ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ

 

Όταν ένας πατέρας κρατάει στα χέρια το παιδάκι του και το σηκώνει ψηλά πάνω από το κεφάλι του, το παιδί φοβάται λίγο, επειδή βρίσκεται σε κάποιο ύψος και όχι μήπως το πετάξει ο πατέρας του, που γνωρίζει πόσο το αγαπάει. Φοβάται, δηλαδή το παιδί εκεί που δεν υπάρχει φόβος. Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο, αν τον βάλουμε ως μικρό παιδί στα χέρια του Θεού. Η διαφορά είναι στο ότι ο άνθρωπος, δε φοβάται μόνο από τις δύσκολες καταστάσεις στις οποίες βρίσκεται, όταν βεβαίως βρίσκεται, αλλά και από το ότι αμφιβάλει για την αγάπη   του  Θεού. Νομίζει ότι θα τον πετάξει  ο Θεός στο κενό. Έτσι φοβάται και αυτός εκεί που δεν υπάρχει φόβος. 

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Ο ΑΔΙΟΡΘΩΤΟΣ

 
 

Είναι σωστό να λέει κάποιος, εγώ είμαι αυτός που είμαι και δε διορθώνομαι; Αν αυτός που λέει αυτό δεν πιστεύει στο Χριστό, έχει ελαφρυντικό. Αν όμως το λέει ένας πιστός, όπως και να το εννοεί, δεν πρέπει να το ξαναπεί γιατί: α) Αν εννοεί ότι ο ίδιος δε μπορεί να διορθωθεί, δεν είναι σωστό, γιατί στηρίζεται στις δικές του αδύναμες δυνάμεις. β) Αν εννοεί ότι δε θέλει να διορθωθεί, δεν είναι σωστό, γιατί μπορεί τώρα να μη θέλει, αλλά μελλοντικά να θελήσει. γ) Αν εννοεί ότι ούτε ο Χριστός μπορεί να τον διορθώσει, δεν είναι σωστό, γιατί προσβάλλει τον Ίδιο το Θεό. δ) Αν εννοεί ότι ούτε άλλοι έχουν διορθωθεί, δεν είναι σωστό, γιατί τον διαψεύδουν χιλιάδες περιπτώσεις ανθρώπων που διορθώθηκαν.

 

 

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Ποιος είναι ο σπουδαιότερος λόγος για τον οποίον ο άνθρωπος πρέπει να δοξάζει το Θεό και γιατί;

Εκτός των άλλων λόγων τους οποίους μπορεί να αναφέρει κανείς,  που και αυτοί  βεβαίως είναι σπουδαίοι, ο σπουδαιότερος  λόγος για τον οποίον ο άνθρωπος πρέπει να δοξάζει το Θεό είναι το ότι αυτό είναι άξιο και δίκαιο. Είναι άξιο και δίκαιο, γιατί ο Θεός είναι η αξία των αξιών (valor valorum). Η δόξα ανήκει μόνο στο Θεό και ο Ίδιος ο Θεός είπε, « εγώ Κύριος ο Θεός, τούτό μου εστι το όνομα· την δόξαν μου ετέρῳ ου δώσω ουδέ τας αρετάς μου τοις γλυπτοίς »( Ησ. μβ’, 8). Τους ανθρώπους που δοξάζουν το Θεό θα τους δοξάσει   ο  Θεός, σύμφωνα με  τα λόγια Του, « τους δοξάζοντάς με δοξάσω »( Α’ Βασ. β’, 30). Είναι άξιο και δίκαιο να δοξάζει ο  άνθρωπος το  Θεό, γιατί ό, τι υπάρχει εκτός του Θεού είναι δημιούργημα Αυτού και κανένα από αυτά δεν είναι Θεός, αλλά κτίσμα του Θεού, και όπως είναι γνωστό, «Ουκ ελάτρευσαν, τη κτίσει οι θεόφρονες, παρά τόν κτίσαντα… ».     Όταν ένας καλλιτέχνης δημιουργεί ένα καλλιτέχνημα,  δεν είναι  άξιο και δίκαιο να επαινείται αυτός  ο καλλιτέχνης  για το έργο του; Ασφαλώς ναι.  Δόξα λοιπόν, τιμή, προσκύνηση, λατρεία, αίνος, έπαινος, ευχαριστία  στον Θεό και Πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού, στον Υιό Του τον Μονογενή τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και στο Πνεύμα το Άγιον « το εκ του Πατρός εκπορευόμενον και εν Υιώ αναπαυόμενον», Τριάς Αγία, δόξα Σοι. Αλληλούια. 

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας.

 

Οι δαίμονες για να έχουν το πάνω χέρι στην καρδιά του ανθρώπου δεν παρουσιάζονται ως εχθροί, αλλά ως φέροντες δώρα σ’ αυτή. Έτσι ο άνθρωπος εξαπατάται και, όταν τα δέχεται, τότε βιώνει τη σατανική δράση των δαιμόνων μέσα του.  Αυτό θυμίζει  το, « φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας». Τα λόγια αυτά, όπως είναι γνωστό, τα είπε ο Λαοκόων στους Τρώες για να αποτρέψει το στήσιμο του δούρειου ίππου στην Τροία τον οποίον θα έφερναν οι Έλληνες, τάχα ως δώρο. Και βέβαια η Τροία έπαθε αυτό που έπαθε. Οι καρδιές όμως των πιστών ελπίζουν στην τελική απελευθέρωσή τους από τις πλάνες του πονηρού, γιατί έχουν ελευθερωτή τον Υιόν του Θεού. Όσο και να προσπαθεί ο άνθρωπος να φυλάει την καρδιά του, « ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων » (Ψ. 126, 1). Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι ο φυλάσσων πρέπει να κοιμάται και να μη αγρυπνεί, γιατί αυτό είναι άλλο δώρο των Δαναών, στην προκειμένη περίπτωση των δαιμόνων. Η Γραφή περί αυτού είναι σαφής όπως φαίνεται στα παρακάτω χωρία: « πάσῃ φυλακῇ τήρει σὴν καρδίαν »(Παρ. δ’, 23). « δός μοι, υἱέ, σὴν καρδίαν,»  ( Παρ.κγ’, 26). Έτσι, μακριά από την καρδιά τα δώρα των δαιμόνων και, «εάν πνεύμα του εξουσιάζοντος αναβή επί σε, τόπον σου μη αφής » (Εκκλ. ι´,4).

Τι είναι καλό να γνωρίζει ο εξομολογούμενος

Ο κάθε εξομολογούμενος, δηλαδή ο προσερχόμενος στο γνωστό Μυστήριο της Εκκλησίας, καλό είναι να γνωρίζει, μεταξύ των άλλων που μπορεί να αναφέρει κανείς, και τα παρακάτω:

α) Ο Πνευματικός είναι ο μόνος επί της γης άνθρωπος που έχει την εξουσία να του δώσει άφεση των αμαρτιών του. Αυτή η εξουσία εδράζεται και είναι συνέχεια της εξουσίας που έδωσε ο Χριστός στους Αποστόλους.

β) Ο Πνευματικός δεσμεύεται από το απόρρητο της Εξομολόγησης όχι μόνο απέναντι στο Θεό, αλλά και στους νόμους του κράτους.

γ) Ο Πνευματικός δεν σχηματίζει κακή ιδέα για τον εξομολογούμενο, αλλά χαίρεται, όπως χαίρονται και οι άγγελοι στον ουρανό.

δ) Ο κάθε πιστός έχει την ευχέρεια της επιλογής του Πνευματικού του.

ε) Ο Πνευματικός αισθάνεται και αυτός τις αμαρτίες του και ταπεινώνεται ενώπιον του Θεού, ιδίως την ώρα της εξομολόγησης κάποιου, ώστε να μην κρύβει το Χριστό από τον εξομολογούμενο με τη δική του παρουσία.

στ) Ο σατανάς προσπαθεί με κάθε τρόπο να ματαιώσει την προσέλευση των πιστών στο Μυστήριο της Εξομολόγησης. Η ποιο επικίνδυνη παγίδα είναι η συνεχής αναβολή.

ζ) Η τακτική προσέλευση στην Εξομολόγηση συντελεί τα μέγιστα και στην σταδιακή περικοπή των διαφόρων παθών και κακών συνηθειών του εξομολογούμενου.

η) Ο εξομολογούμενος δεν πρέπει να μορφώνει στην καρδιά του το είδωλο του Πνευματικού, γιατί εκεί πρέπει να μορφώνεται ο Χριστός ο Οποίος είναι το Φως.

θ) Ο εξομολογούμενος δεν πρέπει να αισθάνεται μειονεκτικά απέναντι στον Πνευματικό του, γιατί και αυτός είναι ένας απλός χριστιανός που, λόγω της ειδικής Ιεροσύνης που έχει, είναι διάκονος Μυστηρίων Θεού. Όμως για αυτόν ακριβώς το λόγο, του οφείλει ιδιαίτερη τιμή.

ι) Τα αμαρτήματα που έχει ακούσει ο Πνευματικός κατά την εξομολόγηση τα ξεχνάει και δεν τα λαμβάνει υπ’ όψη του στην εκτός τυχόν επικοινωνία με τον εξομολογηθέντα.

ια) Ο ίδιος ο Πνευματικός έχει και αυτός τον Πνευματικό του και έτσι κατανοεί τον εξομολογούμενο και εξ ιδίας πείρας.

ιβ) Τέλος ο εξομολογούμενος δεν είναι σωστό να επαινεί και να υψώνει υπερβολικά το δικό του Πνευματικό, γιατί έτσι μειώνει άλλους Πνευματικούς στα μάτια των ανθρώπων οι οποίοι ενώπιον του Θεού, ποιος ξέρει, μπορεί να είναι περισσότερο ευάρεστοι από τον δικό του. Άλλωστε ένας Πνευματικός, ταπεινός ως άνθρωπος που είναι, δεν αρέσκεται σε επαίνους και τους παρεμποδίζει.

 

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών