10.000 μερίδες φαγητού από την «Αποστολή» για τους πρόσφυγες

Την άμεση ανάγκη σίτισης 3.000 προσφύγων στο Ελληνικό για την Παρασκευή 26 και το Σαββάτο 27 Φεβρουαρίου 2016, ανέλαβε ο Φιλανθρωπικός Οργανισμός «Αποστολή», μετά από επείγον αίτημα που υποβλήθηκε από την Ελληνική Κυβέρνηση.

Σ’ αυτό το πλαίσιο διέθεσε άμεσα με εντολή του Αρχιεπισκόπου κ.κ. Ιερώνυμου 10.000 μερίδες φαγητού για να αντιμετωπιστούν με αυτό τον τρόπο οι ιδιαίτερα αυξημένες ανάγκες που έχουν προκύψει τις τελευταίες ημέρες.

Η Ελλάδα τους τελευταίους μήνες βρίσκεται αντιμέτωπη με την διαχείριση μιας άνευ προηγουμένου προσφυγικής κρίσης η οποία το τελευταίο διάστημα έχει λάβει σε ορισμένες περιπτώσεις ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Η ΜΚΟ Αποστολή, Φιλανθρωπικός Οργανισμός της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, με την συνδρομή του ΙΟCC (INTERNATIONAL ORTHODOX CHRISTIAN CHARITIES ), έχει αναπτύξει και υλοποιεί συστηματικά πολύπλευρο πλάνο δράσεων που έχουν σαν στόχο την αντιμετώπιση του συγκεκριμένου ζητήματος.

Οι δράσεις αυτές, έχουν σαν βασικό σκοπό να διευκολύνουν την καθημερινότητα και την διαβίωση των χιλιάδων προσφύγων που συνωστίζονται καθημερινά στην Ελλάδα και εξελίσσονται τόσο σε νησιά που αντιμετωπίζουν καθημερινά τεράστια προβλήματα, όπως είναι η Κως, η Σάμος και η Χίος αλλά και στην Αθήνα στον Ελαιώνα και το Ελληνικό.

Πιο συγκεκριμένα η «Αποστολή» ανέλαβε πρόσφατα μέρος της λειτουργίας του Κέντρου Επείγουσας Υποδοχής και Φροντίδας Προσφύγων (hot-spot), στην Σάμο καθώς επίσης το τελευταίο διάστημα μεταξύ άλλων έχει προσφέρει:

περισσότερες από 3.500 συσκευασίες πόσιμου νερού
περισσότερα από 7.000 πακέτα με τρόφιμα επιβίωσης
περισσότερα από 2.010 πακέτα προσωπικής υγιεινής για βρέφη
περισσότερους από 3.000 υπνόσακους
περισσότερες από 1.000 σκηνές 2 ατόμων
περισσότερες από 300 συσκευασίες βρεφικού γάλακτος/100 μπιμπερό
περισσότερες από 12 φορητές τουαλέτες και ντουζιέρες
προμήθεια και εγκατάσταση 2 δεξαμενών νερού χωρητικότητας 10.000 λίτρων για την εξυπηρέτηση των διαμενόντων και των διερχομένων προσφύγων.

Σε στενή συνεργασία με τις Ελληνικές αρχές η «Αποστολή» με τη διαρκή ενίσχυση και υποστήριξη του IOCC παρακολουθεί από κοντά την προσφυγική κρίση και εργάζεται εντατικά προκειμένου να διασφαλίσει τις καλύτερες δυνατές ανάγκες που προκύπτουν.

Τριώδιο και τραγωδία...

Καλό τριώδιο σε όλους... τι σημαίνει όμως καλό τριώδιο; αν θαρρείς ότι σημαίνει μόνο μασκαράδες, μεταμφιεσμένους και κομφετί κάτι δεν έχεις καταλάβει: Τριώδιο σημαίνει τρεις ωδές, τρεις σαν τον Τριαδικό Θεό του Χριστιανισμού, τρεις σαν τους δραματικούς αγώνες τις αρχαιότητας, τρεις σαν τις πιο βασικές αρετές που οδηγούν στην κάθαρση: ταπείνωση- μεταμέλεια- ανθρωπιά: το τριώδιο στη βάση του είναι η πιο σημαντική περίοδος πριν τον ανήφορο της Σαρακοστής: μια προπόνηση του νου της ψυχής και του σώματος πριν μια μακρά περίοδο πολύπλευρου αγώνα. Η ιστορία του Τριωδίου ξεκινά από την Αρχαιότητα τότε που το θέατρο ήταν μέσο λατρείας και παιδείας: τρείς ωδές, κωμωδία, τραγωδία και σατυρικό δράμα αναδείκνυαν τον νικητή των δραματικών αγώνων: τρία βήματα για κάθε διαγωνιζόμενο και τα αυτά τα βήματα που καλύτερα οδηγούσαν στην κάθαρση ήταν αυτά που αναδείκνυαν το νικητή... στην Ελλάδα του Χριστιανισμού οι τρεις ωδές μεταφέρθηκαν στη βυζαντινή μουσική και υπηρετήθηκαν απ΄αυτήν... και τα τρία βήματα μεταφέρθηκαν κι αυτά από το θέατρο στην ψυχή: ταπείνωση- μεταμέλεια- κάθαρση: Ο τελώνης – ο Άσωτος – ο Φιλανθρωπος. Αυτή είναι η πορεία του Τριωδίου, αυτή είναι και η πορεία κάθε ανθρώπου στη μάχη με τον εαυτό του: πρώτα αυτοκριτική, μετά ομολογία και στο τέλος προσφορά. Αν κάτι διδάσκει το Τριώδιο είναι η ηρεμία με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζεται το ατελές, το μεγαλείο που κρύβει ο αμαρτωλός: Όπως και στο Αρχαίο θέατρο (μέσο της Διονυσιακής λατρείας) έτσι και στο Χριστιανισμό, ήρωας δεν είναι ο τέλειος άνθρωπος, γιατί τέλειος, αλάνθαστος άνθρωπος δεν υπάρχει. Αυτή η αγάπη προς την ατέλεια δεν πολεμά την αριστεία: αντίθετα την υπερασπίζεται και την θέτει στη σωστή της βάση. Άριστος δεν είναι ο αλάνθαστος. Άριστος είναι ο αμαρτωλός που αντιλαμβάνεται την αμαρτωλότητά του και αδιάκοπα προσπαθεί να την νικήσει. Ήρωας, πρωταγωνιστής και ρυθμιστής της Ιστορίας είναι ο πεσμένος από τα ίδια τα λάθη του άνθρωπος, και η προσπάθειά του να σηκωθεί. Ο αγώνας του έχει συντριβή: δεν παρουσιάζει τα λάθη του σαν μόδα, δεν τα νομοθετεί ώστε να τα κάνει γεγονός (μήπως εκεί κρύβεται η αδυναμία της Νεοελλάδας να σηκωθεί;), δεν έχει έπαρση. Πώς θα μπορούσε να έχει έπαρση; Είναι αμαρτωλός, είναι πεσμένος, είναι πληγωμένος από τις δικές του επιλογές ή αδυναμίες. Είναι αμαρτωλός μα δεν είναι ανόητος και η έπαρση δεν του ταιριάζει. Η έπαρση ταιριάζει μόνο στους ανόητους. Και ο άνθρωπος του Τριωδίου δεν είναι ανόητος. Είναι απλά αμαρτωλός, είναι απλά άνθρωπος... είναι ο Τελώνης που κρύβει το πρόσωπό του αντιλαμβανόμενος τα εγκλήματά του. Είναι ο Άσωτος που βρίσκει το θάρρος (Θεέ μου πόσο θάρρος!) να επισρέψει ηττημένος και να ομολογήσει την ήττα του. Είναι και ο φιλάνθρωπος, αυτός που διακρίνει στον κάθε παρία το Θεικό μεγαλείο. Το Τριώδιο είναι τραγωδία με την Αριστοτελική ερμηνεία: είναι πράξη σπουδαία και ολοκληρωμένη, που ισορροπεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο μέλος, είναι δράση που περνά (ή θα έπρεπε να περνά) μέσα από τον προσωπικό πόνο και το έλεος με προορισμό την κάθαρση...

Υπ’ αυτή την έννοια, καλό Τριώδιο σε όλους...

Υ.Γ. Το φετινό Τριώδιο ξεκίνησε με την απώλεια ενός ανθρώπου που είχε εντοπίσει τη σημασία της αμαρτωλότητας στον πολιτισμό. Ο Umberto Ecco εξηγούσε κάποτε τη διαφορά ανάμεσα στην Αμερικάνικη (καπιταλιστική και αμιγώς οικονομική) (υπο)κουλτούρα και στον Ευρωπαικό (πνευματικό ή καθολικό, όπως ο ίδιος τον ονόμαζε ) πολιτισμό: για τον πρώτο καλός είναι ο πετυχημένος. Για τον δεύτερο καλός είναι ο αμαρτωλός...

Μάρω Σιδέρη

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΜΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΣΕΒ ΚΥΘΗΡΩΝ κ ΣΕΡΑΦΕΙΜ GREEKTV4E

Ο Άσωτος...

Η παραβολή του Ασώτου είναι η αγαπημένη μου. Κρύβει μια αλήθεια,που ως αλήθεια νικάει τους αιώνες, περνάει πάνω από σύνορα, ξεπερνά κάθε γνώση και κάθε πολιτισμό και βουτάει στα βάθη της ψυχής κάθε ατόμου και κάθε κοινωνίας. Είναι η ιστορία του ανθρώπου του ανήσυχου, του ανθρώπου που θέλει να γευτεί εμπειρίες, γνώσεις, ακόμα και ανοησίες, να τα ζήσει όλα, και τα "καλά" και τα "άσχημα" και όσα τον ανεβάζουν και όσα τον ταπεινώνουν. Ο Άσωτος είναι ο άνθρωπος που τολμά να τολμήσει, που αναζητά την ασφάλεια στο τεντωμένο σκοινί, που αναζητά την ομορφιά της ζωής στους ωκεανούς και όχι στα λιμάνια... στα κύματα και όχι στην παραλία... ο ¨Άσωτος είναι ο άνθρωπος ο ατελής... αυτό το υπέροχα ανώριμο πλάσμα που ωριμάζει με μεγάλο κόστος, με μεγάλο πόνο, με πολύ ταπείνωση... Ο Άσωτος είναι ένας υπέροχος θνητός: τόσο ανόητος ώστε να κάνει ανόητα λάθη, τόσο σοφός ώστε να τα αναγνωρίσει ως τέτοια, τόσο γενναίος ώστε να τα διορθώσει και να ζητήσει συγγνώμη γι' αυτά. Ο Άσωτος είναι ο άνθρωπος της μαγκιάς και όχι της ψευτομαγκιάς: ζει με πάθος όσα θέλει να ζήσει και όταν τρώει τα μούτρα του, δε μένει στην αλαζονεία της μιζέριας του, ούτε όμως επιστρέφει με την έπαρση αυτού που αρνείται να ομολογήσει το mea culpa.... φεύγει από το σπίτι του με την ομορφιά της ορμής και επιστρέφει με την ομορφιά της ταπείνωσης. Ο Άσωτος είναι τελικά ένας σπουδαίος Επαναστάτης: επαναστατεί κόντρα στην πατρική ασφάλεια, επαναστατεί κόντρα στην πτώση του και στο τέλος επαναστατεί κόντρα στην επανάσταση του...και κυρίως κόντρα στον εγωισμό του... κι έτσι νικάει: σε όλα αντιρρησίας, σε όλα αναρχικός, σε όλα άνθρωπος...

Από την άλλη ο καλός αδερφός, ο άχρωμος, ο άγευστος, ο βολεμένος... αυτός που δεν ταράζει κύκλους, που δεν ρίχνει πέτρες στη λίμνη του μην και ταραχτούν τα νερά κι ας έχουν γίνει βούρκος. Σε όλα άριστος, σε όλα τέλειος, σε όλα σοφός και τελικά σε όλα ατελής, μέτριος, ανόητος... ο καλός αδερφός που συντηρεί όσα βρήκε από φόβο μη χάσει κάτι απ' αυτά, τα χάνει όλα γιατί έχει χάσει το πιο σημαντικό: τον εαυτό του... δεν είναι παρά μια τέλεια σκιά, χωρίς προσωπικές εμπειρίες, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς λάθη, άρα εγκλωβισμένος στην ψευδαίσθηση του αλάνθαστου. Ο ίδιος υπόσταση δεν έχει: χωρίς τον Άσωτο είναι ο γιος της Στοργής... με την επιστροφή του Ασώτου γίνεται ο αδερφός της Μεταμέλειας... σε καμιά από τις δύο φάσεις όμως δεν έχει κατορθώσει να αποκτήσει ο ίδιος κάποια από τις δύο αρετές, ούτε να αναπτύξει μια ξεχωριστή δικιά του. Πάντα χρειάζεται κάποιον άλλον για να προσδιοριστεί και ο ίδιος, γιατί η ανάγκη του να είναι τέλειος του ακυρώνει κάθε προσωπικότητα. Κατακτώντας την τελειότητα σαν project, τελικά τη χάνει, γιατί η τελειότητα δεν είναι Project. Τη χάνει, γιατί δεν αντιλαμβάνεται ότι η τελειότητα δεν είναι του κόσμου τούτου, ότι δεν την δικαιούμαστε γιατί πολύ απλά δεν ξέρουμε πώς να τη διαχειριστούμε... Τελικά ο καλός αδερφός που ζει μια μη-ζωή, εναντιώνεται στη ζωή, από φθόνο! Η μη- ζωή φθονεί τη ζωή, η τελειότητα φθονεί την ατέλεια! Ο δύστυχος ο καλός αδερφός δεν έχει για τίποτα να λογοδοτήσει, δεν έχει για τίποτα να ταπεινωθεί... και ως "τέλειος" φτάνει σε τέλμα... πέφτει μέσα στο βούρκο που ο ίδιος έφτιαξε όταν αρνήθηκε να ρίξει πέτρες στη προσωπική του λίμνη για να μην ταραχτούν τα νερά...

Η παραβολή του Ασώτου έχει μεγάλη δύναμη: είναι η ιστορία κάθε πολιτισμού και κάθε ατόμου:

Μέσα της κρύβεται η αλήθεια για την ομορφιά της ατελούς τελειότητας αυτής που χτίζεται κομμάτι κομμάτι μέσα από λάθη με τσιμέντο το θάρρος της αυτοκριτικής...

Μέσα της κρύβεται και η αλήθεια για την ασχήμια που κρύβει η επιτηδευμένη τελειότητα, αυτή που πλασάρεται ως τέτοια χωρίς να στηρίζεται σε μόχθο και σε ταπείνωση...

Τελικά βουτώντας στην ιστορία του Ασώτου, μαθαίνουμε ότι η ανθρώπινη ολοκλήρωση είναι το νόμιμο παιδί του λάθους και της μεταμέλειας... και ότι η ανθρώπινη σήψη είναι το νόθο παιδί της ψευτο-αλάνθαστης μεγαλομανίας... το πιο σημαντικό όμως που υπονοεί η παραβολή είναι ότι ο Παράδεισος δεν είναι χώρος για " καλούς"... είναι χώρος για άσωτους που διόρθωσαν τα λάθη τους.... δεν είναι χώρος για βολεμένους αλλά τελικά χώρος για ουσιαστικούς επαναστάτες...

Υ.Γ. Πόσο θλιβερά παράξενο που η ανθρώπινη "ηθική" (κοινωνική, πολιτική θρησκευτική) μιμείται τον "καλό αδερφό" αλλά όχι τον Άσωτο; Θεωρεί δεδομένη τη δική της τελειότητά , θεωρεί κατάντια την πτώση όσων πέφτουν, θεωρεί ήττα τη μεταμέλεια τους και θεωρεί απειλή τους γενναίους ... Ευτυχώς για όλους μας, ο Πατέρας της Παραβολής δεν υπηρέτησε την ανθρώπινη "ηθική", αλλά είχε μια δικιά του, στ' αλήθεια τέλεια, στ' αλήθεια ολοκληρωμένη, στ' αλήθεια επαναστατική...

Μάρω Σιδέρη