τότε εἶπε στὸν Σίμωνα· «Μὴ φοβᾶσαι, ἀπὸ τώρα θὰ ψαρεύεις ἀνθρώπους». ῞Υστερα, ἀφοῦ τράβηξαν τὰ ψαροκάικα στὴ στεριά, ἄφησαν τὰ πάντα καὶ τὸν ἀκολούθησαν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ – 27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015

 Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ Α´ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. ε΄ 1-11) 

Σήμερα τό ἱερὸ κείμενο τοῦ Εὐαγγελίου, ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, παρουσιάζει τόν Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ διδάσκει στὴν ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησαρέτ. Ἐκεῖ εἶχε μαζευτεῖ πλῆθος ἀνθρώπων καὶ ἄκουγαν μὲ κατάνυξη τόν θεῖο Διδάσκαλο. Τά πλήθη συνωστίζονταν γύρω Του καὶ ἀναγκάσθηκε νὰ ἀνεβεῖ σὲ ἕνα ἀπὸ τά δύο ψαροκάϊκα, σὲ αὐτὸ ποὺ ἦταν τοῦ Σίμωνος, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ συνέχισε νὰ διδάσκει. Λίγο πιὸ πέρα, οἱ ψαρᾶδες ἔπλεναν τά δίχτυα τους.

Ὅταν σταμάτησε νὰ μιλάει, ἀπευθύνθηκε πρὸς τόν Σίμωνα καὶ τοῦ εἶπε: «Πήγαινε στὰ βαθιὰ καὶ ρίξτε τά δίχτυα σας γιὰ ψάρεμα». Ὁ Σίμων τοῦ ἀποκρίθηκε: «Διδάσκαλε, ὅλη τὴ νύχτα κοπιάσαμε καὶ δὲν πιάσαμε τίποτε, ἐπειδὴ ὅμως τό λὲς Ἐσύ θὰ ρίξω τά δίχτυα». Πράγματι, μόλις τά ἔριξαν στὴ λίμνη ἔπιασαν πάρα πολλὰ ψάρια, τόσα ποὺ ἀρχίσαν νὰ σχίζονται τά δίχτυα τους. Χρειάσθηκε γιὰ τό λόγο αὐτό νὰ καλέσουν καὶ τούς συνεταίρους τους, ποὺ ἦλθαν μὲ τό ἄλλο πλοῖο νὰ βοηθήσουν, καὶ γεμίσαν καὶ τὰ δύο ψαροκάϊκα τόσο ὥστε κινδύνευαν νὰ βυθισθοῦν.

Ὅταν ὁ Σίμων Πέτρος εἶδε τὶ ἔγινε, ἔπεσε στὰ γόνατα τοῦ Ἰησοῦ καὶ τοῦ εἶπε: «Βγὲς ἀπὸ τό καΐκι μου, Κύριε, γιατὶ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός». Αὐτὰ τά εἶπε γιατὶ εἶχε κυριευτεῖ ἀπὸ δέος μπροστὰ στὸ πλῆθος τῶν ψαριῶν ποὺ ἔπιασαν. Τό ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τά παιδιὰ τοῦ Ζεβεδαίου, τόν Ἰάκωβο καὶ τόν Ἰωάννη, ποὺ ἦταν συνεργάτες τοῦ Σίμωνα. Ὅμως ὁ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε: «Μὴ φοβᾶσαι, ἀπὸ τώρα θὰ ψαρεύεις ἀνθρώπους». Πράγματι, ὅταν γύρισαν στὴν ξηρά, ἄφησαν τὰ πάντα καὶ ἀκολούθησαν τόν Χριστό.

Μὲ αὐτὸ τόν τρόπο τό Ἱερὸ Εὐαγγέλιο μᾶς περιγράφει σήμερα τήν κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν, ἐνῶ παράλληλα μᾶς ὑποδεικνύει δύο προϋποθέσεις, προκειμένου νὰ σωθοῦμε. Αὐτὲς εἶναι ἡ πίστη καὶ ἡ ὑπακοὴ. Ἀπαραίτητες καὶ οἱ δύο ὅπου ἡ μία συμπληρώνει τήν ἄλλη. Χωρὶς τήν πίστη ἡ ὑπακοὴ, καὶ γενικώτερα ὁλόκληρη ἡ ζωὴ τοῦ πιστοῦ, εἶναι ὑποκρισία. Μὲ τήν πίστη ὁ χριστιανὸς ὑπακούει καὶ ἐφαρμόζει τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, δὲν ρωτάει, οὔτε ἔχει ἀπαίτηση νὰ καταλάβει τὴ χρησιμότητά τους ἢ τόν σκοπό αὐτῶν ποὺ ζητᾶ ὁ Θεός. Τά δέχεται γιατὶ εἶναι θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὴν ἀκριβῶς τήν πίστη ἔδειξαν οἱ ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι ὑπακούοντας στὸν λόγο τοῦ Κυρίου, δέχθηκαν νὰ ρίξουν τά δίχτυα τους γιὰ ψάρεμα κάποια ἀκατάλληλη ὥρα, χωρὶς νὰ ρωτήσουν τίποτε περισσότερο. Ἔκαναν ὑπακοὴ στὸν Κύριο, κάτι ποὺ γιὰ τόν κοσμικὰ σκεπτόμενο ἄνθρωπο φαίνεται μωρία καὶ ἀπερισκεψία. Ὅμως, οἱ ἀπόστολοι ἀκολούθησαν τόν Χριστό διότι πιστέψαν ἀπὸ τήν πρώτη στιγμή ὅτι ὁ Αὐτὸς εἶναι ὁ Λυτρωτὴς καὶ Σωτῆρας τοῦ κόσμου.

Ἀντίθετο τῆς ὑπακοῆς εἶναι ἡ παρακοή. Μὲ αὐτήν οἱ πρωτόπλαστοι ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τό Θεὸ καὶ παρέσυραν μαζὶ τους ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. Ὅταν ὅμως «ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» ὁ Θεός ἀπέστειλε τόν Μονογενῆ Του Υἱό, τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν νέο Ἀδάμ, ὁ Ὁποῖος ἔκανε τά πάντα «καινά», δηλαδὴ καινούρια, καὶ ὑπάκουσε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατέρα, γιὰ τή δικὴ μας ἐξιλέωση καὶ λύτρωση.

Ἔτσι ἡ ὑπακοὴ πρέπει νὰ γίνει καθῆκον τῶν πιστῶν καὶ εἶναι σημαντικὸ νὰ τό καταλάβουμε αὐτὸ, διότι μᾶς ἐνισχύει στὸν πνευματικό μας ἀγῶνα. Ἡ ὑπακοή, ὅπως τήν δίδαξε ὁ Χριστός, εἶναι δρόμος ἐλευθερίας, εἶναι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ ἀπὸ τά φθαρτὰ στὰ ἄφθαρτα, ἀπὸ τά ἐπίγεια στὰ ἐπουράνια. Ἐνῶ δηλαδὴ μὲ τήν παρακοὴ τῶν πρωτόπλαστων ἦλθε στὸν κόσμο ἡ ἁμαρτία, μὲ τήν ὑπακοὴ τοῦ Κύριου ἦλθε ἡ σωτηρία. Γι” αὐτὸ, ἐξάλλου, ὅλο τό ἀπολυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ στήν Καινὴ Διαθήκη χαρακτηρίζεται σὰν ἔργο ὑπακοῆς.

Ὁ χριστιανός, σὰν μέλος τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νὰ συμμορφώνει τό θέλημα του μὲ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι πραγματοποιήθηκε στὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, μπορεῖ νὰ ἐπαναληφθεῖ μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ στὸ πρόσωπο κάθε πιστοῦ. Ὁ Χριστὸς ὑπέταξε τήν ἀνθρώπινη θέληση στή θεῖα. Ἔτσι καὶ ὁ πιστὸς, ποὺ εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νὰ ὑποτάξει τό δικό του θέλημα στὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι καὶ θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Ἐδῶ ἄλλωστε βρίσκεται καὶ ἡ οὐσία τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνα, ποὺ καλεῖται νὰ πραγματοποιήσει ὁ καθένας στὴ ζωή του.

Ἡ ὑπακοὴ στὸ Θεὸ γίνεται κατανοητὴ σὰν ἔκφραση ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου μόνο μέσα στήν πίστη. Ὅπως ἡ παρακοὴ δὲν εἶναι μόνο ἀπομάκρυνση ἀπὸ τόν Θεό, ἀλλὰ φέρνει μαζὶ της καὶ φοβερὲς συνέπειες, ἔτσι καὶ ἡ ὑπακοὴ δὲν εἶναι ἁπλὰ καὶ μόνο μιὰ ἠθικὴ ἐκδήλωση, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται στὴν ἴδια τήν οὐσία τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, προσδιορίζοντας τελικὰ τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ὑπακούοντας στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, θὰ μπορέσουμε νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τά πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες μας καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ τό θαῦμα τῆς πνευματικῆς μεταβολῆς ποὺ μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ στὸν καθένα.

Ἀδελφοὶ μου, ἄς ὑπακούσουμε τὸν Χριστὸ ποὺ μᾶς καλεῖ. Εἶναι ὁ μοναδικὸς Σωτῆρας. Ἂς φανοῦμε ἀντάξιοι τῆς σταυρικῆς Του θυσίας καὶ ἂς κάνουμε ὅ,τι Αὐτὸς ἐπιθυμεῖ, διότι ἔτσι θὰ ἀπολαύσουμε τὶς χάρες καὶ τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ πηγάζουν μέσα στὴν Ἐκκλησία, καὶ εἴθε νά κατορθώσουμε ὥστε νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς «τέκνα ὑπακοῆς». Ἀμήν.

π. Π.Ι.Β.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως