ΑΝΑΣΤΗΤΩ Ο ΘΕΟΣ ………

Μπακοδήμου Στ. Νικολάου, θεολόγου

 Η Κυριακή του Πάσχα για την Εκκλησία σηματοδοτεί την αφετηρία μιας νέας δημιουργίας. Η φθορά και ο θάνατος απωλούν πλέον τη δύναμή τους στη ζωή του ανθρώπου και της κτίσης, αλλά “τα πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια”. Αυτό φαντάζει οξύμωρο για τη νοοτροπία του κόσμου, καθώς όλοι διαπιστώνουμε την συνεχιζόμενη καταστροφή του περιβάλλοντος, τον θάνατο που κρατά δέσμιο τον κάθε άνθρωπο αλλά και το γεγονός ότι ο κόσμος μας ελάχιστα έχει αλλάξει, παρά τα μηνύματα και την παρουσία της πίστης στο Χριστό, καθώς τα γεγονότα της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου δείχνουν να έχουν εξοβελίσει το Χριστό από τη ζωή όλων μας.

 Επομένως, το ερώτημα ποιά είναι η σημασία της Ανάστασης για τον σημερινό άνθρωπο φαντάζει δύσκολο να απαντηθεί. . Όσο κι αν η γλώσσα της θεολογίας περιγράφει τα γεγονότα και φανερώνει σημεία, στα οποία θα μπορούσε κάποιος να σταθεί, η πλειοψηφία των ανθρώπων περιμένει να ακούσει το “Χριστός Ανέστη” και να διασκορπισθεί, όπως περιγράφει ο στίχος: “Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν”. Εκτός από την φαινομενική αταραξία του κόσμου και της ζωής, το ίδιο το μήνυμα της Αναστάσεως δεν φαίνεται να αγγίζει πολλούς. 

Είμαστε όμως τα παιδιά του Αναστημένου Θεού. Ο Χριστός δεν είναι ένα κήρυγμα ηθικής, δεν είναι ένας κοινωνικός αναμορφωτής, δεν είναι ένας απλός επαναστάτης, διαφορετικός από τους άλλους, αλλά πάντως ένας από τους πολλούς που πέρασαν από την ανθρώπινη ιστορία. Ο Χριστός είναι ο Θεός που γίνεται άνθρωπος, κρατώντας τη Θεότητά Του, για να μας κάνει θεούς κατά χάριν, δηλαδή να ζούμε αιώνια, να μας απαλλάξει από τον θάνατο και τη φθορά. Για μας που πιστεύουμε σ’ Αυτόν, αλλά και για όλο τον κόσμο, και γι’ αυτούς ακόμη που δεν τον πίστεψαν και δεν θα τον πιστέψουν, ο Χριστός έφερε αυτή την καινούρια δημιουργία, την Εκκλησία. Σ’ αυτήν και το τελευταίο φυλλαράκι έχει αξία, καθώς και μέσα απ’ αυτό μπορούμε να θαυμάσουμε την ομορφιά της ζωής, που ο Θεός έπλασε. Μπορούμε να θαυμάσουμε το μυστήριο της αγάπης, την μεταμόρφωση του καθενός που πιστεύει κι αγωνίζεται, τη δύναμη της μετάνοιας, της αγιότητας που αγκαλιάζει τον Άλλο και όλο τον κόσμο. Τη δύναμη εκείνη που κάνει την Εκκλησία να προχωρά 20 αιώνες τώρα, χωρίς τα λάθη των επίγειων εκπροσώπων της να την καταστρέφουν, χωρίς το αίμα και οι διωγμοί να αποτρέπουν την πίστη, αλλά να την αυξάνουν. Την δύναμη εκείνη που δίνει ελπίδα και στον τελευταίο άνθρωπο της γης. 

Αν τα πάντα γίνονται καινά, αν η φθορά και ο θάνατος καταργούνται, αυτό μπορούμε να το ζήσουμε, μόνο με το να δούμε τον Χριστό ως ΔΙΚΟ μας Θεό , πως πάσχει, σταυρώνεται, πεθαίνει και ανασταίνεται για τον καθένα μας ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ. Στην σχέση βρίσκεται το νόημα της πίστης, στη σχέση βρίσκεται το νόημα της Ανάστασης, στη σχέση με τον Χριστό επανακτούμε ως δωρεά την γνήσια και μοναδική ελευθερία, να είμαστε παιδιά Του, παιδιά της Ανάστασης. 

Όσοι ζούμε το φως που πλημμυρίζει την κτίση, το φως που ανατέλλει από τον Πανάγιο Τάφο, όσοι ζούμε την Ανάσταση στις καρδιές μας πιστεύοντας, συγχωρώντας, κοινωνώντας με το Χριστό και τον συνάνθρωπο, δεν αγνοούμε τον ταραγμένο κόσμο μας. Αγωνιζόμαστε να τον καλυτερέψουμε. Αλλά η ελπίδα μας είναι η Αναστάσιμη Ελευθερία. Ξεφεύγουμε, ζώντας στον πλημμυρισμένο από το Φως του Χριστού εσωτερικό μας κόσμο, από οτιδήποτε μας θανατώνει. Και γευόμαστε σε κάθε Θεία Λειτουργία την μετάληψη του Φωτός, την μετάληψη του Χριστού, ζώντας τη χαρά στο πρόσωπο του αδελφού μας και περιμένοντας την στιγμή εκείνη που ο Αναστημένος Χριστός θα μας αρπάξει στην ουράνια βασιλεία Του, περνώντας με το Πάσχα του θανάτου στην χαρά της άλλης βιωτής, της αιώνιας, της Αναστάσιμης, της μοναδικά ελεύθερης. Ζούμε την μυστική χαρά σήμερα, έχουμε την Αναστάσιμη φωνή του Χριστού άγκυρα ελπίδας στη ζωή μας. Δεν μένουμε στα λαογραφικά έθιμα, αλλά μετανοημένοι, σταυρωμένοι ως προς τα πάθη μας, πανηγυρίζουμε και γιορτάζουμε “μη εν ζύμη παλαιά, μηδέ εν ζύμη κακίας και πονηρίας, αλλ’ εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας”, όπως λέει ο Παύλος. Και ζυμώνουμε ως μικρά ζύμη, όλο το φύραμα, καλώντας όλο τον κόσμο να μετάσχει στη χαρά. Γινόμαστε το προζύμι που φτιάχνει τον άρτο της ζωής, την Εκκλησία, την Ελπίδα, την Αλήθεια. Την Ελευθερία της Ανάστασης… 

Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους.

Το Νυμφώνα Σου βλέπω Σωτήρ μου...

Πόση ταπείνωση κι απόγνωση κι επιθυμία πηγάζουν απ’ αυτά τα λόγια... και συνάμα πόση έμπνευση και σοφία: Το Παλάτι του γάμου βλέπω Σωτήρ μου στολισμένο μα εγώ δεν έχω κατάλληλο ένδυμα για να περάσω μέσα... φώτισε μου τη στολή της ψυχής...

τη στολή της ψυχής... πόσες περιπέτειες θα είχαμε αποφύγει αν τούτος ο λαός είχε φροντίσει να κρατήσει φωτισμένη τη στολή της ψυχής, τη γνώση, την καλοσύνη, την ταπείνωση, τη μπέσα, την αναζήτηση, την πνευματικότητα... Πόσες προδοσίες θα είχαμε προβλέψει, από πόσους ανθέλληνες, μισάνθρωπους και αλαζόνες ηγέτες θα είχαμε γλιτώσει, πόσες δυνάμεις θα είχαμε για να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα... Μια πατρίδα λουσμένη στο φως να ζει στο σκοτάδι, μια κοινωνία γεμάτη χάρες να βιώνει κατάρες, άνθρωποι γεμάτοι ταλέντα να τιμωρούμαστε για όσα ως άφρονες χάσαμε και για όσα ως θύματα μας έκλεψαν... σαν ερινύα φτάνει αυτό το τροπάριο στα αυτιά μας σ’ αυτή τη συγκυρία...γιατί οι ψυχές και οι καρδιές και οι σκέψεις μας δεν έχουν φως... έχουν μόνο φόβο...: Αλίμονο για μας δεν είναι μόνο που το ένδυμα δεν είναι κατάλληλο... είναι που εμείς τον κεκοσμημένο Νυμφώνα δε μπορούμε πια να διακρίνουμε... ακόμα κι αυτή τη μια χαρά που έγινε έμπνευση για τον υμνωδό, εμείς την έχουμε εδώ και καιρό απολέσει... ούτε ένδυμα κατάλληλο έχουμε, ούτε φωνή για ικεσία, ούτε πυξίδα για να βρούμε το δρόμο: κακοντυμένοι και χαμένοι, ρακένδυτοι και ηθελημένα τυφλοί πιανόμαστε ακόμα από τον πρώτο που θα μας φωνάξει σαν ντελάλης «Εδώ ο καλός σωτήρας... εδώ το καλό φως». Πιανόμαστε κι ας ξέρουμε μέσα μας ότι χωρίς φωτεινή ψυχή και χωρίς αληθινή, καθάρια ανθρωπιά, σωτηρία δεν έρχεται.. Ερινύα έγινε τούτο το τροπάριο, μα είναι η Ερινύα που προσαρμόζει τον ύμνο και τον κάνει ακόμα πιο συγκλονιστικό, ακόμα πιο παρακλητικό, κι ίσως, ίσως, ακόμα πιο σωτήριο. Είναι που η δική μας σωτηρία δε θα ξεκινήσει σαν καθαρίσει το ένδυμα, αλλά πιο νωρίς. Η σωτηρία θα ξεκινήσει από τη στιγμή που δειλά θα διακρίνουμε το στολισμένο παλάτι... Το Νυμφώνα Σου ου βλέπω Σωτήρ μου κεκοσμημένον... και ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω εν αυτώ: Λάμπρυνόν μου τη στολή της ψυχής, Φωτοδότα και Σώσον με...

Έτσι λένε οι παραδόσεις των Ελλήνων – εκείνων των μακρινών και φωτισμένων- ότι σώζεται ο άνθρωπος: ο βασανισμός του από τις Ερινύες και το κλάμα του, προκαλεί τον Ουρανό, τη Σοφία και το Φως... έτσι έρχεται η δίκη και τελικά η λύτρωση...

ΤΗΣ ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ, ΘΕΟΛΟΓΟΥ, ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ

Τον νυμφώνα σου βλέπω