Ο δρόμος.

Ήταν ένας φτωχός βεδουίνος, που έδειχνε στα καραβάνια τον δρόμο μέσα στην έρημο. Κάποτε , όμως παρασυρμένοι από το φαινόμενο του αντικατοπτρισμού έβλεπαν οάσεις στον αντίθετο δρόμο. Άρχισαν να τον υποψιάζονται ότι τους παραπλανά. Και σε κάποια στιγμή του επιτέθηκαν και τον αιματοκύλισαν. Πρόλαβε , όμως, εκείνος, ύψωσε το χέρι κατά τον ορίζοντα και τους έδειξε: «Αυτός είναι ο δρόμος! Ακολουθήστε τον, γιατί αλλιώς χαθήκατε», είπε και ξεψύχισε…
Κατάπληκτοι εκείνοι από την ύστατη αυτή χειρονομία αναρωτήθηκαν. Ένας , που επιμένει μέχρι θανάτου, μπορεί να λέει ψέματα; Ας ακολουθήσουμε , λοιπόν , το δρόμο του…Έπειτα από κάμποσα μίλια έφτασαν στην όαση. Μετανοιωμένοι ξαναγύρισαν στον τόπο του εγκλήματος και έστησαν εκεί μνημείο ευγνωμοσύνης. Ένα χέρι που τρεμοσβήνοντας δείχνει τον δρόμο
Και η Εκκλησία υψώνει ένα άλλο μνημείο. Δύο χέρια απλωμένα στον Σταυρό , αιμόφυρτα, να δείχνουν δείχνουν στον πλανεμένο άνθρωπο τον σωστό δρόμο.
Από το βιβλίο «Στάχυα» του Κωνσταντίνου Κούρκουλα
Αντιγραφή από το 10ο τεύχος του περιοδικού Φίλοι Φυλακισμένων του συλλόγου ΟΝΙCIMOC