ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ – 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

Ιερά Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. ιστ΄ 19-31)

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Πολλοί ἀπό τούς Χριστιανούς, πού ἔχουν προσωπικούς λόγους νά καταφέρονται ἐναντίον τῶν πλουσίων παίρνουν τή σημερινή παραβολή καί προσπαθοῦν νά ἀποδείξουν, ὅτι ὅλοι οἱ πλούσιοι εἶναι καταδικασμένοι «εἰς τό πῦρ τό ἐξώτερον». Διακηρύττουν ὅτι ὁ Θεός τούς πλουσίους θά ἀμείψει μέ αἰώνια βάσανα καί στούς φτωχούς θά δώσει ὅλα τά πλούτη τοῦ οὐρανοῦ. Δέν ἔχουν ὅμως δίκαιο. Εἶναι βέβαια ὁ πλοῦτος ἕνα μεγάλο ἐμπόδιο γιά τή σωτηρία, ὄχι ὅμως καί ἀνυπέρβλητο. «Δυσκόλως οἱ τά χρήματα ἔχοντες εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελεύσονται» (Μρκ. ι΄ 23) εἶπε ὁ Κύριος γιά νά δείξει τή δυσκολία τοῦ πράγματος ὄχι ὅμως καί τό ἀκατόρθωτο αὐτοῦ. Δέν εἶναι ὁ πλοῦτος αὐτός πού καταδικάζει τόν ἄνθρωπο, ἀλλά ἡ διαχείρισή του. Οὔτε πάλι ἡ φτώχεια εἶναι ἐκείνη πού σώζει τόν φτωχό, ἀλλά ἡ ὑπομονή μέ τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ τήν ἀντιμετωπίζει. Ἄν ἀντιστράφηκαν οἱ ὅροι στήν ἄλλη ζωή γιά τόν πλούσιο καί τόν φτωχό Λάζαρο εἶναι γιατί ὁ μέν πλούσιος ἔδειξε σκληροκαρδία καί κράτησε μόνο γιά τόν ἑαυτό του τήν ὠφέλεια τοῦ πλούτου, ὁ δέ Λάζαρος ἀγόγγυστα καί καρτερικά ἐπέμεινε τή δοκιμασία του.

Μεγάλο χάσμα ὑπῆρχε ἀνάμεσα στόν πλούσιο καί στόν φτωχό Λάζαρο ὄχι μόνο μετά τόν θάνατό τους, ἀλλά ἀκόμα ἀπό τήν παροῦσα ζωή. Ὁ πρῶτος ζοῦσε μέσα στήν χλιδή καί στήν καλοπέραση. Ὁ δεύτερος μέσα στόν πόνο καί στήν ἐγκατάλειψη. Ὁ πλούσιος εἶχε φίλους τούς ὁποίους καλοῦσε στό ἀνάκτορό του καί τούς παρέθετε πολυτελῆ γεύματα. Ὁ πτωχός δέν εἶχε κανένα ἄνθρωπο, εἶχε μόνο τά σκυλιά πού περιτριγυρίζοντάς τον ἔγλειφαν μέ συμπόνια τίς πληγές του. Ὁ πλούσιος ἦταν ἄνθρωπος στό σχῆμα, ἀλλά μονοφάγο θηρίο στό φρόνημα. Ὁ πτωχός εἶχε καταντήσει σκελετός στήν ὄψη, ἀλλά ἦταν ἄγγελος

στήν ψυχή. Ὁ πρῶτος ἦταν πλούσιος στά κτήματα, πλούσιος καί στά ἐγκλήματα, πλούσιος στό χρυσό καί πλούσιος στό δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας. Ζοῦσε μέσα σέ λαμπρά ἀνάκτορα, ἀλλά εἶχε σκοτάδι στήν ψυχή. Ὁ δεύτερος εἶχε πλούσια καί λαμπρή ψυχή. Ποτέ δέν κατέκρινε τόν σκληρό καί σπάταλο πλούσιο. Καί μέ τά ψίχουλα ἐδόξαζε τό Θεό καί εὐγνωμονοῦσε τόν πλούσιο. Ἦταν ἄνθρωπος ἀγάπης καί ὑπομονῆς. Καί γι αὐτό τό λόγο ὁ δικαιοκρίτης Θεός μέ τιμή καί δόξα τοῦ χάρισε τόν Παράδεισο.

Εἶχε τή δυνατότητα ὁ πλούσιος νά κερδίσει τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί νά καταστήσει τήν εὐτυχία του ἀτελεύτητη, μέ τό νά ἔδινε ἀγάπη στόν πάσχοντα ἀδελφό του. Ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ θεϊκή αὐτή ἀρετή, εἶναι ὁ μόνος βέβαιος δρόμος πού ὁδηγεῖ στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ ἔμπρακτα τόν συνάνθρωπό του κάνει φίλο τόν ἴδιο τό Θεό. Ἄλλωστε κάθε ἐλεημοσύνη πρός τόν πλησίον μας εἶναι ἐλεημοσύνη πρός τόν Κύριον. «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποιήσατε» (Μτθ. κε΄ 40).

Ὁ μεγάλος Ἱεροκῆρυξ τῆς Ἐκκλησίας μας ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος συμβουλεύει τόν πιστό: «Ἐνῶ κάθεσαι στό σπίτι σου ἔρχεται ὁ πτωχός νά σοῦ πωλήσει τόν παράδεισο καί σοῦ λέει: Δῶσε ἄρτο καί λάβε παράδεισο. Δῶσε παλιό ἱμάτιο καί λάβε τή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ὅπῶς θέλεις ἀγόρασε τόν παράδεισο. Δῶσε ἄρτο. Δέν ἔχεις ἄρτο; Δῶσε χρήματα. Δῶσε ἕνα ποτῆρι νερό. Ὅ,τι θέλεις δῶσε, μόνο ἀγόρασε τόν Παράδεισο. Ἔνδυσε τό Χριστό γιά νά σέ ἐνδύσει ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως. Σκέπασε αὐτόν γιά νά σέ σκεπάσει ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς».

Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ὅποιος βρίσκεται κοντά στούς πονεμένους ἀνθρώπους, πάντα δίπλα του θά βρίσκεται ὁ Θεός. Γι’ αὐτὸ ὁ Τωβίας συμβούλευε τό παιδί του: «Μή ἀποστρέψεις τό πρόσωπόν σου ἀπὸ παντός πτωχοῦ καί ἀπό σοῦ οὐ μὴ ἀποστραφῇ τόν πρόσωπον τοῦ Θεοῦ…» (Ἰωβ δ΄ 7-11).

Ἡ εὐτυχία δέν βρίσκεται στό χρῆμα, ἀλλά στήν καρδιά μας. Δέν ἔχει καμμιά ἀξία τό χρῆμα, ἄν εἶναι πτωχή ἡ ψυχή μας. Καί

πάλι, δέν παθαίνουμε τίποτα ἀπό τήν πενία, ἄν ἔχουμε πλούσια ψυχή. Ἀπό τή θέση πού παίρνουμε ἀπέναντι στόν πλοῦτο ἤ στή φτώχεια ἀνάλογα ὠφελούμεθα ἤ βλαπτόμεθα ἀπ’ αὐτά.

Ὁ Εὐαγγελικός λόγος περί ἀγάπης καί ἐλεημοσύνης φαίνεται βαρύς στόν ἄνθρωπο τῆς σημερινῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας πού ἔχει μάθει νά μετρᾶ τήν εὐτυχία μέ τήν ὕλη καί τήν εὐδαιμονία μέ τά ὑλικά ἀγαθά. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σήμερα στενεύουν τήν καρδιά τους καί διογκώνουν τά ταμεῖα τους, αὐξάνουν τίς καταθέσεις τους, ἐπενδύουν τίς οἰκονομίες τους, συγκεντρώνουν χρήματα μέ τήν ἐλπίδα, ὅτι αὐτά θά ἐξασφαλί-σουν τήν εὐτυχία. Μέ τό ἄγχος τῆς πλεονεξίας ποτέ δέν σταματοῦν γιά νά ἀπολαύσουν τόν πλοῦτο τους, ἀλλά τρέχουν, ἀγωνιοῦν, κοπιάζουν. Κι οἱ πτωχοί δίκαια ἀγανακτισμένοι τίς περισσότερες φορές γιά τίς ἀδικίες, δέν ἔχουν τήν ὑπομονή καί τήν ἐμπιστοσύνη στόν προνοητή Θεό. Δέν διαλέγουν τό δρόμο τῆς νομίμου διεκδικήσεως τῶν διακιωμάτων τους, ἀλλά ἐπαναστατοῦν, γεμίζουν τήν ψυχή τους μέ μῖσος καί δηλητήριο, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀποδεικνύονται πιό πλεονέκτες ἀπό τούς πλουσίους.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

θανάσιμος ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας εἶναι ἡ πλεονεξία, τήν ὁποία ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει «εἰδωλολατρεία» (Κολ. γ΄ 5). Αὐτή τόν μέν πλούσιο κάνει σκληρό και ἀχόρταγο, τον δε πτωχό μεμψίμοιρο καί μισάνθρωπο. Στόχος ὅλων τῶν ἀνθρώπων πού θέτουν πάνω ἀπό τά φθαρτά τά ἄφθαρτα, πρέ-πει νά εἶναι τό «εἰς Θεόν πλουτεῖν». «Ἀμφοτέρους γάρ ὁ Κύριος ἐποίησεν» (Παροιμ. κβ΄ 2). Μέ τόν θεϊκό ὅμως πλοῦτο τῆς ἀγά-πης θά μποροῦν νά συνεργάζονται καί νά ἐπικοινωνοῦν μέ πραότητα, διαλλακτικότητα καί κατανόηση. Ὅταν ἀνάμεσα σέ πλουσίους καί πτωχούς ὑπάρχει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τότε οἱ μέν πλούσιοι γίνονται προστάτες τῶν πτωχῶν, οἱ δέ πτωχοί εὐεργέτες τῶν πλουσίων, ἀφοῦ μέ τήν ἐλεημοσύνη γίνονται αἰτία νά κερδίσουν οἱ πλούσιοι τόν ἄφθαρτο πλοῦτο τοῦ Παρα-δείσου. Ἀμήν.

π. Δ.Χ.Χ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ο ΤΥΦΛΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ."“Τι πράγματα είναι αυτά. Για κοίτα με στο πρόσωπο. Πως με βλέπεις εμένα. Με βλέπεις δυστυχισμένο, λυπημένο; Χαρούμενο δεν με βλέπεις. Εγώ είμαι εκ γενετής τυφλός. Και δοξάζω την Παναγία γιατί έτσι κάνω λιγότερες αμαρτίες."

1:30 ώρα το μεσημέρι. Η βροχή έπεφτε, άλλες φορές με ορμή, άλλες φορές χαλάρωνε. Παρ` όλο που έβρεχε είπαμε να πάμε με τα πόδια στην γειτονική μονή Φιλοθέου. Μισή ώρα απόσταση, μέσα από ένα γοητευτικό ανηφορικό μονοπάτι μέσα στις καστανιές. Τόσο πυκνό που η βροχή δεν έφτανε. Ψιχάλες μόνο μας ενοχλούσαν. Ένα καλυβάκι εγκαταλελειμμένο. Ένα ρυάκι. Ευτυχώς δεν είχε φουσκώσει και πατώντας προσεχτικά στις πέτρες το περάσαμε αβρόχοις ποσί. 

Ύστερα από 20 λεπτά σταμάτησε και μπήκαμε σε αμαξωτό δρόμο. εδώ δεν είχαμε την κάλυψη των δέντρων και γίναμε παπιά. Σε 10 λεπτά φτάσαμε. Το κόκκινο χρώμα, τόσο στην εκκλησία, όσο και στους τοίχους μας έκανε εντύπωση. Προσκυνήσαμε στην εκκλησία. Πριν φύγουμε πετύχαμε τον γέροντα Ισίδωρο τον τυφλό. Του είπα για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω.

Πήρε το μπαστούνι του και με χτύπησε ελαφρά στα πόδια.

“Τι πράγματα είναι αυτά. Για κοίτα με στο πρόσωπο. Πως με βλέπεις εμένα. Με βλέπεις δυστυχισμένο, λυπημένο; Χαρούμενο δεν με βλέπεις. Εγώ είμαι εκ γενετής τυφλός. Και δοξάζω την Παναγία γιατί έτσι κάνω λιγότερες αμαρτίες. Πριν γίνω μοναχός, στην Πάτρα από όπου είμαι, μια μέρα ενώ πουλούσα λαχεία για να ζήσω, στην πλατεία Γεωργίου άρχισα να βλέπω θολά. Ξεχώριζα κάποια πράγματα. Έτσι ξαφνικά. Οπότε λέω στην Παναγία. Παναγία μου, μην επιτρέψεις να δω το φως μου, γιατί αν το δω δεν θα γίνω μοναχός. Και εκείνη τη στιγμή ξανατυφλώθηκα“

Μα, επέμενα εγώ, δύσκολο είναι να μην στενοχωριέσαι στις θλίψεις, στις δυσκολίες

“Α, δεν με ακούς εσύ. Εγώ βαράω. Μάθε να έχεις εμπιστοσύνη στο Θεό. Δεν ξέρει ο Θεός και ξέρεις εσύ. Αν ο Θεός στο επιτρέπει αυτό είναι επειδή είναι προς όφελος της σωτηρίας της ψυχής σου. Άντε μη βαρέσω“

Με αυτά τα λόγια πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Ένα από τα καλύτερα μοναστήρια, χάρη στον προηγούμενο της τον Εφραίμ. Μεγάλη μορφή. Εκτός της Φιλοθέου επάνδρωσε άλλα 3 μοναστήρια του Αγίου όρους και 1 σκήτη. Και τώρα είναι στην Αμερική και έχει φτιάξει μέχρι στιγμής 20 μοναστήρια. Δεν το κάνει ο καθένας. Ο Ισίδωρος κυκλοφορούσε με μια κουβερτούλα του Εφραίμ που μοσχομύριζε. Και δεν ήταν κολόνια. Γιατί στην αρχή η μυρωδιά ήταν έντονη και σταδιακά μειώνονταν έως που εξαφανιζόταν.

(http://voutsinasilias.blogspot.com)

-Τι να σας πω ...αγράμματος άνθρωπος ,έλεγε ο παππούς.

-Τι να σας πω ...αγράμματος άνθρωπος ,έλεγε ο παππούς.

-Κάτι για τη ζωή μας.Μια φράση μονάχα.’Ετσι να την έχουμε φυλαχτό.

Σοβάρεψε .Πήρε ύφος επίσημο....

Του π.Εφραίμ Παναούση

Ήρθε νωρίς στο μοναστήρι .Τελειώναμε τη Λειτουργία και καθήσαμε στο αρχονταρίκι.Παππούλης πολλώ χρονώ με ψυχή παιδιού.Τον ήξερα από την προηγούμενη φορά και κάναμε αστείο με την ηλικία του.

-Πόσο χρονών  είσαι γέροντα

-Πόσο χρονών με κάνετε ;

Και όλοι πέφταμε έξω ,γιατί ο γέροντας δεν φαινότανε καθόλου ...ογδόντα τόσο.

Και δώστου να γελάει σαν μικρό παιδί.

Είδε νέα παιδιά .Να πηγαίνετε σχολείο έλεγε .Εγώ δεν πήγα σχολείο.Από μικρός στο χωριό χωρίς σχολείο χωρίς γράμματα.Βρέθηκα μικρό παιδί στο Όρος .Και εκεί ήτανε σαν τον παράδεισο.Κι ο γέροντας της καλύβας μου έλεγε:

-Διάβασε την ακολουθία,...μα εγώ δεν ήξερα γράμματα.Και μου λέει έλα να σε μάθω.Από τότε έμαθα να διαβάζω και να γράφω.

-Και πόσα χρόνια έχεις στο Όρος γέροντα.

Και ο γέροντας γελώντας  μου είπε:

-‘Εμαθα να διαβάζω και να γράφω όχι  και να μετράω.Και να πάλι τα γέλια..

Πές μας γέροντα κάτι για μας .Να γιά όλους μας ,τα νέα τα παιδιά και μας τους καλογήρους.

-Τι να σας πω ...αγράμματος άνθρωπος ,έλεγε ο παππούς.

-Κάτι για τη ζωή μας.Μια φράση μονάχα.’Ετσι να την έχουμε φυλαχτό.

Σοβάρεψε .Πήρε ύφος επίσημο.

-Να αγιάσεις κρυφά....είπε να έγειρε σκεφτικός  στο τσιμισίρι ραβδί του

Σιωπή ...κανείς δεν ξαναμίλησε .Μέχρι που γυρίσαμε στο κελλί άλλη κουβέντα δεν είχαμε στο νου και την καρδιά μας από τις λέξεις του γέροντα.

Τι σημαίνει ν αγιάσεις κρυφά σε έναν κόσμο ....που μονάχα φαίνεται και δεν είναι.

Ι.Ν. Αγίας Κυριακής Σερβίων -Φωτογραφίες από την Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφόθεου όπως τελέστηκε σήμερα 23-10-2016

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ

Μπακοδήμου Στ. Νικολάου, θεολόγου

Στη λειτουργική ζωή της Χριστιανικής Εκκλησίας συναντούμε ανά τους αιώνες ποικιλία λειτουργικών τύπων, δηλαδή τελετουργικών εκδοχών του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Έως και τον ΙΒ’ αιώνα κάθε τοπική Εκκλησία, στα πλαίσια του πενταρχικού θεσμού διοίκησης, είχε ιδιαίτερο λειτουργικό τυπικό, εκφραζόμενο από τους λειτουργικούς τύπους. Μεταξύ άλλων, στην Αντιοχειανή λειτουργική παράδοση κυριαρχεί ο λειτουργικός τύπος του Αποστόλου Ιακώβου του Αδελφοθέου.

Η υπό το όνομα του Αδελφοθέου Θεία Λειτουργία συναντάται στον Δυτικό Συριακό ή Αντιοχειανό λειτουργικό τύπο. Η απόδοση της συγγραφής της στον Απόστολο Ιάκωβο τον Αδελφόθεο και πρώτο επίσκοπο Ιεροσολύμων θεμελιώνεται στη διαμόρφωσή της στα Ιεροσόλυμα, αλλά και στο γεγονός ότι εκπροσωπεί τη λειτουργική παράδοση της Αγίας Πόλης. Ο πυρήνας της Θείας Λειτουργίας είναι σαφώς αποστολικός, αλλά η ενιαία, πρώτη μορφή της δεν είναι παλαιότερη του Δ’ αιώνα. Το κείμενο της Λειτουργίας μαρτυρεί την αρχαιότητά της, καθώς σε αιτήσεις αναφέρονται οι κακοπάθειες των χριστιανών από τους διωγμούς, οι εξορίες, οι φυλακίσεις και η καταναγκαστική εργασία σε μεταλλεία. Η Λειτουργία του Ιακώβου γράφηκε πρωτότυπα στα ελληνικά. Αργότερα μεταφράστηκε στα συριακά και άλλες γλώσσες.

Η αποστολική καταβολή της Θείας Λειτουργίας του Ιακώβου, πέραν του κεντρικού πυρήνα της, μπορεί να χαρακτηριστεί ως αδύνατη. Κατά τον Π. Τρεμπέλα, εάν ήταν προϊόν της συγγραφικής πένας του Αποστόλου Ιακώβου, θα βρισκόταν στον Κανόνα της Καινής Διαθήκης. Αυτό δεν αμφισβητεί την αρχαιότητά της. Αντιθέτως, υπάρχουν βάσιμα επιχειρήματα ενισχυτικά της αρχαιότητας της Λειτουργίας. Αφενός, τελείται έως σήμερα σε συριακή μετάφραση από τις Προχαλκηδόνιες Αρχαίες Ανατολικές Εκκλησίες, οι οποίες αποκόπηκαν από την κοινωνία με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο από την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο και εξής. Αφετέρου, ο λειτουργικός τύπος του Ιακώβου περιγράφεται επακριβώς στην Ε’ Μυσταγωγική Κατήχηση του Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων.

Ακόμη, ειδικά σημεία του κειμένου της Λειτουργίας συναινούν στην αρχαϊκή καταγωγή της. Εξ αυτών σημειώνουμε την γενική απλότητα λεξιλογίου και ύφους των ευχών, την διάταξη των αναγνωσμάτων από Παλαιά και Καινή Διαθήκη, τις αναφορές στους Αγίους Αποστόλους χωρίς κοσμητικά επίθετα, το ανεπιτήδευτο και βαρύ τυπικό και λεκτικό σε σύγκριση με τις Λειτουργίες Βασιλείου του Μεγάλου και ιερού Χρυσοστόμου.

Μαρτυρίες σχετικά με την Λειτουργία του Ιακώβου συναντούμε διαχρονικά στην πατερική συγγραφική παράδοση. Πρώτη αναφορά υπάρχει στις Αποστολικές Διαταγές. Αναφορές συναντούμε στον ψευδο- Πρόκλο, τον Άγιο Ιερώνυμο, ο οποίος έζησε για ικανό χρόνο στη Βηθλεέμ – επαρχία της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, τον Άγιο Ιωάννη Κωνσταντινουπόλεως τον Νηστευτή, τον Ιάκωβο Εδέσσης, τον Νικόλαο Μεθώνης, τον Μάρκο τον Ευγενικό. Επίσης, η Λειτουργία του Ιακώβου μαρτυρείται στον λβ’ κανόνα της Πενθέκτης «εν Τρούλλω» Οικουμενικής Συνόδου, αλλά και στην ερμηνεία του κανονολόγου Αριστηνού. Αμφιβολίες σχετικά με την γνησιότητα προβάλουν ο καθολικός των Αρμενίων Νερσές ο Χαρίεις και ο κανονολόγος Βαλσαμών.

Η Θεία Λειτουργία του Αποστόλου Ιακώβου διαδόθηκε ήδη από τον Δ’ αιώνα σε Ανατολή και Δύση. Τη διάδοσή της ευνόησαν οι προσκυνηματικές περιηγήσεις πιστών στους Αγίους Τόπους. Η λειτουργική ακτινοβολία των Ιεροσολύμων και το κύρος του αποστολικού ονόματος υπό το οποίο φέρεται συνετέλεσαν αποτελεσματικά στην ταχεία διάδοσή της εκτός Ιεροσολύμων. Από νωρίς υιοθετήθηκε στο λειτουργικό τυπικό της Εκκλησίας της Αντιόχειας. Η υιοθέτηση από την αντιοχειανή λειτουργική παράδοση μπορεί να οριστεί στον Ε’ αιώνα, μεταξύ 397, οπότε ο ιερός Χρυσόστομος μεταβαίνει από την Αντιόχεια στην Κωνσταντινούπολη, και 431, οπότε οι σχέσεις Ιεροσολύμων και Αντιοχείας είχαν διαρραγεί λόγω του αιτήματος αναγνώρισης της πατριαρχικής περιωπής της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων. Κατά τον Dix η Λειτουργία του Ιακώβου γίνεται ο κυρίαρχος λειτουργικός τύπος της Αντιοχείας μεταξύ 400 και 430.

 Χαρακτηριστικό αυτής της Θείας Λειτουργίας είναι οι εκτενείς ευχές που διαβάζει ο ιερέας (ή ο επίσκοπος αν προΐσταται) και το γεγονός ότι τελείται στο κέντρο του σολέα απέναντι από το εκκλησίασμα και ότι οι πιστοί μεταλαμβάνουν ξεχωριστά το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας. 
Επικράτησε τέλος να τελείται δύο φορές το χρόνο, την 23^η Οκτωβρίου, ημέρα της εορτής του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου καθώς και την τελευταία Κυριακή του έτους δηλ. την Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση.

Ιερώνυμος: «Αν θέλουν να ξεριζώσουν τις αρχές της Εκκλησίας, θα μας βρουν απέναντι»

«Δεν θέλουμε να χωρίσουμε από τον λαό και την κοινωνία. Θέλουμε να διακονήσουμε τον λαό, όπως παλιά, πρόσφατα, σήμερα και όποτε χρειαστεί», τόνισε σήμερα ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος κατά τον χαιρετισμό που απηύθυνε στο 4ο Τακτικό Συνέδριο της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδος.

Επιπρόσθετα, αναφορικά με τον διαχωρισμό Εκκλησίας – κράτους, επισήμανε πως «Τελευταία έχει προκύψει ένα ζήτημα να χωριστούμε επιτέλους από την Εκκλησία. Θα ήθελα να δώσω μια εξήγηση: αν είναι το θέμα με όρους και όρια ιδεολογικά, μας είναι αδιάφορο, αν όμως είναι με όρους και όρια κοινωνικά, μας ενδιαφέρει».

Ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος, επιπλέον, υπογράμμισε ότι «αυτό που μας απασχολεί δεν είναι αν χωρίσουμε από το κράτος σαν διοίκηση. Αν είναι μια κρατική λειτουργία, δεν μας απασχολεί. Αν, όμως, είναι ένα ξερίζωμα που αναφέρεται στις αρχές μας, στην ιστορία και στις παραδόσεις μας, θα μας βρείτε αντιμέτωπους και θα αγωνιστούμε. Όχι πολιτικά, διότι μερικοί προσπαθούν να το πάνε εκεί το θέμα, αλλά εκκλησιαστικά, εθνικά, με την έννοια του ορθόδοξου που στηρίχτηκε και στηρίζεται σε αυτόν τον χώρο και θα στηρίζει αυτήν την χώρα».

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σημείωσε ότι «η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η Περιφέρεια και η Εκκλησιαστική Διακονία συναντώνται, άσχετα αν πολλοί από εμάς δεν το έχουμε καταλάβει ακόμη», για να συμπληρώσει πως το αντικείμενο αυτής της συνάντησης είναι ο άνθρωπος. «Γι’ αυτό καλούμαστε να είμαστε μαζί. Αυτό είναι εντολή άνωθεν. Ο Κύριος ζητούσε να αγαπάμε τον Θεό με όλη μας τη δύναμη και τον συνάνθρωπό μας σαν τον εαυτό μας. Εκεί κρύβεται το νόημα της ζωής. Σε μια τέτοια σημαντική συνάντηση», δήλωσε εμφατικά.

Ο Αρχιεπίσκοπος έκανε λόγο επίσης για κάποιους που ενδεχομένως να σκεφτούν τι νόημα έχουν όλα αυτά τα λόγια που μοιάζουν με συνθήματα σε έναν χαιρετισμό. «Σε μια τέτοια σύναξη με μεγάλη σημασία, που έχει σύνθημα την πρόοδο και την ανάπτυξη του λαού, το βλέπω σαν ευκαιρία μιας εξομολόγησης του πνευματικού πατρός αυτού του χώρου προς τους ανθρώπους στα χέρια των οποίων έχει εμπιστευθεί ο λαός μας την τύχη του», διευκρίνισε.

Τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος συνόδευε ο πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής αρχιμανδρίτης Συμεών Βολιώτης, ενώ παρέστησαν υπουργοί, βουλευτές και μέλη της Ένωσης Περιφερειών από όλη την Ελλάδα.

protothema.gr

Ο Απόστολος της Κυριακής 23 Οκτωβρίου 2016

(Γαλ. α´ 11-19)

Αδελφοί, γνωρίζω ὑμῖν τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ᾿ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι᾿ ἀποκαλύψεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ᾿Ηκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ ᾿Ιουδαϊσμῷ, ὅτι καθ᾿ ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν, καὶ προέκοπτον ἐν τῷ ᾿Ιουδαϊσμῷ ὑπὲρ πολλοὺς συνηλικιώτας ἐν τῷ γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων. ῞Οτε δὲ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς ὁ ἀφορίσας με ἐκ κοιλίας μητρός μου καὶ καλέσας διὰ τῆς χάριτος αὐτοῦ ἀποκαλύψαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐν ἐμοί, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτὸν ἐν τοῖς ἔθνεσιν, εὐθέως οὐ προσανεθέμην σαρκὶ καὶ αἵματι, οὐδὲ ἀνῆλθον εἰς ῾Ιεροσόλυμα πρὸς τοὺς πρὸ ἐμοῦ ἀποστόλους, ἀλλὰ ἀπῆλθον εἰς ᾿Αραβίαν, καὶ πάλιν ὑπέστρεψα εἰς Δαμασκόν. ῎Επειτα μετὰ ἔτη τρία ἀνῆλθον εἰς ῾Ιεροσόλυμα ἱστορῆσαι Πέτρον, καὶ ἐπέμεινα πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε· ῞Ετερον δὲ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μὴ ᾿Ιάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Αδελφοί, πρέπει νὰ ξέρετε πὼς τὸ εὐαγγέλιο ποὺ σᾶς κήρυξα ἐγὼ δὲν προέρχεται ἀπὸ ἄνθρωπο. Γιατὶ κι ἐγὼ οὔτε τὸ παρέλαβα οὔτε τὸ διδάχτηκα ἀπὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ μοῦ τὸ ἀποκάλυψε ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός. ᾿Ασφαλῶς ἔχετε ἀκούσει γιὰ τὴ διαγωγή μου ὅσον καιρὸ ἀνήκα στὴν ἰουδαϊκὴ θρησκεία, ὅτι καταδίωκα μὲ πάθος τὴν ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ καὶ προσπαθοῦσα νὰ τὴν ἐξαφανίσω. Καὶ πρόκοβα στὸν ἰουδαϊσμὸ πιὸ πολὺ ἀπὸ πολλοὺς συνομήλικους συμπατριῶτες μου, γιατὶ εἶχα μεγαλύτερο ζῆλο γιὰ τὶς προγονικές μου παραδόσεις. ῾Ο Θεὸς ὅμως μὲ εἶχε ξεχωρίσει ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας μου καὶ ἡ χάρη του μὲ εἶχε καλέσει νὰ τὸν ὑπηρετήσω. ῞Οταν, λοιπόν, εὐδόκησε νὰ μοῦ ἀποκαλύψει τὸν Υἱό του γιὰ νὰ φέρω στοὺς ἐθνικοὺς τὸ χαρμόσυνο μήνυμα γι’ αὐτόν, δὲν στηρίχθηκα σ’ ἀνθρώπινες δυνάμεις· οὔτε ἀνέβηκα στὰ ῾Ιεροσόλυμα νὰ δῶ ἐκείνους ποὺ ἦταν ἀπόστολοι πρὶν ἀπὸ μένα, ἀλλὰ ἔφυγα στὴν ᾿Αραβία, καὶ ὕστερα ξαναγύρισα στὴ Δαμασκό. ῎Επειτα, μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια, ἀνέβηκα στὰ ῾Ιεροσόλυμα νὰ γνωρίσω ἀπὸ κοντὰ τὸν Πέτρο, κι ἔμεινα κοντά του δεκαπέντε μέρες. ῎Αλλον ἀπόστολο δὲν εἶδα, παρὰ τὸν ᾿Ιάκωβο, τὸν ἀδελφὸ τοῦ Κυρίου.

 http://synodoiporia.gr/