Είναι εύκολο να θυμάσαι την Άλωση της Πόλης από τους Σταυροφόρους: 12/04 1204 (για την ακρίβεια 12-13 Απριλίου 1204) Για κάποιο λόγο όμως την ξεχνάμε... Η μνήμη έμεινε κολλημένη στην Άλωση της Κων/πολης από τους Οθωμανούς (1453), αλλά επιλέγει να ξεχνά το πρώτο μέρος αυτού του δράματος... είναι πάντα πιο εύκολο να θεωρείς μοναδικό σου εχθρό τον αλλόθρησκο, αυτόν που μοιάζει ξένος, απολίτιστος, διαφορετικός... κι όμως, στην περίπτωση της Πόλης (κι αλίμονο, όχι μόνο της Πόλης) το χειρότερο και το πιο ταπεινωτικό χτύπημα το κατάφεραν οι χριστιανοί, οι Δυτικοί, οι ίδιοι... Αυτό που άλωσε ο Μωάμεθ 249 χρόνια αργότερα ήταν η σκιά της πάλαι ποτέ ισχυρής Βασιλεύουσας... η αληθινή, η πιο χυδαία άλωση έγινε το 1204, γιατί ήταν άλωση και βιασμός και κλοπή και εξευτελισμός και απογύμνωση... Ήταν αδιανόητη η λύσσα με την οποία όρμησαν οι Σταυροφόροι - οι φέροντες το Σταυρό!!!- στην πρωτεύουσα του Βυζαντίου, αδιανόητη η κτηνωδία, οι βιασμοί οι σφαγές, τα βασανιστήρια, αδιανόητη η χυδαιότητα τους στους Ιερούς Ναούς και στα προσκυνήματα της... μετά από εκείνη τη νύχτα τίποτα δε θα ήταν ίδιο για την ομορφότερη πόλη του Μεσαιωνικού κόσμου: Πόρνες χόρευαν γυμνές μέσα στην Αγιά Σοφιά πριν γίνουν μια χυδαία μάζα με τους ιππότες στην Αγία Τράπεζα του Ναού (ο ιππότης θεωρείται από τότε ως σήμερα στην Ευρώπη ύψιστος τίτλος τιμής!!!)... ζώα κι άνθρωποι αφόδευαν και ξερνούσαν μέσα στα ιερά, βιβλιοθήκες κάηκαν, κτίρια γκρεμίστηκαν, τάφοι έσπασαν, μαινόμενοι στρατιώτες ορμούσαν στα σπίτια και δεν άφηναν όρθιο κανέναν και τίποτα... κι όταν κουράστηκαν να σφάζουν και να καταστρέφουν, άρχισαν το πλιάτσικο: ο κορβανάς της Πόλης άδειασε, έργα τέχνης και κειμήλια πίστης μεταφέρθηκαν στη Δύση, η πόλη έχασε κάθε ίχνος από το μεγαλείο του παρελθόντος της και κάθε ελπίδα για το μέλλον... 57 χρόνια διήρκεσε το βασανιστήριο της Κων/πολης από τους πολιτισμένους και ομόθρησκους κατακτητές της... μα στην πραγματικότητα οι συνέπειες του βασανισμού αυτού δεν έφυγαν ποτέ από το κορμί και την μνήμη της ... γι' αυτό δεν ήταν προδοσία η άποψη του Λουκά του Νοταρά, 250 χρόνια αργότερα, ότι ήταν καλύτερο το σαρίκι του Πασά από την τιάρα του Πάπα... δεν ήταν προδοσία, ήταν απόγνωση και τρόμος: δεν μπορούσε έτσι αψήφιστα να ξεχαστεί τόσο μεγάλη κτηνωδία στο όνομα τάχα του Πιστεύω με το filioque... μα στην πραγματικότητα στο όνομα μιας λυκοφιλίας που ταξιδεύει ακλόνητη μέσα στους αιώνες... Από τότε μέχρι σήμερα τι άραγε έχουμε διδαχθεί, κατακτητές και (κυρίως) κατακτημένοι: αιώνες τώρα επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη, τα ίδια εγκλήματα και παντελής απουσία αξιοπρέπειας: τα πνευματικά παιδιά εκείνων των κατακτημένων πάντα ελπίζουμε ότι θα μας σώσουν, τα παιδιά εκείνων των κατακτητών πάντα ερμηνεύουν την αφέλειά μας ως δική τους υπεροχή... εμείς δεν έχουμε την αξιοπρέπεια να δούμε τα πράγματα ως έχουν...και περιμένουμε με ευγνωμοσύνη και θαυμασμό, εκείνα τα δυτικά καράβια που - λέει η ιστορία- δεν έρχονται ποτέ για να σώσουν... έρχονται μόνο για να αρπάξουν... κι εκείνοι ακόμα καμαρώνουν για εκείνη την αρπαγή: τα ορειχάλκινα άλογα ας πούμε, στην πλατεία του Αγίου Μάρκου (τα αυθεντικά φυλάσσονται στο Μουσείο της Βασιλικής), απόδειξη της ληστρικής επιδρομής των Σταυροφόρων, αποτελούν σημείο αναφοράς και πόλο έλξης για τους ταξιδιώτες της υφηλίου: σα να είναι κερδισμένα από μεγάλο κατόρθωμα: γιατί είναι τρανό κατόρθωμα στ' αλήθεια η κτηνωδία...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου