ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ – 27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015

 Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ Α´ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. ε΄ 1-11) 

Σήμερα τό ἱερὸ κείμενο τοῦ Εὐαγγελίου, ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, παρουσιάζει τόν Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ διδάσκει στὴν ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησαρέτ. Ἐκεῖ εἶχε μαζευτεῖ πλῆθος ἀνθρώπων καὶ ἄκουγαν μὲ κατάνυξη τόν θεῖο Διδάσκαλο. Τά πλήθη συνωστίζονταν γύρω Του καὶ ἀναγκάσθηκε νὰ ἀνεβεῖ σὲ ἕνα ἀπὸ τά δύο ψαροκάϊκα, σὲ αὐτὸ ποὺ ἦταν τοῦ Σίμωνος, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ συνέχισε νὰ διδάσκει. Λίγο πιὸ πέρα, οἱ ψαρᾶδες ἔπλεναν τά δίχτυα τους.

Ὅταν σταμάτησε νὰ μιλάει, ἀπευθύνθηκε πρὸς τόν Σίμωνα καὶ τοῦ εἶπε: «Πήγαινε στὰ βαθιὰ καὶ ρίξτε τά δίχτυα σας γιὰ ψάρεμα». Ὁ Σίμων τοῦ ἀποκρίθηκε: «Διδάσκαλε, ὅλη τὴ νύχτα κοπιάσαμε καὶ δὲν πιάσαμε τίποτε, ἐπειδὴ ὅμως τό λὲς Ἐσύ θὰ ρίξω τά δίχτυα». Πράγματι, μόλις τά ἔριξαν στὴ λίμνη ἔπιασαν πάρα πολλὰ ψάρια, τόσα ποὺ ἀρχίσαν νὰ σχίζονται τά δίχτυα τους. Χρειάσθηκε γιὰ τό λόγο αὐτό νὰ καλέσουν καὶ τούς συνεταίρους τους, ποὺ ἦλθαν μὲ τό ἄλλο πλοῖο νὰ βοηθήσουν, καὶ γεμίσαν καὶ τὰ δύο ψαροκάϊκα τόσο ὥστε κινδύνευαν νὰ βυθισθοῦν.

Ὅταν ὁ Σίμων Πέτρος εἶδε τὶ ἔγινε, ἔπεσε στὰ γόνατα τοῦ Ἰησοῦ καὶ τοῦ εἶπε: «Βγὲς ἀπὸ τό καΐκι μου, Κύριε, γιατὶ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός». Αὐτὰ τά εἶπε γιατὶ εἶχε κυριευτεῖ ἀπὸ δέος μπροστὰ στὸ πλῆθος τῶν ψαριῶν ποὺ ἔπιασαν. Τό ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τά παιδιὰ τοῦ Ζεβεδαίου, τόν Ἰάκωβο καὶ τόν Ἰωάννη, ποὺ ἦταν συνεργάτες τοῦ Σίμωνα. Ὅμως ὁ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε: «Μὴ φοβᾶσαι, ἀπὸ τώρα θὰ ψαρεύεις ἀνθρώπους». Πράγματι, ὅταν γύρισαν στὴν ξηρά, ἄφησαν τὰ πάντα καὶ ἀκολούθησαν τόν Χριστό.

Μὲ αὐτὸ τόν τρόπο τό Ἱερὸ Εὐαγγέλιο μᾶς περιγράφει σήμερα τήν κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν, ἐνῶ παράλληλα μᾶς ὑποδεικνύει δύο προϋποθέσεις, προκειμένου νὰ σωθοῦμε. Αὐτὲς εἶναι ἡ πίστη καὶ ἡ ὑπακοὴ. Ἀπαραίτητες καὶ οἱ δύο ὅπου ἡ μία συμπληρώνει τήν ἄλλη. Χωρὶς τήν πίστη ἡ ὑπακοὴ, καὶ γενικώτερα ὁλόκληρη ἡ ζωὴ τοῦ πιστοῦ, εἶναι ὑποκρισία. Μὲ τήν πίστη ὁ χριστιανὸς ὑπακούει καὶ ἐφαρμόζει τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, δὲν ρωτάει, οὔτε ἔχει ἀπαίτηση νὰ καταλάβει τὴ χρησιμότητά τους ἢ τόν σκοπό αὐτῶν ποὺ ζητᾶ ὁ Θεός. Τά δέχεται γιατὶ εἶναι θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὴν ἀκριβῶς τήν πίστη ἔδειξαν οἱ ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι ὑπακούοντας στὸν λόγο τοῦ Κυρίου, δέχθηκαν νὰ ρίξουν τά δίχτυα τους γιὰ ψάρεμα κάποια ἀκατάλληλη ὥρα, χωρὶς νὰ ρωτήσουν τίποτε περισσότερο. Ἔκαναν ὑπακοὴ στὸν Κύριο, κάτι ποὺ γιὰ τόν κοσμικὰ σκεπτόμενο ἄνθρωπο φαίνεται μωρία καὶ ἀπερισκεψία. Ὅμως, οἱ ἀπόστολοι ἀκολούθησαν τόν Χριστό διότι πιστέψαν ἀπὸ τήν πρώτη στιγμή ὅτι ὁ Αὐτὸς εἶναι ὁ Λυτρωτὴς καὶ Σωτῆρας τοῦ κόσμου.

Ἀντίθετο τῆς ὑπακοῆς εἶναι ἡ παρακοή. Μὲ αὐτήν οἱ πρωτόπλαστοι ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τό Θεὸ καὶ παρέσυραν μαζὶ τους ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. Ὅταν ὅμως «ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» ὁ Θεός ἀπέστειλε τόν Μονογενῆ Του Υἱό, τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν νέο Ἀδάμ, ὁ Ὁποῖος ἔκανε τά πάντα «καινά», δηλαδὴ καινούρια, καὶ ὑπάκουσε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατέρα, γιὰ τή δικὴ μας ἐξιλέωση καὶ λύτρωση.

Ἔτσι ἡ ὑπακοὴ πρέπει νὰ γίνει καθῆκον τῶν πιστῶν καὶ εἶναι σημαντικὸ νὰ τό καταλάβουμε αὐτὸ, διότι μᾶς ἐνισχύει στὸν πνευματικό μας ἀγῶνα. Ἡ ὑπακοή, ὅπως τήν δίδαξε ὁ Χριστός, εἶναι δρόμος ἐλευθερίας, εἶναι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ ἀπὸ τά φθαρτὰ στὰ ἄφθαρτα, ἀπὸ τά ἐπίγεια στὰ ἐπουράνια. Ἐνῶ δηλαδὴ μὲ τήν παρακοὴ τῶν πρωτόπλαστων ἦλθε στὸν κόσμο ἡ ἁμαρτία, μὲ τήν ὑπακοὴ τοῦ Κύριου ἦλθε ἡ σωτηρία. Γι” αὐτὸ, ἐξάλλου, ὅλο τό ἀπολυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ στήν Καινὴ Διαθήκη χαρακτηρίζεται σὰν ἔργο ὑπακοῆς.

Ὁ χριστιανός, σὰν μέλος τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νὰ συμμορφώνει τό θέλημα του μὲ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι πραγματοποιήθηκε στὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, μπορεῖ νὰ ἐπαναληφθεῖ μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ στὸ πρόσωπο κάθε πιστοῦ. Ὁ Χριστὸς ὑπέταξε τήν ἀνθρώπινη θέληση στή θεῖα. Ἔτσι καὶ ὁ πιστὸς, ποὺ εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νὰ ὑποτάξει τό δικό του θέλημα στὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι καὶ θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Ἐδῶ ἄλλωστε βρίσκεται καὶ ἡ οὐσία τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνα, ποὺ καλεῖται νὰ πραγματοποιήσει ὁ καθένας στὴ ζωή του.

Ἡ ὑπακοὴ στὸ Θεὸ γίνεται κατανοητὴ σὰν ἔκφραση ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου μόνο μέσα στήν πίστη. Ὅπως ἡ παρακοὴ δὲν εἶναι μόνο ἀπομάκρυνση ἀπὸ τόν Θεό, ἀλλὰ φέρνει μαζὶ της καὶ φοβερὲς συνέπειες, ἔτσι καὶ ἡ ὑπακοὴ δὲν εἶναι ἁπλὰ καὶ μόνο μιὰ ἠθικὴ ἐκδήλωση, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται στὴν ἴδια τήν οὐσία τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, προσδιορίζοντας τελικὰ τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ὑπακούοντας στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, θὰ μπορέσουμε νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τά πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες μας καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ τό θαῦμα τῆς πνευματικῆς μεταβολῆς ποὺ μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ στὸν καθένα.

Ἀδελφοὶ μου, ἄς ὑπακούσουμε τὸν Χριστὸ ποὺ μᾶς καλεῖ. Εἶναι ὁ μοναδικὸς Σωτῆρας. Ἂς φανοῦμε ἀντάξιοι τῆς σταυρικῆς Του θυσίας καὶ ἂς κάνουμε ὅ,τι Αὐτὸς ἐπιθυμεῖ, διότι ἔτσι θὰ ἀπολαύσουμε τὶς χάρες καὶ τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ πηγάζουν μέσα στὴν Ἐκκλησία, καὶ εἴθε νά κατορθώσουμε ὥστε νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς «τέκνα ὑπακοῆς». Ἀμήν.

π. Π.Ι.Β.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως